Θ.ΒοήθειαςΘ.Βοήθειας   ΑναζήτησηΑναζήτηση   Εγγεγραμμένα μέληΕγγεγραμμένα μέλη   Ομάδες ΧρηστώνΟμάδες Χρηστών  ΕγγραφήΕγγραφή  ΠροφίλΠροφίλ 
Συνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σαςΣυνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σας   ΣύνδεσηΣύνδεση 

ΠΛΑΤΩΝ ΦΑΙΔΩΝ ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ

 
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Φιλοσοφικοί Προβληματισμοί
Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας :: Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας  
Συγγραφέας Μήνυμα
KOSTAS GIAVASOGLOU
Πρύτανης


Εγγραφή: 19 Ιούν 2011
Δημοσιεύσεις: 186

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Αύγ 29, 2020 12:26 pm    Θέμα δημοσίευσης: ΠΛΑΤΩΝ ΦΑΙΔΩΝ ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ Απάντηση με Συμπερίληψη

ΦΑΙΔΩΝ ΠΛΑΤΩΝΑΣ ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ
ΜΕ ΕΡΜΗΝΕΙΑ Κ.ΓΙΑΒΑΣΟΓΛΟΥ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ
ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ ΣΕ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΣΕ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟ ΜΕ ΤΗΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΠΥΘΑΓΟΡΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΥ
Αυτός που θα φτάσει στον Άδη μυημένος και καθαρμένος από την αμαρτία και την αδικία, σίγουρα θα έχει καλύτερη τύχη.
Διατυπώνεται όμως το ερώτημα<< Μήπως η ψυχή αφού εξέλθει του σώματος εξατμίζεται, σκορπά παντού και διαλύεται σαν πνοή, σαν καπνός και χάνεται διασκορπίζεται και δεν υπάρχει πλέον πουθενά;>>
Άραγε ευρίσκονται στον Άδη οι ψυχές των ανθρώπων που ετελεύτησαν;.
Υπάρχει μια παλιά παράδοση ότι ευρίσκονται στον Άδη οι ψυχές των νεκρών και ξαναγεννιόνται.
Τα αντίθετα δημιουργούνται από τα αντίθετα πχ το μεγάλο από το μικρό, το ωραίο από το άσκημο, το ωραιότερο κάποτε υπήρξε κάποτε λιγότερο ωραίο, δηλαδή ασκημότερο. Ο κόσμος συνίσταται εκ των αντιθέσεων αυτού. Δίκαιο -άδικο, αν δεν υπάρξει το ένα δεν υπάρχει και το άλλο, το μεγαλύτερο από το μικρότερο. Η ζωή από τον θάνατο και ο θάνατος από τη ζωή.
Η φύση δεν έχει κενά, τα πάντα είναι ένα συνεχές γίγνεσθαι, μια διαρκής επανάληψη από ζωή σε θάνατο από θάνατο σε ζωή.
Έχουμε λοιπόν αναβίωση, επαναφορά της ζωής μετά τον θάνατο, άρα επαναγέννηση, όπως όταν ο ξύπνιος αποκοιμιέται και μετά ξυπνάει. .
Το διαρκές γίγνεσθαι του ενός από το άλλο.
Εφόσον πλέον είναι γενικώς αποδεδειγμένο σύμφωνα την ειδική θεωρία της σχετικότητας και την κβαντική μηχανική τα πάντα είναι ένα, τότε πρέπει το μέρος να επιστρέφει στην ολότητα έξω από τον ευκλείδιο γεωμετρικό χώρο σε μια άλλη διάσταση. Συνεπώς πρέπει να υπάρχει μιας μορφής συνειδητότητα μετά θάνατον διότι το μέρος ατομική συνείδηση επιστρέφει το όλον συλλογική συνείδηση. Απλά χάνεται η ατομικότητα και εντάσσεται στη συλλογικότητα.
Εφόσον υπάρχει διαρκές γίγνεσθαι είναι απόλυτα λογικό εκ του θανάτου να επέρχεται ζωή από το όλο στη μερίκευση από την μονάδα στην δυάδα στην τριάδα κ.ο.κ.
Υπάρχει λοιπόν ένα ενεργειακό δυναμικό άϋλο με τα ανθρώπινα δεδομένα, ίσως κενό ίσως μαύρη τρύπα . Υπαρκτό όμως επί της ουσίας, αυτό περιλαμβάνει όλη τη δημιουργία ότι έζησε ότι ζει και ότι θα ζήσει διότι σε αυτό το επίπεδο δεν υπάρχει χρόνος, ο χρόνος είναι ένα δικό μας ανθρώπινο συμβατικό μέγεθος.
