Ο ΛΟΓΟΣ

[KOSTAS GIAVASOGLOU]

Ο ΛΟΓΟΣ

Από αποκρυφιστικής και μυστικιστικής απόψεως ο Λόγος είναι η εν τω κόσμω και δι’ αυτού εκδήλωσις του άνευ αιτίας αιτίου, η πανταχού διάχυτη Θεότης, η Θεία Αλήθεια.
Συναντάται σε όλα τα αρχαία Μυστήρια, εις τα Αιγυπτιακά Μυστήρια καθώς και στην Καβαλά ήταν το Τετραγράμματον ή ανέκφραστο όνομα του Ιαχβέ, εις τα Αρχαία Ελληνικά ήταν ο Δημιουργός Λόγος, στα ινδικά η Ισβάρα, εις τα Χριστιανικά ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, το έν και τριπλούν Αίτιον της Απόκρυφης Σοφίας.
Ο Λόγος εκδηλώνεται εις το σύμπαν με πολλούς τρόπους, δια της αληθείας. Η Αλήθεια όμως δεν αποκαλύπτεται ποτέ . Ο Λόγος είναι η Θεία Αιτία, η Αιτία των πάντων και θεωρείται ότι κάποτε υπήρχε η γνώση η οποία χάθηκε. Είναι η Ουσία των Πάντων.
Είναι ο Θείος Σπινθήρ, το Φως, η προσέγγιση του οποίου επιτυγχάνεται δια της μυστηριακής γνώσεως.
Είναι το εσώτερο Φως που έχει μέσα του ο άνθρωπος το οποίο ενώνεται με το Θεϊκό Σπινθήρα, το Θεϊκό Φως.
Η υπέρτατη γνώση που άπτεται του Αιωνίου Φωτός είναι αδύνατον να προσεγγιστεί υπό του αμυήτου διότι δεν είναι επαρκώς προετοιμασμένος για την κατανόησή του. Η αναζήτηση του Απωλεσθέντος Λόγου μόνο εκ των ένδον ημών είναι δυνατόν να προσεγγιστεί.
Σε όλες τις μυστηριακές οργανώσεις δεν υπάρχει ανακοίνωση του Μεγάλου Μυστικού αλλά προσέγγιση δια της μελέτης των Συμβόλων και της Αλήθειας που κρύβεται από πίσω τους.
Σαφή συμβολισμό του Λόγου μας δίνει ο Ευαγγελιστής εις την αρχή του Ευαγγελίου << Εν αρχή ην ο Λόγος>>
Ο Mackey τονίζει ότι ο Λόγος είναι το θεμέλιον των μυστηρίων.
Ο Απωλεσθείς Λόγος είναι το κλειδί των Μυστηρίων ήτοι η κατανόηση εκείνου το οποίο παραμένει ακατανόητον για τους βεβήλους και τους ατελείς μύστες. Ο αιώνιος αντικειμενικός σκοπός της φιλοσοφίας είναι να αναζητεί την χαμένη σοφία μέσα από το βάθος εκάστου πράγματος. Μόνο δια της καθόδου στα βάθη των πάντων και της μελέτης των συμβόλων είναι δυνατή η προσέγγιση του Απωλεσθέντος Λόγου ο οποίος ποτέ δεν ανευρίσκεται. Η αναζήτηση του λόγου συμβολίζει την αναζήτηση της Θείας Αλήθειας. Αυτό δεν είναι δυνατόν να γίνει εν ζωή.
