Υπαρξιακή μοναδικότητα

[Tesla]

Αν δεν γνωρίζετε αυτό τον όρο, είναι επειδή δεν υπάρχει. Τον εμπνεύστηκα από την βαρυτική μοναδικότητα (gravitational singularity) για να περιγράψω μια προσωπική εμπειρία την οποία θα προσπαθήσω να ορίσω παρακάτω.

Πριν προχωρήσω, για όσους δεν γνωρίζουν τι είναι το gravitational singularity, με λίγα λόγια είναι μια χωροχρονική ανωμαλία η οποία βρίσκεται στο κέντρο μιας μαύρης τρύπας, έχει άπειρη πυκνότητα αλλά πεπερασμένη ενέργεια και καμπυλώνει τον χώρο και τον χρόνο με τέτοιο τρόπο ώστε η ελάχιστη μεταβολή στο χώρο (dx) ισοδυναμεί με άπειρη μεταβολή στο χρόνο t->∞.

Ο λόγος για τον οποίον έδωσα αυτό το όνομα για να περιγράψω αυτή την εμπειρία (στα αγγλικά existential singularity) είναι επειδή υπάρχουν αναλογίες με το φαινόμενο του gravitational singularity (όπως έχει περιγραφεί από τη θεωρία της γενικής σχετικότητας) αλλά εκφρασμένες όχι στον κόσμο της φυσικής αλλά σε υπαρξιακό-συνειδησιακό επίπεδο.

Την εμπειρία αυτή την έζησα πριν από περίπου 5 χρόνια (τώρα είμαι 33 χρονών) και από τότε έχω ξοδέψει αρκετό χρόνο και ενέργεια ώστε να μπορέσω να την καταλάβω και πόσο μάλιστα να την ορίσω.

Αν η συνείδηση είναι ένα μετρήσιμο μέγεθος, τότε αυτό το μέγεθος είναι βαθμωτό [1]. Αν και είναι δύσκολο να ορίσουμε τη μονάδα της συνείδησης ώστε να κάνουμε αντικειμενικές μετρησεις μπορούμε να πούμε ότι ένα φυτό έχει (αν έχει) λιγότερη συνείδηση από ένα έντομο (αν έχει κι αυτό συνείδηση) το οποίο με τη σειρά του έχει λιγότερη συνείδηση από ένα ζώο, το οποίο ζώο έχει λιγότερη συνείδηση από έναν άνθρωπο. Αυτή η διαφοροποίηση δεν υπάρχει μόνο σε σύγκριση με τα διάφορα ζώα-ανθρώπους-φυτά αλλά υφίσταται και από άνθρωπο σε άνθρωπο με την έννοια ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι έχουν καλύτερη αντίληψη του εαυτού τους, των σκέψεων και των ενεργειών τους από άλλους ανθρώπους.

Πηγαίνοντας ένα βήμα παρακάτω αυτή την ιδέα, το μέγεθος της συνείδησης διαφοροποιείται ακόμα και σε ατομικό επίπεδο με την έννοια ότι στη διάρκεια της ζωής μας ή ακόμα και μέσα στο χρονικό διάστημα μιας ημέρας, δεν έχουμε πάντα τον ίδιο βαθμό συνείδησης. Ένα παράδειγμα στο οποίο εμφανίζεται χαμηλός βαθμός συνείδησης είναι όταν κάνουμε εργασίες τις οποίες επαναλαμβάνουμε συνεχώς. Προσωπικά μου έχει τύχει πολλές φορές στο παρελθόν να έχω βρει στριμμένο τσιγάρο στα χέρια μου (πλεον έχω κόψει το κάπνισμα) χωρίς να έχω καμία επίγνωση για το πως βρέθηκε εκει ή πότε το έστριψα. Αυτό γίνεται επειδή επαναλαμβανόμενες διαδικασίες αποτυπώνονται και εκτελούνται από το υποσυνείδητο ώστε να μη χρειάζεται να "κουράζεται" η συνείδηση.

Αν λοιπόν η συνείδηση είναι ένα μεταβλητό μέγεθος, αυτό γεννάει ερωτήματα όπως το πόσο έλεγχο μπορούμε να έχουμε πάνω σε αυτή τη διαδικασία της μεταβολής και ποια είναι η μέγιστη τιμή που μπορεί να πάρει αυτό το μέγεθος.

