Κι αν μπορούσα τη σκέψη σου ν'άδειαζα
το δρόμο της φυγής να' παίρναν
θυμοί, νοσταλγίες, συστολές,
τι νόημα να το πράξω θα ΄χε;
Το μέγα ζητούμενο,
η αναγνώριση
του προσώπου μου
θα έλειπε.
Κι αν μονομιάς τη ματιά σου φυλάκιζα
με παρωπίδες την προσοχή σου
θα αιχμαλώτιζα
ποτέ άλλη παράσταση στον κόσμο
να μη σου δινόταν.
το μέγα ζητούμενο,
το δάκρυ
για την απουσία μου
θα έλειπε.
Κι αν των λέξεων τη δεξαμενή σου
στέρευα,
για τους άλλους ποτέ να μη μιλούσες
το μέγα ζητούμενο,
λόγια
να τους λένε το πάθος σου για μένα
θα έλειπαν.
Κι αν τα άκρα σου μαγνήτιζα
μαριονέτα υποτακτική της όρεξής μου
να γινόσουν,
το λίκνισμα
του σώματός σου το ερωτικό
για μένα
που από χορούς δεν ξέρω
θα έλειπε.
Τόσο πολύ οργή ξεχείλισα στο μέσα μου
που άθελά σου όλα συνωμότησαν
στο χέρι μη σε βάλω.
Μακάρι να γινόταν μόνον εσύ αντίσταση να πρόβαλλες.
Συνειδητά κι επίμονα.
Εύκολο ωσάν παιχνίδι
θα μου ήταν
κτήμα μου να σε κάνω.
|