Σύμφωνα με τον Πλάτωνα << Ο, τι αντιλαμβανόμαστε δεν είναι πραγματικότητα, αλλά αυτό που νομίζουμε ότι είναι. Ότι βλέπουμε είναι μια ερμηνεία της πραγματικότητας που βασίζεται σε υποκειμενικά, ελαττωματικά ή προκατειλημμένα παραδείγματα. Τι λέει ο Πλάτων: στον ΤΙΜΑΙΟ <<Αφού λοιπόν φτιάχτηκε το σύμπαν, καταλαβαίνουμε ότι φτιάχτηκε σύμφωνα με το αμετάβλητο πρότυπο που γίνεται αντιληπτό μόνο με τη σκέψη και τη λογική. Αφού λοιπόν δεχόμαστε όλα αυτά, τότε αναγκαστικά αυτός ο κόσμος είναι εικόνα κάποιου άλλου πραγματικού>> Αυτό έχει επιπτώσεις όχι μόνο στο πως καταλαβαίνουμε τον κόσμο, αλλά και το πως καταλαβαίνουμε τους ανθρώπους>>. Ο Ηράκλειτος όταν τον ρώτησαν πως γνωρίζει όσα γνωρίζει απάντησε <<Ερεύνησα τον εαυτό μου>> τι σημαίνει αυτό; Είναι το <<ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ>> μόνο αν κάποιος εμβαθύνει στα βάθη της συνείδησής του θα μπορέσει να γνωρίσει τον εαυτό του και με τον τρόπο αυτό γνωρίζει και τον εαυτό του και τους άλλους ανθρώπους. Η εσωτερική γνώση βρίσκεται μέσα μας.
Ο Σωκράτης μέσω του διαλόγου εκμαίευε, εξ ου και η μαιευτική μέθοδος, από τον συνομιλητή του την αληθή γνώση που είχε μέσα του και δεν το γνώριζε. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να αναζητά αυτό που δεν γνωρίζει γιατί ποτέ δεν ξέρει τι να αναζητήσει, αλλά ούτε αυτό που γνωρίζει μπορεί να αναζητά γιατί το ξέρει ήδη. Ο άνθρωπος τίποτα νέο δεν μαθαίνει, παρά μόνο παίρνει συνείδηση των όσων ήδη γνωρίζει. Η μόνη μάθηση είναι η ανάμνηση, ενθύμηση που υπάρχει μέσα μας. Είναι η ανάμνηση από την κατάσταση στην οποία ευρίσκετο η ψυχή προ της γεννήσεως στον αισθητό στον φυσικό κόσμο. Η κατάσταση στον κόσμος των ιδεών, του απολύτου φωτός, του εσωτερικού φωτός. Ο Πνευματικός Κόσμος. Αυτή τη γνώση προσπαθούσε να εκμαιεύσει ο Σωκράτης για της μαιευτικής μεθόδου η οποία ήταν η διαλεκτική.
Τον Λόγο είναι δυνατό να προσεγγίσουμε με τον εσωτερισμό. Ο Εσωτερισμός είναι συνδεδεμένος με μια εσωτερική ερμηνεία των φαινομένων. Η εσωτερική ερμηνεία σημαίνει ότι πέραν εκείνου που γίνεται αντιληπτό δια των αισθήσεων, υπάρχει και μια άλλη ερμηνεία που άπτεται των εσωτερικών δομών που είναι και οι πλέον ουσιαστικές. Είναι οι δομές που άπτονται της ενότητας των πάντων. Το μέρος ενώνεται με το όλον στο βάθος των πάντων. Όλη αυτή η πολυπλοκότητα γίνεται το Ένα απλό. Τι μέρος γίνεται ένα με το όλο.

ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ
Σύμφωνα με τον Έγελο διαλεκτική είναι η εξέλιξη την οποία ακολουθούν τα όντα εξελισσόμενα εξ’ αφορμής των αντιφάσεων τας οποίας περιέχουν. Παν πράγμα εμπεριέχει μέσα εις τον εαυτό του μια αντίφαση ήτις το εξαναγκάζει να εξέλθει από τον εαυτό του. Ούτω η αρχική θέσις μεταπίπτει εις αντίθεσιν, εν τέλει η αρχική θέσις μετά τις αντιθέσεως αποτελούν μια νέα σύνθεση.
Το τριαδικό αυτό σύστημα του Εγέλου έχει την ρίζα του εις την νεοπλατωνική φιλοσοφία.
Μετά τον Έγελο η διαλεκτική κληροδοτήθηκε στον μαρξισμό.
Η πλατωνική διαλεκτική είναι η τέχνη του διαλέγεσθαι. Το διαλέγεσθαι συνίσταται εις την εξέτασιν ενός θέματος δια των ερωταποκρίσεων.
