Θ.ΒοήθειαςΘ.Βοήθειας   ΑναζήτησηΑναζήτηση   Εγγεγραμμένα μέληΕγγεγραμμένα μέλη   Ομάδες ΧρηστώνΟμάδες Χρηστών  ΕγγραφήΕγγραφή  ΠροφίλΠροφίλ 
Συνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σαςΣυνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σας   ΣύνδεσηΣύνδεση 

ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Μετάβαση στη σελίδα 1, 2, 3 ... 48, 49, 50  Επόμενο
 
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Κουβεντούλα
Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας :: Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας  
Συγγραφέας Μήνυμα
Γιώργος Πολίδης
Πρύτανης


Εγγραφή: 23 Ιούν 2009
Δημοσιεύσεις: 629
Τόπος: Aachen - Γερμανία

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Ιούλ 12, 2009 5:10 pm    Θέμα δημοσίευσης: ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ Απάντηση με Συμπερίληψη

Ανοίγω το θρεντ σε αυτό το θέμα γιατί νομίζω πως ταιριάζει καθώς μέσα από την ποίηση εκτός των άλλων εκφράζουμε και έναν φιλοσοφικό προβληματισμό για τις ανθρώπινες σχέσεις, το περιβάλλον, τον εαυτό μας και διάφορα άλλα. Όποιος θέλει ακολουθεί αναρτώντας δικά του έργα...

Έχει επεξεργασθεί απο τον/την Γιώργος Πολίδης στις Τετ Αύγ 04, 2010 5:19 am, επεξεργάσθηκε 1 φορά συνολικά
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα MSN Messenger
Γιώργος Πολίδης
Πρύτανης


Εγγραφή: 23 Ιούν 2009
Δημοσιεύσεις: 629
Τόπος: Aachen - Γερμανία

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Ιούλ 12, 2009 5:15 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

ΝΥΚΤΕΡΙΝΟΣ ΜΙΚΡΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ





Σαν ήρθε η νύχτα και το πέπλο της έστρωσε

φάνηκε το ρυάκι αφού το ξεσκέπασε

στις όχθες του τις ώρες αυτές σφύζουν ζωές

να τις κάνω δικές μου φωνάζω

μεσ' την καρδιά μου την εύφλεκτη



Ερχόμουν από μια μέρα πολύ μακρινή

για να βρω το ρυάκι στη δική της την άκρη

όταν η νύχτα το πέπλο απλώνει

και σκεπάζει τους θόρυβους

δεν λερώνουν πια οι ζωές

και ακούς λευκές τις φωνές.



Αν υπάρχει κάτι μαγευτικό στη νύχτα που θρέφει τον ρομαντισμό της, είναι η ησυχία που πάντα συνοδεύει.





ΠΡΑΞΗ 1η


Σαν καταλαγιάσουν οι θόρυβοι

της ημέρας που πιότερο κραυγές απελπισίας λες και είναι παρά χρώματα

στη χαμένη ταυτότητα των προσώπων.



Μα τόση βιασύνη! Να φτάσουμε που;



Πιάσε ένα θόρυβο και τεμάχισέ τον σε ήχους. Δες τι έχει μέσα και κάνε μια σύνθεση.

Αγωνία

Βιασύνη

Γαμήσι



Και τι άλλο, συνέχισε...



Δηλητήριο

Εγκλεισμό

Ζαλίκι

Ηθμοζωή



Και τι άλλο, ψάξε λιγάκι βαθύτερα...



Θλίψη

Ιδροκόπι

Καθήλωση

Λάβωμα

Μαρτύριο



Να λοιπόν που έπιασες ένα θόρυβο ημερινό και τον χώρισες σε δώδεκα ήχους.

Μπορείς τώρα να κάνεις μια σύνθεση;



Το περιβάλλον μολύνετε με τους ρύπους αυτούς. Μόλυνση δεν είναι μόνο

οι καμινάδες εργοστασίων και τα σκουπίδια στο δρόμο

μα κι ο αιθέρας της ψυχής που πια δεν έχει ρυθμό.



Αν ερχόμουν από μια διάσταση άλλη έναν πέμπτο ορίζοντα

θα νόμιζα πως οι άνθρωποι εκδικούνται τη φύση

μα θα μου πεις ήτανε πάντοτε η επιμήθεια το σκάφος

για να σπουδάζει ο άνθρωπος της ζωής του το λάθος.





ΠΡΑΞΗ 2η


Σαν έστρωσε η νύχτα το πέπλο της το λεπτό

και παν θόρυβος έσβησε στης ησυχίας το ρυθμό.



Πιάσε την ησυχία και τεμάχισέ την σε ήχους. Δες μέσα τι έχει και κάνε μια σύνθεση.



Νάζι

Ξελάφρωμα

Οικείο

Πολ γτ

Ρομαντισμός

Σεμνότητα

Τάξη

Ύπαρξη

Φανέρωση

Χριστός

Ψαλμωδία

Ωδή



Τι υπέροχοι ήχοι είναι αυτοί μεσ' την ωραιοσύνη της ησυχίας;

Είναι ήδη μουσική πριν εσύ την συνθέσεις. Πριν εσύ τη θελήσεις μέσα σου είναι.



Γι' αυτό από μια μέρα μακρινή ήρθα εδώ

ν' ανταμώσω της νύχτας την κόρη

που έχει φίλες ζωές

με λευκές τις φωνές.



Μην είναι Κόρη οι ήχοι σου οι ζωές που θέλω δικές μου να κάνω;

Μην είναι η φωνή μεσ' την καρδιά μου την εύφλεκτη

που θέλει ν' ανταμώσει τις λευκές σας φωνές

και όμοια να γίνει, αχ! γλυκές μου ζωές!





Μικρή Πραγματεία 1η


"Περί των δύο νυκτών."