Δεν είναι προσεγγίσιμο με τίποτα εν ζωή όπως συμβατικά την ονομάζουμε εδώ στο υλικό επίπεδο.
Συνεπώς, ότι φεύγει από την παρούσα διάταση σε αποσύνθεση η ουσία του η ψυχή μεταβαίνει σε άλλη εκτός του παρόντος κόσμου των τριών διαστάσεων.
Επειδή λοιπόν τα πάντα εκ της ολότητας προς το μέρος έρχονται και το μέρος ανήκει στην ολότητα, η αλλαγή φαίνεται ώς αντίθεση. Θάνατος ζωή, ζωη θάνατος κ.ο.κ. Και είναι αντίθεση σε υλικό επίπεδο, σε άϋλο είναι απλά η συνέχιση της διαδικασίας. Ας το θέσουμε ως καμπυλότητα στο χωροχρονικό συνεχές.
Το μέρος λοιπόν όταν μεταβαίνει στην ολότητα κουβαλά μαζί του και τα επιτεύγματα αυτού θετικά και αρνητικά. Τα καταθέτει στην ολότητα και κρίνεται εξ’ αυτών. Από αυτό εξαρτάται πως θα επαναγεννηθεί και τι ζωή θα ζήσει. Γίνεται μα κρίση για το αν τα επιτεύγματα σε σχέση με την τύχη, τις ικανότητες ήταν αξιόλογα ή μη ή αρνητικά. Πόσο πολύ συνέβαλλε θετικά ή αρνητικά στην πορεία της ολότητας της συλλογικής συνείδησης εκ την οποίας κρίνεται.
Πρέπει λοιπόν να επιστρέψει και πάλι πίσω και να επαναλάβει ένα κύκλο επαναγέννησης ώστε να πράξει κάτι το αξιόλογο με το οποίο επιστρέφοντας θα τύχει καλύτερης αξιολόγησης.
Οι ζωντανοί λοιπόν γίνονται από τους νεκρούς όχι λιγότερο από το από ότι οι νεκροί από τους ζωντανούς. Άρα οι ψυχές των νεκρών υπάρχουν και ξαναγεννιόνται.
Η κίνηση είναι σφαιρική όπως και σε όλα τα επίπεδα, είτε προς τα πάνω, είτε προς τα κάτω. . Επιστροφή στο σημείο από όπου ξεκίνησε και ένα επίπεδο διαφορετικό μετά.
Τα πάντα διαγράφουν κύκλο και επανέρχονται στο αρχικό σημείο.
Αν πχ τα νεκρά δεν επανέρχονταν, τότε πως συνεχίζονται όλα και δεν εκμηδενίζονται. Εάν δεν υπήρχε ο θάνατος στην παρούσα διάσταση, τότε πως θα χωρούσαν όλοι . Μόνη λύση είναι η φυσική φθορά και το τέλος της ύπαρξης στην παρούσα διάσταση.
Έστω ότι σταματάνε οι θάνατοι η φθορά και οι γεννήσεις και οι ήδη ζώντες αποκτούν αθανασία. Κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους διότι υπάρχει η διαρκής κίνηση απότοκο της οποίας είναι ο χρόνος το χωροχρονικό συνεχές το διαρκές γίγνεσθαι, άρα η διαρκής εξέλιξη κατά το βέλος του χρόνου. Μόνο αν σταματήσει ο χρόνος σε μια ακινησία θα μπορούσε να υπάρχει αιωνιότητα, όμως τα πάντα θα καταστούν ψεύτικα άνευ ουσίας διότι ακυρώνεται η ύπαρξη και μένουμε στις απομιμήσεις, στα ψεύτικα σε εκείνα που υπήρχαν σαν ιδέα και δεν υλοποιήθηκαν. . Ένας εγκλωβισμός σε ένα κενό του χρόνου μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας χωρίς να είναι ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Αυτό θα μπορούσε να είναι κατάσταση μη ύπαρξης διότι στο σημείο αυτό τα πάντα ευρίσκονται σε αντίθεση μεταξύ τους. Άρα παύει η ανομοιομορφία και το κενό προκαλεί την κίνηση. Όμως κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο στην πραγματικότητα . Σύμφωνα με την κβαντική φυσική δεδομένου ότι όλοι είμαστε ένα και βρισκόμαστε παντού δεν υπάρχει θάνατος και είναι απλώς νομιζόμενη κατάσταση στην διάσταση στην οποία βρισκόμαστε.