Ως υπαρξιακή μοναδικότητα λοιπόν, ορίζω το ακραίο αυτό συμβάν στο οποίο η συνείδηση παίρνει τη μέγιστη δυνατή τιμή.

Σε αυτή την εξωτική εγκεφαλική κατάσταση, συμβαίνουν πράγματα τα οποία είναι περίεργα. Πολύ περίεργα. Το πιο περίεργο όλων το οποίο θεωρούσα αδύνατο πριν το βιώσω είναι η τεράστια, ασύλληπτα μεγάλη χρονική διαστολή [2]. Για να γίνω περισσότερο αντιληπτός σχετικά με αυτόν τον όρο, φανταστείτε πως είναι να περνάνε 30 δευτερόλεπτα και τώρα σκεφτείτε ότι μέσα σε αυτά τα 30 δευτερόλεπτα εσείς έχετε βιώσει χρόνο αξίας 30 λεπτών (κάτι σαν την χρονική διαστολή που βιώναμε όταν περιμέναμε να χτυπήσει το κουδούνι όταν πηγαίναμε σχολείο). Στην ακραία κατάσταση στην οποία η συνείδηση παίρνει τη μέγιστη τιμή της, το ένα δευτερόλεπτο αναλογεί με άπειρο βιωματικό χρόνο.

Εδώ συναντάμε και την πρώτη αναλογία σχετικά με το gravitational singularity στο οποίο όπως ανέφερα προηγουμένως, για την ελάχιστη μεταβολή στο χώρο έχουμε άπειρη μεταβολή στο χρόνο, έτσι και στο existential singularity η ελάχιστη μεταβολή του αντικειμενικού χρόνου (dt) ισοδυναμεί με άπειρη μεταβολή του υποκειμενικού χρόνου t->∞.

Η δεύτερη αναλογία εκφράζεται ως εξής: Όπως στο κέντρο μιας μαύρης τρύπας έχουμε συγκέντρωση ύλης με τέτοιο τρόπο ώστε να απειρίζεται η πυκνότητα σε μια ελάχιστη μονάδα χώρου, έτσι και στην κατάσταση της υπαρξιακής μοναδικότητας έχουμε την μέγιστη (εάν όχι άπειρη) συγκέντρωση συνείδησης στην ελάχιστη μονάδα του χρόνου.

Μια άλλη αναλογία η οποία δεν συνδέεται άμεσα με το gravitational singularity, αλλά περισσότερο με μια παρατήρηση η οποία στην ουσία γέννησε τη θεωρία της ειδικής σχετικότητας, είναι η εξής:

Όπως η ταχύτητα του φωτός είναι ανεξάρτητη της ταχύτητας της πηγής, έτσι και η ταχύτητα της συνείδησης (ή με άλλα λόγια ο ρυθμός με τον οποίον βιώνουμε καταστάσεις) είναι ανεξάρτητη από τον ρυθμό μεταβολής του υποκειμενικού χρόνου.

Σχετικά με το πως είναι να βιώνεις μια τέτοια κατάσταση, θα έλεγα ότι είναι σαν η αντίληψη σου να φτάνει σε τέτοιο επίπεδο στο οποίο όχι απλά καταλαβαίνεις γιατί ο χρόνος είναι η 4η διάσταση [3], αλλά νιώθεις ότι βιώνεις το πως είναι να ζεις στην 4η διάσταση με όλο σου το Είναι. Σύγκρινα την πραγματικότητα που βίωνα εκείνη τη στιγμή με την πραγματικότητα που βιώνω τώρα, και μου φαινόταν σαν να συγκρίνω ένα τρισδιάστατο αντικείμενο με ένα δισδιάστατο. Σαν η πραγματικότητα που βιώνω τώρα να είναι απλά μια τομή της όλης υπαρξιακής ιστορίας που εξελίσσεται τριγύρω μου.

Ακόμα και για μένα που το έζησα, μέχρι πρόσφατα αυτό δεν έβγαζε νόημα και μου ήταν πολύ δύσκολο να το καταλάβω. Έπρεπε να ορίσω με καλύτερο τρόπο τι είναι η συνείδηση, τι είναι ο χρόνος και ποια είναι η σύνδεση ανάμεσα σε αυτά τα δύο.