Ακατανόητον φαινόμενο η δεύτερη νύχτα να φωτίζει την πρώτη. Την ημέρα μέσα νύχτα και την νύχτα μέσα ημέρα.

Ω! του παραδόξου ακατάληπτον είσαι! Και ναι, γιατί πρέπει να δύσει ο ήλιος να πάρει τον ουρανό του μαζί για να

επιστρέψει ο νους στη φωλιά του. Αυτές τις τροχιές κάποιος τις μέτρησε πριν έρθουμε εμείς. Κάποιος τις έσπειρε

κι όταν φανήκαμε άφησε τη φροντίδα σε μας. Γιατί πόθησε την ημέρα μέσα μέρα και την νύχτα μέσα νάζι.

Κι ότι νάζι δεν λερώνει και τα νάζια είναι λευκά, κάπου εκεί κοντά και η καρδιά η εύφλεκτη.





ΠΡΑΞΗ 3η

Βλέπεις τιμή απ' τους άρχοντες! Ξένος εσύ μα δικό τους σε θέλουν.

Ότι πάνω τους βλέπεις οι ίδιοι το 'ράψαν με τα δικά σου τα μάτια.



Μεγάλη τιμή και άπαξ συμβαίνει γιατί θέλουν

νά 'σαι ο μεγάλος καθαρός τους καθρέφτης.



Γίνε λοιπόν αυτός που είναι κι εκείνοι

με την πράξη εδώ γίνε εκείνοι.





Μικρή Πραγματεία 2η

"Περί εκείνων."



Τέχνη σπουδαία η των πραγμάτων καθρέπτης. Σπουδαιοτέρα σπουδαίας επιφανείας του καθαρότις.

Συνάντισης όρος κατάλιψης μέτρο. Ανταπόδωσις όμοιο εύφλεκτου είναι.

Παχύτητα σκότους ουκ ιδίωμα νύκτας μα νοός περιττά.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα MSN Messenger
Γιώργος Πολίδης
Πρύτανης


Εγγραφή: 23 Ιούν 2009
Δημοσιεύσεις: 629
Τόπος: Aachen - Γερμανία

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Ιούλ 12, 2009 5:28 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Αποστολή



Σαν με κόπο φένετε πως φτάσαμε ν' αγγίξουμε τον εφιάλτη ενός απραγματοποίητου ονείρου,
κλείνοντας με ελαφριά ηδονή τα βλέφαρα στον βαθυστόχαστο κατακτητή που τις ψυχές των
πρωινών ήχων στα χείλη μας κούρσευε, αφήνοντας πίσω τα λάφυρα μιας διάτονης πορείας
γεμάτης με το νίκος όλων των φόβων.


Βιαστηκά, με λίγη αγωνία, θελήσαμε να αγνοήσουμε την παρθένα των λέξεων που μάταια
προσπάθησε με το στεφάνι της να ποτίσει τα βήματά μας στη μεταμόρφωση μιας νέας σιωπής.
Στην μεταμόρφωση του ξημερώματος τρεμόπαιζε η φλόγα των ματιών μας μη αντέχοντας
το αίμα της, στη θέα της αύρας που το χειρόγραφο σφράγιζε.


Ω πύρινη ατάραχη θάλασσα στις επιφάνειες σου άφησε με γυμνά πέλματα να περπατήσω, τις
ακτές σου να γνωρίσω στις μεταμορφωμένες λάμψεις της δικής σου σιωπής.


Την αθωότητα νικήσαμε προσπερνώντας την φοβία μιας παρουσίασης σε στάση προσοχής
στην παρθένα λάμψη της έννοιας, ή νικηθήκαμε από έναν φόβο εμπρός σε μια παρθένα αλήθεια;
Με υλικά που απλόχερα δώρισαν οι αφανείς αγνοημένοι εκατασκευάσαμε τις άμαξες μας,
αμελώντας το σχέδιο της προσμονής τους, και η κούραση νάρκωσε τις οσφρήσεις μας, σχεδόν
τις νέκρωσε, μα δεν χάθηκαν οι εποχές αλλά εμείς δεν δώσαμε στον ήλιο τον κύκλο του.


Μάρτυρας της γυμνής άγνοιας, ανήμπορος την διπλή δυσκολία κτήμα να κάνω και σε μιά γωνιά
του κέντρου της σαν περιβολάρχης τους πρώτους καρπούς να προσφέρω στις φτωχές πληγές μου,
αναζητώ την αλισίβα αλμύρα να μαλακώσω τον άρτο που χθες μακρινοί ταξιδιώτες θυσίασαν στο
μοναδικό δικαίωμα της παντοδυναμίας τους. Στη θεραπεία της απαραίτητης φτώχειας που τον
χώρο αρωματίζει το υπέρλαμπρο σκορπισμένο στους αγρούς φόρεμα κρίνων.


Μην γελιόμαστε, ελπίδα είναι το ψηλάφισμα των χρωμάτων του ανθού, καθώς ευχαριστώντας
τον ήλιο υποκλίνει το ύψος της λάμψης των χρωμάτων του, πίστη είναι η φροντίδα να οδηγήσουμε
τον σπόρο να χαμογελάσει ο ανθός του σαν αντικρύσει τον ήλιο, και αγάπη είναι ο αρωματισμένος
γύρω του τόπος στο εκπληκτικό άνοιγμα της νέας στιγμιαίας παρθένας διάρκειας.






Αποστολή δεύτερη


η διαδρομή της είχε ένα αίσιο τέλος




Για πολλοστή φορά σύντροφε φτάσαμε τις επάλξεις των περιεργειών μας στο βήμα από το οποίο
τον λόγο της η τελευταία των συνειδήσεων εκμυστηρευτικά απαγγέλει στους άγνωστους ακόλουθους μας.
Μην δυσανασχετίσεις αν σου ζητήσουν το κατάλυμα τους. Δυνητική η ευθύνη μα όχι τα χρέη μας. Στην
ευγένεια όσων τους άνηκαν δεν ανταποδώσαμε την πλήρη επεξήγηση και οι δικοί μας νόμοι τους όρισαν
ακόλουθους. Είναι βαρύ το χρεόγραφο της εξάντλησης του υπέρτατου στολισμού της μονογενούς ψυχής
της ανθρωπότητας.


