Θ.ΒοήθειαςΘ.Βοήθειας   ΑναζήτησηΑναζήτηση   Εγγεγραμμένα μέληΕγγεγραμμένα μέλη   Ομάδες ΧρηστώνΟμάδες Χρηστών  ΕγγραφήΕγγραφή  ΠροφίλΠροφίλ 
Συνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σαςΣυνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σας   ΣύνδεσηΣύνδεση 

Osho
Μετάβαση στη σελίδα Προηγούμενο  1, 2, 3, 4, 5
 
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Ξένα έργα
Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας :: Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας  
Συγγραφέας Μήνυμα
steppenwolf
Πρύτανης


Εγγραφή: 16 Δεκ 2006
Δημοσιεύσεις: 1812
Τόπος: Αθήνα

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Ιούν 11, 2008 7:54 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

3fimos, έχω διαβάσει κι εγώ κατά καιρούς απαντησεις σου. Συμφωνώ σε αρκετά πράγματα. Έχω την αίσθηση οτι θα σε ενδιέφεραν κάποιες απόψεις του Emerson ( τις κατέβασα κι εγώ πριν λίγο ), σε περίπτωση που βλέπεις τη συνείδηση και το όλον σαν ''πνεύμα'' ή ''λόγο'' ή κάτι τέτοιο. Έχω την αίσθηση οτι ο emerson κάπως έτσι το προσεγγίζει ( χωρίς βέβαια να είμαι ειδικός στην φιλοσοφία του, /όπως είπα πριν λίγο βρήκα αυτά τα κείμενα και τα διάβασα αποσπασματικά και κάπως γρήγορα, πιάνοντας στο περίπου το γενικό κλίμα. Πάντως στα περνάω στην επόμενη απάντηση ΄μηπως και σε ενδιαφέρουν ).
Αν τώρα, το βλέπεις πιο πολύ σαν ''κενο'' ή ενέργεια κλπ.. ( πιο υλιστική, πάλι όμως πανθειστική και ενιστική προσέγγιση, τότε νομίζω οτι ο Όσσο είναι κατάλληλος κατα πάσα πιθανότητα και για σένα) Πάντως σου κατεβάζω και του emerson μήπως τυχόν σε ενδιαφέρει.

antanion, έκανα μια βόλτα από πρωτοπορεία ( πήρα φυσικά Οσσο καστανέντα αλλά και.... ΟΥίλιαμ Τζαίημς!!! -έπεσα σε βαριά φιλοσοφία!!! Laughing ) και σ ένα διαφημιστικό φυλάδιο για βιβλία του Όσσο, βρήκα κάτι που με είχες ρωτήσει παλιότερα, για αναφορές του σε αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Υπάρχουν :
''Η αέναος φιλοσοφία'' (ομιλίες του όσσο για τον πυθαγόρα)
'' η κρυμένη αρμονία'' ( για τον Ηράκλειτο )
και ένα ακόμασχετικό με χριστιανισμό μάλλον
--Μυστική θεολογία το ελληνικό Ζεν ( για τον Διονύσιο Αρεοπαγίτη )
_________________
1. '' Τα πάντα ρει'' - όλα είναι πιθανά!
2. Αντικειμενικά είναι μόνο τα γεγονότα. Σχετικές και πρόσκαιρες οι ερμηνείες τους.
3.Ψυχή = Ο πάντα παρόν πίσω από το πλήθος των εναλασσόμενων τάσεων, στάσεων και απόψεων, βουβός παρατηρητής .
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
steppenwolf
Πρύτανης


Εγγραφή: 16 Δεκ 2006
Δημοσιεύσεις: 1812
Τόπος: Αθήνα

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Ιούν 11, 2008 7:59 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Ο Θεός στον Emerson είναι περισσότερο μια "οικουμενική ψυχή", ενός είδους πνευματικός νόμος μέσα στον οποίο ανιχνεύεται η ύπαρξη της αιώνιας φλόγας ως σαφής ένδειξη του Υπερβατικού σε καθεμιά απ' τα εκατομμύρια των μεταμορφώσεών της. Μοιάζει να είναι μια μεταρσιωμένη έννοια της ίδιας της ψυχής, σαν μια αντανάκλαση στον καθρέφτη του σύμπαντος,εφόσον η ψυχή είναι αντανάκλαση της ίδιας της αιώνιας ουσίας του Θεού.
Η έννοια του Θεού στην Υπερβατολογική

Φιλοσοφία του R. W. Emerson

Υπό Βασιλείου Γαϊτάνη

Διδάκτορος Φιλοσοφίας, Διδάκτορος Συστηματικής Θεολογίας

Ο «Υπερβατισμός» του αμερικανού φιλοσόφου Ralph Waldo Emerson[1], επιχειρεί όχι τόσο να ερμηνεύσει με μια ανώτερη μεταφυσική κατασκευή τη διαλεκτική του κόσμου, παρά αντίθετα επιχειρεί να πλάσει μια βιοθεωρία ικανή να «μεταλλάξει το πνεύμα σε πρακτική δύναμη»[2] και να απεικονίσει εξίσου το χαρακτήρα της αναγεννητικής μεταρσίωσης που επιτελεί η αγάπη σε κάθε έκφανση του κόσμου και της ανθρώπινης ύπαρξης[3].

Βαθιά ριζωμένος στην αμερικανική παράδοση (η οποία είχε υπερβεί με καθαρά πρακτικό τρόπο τον στείρο αποστεωμένο μηδενιστικό ορθολογισμό της Δύσης) και παράλληλα πιστεύοντας στην «αλληλεξάρτηση και αλληλοσυμπλήρωση επιστήμης και θεολογίας»[4], ο Emerson επιχειρεί να ανιχνεύσει τους νόμους της «Υπέρτατης Ψυχής»[5] όπως αυτή εκφράζει την ανώτατη και πολύπτυχη υφή του κόσμου και όπως οργανώνει τους μυστηριακούς δεσμούς του εσωτερικού ρυθμού τής πλάσης σε μια ανώτερη ενότητα[6].

Για τον Emerson ο Θεός δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αντανάκλαση του Αιώνιου Νόμου στα βάθη της ανθρώπινης ύπαρξης, και αντίστοιχα η ύψιστη συνειδητή έκφραση τής ανθρώπινης ύπαρξης ως εικόνας του θεϊκού, όπως αυτή ανακλάται στα πλάσματα του ουρανού και της γης[7] .

Προσπαθώντας η θεολογία του Emerson να υπερβεί τη δογματική ακραιφνή θεολογία του αμερικανικού πουριτανισμού και επιχειρώντας εξίσου να αποστασιοποιηθεί από κάθε είδους παρελθοντική «ιδρυματοποιημένη θρησκεία», που απώλεσε μέσα στην θρησκοληψία της την επαφή με την ιερουργία της πλάσης, ανέδυσε μια ιδιότυπη μορφή θεολογικής έκφρασης που τόνιζε μάλλον την υπεροχή μιας ασύλληπτης πνευματικής ουσίας μέσα στο χοϊκό Είναι με τη μορφή της αδιάλειπτης παρουσίας του Θεού ως άυλης πεμπτουσίας των όντων στην διαλεκτική του κοσμικού γίγνεσθαι!

