Θ.ΒοήθειαςΘ.Βοήθειας   ΑναζήτησηΑναζήτηση   Εγγεγραμμένα μέληΕγγεγραμμένα μέλη   Ομάδες ΧρηστώνΟμάδες Χρηστών  ΕγγραφήΕγγραφή  ΠροφίλΠροφίλ 
Συνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σαςΣυνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σας   ΣύνδεσηΣύνδεση 

Το φινάλε; Ποιο φινάλε;

 
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Θέματα Επικαιρότητας
Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας :: Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας  
Συγγραφέας Μήνυμα
iason
Πρύτανης


Εγγραφή: 01 Ιούν 2003
Δημοσιεύσεις: 4108
Τόπος: (Γ)Ελλάς

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Μάρ 27, 2014 9:21 pm    Θέμα δημοσίευσης: Το φινάλε; Ποιο φινάλε; Απάντηση με Συμπερίληψη

Μια χάρη ρε παιδιά.
Έχοντας το κουσούρι της καψυποψίας, προσπαθώ να βρω μπούρδες σε αυτά που αυτός ο τύπος λέει. Μπορείτε να βοηθήσετε να βρούμε μερικές;

Το άρθρο έχει κυκλοφορήσει, η πηγή του άρθρου εδώ: http://news-beacon-ireland.info/?p=15435
κοτσάρω και τη μετάφραση. Καλή ανάγνωση (καλό κουράγιο δηλαδή).


"Νέα Τάξη Πραγμάτων - Το φινάλε έχει αρχίσει"
Ένα κείμενο γραμμένο από τον Richard K. Moore
Αγγλικός τίτλος:
New World Order - The endgame has begun
-Richard K. Moore


Η φύση της εξουσίας στο σημερινό κόσμο

Το σύστημα των κεντρικών τραπεζών
"Ας εκδίδω και ελέγχω το χρήμα ενός έθνους και δε δίνω δεκάρα ποιος γράφει τους νόμους."
-Amschel Rothschild

Ίσως το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να ξέρεις για τη δύναμη στον κόσμο σήμερα είναι ότι οι περισσότερες χώρες δεν έχουν τον έλεγχο επί των νομισμάτων τους. Αντ' αυτού, ιδιόκτητες, για κερδοσκοπικούς σκοπούς, κεντρικές τράπεζες - όπως η Federal Reserve Bank στις ΗΠΑ - δημιουργούν χρήμα από το τίποτα και στη συνέχεια το δανείζουν στις αντίστοιχες κυβερνήσεις. Αυτό είναι μια απίστευτα κερδοφόρος απάτη, αλλά αυτό δεν είναι το χειρότερο.

Δεν είναι μόνο που οι κεντρικές τράπεζες έχουν τη δύναμη να δημιουργούν χρήματα από το τίποτα, έχουν επίσης την εξουσία να καθορίζουν τα επιτόκια, να αποφασίζουν πόση πίστωση έχει εκδοθεί, και να αποφασίζουν πόσα χρήματα τίθενται σε κυκλοφορία. Με αυτή τη δύναμη οι κεντρικές τράπεζες μπορούν - και έτσι κάνουν πράγματι - να ενορχηστρώνουν κύκλους ανάπτυξης και πτώσης, έτσι ώστε οι υπερπλούσιοι ιδιοκτήτες των τραπεζών να επωφελούνται από τις επενδύσεις κατά τη διάρκεια της άνθησης, ενώ από την άλλη να αγοράζουν περιουσιακά στοιχεία σε τιμές ευκαιρίας κατά τη διάρκεια της ύφεσης. Και αυτό ακόμα δεν είναι όλη η ιστορία.

Η πλέον κερδοφόρος όλων των δραστηριοτήτων των κεντρικών τραπεζών ήταν ιστορικά η χρηματοδότηση των μεγάλων πολέμων, κυρίως των δύο Παγκοσμίων Πολέμων. Όταν τα έθνη εμπλέκονται σε πόλεμο, με την ίδια την επιβίωσή τους σε κίνδυνο, οι κυβερνήσεις φτάνουν στα όριά τους κατά τον αγώνα για επιβίωση. Ο αγώνας για περισσότερη χρηματοδότηση γίνεται τόσο σημαντικός όσο ο ανταγωνισμός στο πεδίο της μάχης. Οι τοκογλύφοι αγαπούν τον απελπισμένο δανειολήπτη, και έτσι τεράστιες περιουσίες έχουν γίνει από την επέκταση της πίστωσης και για τις δύο πλευρές στις συγκρούσεις: όσο περισσότερο ένας πόλεμος τραβάει, τόσο περισσότερα τα κέρδη για τους κεντρικούς τραπεζίτες.

Μια πολύ καλή εισαγωγή στην ιστορία του κεντρικού τραπεζικού συστήματος, και ειδικά της δυναστείας Rothschild:
The Money Masters (1996) (ντοκιμαντέρ)
http://www.youtube.com/watch?v=iDtBSiI13fE

Η συγκέντρωση του πλούτου οδηγεί στην συγκέντρωση της εξουσίας

"Μερικοί από τους μεγαλύτερους άνδρες στις Ηνωμένες Πολιτείες φοβούνται κάτι. Ξέρουν ότι υπάρχει μια δύναμη, τόσο οργανωμένη, τόσο λεπτή, τόσο προσεκτική, τόσο διασταυρωμένη, τόσο πλήρης, τόσο διάχυτη, που καλύτερα να κρατάνε την αναπνοή τους όταν μιλούν εναντίον της."
-Woodrow Wilson

Το πολιτικό μας σύστημα, βασιζόμενο σε κόμματα που ανταγωνίζονται για να εκλεγούν, είναι εγγενώς επιρρεπές στη διαφθορά. Ακριβώς όπως ο αγώνας για τη χρηματοδότηση είναι σημαντικός στις στρατιωτικές εκστρατείες, έτσι είναι σημαντικός στις πολιτικές εκστρατείες. Πλούσιοι χορηγοί είναι σε θέση να έχουν ειδική μεταχείριση, όταν πρόκειται για νομοθετικές και κανονιστικές ρυθμίσεις που επηρεάζουν τα επιχειρηματικά τους συμφέροντα. Αυτό το είδος της διαφθοράς, ωστόσο, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.

Ένας πιο αποτελεσματικός τρόπος ο πλούτος να μεταφράζεται σε δύναμη, είναι από την τοποθέτηση ανθρώπων-κλειδιά (agents) - άτομα που είναι πιστά στους πλούσιους υποστηρικτές - σε θέσεις επιρροής και ισχύος. Για παράδειγμα όταν οι Ρότσιλντ και Ροκφέλερ ένωσαν τις δυνάμεις τους για τη δημιουργία της Federal Reserve, στρατολόγησαν ένα άγνωστο καθηγητή, τον Woodrow Wilson, υποσχέθηκαν να τον κάνουν Πρόεδρο, και εξασφάλισαν μια "υπόσχεση επιστροφής" δηλ. να υπογράψει το νομοσχέδιο Federal Reserve όταν θα έρθει η ώρα. Με την επιρροή τους στα αφεντικά των κομμάτων, τον έλεγχο των εφημερίδων, και απεριόριστη χρηματοδότηση, ήταν σε θέση να βγάλουν τον Wilson. Ίσως αργότερα μετάνιωσε που πούλησε την ψυχή του στο διάβολο, όπως δείχνει το παραπάνω απόσπασμα.

Ένα πιο σύγχρονο παράδειγμα είναι ο Ομπάμα, για μεγάλο χρονικό διάστημα προστατευόμενος του Χένρι Κίσινγκερ, ο ίδιος ένας άνθρωπος-κλειδί των Ροκφέλερ. Όπως ο Wilson, ο Ομπάμα εμφανίστηκε από το πουθενά στην πολιτική σκηνή, εκτοξεύτηκε στην Προεδρία, και απέδειξε την πίστη του στο γραφείο. Στην περίπτωση του Ομπάμα, το πλάνο ήταν να στραφεί ο Λευκός Οίκος στους πράκτορες της κεντρικής τράπεζας από τη Wall Street - τον Timothy Geithner και τους φίλους του. Αυτοί κάνουν την πολιτική, ο Ομπάμα κάνει τις ομιλίες.

Αυτή η ιστορία συνεχίζεται εδώ και αιώνες, πρώτα στην Ευρώπη και αργότερα στις ΗΠΑ. Αυτό που ξεκίνησε ως η τοποθέτηση μερικών ανθρώπων-κλειδιά, εξελίχθηκε στην πάροδο του χρόνου. Αυτό που έχουμε τώρα είναι ένα διεθνές δίκτυο ελέγχου, με βασικούς παράγοντες τοποθετημένους στα πολιτικά κόμματα, τις κυβερνήσεις και τους οργανισμούς, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα εταιρικά διοικητικά συμβούλια, τις υπηρεσίες πληροφοριών και τον στρατό. Στο κέντρο του ιστού αυτού είναι οι κεντρικές τραπεζικές δυναστείες - οι Θεοί του Χρήματος - που παραμένουν ως επί το πλείστον πίσω στα παρασκήνια, τραβώντας τα νήματα της πραγματικής εξουσίας.

Η μηχανική του μετασχηματισμού

"Στην πολιτική τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία. Εάν κάτι συμβεί, μπορείτε να στοιχηματίσετε ότι ήταν προγραμματισμένο".
-Franklin D. Roosevelt

Έχεις ποτέ φανταστεί, έτσι σαν όνειρο, τι θα έκανες εάν είχες πλούτο και εξουσία; Για κάποιους η απάντηση σε αυτό μπορεί να είναι μια ζωή με τεμπελιά και τρυφή, αλλά υπάρχουν πολλοί που θα σκέφτονταν να αλλάξουν τον κόσμο "προς το καλύτερο". Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα θα ήταν ο Bill Gates, ο οποίος θα προτιμούσε να χρησιμοποιεί το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του για την πραγματοποίηση αλλαγών στον κόσμο, και ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με την μείωση του παγκόσμιου πληθυσμού, παρά στο να συσσωρεύσει ακόμα περισσότερο πλούτο (σ.τ.μ.: ο Moore θεωρεί γνωστή τη θέση του Gates ότι "με τα εμβόλια μπορούμε να μειώσουμε τον παγκόσμιο πληθυσμό τουλάχιστον κατά 15%" από βίντεο που είναι πασίγνωστο στο διαδίκτυο).

