Θ.ΒοήθειαςΘ.Βοήθειας   ΑναζήτησηΑναζήτηση   Εγγεγραμμένα μέληΕγγεγραμμένα μέλη   Ομάδες ΧρηστώνΟμάδες Χρηστών  ΕγγραφήΕγγραφή  ΠροφίλΠροφίλ 
Συνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σαςΣυνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σας   ΣύνδεσηΣύνδεση 

ΠΛΑΤΩΝ ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ - επιστημονικό δοκίμιο διαλόγων
Μετάβαση στη σελίδα 1, 2, 3, 4, 5  Επόμενο
 
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Συζητήσεις για Πρόσωπα
Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας :: Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας  
Συγγραφέας Μήνυμα
stefstath
Πρύτανης


Εγγραφή: 07 Δεκ 2006
Δημοσιεύσεις: 777
Τόπος: ΙΛΙΟΝ

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Δεκ 28, 2010 1:23 pm    Θέμα δημοσίευσης: ΠΛΑΤΩΝ ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ - επιστημονικό δοκίμιο διαλόγων Απάντηση με Συμπερίληψη

ΠΛΑΤΩΝΑΣ ο Αθηναίος ( 427- 348 π.Χ.)

1. ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ.
Το αληθινό του όνομα ήταν Αριστοκλής και τον αποκαλούσαν Πλάτωνα επειδή είχε πλατύ μέτωπο (κατ’ άλλους επειδή είχε πλατιούς ώμους). Ήταν ο σπουδαιότερος μαθητής του Σωκράτη, ο κατεξοχήν ιδεαλιστής φιλόσοφος και θεμελιωτής της Πολιτικής Φιλοσοφίας παρόλο που απείχε της πολιτικής. Ταξίδεψε σε διάφορες χώρες της τότε μεγάλης Ελλάδας και στην Αίγυπτο για να διευρύνει τους πνευματικούς του ορίζοντες. Γύρω στο 380 π.Χ. ιδρύει την ομώνυμη Ακαδημία του στον σημερινό Κολωνό, διότι θεωρούσε ότι ο γόνιμος διάλογος για να οικοδομηθεί ορθότερα πρέπει να απέχει από τον θόρυβο της αγοράς και σε αντίθεση με τον Σωκράτη που τον προτιμούσε δημόσια. Εξάλλου τα ερείπια που άφησε πίσω του ο πελοποννησιακός πόλεμος στην Αθήνα απαιτούσαν μια νέα πολιτική θεώρηση των πραγμάτων. Την ίδια εποχή λειτουργούσε στην Αθήνα η σχολή του ρήτορα Ισοκράτη που δίδασκε επαγγέλματα λαμβάνοντας χρήματα. Η ακαδημία του Πλάτωνα δίδασκε επιστήμη και φιλοσοφία χωρίς χρήματα. Στην ακαδημία, εκτός του Πλάτωνα δίδασκαν ο Θεαίτητος, ο Εύδοξος, ο Αριστοτέλης και άλλοι, ενώ μετά τον θάνατο του Πλάτωνα ανέλαβε διευθυντής ο ανιψιός του Σπεύσιππος ο Αθηναίος. Ο Αριστοτέλης κάποια στιγμή, αποχώρησε από την ακαδημία και επιστρέφοντας από τη Μακεδονία, ίδρυσε τη δική του Σχολή, το Λύκειον.
Ο ίδιος έχει μεγάλο συγγραφικό έργο και επιπρόσθετα έχουμε πολλά στοιχεία γι αυτόν από τον Αριστοτέλη, τον Ισοκράτη και τον Διογένη τον Λαέρτιο. Ο Πλάτωνας ασχολήθηκε με όλες σχεδόν τις πλευρές του ευρύτερου επιστητού της ανθρώπινης σκέψης και διανόησης.

2. ΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ
Ο Πλάτωνας έγραψε γύρω στους 300 διαλόγους, που συνίστανται σε διηγήσεις συνομιλιών με πρωταγωνιστή κυρίως τον Σωκράτη και είναι υψηλής εκφραστικής δυνατότητας και λογοτεχνικής αξίας. Πολύ συχνά, οι ιδέες που υποστηρίζει ο Σωκράτης στους διαλόγους αυτούς δεν είναι του ιστορικού Σωκράτη, αλλά του ίδιου του Πλάτωνα. Σωκρατική καθαρά είναι μόνο η μεθοδολογία της διαλογικής αντιμετώπισης των θεμάτων και ο τρόπος έρευνάς τους. Οπότε όταν θα μιλάμε για τον Σωκράτη κατά τους διαλόγους θα εννοούμε τον πλατωνικό Σωκράτη. Στους διαλόγους υπάρχει έντονα η χρήση της Σωκρατικής μεθόδου όπου είναι συνήθως δύο συνομιλητές, ο ένας που θέτει το ζήτημα και υπερμάχεται ότι το κατέχει και ο άλλος (ο Σωκράτης) που ρωτά προσπαθώντας με επιδέξιες υποχωρήσεις και προελάσεις να αναιρέσει το θέμα, οπότε και την κατοχή της γνώσης του πρώτου ομιλητή. Συνάμα καταφέρνει να του αποσπά περισσότερες απαντήσεις (μαιευτική). Συνεπώς υπάρχει μια κρυφή έριδα αλλά με ευνοϊκή διάθεση προς θεμελίωση της αλήθειας. Κάποιες φορές υπάρχει και ένας διαιτητής.
Στους διαλόγους του ο Πλάτωνας αρνείται να δεχτεί την προσωκρατική θεμελίωση της αλήθειας ως εμπειρικά πλαισιωμένης, αρνείται τη σοφιστική μέθοδο που δεν ενδιαφέρεται για την καθαυτή αλήθεια αλλά για εκείνη την αλήθεια που συμφέρει το εκάστοτε υποκείμενο και επικρατεί δια της δύναμης της ρητορικής του πειθούς και αρνείται τις σκεπτικιστικές καταχρήσεις των νοημάτων της γλώσσας, την ποιητική μακαριότητα των τραγικών και τον εμπειρισμό εξ’ ολοκλήρου. Πιστεύει γενικά ότι τα γνωστικά δεδομένα των εμπειριών που προέρχονται από τις αισθήσεις είναι πλαστά αντίγραφα των Ιδεών που είναι οι μόνες ουσιαστικές, αναλλοίωτες και αντικειμενικά υπαρκτές ουσίες και οι οποίες δεν δύναται να περιγραφούν με λόγια αλλά μόνο με την ικανότητα του φιλοσόφου να τις συλλάβει με την ψυχική του αντίληψη.
Οι ιδέες σχετίζονται με τα άλλα όντα δια της μέθεξης (ικανότητα συμμετοχής των αισθητών στις ιδέες δια της εικονήσεως και της μιμήσεως) και με τρόπο συμμετρικό. Συνεπώς ο Πλάτωνας στους πρώιμους διαλόγους, δέχεται ότι οι ιδέες και τα αισθητά κατατάσσονται στην ίδια οντολογική περιοχή. Στους τελευταίους του διαλόγους και μετά τον «Τίμαιο», αναγκάζεται να τροποποιήσει την κριτική του στο έργο του «Παρμενίδης», δεχόμενος τις ιδέες μόνο ως καθολικά όντα και λογικές κατηγορίες. Έτσι παρατηρείται μια εξέλιξη στην θεωρία των ιδεών.

3. ΧΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΙΡΕΣΗ ΤΩΝ ΔΙΑΛΟΓΩΝ
Οι διάλογοι του Πλάτωνα χωρίζονται σε τρεις περιόδους :
1η. Στους Πρώιμους Διαλόγους του Πλάτωνα (ΠΔΤΠ), όπου σε αυτούς ο Πλάτωνας ασχολείται με εννοιολογικές αναλύσεις θεμάτων κατά την Σωκρατική μέθοδο και είναι συνεπώς αφιερωμένοι στην φυσιογνωμία του Σωκράτη. Οι διάλογοι αυτοί οδηγούν πάντα σε απορία και αδιέξοδο.
2η. Στους Διαλόγους της Μέσης Περιόδου, όπου εκεί ο Πλάτωνας αναπτύσσει περισσότερο την θεωρία των ιδεών πάνω σε Ηθικά και Πολιτικά θέματα. Σε αυτούς ασχολείται με το να αναλύει θέματα περί γλώσσας, αθανασίας της ψυχής, έρωτα και γνώσης, πολιτικής επιστήμης, σοφιστικής και αναμνήσεως των ιδεών.
3η. Στους Διαλόγους της Έσχατης Περιόδου όπου εκεί ο Πλάτωνας επιδίδεται σε μια πιο ψυχρή λογική επεξεργασία ζητημάτων για την πολιτική, τις ιδέες, τη γνώση, τη διαλεκτική, το αγαθό, την ηδονή, τη φύση, την πολιτεία και τη μεταφυσική. Αναλυτικότερα:

1η ΠΕΡΙΟΔΟΣ

Στους ΠΔΤΠ ο Πλάτωνας πραγματεύεται θέματα, όπως για παράδειγμα, τι είναι δίκαιο, αρετή, ανδρεία κτλ. Λέει πως ο Σωκράτης επιχειρεί να βρει ορισμούς για αυτά, τα οποία όμως είναι ιδέες και δεν δύναται να περιγραφούν με λόγια. Έτσι πίσω από κάθε ζήτημα ο Πλάτωνας επιδιώκει την ανεύρεση της κοινής ιδέας που θα είναι το πρότυπο παράδειγμα για κάθε ορισμό. Οι ιδέες μπορεί να αναφέρονται είτε ως παραδείγματα είτε ως μεταφυσικές υπάρξεις οι οποίες από τον νοητό κόσμο απεικονίζονται ψευδότυπα στον αισθητό κόσμο ο οποίος πάντα αυταπατάται. Μόνο η αθάνατη ψυχή φέρει μέσα της τις a priori (προεμπειρικές) δυνατότητες να ανακαλύψει τις ιδέες που είναι πρότυπες κι αναλλοίωτες αρχές και αλήθειες, βεβαιωτικές του Νου και της Διάνοιας.
Οι Ιδέες, ως το καθολικό ον, χρησιμεύουν ως κανονιστικές αρχές της διαλεκτικής συζήτησης. Τα επιμέρους δείγματα των ζητουμένων απορρίπτονται από τον Σωκράτη ως ανεπαρκή διότι αυτός αναζητά την κεντρική ιδέα που ενυπάρχει σε όλα τα δείγματα ως κάτι το κοινό. Πέρα από το Καθολικό των ιδεών, ο Σωκράτης αναζητά το πρότυπο δείγμα δια του οποίου κρίνονται και ξεχωρίζουν τα πράγματα στην ψυχή του ανθρώπου και καθοδηγούν τις ενέργειές του. Επιπλέον λέει ότι οι διάφοροι ορισμοί που δίνουμε στις ιδέες είναι απλά ιδιότητες κι όχι η ουσία τους, την οποία οφείλουμε να εντοπίσουμε προηγουμένως. Όσον αφορά τις ιδέες ως λόγο αιτίας των όντων, λέει ότι οι ιδέες αυτοπροσδιορίζονται καλύτερα από μόνες τους, παρά όταν επιχειρούμε να τις προσδιορίσουμε εμείς. Όπως κι αν τίθενται οι ιδέες με τους παραπάνω τρόπους, στο λόγο εκφράζονται με κάποιο ορισμό. Οι ορισμοί δεν πρέπει να είναι ονοματολογικοί (παραφραστικοί), ούτε ουσιολογικοί (αναλυτικοί), γιατί έτσι δεν καλύπτουμε τον ορισμό των ιδεών που πρέπει να αναφέρεται σε συγκεκριμένες έννοιες ή υπάρξεις, όπως για παράδειγμα, ο ορισμός της αρετής που αναφέρεται στο γένος και στην ειδοποιό διαφορά της έννοιας.

Α. Η ΥΠΑΡΞΗ ΚΑΙ Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ – ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΟΧΗ
Η ύπαρξη των ιδεών κατά τον Πλάτωνα θεωρείται δεδομένη και πριν από όλα. Αν κάποιος συνομιλητής του Σωκράτη δε δεχόταν ως αρχική προϋπόθεση την ύπαρξη των ιδεών, η συζήτηση τελείωνε αρνητικά. Ο Σωκράτης χρησιμοποιούσε μια τεχνική της γλώσσας, περνώντας από την καθημερινή «πραγματιστική» της μορφή στην «Ελληνίζουσα περί της ουσίας γλώσσα».
Τίθεται αρχικά το καίριο ζήτημα κατά πόσο οι ιδέες ανάγονται στη σημασία των λέξεων ή και το αντίθετο, και ποια είναι η σχέση της ιδέας ως ουσίας με τη λέξη η οποία την νοηματοδοτεί. Για παράδειγμα, στο ερώτημα «τι είναι Αρετή;» διατυπώνονται συνώνυμα, αναζητείται ένας καταδεικτικός και πειστικός ορισμός και τα κριτήρια για το πότε θα χρησιμοποιείται ορθά η λέξη Αρετή. Οι απαντήσεις που αποκλείονται από την αναζήτηση είναι να δοθούν παραδείγματα του ζητούμενου και να γίνει προσφυγή σε συνήθη κριτήρια ορθότητας του καθημερινού λόγου.
Η αναζήτηση της απάντησης δυσκολεύει, καθόσον οι ιδέες δεν ανάγονται σε λεκτική σημασία αλλά σε μεταφυσική. Το μόνο που συνδέει την ουσία της ιδέας με την λέξη που την εκφράζει είναι η σχέση του «ονομάζειν», δηλαδή αυτό που παριστά ονοματικά την ιδέα και τίποτα άλλο, διότι μόνο για αισθητά υλικά όντα εκφέρονται εύστοχα οι λέξεις.
Το πρόβλημα λοιπόν κατά τους ΠΔΤΠ δεν φαίνεται να λύνεται, αν δεχτούμε ότι οι συνομιλητές δεν κατανοούν από κοινού την ουσία περί της οποίας συζητούν και έτσι ο Σωκράτης φαίνεται σαν να εμπαίζει τους άλλους. Εδώ όμως δεν τίθεται ηθικό ζήτημα για το Σωκράτη, διότι αυτός θεωρεί ότι η ηθική γνώση είναι υποκειμενική κατά τις εκφερόμενες λέξεις που περιγράφουν τις ουσίες κι όχι κάτι που αποκτά ο άνθρωπος εμπειρικά με την παρατήρηση.
Αν δοθεί απάντηση για το τι είναι κάποια ιδέα, εύλογα γεννάται το ερώτημα για το πού βρίσκεται αυτή η ιδέα (οντολογική περιοχή). Αν οι ιδέες δεν βρίσκονται μόνο μέσα στα επιμέρους αισθητά όντα αλλά στα πάντα, δηλαδή και στα μη αισθητά όντα, τότε αυτές αποκτούν υπερβατική υπόσταση. Από τον Πλάτωνα υιοθετήθηκε η δεύτερη περίπτωση γιατί οι ιδέες θεωρήθηκαν σταθερά κι αμετάβλητα πρότυπα εκτός των αισθητών όντων.