Η γνώση είναι ανάμνηση και προκύπτει εάν υποβληθεί η σωστή ερώτηση. Είναι ανάμνηση από προηγούμενο χρόνο . Μήπως όμως υπάρχει στη συλλογική συνείδηση από κάποιο προηγούμενο χρόνο;
Το να φέρει κάποιος στη μνήμη του κάτι αυτό σημαίνει ότι θα το έχει γνωρίσει στο παρελθόν, μήπως όμως συμπεριλαμβάνεται στο DNA από προηγούμενες γεννήσεις των προγόνων. Συμπεριφορές αυτοματισμοί έχουν χαραχθεί στο υποσυνείδητο και έρχονται χωρίς να γνωρίζουμε από που.
Αν όταν βλέπεις ένα πράγμα σκέφτεσαι κάτι άλλο που συνδέεται με αυτό, αυτό δεν είναι ανάμνηση;
Πάσα γνώση προέρχεται εξωτερικά από τις αισθήσεις το όμοιο το ίσο το άνισο, οι συγκρίσεις. Γιατί λοιπόν αυτό είναι ωραίο και το άλλο λιγότερο ωραίο, ή άσκημο, ή άνισο, ή δίκαιο, ή άδικο, ενάρετο, ανήθικο.
Μήπως υπήρχε προγενέστερη γνώση ώστε να υπάρχει η σύγκριση. Ή μήπως η γνώση είχε αναπτυχθεί κατά την πορεία οργάνωσης της ανθρωπότητας σε ομάδες, οικογένεια, κοινωνικές οντότητες, πολιτείες. Και αυτή η γνώση κληροδοτήθηκε στους απογόνους μέσω του DNA του γενετικού κώδικα. Η γνώση σταδιακά αναπτύχθηκε από την ανάγκη οργάνωσης των κοινωνιών για να επιβιώσουν και να αντιμετωπίσουν τους κινδύνους που παραμόνευαν ενωμένοι. Και έτσι δημιουργήθηκαν οι πρώτες κοινωνίες.
Μήπως η γνώση ευρίσκεται σε ένα κόσμο ιδεατό των ψυχών εκεί που συγκεντρώνονται μετά το τέλος της φυσικής ύπαρξης.
Είναι γνώση η οποία συσσωρεύεται στα πλαίσια της εξέλιξης στον γενετικό κώδικα και στο συνολικό οικοδόμημα του σύμπαντος στο αχρονικό συνεχές διότι χρόνος δεν υπάρχει στην ουσία και όλα είναι ένα.
Πως αποκτάται η γνώση ότι το καλό είναι προτιμότερο από το κακό και ποια είναι η ουσία του καλού και του κακού.
Είναι μορφές οργάνωσης ώστε να είναι λειτουργικό το κοινωνικό σύστημα ως προς το θέμα της συγκρότησης κοινωνιών.
Είναι ο βέλτιστος τρόπος λειτουργίας των κοινωνιών ώστε να εναρμονίζονται δικαιώματα και υποχρεώσεις σε μια αποτύπωση συντάγματος που διέπει την λειτουργία.
Άρα η γνώση υπάρχει διάχυτη και εξειδικεύεται με διδασκαλία.
Υπάρχει όμως η γενικότερη γνώση η οποία όμως δεν είναι αντιληπτό από που προέρχεται αλλά είναι αποτυπωμένη στη συλλογική συνείδηση στο DNA και είναι συμβατή με την όλη οργάνωση των κοινωνιών και την δημιουργία ύπαρξη και συντήρηση του κοινωνικού οικοδομήματος. Αυτή η γνώση είναι δυνατόν αν εξέλθει δια των καταλλήλων ερωτήσεων σε ένα μαθηματικό διάλογο θέσεως αντιθέσεως συνθέσεως.

Μέρος δεύτερο
Δεν ταιριάζει στην αρμονία ή σε κάποια άλλη σύνθεση να συμπεριφέρεται σε κάτι διαφορετικά απ’ ότι, θα μπορούσαν να συμπεριφέρονται τα μέρη της, τα στοιχεία από τα οποία συντίθεται.