Είναι σαν να γεννήθηκα σκύλος και σε κάποιο σημείο της σκυλίσιας ζωής μου να έγινα άνθρωπος για μερικά δευτερόλεπτα και μετά πάλι σκύλος και προσπαθώ τώρα να μεταφέρω πως ήταν να είμαι άνθρωπος στους άλλους σκύλους. 🐶



[1] Είναι η συνείδηση βαθμωτό μέγεθος;
http://www.filosofia.gr/forum/viewtopic.php?t=5152&highlight=

[2] Όταν ο χρόνος σταματά
http://www.filosofia.gr/forum/viewtopic.php?t=5359&highlight=

[3] Τι είναι ταχύτητα;
http://www.filosofia.gr/forum/viewtopic.php?t=5140&highlight=

[ΝΕΟΦΩΤΙΣΤΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ]

Για να πούμε πως με κάποιον τρόπο βίωσα άπειρο χρόνο,δεν θα πρέπει να συγκρίνω με μια κατάσταση απ' όπου θα πρέπει να έχω εξέλθει από το βίωμα αυτό;

Άρα δεν γίνεται να βιώσω άπειρο χρόνο γιατί ή θα βγω από το βίωμα ή δεν θα έχει νόημα εντός του βιώματος αν είναι χρονικά άπειρο ή όχι.

Η αίσθηση της διαστολής του χρόνου συμβαίνει και στα όνειρα. Το ίδιο ισχύει κι εδώ:δεν έχει νόημα να μιλάμε για όνειρα χωρίς το κριτήριο της πραγματικότητας.Η ίδια η επιβίωσή και η ευτυχία μας εξαρτώνται από την πραγματικότητα και τον χρόνο όπως ρέει στις συνήθεις ταχύτητες των βιολογικών μας προδιαγραφών.
_________________
Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτεινέ έρωτά μου
με μάτια να σε χαίρομαι θολά
και να ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,
πίσω κι' αλάργα βάσανα πολλά.
(Κώστας Βάρναλης)

[Tesla]

Αυτό που αναφέρεις Ιωάννη ήταν το πιο δύσκολο ερώτημα που έπρεπε να απαντήσω για να δικαιολογήσω ορθολογικά την εμπειρία που έζησα.

Δηλαδή πως γίνεται να είμαι εδώ τώρα και να γράφω στο filosofia.gr αλλά επίσης να έχω βιώσει άπειρο χρόνο, αφού αν ήταν άπειρος δεν θα τελειώνε, οπότε δεν γίνεται να είμαι εγώ εδώ τώρα.

Η απάντηση που έδωσα είναι ότι το άπειρο, έχει μέσα του άπειρα άπειρα. Θα δώσω ένα παράδειγμα για να γίνω πιο κατανοητός.

Το πλήθος των πραγματικών αριθμών είναι άπειρο και ορίζεται ως (-∞,+∞). Το πλήθος των πραγματικών αριθμών ανάμεσα σε δύο ακέραιους αριθμούς είναι επίσης άπειρο. Άρα το άπειρο, έχει άπειρα άπειρα μέσα του, με την έννοια ότι από το 1 μέχρι το 2 υπάρχουν άπειροι αριθμοί, από το 2 μέχρι το 3 υπάρχουν άπειροι αριθμοί, κ.ο.κ.

Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και με τον χρόνο, με την έννοια ότι το ένα δευτερόλεπτο έχει μέσα του άπειρο χρόνο. Αν δούμε τον χρόνο ως μια γραμμή, όπου αυτή η γραμμή αποτελείται από άπειρα σημεία και το κάθε σημείο διαδέχεται το επόμενο, ορίζουμε τον χρόνο ως μια διάσταση.

Αν ο χρόνος είναι η τέταρτη διάσταση αλλά εμείς βιώνουμε μόνο 3 διαστάσεις, αυτό σημαίνει ότι το "πάχος" της τέταρτης διάστασης είναι μηδενικό στην πραγματικότητα που βιώνουμε τώρα, όπως και το πάχος ενός τετραγώνου είναι μηδενικό αν το συγκρίνουμε με ένα κύβο. Για να γίνει το τετράγωνο κύβος, θα πρέπει το πάχος από μηδέν να γίνει κάτι, αλλά πάντα θα υπάρχουν άπειροι αριθμοί ανάμεσα στο μηδέν και σε οποιονδήποτε πραγματικό αριθμό.