Β. ΑΛΛΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΔΤΠ

Ο Σωκράτης προβαίνοντας σε εννοιολογικές αναλύσεις των ηθικών όρων «ανδρεία, σωφροσύνη και οσιότης» και συζητώντας αντίστοιχα με τους Λάχη, Χαρμίδη και Ευθύφρονα για αυτά, αποκαλύπτει την ανεπάρκεια της σοφιστικής σκέψης. Ο Λάχης και ο Νικίας σε μια διαφωνία που είχαν για το αν η οπλασκία των νέων οδηγεί αυτούς σε ανδρεία, ο Λάχης διατεινόταν αρνητικά και ο Νικίας θετικά. Κάλεσαν λοιπόν τον Σωκράτη να τους λύσει την διαφορά επειδή θεώρησαν αυτόν ανδρειότερο (ο Σωκράτης κατά τη μάχη του Δηλίου στον Πελοποννησιακό πόλεμο, υποχώρησε μπροστά στους σπαρτιάτες πισωπατώντας για να μη δείξει την πλάτη του στον εχθρό. Εξάλλου αυτή η ανυποχώρητη υπερηφάνεια και μεγαλειότητα τον έκανε να επιλέξει το κώνειο από το να αυτοεξοριστεί από την Αθήνα). Ο Σωκράτης τους είπε ότι για να λύσετε την διαφορά θα πρέπει πρώτα να γνωρίσετε τι είναι ανδρεία. Ο Λάχης αποκαλούσε ανδρεία την παραμονή στην μάχη κι όχι την οπισθοχώρηση. Ο Σωκράτης αντικρούει αυτό διότι και η οπισθοχώρηση είναι απαραίτητη, ως τεχνική μιας μετέπειτα αντεπίθεσης. Στην συνέχεια οι συνομιλητές ορίζουν ως ανδρεία την «φρόνιμη καρτερία της ψυχής». Κι αυτή η άποψη συμβαίνει να είναι αστήρικτη σε περίπτωση που ο εχθρός υπερέχει κι αφού ο αγώνας είναι άνισος, παρόλα αυτά το να επιμένει κανείς να μάχεται ως ανδρείος είναι κάτι χωρίς αποτέλεσμα. Ο Νικίας ορίζει ως ανδρεία την γνώση των δεινών και των αγαθών που απορρέουν από κάθε περίσταση, την οποία όποιος κατέχει ξεπερνά την ανδρεία και φτάνει ως την αρετή. Ο ορισμός αυτός απορρίπτεται ως πολύ γενικός κι ασαφής. Τελικά ο Σωκράτης τους λέει ότι η παιδεία τους είναι ανεπαρκής και δεν τους βοηθά να βρουν τι είναι ανδρεία, γι αυτό θα πρέπει να φοιτήσουν εκ νέου στο σχολείο με καλύτερο δάσκαλο.
Στο Διάλογο του Σωκράτη με τον Χαρμίδη για το «τι είναι σωφροσύνη;» παρίσταται και ο κηδεμόνας του Χαρμίδη, ο σοφιστής Κριτίας. Με τα λόγια που ακολούθησαν, ο Σωκράτης ως γιατρός της ψυχής, καθιστά απρόσβλητο τον Χαρμίδη από τις παραπλανητικές επιδράσεις της σοφιστικής παιδείας. Ο Κριτίας τότε παρωθεί τον Χαρμίδη να διαλέγεται μόνο με τον σοφό Σωκράτη που θα του διαφυλάσσει την πνευματική υγεία. (Το μαντείο των Δελφών, σε ερώτηση του Χαιρεφώντα για το αν υπάρχει άνθρωπος σοφότερος του Σωκράτη, απάντησε: «ουδείς!». Ο ίδιος όμως επέμενε να διαλαλεί την άγνοιά του: «εν οίδα ότι ουδέν οίδα»).
Στο Διάλογο του Σωκράτη με τον μάντη Ευθύφρονα συζητείται το θέμα «τι είναι όσιον;». Ο Ευθύφρων απαντά με παραδείγματα του όσιου κι όχι με ορισμό επί της ουσίας του όσιου, πράγμα που βρίσκει αντίθετο τον Σωκράτη. Το εσφαλμένο της τακτικής αυτής είναι ότι ο ορισμός είναι μια κατάθεση διαδοχικών όρων μιας πρότασης που εύλογα χρειάζεται παραδείγματα προς στήριξη των όρων της. Ο Πλάτωνας όμως, δια του στόματος του Σωκράτη επέμενε να απορρίπτει τα παραδείγματα, αναζητώντας να συλλάβει το καθολικό ον που θα είναι το πρότυπο των ιδεών κι όχι τις επιμέρους περιπτώσεις του. Έτσι κι αυτός ο διάλογος είχε αρνητικό αποτέλεσμα.

Γ. ΤΟ ΑΚΑΡΠΕΣ ΤΩΝ ΠΔΤΠ.

Όπως είδαμε οι ΠΔΤΠ δεν κατέληξαν σε κανένα αποτέλεσμα, πέρα από τη γνώση που μας δίνουν για μια διαφορετική τεχνική στον τρόπο σκέψης. Οι ερμηνείες για την αναποτελεσματικότητα αυτή είναι:
α. Η υπαρξιακή ερμηνεία που δίνουν οι ξεχωριστές μελέτες των Σ. Κίρκεγκααρντ και του Κ. Βουδούρη, είναι ότι κατά τον πρώτο: ο Σωκράτης υποτιμούσε τους ορισμούς αγωνιώντας για την ύπαρξη και κατά τον δεύτερο: αιωρείτο μεταξύ ουσίας και ύπαρξης.
β. Η φαινομενολογική ερμηνεία κατά την οποία ο Σωκράτης απορρίπτει τους ορισμούς ως τυπικά στερεότυπα κοινωνικών δογμάτων και τα οποία κρύβουν την ιδέα από την ψυχή του ανθρώπου.
γ. Η λογική ερμηνεία κατά την οποία οι συνδιαλεγόμενοι νοούν διαφορετικά την ουσία των οντοτήτων κι έτσι φτάνουν στο σημείο να μιλούν για διαφορετικό πράγμα και σε διαφορετικό επίπεδο.

[συνεχίζεται]


Β Ι Β Λ Ι Ο Γ Ρ Α Φ Ι Α


Βουδούρης Ιωάννης, Καθηγητής Φιλοσοφίας ΠΤΔΕ (2004) «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ» Αθήνα, (ιδιωτική έκδοση)
Άπαντα Πλάτωνος (σειρά) - Διάλογοι -Εκδ:κάκτος Αθήνα 2005

------------------------------------------------------------------------------


Tseller – Nestlee (1997), «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ», Αθήνα
Τρίτομο έργο, Εκδόσεις βιβλιοπωλείου ΕΣΤΙΑΣ Ι. ΚΟΛΛΑΡΟΥ κ΄ΣΙΑ ΑΕ

Vegetti Mario (2000), «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ» Αθήνα, Τραυλός

-----------------------------------------------------------------------------

Δρανδάκης Παύλος «ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ», ΦΟΙΝΙΞ. ΕΠΕ

«ΠΑΠΥΡΟΣ ΛΑΡΟΥΣ ΜΠΡΙΤΑΝΙΚΑ» (1991) Μαρούσι, Πάπυρος
_________________
The fate of all mankind I see
Is in the hands of fools

KING CRIMSON-EPITAPH 1969
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
opyrgos
Αποκλεισμένο μέλος


Εγγραφή: 30 Νοέ 2007
Δημοσιεύσεις: 13248

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Δεκ 28, 2010 4:14 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Όσα κείμενα και να αναδημοσιεύσεις δεν πείθεις.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
stefstath
Πρύτανης


Εγγραφή: 07 Δεκ 2006
Δημοσιεύσεις: 777
Τόπος: ΙΛΙΟΝ

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Δεκ 29, 2010 10:33 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