Η αρμονία είναι φτιαγμένη από τη φύση της ανάλογα με τον τρόπο που θα εναρμονιστεί. Θα μπορούσε να είναι περισσότερο, ή λιγότερο, ανάλογα με την έκταση της εναρμόνισης ως προς την ιδέα της αρμονίας.
Το ίδιο ισχύσει και για την ψυχή, μπορεί λιγότερο, ή περισσότερο να εναρμονιστεί ανάλογα από το αν κατευθύνεται από νου και αρετή και είναι αγαθή.
Θα μπορούσε λοιπόν ανάλογα του πόσο η ψυχή συμμετέχει στην ιδέα της αρμονίας, να θεωρήσουμε ότι είναι καλή ή λιγότερο καλή, η κακή, αν θεωρήσουμε την αρετή ως αρμονία με τον κόσμο.
Σύμφωνα με τον ορθό λόγο καμία ψυχή δεν μετέχει της κακίας αν βέβαια είναι αρμονία διότι κάτι τέτοιο είναι αντίθετο με την φύση της.
Με βάση αυτό το επιχείρημα για μας, όλες οι ψυχές όλων των ζωντανών πλασμάτων θα είναι εξίσου αγαθές, αν βέβαια είναι εξίσου φτιαγμένες από τη φύση τους να είναι όντως αυτό δηλαδή ψυχές=αρμονία.
Τι είναι αυτό που άρχει; Υπάρχει κάτι άλλο από την φρόνηση που έχει η ψυχή. Τι είναι αυτό που εναντιώνεται στα πάθη του σώματος;
Μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό από τον Λόγο;
Η φρόνηση είναι μέρος του Λόγου.
Πως η ψυχή με την φρόνηση ελέγχει τα πάθη, τιμωρεί τα πάθη ακόμη και με σωματικούς πόνους, με γυμναστική, με ζόρισμα, με ιατρική θεραπεία.
Και όμως η ψυχή τις περισσότερες φορές απέχει της αρμονίας γιατί πως τόσες φορές άγεται από τα πάθη;
Άρα η ψυχή δεν είναι αρμονία όταν είναι έρμαιο των παθών.
Επάνω στα πάθη της ψυχής έχουν φτιαχτεί τα ομηρικά έπη και τα περισσότερα έργα της κλασικής γραμματείας και όχι μόνο.
Όχι όμως από μόνα τους αλλά από την έλλειψη αρμονίας τα πάθη παράγουν ΄ποίηση λογοτεχνία σε μια αναζήτηση διαρκή της χαμένης ισορροπίας άρα της αρμονίας. Πάντα λοιπόν η αρμονία η ισορροπία και η έλλειψη αυτής είναι το ζητούμενο.
Η τάση προς την ισορροπία την αρμονία σε σχέση με τα πάθη δίνει τα αριστουργήματα της λογοτεχνίας της ποίησης της φιλοσοφίας.
Εμφανίζεται ως ανάμνηση της αρμονίας και ο δρόμος προς αυτή είναι γεμάτος από λογοτεχνικά έπη.
Είναι ένας πνευματικός φάρος που δίνει την κατεύθυνση προς την αρμονία και την τάξη.
Η πορεία έχει σημασία διότι τα πάντα κινούνται μεταξύ πάθους και αρμονίας, μια συνεχής πάλη του νοητικού με το επιθυμητικό και στο μέσο το θυμοειδές το οποίο πότε προς τη μια μεριά και πότε προς την άλλη κλείνει.
Ένας φιλόσοφος στα πρόθυρα του θανάτου, έχει το κουράγιο και πιστεύει ότι μετά θάνατον θα ευτυχήσει εκεί πολύ περισσότερο απ’ ότι αν πέθαινε έχοντας ζήσει διαφορετική ζωή. Έχοντας ζήσει μια ζωή ενάρετη με μετριοπάθεια σεβασμό ταπεινότητα και αγαθοεργία.
Αυτή καθ’ αυτή η προσδοκία δείχνει ότι η ψυχή από τη φύση της έχει τη ροπή προς την αρμονία την τάξη. Αυτό δημιουργεί πολλές σκέψεις ότι η ψυχή είναι αθάνατη και υπήρχε πολύ πιο πριν από το σώμα και έχει κατοικίσει σε διάφορα σώματα διαχρονικά.