Αυτό το «άυλο Είναι», που εκφράζεται ως η «Οικουμενική ψυχή» (Over-Soul), ως «η εκστατική θέα της υπερβατικής ενότητας και της ενέργειας του Ύψιστου Νόμου»[8], είναι η έκφραση του Θεού, στην υπερβατολογική θεώρηση του Emerson. Ο Έμερσον αποποιείται τους ακραιφνείς θεολογικούς και δογματικούς όρους και βλέπει τον Θεό ως μια «πνευματική μοριακή υπόσταση» του κόσμου της ψυχής και ταυτόχρονα τού «κόσμου» της φύσης. Ο Θεός του προσεγγίζει την πανθεϊστική αντίληψη του Γκαίτε και την αντίληψη του Θεού-»Αιθέρα» στην ποίηση του Holderlin, είναι περισσότερο η αποκαλυπτική μορφή ενός Θεού που αναδύεται από την πανσοφία της παγκόσμιας αρμονίας και του μυστικού ρήματος (σελ. 281) της πλάσης.

Ο Θεός για τον Εμερσον είναι ενός είδους απόκρυφη σχέση ανάμεσα στο ανθρώπινο πνεύμα και στον υλικό κόσμο, είναι η μυστηριακή ταλάντωση του συσχετισμού που έχουν μεταξύ τους τα μόρια του σύμπαντος στο συγχρονισμό τους με τον ψυχικό χώρο της ανθρώπινης ύπαρξης[9].

Η άποψη αυτή του Emerson φανερώνει έντονα την επιρροή του σουηδού θεολόγου και μυστικιστή Emanuel Swedenborg (1688-1772), ο οποίος είχε διατυπώσει την άποψη για μια αδιάκοπη μυστηριακή επικοινωνία ανάμεσα στον εξωτερικό και τον εσωτερικό κόσμο[10].

Για τον Emerson συνείδηση και κόσμος αλληλοσυμπληρώνονται μπροστά στο άχραντο μυστήριο της Φύσης σε ενός είδους πνευματική δοξασία, πλάθουν ενός είδους αλληλοπεριχούμενη κοινωνούσα σχέση. Η μεν ηθική συγκρότηση της Φύσης, ο «Νόμος των νόμων»[11], η άχραντη πνευματική βίωση του κόσμου οδηγεί στην ουσία του μυστηρίου της ζωής, η δε συνειδησιακή υπαρξιακή κατανόηση (στον τελειότερο βαθμό της) είναι απλώς η οικειοποίηση του συγχρονισμού του ανθρώπου με το ενδότερο αυτό μυστήριο της ύπαρξης ως ομοίωμα της αγαπητικής σχέσης[12] του Θεού με την πλάση. Μέσα στην έκσταση αυτής της ψυχικής ταλάντωσης εμφανίζεται το μυστήριο του Θεού. Αυτή η ενότητα, αυτός ο εσωτερικός τόνος της πλάσης, αυτή η «Υπέρτατη Ψυχή «, η οποία εκφράζεται ως ο μυστηριακός συνδετικός κρίκος όλων των φαινομένων, αυτή η οικουμενική συνείδηση του αέναου ψυχισμού που διατρέχει όλους τους αρμούς του σύμπαντος και περικλείει κάθε ιδιαίτερη οντότητα σε μια πνευματική ταλάντωση, αυτός είναι ο Θεός του Emerson. Θεός είναι το προγονικό πλαστουργό κύτταρο ανθρώπου και κόσμου, είναι η ενότητα μιας προγονικής κυτταρικής δομής ως το αρχαϊκό αιώνιο πνεύμα η οποία εμπεριέχεται σε κάθε κόκκο της ζωής.

Ο Θεός του Emerson δεν είναι ο Θεός της δογματικής πλάσης, παρά το ενδότερο Είναι της αποκάλυψης της Πλάσης στην αχραντη μετουσίωσή του πάνω στα Οντα!

Όπως ο ίδιος γράφει:

Θεός είναι το «όλον του κόσμου που απαρτίζει την ψυχή του κόσμου»[13] είναι εκείνο που «περιέχεται ολόκληρο σε μια σταγόνα δροσιάς.»[14]

είναι η ενδόμυχη φύση εκείνης της μυστικής ουσίας που περικλείεται στο πιο μικρό μόριο του σύμπαντος.

Μια ανθολογική απεικόνιση αυτής της ιδέας εμφανίζεται στο δοκίμιό τού R.W. Emerson «Η Υπέρτατη Ψυχή»[15]:

«μες στον άνθρωπο υπάρχει η ψυχή του όλου· η άφωνη περίσκεψη· η παγκόσμια αρμονία· το αιώνιο Ένα, με το οποίο το κάθε τμήμα και το κάθε μόριο έχουν μια ισοδύναμη σχέση και συνάρτηση»[16].

Η πιο έκδηλη μορφή της αποκαλυπτικής παρουσίας του Θεού ως πανσοφίας, μπροστά στα μάτια της ανθρώπινης συνείδησης, είναι η Φύση[17]. Εκεί εμφανίζεται η απόκρυφη σχέση του Θεού με το εσώτατο μυστήριο του σκηνώματος της πλάσης. Μέσα σ' αυτήν αναδύεται, σύμφωνα με τον Εμερσον, το πνευματικό στοιχείο τής απολυτότητας τού αναλλοίωτου Είναι στις μεταμορφώσεις του.

Όπως γράφει ο Emerson

«τα ρεύματα του συμπαντικού όντος είναι μόριο του Θεού»[18].

Η φύση δεν είναι μόνο η φυσική αποκάλυψη ενός « γίγνεσθαι « των όντων, παρά και η πνευματική αποκάλυψη της παρουσίας του Θεού: Η δοξαστική πανδαισία χρωμάτων, σχημάτων, κινήσεων[19], η φαντασμαγορία ενός ηλιοβασιλέματος, η χαρωπότητα μιας ενυδρίδας, το άνοιγμα των φτερών ενός παγωνιού, όλα εμφανίζουν μια «αύξουσα αναφορά προς την πνευματικότητα της φύσης»[20] υποδηλώνουν τον πνευματικό της χαρακτήρα.

Όλη η «ατέρμονη ποικιλία των φαινομένων απαρτίζει ένα ενιαίο και ομοιογενές σύνολο»[21], είναι κατά βάθος μια «θρησκεία σμιλευμένη στην πέτρα»[22], μια αιώνια «θεία θέληση στην οποία ο κάθε σκοπός επανέρχεται με νέους τρόπους»[23].

Ο ίδιος ο Emerson θα γράψει:

«Τόσο πρόδηλη είναι αυτή η ενότητα, ώστε μπορούμε να την διακρίνουμε ακόμα και κάτω από το εσώτατο περίβλημα της Φύσης, διαπιστώνοντας έτσι πως όλα εκπορεύονται από την πηγή του οικουμενικού πνεύματος»[24].

Η φύση είναι έτσι η προϋπάρχουσα εμφάνιση ενότητας του Αρχέγονου Είναι, είναι η προϋπαρξιακή αρχέγονη ουσία η οποία έχει μια απευθείας επαφή με το προγονικό «παραδείσιο Ον», πριν αυτό ακόμα ακολουθήσει την διαδρομή των μεταπτώσεων τής συνείδησης .

Αυτή η ουσία ενέχει τον προγονικό οίστρο της ανθρωπότητας ως ένα ομοίωμα και μια νοσταλγική αίσθηση του αρχαϊκού, είναι η μεταστοιχείωση της αρχικής κοινωνίας πάνω σε ένα μεταγενέστερο κάλυμμα[25], μ΄ άλλα λόγια είναι η εμφάνιση του προγονικού κάτω από το φαινόμενο. Ο δημιουργός στην ανακάλυψη του Θεού πρέπει να διατρέξει τον αντίστροφο δρόμο, και ως κοινωνός με την πραγματικότητα της φύσης να οδηγηθεί στην μέθεξη του προγονικού.