ΜΕΣΗ - ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΗ ΚΑΙ 2η ΠΕΡΙΟΔΟΣ

1. Ένας πολύ σημαντικός Διάλογος που αποτελεί μεταίχμιο (μεταβατική περίοδο) μεταξύ 1ης και 2ης περιόδου είναι ο «Μένων» στο ζήτημα «τι είναι αρετή;». Σε αυτόν τον Διάλογο υπάρχει στροφή στην πλατωνική φιλοσοφία, εμφανίζεται η θεωρία της ανάμνησης, τίθεται καθαρά το γνωσιολογικό ζήτημα της δυνατότητας του ανθρώπου για γνώση, γίνεται διάκριση μεταξύ προσωπικής γνώσης και επιστήμης και εμπλέκεται στον λόγο η Πολιτική πραγματικότητα.
Ζητώντας ο Σωκράτης τον ορισμό της Αρετής, ο Μένωνας αναφέρει κάποιες επιμέρους περιπτώσεις της, γι αυτό δε συμφωνούν. Αυτό κάνει πολλούς να κατατάσσουν το διάλογο αυτό στους ΠΔΤΠ. Ο Σωκράτης εξακολουθεί να αναζητά την κοινή ουσία της ιδέας «αρετή» μέσα σε όλα τα όντα κι όχι μεμονωμένα. Υπάρχει όμως τελικά κοινή ουσία στην αρετή ή απλά υπάρχει μια απαρίθμηση όλων των περιπτώσεων της χρήσης του όρου της; Μήπως τελικά, όπως πιστεύει π.χ. ο R. Bluck, οι συνομιλητές του Σωκράτη διατείνονται ορθότερα; Είναι μια πολύ εύλογη και δόκιμη ερώτηση, διότι οι φιλόσοφοι ανέκαθεν παρασύρονταν από την πολυπλοκότητα του νοήματος των λέξεων υπό τον πόθο της διατύπωσης μιας σταθερής γενικότητας που να ερμηνεύει τα πάντα, πράγμα που ξεπερνά οποιαδήποτε καθομιλουμένη γλώσσα. Το ηθικό ζήτημα που τυχόν γεννάται δεν ταυτίζεται με την κοινή έννοια της ηθικής η οποία είναι κι αυτή ένα ζήτημα προς συζήτηση, καθόσον οι αρετές δεν σχετίζονται αναγκαστικά με τον πυρήνα της ηθικής.
Φτάνουμε έτσι στο ερώτημα: «πώς είναι δυνατόν να βρει κάποιος αυτό που δεν γνωρίζει;» Αυτό αποκαλεί ο Πλάτωνας εριστικό λόγο. Επιπλέον «πώς είναι δυνατόν να μην ξέρουμε τι είναι αρετή και να γνωρίζουμε τι είναι κοινό στις επιμέρους αρετές ώστε να την ορίσουμε;» (π.χ. ανδρεία, δικαιοσύνη κτλ) και τελικά «πώς θέτουμε την ήδη υπάρχουσα γνώση μας ως κριτήριο ελέγχου του πότε κάποιος είναι σε θέση (ή δεν είναι) να ανακαλύψει τι είναι αρετή;» Ο Σωκράτης δεχόταν το δεύτερο ερώτημα ως εύλογο και προϋπόθεση του τρίτου.
Ο Πλάτωνας απαντά στο πρώτο εριστικό ερώτημα με τη «θεωρία της ανάμνησης των ιδεών» η οποία έχει δύο όψεις: 1. Τη Θρησκευτική όψη, κατά την οποία η ανάμνηση δίνει τη δυνατότητα στον άνθρωπο να συγκρίνει αυτό για το οποίο αναρωτάται με αυτό που προαιώνια φέρει μέσα του από άλλες ζωές που έζησε κι έτσι η ψυχή του δύναται να ανασύρει και να θυμηθεί τα πάντα. 2. Η φιλοσοφική όψη της ανάμνησης που θέτει το ζήτημα «πώς γνωρίζουμε την υπερβατική πραγματικότητα;» Σε αυτή εισάγεται το ζήτημα της άφθαρτης ψυχής, η ουσία της οποίας συζητείται στον Διάλογο με τον Φαίδωνα.
Το εριστικό ερώτημα θέτει άπαξ το δίλημμα: ή έχουμε απόλυτη γνώση ή έχουμε απόλυτη άγνοια. Ανάμεσα σε αυτές τις ακραίες θέσεις εισχωρεί η θεωρία της ανάμνησης, θέτοντας τη μάθηση και τη γνώση ως ικανότητα ή δυνατότητα ανάμνησης. Απόλυτη γνώση έχει μόνο η ψυχή, ο άνθρωπος έχει λανθάνουσα υποκειμενική γνώση, δηλαδή γνώμη που φωτίζεται κι αναβαθμίζεται με κατάλληλη φιλοσοφική έρευνα και συζήτηση.
Ως απόδειξη της θεωρίας της ανάμνησης, ο Πλάτωνας φέρει το παράδειγμα του δούλου του Μένωνα, που ενώ δεν έχει πάει ποτέ σχολείο, ερμηνεύει κι επιλύει μαθηματικά προβλήματα και συνεπώς η ψυχή του έχει εκ των προτέρων γνώσεις κατά μυστήριο τρόπο.
Ένας άλλος σπουδαίος Διάλογος της μεταβατικής περιόδου είναι ο «Γοργίας» που αναφέρεται «περί σοφιστικής» όπου σε αυτόν γίνεται διάκριση μεταξύ πίστης και γνώσης θεμελιώνοντας την άποψη ότι η ρητορική πειθώ των σοφιστών ήταν μορφή πίστης κι όχι γνώσης. Στο Σωκρατικό δόγμα: «η αρετή είναι γνώση», ο Πλάτωνας θέτει το ερώτημα: «είναι διδακτή η αρετή;». Στην συνέχεια θέτει διάκριση μεταξύ διδαχής και ανάμνησης η οποία οφείλεται σε συνειρμό ιδεών και προϋποθέτει ορισμένη αντίληψη περί ψυχής.
Την γνώση που απορρέει κατευθείαν από τις ιδέες, ο Πλάτωνας την θεωρεί άμεση και ουσιαστικά αξιόπιστη. Παραπέρα θίγει το θέμα της Μεθοδολογίας της Φιλοσοφίας και προτείνει τη διαλεκτική μέθοδο (του διαλέγεσθαι), η οποία παρουσιάζει δύο εξελικτικές μορφές:
1. Τον έλεγχο, που έχει εριστική μορφή και του οποίου τα επιχειρήματα δεν θεμελιώνονται πάντα, λόγω ανεπαρκούς εκπαίδευσης του ομιλητή και 2. Την υπόθεση, στην οποία γίνεται υπέρβαση της αρνητικής σκέψης προς μια εποικοδομητικότερη διανοητική προσπάθεια προς την θετική σκέψη. Ο Σωκράτης απορρίπτει την μορφή της αρχικής υπόθεσης, προβάλλοντας συχνά μια άλλη υπόθεση που την θέτει σε νέο έλεγχο κοκ.
2. Ένας άλλος πολύ σπουδαίος Διάλογος της ίδιας περιόδου με θέμα «την αθανασία της ψυχής» είναι ο «Φαίδων». Κύρια πρόσωπα ο Σωκράτης, ο Σιμμίας και ο Κέβης. Ο Διάλογος χωρίζεται σε 5 τμήματα:
Α. Ο Φαίδωνας που ήταν παρών ακροατής στις ύστατες στιγμές του Σωκράτη, συζητά με τον Εχεκράτη τα αίτια της καθυστέρησης του θανάτου του Σωκράτη και τα τελευταία λόγια που ειπώθηκαν. Ο Κέβης, ένα άλλο πρόσωπο του διαλόγου, ερωτά τον Σωκράτη γιατί επιλέγει την αυτοκτονία αφού είναι πράξη ανεπίτρεπτη. Ο Σωκράτης απαντά ότι οι φιλόσοφοι πεθαίνουν διαρκώς, καθόσον αναζητούν όλα εκείνα που χωρίζουν την ψυχή από το σώμα και περιφρονώντας τις υλικές ηδονές που ‘ναι εμπόδια της ψυχικής εξέλιξης. Ο φιλόσοφος θα πρέπει να μην δυσανασχετεί, αλλά να επιδιώκει έναν επερχόμενο θάνατο όπου απαλλασσόμενος του σαρκικού σώματος, θα οδηγηθεί στον πραγματικό κόσμο των ιδεών. (Λίγο πριν πιει το κώνειο ο Σωκράτης είπε στους μαθητές του: τώρα ήρθε η ώρα να φύγουμε. Εγώ για να πεθάνω και σεις για να ζήσετε. Ποιος από τους δυο πάει σε καλύτερη κατάσταση, αυτό είναι μόνο στο Θεό φανερό).
Β. Στη συνέχεια ο Κέβης θέτει στον Σωκράτη το ζήτημα της ψυχής και της δυσπιστίας που προκαλεί στους ανθρώπους η σχέση της ψυχής με το φθαρτό σώμα. Ο Σωκράτης διατυπώνει σε αυτό τρία επιχειρήματα: α) το επιχείρημα εκ των εναντίον, δηλαδή κάθε τι που γίνεται ασθενέστερο ήταν πριν ισχυρότερο. Ομοίως και το φυσικό σώμα περνά από την αύξηση στην φθορά. Η ψυχή με τη σειρά της πριν μπει στο υλικό μας σώμα υπήρχε στον Άδη για να τηρείται πάντα η αιώνια κυκλική διαδικασία, η οποία αν δεν υπήρχε τότε οτιδήποτε θα κατέληγε στον οριστικό θάνατο, πράγμα που δεν συμβαίνει. β) το επιχείρημα εκ της ανάμνησης, όπου λέει ότι αφού η ψυχή εμπεριέχει γνώσεις προεμπειρικές και έξω από τις παρούσες αισθήσεις, αυτό σημαίνει ότι υπήρχε κάπου αλλού και πριν της γεννήσεως του υλικού σώματος. γ) Το επιχείρημα εκ της συγγενείας, ότι δηλαδή οι ιδέες είναι ουσίες αιώνιες, αμετάβλητες κι αθάνατες και συνεπώς έχουν κοινή συγγένεια μόνο με την ψυχή κι όχι με το υλικό φθαρτό σώμα το οποίο άρχεται απ’ αυτήν.
Γ. Στο τμήμα αυτό ο Σωκράτης έρχεται σε διαφωνία με τον Σιμμία και τον Κέβητα. Ο Σιμμίας διατύπωσε ότι η ψυχή ως αρμονία, θα πρέπει να καταστρέφεται στο τέλος μαζί με το φθαρτό σώμα. Ο Σωκράτης απαντά ότι αυτό είναι αδύνατον, διότι τότε η κακή ψυχή θα είναι δυσαρμονία και είναι απαράδεκτο να πούμε ότι η ψυχή επιδέχεται διαβαθμίσεις. Η αντίρρηση του Κέβητα συνίσταται στο πως είναι δυνατόν η ψυχή να παραμένει άφθαρτη και να μην αποθνήσκει μετά από τόσες πολλές μετενσωματώσεις, αφού κι ο υφαντής, για παράδειγμα, του οποίου τα υφάσματα φθείρονται, κάποια μέρα αποθνήσκει κι ο ίδιος.
Δ. Ο Σωκράτης απάντησε στο τμήμα αυτό ότι η ψυχή δεν είναι κάποιος θνητός, είναι παντελώς ανώλεθρος (αναλλοίωτη, αθάνατη, ακατάστρεπτη). Αυτό φαίνεται επειδή καμία ιδέα δεν συμπορεύεται με την αντίθετή της: αφού ο θάνατος είναι μη ζωή και η ψυχή είναι η μόνη
πραγματική ζωή, δεν μπορεί να ‘ναι και θάνατος μαζί.
Ε. Στο τελευταίο τμήμα του Διαλόγου περιέχεται ένας μύθος όπου εικονίζεται ο Άδης, συνάπτονται ηθικές απόψεις, κοσμολογικές και γεωλογικές παρατηρήσεις, περιγράφονται οι τελευταίες στιγμές του Σωκράτη και σκιαγραφείται η ποιότητα του ανδρός αυτού.

3. ΑΛΛΑ ΘΕΜΑΤΑ ΕΠΙ ΤΟΥ «ΦΑΙΔΩΝΑ»
Τίθεται το θέμα περί αίσθησης και επιστήμης. Σε αυτό το ζήτημα ο Πλάτωνας περιφρονεί, ως γνωστό, τις αισθήσεις, κατ’ επέκταση παραβλέπει την αισθητικά αποκτούμενη γνώση ως εξαπάτηση και τοποθετείται στο συμπέρασμα πως οι αισθήσεις τελικά διασπάνε τον άνθρωπο σε κομμάτια, εμποδίζοντάς τον από τη θέα του όντως όντος, δηλαδή των ιδεών. Μεταξύ αισθητηριακής αντίληψης και γνώσης των ιδεών υπάρχει μια σχέση σύγκρισης και κατηγοριοποίησης που κάνουμε με τις αισθήσεις μας πάνω στα αισθητά η οποία δεν ξεκαθαρίζεται τελείως στον «Φαίδωνα», αλλά αφήνει να εννοηθεί ότι η τελική διάγνωση στην κρίση μας ανάγεται στην ανάμνηση της ιδέας.
Στη συνέχεια τίθεται το θέμα περί ανάμνησης και γνώσης των ιδεών. Εδώ ο Πλάτωνας προσθέτει ότι η γνώση των ιδεών είναι γνώση άμεση και εκ γνωριμίας αληθινή, ειλικρινής και σταθερή, η οποία συναθροίζεται στην ψυχή και την ολοκληρώνει. Κάποιες φορές η αισθητικά εμπειρική γνώση των υλικών πραγμάτων, βοηθά στην έγερση της ανάμνησης των ιδεών δια μέσω της αντίληψης. Η πληρέστερη όμως επαφή με τις ιδέες, γίνεται με την καθαρή νόηση και τη φρόνηση.
Το πιο εκτεταμένο νοηματικά ζήτημα στον «Φαίδωνα», είναι η θεωρία των ιδεών. Τα όντα χωρίζονται σε 1. ορατά-αισθητά (π.χ. δέντρο) και 2. σε νοητά (π.χ. δίκαιον). Τα πρώτα είναι διαρκώς φθαρτά και μεταβάλλονται ενώ τα δεύτερα είναι αιώνια κι αμετάβλητα μεταφυσικά όντα (οι ιδέες). Συνεπώς η ύπαρξη των ιδεών είναι αντικειμενική διότι δεν εξαρτάται από τα υποκείμενα, ενώ η ύπαρξη των ορατών όντων είναι υποκειμενική, δηλαδή λιγότερο πραγματική. Αυτό σημαίνει ότι η πραγματικότητα του Πλάτωνα έχει διαβαθμίσεις και κάθε πράγμα σ’ αυτόν τον κόσμο έχει την αντίστοιχη ιδέα του σε έναν άλλο κόσμο, τον πραγματικό.
Οι ιδέες στον «Φαίδωνα» δηλώνονται με επίθετα ή ουσιαστικά (ονόματα) : Δηλωτικά (π.χ. θάνατος, θεός, ψυχή), Επίθετα με ηθικές ιδιότητες (π.χ. αγαθός, δίκαιος), Επίθετα με αισθητικές ιδιότητες (π.χ. ωραίος, μέτριος), Συγκριτικά επίθετα (π.χ. μικρός, βαρύς), Ποσοτικά ή συσχετιστικά επίθετα (π.χ. όμοιος, άνισος) και Αριθμητικά (π.χ. δύο, άρτιος, περιττός). Έτσι, ορθά παρατήρησε ο Πλάτωνας πως όταν λέμε «κύκλος», δεν εννοούμε κάποιον συγκεκριμένο κύκλο, αλλά όλους εκείνους τους εμπειρικούς κύκλους που πληρούν τον ορισμό του Ευκλείδη (το σύνολο των σημείων του επιπέδου που ισαπέχουν από ένα σημείο Όμικρον). Επιπλέον κάθε ιδέα αποκλείει τις αντίθετες προς αυτήν ιδέες, καθότι η ιδέα ως μεταφυσική αιτία επιτελεί και ένα ερμηνευτικό έργο το οποίο δε δύναται να είναι αντιφατικό. Τα αισθητά βρίσκουν παραδειγματική όψη στις ιδέες ως πρότυπα λογισμού, π.χ. δύο ίσα ξύλα έχουν αυτή τη σχέση ισότητας όχι από μόνα τους, αλλά ως προς την ιδέα της ισότητας που προέρχεται από την ψυχή του υποκειμένου που την θυμάται. Από μόνα τους τα ξύλα είναι ατελή. Μια ευθεία γραμμή, λέει ο Πλάτωνας ως παράδειγμα, φαίνεται στο μικροσκόπιο (ισχυρό μεγεθυντικό φακό) να αποτελείται από πολλά μη ευθέα τμήματα, το γυμνό μάτι δεν αντιλαμβάνεται αυτό, οπότε η εμπειρική έννοια της ευθείας είναι ατελής από μόνη της*. Ένα άλλο θέμα που σχολιάστηκε στον «Φαίδωνα» είναι η χρήση των ιδεών, δηλαδή η εξηγητική τους δύναμη. Η αφθαρσία της ιδέας αποδεικνύει την αθανασία της ψυχής. Οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι, πιστεύει ο Πλάτωνας, ερμήνευσαν τα όντα στηριζόμενοι στις αισθήσεις τους και αυτός δεν είναι ο πιο κατάλληλος τρόπος έρευνας. Ο πιο κατάλληλος είναι ο «δεύτερος πλους», είναι πιο επίπονος και αναζητά το λόγο ύπαρξης των όντων και στις ιδέες (μεταφυσικά) και στα αισθητά (εγκόσμια).