Δέξου τους ψιθύρους μου σύντροφε με την ίδια τρυφερότητα των πρωτερωτευμένων κάτω απ' τον έναστρο
ουρανό όταν με χάδια τα άστρα μετράνε και με τις λάμψεις τους τα ονόματά τους χαρίζουν ο ένας στον άλλο.
Αυτές τις στιγμές ανάγκη έχω μιά νέα ξεκούραστη δύναμη από τους φόβους να με περάσει της ανυπαρξίας
που ποτέ δεν θα έρθει στην ύπαρξη, και στις αφετηρίες που λείπουν από τις συλλογές των γεμάτων
κύκλων μου, να αναπαύσω τις ασυγκράτητες προς τα τέλη τόλμες μας περνώντας από τα σταθερά
σημεία των εμποδισμών της απόκλισης.


Όμως καλέ μου σύντροφε μην ξεχάσουμε πως προστασία δεν θά 'χουμε όταν οι συμβατότητες θα μας
αναγορεύσουν απόκληρους. Η δική τους πλησμονή δεν επέτρεψε μιά πορεία ανάδυσης κι ούτε θέλησαν να
έχουν κοντά τους τις συσπειρώσεις που μορφώνουν την απαραίτητη ένταση, φοβούμενοι στην ιδέα μιάς
δειλίας σαθρής, την ανάλυση ανάλεκτου έργου.


Εμείς πιστέ μου σύντροφε ας μην θυσιάσουμε την λαμπερή μας ένδεια προς δόξαν της πλησμονής που οι
συμβατότητες προσφέρουν μα ατάραχοι ας συνεχίσουμε με τα ενδύματα που ο δικός μας ποιητής
φόρεσε πάνω μας, στα ίδια εκείνα εδάφη της κληρονομιάς που αποκλειστικά για τον εαυτό τους
οι συμβατότητες θέλουν.


Κι ας ονομάσουμε γλυκέ μου σύντροφε τους εαυτούς μας οικιοθελώς, οι λαμπροί ρακοφόροι απόκληροι,
της κληρονομιάς που οι συμβατότητες χαίρουν.






Αποστολή τρίτη


Υπήρχε μία συμφωνία ακαθόριστων γεγονότων
πίσω από το μοναχικό παράθυρο





Στην μετεμψύχωση της απόλυτης μετουσίας αναζητήσαμε το μέλλον, κι ας εμάκρυνε αυτό στο ξημέρωμα
της νέας ημέρας που το φως της ήταν μιά διάχυτη ανάγκη για την διαδοχή πολλών μετενσαρκώσεων στον
διάκοσμο της μίας ψυχής. Η προσφορά ανεκτίμητη οδηγούμενη από την λάμψη της αρτιότερης άγνοιας,
στην απόλυτη μετουσία, όταν η κοινή πορεία ξεπροβάλει στην άρση της αμνησίας.


Στις επαγρυπνήσεις που πληρούν την αρτιότερη άγνοια ας βαφτίσουμε την έννοια με την αρμόδια σύνεση
στο δικό της αποκλειστικό σώμα, κι ας την γυμνάσουμε στην απόκτηση του παραστήματος που με συνέπεια
θα υπηρετήσει τον γεννήτορα της τρεφώμενη από το αίμα του.


Και τα σκήπτρα της διδαχής της ας είναι η λιτότητα του φυσικού της προορισμού.






Αποστολή τέταρτη


Όταν στης αγέννητης εφηβείας τα κύματα βαδίζαμε τους αμέριμνους ενθουσιασμούς
στις πορφυρένιες αμμουδιές της δειλινότητας απλώναμε της πλάσης το ατέρμονο χάδι





Τα χείλι σου, έκρηξη ενός άγνωστου κόσμου
έμελε στην αφάνεια μου να ανθίσει μια νέα
άνοιξη του πόνου την ιερότητα.


Τα βήματα μας πότιζε μιά διάφανη δίψα. Το θαύμα ξημέρωνε σαν αντίκρυζα
από την βορρινή βουνοκορφή των σκέψεων μου την λευκή κορδέλα που έδενες
τα μαλλιά σου και πλημμύριζε στους ανέμους εξωτικές φωταυγές πλάθοντας
στην κρυφή αποστολή της καρδιάς μου την ιερή βεβαιότητα του προσκυνητή.
Την ωραία χειραγωγήτρια. Την κρυφή μυσταγωγό της πτώχευσης που ποθεί
την απόλυτη χειραφέτηση απ' όλες τις νίκες. Που πόθησε την διαφάνεια όλων
των ελευθεριών για να πετύχει τον υψηλότερο έρωτα του αιώνιου ποθητού της.
Την φυγάδευση και του τελευταίου πόνου από το πρόσωπο του ήλιου.
Τον εξοστρακισμό κάθε μα και πιθανού εφιάλτη της ανθρωπότητας.






Αποστολή πέμπτη (μυστική σύντομος)


Εν αρχή ήν ο Λόγος
και ο Λόγος ήν προς τον Θεόν
και Θεός ήν ο Λόγος.





Στεφάνι καταθέτω μεσούσης των αιώνων,
στον μέγιστο Άγνωστο φιλόσοφο,
αγάπης τέλειο μαθητή,
πόνου ιερού θεραπευτή,
υιοθεσίας μητέρας του παντός,
Ιωάννη τον λεγόμενο,
συνοδείας ευαγγελιστών
του πλήρη ανθρώπου τέταρτον,
του το σκίτσο προσώπου, κατά των μυστικών,
τέλειας κόσμου φωτίσεως τροφής δεικτικού,
των όρων της ύπαρξης ακριβώς σημειολογών,
φιλοσοφίας Ελλήνων σταθερός αγωγός
και ημετέρων εφέσεων πατήρ ταπεινός.