Ο διάλογος ίσταται εις αντίθεσιν με τον μονόλογο. Με τον μονόλογο επιτελείται μια συνεννόηση πολλών προσώπων επί τη βάσει του ιδίου θέματος. Δια της διαλεκτικής των ερωταποκρίσεων και συζητήσεως ζητείται να καταδειχτούν τα χαρακτηριστικά στοιχεία του ζητήματος που είναι προσιτά εις όλους τους συζητούντες. Έκαστος των συζητούντων για να είναι αληθινός μέτοχος του διαλόγου, οφείλει να εγκαταλείψει τις υποκειμενικές του αντιλήψεις και να συμφωνήσει με τους άλλους ως προς εκείνα τα σημεία, τα οποία καταδεικνύονται ότι έχουν ανεξάρτητη από μερικευμένες ατομικές δοξασίας κύρος. Με λίγα λόγια συμφωνούμε σε κάποιες μίνιμουμ θέσεις πέραν εκείνων που υποστηρίζει έκαστος. Αυτό θα αποτελέσει μια κοινή βάση του διαλόγου από το οποίο θα ξεκινήσει η περαιτέρω έρευνα της αλήθειας. Συμφωνούμε παραδεχόμενοι ορισμένα πράγματα λόγω του ότι έχουν αυξημένο κύρος πέραν των ατομικών δοξασιών που έχει έκαστος.
Ο σκοπός εις τον οποίο κατατείνει η διαλεκτική είναι η ανάληψη από έκαστον της ευθύνης τον λεγομένων του εις μια σχεδόν δικαστική διαδικασία όπου έκαστος δεν δύναται να εκφράσει περαιτέρω επιχειρήματα που να έρχονται σε αντίθεση με την μαθηματική πλοκή του διαλόγου. Ο διάλογος πρέπει να αποτελείται από μια αλυσίδα θέσεων οι οποίες να είναι συνεπείς με τις προηγούμενες και ο κάθε κρίκος της αλυσίδας παίρνει ισχύ από τον προηγούμενο. Η διαλεκτική οδηγεί σε ειλικρίνεια διότι αν δεν είναι ειλικρινής καταπίπτει η δομή του διαλόγου και ανατρέπεται ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή έχει οικοδομηθεί
Με την κοινή θεώρηση των πραγμάτων σε μια βάση γίνεται η σύνδεση των προσώπων εις μια συνομιλία. Τα πρόσωπα αυτά μαθαίνουν να κατανοούν πράγματα με ενιαίο τρόπο σχηματίζοντας μια κοινή περί των πραγμάτων θεώρηση. Είναι η βάση της συστάσεως μιας κοινότητας, μιας πολιτειακής οργάνωσης από τη βάση έως το σύνολο μια πολιτείας-κράτους.
Με τον τρόπο αυτό ο διάλογος καθίσταται ικανός να οδηγήσει εις την αποκάλυψη της αληθείας. Ποίας αλήθειας αυτής η οποία προκύπτει από το α στερητικό και λήθη που σημαίνει άρση της λήθης. Αυτής της λήθης η οποία προέκυψε από τη γέννηση στον υλικό κόσμο. Της λήθης της καθαρής ιδέας εις την οποία μετείχε η ψυχή προς της ενσαρκώσεώς της εις τον υλικό κόσμο. Όταν η ψυχή ευρίσκετο μέσα εις το καθαρό Φως την καθαρή ενέργεια.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να αναζητά αυτό που δεν γνωρίζει γιατί τότε δεν ξέρει τι να αναζητήσει, αλλά ούτε αυτό που γνωρίζει γιατί το ξέρει ήδη. Ο άνθρωπος τίποτα νέο δεν μαθαίνει, παρά μόνο παίρνει συνείδηση των όσων ήδη γνωρίζει. Η μόνη μάθηση είναι η ανάμνηση-ενθύμηση που υπάρχει μέσα μας.