_____________________________
Στην ερώτηση : «γιατί κάτι ωραίο το αποκαλούμε ωραίο;» ο Πλάτωνας απαντά : το αποκαλούμε ωραίο επειδή ικανοποιεί τις ιδιότητες του ωραίου και συνεπώς μετέχει στην ιδέα του ωραίου. Εδώ εισαγάγει εμβρυακά μια σκέψη μαθηματική π.χ. το Χ έχει την ιδιότητα Ψ επειδή υπάρχει ένα σύνολο Ω το οποίο περιέχει τις ιδιότητες όλων εκείνων των επιμέρους Χ που κάνουν και το συγκεκριμένο Χ να χαρακτηριστεί ως Ψ. Την θέση αυτή ο Πλάτωνας ονόμασε «ασφαλής αιτία», μολονότι είναι λίγο άτεχνη και ευήθης ως αυτοαπαντούμενη, καθότι δεν μας λέει κάτι καινούριο πέρα από μια αυτονόητη και λογική σειρά συλλογισμών. Από νεαρή ηλικία ο Πλάτωνας και πριν ανακαλύψει την ασφαλή μέθοδο, εμπλεκόταν σε μια διαδικασία παράδοξων συμπερασμάτων που οδηγούσαν σε απορήματα (απορίες, σύγχυση, αστάθεια) τα οποία για παράδειγμα είναι : α) ό,τι υπερέχει σε ύψος, αριθμό ή μήκος υπερέχει και σε σημασία, β) ό,τι προστίθεται σε κάτι άλλο, γίνονται δύο ξεχωριστά πράγματα και γ) ένα πράγμα διαιρούμενο κάνει πάντα δύο μισά. Αυτό συνέβαινε επειδή ο Πλάτωνας συνέχεε αρχικά τις αριθμητικές διαδικασίες με τις φυσικές
Στην συνέχεια της πλατωνικής σκέψης επί του «Φαίδωνα» φαίνεται ότι προτείνεται μια άλλη μέθοδος που λέγεται «κομψότερη αιτία» της ασφαλούς. Κατά αυτήν η καλύτερη ερμηνεία είναι η λογικομεταφυσική ή τελεολογική (όλα στη φύση καθορίζονται από a priori σκοπούς) την οποία οφείλει ο φιλόσοφος να εντοπίσει και να αποκαλύψει ώστε να ερμηνεύσει τα όντα. Αυτό θα το πετύχει με το λόγο καθόσον μεταξύ νόησης και λόγου υπάρχει μια συστοιχία, όπως και μεταξύ λόγου και πραγματικότητας (Παρμενίδης). Έτσι ο Πλάτωνας ξεχωρίζει για πρώτη φορά την Φιλοσοφία από την Επιστήμη.
Μια άλλη μέθοδο διερεύνησης που ακολουθεί ο Πλάτωνας είναι η «Υπόθεση». Θεωρούμε δεδομένη αρχικά την αλήθεια της υπόθεσης και υπάρχει μια ομάδα διερευνητικών απαντήσεων από τις οποίες κάποιες είναι ισχυρότερες και κάποιες πιο ασθενείς σε αξιοπιστία. Από αυτές επιλέγουμε εκείνη που μετέχει στην ιδέα του ζητούμενου και για αυτό το λόγο είναι η πιο πειστική (ερρωμενέστατος λόγος), και τίθεται ως υπόθεση. Στη συνέχεια για να ελέγξουμε την εγκυρότητα της υπόθεσης συγκρίνουμε ό,τι συμπεράσματα προκύπτουν από αυτήν με άλλα όμοια συμπεράσματα, ελέγχουμε κι ανιχνεύουμε τις αιτίες για τυχόν αντιφάσεις, κι αν δεν μας ικανοποιούν ψάχνουμε για άλλη ισχυρότερη υπόθεση που να αντιστέκεται λογικά σε παρόμοιο έλεγχο. Έτσι κάποια στιγμή φτάνουμε στη βέλτιστη υπόθεση.

* Το ίδιο συμβαίνει και με την ευκλείδεια γεωμετρία, τίποτα δεν είναι απολύτως ευθύγραμμο, επίπεδο, κυκλικό ή σφαιρικό στην φύση. Όλα υπόκεινται στην λεγόμενη χαοτική γεωμετρία των φράκταλς, όπως έδειξαν οι σύγχρονες επιστημονικές μελέτες. (Ian Stewart – Martin Golubitsky, Καθηγητές μαθηματικών πανεπιστημίου του Χιούστον, «είναι ο Θεός γεωμέτρης – η τρομερή συμμετρία», εκδόσεις ΤΡΑΥΛΟΣ, Αθήνα 1992). Οι έννοιες του Ευκλείδη συνεπώς ως απόλυτες αναφορές είναι «μεταφυσικές ιδέες» για να μπει αρχικά η διάνοιά μας σε μία τάξη.

[συνεχίζεται.....]
_________________
The fate of all mankind I see
Is in the hands of fools

KING CRIMSON-EPITAPH 1969
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
kaneis
Πρύτανης


Εγγραφή: 22 Ιούλ 2004
Δημοσιεύσεις: 2376

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Δεκ 29, 2010 4:55 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Ο Σωκράτης τους είπε ότι για να λύσετε την διαφορά θα πρέπει πρώτα να γνωρίσετε τι είναι ανδρεία. Ο Λάχης αποκαλούσε ανδρεία την παραμονή στην μάχη κι όχι την οπισθοχώρηση. Ο Σωκράτης αντικρούει αυτό διότι και η οπισθοχώρηση είναι απαραίτητη, ως τεχνική μιας μετέπειτα αντεπίθεσης. Στην συνέχεια οι συνομιλητές ορίζουν ως ανδρεία την «φρόνιμη καρτερία της ψυχής». Κι αυτή η άποψη συμβαίνει να είναι αστήρικτη σε περίπτωση που ο εχθρός υπερέχει κι αφού ο αγώνας είναι άνισος, παρόλα αυτά το να επιμένει κανείς να μάχεται ως ανδρείος είναι κάτι χωρίς αποτέλεσμα

tesla δε σου φαίνεται οτι μιλάνε για τέξας χολντεμ εδώ? και το φόλντ απαραίτητο και το ριρειζ κλπ Laughing
_________________
ο ηλιος δεν σηκωνει τα πεπλα αλλα τα φανερωνει
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
stefstath
Πρύτανης


Εγγραφή: 07 Δεκ 2006
Δημοσιεύσεις: 777
Τόπος: ΙΛΙΟΝ

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Δεκ 29, 2010 9:36 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

είμαστε στη 2η περίοδο των διαλογων. Αυτό που λες ήταν στην 1η περίοδο των ΠΤΔΠ, κοίτα πιο πάνω στην αρχή του ερωτήματος και μη βιάζεσαι....
Πες του Τέσλα να μετριάσει τη ματαιοδοξία του γιατί το ριρειζ φτάνει στο τέλος του καθόσον δε πρόκειται για τέξας χόλντεμ αλλά για τεξας ασχολ. Cool
κι ο Ήλιος δε φανερώνει τίποτα πια γιατί είναι σε έκλειψη πίσω από τη Σελήνη.......................pink floyd
_________________
The fate of all mankind I see
Is in the hands of fools

KING CRIMSON-EPITAPH 1969
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
opyrgos
Αποκλεισμένο μέλος


Εγγραφή: 30 Νοέ 2007
Δημοσιεύσεις: 13248

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Δεκ 29, 2010 9:52 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Δεν υπάρχει 1η και 2η περίοδος.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
stefstath
Πρύτανης


Εγγραφή: 07 Δεκ 2006
Δημοσιεύσεις: 777
Τόπος: ΙΛΙΟΝ

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Δεκ 30, 2010 10:18 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

3. Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ
Ένα από τα μεγαλύτερα σε όγκο και σημαντικότερα σε απήχηση έργα της μέσης περιόδου των Διαλόγων του Πλάτωνα. Έχει πλήρη εσωτερική ενότητα και λογοτεχνική αξία. Η Πολιτεία γράφτηκε μεταξύ 366 και 360 π.Χ., και χωρίζεται σε 10 βιβλία. Επί της παρούσης θα αναπτύξουμε περισσότερο αυτά που έχουν ιδιαίτερη φιλοσοφική αξία. Τα θέματα του κάθε βιβλίου, συναντώνται και σε άλλα βιβλία της Πολιτείας. Επειδή εμπλέκονται ως προς τις θεωρίες που κάθε φορά θέλουμε να τονίσουμε με μια σειρά, δεν σημαίνει ότι αυτά ανήκουν αποκλειστικά ή εξολοκλήρου στα θέματα του βιβλίου που αναφέρονται.
Το 1ο Βιβλίο αναφέρεται «περί δικαιοσύνης» και αποτελεί τη βάση της Πολιτείας. Σε αυτό συζητούν ο Κέφαλος και ο Σωκράτης το ερώτημα, αν η δικαιοσύνη λέει την αλήθεια και αποδίδει στον καθένα τα οφειλόμενα. Ο Σωκράτης λέει ότι δεν πρέπει να βλάπτονται οι αγαθοί, γεγονός με το οποίο θα συμφωνεί κάθε δίκαιος. Ένα άλλο πρόσωπο της συζήτησης, ο Θρασύμαχος, του λέει πως δίκαιο είναι το συμφέρον του ισχυρού. Ο Σωκράτης απαντά πως ότι έχουν καταστήσει οι ισχυροί ως δίκαιο, δε σημαίνει πως είναι και δίκαιο. Οι τύραννοι δε γνωρίζουν ότι το πραγματικό τους συμφέρον δεν είναι το δικό τους, γιατί θα ήσαν και οι ίδιοι ευτυχείς αν επιτελούσαν το έργο τους με αρετή και δικαιοσύνη, πράγματα που πηγάζουν μόνο από το συμφέρον των πολλών. Είναι όπως το έργο του τεχνίτη που δεν μπορεί να έχει επιτυχία όταν δημιουργείται με σκοπό ιδιοτελή, γιατί τότε αίρεται η έμπνευση.
Στο 2ο Βιβλίο της Πολιτείας συζητούν τα αδέλφια του Πλάτωνα, ο Γλαύκωνας και ο Αδείμαντος για την άποψη του Θρασύμαχου «περί του συμβατικού χαρακτήρα της δικαιοσύνης». Εκεί θίγονται πολύ λεπτά ζητήματα όπως: αν η δικαιοσύνη είναι απλά μια θέση που επιτελείται από ευχαρίστηση, αν ο άδικος είναι τελικά σε καλύτερη θέση από τον δίκαιο αρκεί και μόνο που καταφέρνει με την ισχύ του να φαίνεται δίκαιος, αν η δικαιοσύνη ωφελεί μόνο υλικά τον δίκαιο κι οπότε γιατί να την ακολουθεί, αν η δικαιοσύνη λειτουργεί μόνο για να επιβάλλει την αξία της και πολλά άλλα παρεμφερή.
Δικαιοσύνη για την Πολιτεία σημαίνει πως κάθε ομάδα θα επιτελεί μόνο το δικό της έργο, όπως γίνεται και μέσα στον άνθρωπο που τα ξεχωριστά γένη της ψυχής επιτελούν μόνο το δικό τους έργο ώστε να διασφαλιστεί η ψυχική ενότητα και υγεία. Η καθαυτή Ιδέα όμως της Δικαιοσύνης είναι τέλεια (ως παράδειγμα) προς την οποία αντιμετρούμε (συγκρίνουμε) την ατέλεια των δικών μας δίκαιων πράξεων. Συνεπώς τα επιμέρους αισθητά πράγματα μιας πολιτείας θα πρέπει να τείνουν όσο γίνεται προς τα ιδεώδη πρότυπά τους.
Στο 3ο και 4ο Βιβλίο της Πολιτείας ο Πλάτωνας αναφέρει ότι προϋπόθεση της Άριστης Πολιτείας είναι η Ορθή Παιδεία. Η παιδεία πρέπει να είναι κρατική κι όχι ιδιωτική. Βασική εκπαίδευση είναι η Γυμναστική και η Μουσική παιδεία η οποία στους στίχους της εμπεριέχει και την λογοτεχνία. Η πρώτη αυξάνει τον παρορμητισμό και την αυτοπεποίθηση και η δεύτερη εξευγενίζει αυτά ώστε να επέλθει τελικά η ισορροπία στο πνεύμα. Για να πάρουμε όμως στίχους από την μυθολογία θα πρέπει να την καθαρίσουμε πρώτα από τις ασωτείες των ηρώων της. Επιγραμματικά, μέχρι το 18ο έτος της ηλικίας απαραίτητα μαθήματα είναι η γυμναστική, η μουσική, η λογοτεχνία και τα στοιχειώδη μαθηματικά. Μέχρι το 20ο έτος τους να ασκούνται στην στρατιωτική τέχνη και μετά για 10 έτη να ακολουθούν αναλυτικότερες μαθηματικές σπουδές. Για άλλα 5 έτη να ασκούνται στην διαλεκτική τέχνη και αργότερα ως το 50ο έτος τους να αποκτούν εμπειρία στο Κυβερνάν.
Φύλακες της Ορθής Πολιτείας είναι οι Άρχοντες και οι επίκουροι αυτών Άρχοντες (οι σοφοί σύμβουλοι) οι οποίοι θα άρχουν των τεχνητών - δημιουργών και των γεωργών. (Εδώ ίσως κάποιοι βιαστούν να καταλογίσουν στον Πλάτωνα κοινωνικό ρατσισμό αφού διαχωρίζει τους ανθρώπους σε τάξεις. Όπως δεν υπάρχει στη φύση ισότητα, δεν υπάρχει και στην κοινωνία. Για να μας κάνει η φύση διαφορετικούς σημαίνει ότι είμαστε διαφορετικοί. Όμως ο Πλάτωνας δεν κάνει τον διαχωρισμό με κριτήριο την οικονομική ισχύ ή το χρώμα του δέρματος, αλλά με κριτήριο την εμβέλεια του πνεύματος που προκύπτει από μια ιδιαίτερη παιδεία -προσωπική εκτίμηση).
Οι φύλακες πρέπει να μην έχουν χρήματα, ιδιοκτησία και οικογένεια, γιατί όταν μοιράζονται οι σκέψεις μοιράζονται και οι δυνάμεις.
Ένας τεχνίτης κατασκευάζει το αντικείμενο που αντιστοιχεί στην ιδέα, διότι δεν γίνεται να κατασκευάσει την ίδια την ιδέα. Όπως μέσα από έναν καθρέφτη που περιστρέφεται, φαίνεται να εικονίζεται όλη η φύση σαν κατασκεύασμα εκείνου που έφτιαξε τον καθρέφτη. Μόνο που αυτά που καθρεφτίζονται είναι απλά φαινόμενα κι όχι αληθινά όντα. Στην περίπτωση π.χ. της λέξης «τραπέζι», ο Θεός θεωρείται φυτουργός της λέξης τραπέζι, ο μαραγκός που το κατασκεύασε αποκαλείται δημιουργός και ο ζωγράφος που το ζωγράφισε αποκαλείται μιμητής. Βλέπουμε λοιπόν μια ομαδοποίηση και διαβάθμιση επί των επιμέρους όντων, όπου τα ενώνει η κοινή ιδέα που ‘ναι έξω από αυτά. Στην Φιλοσοφία «το καθ’ όλου ον» σημαίνει το κοινό στοιχείο μέσα σε ένα πλήθος κατηγοριοποιημένων αντικειμένων. Τώρα γεννιέται το ζήτημα του Ενός και των Πολλών που για να διασαφηνιστεί πρέπει πρώτα να ερευνηθεί το περιβάλλον αναφοράς για το οποίο μιλά ο Πλάτωνας.
Στο 5ο Βιβλίο περιγράφεται η θέση της γυναίκας, η εξαφάνιση της οικογένειας και η στάση των φυλάκων απέναντι σε πολίτες και σε εχθρούς (κατά τον πόλεμο). Στο ερώτημα πως θα πραγματωθεί μια τέτοια πολιτεία ο Πλάτων απαντά : Μόνο αν Βασιλεύσουν οι Φιλόσοφοι ή Φιλοσοφήσουν οι Βασιλείς. Ο Σωκράτης αναρωτιέται για το ποιοι είναι αυτοί οι πραγματικοί φιλόσοφοι που έχουν το δικαίωμα να κυβερνούν. Απαντά ότι Φιλόσοφος είναι αυτός που δε χορταίνει τη μάθηση, απολαμβάνει κάθε κομμάτι της με όλη την καρδιά του και βρίσκει πραγματική ευχαρίστηση στη θέα της αλήθειας χωρίς να είναι γεμάτος δόξες ( προσωπικές γνώμες) και χωρίς να περιτριγυρίζει στις Διονυσιακές τελετές της μέθης. Διότι ο καλύτερος βασιλιάς είναι αυτός που μπορεί να εξουσιάσει τα πάθη του. Εκείνοι που αγαπούν το κρασί είναι όπως εκείνοι που αγαπούν τις τιμές κι αυτά τα οποία διατείνονται τα έχουν ως πρόφαση για να φαίνονται ανώτεροι, ζητώντας την εκτίμηση των σοβαροτέρων τους κι αν δεν τα καταφέρουν ζητούν την εκτίμηση των μικροτέρων τους, αρκεί τελικά να την λάβουν από κάπου. Τα άδεια ασκιά τα φουσκώνει ο αέρας και τους ανόητους η αλαζονεία. Οι φιλόσοφοι φύλακες οφείλουν να έχουν υπό της διαλεκτικής μεθόδου άριστη παιδεία περί της δικαιοσύνης και περί της σχέσεως των ιδεών προς την ιδέα του Αγαθού.
__________________
Η μάθηση συνεπώς είναι το χαρακτηριστικό που διακρίνει τον φιλόσοφο από εκείνους που αγαπούν τον οίνο, την τιμή και το θέαμα (φιλοθεάμονες). Ο φιλοθεάμων, για παράδειγμα, δεν έχει πλήρη άγνοια αλλά δεν έχει και επιστημονική γνώση, είναι φιλόδοξος και πιστεύει στα εξ’ εμπειρίας πολλά κι όχι στο Ένα, την Ιδέα. Με αφορμή αυτό ο Πλάτωνας καταφέρεται ξανά εναντίον των εμπειρικών οι οποίοι στηρίζονται μόνο στις δόξες τους, δηλαδή σε ότι φαίνεται σε αυτούς αληθινό από την αίσθηση.