Οπότε για να αποκτήσει κανείς τετραδιάστατη αντίληψη, θα πρέπει αναγκαστικά να υπάρξει μια "ανωμαλία" με την έννοια ότι από το μηδέν θα πας στο κάτι, οπότε όταν είσαι στο μηδέν το κάτι σου φαίνεται ως άπειρο.

Τα παραπάνω προϋποθέτουν ένα συνεχή και όχι κβαντισμένο χωροχρόνο αλλά και πάνω στον κβαντισμένο έχω αναπτύξει κάποιες ιδέες.

[ΝΕΟΦΩΤΙΣΤΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ]

Λογική η απάντηση αλλά θεωρητική .

Το σώμα μας με το οποίο συνδέεται η συνείδησή μας δεν είναι μια άπειρη ακολουθία γεγονότων,το άθροισμα της οποίας "κατακτά" (sic) κάποιο ή κάποια όρια χρονικά για τον απλούστατο λόγο πως οι βιολογικές διεργασίες καταναλώνουν ενέργεια και ο μεταβολισμός βασίζεται σε διακριτά μεγέθη,τα μόρια ATP.
Η διαδοχή λοιπόν των σωματικών γεγονότων,άρα και των συνειδησιακών,συμβαίνει σε κβαντισμένο έδαφος κι όχι σε συνεχές.

Η αντίληψη του χρόνου μπορεί να διαστέλλεται ή να συστέλλεται υπό την επίδραση βιοχημικών διαδικασιών ή και να μηδενίζεται (βαθύς ύπνος,θάνατος),όχι όμως να απειρίζεται.

Θα ήταν ποτέ δυνατόν να είναι κάποιος σε κώμα και η συνείδησή του να βιώνει άπειρο χρόνο; Ή το ένα θα ισχύει ή το άλλο,άρα αν κάποιος βιώσει άπειρο χρόνο αποκλείεται να πέσει σε κώμα (!!!)
_________________
Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτεινέ έρωτά μου
με μάτια να σε χαίρομαι θολά
και να ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,
πίσω κι' αλάργα βάσανα πολλά.
(Κώστας Βάρναλης)

[Tesla]

Το να εξηγήσω αυτή την εμπειρία στα πλαίσια νευροβιολογίας ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη πρόκληση.

Πάνω σε αυτό που ανέφερες αξίζει να σημειωθεί ότι και ένα άστρο αποτελείται από πεπερασμένα σωματίδια και έχει πεπερασμένη ενέργεια αλλά έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει μια χωροχρονική ανωμαλιά.

Μιας και θα μιλήσουμε για νευροβιολογία ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για ουσίες που δρουν στον ανθρώπινο εγκέφαλο.

Το διαιθυλαμίδιο του λυσεργικού οξέος (LSD) απαγορευόταν να εξεταστεί σε ερευνητικά πλαίσια. Τα τελευταία χρόνια όμως αυτό άλλαξε. Σε μια έρευνα που δημοσιεύτηκε σχετικά πρόσφατα αποδείχθηκε χρησιμοποιώντας μαγνητικούς τομογράφους ότι η κατανάλωση αυτής της ουσίας έχει ως αποτέλεσμα να αυξάνει την εσωτερική διασυνδεσιμότητα του εγκεφάλου.

Αυτό σημαίνει ότι τμήματα του εγκεφάλου τα οποία κανονικά δεν επικοινωνούν μεταξύ τους, ξεκινάνε να επικοινωνούν. Γι αυτό το λόγο υπάρχουν αναφορές όπως το ότι μπορείς να δεις έναν ήχο ή να ακούσεις μια εικόνα, επειδή υπάρχουν συγκεκριμένα τμήματα του εγκεφάλου τα οποία επεξεργάζονται ηχητικά και εικονικά σήματα αντίστοιχα τα οποία χωρίς την χρήση αυτής της ουσίας δεν επικοινωνούν μεταξύ τους.