Εις Ιωάννην εν συνόρω βρίσκοντος
νήσου Ελληνικής
και βίβλον εκλάψαντος γένους,
αιωνίως ανθρωπιστικής.






Αποστολή έκτη


Στόχος: Οι της σιωπής κώδικες




Εξασφαλισμένοι στα ιδανικά που ματώνουν την καρδιά, στης αφανέρωτης χαράς τις παρηγοριές, παρών
πάντοτε στις νυχτιές που ποθούν την ημέρα, όπως ο έρωτας την δική του φιλοξενία ποθεί στην έξοδο
του εαυτού και στην διαύγεια των ουρανών του την αποφυγή της πλέον ύπουλης βαρβαρότητας.


Ντύσαμε το σώμα της θλίψης, του πολιτισμού, για να κρύψουμε την κακότροπη μορφή της, για να
περιορίσουμε τάχα, την δυσωδία της εκλεπτυκότερης των θηριωδιών. Αχ! οι άμοιροι!


Πως παγιδευτήκαμε σαν τα πουλάκια στων αναγκών της αυτοπεποίθησης πηχτούς ίσκιους!


Και το φωτεινότερο των αστέρων; Η κατάργηση του εαυτού και η μεταμόρφωσή του σε σύμπαν;
Την ασφαλίσαμε κι αυτήν. Την σιγουρέψαμε στην εύρεση ενός εξωγήινου πολιτισμού αμελώντας
όμως οι δύστυχοι, τις ευθύνες να σηκώσουμε και τους δικούς του πόνους.


Μόνιμα τυφλωμένοι από τις λάμψεις των πλούσιων κληρονομιών μας ρίξαμε στον ποταμό της λήθης
για τους επόμενους τις ψυχές αιώνων που μέσα μας θέλησαν την λύτρωση. Μεγεθυντές της δυστυχίας
μυούμε σταθερά τις νεότερες γενιές στις ατραπούς εκλέπτυνσης της χαρακτηριστικής μας βαρβαρότητας.
Στην απρόσωπη υψιλή ανθρώπινη θηριότητα. Όχι στην εξευγένιση του προσώπου μα στην κατάκτηση
περισσότερων εδαφών της ανθρώπινης απρόσωπης διάστασης.


Τω καιρώ εκείνω ότε εσταύρωσαν τον Ιησούν
έλαβον τα ιμάτια αυτού και εποίησαν τέσσαρα
μέρη, εκάστω στρατιώτη μέρος, και τον χιτώνα'
ήν δε ο χιτών άρραφος, εκ των άνωθεν υφαντός
δι' όλου.



Κύριε! Πως τον αντέχεις τόσο πόνο!






Αποστολή έβδομη


Στων οράσεων κρυφούς παλμούς




Φτερωτή οπτασία στη μνήμη φάνηκες αγγέλων.
Ανεξίτηλες αυστηρές οράσεις αρχαγγέλων,
πάνε κι έρχονται, στους απαλούς των βλέφαρων φωτεινούς ίσκιους
στων αιθέρων σου σταματούν τρυφερούς μίσχους,
στα σύνορα ουρανών και γης, υπάρχει μιά ξέχωρη σκάλα
επιστρωμένη με αύρινα φθογγόσημα του ποιητή που σάλα
των κόσμων του έκανε, της φωνής σου μελίρρυτο δράμα.


Αίθουσα υποδοχής ουράνιων δυνάμεων και ανθρώπων,
τόπος συνάντησης, οι επιφάνειες της γλώσσης σου στην κοινή τους υμνολογία,
στο αρχηγετικό εκείνο μυστικό αρχέγονο μυστήριο δράμα
που ασταμάτητα επιδοκιμάζουν οι αιώνες με νοσταλγικά αθόρυβους
σημαινώμενους ήχους και αόρατους φθόγγους και σήμαντρα σωτήριας
σήμανσης οδών επιστροφής προς την πηγαία συνάντηση του κάλλους
της πρώτης ζωής, της αρχαίας συμφωνικής ηχολογίας που το άνοιγμα
του στόματός σου προσκαλεί όλη την πλάση στην πανηγυρική της πληρότητα,
στον ιερό εορτασμό της συνάντησης με το κάλλος της πρώτης ζωής.




Χριστέ Ιησού, μυριάκης υπεσχέθην σοι ο τάλας, ω Ιησού μου,
την μετάνοιαν, αλλ' εψευσάμην ο άθλιος' όθεν Ιησού μου βοώ σοι'
Την αναίσθητον μένουσαν ψυχήν μου φώτισον Χριστέ,
ο των Πατέρων Θεός.


Καθυποκύψας Ιησού, ταις αλόγοις ηδοναίς άλογος ώφθην,
και τοις κτήνεσιν όντως ω Ιησού μου οικτρώς, ο τάλας
Σώτερ αφωμοίωμαι' όθεν Ιησού με, της αλογίας ρύσαι.





Της αγάπης σου τα ιδιώματα σχημάτισαν παππούλη περιβόλι
σχήματος και μέγεθους καρδιάς, μιας καρδιάς που χώρεσε
τα σύμπαντα όλα τρέφωντάς τα και ποτίζοντάς τα με καρπούς
του κάλλους της πρώτης ζωής, της μυστηριακής πρώτης αγάπης,
της υπέρτατης ιερής κοινωνίας, της συγκέντρωσης όλων των οράσεων
στην πλήρη φωτεινότητά τους οδηγώντας διάχυτα τις διαφάνειες τους
σε όλα τα σκοτάδια γεμίζοντας φως τις διψασμένες ψυχές που ήρθαν
κοντά σου να γνωρίσουν την αγάπη του αιώνιου
της ψυχής αλησμόνητου ποθητού.