Το σώμα έχει γέννηση φθορά θάνατο, υπάρχει πόνος, αρρώστιες και δεινά. Η ψυχή είναι αγέννητη ανώλεθρη αθάνατη και είναι φτιαγμένη από τα υλικά του Θεού του Δημιουργού από τα πρωταρχικά υλικά.
Προσεγγίζει προς την ολότητα το Ένα την πυθαγόρεια Μονάδα.
Από μικρός στη νεανική ηλικία αναζητούσα την γνώση στη ιστορία και στη φύση. Λογικά η ψυχή έχει την δύναμη του πυρός και την ενέργεια πάσης φύσεως.
Κάποια στιγμή το θερμό και το ψυχρό υφίστανται μια φθορά και τείνουν προς εξομοίωση στο χλιαρό.
Το αίμα ο αέρας η φωτιά δημιουργεί νοημοσύνη, οι αισθήσεις μεταδίδουν την γνώση του περιβάλλοντος. Αυτό δημιουργεί εμπειρίες και αυτές συσσωρεύονται στην μνήμη. Οι συσχετισμοί, η ανάλυση και η σύνθεση δημιουργούν την νοημοσύνη και από εκεί μετά από την απόδειξη της αληθείας δημιουργείται η γνώση.
Αναξαγόρας λέει: κατά συνέπεια ο νους που βάζει τάξη και είναι αίτιος των πάντων. Ο Νους βάζει σε τάξη τα πάντα και τοποθετεί το κάθε πράγμα με τον καλύτερο τρόπο στην πλέον αρμόζουσα θέση.
Η αναζήτηση της αλήθειας και η γνώση η οποία εδράζεται στην αλήθεια γίνεται δια της ερεύνης. Αρχικά τα ερεθίσματα έρχονται στον νου και αυτός τα επεξεργάζεται, κατατάσσει, τοποθετεί το καθένα εκεί που πρέπει. Αρχίζει και δημιουργεί γνώμη με βάση τους κανόνες της λογικής και της διαλεκτικής έρευνας. Το γιατί είναι έτσι και όχι αλλιώς. Προβάλλουν κανόνες λογικής και μαθηματικοί λογισμοί στους οποίους εντάσσεται η έρευνα. Δημιουργούνται σταθερά σημεία επάνω στα οποία ακουμπά και βασίζεται η πορεία της έρευνας. Ακολουθείται μια μαθηματική και λογική διαδικασία μέσα από την οποία ένας προς ένα δημιουργούνται οι κρίκοι της νοητικής αλυσίδας της έρευνας μέχρι να φτάσουμε στη γνώση μέσα από την θέση-αντίθεση-σύνθεση.
Οδηγημένος λοιπόν από αυτή την έξοχη ελπίδα, ξαφνικά βλέπω έναν άνδρα που δεν χρησιμοποιεί τον νου σε τίποτα, ούτε καταλογίζει σε αυτόν τίποτα σχετικά με την διάταξη των πραγμάτων, αλλά το αποδίδει στους αιθέρες, στους αέρες, και στα ύδατα.
Αριστοτέλους μετά τα φυσικά 980α 28-98ib7 περιληπτικά βάση της γνώσης είναι η αίσθηση, ακολουθεί η φαντασία ( η ικανότητα να αποτυπώνει κάποιος και να συγκρατεί την εικόνα ενός πράγματος) , έπεται η μνήμη ( η ικανότητα να αναγνωρίζει το πράγμα με τη βοήθεια της εικόνας που έχει αποτυπώσει στη φαντασία) στη συνέχεια η εμπειρία (με την οποία συνδέει κάποιος της μνημονικές εικόνες για ένα πράγμα), ακολούθως η συνολική αντίληψη για ένα πράγμα( μια καθόλου υπόληψης περί των ομοίων) και τέλος η επιστήμη ( η σε βάθος γνώση και γνώση της αιτίας)
Σοφώτατη και Άριστη Ψυχή είναι η ξηρά ψυχή, αυτή που είναι όλο Φωτιά που συνδέεται άριστα με τον Νου.
Τα ουράνια σώματα μένουν στη θέση τους γιατί ισχύει ο νόμος της παγκόσμιας έλξης των σωμάτων μεταξύ τους σε τροχιές γύρω από τα μεγαλύτερα.
Ο Θεός το ατάκτως και ασκόπως κινούμενο υλικό το έθεσε εις τάξιν και λειτουργία για ένα σκοπό τη δημιουργία του κόσμου και την λειτουργία αυτού.