Οι Θεοί του Χρήματος έτσι είναι. Πάντα είχαν τον πλούτο και την εξουσία, στον μεγαλύτερο βαθμό, για πολλές γενιές, και σε αντίθεση με εσένα και εμένα μπορούν να κάνουν περισσότερα από το να κάθονται να ονειροπολούν. Η μπίζνα τους, την οποία κυνηγούσαν τους πρόσφατους αιώνες, δεν ήταν το πώς θα συσσωρεύσουν περισσότερο πλούτο, αλλά μάλλον ο σκοπός τους ήταν να μετασχηματίσουν τον κόσμο σε ένα δικό τους και συγκεκριμένο είδος ιδιωτικού φέουδου. Αυτό το πετυχαίνουν σταδιακά με μία σειρά μεταρρυθμιστικών σχεδίων σε παγκόσμια κλίμακα. Αυτό που αναφέρεται σαν "η νέα παγκόσμια τάξη" είναι απλώς το τελευταίο σε αυτή τη σειρά των σχεδίων.

Το σχέδιο "Η Μεγάλη Αμερική"

Ένα ιδανικό ορμητήριο

Όταν οι αμερικανικές αποικίες απέκτησαν την ανεξαρτησία τους από τη Βρετανία, ένα νέο έθνος δημιουργήθηκε που είχε σαφώς τη δυνατότητα να γίνει μια πραγματικά μεγάλη παγκόσμια δύναμη. Μια τεράστια ήπειρος, μεγαλύτερη από την Ευρώπη ολόκληρη, και με τεράστιους πόρους, ήταν διαθέσιμη να κατακτηθεί και να αξιοποιηθεί. Αν οι Ρότσιλντ αποκτούσαν τον έλεγχο της Αμερικής, θα μπορούσαν να τη χρησιμοποιήσουν ως βάση επιχειρήσεων για να εδραιώσουν την εξουσία τους σε παγκόσμιο επίπεδο.

Η οικοδόμηση ενός βιομηχανικού γίγαντα

Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα οι ΗΠΑ μεγάλωσαν ως μια τρομερή βιομηχανική δύναμη. Έχουμε συνδέσει αυτή την άνοδο με ονόματα όπως Carnegie, Mellon, JP Morgan και Rockefeller, οι οποίοι έγιναν γνωστοί ως «βαρόνοι της κλεψιάς». Ωστόσο ήταν τα λεφτά των Rothschild, και ήταν οι τράπεζες που σχετίζονταν με τους Rothschild που έπαιξαν το σημαντικότερο ρόλο στη χρηματοδότηση αυτού του σχεδίου εκβιομηχάνισης. Οι Ρότσιλντ προσεκτικά προετοίμαζαν την μελλοντική βάση των δραστηριοτήτων τους. Ο JD Rockefeller ήταν ο μεγαλύτερος από τους βαρόνους της κλεψιάς, και κατάφερε να ενταχθεί στο πάνθεον των Θεών-Του-Χρήματος με λιγότερο ή περισσότερο ίσους όρους με τους Ρότσιλντ.

Το πραξικόπημα της Federal Reserve

Με τις ΗΠΑ να έχουν καθιερωθεί ως μέγιστη βιομηχανική δύναμη, το επόμενο βήμα ήταν για τους Θεούς του Χρήματος να πάρουν τον αυστηρό έλεγχο αυτού του γίγαντα, αφού συνέβαλαν στη δημιουργία του. Όπως περιγράφηκε, αυτό επιτεύχθηκε με τη συνήθη μέθοδο πίσω από τα παρασκήνια, μέσω της δημιουργίας της Federal Reserve το 1913.

Το σχέδιο "1ος Παγκόσμιος Πόλεμος"

Το επόμενο βήμα ήταν να εξουδετερώσουν τις ευρωπαϊκές δυνάμεις στρέφοντας τη μία εναντίον της άλλης. Με την υποστήριξη των Ρότσιλντ μια μυστική σκευωρία της βρετανικής ελίτ κατασκεύασε τον "Μεγάλο Πόλεμο" με τη Γερμανία, της οποίας η βιομηχανική και οικονομική δύναμη είχε αρχίσει να επισκιάζει εκείνη της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Η πρόθεση της κλίκας ήταν να διατηρηθεί η βρετανική κυριαρχία. Οι Θεοί του χρήματος, ωστόσο, έπαιξαν ένα βαθύτερο παιχνίδι. Η Γερμανία έχασε τον πόλεμο, αλλά ήταν οι ΗΠΑ που προέκυψαν ως ο μεγάλος ωφελημένος, όχι η Βρετανία.

Ενόσω οι ευρωπαϊκές δυνάμεις εξαντλούνταν στον πόλεμο, οι ΗΠΑ τους προμήθευαν με τα μέσα για να το πράξουν, και οι παροχές αυτές πληρώνονταν από δάνεια που ήταν δυνατά από τη νέα Federal Reserve - η οποία είχε ιδρυθεί ακριβώς στην ώρα για το σκοπό αυτό. Όταν τελείωσε ο πόλεμος, οι ευρωπαϊκές δυνάμεις χρωστούσαν αστρονομικά ποσά στις ΗΠΑ, και επίσης οι ΗΠΑ είχαν επεκτείνει σε μεγάλο βαθμό την βιομηχανική ικανότητα στη διαδικασία της προμήθειας πολεμικού υλικού.

Πριν από τον πόλεμο, οι ΗΠΑ, η Βρετανία και η Γερμανία ήταν περισσότερο ή λιγότερο στο ίδιο επίπεδο ως βιομηχανικές δυνάμεις. Με μία αμελητέα και μόνο στρατιωτική εμπλοκή, οι ΗΠΑ βγήκαν από τον πόλεμο ως μακράν η μεγαλύτερη βιομηχανική δύναμη καθώς και το πλουσιότερο έθνος στον κόσμο. Ωστόσο ακόμα οι ΗΠΑ ήταν μόνο μία Μεγάλη Δύναμη μεταξύ άλλων. Δεν είχε στόλο παγκόσμιας κλάσης ούτε είχε παγκόσμιας εμβέλειας στρατό.

Τα πειράματα του φασισμού και του κομμουνισμού

Το Μεγάλο Έργο των Θεών των χρημάτων ήταν ανέκαθεν, όπως προαναφέρθηκε, να μετατρέψουν τον κόσμο στο δικό τους ιδιωτικό φέουδο. Με το σχέδιο "Great America" έχτιζαν τη γεωπολιτική βάση της δύναμης που θα απαιτούνταν για την επίτευξη του στόχου. Αλλά παρέμεινε το ερώτημα, για το πώς θα κυβερνήσουν το φέουδό τους μόλις επιτευχθεί. Θέλουν να έχουν τον απόλυτο έλεγχο του πληθυσμού, και ήθελαν να πειραματιστούν με διαφορετικά μέσα για την άσκηση αυτού του ελέγχου.

Είδαν την πρώτη τους ευκαιρία να πειραματιστούν στις επαναστατικές ιδέες των Μαρξ, Ένγκελς, Τρότσκι και Λένιν. Το τσαρικό καθεστώς αποδυναμώνονταν, και είχε αναγκαστεί από την επανάσταση του 1905 να εφαρμόσει σημαντικές μεταρρυθμίσεις. Αποδυναμωμένο ακόμη περισσότερο από ήττες στις αρχές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, μια δεύτερη κομμουνιστική επανάσταση είχε κάθε πιθανότητα επιτυχίας. Υπήρχε κίνδυνος, ωστόσο, η δεύτερη επανάσταση να οδηγήσει σε μια δημοκρατική μορφή του σοσιαλισμού, που δεν θα ήταν το είδος του καθεστώτος που οι Θεοί του Χρήματος θα ήθελαν για το ενδεχόμενο φέουδό τους.

Είδαν στον Λένιν και στον Τρότσκι ηγέτες με αυταρχικές ιδέες που τους βόλευαν. Κανόνισαν για τον Λένιν να μεταφερθεί από την Ελβετία, και ο Τρότσκι από τη Νέα Υόρκη - και οι δύο στην Αγία Πετρούπολη - όπου δημιούργησαν την μπολσεβίκικη φράξια και πήραν τον έλεγχο της μετεπαναστατικής περιόδου. Οι Θεοί του Χρήματος στη συνέχεια χρηματοδότησαν την ανάπτυξη της Σοβιετικής Ένωσης, και έτσι ξεκίνησαν ένα πείραμα με ένα αυταρχικό καθεστώς που βασίζονταν στις κολεκτιβιστικές αξίες.

Οι Θεοί του Χρήματος είδαν τη δεύτερη ευκαιρία να πειραματιστούν στις ιδέες του εξαιρετικά χαρισματικού Αδόλφου Χίτλερ. Όταν ο Χίτλερ συνελήφθη για την καθοδήγηση του πραξικοπήματος του Beer Hall του 1923, κανόνισαν να δοθεί σε αυτόν μια άνετη φυλακή, στην οποία και ανέπτυξε τις ιδέες του στο magnum opus του, το Mein Kampf, όπου διατύπωσε ένα μανιφέστο προτείνοντας, μεταξύ άλλων, το κυνήγι του Lebensraum και της υποδούλωσης των Σλάβων. Οι ιδέες του Χίτλερ επικεντρώνταν γύρω από τον εθνικισμό, τον επεκτατισμό, το ρατσισμό και την ευγονική, τη γενοκτονία, και βίαιες μεθόδους ελέγχου του πληθυσμού.

Εάν ο Χίτλερ ανέβαινε στη Γερμανία, αυτό θα έδινε την ευκαιρία του πειραματισμού με ένα πολύ διαφορετικό είδος αυταρχικού καθεστώτος. Επιπλέον, λόγω των επεκτατικών ιδεών και του μίσους ενάντια στον κομμουνισμό, θα έδινε τα μέσα για ένα άλλο σχέδιο γεωπολιτικής μεταμόρφωσης, έναν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Επίσης ο Χίτλερ ήταν αρεστός στις γερμανικές ελίτ, που έβλεπαν σε αυτόν μια ευκαιρία να αποκαταστήσουν τη Γερμανία ως μεγάλη δύναμη.