Κλίμακα ζωντανή τα βάρη μας στις πλάτες σου σηκώνεις αιωνίως
να προλαβαίνουμε αγαπάς μαζί σου το αλληλούϊα και άλλες φωνηδίες
θυμίαμα θυσιαστικής αγάπης στο φίλο Χριστό, να προσφέρουμε
και την αγάπη στων ανθρώπων να ποθούμε, κρυφές αντιδωριδίες.


Έχει επεξεργασθεί απο τον/την Γιώργος Πολίδης στις Σαβ Ιούλ 18, 2009 2:22 pm, επεξεργάσθηκε 2 φορές συνολικά
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα MSN Messenger
Γιώργος Πολίδης
Πρύτανης


Εγγραφή: 23 Ιούν 2009
Δημοσιεύσεις: 629
Τόπος: Aachen - Γερμανία

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Ιούλ 12, 2009 5:35 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Ε και ΡΩ και ΤΑΣ





Νά ήταν στην αφετηρία όταν πέρασες την αθώα σχισμή μεσ' το πρωτόγνωρο φως ή είσουν

η πρώτη αχτίδα που σημείωσε την γραμμή εκκίνησης πάνω στο χώμα μου; Λίγο ψηλότερα και κάθετος

τέντωσες την αγκαλιά μου κι έσχισες την καρδιά να χωρέσεις τον κόσμο σου μέσα μου, μα ήταν η εξορία μου.

Και δανείστηκα λίγο ρυάκι και λίγο δάσος, μιά χούφτα γρασίδι και ένα έντομο που το ζζζζζζ του

ήταν η μουσική μου στην έρημο. Εξόριστος μέσα μου κι άγνωστος έξω μου. Μα το τραγούδι σου

πάντα λίγο πιο πάνω μέσα στα μάτια μου. Δεν ξέρω τι με γεννάει μα είσαι εκεί από την πρώτη στιγμή.

Δεν σε προφταίνω και χάνετε ο έρωτας. Μένουν στα χείλη τα γράμματα και μιά γεύση πικρίας να λέει:

<<Ε και ρω και τας>>. <<Ε και ρω και τας>>. <<Ε και ρω και τας>>.





Και συνέχισε με άλλη γεύση νηφάλια μα είμουν εγώ η συνέχεια. Κι η συνέχεια έγινε όνειρο,

σαν μια γυναίκα που στην τρίτη της έκτρωση έμεινε στείρα. Και είμουν εγώ η συνέχεια

μα δεν είχα πια γεύση νηφάλια αλλά γέμισα φόβο απ' τη γυναίκα της έκτρωσης.





Κι άξαφνα άστραψε η σωτήρια ιδέα, να βρω μιά φλέβα χρυσού πάνω στο σώμα μου.

Πέρασε πολύς καιρός από τότε που εξάντλησα την τελευταία, κι εσύ που είσαι πάντα

πριν από εμένα εκεί, σώπασες και ντύθηκες μ' ένα ομιχλώδες σεντόνι.

Άκου όμως: Θα κρατήσουμε κρυφή την φλέβα χρυσού όταν τη βρούμε για να μιλήσουμε

πρώτα οι δυό μας στη γλώσσα του πυρετού της σιωπής. Άκου: Την θέλω όλη δική μου, να ταξιδέψω

στα τελευταία βασίλεια πάνω στο σώμα. Άκου κι αυτό: Θέλω να γλεντήσω τα γράμματα

να χορέψω τη γλώσσα και κάτω από φεγγάρι ολόγιομο να ερωτευτώ την παρθένα Αλφαβήτα,

την πανέμορφη τούτη αρχόντισσα. Μόνο αυτή ξέρει την τέχνη να ισιώνει τους δρόμους που οδηγούν

μεσ' τα μάτια μου. Κι όταν αγγίξω τ' αθώα μαλλάκια της, θα την απλώσω σε μιά χώρα γνώριμη

πάνω στο σώμα μου. Θα πλαγιάσω μαζί της κι όταν γίνουν τα κορμιά ένα, αυτός θα είναι ο ήλιος μας.

Άκου πόση γλυκύτητα έχουν οι ήχοι της! Δεν κάνουν ένα ιδιαίτερο κλινγκ; Κι όμως

τούτη είναι η πρώτη αρχόντισσα, και τη θέλω μόνο δική μου. Αφοσιωμένη και παιγχνιδιάρα,

μόνο δική μου. Άκου: Μόνο δική μου!
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα MSN Messenger
Γιώργος Πολίδης
Πρύτανης


Εγγραφή: 23 Ιούν 2009
Δημοσιεύσεις: 629
Τόπος: Aachen - Γερμανία

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Ιούλ 12, 2009 10:44 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Στα ίχνη της ποίησης





Στο σπήλαιο των ατόφιων ψιθυρισμών
κρατάς δισκοπότηρο ξέχειλα γεμάτο
πλημμυρίδα είσαι, εσένα διψούν
ακοές ψηλαφητές ίσαμε του έρωτα το μουρμουρητό
γλαφυρή έκρηξη τρυφερών στοιχείων αφανών

ωσάν πάλκο εξοχής με το σπόρο
να κουρδίζει τις χωμάτινες χορδές του
στης άνοιξης τις νότες τον ύμνο να πετύχει
και δρόμους μουσικούς κατάλληλους
όλο να ξεφαντώσει το σκάσιμο ζωής.