Στην συνέχεια ο Πλάτωνας παραδέχεται ότι επειδή κάθε τι αρχικά ερμηνεύεται σε συνάφεια προς το υλικό περιβάλλον αναφοράς, όπως δέχονται οι ιδιοφυείς εμπειρικοί, για να αναζητηθεί η αλήθεια της ιδέας που είναι έξω από το πλήθος των πολλών, πρέπει αυτό να γίνει με τη σταθερότητα της νόησης «το παγίως νοήσαι». Την σταθερή ψυχική κατάσταση εκείνου που γνωρίζει, ο Πλάτωνας την ονομάζει Επιστήμη. Επιπλέον υπάρχουν και εκείνοι που δε γνωρίζουν τίποτα κι έχουν στην ψυχή τους το μη ον. Υπάρχουν ακόμα και εκείνοι που κυμαίνονται ανάμεσα στην γνώση και στην άγνοια, δηλαδή στην επιστήμη και στη δόξα. Οι τελευταίοι έχουν γνώμη (δόξα) αλλά όχι γνώση για την πραγματικότητα.

Στο 6ο και 7ο Βιβλίο της Πολιτείας, αναφέρει ο Πλάτωνας όλη την γνωσιολογική διαβάθμιση της ιδεαλιστικής πραγματικότητας. Αυτό το επιχειρεί με τρεις εικόνες ως παραδείγματα, του Ήλιου, της Γραμμή και του Σπηλαίου.
[size=12] Α). Η Εικόνα του Ήλιου : Το μέγιστο μάθημα για τους φύλακες είναι η «ιδέα του Αγαθού», που διευκρινίζει ο Πλάτωνας με την «εικόνα του Ήλιου». Στον ορατό κόσμο επικρατεί το φαινόμενο του «οράν και οράσθαι» = «βλέπε και βλέπεσθαι». Ο Ήλιος παρέχει φως, γένεση και αύξηση στα όντα. Ο ανθρώπινος οφθαλμός είναι όργανο (ηλειοειδές) προσαρμοσμένο στο ηλιακό φως με την εντολή να βλέπει τα όντα. Το ίδιο συμβαίνει και με τον νοητό κόσμο : Η ιδέα του Αγαθού είναι όπως ο Ήλιος, δηλαδή η αιτία όλων των άλλων ιδεών που τις καθιστά υπαρκτές και κατανοητές. Η ψυχή του ανθρώπου αντιστοιχεί στον οφθαλμό και η νόηση στην όραση, κι όπως ο οφθαλμός δεν βλέπει χωρίς φως, έτσι κι ο Νους δεν κατανοεί χωρίς την στήριξη του Αγαθού.
Β). Στη συνέχεια ο Πλάτωνας και για να διασαφηνίσει τα παραπάνω, χρησιμοποιεί την Εικόνα της Γραμμής : Μια κάθετη γραμμή (ή καλύτερα ένα ευθύγραμμο τμήμα (κοίτα πιο κάτω: δεν μπόρεσα να το μεταφέρω πιστά το σχήμα στο φόρπυμ-λείπει η κάθετος που ενώνει τα σημεία) με άκρες ΑΒ, την κόβουμε σε δύο άνισα τμήματα, στο ΑΓ και ΒΓ. Το ΑΓ τμήμα παριστάνει το νοητό κόσμο και το ΒΓ τον ορατό κόσμο. Στη συνέχεια οι δύο αυτοί κόσμοι έχουν άλλη μία διαβάθμιση : Το Τμήμα ΑΓ του νοητού κόσμου το ξανακόβουμε σε δύο άνισα τμήματα, το ΑΕ και το ΓΕ. Το ΑΕ είναι οι ιδέες και το ΓΕ είναι τα μαθηματικά αντικείμενα* (επειδή η διάνοια λειτουργεί με βάση τη λογική). Το τμήμα ΒΓ του ορατού κόσμου το κόβουμε κι αυτό σε δύο άνισα τμήματα, το ΓΔ που είναι τα φυσικά αντικείμενα και το ΒΔ που είναι οι σκιές και οι ανακλάσεις των αντικειμένων (είδωλα).
[/size]

* Ξέρουμε από τη φυσική ότι τα χρώματα δεν υπάρχουν αντικειμενικά. Από το κατακόκκινο τριαντάφυλλο, για παράδειγμα, εκπέμπονται σύμφωνα με τη φυσική ηλεκτρομαγνητικά κύματα 650 δισεκατομμυρίων δονήσεων (κυμάνσεων) το δευτερόλεπτο προς όλες τις κατευθύνσεις, συνεπώς και προς τον αμφιβληστροειδή μου χιτώνα, ο οποίος διεγείρει τα κατάλληλα κύτταρα, στέλνει ένα μήνυμα στον εγκέφαλο και εκείνος ως απάντηση μου χαρίζει την αίσθηση του κόκκινου. Ο άνθρωπος μετουσιώνει σε αίσθηση χρώματος μόνο μια γκάμα κυμάνσεων από 330μ.μ. (ιώδες) έως και 650μ.μ. (κόκκινο). Τις άλλες τιμές κυμάνσεων δεν τις μεταφράζει σε χρώμα, ενώ υπάρχουν για να μετουσιωθούν ως αίσθημα από άλλα όντα με τα ανάλογα αισθητήρια. Ξέρουμε ότι υπάρχουν ήχοι που ακούει ο σκύλος ενώ δεν ακούει ο άνθρωπος και χρώματα που βλέπει η μέλισσα ενώ δεν βλέπει ο άνθρωπος. Συνεπώς κατά την Σοβιετική Ακαδημία Επιστημών αίσθημα είναι η υποκειμενική απεικόνιση του αντικειμενικού κόσμου για κάθε ον με τέτοιο ξεχωριστό τρόπο, όσο του χρειάζεται για να επιβιώνει ως τέτοιο. ( Χρ. Τομασίδη :Εισαγωγή στην ψυχολογία, εκδόσεις :Δίπτυχο, 1984 σελ 74). Βλέπουμε εδώ ατόφια την Πλατωνική θεωρία σε σημερινή έκδοση. Το κόκκινο είναι το εμπειρικό είδωλο του υποκειμένου, το τριαντάφυλλο είναι το αντικείμενο (δηλ. η σκιά του αληθινού αντικειμένου. Οι ηλεκτρομαγνητικές δονήσεις είναι το επόμενο σκαλί της διάνοιας που δια μέσω των θετικών επιστημών ανιχνεύουμε και τέλος, το τι τελικά υπάρχει ως καθαρή αλήθεια πίσω από όλα αυτά είναι η ιδέα του κόκκινου τριαντάφυλλου που αντιστοιχεί σε έναν άλλο κόσμο. Κάποιοι μεταφυσικοί και παραψυχολόγοι πιστεύουν πως οτιδήποτε υπάρχει στον γνωστό κόσμο της ύλης είναι μια απεικόνιση του κόσμου της αντιύλης που βρίσκεται έξω από το γνωστό μας σύμπαν (ανατρέξτε στο συμβάν της έρημου Ουγκούστα στην Σιβηρία στις αρχές του 20ου αιώνα). Με αυτούς συμφωνούν και άλλες πηγές και απόψεις που η φυσιογνωμία και ο χώρος της παρούσης δεν μας επιτρέπουν να εκθέσουμε.
Κάθε τμήμα της γραμμής χαρακτηρίζεται γνωστικά. Το ΒΔ είναι η Εικασία (το πάθημα εν τη ψυχή) και το ΓΔ είναι η Πίστη. Το ΓΕ είναι η Διάνοια και το ΑΕ είναι η Νόηση. Όλα αυτά αποκαλεί ο Πλάτωνας παθήματα της ψυχής ή γνωστικές δυνάμεις. Η Διαφορά μεταξύ αντικειμένου και ειδώλου είναι η διαφορά επιστήμης και δόξας αντίστοιχα. Η δόξα διαιρείται σε πίστη και εικασία, ενώ η επιστήμη σε νόηση και διάνοια. Η νόηση είναι ευρύτερη της διάνοιας επειδή δεν εμμένει στην λογικομαθηματική έρευνα, αλλά στην διαλεκτική έρευνα της Αρχής του Αγαθού.
Ο Πλάτωνας θεωρεί ξανά ως ανώτατη μέθοδο της φιλοσοφίας τη διαλεκτική (ανάλυση και σύνθεση των εννοιών, δηλαδή διαίρεση και συναγωγή με συλλογιστική πορεία από το γενικό προς το μερικό κι αντίστροφα). Υποτιμά τη μαθηματική λογική ως φιλοσοφική μέθοδο επειδή αυτή χρησιμοποιεί εικόνες, σχέδια, διαγράμματα και σημασίες με την προϋπόθεση ότι υπάρχουν, χωρίς να τα θέτει υπό συζήτηση πρώτα. Από την άλλη πλευρά, ο διαλεκτικός φιλόσοφος δεν χρησιμοποιεί αισθητές εικόνες αλλά υποθέσεις τις οποίες περνά από αυστηρό διαλογικό έλεγχο πρώτα και μετά τις συνθέτει και τις αναλύει. Στη συνέχεια αγνοεί τους λιγότερο παραδεκτούς ορισμούς και υιοθετεί τους ισχυρότερους ώσπου να βρει τον επικρατέστερο. Για τους ουσιολογικούς ορισμούς δεν έχει ως έναρξη την εμπειρία, αλλά το «της ψυχής όμμα», δηλαδή την ενόραση, την πνευματική συναίσθηση (νόηση, έμπνευση, διάνοια και ένστικτο)