Τα υπόλοιπα, όπως λένε, είναι ιστορία. Ενορχηστρώνοντας την οικονομική κατάρρευση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, και με άλλα μέσα, ο Χίτλερ πράγματι βοηθήθηκε στην κατάληψη της εξουσίας στη Γερμανία. Δεν ήταν πιόνι ωστόσο, και πολύ από το μίσος του, που οφείλονταν εν μέρει στο γεγονός ότι οι Ρότσιλντ είναι Ιουδαίοι, είχε ως στόχο τους ίδιους τους Θεούς του Χρήματος που αποκαλούσε «στοιχειά της Ζυρίχης». Αυτό το μίσος εντούτοις δεν μειώνει την αξία του πειράματος με τους Ναζί για τους Θεούς του Χρήματος.

Το σχέδιο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος

"Εάν δούμε ότι η Γερμανία νικάει πρέπει να βοηθήσουμε τη Ρωσία και αν η Ρωσία κερδίζει οφείλουμε να βοηθήσουμε τη Γερμανία, και με αυτόν τον τρόπο να τους αφήσουμε να σκοτώνονται όσο το δυνατόν περισσότερο."
-Harry S. Truman, NY Times, 24 Ιουνίου 1941

Το επόμενο βήμα στο σχέδιο Great America ήταν να εξουδετερωθούν όλες οι άλλες μεγάλες δυνάμεις ο ένας εναντίον του άλλου, σε μια μεγαλύτερη κλίμακα από ό,τι στον πρώτο Μεγάλο Πόλεμο. Αυτή τη φορά όμως οι ΗΠΑ θα έπαιζαν ένα σημαντικό στρατιωτικό ρόλο, έτσι ώστε να προκύψουν από τον πόλεμο όχι μόνο ως μία ακόμη μεγάλη δύναμη, αλλά ως η πρώτη παγκόσμια υπερδύναμη. Ένα σημαντικό στρατιωτικό ρόλο μεν, αλλά με υψηλή μόχλευση, όπου οι ΗΠΑ υπέστησαν αμελητέες απώλειες σε σύγκριση με τις αστρονομικές απώλειες της πλειονότητας των άλλων μαχητών.

Από την ασφαλή αμερικανική βάση επιχειρήσεων, οι Θεοί του Χρήματος βοήθησαν να οργανωθεί ο επανεξοπλισμός της Γερμανίας και η ραγδαία άνοδος της Ιαπωνίας ως μια σύγχρονη βιομηχανική και στρατιωτική δύναμη, ενώ συνέχιζαν να στηρίζουν την ανάπτυξη της Σοβιετικής Ένωσης. Με τον τρόπο αυτό, όπως λένε, τα πιόνια ήταν έτοιμα στη σειρά. Οι ΗΠΑ στη συνέχεια προσποιήθηκαν καλοπροαίρετη ουδετερότητα και παρακολουθούσαν, ενώ η Ιαπωνία σκοτώνονταν με την Κίνα, και η Γερμανία σκοτώνονταν με τη Σοβιετική Ένωση.

Οι ΗΠΑ απολάμβαναν την αναμονή περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή να μπουν στην συμπλοκή. Όταν ήρθε η ώρα, οι ΗΠΑ συστηματικά προκάλεσαν την Ιαπωνία, και δεν έκαναν καμία προσπάθεια για προστασία ενάντια στην επίθεση στο Περλ Χάρμπορ, παρόλο που ο Ρούσβελτ ήξερε την ακριβή ώρα της επίθεσης που θα γινόταν. Ο αμερικανικός λαός ήταν έντονα ενάντια στην είσοδο στον πόλεμο, και το Pearl Harbor, όπως είχε ακριβώς προγραμματιστεί, αμέσως μετασχημάτισε την κοινή γνώμη, επιτρέποντας στις ΗΠΑ να μπουν στον πόλεμο με την υποστήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Μία "Ημέρα Όνειδος" πράγματι, αλλά με την ευθύνη να οφείλεται στον Ρούσβελτ τόσο όσο και στην Ιαπωνία.

Και πάλι, τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Στο τέλος του πολέμου, οι ΗΠΑ είχαν το 40% του πλούτου στον κόσμο και στη βιομηχανική ικανότητα, την κυριαρχία των επτά θαλασσών, μόνιμες στρατιωτικές βάσεις εξαπλωμένες σε όλο τον κόσμο, και το μονοπώλιο στα πυρηνικά. Κάθε άλλη μεγάλη δύναμη ήταν καταρρακωμένη και πνιγμένη στο χρέος, όπως ακριβώς είχε προβλεφθεί. Με τις ΗΠΑ ως πρώτη παγκόσμια υπερδύναμη, οι Θεοί το Χρήματος έθεσαν στόχο να δημιουργήσυν μια μεταπολεμική παγκόσμια τάξη υπό την κυριαρχία της Αμερικής.

Το μεταπολεμικό καθεστώς

Θέτοντας τα θεμέλια για ένα κράτος της παγκοσμιοποίησης

Το 1944 μια διεθνής διάσκεψη συγκλήθηκε στο Bretton Woods, για την ίδρυση νέων παγκοσμιοποιημένων θεσμών, όπως ο ΟΗΕ, το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα, σύμφωνα με ένα σχέδιο που είχε δουλευτεί κατά τη διάρκεια του πολέμου από το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων των Θεών του Χρήματος. Υπό το πρόσχημα της εγκαθίδρυσης ενός καθεστώτος της παγκόσμιας ειρήνης και της σταθερότητας, οι ΗΠΑ σχεδίασαν να αποδυναμωθούν στρατιωτικά οι άλλες δυτικές δυνάμεις. Από την πλευρά τους, οι ΗΠΑ διατήρησαν και επέκτειναν τη στρατιωτική τους ισχύ.

Το Σχέδιο Ψυχρός Πόλεμος

Ενώ το πείραμα των Ναζί τερματίστηκε με τον πόλεμο, η Σοβιετική Ένωση έχει επιβιώσει ως Μεγάλη Δύναμη. Ως ο κύριος σύμμαχος εν καιρώ πολέμου της Αμερικής, και υπό το φως των υποτίθεται αρμονικών προθέσεων του συστήματος του Bretton Woods, οι Σοβιετικοί προσέβλεπαν στην ειρηνική συνύπαρξη με τη Δύση, παρά τις σημαντικές ιδεολογικές διαφορές. Αυτό δεν βόλευε, δεδομένου ότι δεν ταίριαζε στα σχέδια των Θεών του Χρήματος, ενόσω συνέχισαν με το μεγάλο έργο τους για την παγκόσμια κυριαρχία.

Η Αμερική και η Βρετανία, και οι δύο σταθερά κάτω από τον αντίχειρα των Θεών του Χρήματος, εφηύραν το μύθο της "κομμουνιστικής απειλής" και κήρυξαν τον Ψυχρό Πόλεμο, πράγμα το οποίο εξυπηρετούσε διάφορους σκοπούς. Πρώτον, συνοδεύτηκε από μια πολιτική περιορισμού, που είχε ως στόχο να αποτρέψει τους Σοβιετικούς, και τους συγγενείς ιδελογικώς Κινέζους, από τη συμμετοχή στη μεταπολεμική οικονομική άνθηση, καθώς επίσης και στην αναστολή εθνών όπως η Κορέα και το Βιετνάμ, από την επιλογή να ακολουθήσουν ένα σοσιαλιστικό μονοπάτι. Δεύτερον, ο Ψυχρός Πόλεμος παρείχε μια δικαιολογία για τις ΗΠΑ να συνεχίσει να αναπτύσσει την στρατιωτική ισχύ της και τα παρεμβατικά προγράμματα.

Το Σχέδιο Συλλογικός Ιμπεριαλισμός

Με τις ΗΠΑ ως ανεξέλεγκτη υπερδύναμη, ένα καθεστώς Pax Americana επικράτησε σε αυτό που κατ 'ευφημισμόν αποκαλούνταν "Ελεύθερος Κόσμος". Χωρίς να χρειάζεται να υπερασπιστούν τις ξεχωριστές αυτοκρατορίες τους, οι πρώην Ευρωπαϊκές Μεγάλες Δυνάμεις ήταν σε θέση να συμμετέχουν μαζί με την Αμερική σε ένα μεγάλο πρόγραμμα νεο-ιμπεριαλισμού. Αυτό οδήγησε στη μεγαλύτερη εποχή της οικονομικής ανάπτυξης που ο κόσμος είδε ποτέ.

Η ανάπτυξη έγινε το αναμενόμενο πρότυπο, και κάθε επεισόδιο της μη-ανάπτυξης θεωρήθηκε ένας απευκτέος παραλογισμός. Η προσδοκία της ανάπτυξης έγινε ένα δομικό μέρος των εθνικών οικονομιών, οδηγώντας σε μία λογική ρουτίνας ελλειματικών χρηματοδοτήσεων, σε δημόσιο δανεισμό, καθώς και σε αύξηση των εθνικών χρεών - που βέβαια οφειλόταν στις κεντρικές τράπεζες. Δεν υπήρχε σχέδιο Β: εάν η ανάπτυξη παραπαίει - κάθε επίφοβο επεισόδιο ύφεσης - πάντα η μόνη λύση ήταν να δανειστούν ακόμη περισσότερα, αν μια οικονομία ήθελε να συνεχίσει να λειτουργεί.

Η δυτική ευημερία και κοινωνική πρόοδος

Η μεταπολεμική έκρηξη ανάπτυξης οδήγησε σε μία άνευ προηγουμένου ευημερία σε όλη τη Δύση, καθώς και στην Ιαπωνία η οποία για τη μεταπολεμική εποχή θα μπορούσε να θεωρηθεί μέρος της Δύσης. Επιπλέον, εισήχθησαν σαρωτικά προγράμματα κοινωνικής μεταρρύθμισης, όπως η Εθνική Υπηρεσία Υγείας στο Ηνωμένο Βασίλειο, και ακόμη πιο εκτεταμένες ρυθμίσεις του κράτους πρόνοιας σε ολόκληρη τη Δυτική Ευρώπη.

Εν μέρει λόγω της διάλυσης των παραδοσιακών αυτοκρατοριών, και εν μέρει λόγω των μέτρων κοινωνικών μεταρρυθμίσεων, υπήρχε μια αίσθηση στον μεταπολεμικό κόσμο ότι οι δημοκρατικές αξίες ήταν σε άνοδο. Οι κυβερνήσεις ανταποκρίνονταν περισσότερο στις ανάγκες και τις επιθυμίες των ανθρώπων. Οι αξίες του Διαφωτισμού και των προσωπικών ελευθεριών και των δικαιωμάτων των πολιτών κατοχυρώθηκαν στην Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ. Φαινόταν λες και μια νέα χρυσή εποχή της δημοκρατίας και της συνεχούς βελτίωσης των κοινωνικών συνθηκών είχε φτάσει.