Και μιλάμε για ορατή δημιουργία, αυτή που αντιλαμβανόμαστε δια των αισθήσεων, γιατί υπάρχει και αόρατος που γίνεται αντιληπτή δια της νοήσεως σε μαθηματική κλίμακα ως ένας αλγόριθμος της δημιουργίας που χάνεται στα βάθη του απείρου και πιθανώς να έχει κυκλική υφή και λειτουργία και ο αόρατος κόσμος ως κόσμος των ιδεών κυβερνάνε τον ορατό κόσμο τον υλικό κόσμο των αισθήσεων που είναι ατελή αντανάκλαση του αοράτου και υπαρκτού κόσμου των πολλών διαστάσεων. Και αυτό πλέον αποδεικνύεται με τη σύγχρονη κβαντική φυσική μηχανική και σωματιδιακή φυσική, ως και με την αστροφυσική. Ο Πλάτωνας πριν από 3.000 χρόνια αυτά τα είχε προβλέψει και αποτυπώσει στα έργο του ΤΙΜΑΙΟΣ δίνοντας ένας γενικό περίγραμμα της ουσίας των πραγμάτων. Και πάλι όπως φαίνεται η φιλοσοφία ιχνηλατεί το έδαφος στο οποίο η φυσική αποδεικνύει με πειράματα και μαθηματικούς λογισμούς. Και αυτό συμβαίνει διότι η φιλοσοφία είναι ανώτερα μαθηματικά δια του Λόγου όπου στο περίπου ιχνηλατεί το έδαφος το οποίο κατακτάται στο ακριβώς της φυσικής των μαθηματικών δια των αριθμών.
Για να μη τυφλωθώ ατενίζοντας απευθείας την ουσία, την αλήθεια στην πλήρη αυτής μορφή, θεώρησα ότι είναι καλύτερα να καταφύγω στους λόγους και την αιτία των πραγμάτων. Εκείνος που ερευνά μέσα από τους λόγους βλέπει περισσότερα σε εικόνες τα όντα από εκείνο που ερευνά στην πράξη.
Υπάρχει κάτι το ωραίο και αγαθό και μεγάλο και αυτό συνδέεται με την αθανασία της ψυχής.
Καθετί ωραίο είναι ωραίο για να συμμετέχει στην ιδέα του ωραίου. Όσο περισσότερο πλησιάζει προς την ιδέα του ωραίου, τόσο περισσότερο ωραίο γίνεται.
Η τάξη μεγέθους δίνει το μέτρο σύγκρισης. Έτσι λοιπόν τα μεγάλα γίνονται μεγαλύτερα και τα μικρά μικρότερα.
Το 8 είναι μικρότερο του 10 λόγω του 2, όμως το 2 είναι μικρότερο του 8, παρ’ όλα αυτά υποβαθμίζει σημαντικά το 8 έναντι του 10 αλλά και το 10 απομειώνωντας αυτό. Τι προκύπτει από αυτό; τα πάντα υπάγονται στην έννοια του μεγέθους. Η ουσία είναι ότι τα πάντα δεν στέκονται σαν μεγέθη αυτοτελώς αλλά προσμετρώνται στην ουσία του μεγέθους.. τα πάντα συμμετέχουν στην ιδέα σε τάξη μεγέθους άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο και είναι πλασμένα από την ίδια ουσία και επιφέρουν αποτελέσματα επί της κλίμακας και όχι επί της ουσίας η οποία είναι αναλλοίωτη και αεί υπάρχουσα. Τα πάντα τελούν σε συνεργασία.
Όμως η πρόσθεση τι έννοια έχει; Ότι προκύπτει , οποιοδήποτε άθροισμα, γινόμενο πηλίκο ως αποτέλεσμα, πολλαπλάσιο στη δύναμη, οτιδήποτε στα μαθηματικά υπάγεται στην μονάδα που είναι δημιουργός των πάντων. Το Ένα η Μονάς το αδιαίρετο από την ουσία του οποίου προκύπτουν τα πάντα και προς Αυτό κατευθύνονται τα πάντα γυρνάνε πίσω στην μονάδα. Τα πάντα είναι Ένα αδιαίρετη μονάδα . Στον μεριστό κόσμο των πολλών διαστάσεων τα πάντα δημιουργούνται από τον μερισμό της Μονάδας η οποία δημιουργεί αντίγραφα παραμένουσα ενιαία και αδιαίρετη.