Θα επιτύχει τότε, σύμφωνα με τον Emerson, την μέθεξη στην αρχέγονη ενότητα της παραδείσιας ευδαιμονίας:

«Η ουσία αρνείται να καταγραφεί με φράσεις, αλλά από τη στιγμή που ο άνθρωπος θα λατρέψει το Θεό μέσα στα βάθη της ψυχής του, αυτή η μεγαλειώδης φαντασμαγορία της φύσης θα του εμφανισθεί ως η εικόνα του Θεού! Η φύση είναι το πιο αποτελεσματικό μέσο που χρησιμοποιεί το συμπαντικό πνεύμα για να μιλήσει προς τον καθέναν μας, και ταυτόχρονα είναι εκείνο που αγωνίζεται με κάθε τρόπο να μας οδηγήσει εκ νέου πίσω σ' αυτό!»[26]

Ο κόσμος, επομένως, είναι η συμβολή διαχρονικότητας της ίδιας της αποκαλυπτικής παρουσίας, είναι ένα «κέντημα του Θεού» στο θόλο της δημιουργίας.

Η συνειδητοποίηση αυτού του βαθιά κρυμμένου στοιχείου είναι η ριζωμένη κατάβαθα κοινωνία με το Υπέρτατο, είναι ο «πνευματικός νόμος που εδράζεται στο κέντρο της Φύσης και ακτινοβολεί με ομόκεντρους κύκλους προς την περιφέρεια»[27].

Ο Emerson γράφει πως «είμαστε ανοιχτοί στη διείσδυση της πνευματικής ουσίας, στην επίδραση εκείνων των φαινομένων που είναι εκδηλώσεις του Θεού»[28] και η «υπεροχή αυτής της ασύλληπτης ουσίας γίνεται αντιληπτή από την ανεξαρτησία της απ' όλους τους περιορισμούς που μας δεσμεύουν από παντού»[29]. Η συνείδηση είναι πάντα στον υψηλότερο βαθμό έκσταση[30], και όταν η έκσταση αυτή αισθανθεί τον συντονισμό της με το αρχαϊκό στοιχείο που ανευρίσκεται στο καλά κλεισμένο όστρακο του κόσμου, τότε αυτή η έκσταση της αφύπνισης είναι ήδη η ευλαβική προσκύνηση του μυστηρίου του Θεού.

Στο κείμενο «Φύση» ο Emerson γράφει:

«Διδασκόμαστε ότι τα υψηλά φρονήματα είναι παρόντα στην ψυχή του ανθρώπου· ότι αυτή η συμπαντική ουσία που προκαλεί το δέος ­όχι απλά η σοφία, η αγάπη, η ομορφιά, η δύναμη, αλλά όλα μαζί και το καθένα στο σύνολό του­ είναι η γενεσιουργός αιτία κάθε πράγματος, και ότι δι' αυτής υφίσταται το κάθε τι· ότι το πνεύμα είναι ο δημιουργός· ότι πίσω από τη φύση, διαμέσου της φύσης, το πνεύμα είναι παρόν(...) Κατά συνέπεια το πνεύμα, ­ήτοι το Υπέρτατο Ον­ δεν οικοδομεί την φύση γύρω μας, αλλά την προβάλλει διαμέσου μας»[31].

Αυτός ο «αιώνιος νόμος» της «Υπέρτατης Ψυχής» προβάλλει στην μυστηριακή αγαλλίαση του συνειδησιακού φαινομένου μπροστά στην ευδαιμονία της πλάσης, καθώς και στην «διαισθητική αντίληψη του ηθικού συναισθήματος»[32]. Είναι ένας Θεός που αναδύεται από τους μυστικούς δίαυλους του μυστηρίου του κόσμου, αλλά και ταυτόχρονα προκύπτει από την καθαρότητα και τη μεγαλοσύνη της καρδιάς.

Δεν είναι ένας Θεός της καθαρά δογματικής Αποκάλυψης, παρά ένας Θεός του βιώματος της συμπαντικής ενότητας. Με το ένα πόδι στέκεται στον πουριτανισμό και με το άλλο στον ατομικισμό, κύριο χαρακτηριστικό της αναδυόμενης αμερικανικής έκφρασης του φιλελευθερισμού του καιρού του, που επεδίωκε τη μεταφυσική του επικύρωση.

Μέσα στην συνειδησιακή πρόσληψη της αγαθής πράξης, μέσα στην καλοσύνη και μεγαλοσύνη της καρδιάς ο άνθρωπος μετέχει στην θεία ουσία. «Η επίνευση του Θεού, η αθανασία του Θεού, εγκατοικεί στον Δίκαιο άνθρωπο»[33].

«Ο αληθής φωτισμός, η αληθής εν Χριστώ ανάνηψη συντελείται και θα συντελείται, όπως πάντα, με την πρόσληψη και την αφομοίωση αγαθών αισθημάτων»[34].

Η συνείδηση είναι ο πιο υψηλός και ο πιο τέλειος εκφραστής πρόσληψης της συμπαντικής ενότητας, είναι η ίδια ως συνείδηση μια μικρογραφία των εσωτερικών μυστηριακών της «Υπέρτατης Ψυχής»[35].

Η διαλεκτική υφή του κόσμου είναι παρόμοια με τη διαλεκτική της διαδρομής της ανθρώπινης ύπαρξης.

«Ο κόσμος προχωρεί κινούμενος από το ίδιο πνεύμα όπως και το σώμα του ανθρώπου. Είναι μια απόμακρη και υποδεέστερη ενσάρκωση του θεού, μια προβολή του θεού στο υποσυνείδητο»[36].

Ο κόσμος αντιλαμβάνεται απ' το υποσυνείδητο ως διαλεκτική μορφή του είδους του Υποσυνείδητου αυτού. Είναι μια εκδήλωση προς τα έξω της ίδιας της διαδρομής της «οικουμενικής ψυχής» πάνω στην μορφολογική εικόνα της Φύσης. Έτσι, όποια διαλεκτική δυσαρμονία συμβαίνει στον χώρο του Υποσυνείδητου, είναι σαν μια δυσαρμονία της ίδιας της «καρδιάς του θεού» είναι μια αλλοτρίωση του αγιασμένου αρώματος της πλάσης που τώρα αποκτά το αποτύπωμά της στο κέντρο της καρδιάς του ανθρώπου.

«Ο άνθρωπος μπορεί να γίνει ναός της Δόξας! Μπορεί να ντυθεί το χρυσοποίκιλτο μανδύα των θαυμαστών γεγονότων. Μπορεί να ζήσει τον αρχέγονο κόσμο, τον Χρυσό Αιώνα, το μήλο της γνώσης, την αργοναυτική εκστρατεία, την κλάση του Αβραάμ, το χτίσιμο του Ναού, την έλευση του Χριστού, τον Μεσαίωνα, την Αναγέννηση, την ανακάλυψη νέων ηπείρων, την εμφάνιση νέων επιστημών και νέων κόσμων»[37].

Η διαδρομή της συνείδησης δεν είναι χωροχρονική διάσταση, αλλά διαδρομή της ίδιας της ψυχής που αναπλάθει την πορεία του πάθους της στον κόσμο! Μέσα απ' αυτήν την διαδρομή οι ιστορικές περίοδοι «προσωποποιούνται» και γίνονται μορφές γνώστης της υπαρξιακής αγωνίας της ενδότερης ψυχής στην ανακάλυψη του κόσμου, μορφές, ωστόσο, που είναι σφραγισμένες από την πορεία του «ψυχικού» ρυθμού του σύμπαντος, της «συμπαντικής ουσίας του Υπέρτατου» όπως την αποκαλεί ο Emerson.