Επίσης κάτι το οποίο είναι άξιο αναφοράς και προσωπικά μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση, ήταν η αίσθηση της ανακάλυψης νέας γνώσης. Εχουμε χαρτογραφήσει σε ένα βαθμό τον ανθρώπινο εγκέφαλο και γνωρίζουμε ότι συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου είναι υπεύθυνες για συγκεκριμένες λειτουργίες.
Αυτό επίσης σημαίνει ότι υπάρχουν συγκεκριμένες περιοχές στον εγκέφαλο στις οποίες υπάρχει δομημένη λογική η οποία είναι αποκλεισμένη από άλλες περιοχές. Όταν γίνεται η απελευθέρωση αυτού του αποκλεισμού και υπάρχει σύνδεση ανάμεσα σε διάφορα μπλοκ δομημένης λογικής, τότε παράγεται νέα γνώση και αυτό γίνεται με τεράστιους ρυθμούς. Ο τρόπος με τον οποίον το βίωσα ήταν σαν να διαβάζω 100 βιβλία ανά δευτερόλεπτο.

Όταν κάποιος καταναλώσει μεγάλη ποσότητα αυτής της ουσίας, τότε ο βαθμός αυτής της εσωτερικής διασυνδεσιμότητας στον εγκέφαλο κορυφώνεται και ο εγκέφαλος πλέον λειτουργεί σε μια εξωτική κατάσταση. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι όποιος καταναλώσει μεγάλη ποσότητα αυτής της ουσίας θα βιώσει αναγκαστικά άπειρο χρόνο.

Δυστυχώς επειδή δεν υπάρχει ξεκάθαρος ορισμός για το τι είναι συνείδηση στα πλαίσια των νευροεπιστημών είναι αρκετά δύσκολο να ορίσω με ακρίβεια πως γίνεται η συνείδηση να βιώσει άπειρο χρόνο. Επίσης δεν γνωρίζουμε κατά πόσο κβαντικά φαινόμενα επηρεάζουν το φαινόμενο της συνείδησης. Για παράδειγμα, ένας τρόπος με τον οποίον θα μπορούσε να εξηγηθεί ο απειρισμός του χρόνου θα ήταν αν διάφορες λειτουργίες στον εγκέφαλο, όπως η τιμή ενεργοποίησης ενός νευρώνα, βρίσκονται σε κβαντική διεμπλοκή.

Γνωρίζουμε ότι ο εγκέφαλος είναι ένα υπολογιστικό σύστημα παρόμοιο με αυτό τον συμβατικών υπολογιστών. Επίσης τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει αρκετά breakthrough στον τομέα τον κβαντικών υπολογιστών, οπότε το να μιλάμε για κβαντικά υπολογιστικά συστήματα τα οποία χρησιμοποιούν έννοιες όπως το άπειρο, δεν είναι πλέον κάτι θεωρητικό.

[ΝΕΟΦΩΤΙΣΤΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ]

Η χρησιμοποίηση του απείρου στον απειροστικό λογισμό και τις εφαρμογές του κρύβει έναν μύθο,πως ο κόσμος είναι συνεχής.
Το άπειρο είναι δυνάμει άπειρο γιατί αν ήταν οντότητα θα προέκυπταν παράδοξα του τύπου '' 0 Χ άπειρο =άπειρες λύσεις"

Στην κβαντομηχανική υπάρχουν ελάχιστα που δεν μπορούμε να υπερβούμε...χρόνου,μήκους,φορτίου.


Αυτό που είπες με την δυνατότητα επιτάχυνσης της επεξεργασίας δεδομένων από τον εγκέφαλο ποια ακριβώς αποτελέσματα παρήγε στα υποκείμενα της έρευνας;Εννοώ μετρήσιμες αλλαγές ...
_________________
Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτεινέ έρωτά μου
με μάτια να σε χαίρομαι θολά
και να ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,
πίσω κι' αλάργα βάσανα πολλά.
(Κώστας Βάρναλης)

[ΝΕΟΦΩΤΙΣΤΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ]