Σύμφωνα με την κβαντική θεωρία τα πάντα είναι ενοποιημένα είναι η αδιαίρετη αιωνίως υπάρχουσα ουσία δημιουργός των πάντων. Η Μονάς δεν επιμερίζεται είναι αέναη ουσία. Όλα τα υπόλοιπα είναι αντίγραφα από τον υλικό κόσμο ο οποίος είναι ΜΑΤΡΙΞ εικονική πραγματικότητα ενός άλλου ουσιαστικού μη δυναμένου να γίνει αντιληπτός δια των αισθήσεων διότι και οι αισθήσεις και ο εγκέφαλος είναι συμβατά με τον κόσμο των τριών διαστάσεων που ζούμε της ευκλείδειας γεωμετρίας και της νευτώνειας φυσικής.
Κάθε πράγμα ενέχει στην ουσία του σμικρότητα και μεγαλοσύνη, το μικρό και το μεγάλο ευρίσκονται πάντα σε σχέση με κάτι άλλο.
Κάθε πράγμα δεν δέχεται την συνύπαρξή του με το αντίθετό του, θα πρέπει να το εξουδετερώσει, ή να εξουδετερωθεί το ίδιο.
Αν καταρριφθεί η άποψη ότι τα αντίθετα προκύπτουν ή γεννώνται από τα αντίθετα, τότε καταρρίπτεται το επιχείρημα των αντιθέτων από το οποίο προκύπτει η αθανασία της ψυχής.
Η Πυθαγόρεια αλλά και Ηρακλείτεια θεώρηση ότι ο κόσμος συντίθεται εκ των αντιθέτων σε ισορροπία ισχύει σε φυσιοκρατική θεώρηση. Τα ίδια όμως, τα αντίθετα που δεν είναι αντίθετα από τη φύση τους αλλά από την θέση τους και θα εξουδετερώσει κάποια στιγμή το ένα το άλλο.
Τα αντίθετα είναι τέτοια λόγω θέσεως και όχι ουσίας.
Από την φύση του κάθε πράγμα ενέχει και το αντίθετο μέσα του. Ενέχουν μέσα τους την ιδέα της αντίθεσης με αυτό που είναι. Ερχόμενα σε επαφή ή αλληλο-εξουδετερώνονται και τα δύο, ή το ένα απορροφά το άλλο εξουδετερώνοντάς το ή το ένα επηρεάζεται από το άλλο σε μια νέα σύνθεση όπως ψυχρό και θερμό μεταλλάσσονται σε χλιαρό συνεπώς καταργείται εδώ η έννοια της αντίθεσης. Αλλά και στο χλιαρό. Είτε θερμό είτε ψυχρό υπερτερεί, υπάρχει όμως και η δυνατότητα της πλήρους ισορροπίας.
Από εδώ φαίνεται ότι τα πάντα ευρίσκονται σε μια διαλεκτικής σχέση μεταξύ τους.
Στο σημείο της πλήρους εξισορρόπησης πχ θερμό ψυχρό σε χλιαρό υπάρχει μεσότητα μια νέα σύνθεση συμβιβασμός.
Αντίθετα ως προς την θέση και όχι ως προς την φύση, η φύση η ουσία είναι ενιαία και μπορεί να φαίνεται αντίθεση ως προς την ουσία, όμως στην πραγματικότητα είναι διαλεκτική σε μια νέα σύνθεση.
Όταν αναμειχθεί το θερμό με το ψυχρό και το αποτέλεσμα είναι χλιαρό σε πλήρη αρμονία τότε έχουμε μια σύνθεση ενός νέου στοιχείου το οποίο ενέχει και τα δύο άκρα ψυχρό και θερμό σε ένα μέσο αποτέλεσμα είναι η μεσότητα ο συμβιβασμός η ισορροπία η αρμονία η οποία προκύπτει από την πάλη των αντιθέτων
Ένας φυσικός νόμος έρχεται σε εφαρμογή και μειώνει την εντροπία των άκρων απορροφώντας της σε ένα νέο σύστημα μεσότητας.
Αυτή είναι μια διαλεκτική ως θέση αντίθεση σύνθεση.
Το θερμό σε αντίθεση με το ψυχρό υψηλή εντροπία, άρα μοριακή αταξία, αντίθετα ως προς τη θέση και όχι ως προς την ουσία, έρχονται σε μείξη και ανάλογα του μείγματος υπερτερεί το ψυχρό ή το θερμό και το μείγμα γίνεται προς το θερμό ή προς το ψυχρό σε μια διαλεκτική σχέση όπου μειώνεται η εντροπία ή αταξία, η ισορροπεί πλήρως σε μια νέα σύνθεση με ίσα τα μέρη θερμό και ψυχρό, άρα μεσότητα.