Η ανακάλυψη του θεού στην διαδρομή της ψυχής είναι και ανακάλυψη του Θεού στην διαδρομή της εσωτερικής υφής του κόσμου.

Μέσα απ' την αλληλοπεριχώρηση πνεύματος-ύλης, μέσα απ' τον ψυχικό παλμό της συμπαντικής αρμονίας, μέσα τέλος απ' την ύψιστη ένωση του δεσμού της φιλίας, αναδύεται ο ιδιόμορφος αλλά και συνάμα ζωντανός Θεός του Emerson.

Επιχειρώντας να σκιαγραφήσουμε τα κεντρικά σημεία της «υπερβαντολογικής αντίληψηση» του Emerson για την έννοια του Θεού, μπορούμε να καταλήξουμε στις παρακάτω θεμελιώδεις αρχές:

1. Ο «πανθεϊσμός» του Emerson δεν είναι ο Θεός του Σπινόζα, ο οποίος θεάται την πανθεϊστική διείσδυση του Υπέρτατου Όντος στην φυσική πραγματικότητα, παρά είναι μάλλον η μυστηριακή ένδειξη του άχραντου στοιχείου της «πνευματικής υφής» τής φύσης στη ενδότερη ουσία της, με τρόπο ώστε η «φυσική» της πραγματικότητα ουσιαστικά να εξαπλώνεται μέσα απ' την πνευματοποίησή της[38].

2. Ο Θεός του Emerson εναντιώνεται με τρομακτική βιαιότητα στην «ιδρυματοποιημένη» εκκλησιαστική απόχρωση του Χριστιανισμού, καθώς και στην κάθε είδους λατρευτική του δοξασία[39]. Η σύνθεση που προσδιορίζει την φύση του πνεύματός του διαχέεται στην ενδότερη συμφιλίωση της ζωής με το γεγονός της αγάπης, ένα γεγονός που είναι αυτάρκες, αιώνιο και αφηρημένο υπερβατολογικά, πέρα απ' την κάθε λατρευτική του απόχρωση. Η φράση της αποκάλυψης "και ναόν ουκ είδον εν αυτή", προσιδιάζει τέλεια στον Έμερσον ο οποίος είχε πει "για να γίνει κανείς καλός ιερέας πρέπει να εγκαταλείψει την ιεροσύνη"[40]. Το δόγμα, γι αυτόν, είναι η "διαστροφή του Υπέρτατου πνεύματος"[41] είναι,για τον Emerson, η απομάκρυνση απ' την εσωτερική βίωση του πραγματικού νοήματος της θρησκείας.

"Ο χριστιανισμός όπως λειτούργησε μέσα από τα ιστορικά πεπραγμένα διέπραξε το λάθος που αποτρέπει κάθε απόπειρα να μεθέξουμε στο νόημα της θρησκείας!

Όπως εμφανίστηκε σε μας, αλλά και όπως εμφανίσθηκε επί αιώνες, δεν προέβαλε την δύναμη της ψυχής, αλλά μεγιστοποίησε το φαινόμενο, το τελετουργικό"[42].

Η μεταφυσική αυτή απολυτοποίηση του Emerson βλέπει την εσωτερική συγκρότηση της συνείδησης ως τον ύψιστο Νόμο του Θεού "επί της γης", έναν νόμο που δεν χρειάζεται "εκκλησία" ή λατρευτικό τόπο "κατοικίας", εφόσον ενοικεί παντοτεινά στην μετουσιωμένη κάθαρση της εσωτερικής υφής του όντος!

3. Η "αμαρτία" στη Θεολογία του Έμερσον δεν είναι η ζοφερή έκφραση της συνείδησης της ενοχής, ούτε η απελπισία ως "ασθένεια προς θάνατο" όπως αυτή προσιδιάζει στην κιρκεγκωριανή φιλοσοφία[43]. Δεν είναι ακόμα περισσότερο το "μαρτύριο του να μην μπορεί να αγαπάει κανείς" όπως αυτό εκφράζεται στον ντοστογιεφσκικό χώρο.[44]

Η "αμαρτία" στον Έμερσον είναι η έκφραση του πνευματικού κόσμου της ανταπόδωσης[45], είναι το επακόλουθο που επιστρέφει ως ρομφαία στην αγάπη που δεν δόθηκε στην έμπρακτη μορφή τού καλού ως αυτοδιχασμός του ίδιου του εαυτού της, είναι τέλος η άρνηση της μετοχής στον ρυθμό τής "δικαιοσύνης", τής "παγκόσμιας ψυχής"[46] ως υπέρτατης αξίας.

Είναι μια αμαρτία κοιταγμένη απ' την "γωνία της συνείδησης"[47] και όχι απ' την οντολογική σκοπιά της υπαρξιακής αλλοτρίωσης.

4. Η αποκάλυψη του Θεού στην "Θεολογία" του Emerson δεν είναι η έκφραση της ενσάρκωσης του Υιού στον κόσμο ως Παρουσία, παρά είναι η ανίχνευση της μορφής του Υπέρτατου κάτω απ' τα προσωπεία και τις μεταμορφώσεις του κόσμου!

Αντί να δει ο Έμερσον στο γεγονός της υποστασιοποίησης του Υιού ως σάρκα, την ένταξη του Υπερβατικού στον κόσμο ως διεμβολισμό τού αιώνιου στο πεπερασμένο, βλέπει την έκφραση του Θεού μάλλον ως πολλαπλότητα των εκφάνσεων του μυστηρίου μιας ανώτερης ουσίας, που πέρα απ' τις φωτοσκιάσεις της στον χώρο των φαινομένων, στο βάθος ενέχει μία προγονική μονιστικά καθορισμένη σύσταση [48].

Έτσι η "αποκάλυψή" του είναι μάλλον το συνειδησιακό γεγονός τής πρόσληψης του Θεού απ' την ίδια την ψυχή, ως το γεγονός μιάς ύψιστης συνειδησιακής έκστασης, και όχι η ίδια η Αποκάλυψη και φανέρωση του Θεού ως τέτοια.

Το “Είναι” του Θεού είναι ο συγκλονισμός της καρδιάς ως μέθεξη στην "Υπέρτατη Ψυχή" της πλάσης.

5. Στον καθαρά ηθικό χώρο της έκφρασης του Θεού η έννοια του Υπερβατικού στον Emerson δεν είναι η ανώτερη αρετή της αναμάρτητης ουσίας, παρά ενός είδους "διαισθητική αντίληψη του ηθικού συναισθήματος"[49], που εμφανίζεται ως η ύψιστη επίγνωση της "τελειότητας των νόμων της ψυχής"[50]

Το "οφείλω", και το ανώτερο ηθικό συναίσθημα της αγάπης και του χρέους είναι για τον Έμερσον η "άνωθεν επίνευση του καλού και των μεγάλων αποφάσεων"[51], που σαν άλλες "μελωδίες προερχόμενες απ' την Υπέρτατη Σοφία κατακλύζουν την ψυχή" του ανθρώπου.

Η φυσική νομοτέλεια στην Υπερβατολογική Φιλοσοφία του Emerson δεν είναι ένδειξη της πανσοφίας του δημιουργού, ούτε κατάδειξη μιας συμπαντικής αρμονίας, αλλά μάλλον η αέναη αναπαραγωγή του καλού[52] στη έφεση για ομορφιά της ψυχής. (σελ. 114) Η ομορφιά των αέναων νόμων της φύσης είναι το "διάμεσο" για να εκφραστούν τα μυστικά της δημιουργίας[53], αντανακλά μια αύξουσα αναφορά "προς την πνευματικότητα της φύσης"[54] ώστε να οδηγήσει στην "ηθικοποίηση" των φυσικών φαινομένων.