Πολύ καλό για να είναι αληθινό

Η οικονομική σταθερότητα καθώς και η διαρκούσα οικονομική ανάπτυξη, μαζί με την ειρήνη που εγγυάται ο καλοπροαίρετος Uncle Sam: πόσο γλυκό ήταν! Με το μεταπολεμικό καθεστώς τους, οι Θεοί του Χρήματος είχαν παρασύρει τον «Ελεύθερο Κόσμο» σε μια φούσκα της εξάρτησης. Όταν ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών εγγυάται την αρχή της εθνικής κυριαρχίας, κανείς (εξαίρεση: ο Charles de Gaulle) δεν φάνηκε να συνειδητοποιεί ότι όταν κάποιος άλλος εγγυάται την κυριαρχία σου, εσύ δεν έχεις πλέον την κυριαρχία σου. Η ανάπτυξη έγινε το νέο όπιο του λαού, και κανείς δεν φαινόταν να συνειδητοποιεί ότι η αιώνια ανάπτυξη σε έναν πεπερασμένο πλανήτη είναι κάτι μαθηματικά αδύνατο.

Με το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου πρόθυμα δεμένο στο λουρί της εξάρτησης από την αμερικανική ηγεσία, και με την Αμερική σταθερά κάτω από τον αντίχειρα της Federal Reserve, οι Θεοί του Χρήματος θα μπορούσαν τώρα να προχωρήσουν, για να οδηγήσουν τον κόσμο τώρα στο μονοπάτι προς τον κήπο της ολικής υποταγής.

Το Σχέδιο Παγκόσμια Αποσταθεροποίηση

Ο Νίξον και το στάνταρ του χρυσού

Για σχεδόν 30 χρόνια, 1944 - 1971, το σύστημα του Bretton Woods λειτούργησε σχεδόν όπως στη διαφήμιση. Το δολάριο συνδέθηκε με το χρυσό, με τα άλλα νομίσματα συνδεδεμένα με το δολάριο, παρέχοντας την υποσχεθείσα οικονομική σταθερότητα. Η ανάπτυξη συνεχίστηκε, παρέχοντας την αναμενόμενη ευημερία και άνοδο του βιοτικού επιπέδου. Ωστόσο, με την εμπλοκή των ΗΠΑ σε έναν δαπανηρό και αδύνατο να κερδηθεί πόλεμο στο Βιετνάμ, η αμερικανική οικονομία είχε αρχίσει να κλονίζεται. Το 1971, προκειμένου να συνεχιστεί η χρηματοδότηση του πολέμου, ο Νίξον έβγαλε το δολάριο από τον κανόνα του χρυσού.

Το σχέδιο του Ψυχρού Πολέμου είχε δώσει την ευκαιρία να εγκαταλειφθεί το σχέδιο σταθερότητας. Οι τιμές συναλλάγματος θα μπορούσαν τώρα να έχουν διακυμάνσεις, που επιτρέπουν την κερδοσκοπία επάνω στα νομίσματα, και την εισαγωγή της αβεβαιότητας στην εκτίμηση των διεθνών συναλλαγών. Δεν υπήρξε μεγάλη ζημιά στην αρχή, αλλά ένας κεντρικός πυλώνας της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας είχε αφαιρεθεί. Σήμερα πλέον, μόνο ένα μικρό ποσοστό των νομισματικών συναλλαγών έχει να κάνει με την πραγματική οικονομία, και το υπόλοιπο είναι ανεξέλεγκτη και αποσταθεροποιητική κερδοσκοπία.

Η επανάσταση Reagan - Thatcher

Το 1980 οι Θεοί του Χρήματος μετατόπισαν το σχέδιο αποσταθεροποίησης σε υψηλότερη ταχύτητα. Κανόνισαν για τους πράκτορές τους Ρίγκαν και Θάτσερ, να αναλάβουν ηγετικό ρόλο στις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο, και ξεκίνησε μια προπαγανδιστική εκστρατεία στα μέσα ενημέρωσης για να επαναφέρουν το πάλαι-ποτέ απαξιωμένο δόγμα της laissez-faire οικονομίας, το οποίο είχε δημιουργήσει τις τρομερές συνθήκες Dickens της βικτωριανής εποχής.

Με βάση μια δόλια οικονομική ανάλυση που δημοσιεύθηκε από τον Milton Friedman στο Chicago School of Economics, προβλήθηκε ο ισχυρισμός ότι η μείωση των εταιρικών φόρων και κανονισμών θα οδηγήσει σε μια ισχυρότερη οικονομία και σε οφέλη που θα προκύψουν για όλους, συμπεριλαμβανομένων ακόμα και των κρατικών προϋπολογισμών. Ο χαρισματικός Ronald Reagan είπε "να τινάξουμε την κυβέρνηση από την πλάτη μας", και διακήρυξε ότι "η κυβέρνηση δεν είναι η λύση, είναι το πρόβλημα".

Υπάρχει φυσικά πολλή αλήθεια σε αυτές τις λέξεις, αλλά η αύξηση της εταιρικής εξουσίας σε βάρος της κυβερνητικής εξουσίας δεν ήταν καθόλου μια πορεία ούτε προς την ευημερία ούτε προς την προσωπική ελευθερία. Θα άξιζε κανείς να αναρωτηθεί πώς μια καριέρα ως ηθοποιός ταινιών και διαφημιστής τηλεόρασης δίνει τα προσόντα σε κάποιον να είναι Πρόεδρος, αλλά το μυστήριο εξαφανίζεται όταν κάποιος συνειδητοποιήσει ότι η βασική δουλειά του Προέδρου είναι να λέει ψέματα πειστικά σε ένα εύπιστο κοινό, για την υποστήριξη της ημερήσιας διάταξης των Θεών του Χρήματος.

Μαζί με τη μείωση εταιρικών φόρων και κανονισμών, στις νέες οικονομικές πολιτικές περιλαμβάνονταν και η ενθάρρυνση των επιχειρήσεων να μεταφέρουν τις δραστηριότητές τους σε χαμηλόμισθες χώρες, πράγμα που οδήγησε στην αποβιομηχάνιση τόσο της Αμερικής όσο και της Βρετανίας. Το καθεστώς του Bretton Woods υπονομεύονταν συστηματικά, και έτσι εξασφαλίζονταν η μείωση τόσο της σταθερότητας όσο και της ευημερίας.

Το σχέδιο Ευρωπαϊκή Ένωση

Οι πληθυσμοί της Δυτικής Ηπειρωτικής Ευρώπης, έχοντας βιώσει στο κατώφλι τους τις καταστροφές του φασισμού και του πολέμου, ήταν λιγότερο ευάλωτοι στο είδος της εύκολης προπαγάνδας που πέτυχε τόσο καλά στους πιο προστατευμένους πληθυσμούς της Μεγάλης Βρετανίας και της Αμερικής. Μια πιο λεπτή εκστρατεία απαιτούνταν για να αποσταθεροποιηθεί η ηπειρωτική Ευρώπη.

Η εκστρατεία προπαγάνδας για να πουληθεί η Συνθήκη του Μάαστριχτ δεν είπε "να φύγει η κυβέρνηση από τις πλάτες μας", κάτι που δεν θα περπατούσε καλά σε αυτές τις οικονομίες, όπου το κράτος πρόνοιας ήταν δημοφιλές και επιτυχημένο. Αντ' αυτού το επιχείρημα ήταν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα έθετε την Ευρώπη στο ίδιο επίπεδο με την ισχυρή ΗΠΑ, και μάλιστα υποστηρίχθηκε ότι η ΕΕ ήταν αναγκαία για την πρόληψη μελλοντικών πολέμων μεταξύ των ευρωπαϊκών δυνάμεων.

Η πραγματικότητα με την ΕΕ ήταν ότι παρέδωσε άμεσα την Ευρώπη στα χέρια των Θεών του Χρήματος. Σε αντίθεση με τα ίδια τα ευρωπαϊκά έθνη, τα οποία διέπονται από εκλεγμένα κοινοβούλια και πρωθυπουργούς, το καθεστώς των Βρυξελλών κυριαρχείται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία είναι μη-εκλεγμένη, και για την οποία οι Θεοί του Χρήματος μπορούν να κανονίσουν εύκολα να στελεχώνεται από δικούς τους επιλεγμένους πράκτορες.

Ένα κεντρικό τμήμα της εκστρατείας προπαγάνδας υπέρ της ΕΕ ήταν οι υποσχέσεις για "επικουρικότητα" - οι αποφάσεις ειπώθηκε ότι θα λαμβάνονται στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο, ανάλογα με τα θέματα που εμπλέκονται: έτσι η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας δεν χρειάζεται να διακυβεύεται. Οι Βρυξέλλες θα ήταν για να λαμβάνουν αποφάσεις μόνο για θέματα που αφορούν την ΕΕ στο σύνολό της. Μόλις ιδρύθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση όμως, ο όρος της επικουρικότητας άρχισε να εξαφανίζεται από τη χρήση, και με την πάροδο του χρόνου όλο και περισσότερη δύναμη έχει μετατοπιστεί από τις εθνικές κυβερνήσεις στις Βρυξέλλες. Σήμερα, κάθε πτυχή της ζωής στην ΕΕ επηρεάζεται από αράδες που είναι ψιλά γράμματα σε δυσανάγνωστους κοινοτικούς κανονισμούς.

Το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της ευρωπαϊκής εθνικής κυριαρχίας, και της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, ήρθε με την υιοθέτηση του ευρώ το 1999. Χωρίς την ικανότητα να ελέγχουν τα δικά τους νομίσματα, τα έθνη δεν είχαν πλέον πραγματικό έλεγχο πάνω στην οικονομική τους βιωσιμότητα. Σήμερα, η τρέλα του κοινού νομίσματος ανάμεσα σε έθνη με πολύ διαφορετικές οικονομικές συνθήκες καλά κρατεί στον οικονομικό τύπο. Αλλά η αλήθεια αυτής της τρέλας ήταν εκεί από την αρχή, και οι Θεοί του Χρήματος την ήξεραν πολύ καλά.