Στο σπήλαιο των ατόφιων ψιθυρισμών
γαλάζιο κρατήρα θεραπεύεις στους επισκέπτες της στοργής
σα μωράκια τους δέχεσαι σαν αρχόντους τους φιλεύεις
το νέκταρ σου πιό χαρά απ' τους φιλέορτους
πιό θλίψη απ' τις οδύνες
κι ουρανεύεις ηδονές ακόμη κι όταν στους μακρυνούς πόλους
μαύρα σύννεφα ξεψυχάνε τον τελευταίο θάνατο
ζωή στις περπατημένες οράσεις τυφλών ξαναγεννημένων.

Κρατάς δισκοπότηρο ξέχειλα γεμάτο
με χέρια ιερά σ' αχειροποίητη παστάδα να προσφέρεις
την έντιμη αιώνια πρώτη σου στιγμή στο αντάμωμα
με της ψυχής σου ταιριαστό καλλιεργητή που ερωτευμένος
καίγετε να σου φορέσει ανθοστέφανο πλεγμένο
από εικοσιτέσσερα βοτάνια που την ύπαρξη υμνούν
και με το λάδι τους πριν ξαπλώσετε
στο ερωτικό κρεβάτι το ραντίζει.

Πλημμυρίδα είσαι, εσένα διψούν
φρέσκα αυλάκια που οδηγούν στου έρωτα τ' απέραντα λιβάδια
ίδια κι όλη μέθη ανοιξιάτικης πνοής που αφοσιώνει τη χαρά
στα χρώματα ανθών νερών πουλιών και πεταλούδων
κάτω απ' το βλέμμα ιεροφάντη ήλιου που γνέφει έναρξη χορού
σ' ακοές ψηλαφητές ίσαμε του έρωτα το μουρμουρητό
ίσαμε του έρωτα το μουρμουρητό
στις ψηλαφητές ακοές μας.

Γλαφυρή έκρηξη τρυφερών στοιχείων αφανών
σ' αγαπώ! γιατί μου δίνεις...
σ' αγαπώ! γιατί μου δίνεις ταυτότητα...
σ' αγαπώ! γιατί μου δίνεις ταυτότητα χωρίς κατηγορία...
χωρίς κατηγορία οξύνοων φιλοσόφων
που διακρίνουν τις εποχές των ουρανών.
(ευτυχώς οι αφιλοσόφιτοι δεν σε αγάπησαν)
Σ' αγαπώ επειδή μ' ελευθερώνεις
κοντά σου άφοβα μπορώ να είμαι ειλικρινής
μου χαρίζεις την ελευθερία της ειλικρίνειας
αληθινή! εσύ, σαν τον έρωτα των παραμυθιών
και την αγαπημένη αφοσίωση των πριγκιπισσών.

Ωσάν πάλκο εξοχής με το σπόρο
μεταμορφωμένο καλλιτέχνη λαξευτή
σε μιά γεύση επανάστασης στο μέσο
του χωρισμένου των παιδικών χρόνων αγαπημένου τόπου
σε κάτοικους του χωριού της άνω και μετά την άνω εποχή,
στο μέσο, να επαναστατεί την άνθιση της ένωσης
τραγουδώντας: σας υιοθετώ την άνοιξη να γίνετε καλοκαίρι...
σας υιοθετώ την άνοιξη να γίνητε καλοκαίρι!

Κι όμως! Βλέπετε! Βλέπετε! Ένας σπόρος...
Να κουρδίζει τις χωμάτινες χορδές του
στης άνοιξης τις νότες τον ύμνο να πετύχει
κι απορείτε, ποιόν άραγε ύμνο εμείς ξεχάσαμε
ποια γνώση στα βαθειά του ποταμού της λήθης χάσαμε!
μήπως κάποιου ζωντανού Θεού το άρμα πετάξαμε!
και δεν βρίσκουμε δρόμους μουσικούς κατάλληλους
μέσα του όλο να ξεφαντώσουμε το σκάσιμο ζωής...

Ζωή! Ζωή! Ζωή!
Αργά θα είναι όταν σε γνωρίσω και μόνο αυτό γνωρίζω!
Κρυμμένη στα ενδώτερα εσύ
μετά τα τέλη της ταπεινοσύνης
και στις αρχές της ποίησης!
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα MSN Messenger
Γιώργος Πολίδης
Πρύτανης


Εγγραφή: 23 Ιούν 2009
Δημοσιεύσεις: 629
Τόπος: Aachen - Γερμανία

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Ιούλ 12, 2009 11:00 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Γράφοντας στο Numper Une...



Θέλει η ψυχή να επαναστατήσει μα δεν τα καταφέρνει,
το δηλητήριο που τρέχει στις φλέβες της, δεν είναι πια
κόκκινο μα ούτε λευκό, τη νάρκωσε, η χαμένη αθωότ-
ητα σπάνια υμνήθηκε καθώς της πρέπει, σχεδόν ποτέ.
Γιατί ο φόβος της ψεύτικης μιζέριας που τόσο ύπουλα
κι εύκολα έκανε το αίμα δηλητήριο στην ψυχή, δεν την
άφησε ν' αγαπήσει το μικρό αυτό, μα σπάνιο μαργαριτ-
άρι. Τόσο σπάνιο, όσο τ' αστέρια μέσα στα χέρια μας.
Ναι. Η χαμένη αθωότητα αγάπη ονομάζεται. Τα βλέπε-
τε τα παιδιά εκεί έξω; Τόσες πρέπει να γίνουν οι ντρο-
πες της ψυχής για να γίνει ανθρώπινη. Ντρέπομε που
απαιτώ να ξεχωρίζω άνθρωπος. Θαυμάζω με θλίψη
τους ανθρώπους που επαναστάτησαν με την μόνιμη σι-
ωπή τους. Δάσκαλε, στο ίδιο ποτάμι βαδίσαμε σ' απέν-
αντες όχθες. Δεν έπρεπε ν' αφήσεις ατμός να γίνουν
οι χαμένες αθωότητες. Ξέρω, είναι μάταιο να ζωγραφ-
ίσης το δηλητήριο που τρέχει ζεστό μέσα στις φλέβες.
Τους πόνους σου όμως, αχθοφόρος η πλάση τους
δέχτηκε.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα MSN Messenger
Γιώργος Πολίδης
Πρύτανης