Ο Θεός στον Emerson είναι περισσότερο μια "οικουμενική ψυχή"[55], ενός είδους πνευματικός νόμος μέσα στον οποίο ανιχνεύεται η ύπαρξη της αιώνιας φλόγας[56] ως σαφής ένδειξη του Υπερβατικού σε καθεμιά απ' τα εκατομμύρια των μεταμορφώσεών της. Μοιάζει να είναι μια μεταρσιωμένη έννοια της ίδιας της ψυχής, σαν μια αντανάκλαση στον καθρέφτη του σύμπαντος,εφόσον η ψυχή είναι αντανάκλαση της ίδιας της αιώνιας ουσίας του Θεού[57]. Έτσι το πνεύμα για τον Έμερσον αναδύεται απ' την συνειδητοποίηση αυτής της αλληλοπεριχωριτικής σχέσης, η οποία κατοχυρώνει την "ουράνια καταγωγή" του ανθρώπινου πλάσματος σαν μια πρόγευση τού παραδείσου μέσα στη μελωδία του ηθικού νόμου της πνευματικής ύπαρξης.

8. Ο Θεός είναι, επίσης, στον Emerson μια αποκάλυψη της αιώνιας "φιλίας"! Είναι μια παραλλαγή του ευαγγελικού χωρίου "όπου είναι δύο και τρεις στο όνομά μου κι εγώ ανάμεσά τους" στην οποία εκφράζεται μια συμφωνία δύο ξεχωριστών και δυναμικών φύσεων στην αλληλοπεριχώρησή τους, συμφωνία η οποία αποτελεί ένδειξη πως μέσα στην ψυχική ένωση της πνευματικής αγνότητας κείται η ευδαιμονία της ομόνοιας του Θεού[58].

Η αντανάκλαση της διαπροσωπικής αγάπης μέσα στις ψυχές είναι η ίδια η εγκόσμια εμφάνιση του Θεού.[59]

9. Θεός στον Emerson είναι ακόμα η επιβεβαίωση της αυτοπεποίθησης[60], ως η έκφραση μιάς πνευματικής βαθύτερης ενότητας τού εαυτού.

Είναι η σιγουριά τής ενδόμυχης επιβεβαίωσης τού εαυτού στην αλήθεια του μαρτυρίου του. Μέσα σ' αυτήν την επιβεβαίωση διαφαίνεται το αναμφισβήτητο πρωταρχικό στοιχείο της ρυθμιστικής δύναμης του πνεύματος, το δίκαιο της απόλυτης πίστης που ανταποκρίνεται σαν ένα ουράνιο σημάδι στον αγώνα του μοναχικού στοχαστή της αγάπης.

Ο Emerson γράφει:

"Η επικοινωνία της ψυχής με το Θεϊκό πνεύμα είναι τόσο άμεση, ώστε είναι βεβήλωση να παρεμβάλλονται ανάμεσα σ' εκείνην και σ' αυτό μεσάζοντες. Όταν ο Θεός μιλάει ο λόγος του δεν είναι κομματιασμένος, είναι ακέραιος• η φωνή του φτάνει ως τις εσχατιές του κόσμου• περιέχει τα πάντα: φως, φύση, χρόνο, ψυχές• κι επειδή στο Ένα υπάρχουν όλα, η δημιουργία ολοένα συντελείται[61].

10. Ο Θεός του Emerson είναι η υπέρβαση του Εγώ, σε μια στιγμή αποκαλυπτικής αγαλλίασης η οποία καταρρακώνει τη στιγμή της ψευδεπίγραφης κοινότοπης εμπειρίας.

Εκφράζεται ως η υπέρβαση της πραγματικότητας μέσα "στην ύφανση μιας υπερφυσικής μαγείας"[62] η οποία διαβλέπει σε κάθε φωτοσκίαση της ζωής την απόλυτη απεικόνιση της θεολογικής προέλευσης.

Εμφανίζεται ως το εσωτερικό φως της συγκινησιακής έκρηξης της πλάσης, η οποία εναρμονίζεται με την ενδόμυχη ταλάντωση της ενότητας, έτσι ώστε να θραύεται η κάλπικη διπολικότητα υποκειμενικού-αντικειμενικού και να εγκαθιδρύεται ο παρών Θεός μακριά απ' την απομόνωσή του στις "νεφέλες"[63] ενός υπερβατικού ουρανού.

Ο Θεός του Emerson είναι ένας Θεός της ενότητας, είναι ένας πρακτικός Θεός του ηθικού νόμου της καθημερινής ζωής, η οποία πληρώνεται και μεταρσιώνεται απ' την πνευματική έξαρση.

Γενικά, σκιαγραφώντας τη φιλοσοφία του, η Υπερβατολογική θεωρία του Έμερσον αποτελεί μια κατευθείαν συνέχεια να ευρεθεί η αρχική ενότητα των πάντων κάτω από το μυστήριο της μιας και αδιαίρετης πνευματικής ουσίας του Θεού.

Απ' αυτή την άποψη αποτελεί κατευθείαν απόγονο της "μοναδολογίας" του Leibnitz και της φυσικής φιλοσοφίας του Jiordano Bruno (1548-1600).

Γι' αυτόν η “Φύση” δεν είναι ένας κυκλικός, κανονικός κύκλος του ανανεώσιμου σύμπαντος, όπως πίστευαν οι αρχαίοι Έλληνες[64] παρά η μυστηριακή απεικόνιση μιας ιδιότητας που της επιβαλλόταν έξωθεν από την ύλη[65], ήταν η έκφραση κάποιας κυριότητας έμφυτης στον παρατηρητή άνθρωπο"[66].

Εκεί ακριβώς, μέσα στην φύση αλλά και ταυτόχρονα πάνω απ' την φύση αποκαλύπτεται ο Θεός.

"Ο άνθρωπος ανυψούται όταν κοινωνεί με τη φύση, και το Σύμπαν μικραίνει, αφού οι σχέσεις Χρόνου και Χώρου καταλύονται από τη στιγμή που οι νόμοι αποκρυπτογραφούνται"[67].

Ο Θεός αποκαλύπτεται σ' αυτό το ύψιστο πνευματικό συναίσθημα που διαπερνά το κάλυμμα των φαινομένων και "ξεχύνει το διάχυτο μυστηριακό φως"[68].

Όταν ο άνθρωπος νοιώσει θείο φως μέσα απ' την επίγνωση της τελειότητας των νόμων της ψυχής,[69] όταν οδηγηθεί στην ύψιστη επίγνωση πως όλα προκύπτουν απ' την ίδια πνευματική πηγή, τότε η "αγάπη θερμαίνει τα σωθικά του και θείες μελωδίες προερχόμενες απ' την Υπέρτατη Ψυχή ( Οver Soul), κατακλύζουν την ψυχή του"[70]

“Τότε είναι έτοιμος να πιστέψει, και το Είναι του λαμπρύνεται απ΄ την ίδια του την πίστη, γιατί το συναίσθημα τούτο είναι κατάκτησή του εσαεί, ουδέποτε απεμπολούμενη. Οταν η ψυχή φτάνει στο ανώτατο πνευματικό ύψος της, αγγίζει και το όριο τής ευθύτητας, όριο πού ουδέποτε εγκαταλείπει.” [71]