Το σχέδιο του νεοφιλελευθερισμού και η παγκοσμιοποίηση της φτώχειας

Το 1994 η Βορειοαμερικανική Συμφωνία Ελεύθερων Συναλλαγών (NAFTA) υπεγράφη από τις ΗΠΑ, τον Καναδά, και το Μεξικό. Η συνθήκη αυτή υπονόμευσε τις οικονομίες και την κυριαρχία και των τριών εθνών. Υπό το πρόσχημα του "ελεύθερου εμπορίου", το ζητούμενο ήταν πραγματικά η ενδυνάμωση των επιχειρήσεων σε βάρος των εθνών - η επανάσταση Reagan-Thatcher κυριολεκτικά υπό στεροειδή. Υπό αυτές τις συνθήκες, οι εταιρείες έχουν το δικαίωμα να μηνύουν τις κυβερνήσεις εάν οι κανονισμοί υπονομεύουν τα εταιρικά κέρδη. Η ασφάλεια των καταναλωτών, η προστασία του περιβάλλοντος και τα δικαιώματα των εργαζομένων είναι θέματα μικρής σημασίας για την διαδικασία του ΠΟΕ, υπό τον έλεγχο των εταιρειών, που οδηγεί σε αποφάσεις, σε τέτοια σχέδια. Από τότε διάφορες παρόμοιες συνθήκες "ζωνών ελεύθερου εμπορίου" έχουν επιδιωχθεί με τη συμμετοχή διαφόρων συνδυασμών από έθνη.

Το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα ανέβασε ταχύτητα το 1995, με την ίδρυση του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ), που αντικατέστησε τη Γενική Συμφωνία Δασμών και Εμπορίου (GATT). Ο ΠΟΕ ξεκίνησε αμέσως μια συστηματική εκστρατεία για να αυξήσει τη δύναμη των επιχειρήσεων, μέσω συμφωνιών «ελεύθερου εμπορίου» που είναι δεσμευτικές για όλα τα μέλη του ΠΟΕ, συμπεριλαμβανομένης φυσικά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το συνολικό αποτέλεσμα του Νεοφιλελεύθερου Σχεδίου ήταν να πέσει το βιοτικό επίπεδο, να υπονομευτούν οι εθνικές κυριαρχίες, να αποσταθεροποιηθούν οι εθνικές οικονομίες, και γενικά να καταστρέψουν ό,τι το σύστημα του Bretton Woods υποτίθεται ότι σχεδιάστηκε για να προστατεύσει.

Στο τρίτο κόσμο, ιδιαίτερα στην υποσαχάρια Αφρική, τα δεινά του Νεοφιλελεύθερου Σχεδίου έχουν επεκταθεί ακόμη περισσότερο από τις ενέργειες του ΔΝΤ και με άλλα μέσα, όπως τεκμηριώνεται από τον John Perkins στο Εξομολογήσεις ενός Οικονομικού Δολοφόνου. Οι κυβερνήσεις ενθαρρύνονται, ή εξαναγκάζονται, να αναλάβουν χρέη που δεν έχουν τη δυνατότητα να επιστρέψουν. Στη συνέχεια όταν οι κυβερνήσεις στρέφονται προς το ΔΝΤ για την ανακούφιση, επιπρόσθετα δάνεια χορηγούνται, αλλά επιβαρύνονται με δρακόντειες προϋποθέσεις. Οι κυβερνήσεις αναγκάζονται να μειώσουν τις κοινωνικές υπηρεσίες, και υποχρεούνται να πουλήσουν εθνικά περιουσιακά στοιχεία, όπως είναι τα δικαιώματα του νερού, σε τιμές ευκαιρίας στις επιχειρήσεις. Για να δοθεί ένα παράδειγμα του τι σημαίνει δρακόντεια μέσα, καθίσταται παράνομο για τους ανθρώπους να μαζεύουν το νερό της βροχής, καθώς αυτό θεωρείται ως κλοπή από τις εταιρείες που έχουν αγοράσει τα δικαιώματα του νερού του έθνους. Με αυτά τα μέσα η φτώχεια έχει συστηματικά δημιουργηθεί όπου το ΔΝΤ έχει καταφέρει να χώσει τα νύχια του.

Η αποσταθεροποίηση των αξιών του Διαφωτισμού - ο "Πόλεμος της Τρομοκρατίας"

Στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, οι Θεοί του Χρήματος οργάνωσαν την ελεγχόμενη κατεδάφιση του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου, και κανόνισαν για αυτό να κατηγορηθεί κάποια φανταστική συνωμοσία της Αλ Κάιντα για να "καταστρέψουν τις ελευθερίες μας". Στην πραγματικότητα οι ελευθερίες μας έχουν ήδη καταστραφεί - όχι με την Αλ Κάιντα, αλλά και από τους ίδιους τους Θεούς του Χρήματος.

Οι Θεοί του χρήματος εφάρμοζαν ένα μάθημα που πήραν από το ναζιστικό πείραμα: η κατεδάφιση του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου ήταν μια επανάληψη της φωτιάς της Reichstag, που ήταν επίσης ένα ψεύτικο γεγονός για να κατηγορηθεί μια "κομμουνιστική συνωμοσία". Ακριβώς όπως τη φωτιά στο Reichstag ακολούθησε μία πράξη των Ναζί, έτσι την 9/11 ακολούθησε η Patriot Act. Και οι δύο πράξεις κατέστρεψαν όλες τις συνταγματικές εγγυήσεις των ατομικών ελευθεριών, με αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις να ακολουθήσουν στρατόπεδα συγκέντρωσης, νομιμοποίηση των βασανιστηρίων, επ' αόριστον κράτηση χωρίς νομική προσφυγή, και καθιέρωση ασύδοτων αστυνομοκρατούμενων καθεστώτων.

Εν μέρει λόγω της ψυχολογικής επίδρασης της 9/11, εν μέρει λόγω της κρυφής επιρροής των Θεών του Χρήματος, και εν μέρει λόγω επιπρόσθετων ψευδών στημένων γεγονότων (π.χ. οι 7/7 βομβιστικές επιθέσεις στο Λονδίνο) οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο έχουν εφαρμόσει "αντι- τρομοκραττική" νομοθεσία που υπονομεύει σοβαρά τις πολιτικές ελευθερίες που ανέκαθεν θεωρούνταν ιερές.

Αποσταθεροποίηση του διεθνούς δικαίου - "δικαιολογημένος" παρεμβατισμός

Εκτός από την ενεργοποίηση του εγχώριου περιορισμού των πολιτικών ελευθεριών, ο "πόλεμος κατά της τρομοκρατίας" έγινε επίσης μια δικαιολογία για στρατιωτικό παρεμβατισμό - μια δικαιολογία μεταξύ πολλών. Επιπλέον, είδαμε την εμφάνιση των "ανθρωπιστικών επεμβάσεων", όπως και την κατασκευή δικαιολογιών περί ανύπαρκτων "όπλων μαζικής καταστροφής". Τέτοιες δικαιολογίες επέτρεψαν τους πολέμους κατά του Ιράκ και του Αφγανιστάν.

Μια άλλη παρεμβατική τακτική, που χρησιμοποιήθηκε για παράδειγμα στο Κοσσυφοπέδιο και τη Λιβύη, είναι η πρόσληψη μισθοφόρων τρομοκρατών που θα παίξουν το ρόλο του "εγχώριου μαχητή της ελευθερίας". Αυτό στη συνέχεια έδωσε την αφορμή για "ανθρωπιστικές παρεμβάσεις". Στην περίπτωση της Συρίας οι μισθοφόροι τρομοκράτες υπήρξαν απευθείας τα κύρια μέσα της αποσταθεροποίησης. Δύσκολα μπορεί να καταγράψει κανείς όλες τις παρεμβάσεις. Στην Αφρική, οι ΗΠΑ έχουν δημιουργήσει το AFRICOM, μια στρατιωτική διεύθυνση που δημιουργήθηκε για να διευκολύνει τις παρεμβάσεις και την αποσταθεροποίηση σε ολόκληρη την Αφρική.

Κάποιος μπορεί να εντοπίσει διάφορους γεωπολιτικούς και οικονομικούς λόγους για αυτές τις διάφορες παρεμβάσεις, όπως ο έλεγχος της ενέργειας και των ορυκτών πόρων. Ωστόσο, από την οπτική μιας μεγαλύτερης εικόνας, το συνολικό αποτέλεσμα ήταν να υπονομευτεί η αρχή της εθνικής κυριαρχίας, και επίσης να δημιουργηθεί ένας μεγάλος αριθμός "αποτυχημένων κρατών".

Ο μετασχηματισμός της οικονομίας - η ελεγχόμενη κατάρρευση του καπιταλισμού

Όπως αναφέρθηκε, η οικονομική ανάπτυξη δεν μπορεί να συνεχιστεί για πάντα σε έναν πεπερασμένο πλανήτη. Είναι αρκετά σαφές ότι το μοντέλο της καπιταλιστικής ανάπτυξης πρέπει να έρθει σε ένα τέλος, αργά ή γρήγορα. Με βάση αυτά τα δεδομένα, πολλοί αναλυτές έχουν προβλέψει την κατάρρευση του πολιτισμού. Ορισμένοι μάλιστα το θεωρούν και αυτό ως ένα καλό πράγμα, μια ευκαιρία να οικοδομήσουμε μια νέα κοινωνία από το μηδέν.

Αυτοί οι αναλυτές είτε δεν καταλαβαίνουν το βαθμό στον οποίο η εξουσία συγκεντρώνεται στο σημερινό κόσμο, ή αλλιώς υποθέτουν ότι όσοι έχουν εξουσία είναι τυφλοί ή ηλίθιοι. Οι Θεοί του Χρήματος δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Έχουν ήδη σχεδιάσει την διάδοχη κατάσταση του μοντέλου ανάπτυξης από την ίδρυση της Λέσχης της Ρώμης το 1968, αν όχι νωρίτερα. Αντί να αφήσουν τον καπιταλισμό να καταρρεύσει μόνος του, έχουν κανονίσει για μια ελεγχόμενη κατάρρευση, ώστε να μπορούν να διαμορφώσουν ένα αποτέλεσμα της δικής τους επιλογής.