Εγγραφή: 23 Ιούν 2009
Δημοσιεύσεις: 629
Τόπος: Aachen - Γερμανία

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Ιούλ 12, 2009 11:09 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Ο Τόπος των Εμπνεύσεων




Ο τόπος των εμπνεύσεων είναι βασίλειο ξέχωρο απ' τ' άλλα. Δεν είναι σαν τον τόπο
που γνόφο αγνωσίας ονόμασαν οι άρχοντες των κόσμων, μα μοιάζουν στην αντίθεση
τους. Στον ένα τόπο η ψυχή παραδώθηκε στον Δημιουργό της και είναι σα να μην
υπάρχει αυτή, στον άλλο, θέλει η ψυχή, ψυχή να δημιουργήσει και να ηγεμονεύσει
σ' αυτήν, όπως στον τόπο του γνόφου της αγνωσίας ο Δημιουργός των Όλων. Στον
τόπο της έμπνευσης θα γνωρίσει η ψυχή όσα είναι κι όσα δεν είναι. Και τους μικρούς
μα και τους μεγάλους θάνατους, εκεί θα τους γνωρίσει. Φωτεινά, σκοτεινά, γκρεμούς
ή ρεματιές, όλα εκεί θα τα γνωρίσει. Ο τόπος της έμπνευσης είναι μια θάλασσα, ένας
ωκεανός νοημάτων που εμείς απ' έξω τον βλέπουμε τεράστιο ν' απλώνεται ατελείωτο
σε πλάτος και μήκος και βάθος, κι αυτός να μας καλεί πότε στοργικά πότε θυμωμένα,
να βουτήξουμε μέσα του και να τον γνωρίσουμε συνουσιάζοντας το σώμα μας μ' αυτόν...
Το νερό είναι καθαρτήριο κι από τους ήχους του. Έτσι πάντοτε από τον ωκεανό νοημάτων
του τόπου της έμπνευσης θα βγαίνουμε καθαροί. Και οι εξιλεώσεις, στον τόπο της έμπνευσης
θα έρθουνε πρώτα, για πράγματα που πριν δεν ήταν, μα έπειτα ήρθαν στη σωστή τη σειρά τους.
Η σωστή σειρά των πραγμάτων στον τόπο της έμπνευσης πρώτα, θα δώσει σε μας
ένα όμορφο Κόσμο.




-2-


Ακατάσχετη ροή γεγονότων δίχως ηγεμόνα με καλλοπιστικές διαθέσεις τα όνειρα
στις νύχτες των μικρών απουσιών, σμπρώχνουν την ψυχή σε θυσιαστήρια σφαγίων
άμωμων στην ελπίδα των αναστάσεων. Η μορφή σου σαν άλλη μητέρα θεού ανοίγει
τα χέρια της διάπλατα ατέλειωτα να χωρέσει η αγγαλιά της την πλάση όλη, μα
του κάκου, δεν υπάρχω κι εγώ μέρος της, να νοιώσω τη ζεστή ζωογόνα σου ανάσα
της θαλπωρής, βυθιζόμενος στον άγνωστο κόσμο που ο καθρέφτης του μέλλοντος
στα πριν με γυρίζει. Ικετευτικά η κραυγή του φόβου μου τον ουρανό πλησιάζει
σαν σημάδι ουράνιου τόξου για εκείνα που δεν θά 'ρθουν ποτέ. Ταξιδιώτης του
χρόνου, σε ατελεύτητες πορείες που φτάνει στο τέλος του. Άρμα η μοναξιά δύσ-
κολη στ' οδήγημα. Τα έτη δεν προφτάνουν τη συντήρησή της πια, νέο αίμα πρέπει
να τρέξει στις φλέβες της. Μια ήσυχη γωνιά αναζητώ, να παραδώσω το πνεύμα της.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα MSN Messenger
vag_el
Πρύτανης


Εγγραφή: 26 Ιούν 2009
Δημοσιεύσεις: 3707
Τόπος: Leykada

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Ιούλ 12, 2009 11:48 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

ΝΥΚΤΕΡΙΝΟΣ ΜΙΚΡΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

Eπειδη δεν μ αρεσει να κανω κριτικη σε αλλους (οσο μπορω ως ανθρωπινο πνευμα) θα το αποφυγω .
Και επειδη συνηθως η κριτικη γινεται μετα θανατον θα την αποφυγω κι αυτην.

Λεω λοιπον οτι ειναι ενα απο τα πιο εκφραστικα ποιηματα που εχω συναντησει τουλαχιστον ,επειδη εκπροσωπει την δικη μας εποχη εν ετει 2009

Συγνωμη για την Κριτικη μου .Μετανοω Smile

Για να συνεχισω τη καλη κριτικη μου σε παρακαλω
αλλαξε το μεγεθος γραμματοσειρας στα υπολοιπα ποιηματα
μηπως και ξεστραβωθω
_________________
ανθάκια μου χλωμά,
που σας επήραν σε
κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν,

Κώστας Καρυωτάκης


Έχει επεξεργασθεί απο τον/την vag_el στις Δευ Ιούλ 13, 2009 12:24 am, επεξεργάσθηκε 1 φορά συνολικά
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email
Γιώργος Πολίδης
Πρύτανης


Εγγραφή: 23 Ιούν 2009
Δημοσιεύσεις: 629
Τόπος: Aachen - Γερμανία

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Ιούλ 13, 2009 12:09 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Ευχαριστώ Ευάγγελε για τον καλό σου λόγο... Very Happy