Όταν ο άνθρωπος ενταχθεί σ΄ αυτήν την αγαπητική σχέση με τον κόσμο, όταν διεισδύσει στην ιεροπραξία τής ενόρασης τού βαθύτερου νοήματος τής ζωής, βλέπει το κάθε τι στον κόσμο σαν την πρόσοψη ενός Ναού! Ενώνεται τότε σε μια τέτοια αρμονία με τον εσώτερο παλμό του σύμπαντος ώστε - όπως γράφει ο ίδιος ο Emerson:

"όταν ο άνθρωπος ζει εν Θεώ ο ήχος της φωνής του μοιάζει με το κελάρυσμα του ρυακιού και τον ψίθυρο της σταχυοθάλασσας"[72].
_________________
1. '' Τα πάντα ρει'' - όλα είναι πιθανά!
2. Αντικειμενικά είναι μόνο τα γεγονότα. Σχετικές και πρόσκαιρες οι ερμηνείες τους.
3.Ψυχή = Ο πάντα παρόν πίσω από το πλήθος των εναλασσόμενων τάσεων, στάσεων και απόψεων, βουβός παρατηρητής .
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
3fimos
Πρύτανης


Εγγραφή: 16 Μάρ 2008
Δημοσιεύσεις: 669

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Ιούν 12, 2008 12:29 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

steppenwolf το διαβασα .
Δεν ειμαι ατομο που διαβαζω, αλλα εφοσον μπορω το κανω
Πρωσοπικα θα σου πω το εξης .. οτι δεν διαβαζα, γιατι παντα ημουνα στην πραξη
Αυτον τον καιρο εδω που μετεχω, προσπαθω να περασω μεσω της γραφης, την πραξη, η οποια αν την αντιλαμβανεσαι δεν προκειτε να πετυχει ποτε . Αρα ξερω το αποτελεσμα της πραξης μου, της μεταδοσης της πραξης μου, μεσω γραφικων συνδιασμων .
Για αυτο ανοιξα στην αρχη το θεμα με ονομασια η θεωρια των παντων. αν εγραφα η πραξη των παντων, θα ηταν διαφορετικα, αλλα οπως καταλαβαινεις οτι εγραψα ειναι η σαν περυλιψη της πραξης μου, η οποια συνδεεται με τα παντα .Ειναι δυσκολο να το γραψω ολο αυτο τον συνδεσμο, ολες τις πραξεις μου ?
Για εμενα ειναι, γιατι εχω ενα ελλατωμα .οταν αναφερομαι σε κατι, θα αναφερθω στα παντα, στην οποιαδηποτε λεπτομερεια που υπαρχει, αλλα & στην λεπτομερεια που δεν ειναι ηδη γνωστη .
_________________
...ΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΑ & ΤΙΠOΤΑ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ....
..Eιμαστε αυτο που κατακτουμε ..
.Κατακτουμε αυτο που ειμαστε
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
antanion
Πρύτανης


Εγγραφή: 13 Φεβ 2008
Δημοσιεύσεις: 503

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Ιούν 13, 2008 4:11 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Στέπεν, επαναφέρω μερικά αποσπάσματα που επέλεξα, ώστε να προσεγγίσω, έστω και στη συνοπτική της περιγραφή, τη σκέψη του Έμερσον:

Παράθεση:
[...]Η πιο έκδηλη μορφή της αποκαλυπτικής παρουσίας του Θεού ως πανσοφίας, μπροστά στα μάτια της ανθρώπινης συνείδησης, είναι η Φύση. Εκεί εμφανίζεται η απόκρυφη σχέση του Θεού με το εσώτατο μυστήριο του σκηνώματος της πλάσης. Μέσα σ' αυτήν αναδύεται, σύμφωνα με τον Εμερσον, το πνευματικό στοιχείο τής απολυτότητας τού αναλλοίωτου Είναι στις μεταμορφώσεις του.
[...]
Η φύση δεν είναι μόνο η φυσική αποκάλυψη ενός « γίγνεσθαι « των όντων, παρά και η πνευματική αποκάλυψη της παρουσίας του Θεού: Η δοξαστική πανδαισία χρωμάτων, σχημάτων, κινήσεων, η φαντασμαγορία ενός ηλιοβασιλέματος, η χαρωπότητα μιας ενυδρίδας, το άνοιγμα των φτερών ενός παγωνιού, όλα εμφανίζουν μια «αύξουσα αναφορά προς την πνευματικότητα της φύσης» υποδηλώνουν τον πνευματικό της χαρακτήρα.
[...]
Ο ίδιος ο Emerson θα γράψει:
[...]
«Η ουσία αρνείται να καταγραφεί με φράσεις, αλλά από τη στιγμή που ο άνθρωπος θα λατρέψει το Θεό μέσα στα βάθη της ψυχής του, αυτή η μεγαλειώδης φαντασμαγορία της φύσης θα του εμφανισθεί ως η εικόνα του Θεού! Η φύση είναι το πιο αποτελεσματικό μέσο που χρησιμοποιεί το συμπαντικό πνεύμα για να μιλήσει προς τον καθέναν μας, και ταυτόχρονα είναι εκείνο που αγωνίζεται με κάθε τρόπο να μας οδηγήσει εκ νέου πίσω σ' αυτό!»
[...]
Ο Θεός του Emerson δεν είναι ο Θεός της δογματικής πλάσης, παρά το ενδότερο Είναι της αποκάλυψης της Πλάσης στην αχραντη μετουσίωσή του πάνω στα Οντα!
Όπως ο ίδιος γράφει:
Θεός είναι το «όλον του κόσμου που απαρτίζει την ψυχή του κόσμου», είναι εκείνο που «περιέχεται ολόκληρο σε μια σταγόνα δροσιάς.»
[...]
Στο κείμενο «Φύση» ο Emerson γράφει:
«Διδασκόμαστε ότι τα υψηλά φρονήματα είναι παρόντα στην ψυχή του ανθρώπου• ότι αυτή η συμπαντική ουσία που προκαλεί το δέος ­όχι απλά η σοφία, η αγάπη, η ομορφιά, η δύναμη, αλλά όλα μαζί και το καθένα στο σύνολό του­ είναι η γενεσιουργός αιτία κάθε πράγματος, και ότι δι' αυτής υφίσταται το κάθε τι• ότι το πνεύμα είναι ο δημιουργός• ότι πίσω από τη φύση, διαμέσου της φύσης, το πνεύμα είναι παρόν(...) Κατά συνέπεια το πνεύμα, ­ήτοι το Υπέρτατο Ον­ δεν οικοδομεί την φύση γύρω μας, αλλά την προβάλλει διαμέσου μας».
[...]
Μέσα στην συνειδησιακή πρόσληψη της αγαθής πράξης, μέσα στην καλοσύνη και μεγαλοσύνη της καρδιάς ο άνθρωπος μετέχει στην θεία ουσία. [...]
Η συνείδηση είναι ο πιο υψηλός και ο πιο τέλειος εκφραστής πρόσληψης της συμπαντικής ενότητας, είναι η ίδια ως συνείδηση μια μικρογραφία των εσωτερικών μυστηριακών της «Υπέρτατης Ψυχής».
[...]