Στο έργο <<Περί Φύσεως>> ο Ηράκλειτος ο Εφέσιος 535-475 π.Χ. προτρέπει τους ανθρώπους<< είναι σοφό να συμφωνήσετε όχι ακούγοντας εμένα, αλλά τον λόγο ότι τα πάντα είναι Ένα>> Ο λόγος αυτός είναι κοινός και ενιαίος παρότι οι άνθρωποι συχνά τον αγνοούν και φέρονται σα να διαθέτουν ξεχωριστή δική τους λογική. Αυτή η συμμόρφωση με τον κοινό λόγο είναι πολύ κοινή ιδέα στους Στωϊκούς και μοιάζει δανεισμένη από τον Εφέσιο φιλόσοφο.
Αν και ο λόγος αυτός είναι αιώνιος, οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να τον καταλάβουν και πριν τον ακούσουν και αφού τον ακούσουν, γιατί ενώ τα πάντα συντελούνται με αυτόν τον λόγο, αυτοί μοιάζουν άπειροι ακόμη και όταν αποκτήσουν εμπειρία. Ο λόγος είναι το Φως που οι ανθρώπινοι οφθαλμοί δεν δύνανται να αντέξουν την λάμψη του. Τι μπορούν όμως στα πλαίσια του ανθρώπινου; << Να οίδουν τας ακτίνας του ως μέρος του Λόγου, μέρος της Αλήθειας μελετώντες τη φύση παρατηρούντες τα φαινόμενα, κατερχόμενοι στο βάθος της συνειδήσεως και ιδίως εναρμονίζοντες τους εαυτούς προς τον Παγκόσμιο Ρυθμό.
Τι σημαίνει αυτό; Είναι η επιστήμη, η γνώση του επιστητού όπως λέει ο Αριστοτέλης, αυτό σημαίνει βαθιά και επισταμένη γνώση από το Επίσταμαι γνωρίζω καλά. Είναι η γνώση που αποκτάται δια της μελέτης των μαθηματικών δομών του σύμπαντος, τα μαθηματικά, η γεωμετρία, η φυσική, η χημεία κλπ. Είναι η μελέτη της φύσεως του ανθρώπου, είναι μελέτη του ίδιου του εαυτού μας σε βάθος. Είναι η φιλοσοφική έρευνα δια της διαλεκτικής μεθόδου και της μαιευτικής μεθόδου του Σωκράτη. Ο ίδιος ο Σωκράτης πίστευε ότι την αλήθεια, την Γνώση την έχουμε μέσα μας και αποτελούσε ανάμνηση από τον Κόσμο Των Ιδεών και προσπαθούσε δια της μαιευτικής μεθόδου,- ένα σύστημα ερωτήσεων και απαντήσεων που οικοδομούσαν μια διαλεκτική η οποία έθετε μια μαθηματική δομή του λόγου προς την κατεύθυνση της λογικής - να την βγάλει προς τα έξω. Πίστευε δε ότι ακόμη και αμόρφωτος, ο απαίδευτος βαθιά μέσα του έκρυβε την γνώση. Και ήταν η γνώση αυτό που άπτεται του αιωνίου του αμετάβλητου του πρωταρχικού αιτίου των πάντων.
Στο έργο του <<Τίμαιος>> ο Πλάτων ομιλεί για τις ομαλές περιστροφικές κινήσεις του σύμπαντος και των πλανητών και δορυφόρων γύρω από αστέρες σε τροχιά ομαλή και περιστροφική κυκλική. Αυτός είναι ο παγκόσμιος ρυθμός προς τον οποίο πρέπει να εναρμονιστούμε.
Συνεχίζει ο Ηράκλειτος: αν και ο Λόγος αυτός είναι Αιώνιος, οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να τον καταλάβουν και πριν τον ακούσουν και μετά αφού τον ακούσουν, γιατί ενώ τα πάντα συντελούνται με αυτόν τον Λόγο, αυτοί μοιάζουν άπειροι ακόμα και όταν αποκτήσουν εμπειρία.
Ο λόγος είναι το Φως.
Έτσι οι άνθρωποι διαφεύγουν τα πάντα και όταν είναι ξυπνητοί είναι σα να κοιμούνται.