Εάν δεν γίνει ο διάλογος το ισχυρότερο απορροφά το ασθενέστερο και πάλι σε μια νέα σύνθεση όπου υπερτερεί το ισχυρότερο.
Εάν υπάρξει πλήρης εξισορρόπηση αυτό θα είναι προσωρινό διότι υπάρχει η αέναος κίνηση εξέλιξη ροή. Κάτι θα εμφανιστεί πάλι και θα αρχίσει μια νέα πάλη. Ένας διαρκής πόλεμος μια αέναη πάλη των αντιθέτων.
Δεν υπάρχου ίσα στη φύση. Δεν υπάρχει ισότητα, διότι πλήρης ομοιομορφία όπως λέει ο Ηράκλειτος -Θάνατος, η κίνηση είναι ζωή και προέρχεται από τη ύπαρξη κενών λόγω της πάλης των αντιθέσεων.
Δεν είναι μόνο το αντίθετο που δεν δέχεται το αντίθετο, αλλά και εκείνο που φέρει μέσα του την έννοια της αντίθεσης το οποίο ποτέ δεν θα δεχτεί τη ιδέα της ενότητας.
Το δέκα ως διπλάσιο του πέντε, έχει δεχτεί την ιδέα του διπλασίου που δεν συμβιβάζεται με το περιττό, έτσι έστω κι’ αν αποτελείται από το πέντε, παύει ποια να διατηρεί την περιττότητα. Το διπλάσιο έχει καθ’ αυτό ως αντίθετο το κισό, ωστόσο μετέχοντας και στην ιδέα του δύο. Δεν επιδέχεται την περιττότητα την οποία όμως δεν επιδέχεται ούτε το μισό παρ’ όλο που είναι αντίθετο του διπλασίου.
Ποιο λοιπόν το μέσο που παρουσιαζόμενο στο σώμα θα το κάνει ζωντανό; Απάντηση η Ψυχή οτιδήποτε κι αν έχει στην κατοχή της η ψυχή, το έχει πλησιάσει φέρνοντας ζωή. Αντίθετο της ζωής =θάνατος.
Επομένως η ψυχή ποτέ δεν θα δεχτεί το αντίθετο από εκείνο που καθ’ αυτή φέρει πάντοτε μέσα της.
Δεν δέχεται την ιδέα του αρτίου= ανάρτιο.
Και αυτό που δε δέχεται το δίκαιο = άδικο, αυτό που δεν δέχεται το μουσικό=άμουσο.
Αυτό που δεν μπορεί να δέχεται θάνατο = αθάνατο.
Η ψυχή δεν δέχεται τον θάνατο άρα η ψυχή είναι αθάνατη.
Και έτσι οι άνθρωποι γνωρίζοντας ότι η ψυχή θα υπάρχει και μετά θάνατον, έχοντας ήδη υπάρξει μετά από πολλούς θανάτους, φροντίζουν να την έχουν καθαρή και να είναι ταπεινοί πράοι ενάρετοι δίκαιοι ευσεβείς κατά την διάρκεια του βίου του.
Δεν θέλουν να την επιβαρύνουν ώστε να έχει ελαφρότητα και να δυνηθεί να ανέλθει σε ανώτερα πεδία.
ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ
Κατά συνέπεια αφορά το μόνο μέρος που δεν είναι φθαρτό την ψυχή. Το σώμα προορίζεται για τον κόσμο των τριών διαστάσεων, τον κόσμο τηε διαρκούς εξέλιξης του μεριστού και είναι προορισμένο σε φθορά και καταστροφή.
Η ψυχή ως ενεργειακό δυναμικό εγκαταλείπει το σώμα και ενώνεται με την Ολότητα την Μονάδα την Ουσία.

-----------------
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Επισκόπηση όλων των Δημοσιεύσεων που έγιναν πριν από:   
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Φιλοσοφικοί Προβληματισμοί Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες
Σελίδα 1 από 1

 
Μετάβαση στη:  
Δεν μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης





Μηχανισμός forum: PHPBB

© filosofia.gr - Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του.

Υλοποίηση, Φιλοξενία: Hyper Center