Η οικονομική κατάρρευση του 2008 δεν συνέβη τυχαία. Ήταν ένα έργο που κατασκευάστηκε από τους Θεούς του Χρήματος. Δεν θα υπάρξει ανάκαμψη από την κατάρρευση, γιατί απλά η ανάκαμψη δεν είναι η πρόθεση. Αντί μιας οικονομίας που βασίζεται στη δραστηριότητα της αγοράς, θα έχουμε μια παγκόσμια μικρο-διαχείριση της οικονομίας, όπως προαναγγέλθηκε από την ευρεία διάδοση των "έξυπνων δεικτών". Διδάγματα από το σοβιετικό πείραμα πρέπει να εφαρμοστούν σε παγκόσμιο επίπεδο.

Το θεμέλιο της δουλειάς της κατάρρευσης του 2008 ήταν η δημιουργία του κανόνα "mark-to-market", επίσης γνωστό ως "Basel ΙΙ". Αυτό ήταν ένα διάταγμα της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (BIS), της κεντρικής τράπεζας των κεντρικών τραπεζών, με έδρα τη Βασιλεία, Ελβετία. Ο κανόνας αυτός απαιτεί από τις τράπεζες να αποτιμούν τα περιουσιακά τους στοιχεία, σύμφωνα με ό,τι θα μπορούσε να πωληθεί άμεσα στις αγορές.

Αυτό που αυτό σημαίνει, είναι ότι μια προσωρινή ύφεση σε κάποια αξία ενεργητικού ξεφουσκώνει την αξία όλων των σχετικών στοιχείων ενεργητικού. Αυτό είναι μικρή ανησυχία σε αναδυόμενες αγορές, αλλά και σε κάθε είδους σοβαρή ύφεση μπορεί να καταστήσει μια τράπεζα σε πτώχευση χωρίς λόγο. Οι αγορές παρουσιάζουν πράγματι διακυμάνσεις, και οι τράπεζες είναι σύνηθες να πέφτουν έξω στις αξίες. Ο κανόνας mark-to-market σημαίνει ότι ένα βιώσιμo χτύπημα στην αγορά μπορεί να μετατραπεί σε εκτροχιασμό, δηλ. είναι μια ωρολογιακή βόμβα που είχε τοποθετηθεί στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Με αυτή την βόμβα στη θέση της, η σκηνή ήταν στημένη για το έργο της κατεδάφισης. Το πρώτο βήμα, που διοργανώθηκε από τους παράγοντες της Wall Street των Θεών του Χρήματος, ήταν η κατάργηση του νόμου Glass-Steagall. Αυτό έδωσε στη Wall Street την ελευθερία που χρειάζονταν για να προχωρήσει με το υπόλοιπο του έργου. Στη συνέχεια, τα παγκόσμια πιστωτικά όρια άνοιξαν διάπλατα, δημιουργώντας όλα τα είδη δανείων που ποτέ δεν θα μπορούσαν να επιστραφούν, ιδίως στην αγορά κατοικίας των ΗΠΑ. Αυτές οι κακές υποθήκες στη συνέχεια ομαδοποιήθηκαν σε παράγωγα, και πλαστές ασφαλιστικές συνδέθηκαν έτσι ώστε να μπορούν να δοθούν στα παράγωγα βαθμολογία ΑΑΑ. Αυτά τα τοξικά παράγωγα στη συνέχεια ρίχτηκαν επιθετικά στις παγκόσμιες αγορές.

Μια φούσκα ακινήτων είχε δημιουργηθεί. Τα τοξικά παράγωγα διέσπειραν το ρίσκο σε όλο το τραπεζικό σύστημα, και η ωρολογιακή βόμβα εξασφάλιζε ότι, όταν η φούσκα θα έσκαζε, το τραπεζικό σύστημα θα πρέπει να καταστεί αφερέγγυο. Το 2008 η φούσκα έσκασε, και οι προγραμματισμένες πτωχεύσεις ακολούθησαν αμέσως. Αλλά αυτό δεν ήταν το χειρότερο.

Εάν μια τράπεζα, ή οποιαδήποτε επιχείρηση, καταστεί αφερέγγυα, το λογικό πράγμα που πρέπει να γίνει είναι να τοποθετηθεί η επιχείρηση σε εκκαθάριση και η μέριμνα για την ομαλή διάθεση των στοιχείων του ενεργητικού και του παθητικού. Το τι σημαίνει αυτό στην περίπτωση αφερέγγυας τράπεζας, είναι ότι η τράπεζα μπορεί να κλείσει την Παρασκευή, και να ανοίξει εκ νέου τη Δευτέρα υπό κρατική ιδιοκτησία. Τα επισφαλή δάνεια μπορούν να παραδοθούν στους ακάλυπτους πιστωτές, και οι συνήθεις τραπεζικές εργασίες μπορούν να συνεχιστούν. Η τράπεζα μπορεί στη συνέχεια να χρησιμοποιηθεί από το κράτος, ή μπορεί να πωληθεί πίσω στον ιδιωτικό τομέα.

Σα να μην υπήρχε αυτή η ομαλή διαδικασία, οι Θεοί του Χρήματος κατάφεραν να εφαρμόσουνε ένα ανόητο δόγμα που το είπαν "πολύ μεγάλος για να αποτύχεις". Για να διευκολύνουν αυτή την απάτη, οι συμβιβασμένοι υπάλληλοι και τα μέσα ενημέρωσης ισχυρίστηκαν ότι οι τράπεζες δεν πάσχουν από αφερεγγυότητα, αλλά μόνο από μια προσωρινή κρίση ρευστότητας. Με βάση αυτό το ψέμα, ένα τρελό πρόγραμμα διάσωσης των τραπεζών ξεκίνησε. Επειδή οι τράπεζες ήταν αφερέγγυες, οι κυβερνήσεις δεν θα μπορούσαν να αναλάβουν τις δόλιες υποχρεώσεις διάσωσής τους. Δεδομένου ότι οι πληρωμές διάσωσης κατέστησαν ληξιπρόθεσμες, οι κυβερνήσεις αναγκάστηκαν να δανειστούν για να τις εκπληρώσουν. Οι Θεοί του Χρήματος είχαν τώρα τις κυβερνήσεις ακριβώς εκεί που τις ήθελαν.

Το αποτέλεσμα, όπως είχε προγραμματιστεί, ήταν ο μετασχηματισμός της τραπεζικής αφερεγγυότητας σε κυβερνητική αφερεγγυότητα. Οι κυβερνήσεις πήραν τα δάνειά τους, αλλά με επαχθείς όρους που τα συνοδεύουν - το ίδιο είδος των όρων που το ΔΝΤ είχε προσάψει σε δάνεια σε χώρες του τρίτου κόσμου εδώ και δεκαετίες. Αντί οι τράπεζες θα τεθούν υπό καθεστώς πτώχευσης, οι κυβερνήσεις εξαναγκάστηκαν σε εκκαθάριση, αρχίζοντας με εκείνες με τη μεγαλύτερη έκθεση διάσωσης - Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ελλάδα και Ισπανία.

Οι Θεοί του Χρήματος έστειλαν πράκτορές τους (τρόικες) σε αυτές τις χώρες, παίρνοντας τον έλεγχο των εθνικών προϋπολογισμών. Ένα καθεστώς λιτότητας διατάχθηκε, εγγυώμενο ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει οικονομική ανάκαμψη, και ένα ξεπούλημα των εθνικών περιουσιακών στοιχείων ξεκίνησε - και σε τιμές ευκαιρίας. Χώρες όπως η Γαλλία και η Γερμανία έχουν αρκετή οικονομική ισχύ για να επιβιώσουν από την αρχική επίθεση, αλλά καθώς η παγκόσμια οικονομία συνεχίζει να επιδεινώνεται τελικά θα τραβηχτούν στην παγίδα της πτώχευσης και αυτές. Όσο περισσότερο προσπαθούν να σώσουν την Ευρωζώνη, τόσο περισσότερο θα βυθίζονται στο χρέος. Οι ΗΠΑ είναι ήδη πάνω από το κεφάλι στο χρέος, εν μέρει από διασώσεις, και εν μέρει για δικούς της λόγους όπως οι υπερβολικές στρατιωτικές δαπάνες.

Σε όλη τη Δύση το ακόλουθο σενάριο δημιουργείται: αντί κυρίαρχα έθνη να λειτουργούν σύμφωνα με τις δυνάμεις της αγοράς, θα έχουμε έθνη που ανήκουν στους Θεούς του Χρήματος, και που λειτουργούν βάσει των προϋπολογισμών που τίθενται από τις κεντρικές τράπεζες. Ο στόχος της κεντρικής διοίκησης θα έχει στην πράξη επιτευχθεί, μέσω του χρέους, καθώς και ένα καθεστώς οικονομικής μικρο-διαχείρισης θα έχει υλοποιηθεί επίσης, όπως ήδη έχει γίνει στις ασθενέστερες οικονομίες.

Το φινάλε - η αποαμερικανοποίηση και η ενδυνάμωση του ΟΗΕ

"Η κρίση στον Περσικό Κόλπο είναι μια σπάνια ευκαιρία να δημιουργηθούν νέοι δεσμοί με παλαιούς εχθρούς (η Σοβιετική Ένωση)... Από αυτούς τους δύσκολους καιρούς μια Νέα Παγκόσμια Τάξη μπορεί να προκύψει κάτω από ένα "Ηνωμένα Έθνη" που εκτελεί αυτά που οι ιδρυτές τους ήθελαν."
-Ο Πρόεδρος Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος στο State of the Union Address, 29 Ιαν 1991

Το πισωγύρισμα του Ομπάμα στη Συρία - το φινάλε αρχίζει

Στο πλαίσιο των πολλαπλών παρεμβάσεων, πολέμων, επιθέσεων με μη-επανδρωμένα-αεροσκάφη κλπ., που οι ΗΠΑ, συνήθως με τη βοήθεια του Ηνωμένου Βασιλείου, εμπλέκονται συστηματικά - με ελάχιστη ή καμία ανησυχία για το διεθνές δίκαιο, την κοινή γνώμη, ή τις συνέπειες στους πολίτες - ήταν εξαιρετική έκπληξη το γεγονός ότι πρώτα ο Κάμερον, και στη συνέχεια ο Ομπάμα, εγκατέλειψαν την υπόσχεσή τους να ανταποκριθούν στην «κόκκινη γραμμή» του Ομπάμα, με την παραπομπή του θέματος στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Κογκρέσο, όπου ήταν κάθε άλλο παρά σίγουρο ότι δεν θα ακολουθήσουν ψηφοφορίες.