Ευαγγέλιο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος 1α1 κεφ α
Εν αρχή ήν ο Λόγος, Ούτος η εν αρχή προς τον Θεόν και Θεός ήν ο Λόγος ούτος ήν εν αρχή προς τον Θεόν πάντα δι εαυτού ενένετο και χωρίς αυτόν ουδέ εν ο γέγονε. Εν Αυτώ ήτο ζωή και η ζωή ήτο το Φως των ανθρώπων. Και το Φως εν τη σκοτία φέγγει και η σκοτία δεν κατέλαβε αυτό.
Τι μας λέει εδώ; Ότι πριν τη δημιουργία των πάντων υπήρχε ο Λόγος, το άκτιστο Φως Η θεϊκή Συνείδηση το Πνεύμα του Θεού. Το Πνεύμα επλανάτο παντού. Ο Δημιουργός Θεός σύμφωνα με τον Πλάτωνα <<Τίμαιος>> θέλοντας να μεταδώσει την αγαθή φύση του σε ένα οικοδόμημα δημιούργησε τον Κόσμο και του έδωσε ΝΟΥ και Ψυχή και έθεσε τα πάντα σε τροχιά ομαλή περιστροφική κυκλική.
Το Φως των ανθρώπων είναι η σύνδεση του Κόσμου με τον άνθρωπο, η ψυχή και το πνεύμα ενώνεται στο Εν. Και έφτιαξε την Ψυχή του ανθρώπου από αμέριστα στοιχεία το αιώνιο το αμετάβλητο, αυτό που άπτεται του Ενός και τα μεριστά κοσμικά θνητά στοιχεία αυτής.
Ο Θεϊκός Λόγος αντιστοιχεί μέσα στον καθένα, δεν μπορεί κανείς να αναλύσει στο νου του, αλλά να αφουγκραστεί εσωτερικά, είναι εκείνος που σπρώχνει τον άνθρωπο εις αναζήτηση του αληθινού εαυτού του.
Ο Λόγος είναι μια καθαρά εσωτερική ιδιότητα- σοφία-νοημοσύνη-μέτρο και πηγάζει από την ψυχή Ηράκλειτος.
Λέει ο Ηράκλειτος: ο λόγος αυξάνεται από τον εαυτό του, δεν χρειάζεται καμία ανώτερη δύναμη για να αναπτυχθεί και ανήκει στην ψυχή.
Σύμφωνα με τον Πλάτωνα υπάρχει η διάκριση ώστε ανά πάσα στιγμή να παίρνει τις ορθές αποφάσεις και να αποφεύγει τις επιβλαβείς επιθυμίες.
Ο λόγος είναι η δύναμη της διαλεκτικής, μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στην αρχή των Πάντων την Αλήθεια όπως λέει ο Σωκράτης: τα αληθινά στολίδια τα συλλαμβάνει κανείς με τον λόγο και τη διάνοια και όχι με την όραση.
Στον Φαίδρο ο Πλάτωνας λέει ότι ο λόγος ως διάκριση στον άνθρωπο τον οδηγεί στην σωφροσύνη σε αντίθεση με την επιθυμία που τον άγει υποχρεωτικά στην ύβρη. Το συμβολίζει με μια άμαξα με ηνίοχο τον Νου και την σέρνουν δύο άλογα το έλλογο Λογική και το άλογο Επιθυμία. Το άλογο έχει την τάση να είναι παρορμητικό χωρίς να αναλογίζεται τους κινδύνους υποκύπτοντας στις επιθυμίες του, έχει την τάση να τρέχει όλο και περισσότερο. Το έλλογο έχει κρίση έχει πλήρη αντίληψη των κινδύνων κατευθύνεται από τη λογική και είναι προσεκτικό. Η άμαξα είναι το ανθρώπινο σώμα και ο Νους ο ηνίοχος που οφείλει να την οδηγεί σύμφωνα με τη λογική.
Ο Λόγος είναι το τμήμα της νόησης που αντιλαμβάνεται το παντοτινά ον που δεν έχει γέννηση, είναι σταθερό και αμετάβλητο εν αντιθέσει προς το μεταβλητό που γίνεται αντιληπτό μέσω της γνώμης και της άλογης αίσθησης.