Την γραμματοσειρά την μίκρηνα επειδή με την κανονική ξεχειλώνουν οι γραμμές και γίνονται άνω-κάτω με αποτέλεσμα να γίνετε ακόμη πιο δύσκολη ανάγνωση.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα MSN Messenger
vag_el
Πρύτανης


Εγγραφή: 26 Ιούν 2009
Δημοσιεύσεις: 3707
Τόπος: Leykada

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Ιούλ 13, 2009 12:18 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

.....
_________________
ανθάκια μου χλωμά,
που σας επήραν σε
κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν,

Κώστας Καρυωτάκης


Έχει επεξεργασθεί απο τον/την vag_el στις Τρι Οκτ 19, 2010 1:10 am, επεξεργάσθηκε 1 φορά συνολικά
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email
vag_el
Πρύτανης


Εγγραφή: 26 Ιούν 2009
Δημοσιεύσεις: 3707
Τόπος: Leykada

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Ιούλ 13, 2009 7:36 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

.......
_________________
ανθάκια μου χλωμά,
που σας επήραν σε
κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν,

Κώστας Καρυωτάκης


Έχει επεξεργασθεί απο τον/την vag_el στις Τρι Οκτ 19, 2010 1:11 am, επεξεργάσθηκε 4 φορές συνολικά
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email
Γιώργος Πολίδης
Πρύτανης


Εγγραφή: 23 Ιούν 2009
Δημοσιεύσεις: 629
Τόπος: Aachen - Γερμανία

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Ιούλ 13, 2009 10:05 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Όμορφο! Εύγε! Very Happy
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα MSN Messenger
Γιώργος Πολίδης
Πρύτανης


Εγγραφή: 23 Ιούν 2009
Δημοσιεύσεις: 629
Τόπος: Aachen - Γερμανία

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Ιούλ 14, 2009 2:08 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

ΕΝΑ ΜΥΣΤΙΚΟ



Πίσω από τους πυκνούς ίσκιους ατμών δυό
κρεμαστοί κήποι γεμίζουν το φως μου με την
δίψα του οδοιπόρου που κουβαλά την άνθιση.
Αγκαλιά δρόσισε στο άγγιγμα μια γραμμή
κορμοστασιάς όταν θέλησες να φτάσεις το ζα-
ρκάδι που στην ανέμελη χλόη είχε βηματισμό
μιας παλιάς θύμησης που μύριζε σύντριψη.

Εφτασφράγιστο μυστικό μου τα κλειδιά σου
φύτεψα σε τέσσερις εποχές και έκρυψα σε
τρεις άνεμους. Να μου χαμογελάς κι εγώ να
μιλήσω στον ήλιο να κατέβει να μου πλένει με
ζέστη τα ξυπόλυτα πόδια μου.

Να μου ψιθυρίζεις τα μυστικά που ακούς στο
κελάϊδημα των πουλιών όταν μ' απορία κοιτούν
τον χορό των ονείρων μου καθώς ψηλαφίζω στα
χέρια ζητιάνων το δείλη που δεν είχαν ποτέ.

Γίνε σπόρος να μουσκέψω τη νοσταλγία να χο-
ρτάσω καρπό αυτούς που δεν παραπονέθηκαν
ποτέ. Απόδημη πρωινή εξαφάνιση σκονισμένου
ορίζοντα θάμπωσέ με με το φως που δεν γυρίζει
πίσω ποτέ. Δώσε στους ήχους μου τα χρώματα
που διψάνε, άδειασε τους ουρανούς σου στο ραβδί
που κρατώ τις εκπλήξεις ν' αντέχω και κάντο σημείο
το δρόμο μη χάσει ο πρωτόπλαστος έρωτας.

Κι αν γίνω απόσταση από δυό γραμμές μιας
αιώνιας διάρκειας, θα έρθω στο τριαντάφυλλο
που μ' αυτό σκουπίζεις τ' ανοιξιάτικα δάκρυα
όταν τη χαρά σου στην πλάση δωρίζεις
και μ' αυτήν την μεθάς.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα MSN Messenger
vag_el
Πρύτανης


Εγγραφή: 26 Ιούν 2009
Δημοσιεύσεις: 3707
Τόπος: Leykada

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Ιούλ 14, 2009 4:15 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

.....
_________________
ανθάκια μου χλωμά,
που σας επήραν σε
κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν,

Κώστας Καρυωτάκης


Έχει επεξεργασθεί απο τον/την vag_el στις Τρι Ιούλ 14, 2009 4:16 pm, επεξεργάσθηκε 1 φορά συνολικά
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email
vag_el
Πρύτανης


Εγγραφή: 26 Ιούν 2009
Δημοσιεύσεις: 3707
Τόπος: Leykada

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Ιούλ 14, 2009 4:16 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Γιωργος Πολιδης έγραψε:
θα έρθω στο τριαντάφυλλο
που μ' αυτό σκουπίζεις
τ' ανοιξιάτικα δάκρυα
όταν τη χαρά σου στην πλάση δωρίζεις


!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Exclamation Exclamation Exclamation

_________________
ανθάκια μου χλωμά,
που σας επήραν σε
κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν,

Κώστας Καρυωτάκης


Έχει επεξεργασθεί απο τον/την vag_el στις Παρ Αύγ 07, 2009 10:31 pm, επεξεργάσθηκε 1 φορά συνολικά
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email
Επισκόπηση όλων των Δημοσιεύσεων που έγιναν πριν από:   
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Κουβεντούλα Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες
Μετάβαση στη σελίδα 1, 2, 3 ... 48, 49, 50  Επόμενο
Σελίδα 1 από 50

 
Μετάβαση στη:  
Δεν μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης





Μηχανισμός forum: PHPBB

© filosofia.gr - Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του.

Υλοποίηση, Φιλοξενία: Hyper Center