Επίσης ακόμα είναι υπό συζήτηση αν ο εγκέφαλος είναι απλώς ένας αλγόριθμος σε καταστάσεις απόλυτης δημιουργικότητας.Αν ήταν έτσι,θα είχαν φτάσει και τα σημερινά υπολογιστικά συστήματα την ανθρώπινη επινοητικότητα στην επιστήμη και την τέχνη.
_________________
Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτεινέ έρωτά μου
με μάτια να σε χαίρομαι θολά
και να ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,
πίσω κι' αλάργα βάσανα πολλά.
(Κώστας Βάρναλης)

[Tesla]

Δεν έχει αποδειχθεί ακόμα αν ο χωροχρόνος είναι συνεχής ή κβαντισμένος οπότε οι περιορισμοί που αναφέρεις στον χρόνο και στο χώρο παραμένουν μέχρι σήμερα απλά μια υπόθεση, η οποία βέβαια μπορεί και να ισχύει.

Το γεγονός ότι υπάρχουν παράδοξα όταν αναφερόμαστε στην έννοια του άπειρου δεν αποκλείει το άπειρο ως οντότητα. Είναι σαν να λες ότι αν δεν μπορούμε να καταλάβουμε πως λειτουργεί κάτι, τότε αυτό το κάτι δεν μπορεί να λειτουργεί με τον τρόπου που λειτουργεί. Το γεγονός ότι έχουμε περιορισμένη αντίληψη δηλαδή δεν είναι απόδειξη δυσλειτουργίας.

Σχετικά με τα υπολογιστικά συστήματα, αυτό που αναφέρεις απέχει μερικά χρόνια μακριά. Συγκεκριμένα, η γενική τεχνητή νοημοσύνη θα φέρει το μεγαλύτερο ορόσημο στην ιστορία του ανθρώπου, το λεγόμενο technological singularity. Όταν γίνει αυτό, όχι απλά οι τεχνητές νοημοσύνες θα είναι στο επίπεδο της νόησης του ανθρώπου, αλλά η διαφορά ανάμεσα σε εμάς και στην ΑΙ θα είναι παρόμοια με τη διαφορά του ανθρώπου με ένα μυρμήγκι.

Σχετικά με την έρευνα, μπορείς να πάρεις πληροφορίες διαβάζοντας αυτό το άρθρο:
https://www.theguardian.com/science/2019/jan/28/study-shows-how-lsd-messes-with-brains-signalling

[ΝΕΟΦΩΤΙΣΤΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ]

Ακόμα κι αν ο χωροχρόνος είναι συνεχής,η αντίληψη του χρόνου,είτε με χημική υποβοήθηση είτε όχι,δεν είναι.Υπάρχει κάποιο "κατώφλι ερεθίσματος", κάτω από το οποίο δεν υπάρχει αντίληψη.Αν αυτό είναι μόνο μια υπόθεση,θα μπορούσε εύκολα να διαψευσθεί με απλά αντιληπτικά πειράματα ,τα οποία δεν καθίστανται ακριβή και μετρήσιμα στο άρθρο που αναρτήθηκε πιο πάνω.

Κι αν δεν υπάρχει απείρως μικρή ποσότητα, υπάρχει τρόπος να νοήσουμε την απείρως μεγάλη;

Επίσης,τα παράδοξα με το άπειρο δεν οφείλονται σε ελλιπή κατανόησή του αλλά σε μαθηματικά αδιέξοδα που εξ ορισμού δεν λύνονται.Όπως με τον π που κι ο Θεός ο ίδιος αν υπάρχει,ρητό δεν μπορεί να τον κάνει.

Αν μπορέσει η ΤΝ να συγγράψει διδακτορικές έρευνες και να δημιουργήσει καινοφανή καλλιτεχνικά ρεύματα,θα συμφωνήσω πως ο εγκέφαλος λειτουργεί αλγοριθμικά σε όλα τα επίπεδα κι όχι μόνο σε παιχνίδια κι εφαρμογές ήδη γνωστών κανονιστικών πλαισίων.
_________________
Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτεινέ έρωτά μου
με μάτια να σε χαίρομαι θολά
και να ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,
πίσω κι' αλάργα βάσανα πολλά.
(Κώστας Βάρναλης)

[Tesla]

Δεν μπορώ να φανταστώ ποιες θα μπορούσαν να είναι οι παράμετροι ενός πειράματος ώστε να αποδειχθεί ότι η αντίληψη μπορεί να βιώσει άπειρο χρόνο.
Δεν είναι ότι απλά τρως κάτι, βιώνεις άπειρο χρόνο και είναι ο γιατρός μαζί με ένα φυσικό που έχει κάνει διατριβή στην κβαντική φυσική και στη θεωρία της σχετικότητας και έχουν μια EEG συσκευή που σου μετράει την κβαντική διεμπλοκή που υπάρχει στον εγκέφαλο σου.