Α Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΓΡΑΜΜΗΣ


ΙΔΕΕΣ - ΝΌΗΣΗ - ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΓΝΩΣΗ ΑΓΑΘΟΥ (ΕΝΟΡΑΣΗ)


Ε
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ - ΔΙΑΝΟΙΑ - ΕΠΙΣΤΗΜΗ

Γ

ΦΥΣΙΚΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ - ΠΙΣΤΗ - ΔΟΞΑ


Δ
ΣΚΙΕΣ & ΕΙΔΩΛΑ - ΕΙΚΑΣΙΑ - EIKONIKH ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ (matrix)
Β

(δυστυχώς, τα σχεδιαγράμματα δεν μεταφέρονται πιστά στο φόρουμ και δε ξέρω πως να τα μεταφέρω πιστά όπως αρχικά τα είχα φτιάξει σε word)

[συνεχίζεται]
_________________
The fate of all mankind I see
Is in the hands of fools

KING CRIMSON-EPITAPH 1969
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
stefstath
Πρύτανης


Εγγραφή: 07 Δεκ 2006
Δημοσιεύσεις: 777
Τόπος: ΙΛΙΟΝ

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Ιαν 01, 2011 1:55 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Γ). Η Εικόνα του Σπηλαίου είναι συγκεφαλαίωση των δύο προηγούμενων διαβαθμίσεων της πραγματικότητας με κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις. Ας φανταστούμε ένα σπήλαιο ως σήραγγα με κατηφορική κλίση ώστε να πέφτει πλάγια μέσα σε αυτό το φως του Ήλιου από την είσοδό του. Στο βάθος του σπηλαίου βρίσκεται δέσμιος ένας άνθρωπος και το μόνο που βλέπει είναι οι σκιές των εξωτερικών αντικειμένων ή άλλων εμποδίων της σήραγγας όπως αυτές προβάλλονται απέναντί του στον τοίχο της σπηλιάς. Δεν γνωρίζει ο δέσμιος ούτε τα ίδια τα αντικείμενα, ούτε το φως που δημιουργεί τη σκιά, ούτε τον Ήλιο, πόσο μάλλον την ιδέα του Αγαθού που βρίσκεται πέρα κι από τον Ήλιο. Το σπήλαιο παριστάνει τον ορατό κόσμο, την πολιτική και κοινωνική κατάσταση και όποιος άνθρωπος βρίσκεται εκεί είναι δέσμιος μιας φαινομενικής πραγματικότητας και βλέπει και πιστεύει ως αληθινά μόνο τις σκιές και τα είδωλα των όντων. Αυτή η γνωστική φαινομενολογική κατάσταση, είναι η λεγόμενη εικασία που έχει υιοθετηθεί από τους εμπειριστές.

Όταν σιγά – σιγά ο δέσμιος απαλλαχτεί από τα δεσμά του, και ανερχόμενος προς την έξοδο του σπηλαίου αντιληφθεί σταδιακά τις επόμενες πραγματικότητες, θα βλέπει τα αντικείμενα των οποίων τις σκιές έβλεπε πρωτύτερα. Τώρα βασίζει την πίστη του στα νέα αντικείμενα που είδε επειδή τα βλέπει πιο στέρεα από τις σκιές.
Στο επόμενο στάδιο ο δέσμιος βρίσκεται εκτός της σπηλιάς και υπό το φως του Ήλιου βλέπει τα τρισδιάστατα φυσικά αντικείμενα και τις γνωστές σκιές τους. Τώρα αισθάνεται περισσότερη ψυχική αγαλλίαση γιατί προσαρμόζεται στο νέο λαμπερό φως. Όμως κι αυτά τα αντικείμενα, λέει ο Πλάτωνας, που βλέπουμε όλοι μας καθημερινά δεν είναι τα πραγματικά όντα, είναι κι αυτά με τη σειρά τους σκιές και είδωλα ενός άλλου ανώτερου κόσμου (από τον δικό μας τον τρισδιάστατο)*, δηλαδή εκείνου των ιδεών ή αλλιώς του Αγαθού που υποδηλώνει ο Ήλιος και είναι η μόνη αληθινή πραγματικότητα. Αυτό που δίνει στα νοητά την αλήθεια και στην ψυχή την γνώση, είναι η ιδέα του αγαθού. Το Αγαθό είναι ο βασιλιάς του νοητού κόσμου και ο Ήλιος του ορατού. (¨Το λάθος δεν είναι στο φως, αλλά στην όραση¨, έλεγε ένας πιο σύγχρονος «Σωκράτης», ο φιλόσοφος Τζορντάνο Μπρούνο που κάηκε ζωντανός στην πυρά το 1600 στη Ρώμη για τις ελεύθερες ιδέες του)
Αφού (και εάν) αντιληφθεί όλα αυτά τα στάδια ο δέσμιος και τα αναγάγει στην κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα που συμβαίνει γύρω του, δεν έχει φόβο να ξανακατέβει στο σπήλαιο όπου ήταν (κι είμαστε όλοι μας σε αυτό «matrix») αφού γνωρίζει πια τι είναι αληθινό.
Ο Πλάτων διέκρινε επιπλέον τρεις λειτουργίες της ψυχής με τις οποίες ενεργούμε σε σχέση με την πραγματικότητα: την επιθυμία, το συλλογιστικό και τον θυμό. Αυτές αποτελούν αρχές δράσης κατά περίσταση αλλά και ικανότητες.

Στο 8ο και 9ο Βιβλίο της Πολιτείας περιγράφεται πιθανή σειρά παρακμής μιας πόλης, περνώντας από τα στάδια : Τέλεια πολιτεία, τιμοκρατία, ολιγαρχία, δημοκρατία και τυραννία.
Στο 10ο βιβλίο γίνεται λόγος περί της τέχνης και κρίνεται αυτή επιστημονικά και μεταφυσικά υπό το ίδιο συλλογιστικό πλαίσιο. Τίποτα, για παράδειγμα, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως ωραίο με όσα κι αν το συγκρίνουμε επιμέρους όμοια και αντικείμενα, αν δεν ενυπάρχει σε αυτό η Ιδέα του Ωραίου. (για το ωραίο θα αναφερθούμε παρακάτω στο Συμπόσιο)
Η Πολιτεία τελειώνει με το «μύθο του Ηρός» που μιλά περί «δικαίων και αδίκων ψυχών», οι οποίες αφού περνούν από κρίση, επιλέγουν στη συνέχεια από τον άλλο κόσμο που βρίσκονται τους επόμενους βίους που πρόκειται να αναλάβουν** (μετεμψύχωση).

ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ

[- Ο Βέρνερ Χάιζεμεργκ στο έργο του «στοιχειώδη σωματίδια και φιλοσοφία του Πλάτωνα» είχε γράψει: ο Πλάτων (στον Τίμαιο) δεν ενδιαφέρει μόνο τους φιλόσοφους˙ και η κβαντική φυσική ανατρέχει σ’ αυτόν.
- Ο Λυκ Μπρισόν και Βάλτερ Μαγιερστάιν στο έργο τους «εφεύρεση του σύμπαντος» έγραψαν: Η επιστημονική γνώση στα σύγχρονα βήματά της έχει τις ρίζες της στα τελευταία έργα του Πλάτωνα, ιδιαίτερα στον Τίμαιο.
ABEL JEANNIERE «ΠΛΑΤΩΝ» Αθήνα 1995, Εκδόσεις: ΠΑΠΑΔΗΜΑ σελίδες 324-5]


* Αυτό πιστεύουν και οι σημερινοί παραψυχολόγοι, ότι τα τρισδιάστατα σαρκικά μας σώματα εμπεριέχουν σε αιθερική μορφή το τετραδιάστατο αστρικό μας σώμα (πνεύμα, για όσους γνωρίζουν) το οποίο είναι και το αληθινό μας σώμα. Κατά τον ύπνο αυτό αποχωρίζεται από το σαρκικό και διατηρεί επαφή με το σαρκικό μέσω της αργυρής χορδής και πλανάται τυχαία. Εκείνοι που γνωρίζουν και κάνουν συνειδητά αυτό, ώστε να ελέγχουν που θα πάει το αστρικό σώμα, λέγεται ότι κάνουν συνειδητή εξωσωματική εμπειρία ή κοινώς αστρικό ταξίδι. Υπό ειδικές συνθήκες κάποιος που πέθανε βίαια, πιστεύουν ότι το αστρικό του τετραδιάστατο σώμα ως μια γαλάζια σιλουέτα του σαρκικού, συνεχίζει να περιφέρεται για καιρό στον χώρο όπου ζούσε και να περνά μέσα από τρισδιάστατα αντικείμενα χωρίς εμπόδιο, σαν να είναι σκιά για τον δικό μας κόσμο. Στη γλώσσα της παραψυχολογίας αυτό ονομάζεται πολτεργκάιστ, ενώ η λαϊκή παράδοση το λέει φάντασμα. Υπό ορισμένες συνθήκες και ιδίως σε μικρά παιδιά γίνεται αντιληπτό, είναι αβλαβές, αλλά απλά προκαλεί τρόμο. (εξαμηνιαίο συλλεκτικό περιοδικό «παραψυχολογία», 2ο 6μηνο 2005).
** Με αυτό συμφωνεί η θιβετιανή θρησκεία των Λάμα και η φιλοσοφία τους. Υπάρχει ένας συγκεκριμένος χάρτης (κάρμα) ενεργειών, παραλείψεων και συμπληρώσεων ή επανορθώσεων που καλούμαστε να καλύψουμε μέσα από έναν ορισμένο κύκλο διαδοχικών μετεμψυχώσεων ώστε να ανέλθουμε διάσταση. Για κάθε μία μετενσάρκωση περνάμε από ειδικές αίθουσες ανασκόπησης, περισυλλογής και κρίσης ώστε να επιλέξουμε ως επανόρθωση τον επόμενο βίο μας. (Λόμπσαν Ράμπα, σειρά 22 βιβλία θιβετιανής φιλοσοφίας, εκδόσεις : Κάκτος).


4. ΤΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ
Το Συμπόσιο του Πλάτωνα μας δίνει πολλές πληροφορίες για τα αισθητικά ενδιαφέροντα των συμπολιτών του. Οι μορφωμένοι Αθηναίοι της εποχής, οι ρήτορες, οι ραψωδοί και οι καλλιτέχνες προέβαιναν σε ζωηρές συζητήσεις για τον Όμηρο, τον Παρθενώνα, τα έργα του Παρράσιου και τις τραγωδίες του Ευριπίδη. Ο Πλάτων ξεπερνώντας αυτό το πρώτο επίπεδο έθεσε σημαντικά αισθητικά ερωτήματα με πρωτοφανή οξυδέρκεια και σαφήνεια. Σε πολλά από αυτά έδωσε αξιοσημείωτες απαντήσεις με πειστικά επιχειρήματα. Τα έργα στα οποία κυρίως εκτίθενται αυτές οι θέσεις είναι ο Ίων, το Συμπόσιο και η Πολιτεία από τα πρώιμα και ο Φαίδρος, ο Σοφιστής και οι Νόμοι από τα ύστερα. Συνοπτικά, ορισμένες στοιχειώδεις έννοιες της πλατωνικής αισθητικής θεωρίας είναι οι εξής:
Α. Η ΤΕΧΝΗ
Για τον Πλάτωνα τέχνη είναι η ικανότητα να κάνουμε κάτι που απαιτεί επιδεξιότητα, εξειδίκευση και γνώσεις. Χωρίζει τις τέχνες σε αποθησαυριστικές και παραγωγικές. Τοποθετεί δίπλα τη ζωγραφική με την υφαντική και την αρχιτεκτονική με την επιπλοποιία. Δεν τις διακρίνει δηλαδή, όπως συνηθίζουμε σήμερα, σε καλές και χρηστικές τέχνες. Φαίνεται όμως πως σιωπηρά δέχεται κάποια διάκριση μεταξύ των καλών τεχνών και των χειροτεχνικών. Στην Πολιτεία και τους Νόμους κάθε φορά που θέλει να μιλήσει για την ανώτερη τέχνη, μιλά για την πολιτική ικανότητα την οποία συγκρίνει με τη σύνθεση μιας τραγωδίας, το χρωμάτισμα ενός γλυπτού ή τη ζωγραφική.
Β. Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ
Ο ρόλος της τέχνης, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, είναι εξαιρετικά σημαντικός, γιατί μπορεί να ενδυναμώσει χαρακτήρες και να καλλιεργήσει αρετές, οπότε πρόκειται για ωφέλιμη ηδονή. Mπορεί όμως επίσης να έχει εκφυλιστικές και καταστροφικές παρενέργειες. Για το λόγο αυτό θεωρεί αδιανόητο να επιτρέπεται στους ανθρώπους να παίζουν ελεύθερα με τέτοια επικίνδυνα πράγματα όπως οι τραγωδίες και οι μουσικές συνθέσεις. Η επιτήρηση της τέχνης πρέπει να ασκείται από το νομοθέτη και τα έργα να υποβάλλονται σε λογοκρισία. Η θέση του αυτή, παρότι είναι εκείνη που έχει επικριθεί περισσότερο από την Αρχαιότητα μέχρι σήμερα, αποτελεί ένα αυστηρά λογικό συμπέρασμα, αν ληφθεί υπόψη ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόταν τη φύση της τέχνης και την ουσία της αρετής.
Γ. Η ΜΙΜΗΣΗ
Κάθε παραγωγική δραστηριότητα που έχει ένα σκοπό και ακολουθεί ένα σχέδιο, για τον Πλάτωνα, είναι μίμηση. Αυτόν τον όρο (ή καλύτερα αυτό το σύμπλεγμα εννοιών) δεν κατόρθωσε να τον αποσαφηνίσει και συχνά τον χρησιμοποίησε συνωνυμικά προς τη μέθεξη, την ομοίωση και την παραπλησία. Ο Πλάτων θεωρεί απαραίτητο ένα βαθμό σκόπιμης παραμόρφωσης κατά τη μίμηση, προκειμένου να επιτευχθεί η απατηλή ομοιότητα με την αρχετυπική ιδέα, τη μορφή. Αυτές οι απόψεις ήταν σίγουρα γνωστές στους αρχιτέκτονες του Παρθενώνα, όπου για παράδειγμα, ο ακρογωνιαίος κίονας έχει κατασκευαστεί παχύτερος με σκοπό να φαίνεται ισοπαχής με τους υπόλοιπους.
Δ. ΤΟ ΩΡΑΙΟΝ
Για τον Πλάτωνα πίσω από κάθε έργο που θεωρούμε ωραίο βρίσκεται το αρχέτυπο της ωραιότητας. Το ίδιο το έργο δεν είναι παρά ο οδηγός που μας φέρνει πάλι στη μορφή του ωραίου. Η ψυχή μας γνώριζε την ιδανική αυτή ομορφιά, αλλά με την έλευσή της στον κόσμο την ξέχασε. Αυτό είναι το δόγμα του Πλάτωνα για την ανάμνηση. Με το στόμα της Διοτίμας στο Συμπόσιο ο Πλάτων μάς λέει ότι από τη σωματική ομορφιά μπορούμε να περάσουμε στην πνευματική, κατόπιν στην ομορφιά των θεσμών, των νόμων και των επιστημών και τέλος στην ουσιαστική, ακέραιη και αμιγή ομορφιά.