Δεν κατάλαβαν όλοι αμέσως ότι μια βαρυσήμαντη μεταστροφή σηματοδοτείται από αυτό το πισωγύρισμα, αλλά το μέγεθος της μετατόπισης σύντομα έγινε προφανές σε όλους, καθώς τα γεγονότα που ακολούθησαν άρχισαν να ξεδιπλώνονται. Η πρώτη αξιοσημείωτη συνέχεια ήταν η ξαφνική αύξηση της διπλωματική διάκρισης του Βλαντιμίρ Πούτιν. Ακόμη κι αυτό επισκιάστηκε από την ανακοίνωση ότι η Ουάσιγκτον και το Ιράν ήταν να συμμετάσχουν σε κάτι που ακούγεται σαν πολύ ελπιδοφόρο, πρόσωπο με πρόσωπο διαπραγματεύσεις για το πυρηνικό ζήτημα, προς τρομερή πικρία του Νετανιάχου, ο οποίος μέχρι τότε φαινόταν να είναι η ουρά που κουνάει το αμερικανικό σκυλί στη Μέση Ανατολή.

Τέτοιες βαρυσήμαντες αλλαγές σε παγκόσμια κλίμακα δεν συμβαίνουν τυχαία, όπως είδαμε στην αναθεώρηση δύο ταραχωδών αιώνων ιστορίας. Οι εκδηλώσεις αυτές πρέπει να ερμηνεύονται στο πλαίσιο της ατζέντας των Θεών του Χρήματος, και ιδίως σύμφωνα με το Μεγάλο Έργο να μετατρέψουν τον κόσμο σε δικό τους ιδιωτικό φέουδο. Έχουν "καθαρίσει το οικόπεδο" αποσταθεροποιώντας τον κόσμο με τους πολλούς τρόπους που περιγράφηκαν ανωτέρω, και έχουν ήδη αρχίσει να μικροδιαχειρίζονται εθνικούς προϋπολογισμούς. Έχει έρθει η ώρα, προφανώς, για να προχωρήσουν με την επίσημη τοποθέτηση της Νέας Παγκόσμιας Τάξης. Όχι με τη βία, αλλά με την λαϊκή απαίτηση.

Η ξαφνική εμφάνιση του Πούτιν ως παγκόσμιου ηγέτη

Έχει υπάρξει ένας αγώνας από παλιά μεταξύ των ΗΠΑ αφενός, και τη Ρωσία, την Κίνα και τα έθνη BRICS από την άλλη, όσον αφορά την επιθυμία των τελευταίων για ένα πολυ-πολικό κόσμο, αντί ενός κυριαρχούμενου από τις ΗΠΑ μονοπολικού κόσμου. Η εμμονή του δολαρίου ως αποθεματικό νόμισμα, και γενικά οι εξαιρέσεις για τις ΗΠΑ, εμπνέουν σοβαρές ανησυχίες, και πάντα οι ΗΠΑ ήθελαν να ελέγχουν ζηλότυπα αυτά που έβλεπαν ως νόμιμα δικαιώματα.

Στις περιπτώσεις της Συρίας και του Ιράν, για παράδειγμα, εκκλήσεις για τη λογική από τον Πούτιν και άλλους αγνοήθηκαν, ή απαντήθηκαν με την παραδοσιακή αλαζονεία των ΗΠΑ. Ξαφνικά όλα αυτά αλλάζουν. Ο Πούτιν ειδικότερα αναδεικνύεται ως αξιοσέβαστος παγκόσμιος ηγέτης, και θα ήταν αδιανόητο μόλις πριν από λίγους μήνες ότι οι ΗΠΑ θα άφηναν τη Ρωσία με την ευθύνη της κατάργησης των χημικών όπλων της Συρίας. Ο Πούτιν δεν έχει αλλάξει τον τόνο του και το στυλ του, λέει τα ίδια πράγματα που πάντα έλεγε. Τι έχει αλλάξει λοιπόν τώρα και δεν απορρίπτεται από την Ουάσιγκτον, και τα παγκόσμια μέσα μαζικής ενημέρωσης, που ελέγχονται φυσικά από τους Θεούς του Χρήματος, και τώρα τον χαρακτηρίζουν σχεδόν με ηρωικούς όρους. Η πολυκοσμικότητα έγινε εν μία νυκτί πραγματικότητα.

Αποαμερικανοποίηση

Ο αμερικανικός παρεμβατισμός, αλλά και η αγανάκτηση εναντίον του, δεν είναι φυσικά κάτι καινούργιο. Αλλά κυρίως από τις 9/11 και μετά τέτοια επεισόδια έχουν γίνει όλο και πιο επικίνδυνα. Με απειλές πολέμου με το Ιράν, έναν "άξονα προς την Ανατολή" να σκοπεύει την Κίνα, και άλλες πρόσφατες κινήσεις, φάνηκε ότι είμαστε ενώπιον μιας κατάστασης που μπορεί να προκαλέσει ακόμα και μια πλήρως ανεπτυγμένη πυρηνική αντιπαράθεση σε παγκόσμια κλίμακα - η εκπλήρωση του δυσοίωνου "Σχεδίου για ένα Νέο Αμερικανικό Αιώνα".

Ο κόσμος, όπως έχουμε ήδη δει στις αναφορές των μέσων ενημέρωσης από την στιγμή της υπαναχώρησης της κόκκινης γραμμής, είναι περισσότερο από έτοιμος να αγκαλιάσει την αποαμερικανοποίηση. Η αμερικανική ηγεσία, ευρέως ευπρόσδεκτη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, έχει παρέλθει προ πολλού σε δυσμένεια. Κάποιος μπορεί να ακούσει σχεδόν ένα στεναγμό ανακούφισης, όταν διαβάζει μερικά από τα αισιόδοξα λόγια των αυθεντιών προσφάτως. Και ποιος δεν θα μπορούσε να ανακουφιστεί μετά από την τροπή των γεγονότων που έχουμε δει, όταν η Ουάσιγκτον δεν φαίνεται να ζητά όλα τα πλάνα; Όταν ο Ομπάμα μιλάει ακούμε τυπικά τη ρητορική ενός πολιτικού - όταν ο Πούτιν μιλά, ακούμε τη φωνή της λογικής από έναν έξυπνο πολιτικό.

Η ενδυνάμωση του ΟΗΕ

Δεν χρειάζεται μεγάλη φαντασία για να δείς πού στοχεύουν αυτές οι εξελίξεις. Η διπλωματία αναλαμβάνει το προσκήνιο, και νέες φωνές ακούγονται κατά τη συζήτηση περί «διεθνούς κοινότητας». Προσδοκίες αυξάνονται, ότι μακροχρόνες εντάσεις και κρίσεις που σιγοβράζουν μπορεί τελικά να λυθούν. Καθώς πραγματικά αποτελέσματα αρχίζουν να τρέφουν αυτές τις προσδοκίες, όπως θα συμβεί όταν η κρίση του Ιράν τακτοποιηθεί, και όταν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αρχίσουν να λένε τα σωστά, εκεί θα προκύψει αυτό που ισοδυναμεί με δημόσια κατακραυγή για την πρόοδο προς τα εμπρός, για να βεβαιωθούμε ότι η λογική και η διπλωματία θα γίνουν ο κανόνας στις διεθνείς σχέσεις.

Μετά από την τεχνητή κρίση που προκάλεσε η αμερικανική πολιτική της επιλεκτικής αντιμετώπισης, θα μας πετάξουν στα μούτρα μία "λύση" - όμως χώνοντας τα δόντια στη διαδικασία του ΟΗΕ. Δεν θα υπάρχουν πλέον αμερικανικά βέτο σε πείσμα του παγκόσμιου συναισθήματος! Δεν θα υπάρχει πλέον αμερικανικός (ή ισραηλινός) στρατιωτικός τυχοδιωκτισμός! Ας κάνουν τα Ηνωμένα Έθνη τη δουλειά που σχεδιάστηκαν να κάνουν, έτσι θα ακούσουμε, για να παρέχουν ένα φόρουμ όπου μπορούν πραγματικά να επιλυθούν τα ζητήματα, και να έχουν τη δυνατότητα να υλοποιήσουν τις σχετικές αποφάσεις επί του εδάφους. Ένας «μεταρρυθμισμένος» ΟΗΕ δεν θα ακούγεται με την ονομασία «παγκόσμια κυβέρνηση», αλλά τα είδη των εξουσιών που θα χορηγηθούν από τις «μεταρρυθμίσεις» θα ισοδυναμούν με αυτό το ίδιο πράγμα. Η λέξη της επικουρικότητας μπορεί να ακουστεί και πάλι, αν χρειαστεί να αποσιωπηθούν οι αντίθετες φωνές, αλλά όπως και με την ΕΕ, οι διαβεβαιώσεις αυτές δεν θα έχουν νόημα.

Ο ΟΗΕ ως Δούρειος Ίππος

"Το να γεννάς παιδιά θα πρέπει να θεωρείται έγκλημα κατά της κοινωνίας που θα τιμωρείται, εκτός αν οι γονείς είναι κάτοχοι άδειας από την κυβέρνηση. Όλοι οι δυνητικοί γονείς θα πρέπει να υποχρεούνται να χρησιμοποιούν αντισυλληπτικά χημικά, και η κυβέρνηση να εκδίδει αντίδοτα για τους πολίτες που επιλέγονται για τεκνοποίηση."
-David Brower, ο πρώτος εκτελεστικός διευθυντής της Sierra Club

Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι αυτές οι πρόσφατες κινήσεις και μετατοπίσεις είναι όλα στη σφαίρα της γεωπολιτικής. Σε αυτή την ώθηση προς μια κεντρική διακυβέρνηση όλη η προσοχή εστιάζεται σε ζητήματα πολέμου και ειρήνης. Ο καθένας, υποτίθεται και προφανώς, θέλει την ειρήνη και τη σταθερότητα μεταξύ των εθνών. Μας προσφέρεται ένα ελκυστικό ξύλινο άλογο που ονομάζεται Ειρήνη, και δεν ακούμε πολλά για το τι υπάρχει μέσα στο άλογο. Φοβού τις ελίτ και δώρα φέροντας.