Το κατώφλι στο οποίο αναφέρεσαι δεν υπάρχει γιατί όσο βιώνεις άπειρο χρόνο, ο υποκειμενικός σου χρόνος εξακολουθεί να ρέει κανονικά. Είναι η τρίτη αναλογία με το gravitational singularity που ανέφερα στην αρχική μου δημοσίευση.


Η απείρως μικρή ποσότητα είναι το μηδέν.

Τα παράδοξα με το άπειρο υπάρχουν ήδη. Ο κλάδος λέγεται κβαντική φυσική.

Σχετικά με την τεχνητή νοημοσύνη, πέρσι το AlphaFold έλυσε ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της σύγχρονης επιστήμης. Ένα πρόβλημα που υπήρχε εδώ και μισό αιώνα και αμέτρητοι επιστήμονες προσπάθησαν να λύσουν, το πρόβλημα του διπλώματος της πρωτεΐνης. Αν το είχε λύσει άνθρωπος θα είχε πάρει Nobel.

[ΝΕΟΦΩΤΙΣΤΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ]

Εννοούσα ένα πείραμα πιο απλό: αν το κατώφλι του ερεθίσματος ελαχιστοποιείται, προβάλλεις ερεθίσματα που σε κανονικές συνθήκες δεν γίνονται αντιληπτά και αναμένεις το υποκείμενο της έρευνας να τα αντιλαμβάνεται και μάλιστα η διαφορά να μην είναι απλά κλασματική.

Ως εξ ορισμού παράδοξο της ιδέας του ολοκληρωμένου κι όχι δυνάμει απείρου εννοώ το εξής: αφού κάθε χρονικό διάστημα είναι απειροσύνολο,τότε διαιρείται με το 0 και μας δίνει άπειρο.(!!!)
Το ίδιο συμβαίνει με κάθε χρονικό διάστημα,άρα 0Χ άπειρο=3 ,0Χ άπειρο=756 κ.ο.κ.
(!!!)

Ποια παράδοξα της κβαντομηχανικής προϋποθέτουν το άπειρο ως οντότητα αριθμητική ;

Η προσομοίωση ανάλυσης δεδομένων προϋποθέτει κάποιο μοντέλο επεξεργασίας που δίνεται στον υπολογιστή ,δεν το ανακαλύπτει ο ίδιος.Οπότε γιατί να πάρει νόμπελ;Επειδή τρέχει πιο γρήγορα;
_________________
Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτεινέ έρωτά μου
με μάτια να σε χαίρομαι θολά
και να ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,
πίσω κι' αλάργα βάσανα πολλά.
(Κώστας Βάρναλης)

[Tesla]

Δεν νομίζω ότι είναι τόσο απλά τα πράγματα. Για παράδειγμα αν υπάρχουν κβαντομηχανικά φαινόμενα, όταν αλληλεπιδράσεις με το υποκείμενο θα χαλάσεις τις κβαντομηχανικές ιδιότητες, πόσο μάλλον αν περιμένεις και απάντηση από το υποκείμενο.

Σκέψου το εξης: πως θα μπορούσες να δικαιολογήσεις τη διαφορά στην αντίληψη του χρόνου όταν βιώνεις ένα όνειρο σε κάποιον ο οποίος δεν έχει ονειρευτεί ποτέ στη ζωή του;

Άπειρο δια μηδέν είναι απροσδιοριστία, όχι άπειρο.

Στο quantum entanglement έχουμε μεταφορά της κατάστασης ενός σωματιδίου σε ένα άλλο με άπειρη ταχύτητα. Επίσης το super position αν και δεν έχει αποδειχθεί ότι υποβόσκει η έννοια του απείρου, για μένα είναι αρκετά λογικό να ισχύει το εξής:
αν έχουμε ένα διακόπτη ο οποίος εναλλάσει τις τιμές του από ανοιχτό σε κλειστό με άπειρη ταχύτητα και κάθε φορά που το παρατηρούμε παίρνει μόνο μια τιμή, ανοιχτό ή κλειστό, τότε όταν δεν το παρατηρούμε μπορούμε να θεωρήσουμε ότι είναι ανοιχτό και κλειστό ταυτόχρονα.