Το αμετάβλητο βάσει του οποίου ο Θεός έπλασε το σύμπαν γίνεται αντιληπτό από τον λόγο και τη φρόνηση, αλλά και η ανεύρεση της εικόνας που χρησιμοποιήθηκε ως πρότυπο για τη δημιουργία του είναι έργο των κατάλληλων λόγων συλλογισμών που όμοια με το σταθερό ον έχει μόνο του έναν αληθινό ταιριαστό λόγο, το είναι δίχως παρελθόν κα δίχως μέλλον, η αμετάβλητη οντότητα.
Αμετάβλητη οντότητα είναι οι μαθηματικές δομές του κόσμου, η αρχική ιδέα που τα πάντα πηγάζουν από αυτή. Αυτό δεν καθίσταται γνωστό εις τον αισθητό κόσμο, αλλά στον κόσμο των ιδεών. Μέχρι όμως να προσεγγιστεί η έρευνα συνεχίζεται στο διηνεκές.
Αριστοτέλης <<Περί Ψυχής μετά τα φυσικά>> ο λόγος του ορισμού ενός πράγματος δεν πρέπει να δηλώνει μόνο το γεγονός της ύπαρξής του, αλλά μέσω αυτού να γίνεται φανερή και η αιτία. Με βάση αυτό το σκεπτικό, για κάθε πράγμα υπάρχει ένας ορθός ορισμός που αναφέρει την κύρια ιδιότητά του, με άλλα λόγια ένα όνομα που αγγίζει καθ’ εαυτή την ουσία του. Όσα μέρη είναι φθαρτά, δεν θα πρέπει να συμπεριλαμβάνονται στον οριστικό λόγο του μια και δεν αποτελούν την ουσία του.
Πρόκειται στην περίπτωση τους για μεταγενέστερα υλικά στοιχεία που προέκυψαν από τα πρώτα μη υλικά που δεν φθείρονται και επομένως συνιστούν την ουσία. Αυτή η ουσία των όντων και κατά συνέπεια ο οριστικός λόγος τον οποίο εκφράζει, δεν έχουν ανάγκη υλικής υπόστασης για να υπάρξουν, ούτε και παύουν να υπάρχουν μετά την καταστροφή των υλοποιήσεών τους. Ένα παράδειγμα ο Κύκλος που δεν καταστρέφεται η ουσία του έστω και αν σβήσει ή καταστρέψει κάποιος του ξύλινους πχ κύκλους.
ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ
Πλάνη των αισθήσεων
Η πραγματικότητα είναι μια, ο τρόπος που έκαστος την αντιλαμβάνεται, την ερμηνεύει, είναι διαφορετικός. Ό, τι βλέπουμε αισθανόμαστε είναι ερμηνεία της πραγματικότητας που βασίζεται σε υποκειμενικά ελαττωματικά ή προκατειλημμένα παραδείγματα. Αυτό έχει επιπτώσεις στο πως καταλαβαίνουμε τον κόσμο και τους ανθρώπους.
Η πλάνη βρίσκεται στη σκέψη (νοοτροπία) διότι η σκέψη επεξεργάζεται τις εντυπώσεις, τις πληροφορίες που εισέρχονται στον ψυχισμό μέσω των αισθήσεων.
Ο Ηράκλειτος πίστευε ότι ο άνθρωπος διαθέτει δύο όργανα για τη γνώση της αλήθειας. Την αίσθηση και τον Λόγο. Από αυτά την μεν αίσθηση την θεωρούσε απατηλή, δέχεται δε ως κριτήριο τον λόγο.
Παρμενίδης: η φιλοσοφία είναι διττή. Η μια μορφή της είναι σύμφωνη με την αλήθεια ενώ η άλλη κατά εικασία. Καθόρισε τον Λόγο σαν κριτήριο, διότι οι αισθήσεις δεν είναι ακριβείς.
Δημόκριτος: Υπάρχουν δύο μορφές γνώσης, μια γνήσια και μια νόθα. Στη νόθα ανήκουν οι πέντε αισθήσεις. Η άλλη μορφή γνώσης είναι γνήσια που είναι ξέχωρα από αυτές.