Στην πραγματικότητα γνωρίζουμε αρκετά σχετικά με το τι έχει μέσα το άλογο, αλλά έχω χώρο εδώ μόνο για ένα παράδειγμα ή δύο. Η Agenda 21 είναι ένα από τα πιο τρομακτικά κομμάτια του φορτίου που το άλογο μεταφέρει. Αυτή η ημερήσια διάταξη ξεκινά με θεμιτές ανησυχίες σχετικά με τη βιωσιμότητα, και τις μετατρέπει σε ένα πράσινο τέρας που έχει ως στόχο να μικρο-διαχειριστεί κάθε πτυχή της ζωής μας, σε έναν βαθμό που κάνει το παλιό σοβιετικό καθεστώς να φαίνεται σχεδόν σαν μία ελεύθερη επιχείρηση μετά από τη σύγκριση. Όποιος δεν είναι εξοικειωμένος με την Ατζέντα 21 θα ήταν καλό να κάνει κάποια έρευνα.

Και ακόμη και στη σφαίρα των διεθνών σχέσεων, υπάρχουν κάποιες τρομακτικές ενδείξεις, ιδίως όσον αφορά τις επιθέσεις με μη-επανδρωμένα-αεροσκάφη. Κάποιος θα έλπιζε ότι αυτές οι διαβολικές μηχανές θα έπρεπε να τεθούν εκτός νόμου μια κι έξω, αν θέλουμε να κινηθούμε προς έναν πιο αρμονικό κόσμο. Αλλά όχι, ήδη ο ΟΗΕ εξετάζει το θέμα των drones και θέλει να δημιουργήσει κάποιο είδος συστήματος εκτίμησης για διάκριση μεταξύ "καλών" και "κακών" μη-επανδρωμένων-σκαφών. (Σ.τ.μ.: τα "drones", μη-επανδρωμένα-ιπτάμενα-οχήματα, τηλεκατευθυνόμενες δολοφονικές μηχανές, αυξάνονται ραγδαία και ήδη πολλοί καταγγέλουν ότι για κάθε έναν δολοφονημένο "τρομοκράτη" με αυτά, αντιστοιχούν 10 νεκροί πολίτες!)

Πράγμα που επαναφέρει το όλο θέμα της «τρομοκρατίας». Όπως είπα παραπάνω, και τα στοιχεία είναι πράγματι αποφασιστικής σημασίας, και το περισσότερο από αυτό που ονομάζουν "τρομοκρατία" είναι στην πραγματικότητα "επιχειρήσεις υπό ψευδή σημαία", ή αλλιώς οι ενέργειες των μισθοφόρων που δουλεύουν για τις Δυτικές υπηρεσίες πληροφοριών κατά την άσκηση κάποιας αποσταθεροποίησης καθεστώτος - δηλ. κάποια αλλαγή σχεδίου. Εάν η προσποίηση είναι να συνεχιστεί η ιστορία, σε έναν κόσμο που βασίζεται στη διπλωματία, ότι όλη αυτή η "τρομοκρατία" είναι πραγματική, και ότι οι πολιτικές ελευθερίες πρέπει να συνεχίσουν να θυσιάζονται, τότε το ξύλινο άλογό μας δεν είναι τόσο ελκυστικό όσο μπορεί αρχικά να φαίνεται.

Υπάρχουν δύο πράγματα που μπορεί να είμαστε σίγουροι για το τι έρχεται με το ξύλινο άλογό μας. Πρώτον, ο ΟΗΕ θα καταλήξει να μικροδιαχειρίζεται την κοινωνία, μέσω ασύδοτων γραφειοκρατιών, όπως το ΔΝΤ, το IPCC, ο παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου κλπ. Δεύτερον, με τόσα πολλά από τα παραδοσιακά μας συστήματα σκόπιμα αποσταθεροποιημένα, μπορούμε να αναμένουμε ότι κάποια "λύση" θα μας δόθεί με όρους ενός νέου πολιτισμικού και οικονομικού προτύπου. Σε ένα προηγούμενο άρθρο μου που δημοσιεύθηκε στο New Dawn και globalresearch.ca, μπήκα σε κάποιες λεπτομέρειες ως προς τα είδη των πολιτιστικών αλλαγών που οι Θεοί του χρήματος έχουν πιθανότατα στην άκρη για μας, με βάση διάφορους διαθέσιμους δείκτες - "το σχέδιο των ελίτ για μια νέα παγκόσμια κοινωνική τάξη": http://www.newdawnmagazine.com/articles/the-elite-plan-for-a-new-world-social-order, http://www.globalresearch.ca/the-elite-plan-for-a-new-world-social-order/27188.
_________________
-Κάθε λόγος μπορεί να έχει αντίλογο. Κάθε αντίλογος πρέπει να έχει λόγο.
-Εγέμισεν ο ουρανός πετούμενους γαϊδάρους.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
spyros
Πρύτανης


Εγγραφή: 21 Αύγ 2008
Δημοσιεύσεις: 3896
Τόπος: Μακεδονία

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Μάρ 28, 2014 1:53 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Τα περισσότερα τα έχω δει και εγώ.

Προφητική ομιλία Ανδρέα Παπανδρέου για την απεμπολή της εθνικής κυριαρχίας των λαών και τον έλεγχο της Ευρώπης από το "Διευθυντήριο" (Κάννες 1995):
http://www.youtube.com/watch?v=_R9xwXcyXok

"υπάρχει σαφές σχέδιο για τη μηδενοποίηση των εθνικών κυβερνήσεων...κάποτε τα φανταζόμουνα, αλλά τώρα τα βλέπω να γίνονται.."(3:40)
_________________
Μανή, Θεκέλ, Φάρες.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
spyros
Πρύτανης


Εγγραφή: 21 Αύγ 2008
Δημοσιεύσεις: 3896
Τόπος: Μακεδονία

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Μάρ 30, 2014 3:19 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

We're living through exceptionally difficult times. The financial crisis and its dramatic impact on employment and budgets, the climate crisis which threatens our very survival, a period of anxiety, uncertainty, and lack of confidence. Yet, these problems can be overcome by a joint effort in and between our countries. 2009 is also the first year of Global Governance with the establishment of the G20 in the middle of the financial crisis. The Climate Conference in Copenhagen is another step towards THE GLOBAL MANAGEMENT OF OUR PLANET. Our mission, our Presidency is one of HOPE, supported by acts and by deeds. [19-11-2009 Brussels]

http://www.youtube.com/watch?v=l1qTPvugqgg

Αυτό που είδε να δρομολογείται το 1995 ο Ανδρέας Παπανδρέου, έλαβε σάρκα και οστά μετά από 15 χρόνια (2009) από τα πιο επίσημα χείλη: Του νεοεκλεγέντος (τότε) προέδρου της ΕΕ, Ρομπάι.

Μερικούς μήνες πριν το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα καταρρέει και η κατάρρευση αυτή γίνεται η αφορμή και η ανάγκη για να επιταχυνθεί η διαδικασία της κυβερνητικής παγκοσμιοποίησης.
Υπήρξαν βέβαια όπως πάντα οι πιστοί αγγελιοφόροι της που την οραματίστηκαν και εργάστηκαν σκληρά γιαυτήν.
http://www.youtube.com/watch?v=keC4rjMmDcQ


Μερικές εβδομάδες μετά, η πρώτη χώρα-ερίφιο άνοιγε τον βωμό των θυσιών προς τιμή της νέας παγκόσμιας διακυβέρνησης.

http://www.youtube.com/watch?v=-WcfECgddGo
_________________
Μανή, Θεκέλ, Φάρες.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
spyros
Πρύτανης


Εγγραφή: 21 Αύγ 2008
Δημοσιεύσεις: 3896
Τόπος: Μακεδονία

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Μάρ 31, 2014 9:11 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Είναι πολύ εύκολο να παρατηρήσει κανείς ότι τα τελευταία 20-30 χρόνια, τα παγκόσμια τηλεοπτικά δίκτυα προβάλλουν κατά το μεγαλύτερο ποσοστό τους ταινίες και σειρές αμερικάνικες.
Και αν προσέξει κάποιος λίγο περισσότερο, θα διαπιστώσει ότι στις περισσότερες από αυτές υπάρχει και μια τουλάχιστον αναφορά σχετικά με την εβραϊκή κουλτούρα.
Αυτό ήταν μια απορία μου εδώ και κάμποσα χρόνια.
Δεν μπορούσα να καταλάβω πως γίνεται στις περισσότερες αμερικάνικες ταινίες να έχουμε συστηματικά σαφείς αναφορές στην κουλτούρα μιας πολύ μικρής μειονότητας του αμερικάνικου έθνους.
Η δεύτερη απορία μου ήταν το πως γίνεται και ο χώρος του θεάματος ακόμα και στην πατρίδα μας να έχει κυριολεκτικά γεμίσει με γκέι.
Είναι σχεδόν αδύνατον να βρεις σήμερα δουλειά ως παρουσιαστής ψυχαγωγικής εκπομπής, αν δεν προπαγανδίζεις το σεξουαλικά μη-φυσιολογικό, ως κάτι φυσιολογικό.
Όπως και είναι εντελώς ανάρμοστο να δηλώνεις χριστιανός στον χώρο της μουσικής ή της βιομηχανίας του θεάματος. Ο χριστιανός "περιθωριοποιείται".
Τα μμε, φαίνεται στον τομέα ψυχαγωγία, να προωθούν το σεξουαλικά μη-φυσιολογικό, ως το κοινωνικά αποδεκτό, και τον παγανιστικό-καμπαλισμό ως την μοντέρνα θρησκεία που απελευθερώνει από στερεότυπα και ενοχές.

Γιατί να συμβαίνει αυτό; Ή μήπως απλά νομίζω μόνο εγώ ότι συμβαίνει;
Πάντως, εάν συμβαίνει, βολεύει και αυτό στο σχεδιασμό μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης..

1) http://redskywarning.blogspot.gr/2014/03/blog-post_8052.html?spref=tw

2) http://www.youtube.com/watch?v=G7Hg3fAwsTI

3) http://www.youtube.com/watch?v=4kPM8x1lfcU
_________________
Μανή, Θεκέλ, Φάρες.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
mars
Πρύτανης


Εγγραφή: 09 Μάϊ 2007
Δημοσιεύσεις: 218

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Νοέ 03, 2016 9:48 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Το φινάλε;

Άγνοια και αυτοκαταστροφική μανία.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Επισκόπηση όλων των Δημοσιεύσεων που έγιναν πριν από:   
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Θέματα Επικαιρότητας Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες
Σελίδα 1 από 1

 
Μετάβαση στη:  
Δεν μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης





Μηχανισμός forum: PHPBB

© filosofia.gr - Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του.

Υλοποίηση, Φιλοξενία: Hyper Center