[συνεχίζεται ...πυρετωδώς]

_________________
The fate of all mankind I see
Is in the hands of fools

KING CRIMSON-EPITAPH 1969
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
opyrgos
Αποκλεισμένο μέλος


Εγγραφή: 30 Νοέ 2007
Δημοσιεύσεις: 13248

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Ιαν 01, 2011 12:06 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Tί πυρετωδώς;! Αφού αντιγραφή κάνεις.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
stefstath
Πρύτανης


Εγγραφή: 07 Δεκ 2006
Δημοσιεύσεις: 777
Τόπος: ΙΛΙΟΝ

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Ιαν 01, 2011 5:10 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

σου είπα ότι σταματάω την αντιπαλότητα...και συ συνεχίζεις.....!!!;;
Την ευθύνη πλέον δεν θα την έχω εγώ αλλά αυτοί που μου είπανε να σταματήσω...... Δάκη τα βλέπεις; Τώρα φταίω εγώ;
_________________
The fate of all mankind I see
Is in the hands of fools

KING CRIMSON-EPITAPH 1969
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
stefstath
Πρύτανης


Εγγραφή: 07 Δεκ 2006
Δημοσιεύσεις: 777
Τόπος: ΙΛΙΟΝ

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Ιαν 01, 2011 5:39 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

5. ΤΙΜΑΙΟΣ
Ο «Τίμαιος» αποτελεί την φιλοσοφία των φυσικών επιστημών του Πλάτωνα. Προσπαθεί μυθολογώντας να βρει τις αρχές της ερμηνείας των φαινομένων εμπλέκοντας γνωσιολογικές, μεταφυσικές και πολιτικές απόψεις.
Γνωσιολογικά, ο Πλάτωνας ξεχωρίζει τον Νου από τη Δόξα περαιτέρω απ΄ ότι έκανε στην «Πολιτεία». Ο Νους δημιουργείται με τη διδαχή, συνδέεται με τον αληθή λόγο και αναφέρεται στα νοητά όντα (ιδέες). Η Δόξα δημιουργείται με την πειθώ, είναι άλογος, αναφέρεται στα αισθητά και μόνο με τη δύναμη του Νου μετατρέπεται σε ορθή δόξα η οποία οδηγεί σε Επιστήμη.
Ο Πλάτωνας τονίζει στη συνέχεια ότι όσοι άνθρωποι δεν κατάφεραν να ανέλθουν βαθμίδα γνώσης και νόησης, δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι στερούνται a priori νοητικές δυνάμεις, διότι είναι πολύ πιθανόν να υπήρχαν άλλοι λόγοι που τους παρεμπόδιζαν (π.χ. λόγοι υγείας).
Ως προς τις Μεταφυσικές αντιλήψεις του Πλάτωνα στον «Τίμαιο» βλέπουμε ότι ο αισθητός κόσμος ως εικόνα του νοητού είναι δημιούργημα ενός Αγαθού Δημιουργού* ο οποίος έκανε ότι καλύτερο μπορούσε. Ο φυσικός κόσμος αποκτά σημασία μόνο εκ της επιστημονικής εκείνης αλήθειας που σχετίζεται με τη γνώση των ιδεών. Οι ιδέες ουδέποτε δημιουργήθηκαν, υπήρξαν πάντα. Κάθε σύνολο ομοειδών αισθητών αντιστοιχεί σε μία και μόνο ιδέα. Τίποτα δε δημιουργείται από το μηδέν καθόσον ο Δημιουργός έθεσε μια τάξη στο αρχικό χάος δημιουργώντας πρώτα την ψυχή του κόσμου η οποία είναι η ταυτότητα και η διαφορά μεταξύ αισθητού και νοητού κόσμου «εκ του γίνεσθαι».
Ο Χρόνος αρχίζει με τη δημιουργία**, στη συνέχεια ο Δημιουργός κατασκευάζει τα άλλα όντα των οποίων η κατασκευή είναι γεωμετρική και συνεπώς κάθε τι μπορεί να εκφραστεί μαθηματικά. Ο Χώρος είναι το μόνο σταθερό κι αμετάβλητο (η τιθήνη, η χώρα) εκ του οποίου υπάρχουν τα όντα.
Κατά τους Cherniss και E. Lee ο Πλάτωνας διακρίνει τις ουσιώδεις εικόνες του αισθητού κόσμου (π.χ. άγαλμα, πίνακας ζωγραφικής) από τις μη ουσιώδεις (π.χ. σκιές, εικόνες καθρέφτη) ως ανακλάσεις των πρώτων στις δεύτερες με τη δύναμη της μέθεξης και του παραδείγματος. Κατά τον ίδιο τρόπο όλα τα αισθητά είναι μη ουσιώδεις εικόνες με αναγωγή αυτών στην ιδέα του Απείρου (κοίτα διάλογο-Παρμενίδης - σε επόμενη δημοσίευση). Η υποδοχή των αισθητών όντων συμβαίνει στο Χώρο ο οποίος είναι αόρατος. Σε αυτό το σημείο κλονίζεται η έννοια της μέθεξης, εκτός κι αν αντιστοιχίσουμε το χώρο προς τον καθρέφτη που ανακλώνται τα όντα.
Στη συνέχεια του «Τίμαιου» ο Πλάτωνας πιστεύει ότι το «είναι» δηλώνει κάτι αμετάβλητο, γι αυτό δεν πρέπει να μπαίνει ως ρήμα μπροστά από κάθε ον (π.χ. είναι δέντρο) αφού τα πάντα μεταβάλλονται διαρκώς (Ηράκλειτος). Το καλύτερο θα ήταν να δηλώνουμε ένα κατηγόρημα για το ον στο οποίο αναφερόμαστε (π.χ. είναι δεντροειδές). Μόνο όταν αναφερόμαστε στις ιδέες που ‘ναι αμετάβλητες, θα είναι σωστό να χρησιμοποιούμε το «είναι». Η διπλή αυτή οπτική γωνία των πραγμάτων εξατομικεύεται φραστικά εξ αιτίας του χώρου ο οποίος αφού είναι άπειρος κι αμετάβλητος εξατομικεύει όλα τα όντα, πράγμα που δέχτηκε αργότερα και ο Θωμάς ο Ακινάτης. Ο ίδιος είχε πει πως θεός είναι: μια νοητή σφαίρα που το κέντρο της είναι παντού και η περιφέρειά της πουθενά.

*Πώς είναι δυνατόν να καταλογίζουν αθεΐα και ειδωλολατρία στον αρχαιοελληνικό κόσμο; Πολλοί κορυφαίοι φιλόσοφοι, όπως και ο Σωκράτης, είχαν μιλήσει για τον έναν Θεό, το Δημιουργό. Οι θεοί του δωδεκάθεου ήταν απεικονιστικά σύμβολα των επιμέρους οντοτήτων της φύσης τα οποία οι αρχαίοι λάτρευαν. Τα ονόματα αυτών προέρχονταν, όπως λέει ο φιλόσοφος Ευήμερος (340-260 πΧ), από αληθινά πρόσωπα κάποιας παλαιότερης λαμπρής εποχής βασιλέων (χρυσούν γένος κατά τον Ησίοδο) οι οποίοι έμειναν στις μνήμες των επόμενων γενεών ως θεοί. (Κάποιοι μελετητές πιστεύουν ότι αυτοί έζησαν περί το 18000 με 20000 π.Χ.). Οι αρχαίοι έλληνες δε λάτρευαν το μάρμαρο από κάθε άγαλμα, αλλά αυτό που απεικόνιζε. Δεν τους ενδιέφερε το υλικό. Το υλικό από τις θεότητες λατρεύτηκε στη συνέχεια από τους χριστιανούς που έκοβαν σε κομματάκια το «τίμιο ξύλο», διάφορα λείψανα και πολλά άλλα ως φυλακτά. (Karlheinz Deschner, οκτάτομη σειρά έργων «Η εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού, εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ 2004)
**Οι διαπιστώσεις που διατυπώθηκαν τα τελευταία χρόνια από επιφανείς αστροφυσικούς είναι ότι κατά την έκρηξη του big-bang, δεν γεννήθηκε μόνο η υλικό σύμπαν, αλλά και ο χωροχρόνος ταυτόχρονα ο οποίος είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την ύλη. (P.W. Atkins – Καθηγητή Πανεπιστημίου Φυσικοχημείας της Οξφόρδης «Η Δημιουργία» εκδόσεις: Κάκτος, Αθήνα 1981).


6. ΚΡΙΤΙΑΣ
Η πρώτη γνωστή αναφορά για την Ατλαντίδα και τον πολιτισμό της μας δίνεται από τον Πλάτωνα. Οι διάλογοι στους οποίους κάνει αναφορές για την Ατλαντίδα είναι ο «Τίμαιος» και κυρίως ο «Κριτίας». Η ιστορία της χαμένης ηπείρου εξιστορείται από τον Κριτία, όπως την είχε ακούσει από συγγενείς του μεγάλου πολιτικού και νομοθέτη Σόλωνα, όταν ο τελευταίος είχε επισκεφτεί την Αίγυπτο περί το 560 π.Χ.
Σύμφωνα λοιπόν με τους αιγυπτίους ιερείς του ιερατείου της Σαΐδας, οι οποίοι διέθεταν αρχείο χιλιάδων χρόνων, κάποτε οι προγονοί των Αθηναίων είχαν νικήσει ένα έθνος άγριο και δυνατό που ερχόταν πέρα από τις Στήλες του Ηρακλή, από μια νήσο μεγαλύτερη από τη Βόρεια Αφρική και τη Μικρά Ασία μαζί, δηλαδή από μια ήπειρο που περιλάμβανε τα μεγαλύτερα μέρη του γνωστού τότε κόσμου. Η χώρα αυτή βυθίστηκε το 9560 π.Χ. Ο Πλάτωνας δεν συγχέει την Ατλαντίδα με την Αμερική, αφού σαφώς λέει ότι υπήρχε και μία άλλη ήπειρος δυτικά τής Ατλαντίδος. Ακόμα μιλά για έναν ωκεανό πέρα άπ' τον πορθμό τού Γιβραλτάρ. Μέσα στο διάλογο, ο Πλάτωνας έδωσε τόσο ακριβείς περιγραφές για τα κτίρια, τις επικοινωνίες, τις συνήθειες, τούς ανθρώπους, την ιστορία, την τοπογραφία και τις αποστάσεις που οι διάλογοι μοιάζουν σαν να παίζουν το ρόλο ενός αρχαίου ταξιδιωτικού οδηγού τής Ατλαντίδος