Πλάτων: αφού λοιπόν φτιάχτηκε το σύμπαν, καταλαβαίνουμε ότι φτιάχτηκε σύμφωνα με το αμετάβλητο πρότυπο που γίνεται αντιληπτό μόνο με τη σκέψη και τη λογική. Αφού λοιπόν δεχόμαστε όλα αυτά, τότε αναγκαστικά αυτός ο κόσμος είναι εικόνα κάποιου άλλου πραγματικού.
Αριστοτέλης: αν δεχτούμε ότι ο κόσμος είναι κάτι άλλο διαφορετικό από αυτό που ζούμε και προσπαθήσουμε να τον ερμηνεύσουμε με κριτήρια που βρίσκονται έξω από αυτόν, τότε αποτύχαμε. Δεν δέχομαι ότι ο κόσμος δεν ερμηνεύεται και δεν μελετάται και δεν γίνεται αντιληπτός με τα κριτήρια που βρίσκονται εντός αυτού. Αποτύχαμε πλήρως αν δεχτούμε ότι ο κόσμος είναι κάτι διαφορετικό. Ο Αριστοτέλης είναι ο θεμελιωτής των επιστημών τα είδη και τα γένη. Μελετώντες την φύση παρατηρούντες τα φαινόμενα . η παρατήρηση και μελέτη των φυσικών φαινομένων δημιουργεί την επιστήμη. Έτσι προσεγγίζεται το Κοσμικό Φως.
Ο Αριστοτέλης: Οι όροι φιλοσοφία και επιστήμη είναι συνώνυμα, πάσα επιστήμη εν τω πλαισίω των αριστοτελικών αντιλήψεων δύναται να ονομαστεί φιλοσοφία και πάσα φιλοσοφία ως επιστήμη. Τόσο η φιλοσοφία, όσο και η επιστήμη έχουν ως κοινή αποστολή την έρευνα υπαρκτών εν τω κόσμω όντων και γεγονότων. Ο Αριστοτέλης εκλάμβανε την φιλοσοφία αυστηρώς ως επιστήμη αποκρούων πάσα μυστικιστική χροιά. Θα μπορούσε κάποιος να θεωρήσει ότι φιλοσοφία και επιστήμη έχουν ως βάση την λογική. Η λογική είναι μαθηματική συνθετική και αναλυτική σκέψη. Ο Πλάτωνας στη φιλοσοφία του εισάγει καθαρά ανώτερα μαθηματικά στους διαλόγους του Σωκράτη. Και μάλιστα εκεί απουσιάζουν οι αριθμοί και το πράγμα γίνεται ακόμη πιο δύσκολο. Η διαλεκτική είναι καθαρά μαθηματικά ανωτάτου επιπέδου διότι οικοδομούν αλγορίθμους οι οποίοι οδηγούν σε νέες θέσεις. Οι θέσεις αυτές είναι τόσο αυστηρά δομημένες στην αλυσίδα της σκέψης ώστε κανένας κρίκος δεν μπορεί να αφαιρεθεί χωρίς να καταρρεύσει το όλον οικοδόμημα.
Ο Πλάτων πιο ιδεολόγος δέχεται την υπέρβαση, το ότι ο κόσμος είναι σαν πραγματικός, όμως η πραγματικότητα βρίσκεται που; Στο σταθερό το αιώνιο το αγέννητο, το ανώλεθρο, το αμετάβλητο το οποίο πως προσεγγίζεται; Δια της σκέψης και της λογικής και που κατευθύνονται αυτές; Στις μαθηματικές αναλογίες τις μαθηματικές δομές, στους αριθμούς τους Πυθαγόρειους Κατερχόμενοι στα βάθη της συνειδήσεώς μας και εναρμονιζόμενοι προς τον παγκόσμιο ρυθμό.
Προσεγγίζεται ο κόσμος δια της σκέψης και είναι η σκέψη που μας οδηγεί στα βάθη της συνειδήσεως όπου τα πάντα γίνονται ένα, όπου η ψυχή καθίσταται μέρος της ολότητας. Εκεί που ενώνονται τα πάντα στο Ένα στη Μονάδα.