Επιχειρώντας να σκιαγραφήσουμε τα κεντρικά σημεία της «υπερβαντολογικής αντίληψηση» του Emerson για την έννοια του Θεού, μπορούμε να καταλήξουμε στις παρακάτω θεμελιώδεις αρχές:

Ο «πανθεϊσμός» του Emerson δεν είναι ο Θεός του Σπινόζα, ο οποίος θεάται την πανθεϊστική διείσδυση του Υπέρτατου Όντος στην φυσική πραγματικότητα. […] Για τον Emerson η “Φύση” δεν είναι ένας κυκλικός, κανονικός κύκλος του ανανεώσιμου σύμπαντος, όπως πίστευαν οι αρχαίοι Έλληνες, παρά η μυστηριακή απεικόνιση μιας ιδιότητας που της επιβαλλόταν έξωθεν από την ύλη, ήταν η έκφραση κάποιας κυριότητας έμφυτης στον παρατηρητή άνθρωπο".
Εκεί ακριβώς, μέσα στην φύση αλλά και ταυτόχρονα πάνω απ' την φύση αποκαλύπτεται ο Θεός.
Όταν ο άνθρωπος ενταχθεί σ΄ αυτήν την αγαπητική σχέση με τον κόσμο, όταν διεισδύσει στην ιεροπραξία τής ενόρασης τού βαθύτερου νοήματος τής ζωής
, βλέπει το κάθε τι στον κόσμο σαν την πρόσοψη ενός Ναού! Ενώνεται τότε σε μια τέτοια αρμονία με τον εσώτερο παλμό του σύμπαντος ώστε - όπως γράφει ο ίδιος ο Emerson:
"όταν ο άνθρωπος ζει εν Θεώ ο ήχος της φωνής του μοιάζει με το κελάρυσμα του ρυακιού και τον ψίθυρο της σταχυοθάλασσας" .
[...]
Η αποκάλυψη του Θεού στην "Θεολογία" του Emerson δεν είναι η έκφραση της ενσάρκωσης του Υιού στον κόσμο ως Παρουσία, παρά είναι η ανίχνευση της μορφής του Υπέρτατου κάτω απ' τα προσωπεία και τις μεταμορφώσεις του κόσμου!
Αντί να δει ο Έμερσον στο γεγονός της υποστασιοποίησης του Υιού ως σάρκα, την ένταξη του Υπερβατικού στον κόσμο ως διεμβολισμό τού αιώνιου στο πεπερασμένο, βλέπει την έκφραση του Θεού μάλλον ως πολλαπλότητα των εκφάνσεων του μυστηρίου μιας ανώτερης ουσίας, που πέρα απ' τις φωτοσκιάσεις της στον χώρο των φαινομένων, στο βάθος ενέχει μία προγονική μονιστικά καθορισμένη σύσταση.
Έτσι η "αποκάλυψή" του είναι μάλλον το συνειδησιακό γεγονός τής πρόσληψης του Θεού απ' την ίδια την ψυχή, ως το γεγονός μιάς ύψιστης συνειδησιακής έκστασης, και όχι η ίδια η Αποκάλυψη και φανέρωση του Θεού ως τέτοια.
Το “Είναι” του Θεού είναι ο συγκλονισμός της καρδιάς ως μέθεξη στην "Υπέρτατη Ψυχή" της πλάσης.

[...]
Ο Θεός του Emerson εναντιώνεται με τρομακτική βιαιότητα στην «ιδρυματοποιημένη» εκκλησιαστική απόχρωση του Χριστιανισμού, καθώς και στην κάθε είδους λατρευτική του δοξασία[39]. Η σύνθεση που προσδιορίζει την φύση του πνεύματός του διαχέεται στην ενδότερη συμφιλίωση της ζωής με το γεγονός της αγάπης, ένα γεγονός που είναι αυτάρκες, αιώνιο και αφηρημένο υπερβατολογικά, πέρα απ' την κάθε λατρευτική του απόχρωση.
[...]
Το "οφείλω", και το ανώτερο ηθικό συναίσθημα της αγάπης και του χρέους είναι για τον Έμερσον η "άνωθεν επίνευση του καλού και των μεγάλων αποφάσεων", που σαν άλλες "μελωδίες προερχόμενες απ' την Υπέρτατη Σοφία κατακλύζουν την ψυχή" του ανθρώπου.
Η φυσική νομοτέλεια στην Υπερβατολογική Φιλοσοφία του Emerson δεν είναι ένδειξη της πανσοφίας του δημιουργού, ούτε κατάδειξη μιας συμπαντικής αρμονίας, αλλά μάλλον η αέναη αναπαραγωγή του καλού στην έφεση για ομορφιά της ψυχής. Η ομορφιά των αέναων νόμων της φύσης είναι το "διάμεσο" για να εκφραστούν τα μυστικά της δημιουργίας, αντανακλά μια αύξουσα αναφορά "προς την πνευματικότητα της φύσης" ώστε να οδηγήσει στην "ηθικοποίηση" των φυσικών φαινομένων.
[…]
Η αντανάκλαση της διαπροσωπικής αγάπης μέσα στις ψυχές είναι η ίδια η εγκόσμια εμφάνιση του Θεού.

Θεός στον Emerson είναι ακόμα η επιβεβαίωση της αυτοπεποίθησης, ως η έκφραση μιάς πνευματικής βαθύτερης ενότητας τού εαυτού.
Είναι η σιγουριά τής ενδόμυχης επιβεβαίωσης τού εαυτού στην αλήθεια του μαρτυρίου του. Μέσα σ' αυτήν την επιβεβαίωση διαφαίνεται το αναμφισβήτητο πρωταρχικό στοιχείο της ρυθμιστικής δύναμης του πνεύματος, το δίκαιο της απόλυτης πίστης που ανταποκρίνεται σαν ένα ουράνιο σημάδι στον αγώνα του μοναχικού στοχαστή της αγάπης.
[…]
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
παπαστεργιου ανδρεας
Νεοφώτιστος


Εγγραφή: 18 Δεκ 2008
Δημοσιεύσεις: 4

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Δεκ 18, 2008 12:35 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

συμφωνω μαζι σου. η αληθεια για τον καθενα μπορει να ειναι διαφορετικη. ο τροπος ομως ειναι ενας. ο βιοματικος. δεν μπορουμε να αποδεχομαστε την αληθεια του αλλου ως δικη μας αληθεια. αυτο εχει κρατησει την ανθρωποτητα πολυ πισω
_________________
ο ανθρωπος ακροβατει αναμεσα σε 2 συμπαντα.ενα εξω του και ενα μεσα του. το ταξιδι προς τα μεσα δεν τελειωνει ποτε. ειναι ομως τοσο απολαυστικο
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
παπαστεργιου ανδρεας
Νεοφώτιστος


Εγγραφή: 18 Δεκ 2008
Δημοσιεύσεις: 4

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Δεκ 18, 2008 12:41 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

συμφωνω.οταν κατι το βιωνεις τοτε απλα το ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ[
_________________
ο ανθρωπος ακροβατει αναμεσα σε 2 συμπαντα.ενα εξω του και ενα μεσα του. το ταξιδι προς τα μεσα δεν τελειωνει ποτε. ειναι ομως τοσο απολαυστικο
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
sarmad
Λέκτωρ


Εγγραφή: 09 Μάρ 2006
Δημοσιεύσεις: 31
Τόπος: Αθήνα

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Απρ 06, 2012 10:25 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Φιλτατοι,

Στα εσωτερικα ζητηματα οι πληροφοριες αντιστοιχουν με το Menu του εστιατοριου... Δεν χορταινει κανεις διαβαζοντας τον καταλογο, ουτε μπορει να προγευθει τα φαγητα... Μπορει απλα να παρει μια ιδεα του περιεχομενου...

Αλλα το βασικο ζητημα ειναι η πεινα - η αναγκη - του καθενος...
Το να θεωριτικολογει κανεις και να κριτικαρει ενα πιατο διαβαζοντας και μονο τον τιτλο ή και τα βασικα συστατικα, δεν λεει τιποτα για την ουσια...

Αλλα ειμαστε παγιδευμενοι στην πληροφορια, εχοντας αποξενωθει απο την Ουσια... Αυτο συνεβαινε παντα... Ο Χριστος ειπε πως αν δεν ξαναγινετε σαν παιδια δεν εχει 'κοκο'... Ετσι καθοριζει την "Ουρανια Βασιλεια" ο Ιησους...