Αρχίζοντας τη διήγηση του για τα φυσικά χαρίσματα του νησιού, ο Κριτίας περιγράφει πως στο κέντρο του υπήρχε ένας μεγάλος κάμπος που κατέβαινε από το νότιο μέρος του νησιού ως τη θάλασσα. Γύρω από τον κάμπο υψώνονταν μεγάλα πανέμορφα βουνά που τον προστάτευαν από τους βοριάδες.
Στα βουνά υπήρχαν πολλά και πλούσια χωριά κι ακόμη λιβάδια, ποτάμια, λίμνες και βοσκοτόπια για όλα τα ζώα, ήμερα και άγρια. Οι κάτοικοι της Ατλαντίδος, συνεχίζει ο Κριτίας, χάρη στην κατασκευή μεγάλων και δύσκολων τεχνικών έργων είχαν αυξήσει σημαντικά την παραγωγικότητα του κάμπου. Κατάφερναν έτσι να έχουν δύο σοδειές το χρόνο.
Ο πληθυσμός της Ατλαντίδος ήταν μεγάλος. Ήταν μοιρασμένος σε χωριά και συνοικισμούς, και κάθε χωριό ή συνοικισμός είχε το δικό του αρχηγό. Κάθε περιοχή ήταν υποχρεωμένη να δίνει έναν καθορισμένο αριθμό πολεμιστών για τις ανάγκες του στρατού. Σε περίπτωση πολέμου αυτός ο αριθμός αυξανόταν σημαντικά. Υπήρχαν 10.000 πολεμικά άρματα και 1.200 πολεμικά πλοία! Ο βασιλιάς κάθε περιοχής είχε απόλυτη εξουσία επάνω στους υπηκόους του, καθώς ήταν ο ίδιος νομοθέτης και κριτής. Οι σχέσεις όμως ανάμεσα στους βασιλείς, καθώς και η άσκηση της εξωτερικής εξουσίας καθορίζονταν από τις διατάξεις του Ποσειδώνα. Αυτό όριζε ο πανάρχαιος νόμος, τον οποίο οι δέκα πρώτοι βασιλείς είχαν χαράξει πάνω σε μια μπρούντζινη στήλη, η οποία βρισκόταν μέσα στο ναό του θεού. Κάθε περίπου πέντε χρόνια οι βασιλείς όλων των περιοχών μαζεύονταν στην πρωτεύουσα και εξέταζαν όλα τα ζητήματα του κράτους. Στη διάρκεια εκείνων των συναντήσεων, οι οποίες είχαν και τελετουργικό χαρακτήρα, θυσίαζαν ταύρους στον Ποσειδώνα για να τον ευχαριστήσουν.
Οι σχέσεις μεταξύ των βασιλέων υπάκουαν σε νόμους καθορισμένους από τον Ποσειδώνα. Οι νόμοι όριζαν ότι κανένας βασιλιάς δεν επιτρεπόταν να επιτεθεί σε άλλο βασιλιά και ότι, αν σε κάποια πολιτεία ο βασιλιάς κινδύνευε να καθαιρεθεί, οι άλλοι βασιλείς θα έσπευδαν να τον βοηθήσουν. Σε περίπτωση πολέμου οι αποφάσεις ήταν συλλογικές, αλλά η αρχηγία ανήκε στη γενιά του Άτλαντα. Επιπλέον, ο Κριτίας αναφέρει πως όλο το διάστημα, κατά το οποίο οι κάτοικοι της Ατλαντίδος ακολουθούσαν τους νόμους που είχε θέσει ο Ποσειδώνας, ήταν συνετοί και προόδευαν. Με το πέρασμα του καιρού όμως το θεϊκό στοιχείο υποχώρησε και ήρθαν στην επιφάνεια όλα τα ανθρώπινα ελαττώματα. Όταν η κατάσταση έφθασε στο απροχώρητο, ο Δίας, ο Θεός των θεών, αποφάσισε να τιμωρήσει το λαό, ώστε να του «βάλει μυαλό». Κάλεσε τότε όλους τους θεούς στο λαμπρό ανάκτορο του, για να πάρουν αποφάσεις. Δυστυχώς, το κείμενο του Πλάτωνα τελειώνει εδώ (έχει χαθεί η συνέχεια). Έτσι, δεν ξέρουμε τι άλλο είχε γράψει ο μεγάλος φιλόσοφος για αυτό το σπουδαίο ζήτημα.
Διαβάζοντας τη λεπτομερέστατη περιγραφή του Έλληνα φιλοσόφου, δυσκολεύεται κάποιος να πιστέψει πως το κείμενο αυτό είναι ένα "ευγενές ψέμα", όπως το χαρακτήρισε ο Άγγλος καθηγητής Benjamin Jowett, ο καλύτερος μεταφραστής του Πλάτωνα στη αγγλική γλώσσα. Εξετάζοντας αντικειμενικά τα στοιχεία που περιέχονται στους δύο διάλογους του Πλάτωνα, μπορούμε να καταλήξουμε σε κάποια συμπεράσματα. Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι ο Κριτίας, γνωρίζοντας ότι ο Σωκράτης εκτιμούσε και αναζητούσε την αλήθεια, τον διαβεβαιώνει ότι η ιστορία του "αν και φαίνεται παράξενη είναι όμως αληθινή".
Για να ενισχύσει δε ακόμη περισσότερο την άποψη του αναφέρει πως "την εγγυήθηκε ο Σόλωνας, ο μεγαλύτερος νομοθέτης μας, ο οποίος τη διηγήθηκε στον παππού μου τον Δροπίδη". Η παράθεση όλων αυτών των λεπτομερειών από τη μεριά του Πλάτωνα θεωρείται από τους υπέρμαχους της ύπαρξης της Ατλαντίδος ως ενδεικτική του γεγονότος ότι ο Κριτίας περιέγραφε μια ιστορία "παράξενη αλλά αληθινή".
Από την πλευρά όμως, όσων απορρίπτουν την ύπαρξη της Ατλαντίδος υποστηρίζεται ότι οι συγκεκριμένες λεπτομέρειες είναι απλά ένα λογοτεχνικό τέχνασμα του Πλάτωνα, για να αιχμαλωτίσει την προσοχή του αναγνώστη. Άλλοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι οι Αιγύπτιοι ιερείς απλώς διηγήθηκαν στον Σόλωνα τις λαϊκές παραδόσεις κάποιας αρχαίας εισβολής ενός μυστηριώδους θαλάσσιου λαού, ο οποίος κατέστρεψε πρώτα το μυκηναϊκό πολιτισμό και στη συνέχεια επιτέθηκε με αποβάσεις στην Αίγυπτο. Στα μνημεία της Αιγύπτου υπάρχουν χαραγμένες πληροφορίες για το "θαλάσσιο λαό" και αναφέρεται σαφώς ότι οι εισβολείς αποκρούστηκαν από τον Ραμσή Γ'. Ακόμη και την εποχή του Πλάτωνα, όμως, η λύση του μυστηρίου δεν ήταν τόσο απλή υπόθεση.
Ο Ηρόδοτος, αν και είχε ακούσει για έναν λαό με το όνομα Ατλάντιοι, οι οποίοι κατείχαν την ενδοχώρα της Λιβύης, δεν αναφέρει τίποτα στα γραπτά του για τη βυθισμένη ήπειρο. Παρ' ότι ο Αριστοτέλης, όπως είδαμε, απέρριψε αυτή την ιστορία, άλλοι σοφοί της εποχής, όπως ο Κράντωρ, την αποδέχθηκαν ως αληθινή. Μάλιστα ο Κράντωρ υποστήριζε ότι δικοί του φίλοι είχαν δει με τα μάτια τους τις δύο στήλες στις οποίες αναγράφονταν τα γεγονότα. Μεταγενέστεροι ερευνητές και γεωγράφοι, όπως ο Στράβων, ο Πλίνιος και ο Ποσειδώνιος, σε εποχές που ο γνωστός κόσμος ήταν πολύ ευρύτερος από ό,τι στην εποχή του Πλάτωνα, απέφευγαν να υποστηρίξουν ως αληθινή την ύπαρξη της Ατλαντίδας, χωρίς όμως να την απορρίπτουν κιόλας. Στα χρόνια του Μεσαίωνα η υπόθεση της Ατλαντίδας ήταν ξεχασμένη, όμως η ανακάλυψη μιας νέας ηπείρου, της Αμερικής, την έφερε πάλι στην επιφάνεια.
Το μεγάλο ταξίδι του Κολόμβου έδωσε σάρκα και οστά στην πιθανότητα να υπήρχε κάποτε ένα μεγάλο κομμάτι στεριάς στη μέση του Ατλαντικού ωκεανού. Στα χρόνια της Αναγέννησης η Ατλαντίδα ήρθε πάλι στην επικαιρότητα και οι σχετικές διαμάχες συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Πάντως, οι νεότερες έρευνες, βασισμένες στις σύγχρονες δυνατότητες της επιστήμης, απέχουν πολύ από το να την απορρίψουν ως ένα "ευγενές ψέμα" και θεωρούν την ιστορία του Πλάτωνα ως το αχνό, σκοτεινό περίγραμμα ενός από τα σπουδαιότερα συμβάντα της ιστορίας. Τα τελευταία χρόνια είναι πλέον διαδομένη η πίστη πως στο απώτατο παρελθόν είναι πολύ πιθανόν να άνθησαν μεγάλοι πολιτισμοί στην επιφάνεια της Γης, την ύπαρξη των οποίων αγνοούμε ή απλώς υποπτευόμαστε.
Ίσως το κείμενο του Πλάτωνα να εξωραΐζει πολλά πράγματα, ίσως να μην ήταν όλα τόσο τέλεια, πάντως προσωπική άποψη μας είναι ότι η ιστορία της Ατλαντίδας (ή αλλιώς Ποσειδωνίας) έχει εξαιρετικά μεγάλες πιθανότητες να είναι αληθινή. Καθώς οι έρευνες για τον εντοπισμό της συνεχίζονται σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, ας ελπίσουμε ότι κάποια μέρα θα βρεθεί ένα ατράνταχτο στοιχείο που να μας διαβεβαιώνει πως η Ατλαντίδα, η μυστηριώδης χαμένη ήπειρος, υπήρξε κάποτε!


7. ΦΑΙΔΡΟΣ

Στο διάλογο του «Φαίδρου» ο Πλάτωνας εξετάζει το φαινόμενο του Λόγου και τον ορισμό της Διαλεκτικής. Ο γραπτός λόγος επειδή αποτελεί μιμητική εικόνα του ζωντανού προφορικού λόγου είναι μικρότερης αξίας. Μόνο ο διαλεκτικός λόγος ερευνά τη σχέση των όντων προς την αλήθεια με ανάλυση και σύνθεση όλων των υποθετικών περιπτώσεων. Η πολλαπλή ανάλυση δια μέσου των αισθήσεων καλείται Ανάμνηση της Ψυχής προς τις Ιδέες.
Διαλεκτικός ομιλητής λέγεται ο εραστής της ανάλυσης και σύνθεσης του λόγου. Η τέχνη αυτού συνίσταται στο ότι αναλύει και συνθέτει με το λόγο τα όντα, ώστε να ισοδυναμούν αυτά με την ανάμνηση των ιδεών. Ο Σωκράτης έλεγε πως όταν θα συναντήσει έναν τέτοιο διαλεκτικό φιλόσοφο θα τον προσκυνήσει ως θεό.

[συνεχίζεται....]

_________________
The fate of all mankind I see
Is in the hands of fools

KING CRIMSON-EPITAPH 1969
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
opyrgos
Αποκλεισμένο μέλος


Εγγραφή: 30 Νοέ 2007
Δημοσιεύσεις: 13248

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Ιαν 01, 2011 10:40 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

stefstath έγραψε:
σου είπα ότι σταματάω την αντιπαλότητα...και συ συνεχίζεις.....!!!;;
Την ευθύνη πλέον δεν θα την έχω εγώ αλλά αυτοί που μου είπανε να σταματήσω...... Δάκη τα βλέπεις; Τώρα φταίω εγώ;
Όπως είπες και εσύ, το ότι σταματάω το διαξιφισμό δεν σημαίνει ότι σταματάω να γράφω.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
stefstath
Πρύτανης


Εγγραφή: 07 Δεκ 2006
Δημοσιεύσεις: 777
Τόπος: ΙΛΙΟΝ

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Ιαν 02, 2011 2:06 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

ξέρεις κάτι......πολύ ασχολήθηκα μαζί σου και σου έδωσα και αξία. Εσύ δε γράφεις, εσύ μόνο επικρίνεις, το ξέρω ότι σε έχω τσούξει αλλά τώρα σε βαρέθηκα, δεν έχεις τίποτα να μου δώσεις όπως ποτέ δεν είχες. Αφού λοιπόν δεν αξίζω την προσοχή σου, αφού αντιγράφω όπως λες χωρίς να στηρίζω τίποτα, τότε τι τρέχεις από πίσω μου; Συνέχισε το δρόμο σου να συνεχίσω και γω το δικό μου, δεν θα είμαι για πολύ στο φόρουμ καθόσον όπως είπαμε δεν ανησυχώ γιαυτούς που κάνουν κακό, αλλά για αυτούς που δεν κάνουν τίποτα για αυτό....... ίσως δίνω γνώσεις που δεν αξίζει κανείς.... αλλά αυτή είναι και η τιμωρία μου.... ίσως από όλο αυτό γίνω καλύτερος.... Η ζωή είναι γεμάτη οπύργους και γεμάτη κρυμμένους παραστάτες..... ας είναι και έτσι.
_________________
The fate of all mankind I see
Is in the hands of fools

KING CRIMSON-EPITAPH 1969
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
opyrgos
Αποκλεισμένο μέλος


Εγγραφή: 30 Νοέ 2007
Δημοσιεύσεις: 13248

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Ιαν 02, 2011 9:28 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

stefstath έγραψε:
το ξέρω ότι σε έχω τσούξει
Μ' αυτό το πλευρό να κοιμάσαι!
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
stefstath
Πρύτανης


Εγγραφή: 07 Δεκ 2006
Δημοσιεύσεις: 777
Τόπος: ΙΛΙΟΝ

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Ιαν 02, 2011 4:31 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

απ' όλο το κείμενο αυτό επέλεξες; Άρα σε σε έχω τσουρουφλήσει....θα με θυμάσαι για πάντα......έπρεπε κάποιος να βρεθεί επιτέλους αφού όλους τους δουλεύεις χρόνια τώρα.....θα με θυμάσαι όπως η καμήλα το τρένο...θα σου μείνω αξέχαστος..
_________________
The fate of all mankind I see
Is in the hands of fools

KING CRIMSON-EPITAPH 1969
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Επισκόπηση όλων των Δημοσιεύσεων που έγιναν πριν από:   
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Συζητήσεις για Πρόσωπα Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες
Μετάβαση στη σελίδα 1, 2, 3, 4, 5  Επόμενο
Σελίδα 1 από 5

 
Μετάβαση στη:  
Δεν μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης





Μηχανισμός forum: PHPBB

© filosofia.gr - Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του.

Υλοποίηση, Φιλοξενία: Hyper Center