Εσωτερισμός
Τι σημαίνει αυτό; Κάθοδος στο βάθος των αιτίων και συναιτίων, προς την ολότητα και την των πάντων ενότητα. Η ολότητα και ενότητα και πολυπλοκότητα της των πάντων ένωσης στο Ένα στη Μονάδα, το πρωταρχικό στοιχείο των πάντων. Ποια η μέγιστη δύναμη γι’ αυτό; Η κατακλύζουσα τα πάντα αγάπη. Η συνεκτική δύναμη η οποία κρατεί τα πάντα ενωμένα και ενώνει το μέρος με το Όλο. Αυτό είναι εσωτερισμός και είναι αυτό που μας ενώνει με τη Ιδέα, το Αρχέτυπο. Είναι ο τρόπος μεγιστοποίησης της εσωτερικής δύναμης τους ανθρώπου η οποία φέρνει τεράστιο αποτέλεσμα και προς τα μέσα στον άνθρωπο κάνοντάς τον καλύτερο και αποτελεσματικότερο επ’ αγαθώ, αλλά και προς τα έξω, την βοήθεια προς τους άλλους ανθρώπους. Η δύναμη αυτή κινητοποιεί βουνά, επεμβαίνει στο χάος και βάζει τάξη μειώνοντας την εντροπία και καθιστά τον κόσμο λειτουργικότερο.
Η δύναμη αυτή της αγάπης είναι αποτελεσματική μόνο όταν εξέρχεται. Αρκεί και σε ένα ή σε πολλούς ανθρώπους. Λόγω της ολότητας και λόγω του ότι τα πάντα είναι ένα γυρνά με πολλαπλάσια δύναμη πάνω σου.
Αυτή είναι η δύναμη της αγάπης του Ιησού του Ναζωραίου που με την θυσία του έκανε τον κόσμο πολύ καλύτερο.
Η συσσωρευμένη δύναμη της αγάπης είναι Θεός.
Όλα αυτά τα οποία η φιλοσοφία, η θεολογία, η μεταφυσική πριν από χιλιάδες χρόνια αποκάλυπτε δια της διαλεκτικής ή δια της επιφοίτησης, της αποκάλυψης ή δια της μελέτης ή δια του εικότος λόγου αποδεικνύονται δια της αστροφυσικής της σωματιδιακής φυσικής και της κβαντικής φυσικής με υπολογισμούς και πειράματα. Θα έλεγε κανείς ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος αν και δέχεται ότι του λένε οι αισθήσεις του έχει μια αρχέγονη γνώση η οποία αποκαλύπτεται μετά από εσωτερική διαδικασία. Δεν γνωρίζουμε αν είναι ακριβής διότι δεν υπάρχουν αποδείξεις, όμως κάτι μέσα μας θεωρεί ότι προσιδιάζει προς τον ορθό λόγο. Οι σύγχρονες επιστήμες Φυσική, σωματιδιακή φυσική κβαντική φυσική, αστροφυσική, αστρονομία, μαθηματικά εκτείνονται πλέον πέραν της ευκλείδειας γεωμετρίας και της φυσικής του Νεύτωνα. Ακολουθούν μια πορεία εξελικτική σε μια αλυσίδα γνώσεων και υπολογισμών που το ένα προκύπτει από το άλλο και υπάρχουν και πειράματα. Η φιλοσοφία όμως του Πυθαγόρα, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Δημόκριτου, του Ηράκλειτου βασίζονταν στον εικότα λόγο, την διαλεκτική προς τα έξω αλλά και προς τα μέσα με τον εαυτό μας και σε πολλά σημεία είχαν φτάσει τα επίπεδα τα οποία ύστερα από πολλά χρόνια φτάσανε η σύγχρονες επιστήμες. Όπου αποδεικνύεται η ορθότητα αυτής της μαιευτικής μεθόδου που ασκούσε ο Σωκράτης ακόμη και σε ακαλλιέργητους, απαίδευτους, αμόρφωτους με το σύστημα των ερωτήσεων και απαντήσεων να εκμαιεύσει, να βγάλει προς τα έξω την γνώση από τον Κόσμο των Ιδεών. Τον Κόσμο που βρίσκονταν η ψυχή προς της γενέσεως αυτής εις τον υλικό, τον αισθητό κόσμο.
Πάσα γνώση πηγάζει άνωθεν.