Το παιδι δεν ασχολειται με πληροφοριες, γιαυτο και μας κοροΐδευει οταν ρωτα ξανα και ξανα "γιατι" και "γιατι" εις το διηνεκες, οταν 'υποχρεωνομαστε' να του απαντουμε διαρκως στις "ερωτησεις" του...
Το παιδι ζει με την αμεση εμπειρια... Η πληροφορια γι αυτο δεν ειναι παρα ενα ακομα παιχνιδι...

Η πληροφορια, στην καλυτερη περιπτωση δεν ειναι παρα μια ενδειξη, δεν ειναι ουσια καθ' εαυτη,..

Πως λοιπον γινεται η μεταβαση απο τον κοσμο της αμεσης εμπειριας στον κοσμο των ενδειξεων; Πως το παιδι αφηνει να χαθει η αυθεντικοτητα και η αμεσοτητα απο την ζωη του;

Ενα βρεφος εξερευνα τα μελη του πολυ πριν αρχισει να εξερευνα τον κοσμο γυρω του... Η σχεση με την μητερα του ειναι βιωματκη κα αμεση...
Οι αναγκες του ομως ικανοποιουνται με χρονοκαθυστερηση, σε αντιθεση με την νωπη ακομη μνημη του απολυτου συγχρονισμου αναγκης - ικανοποιησης μεσα στην μητρα...

Το κλαμμα εναι η πρωτη μορφη κωδικα επικοινωνιας - ενα συμβολο επικλησης... Αργοτερα ψελλιζει λεξεις με την προτροπη των γονιων του... Σιγα - σιγα μπαινει στον κοσμο των συμβολων, αντικαθιστωντας την κοινωνια με την επι-κοινωνια... Αργοτερα μαθαινει πως το "κουλουρακι" - που ειρησθω εν παροδω γνωριζει πως να ζωγραφιζει - ειναι το ..."Ομικρον"! και το "μπαστουνακι" ειναι το "Ιωτα", κι αν κολλησει το μπαστουνακι στο κουλουρακι ...ε, αυτο πια ειναι το "Αλφα"! Αυτο ειναι!

Εκει μπαινει στον κοσμο των συμβολων, εχοντας σε μεγαλο μερος αντικαταστησει την αμεση αντιληψη με την συμβολικη, την εικονικη πραγματικοτητα, αρχιζει να εισερχεται, εξ απαλων ονυχων, στο Matrix! Η πληροφορια ειναι συμβολο - ενδειξη, δεν ειναι η ουσια...

Ο Σωκρατης, ο Πυθαγορας, ο Βουδας κι ο Χριστος, ο Osho, κι αλλοι πολλοι δημιουργησαν μια γεφυρα αναμεσα στον "κοσμο" του Matrix και στον πραγματικο...

Ο Ιησους ειπε "Εγω Ειμι Η Οδος", και οι 'γραμματεις' - οι παρα-μορφωμενοι "ιερεις" του δογματος του Συμβολισμου, ουσιαστικα οι πρακτορες του Matrix - καθως και οι 'Φαρισαιοι' - οι πολιτικοι, που μαγειρευουν κι εκμεταλλευονται αυτους συμβολισμους για να ικανοποιησουν την ασιγαστη υπαρξιακη τους πεινα, ελεγχοντας και υποτασσοντας το κοπαδι με σκοπο να ικανοποιησουν την απυθμενη απληστια τους - τον οδηγησαν στον σταυρο, για τι τους χαλαγε την 'φτιαξη'... Το ιδιο συνεβη και στην περιπτωση του Σωκρατη και του Πυθαγορα, δυο εκ των πολλων φωτισμενων της Αρχαιας Ελλαδας...

Θα περιμενε λοιπον κανεις πως ο Osho θα ειχε διαφορετικη τυχη;
Τυχαιο; Δεν νομιζω... Ο κοινος ανθρωπος "λατρευει" τον Χριστο, "εκτιμα" τον Σωκρατη και τον Πυθαγορα, ο Tom Robbins εκθειαζει τον Osho, μα ολοι αυτοι και οι ομοιοι τους, δεν εκτιμουν, δεν λατρευουν, δεν εκθειαζουν παρα το Συμβολο, αυτο που διαβασαν ή ακουσαν... Ποτε δεν δοκιμασαν τη γευση του Δρομου, η πεινα τους ειναι ακομη στο επιπεδο το υλικο και το "πνευματικο", δεν εχει αναβιβαστει στο υπαρξιακο...

Ο Χριστος ειπε "Λαβετε φαγετε, τουτο εστι το Σωμα μου, τουτο εστι το Αιμα μου", και οι αγροικοι εγιναν ...καννιβαλοι! Τρωνε τις σαρκες ο εις τ' αλλουνου... παντα για την "πιστη" τους!

Ο Osho λεει: "Don't bite my finger, look where I'm pointing"...

Αλλα χρειαζεται ευφυΐα.... Οχι την εξυπνακιστικη ευφυΐα των "γραμματιζουμενων", μα τη ευφυΐα της καρδιας, που μονο οι "Αμνοι του Θεου" διαθετουν... Γι αυτο Ο Χριστος επεμενε πως 'Αν δε γινετε ΣΑΝ παιδια, δεν θα γινετε δεκτοι στο Βασιλειο Μου'... Αν ο ανθρωπος δεν χωνεψει επιτελους τον καρπο της Γνωσης και της Αιωνιας Ζωης, δεν εχει καμμια ελπιδα παρα να παραδερνει στην "κολαση" της συμβολικης 'ζωης', στο Matrix...

Οι Μεγαλοι Δασκαλοι απλα προσφερουν το "Red Pill" για την αντικειμενικη αντιληψη της Πραγματικοτητας, κι οπως ο Ανδρεας ακολουθησε αμεσως, χωρις καμμια ερωτηση, χωρις καμμια απαιτηση για πληροφορια, τον Ιησου, ετσι ο καθενας πρεπει να εχει την απαραιτητη ευαισθησια ΚΑΙ το κουραγιο, για ν' αισθανθει και ν' ακολουθησει Αυτον, που λεει Δευτε, Λαβετε... Ολα τ' αλλα ειναι ματαια και δεν οδηγουν παρα βαθυτερα στον Λαβυρινθο του μυαλου που συναρτησει της εννοιας του Χρονου, αποτελει την Φυλακη μας, το Matrix...


Anand Sarmad
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
Δάκης Μαυροφρείδης
Πρύτανης


Εγγραφή: 22 Ιαν 2007
Δημοσιεύσεις: 2627
Τόπος: Αθήνα

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Απρ 06, 2012 10:59 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Τι λε ρε, τόσο παλιός είσαι;
_________________
Δεν υπάρχει τίποτα πιο θαυμαστό και αξιόλογο από την ανάδειξη του ωραίου. Αρκεί, ο σκοπός της ίδιας της πράξης να μην αναλώνεται μέσα σε μια ανερμάτιστη και φλύαρη ματαιοδοξία

Δ.Μ.

http://d-mavrofrides.simplesite.com
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email
Επισκόπηση όλων των Δημοσιεύσεων που έγιναν πριν από:   
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Ξένα έργα Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες
Μετάβαση στη σελίδα Προηγούμενο  1, 2, 3, 4, 5
Σελίδα 5 από 5

 
Μετάβαση στη:  
Δεν μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης





Μηχανισμός forum: PHPBB

© filosofia.gr - Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του.

Υλοποίηση, Φιλοξενία: Hyper Center