Και οι άνθρωποι έχουν ένα μοντέλο επεξεργασίας δεδομένων το οποίο έχει δημιουργηθεί από τη φυσική επιλογή και είναι αποθηκευμένο στο DNA μας, κοινώς ένστικτα. Το AlphaFold είναι ένα τεχνητό νευρωνικό δίκτυο το οποίο όταν του δίνεις δεδομένα μαθαίνει από αυτά, ακριβώς όπως και ένας άνθρωπος. Είναι σαν να λες ότι δεν αξίζει κάποιος να πάρει Νομπελ επειδή σπούδασε.

[ΝΕΟΦΩΤΙΣΤΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ]

1)Παρέθεσα ένα απλό πείραμα για να δειχτεί η διαστολή του αντικειμενικού χρόνου κι όχι του χρόνου των ονείρων. Αν με κάποιον τρόπο γίνεται,θα μπορούσε κάποιος να βλέπει μια ταινία ως ακίνητα καρέ. Συμφωνείς ή όχι;

2) Το διάστημα με τιμή 3 είναι άπειρα διαιρετό με το 0.Άρα 0 επί άπειρο =3. Το ίδιο ισχύει για κάθε διάστημα. Η ίδια πράξη δίνει άπειρα διαφορετικά αποτελέσματα.(!!!)
Σχετικά με την άπειρη ταχύτητα μετάδοσης της πληροφορίας στην κβαντική διεμπλοκή αποτελεί μια μόνο ερμηνεία του φαινομένου που δεν έχει αποδειχτεί ακόμη.
Στην κβαντική υπέρθεση π.χ.σωματιδίου-κύματος αν υποθέσουμε άπειρη ταχύτητα ανάμεσα στις δύο καταστάσεις τότε τι είναι αυτό που κινείται ;

3)Αν μάθω στο σχολείο τους νόμους του Νεύτωνα και
τους εφαρμόσω σε ένα νέο πρόβλημα,προφανώς δεν θεωρούμαι υποψήφιος για Νόμπελ. Αν μάθεις την ΤΝ να εφαρμόζει τα
βιολογικά μοντέλα σε νέες πρωτεΐνες και να το πετυχαίνει είναι κάτι τελείως διαφορετικό και πρωτότυπο που αξίζει Νόμπελ;
_________________
Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτεινέ έρωτά μου
με μάτια να σε χαίρομαι θολά
και να ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,
πίσω κι' αλάργα βάσανα πολλά.
(Κώστας Βάρναλης)

[ΝΕΟΦΩΤΙΣΤΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ]

...
_________________
Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτεινέ έρωτά μου
με μάτια να σε χαίρομαι θολά
και να ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,
πίσω κι' αλάργα βάσανα πολλά.
(Κώστας Βάρναλης)

[Tesla]

1) Διαστολή του αντικειμενικού χρόνου υπάρχει μόνο όταν υπάρχουν συγκεντρώσεις υψηλής ενέργειας. Εγώ αναφέρομαι πάντα στον υποκειμενικό χρόνο ο οποίο είναι αντίστοιχος με τη διαφορά χρόνου που βιώνουμε στα όνειρα.

2) Στα μαθηματικά δεν μπορείς να διαιρέσεις κάτι με το μηδέν γιατί θεωρείται απροσδιοριστία. Το γεγονός ότι το διάστημα 0 έως Π, όπου Π οποιοσδήποτε πραγματικός αριθμός, έχει μέσα του άπειρους πραγματικούς αριθμούς δεν σημαίνει ότι Π/0 = ένας πραγματικός αριθμός.

3) Αν μάθεις τους νόμους του Νεύτωνα και τους εφαρμόσεις για να λύσεις ένα πρόβλημα που δεν μπόρεσε να λύσει κανείς άλλος άνθρωπος για 50 χρόνια και η λύση του είναι πολύ σημαντική στον κλάδο της επιστήμης, τότε θεωρείσαι υποψήφιος για Νόμπελ.