Η Νόηση και η Βούληση στο χωροχρονικό συνεχές και εκτός

[KOSTAS GIAVASOGLOU]

Η νόηση και η βούληση προσδιορίζονται από τα ίδια στοιχεία από τα οποία προσδιορίζεται η ολότητα, ένα στοιχείο στο χωρόχρονο το υλικό πεδίο, και ένα στοιχείο εκτός του χωρόχρονου, πέραν του χωροχρονικού συνεχούς σε μια άλλη διάσταση το πνευματικό.
Τα δύο στοιχεία πνευματικό και υλικό επικοινωνούν μεταξύ τους είτε με άνοδο προς το πνεύμα, είτε με κάθοδο προς την ύλη. Το τέλος της ζωής σημαίνει άνοδο προς το πνεύμα διότι η μορφή έχει πραγματώσει το έργο της και δεν έχει πλέον λόγο ύπαρξης στο χωρόχρονο. Συνεπώς ενώνεται με το πνευματικό στοιχείο της Ολότητας. Επειδή η μορφή αποτελεί εξατομίκευση της Ολότητας, η καταστροφή αυτής αναιρεί τα στοιχεία της λειτουργίας και πλέον ως μη λειτουργική παύει να έχει λόγο ύπαρξης, φεύγει λοιπόν από των χώρο και τον χρόνο και μεταβαίνει σε μια άλλη διάσταση, την διάσταση της Ολότητας όπου ενώνεται με αυτή χάνοντας την ατομικότητά της. Έτσι λοιπόν γίνεται μέρος της Ολότητας που είναι και το ανώτατο επίπεδο.
Όμως δεν φεύγει αυτούσια διότι ο προσδιορισμός αυτής ήταν για τον συγκεκριμένο χώρο και χρόνο. Το άυλο στοιχείο το πνευματικό της στοιχείο διαχωρίζεται του υλικού και ενώνεται με το με το άυλο πνευματικό ενεργειακό στοιχείο της ολότητας έξω από το χωρόχρονο δυναμένη να λάβει μορφή σε διαφορετική διάσταση ως άλλη μια εξατομίκευση της ολότητας. Ενδεχομένως και να δύναται να λάβει μορφή σε πολλές διαστάσεις ταυτόχρονα.
Η μορφή έχει υποστεί βελτίωση στο χωρόχρονο και έχει αφήσει απογόνους με τα βελτιωμένα χαρακτηριστικά τα οποία κληρονομούνται. Έτσι η υλική ολότητα υφίσταται βελτίωση. Η βελτίωση αυτή φαίνεται στις ικανότητες που αναπτύσσονται και έχουν ως αποτέλεσμα της καλύτερη προσαρμογή σε ένα διαρκώς εξελισσόμενο περιβάλλον. Οι δεσμοί της αναλογίας υφίστανται στο πνευματικό και υλικό στοιχείο και κατά κάποιο τρόπο υφίστανται και ανάλογα και στο πνευματικό και στο υλικό πεδίο.
Στο πνευματικό πεδίο υφίστανται τα πρότυπα, τα αρχέτυπα. Αυτά πρέπει να αποκτήσουν υλική υπόσταση ώστε να υποστούν την φθορά, τον θάνατο και την αναδημιουργία σε συνεχή βελτίωση μέχρι να επιστρέψουν βελτιωμένα στο πνευματικό πεδίο. Όταν το υλικό επίπεδο βελτιωμένο σε βαθμό τελείωσης ενσωματωθεί στο ιδεατό το πνευματικό επίπεδο, τότε υπάρχει τελείωση και παύει πλέον ο λόγος της ενσωμάτωσης στο υλικό στο γήινο επίπεδο.
Τότε το πνευματικό μεταβαίνει σε μια κατάσταση ανώτερου πνευματικού το οποίο πλέον ασχολείται με τα αιώνια πρότυπα, με την κατάσταση της αιώνιας αυτοπαρατήρησης την κατάσταση της αέναης κίνησης ενός αλγόριθμου προς την διαρκή εξέλιξη. Μία κατάσταση διαρκούς πνευματικής διεργασίας.
Τυλιγμένο τον μανδύα του Φωτός αεί νοείται, λειτουργεί μέσα σε μια κατάσταση εξισορρόπησης αντιθέτων δυνάμεων ούτε καλών, ούτε κακών, απλά σε αντίθετη φορά η μία με την άλλη. Και αυτό διότι έτσι πρέπει να γίνεται γιατί μόνο έτσι δημιουργείται η κίνηση.
Είναι αυτή η διαρκής κίνηση που παράγεται από την φορά των αντιθέτων. Έτσι το ψυχρό γίνεται θερμό, το θερμό ψύχεται. Όταν βάλεις το ένα δίπλα στο άλλο, τότε αλληλοεπηρεάζονται και αλληλοεπιδρούν το ένα στο άλλο, η δε κατάσταση του ενός μεταβάλλεται σε σχέση με τη κατάσταση του άλλου. Έτσι το άτακτο δια της μειώσεως της εντροπίας γίνεται τακτικό και το τακτικό δια της αυξήσεως της εντροπίας καθίσταται άτακτο.
Η εναρμόνιση των αντιθέτων στοιχείων είναι αυτό που δίνει τη ζωή και τη κίνηση. Το Σύμπαν βασίζεται σε αυτή την αρχή, η αρχή της αρμονίας την οποία κρατεί το Υπέρτατο Όν. Οι αιώνιοι, οι ακατάλυτοι νόμοι του Κόσμου, αυτοί που τον κινούν, ευρίσκονται σε μια διαλεκτική σχέση μεταξύ τους και αυτή η διαλεκτική σχέση τους οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερη βελτίωση.

Οι μορφές αναπτύσσουν κοινά χαρακτηριστικά ανάλογα με την προσαρμογή που έχουν στον χώρο και στον χρόνο. Έτσι δημιουργούνται τα είδη και τα γένη. Είναι οι μορφές τα είδη τα οποία κατάφεραν να επιβιώσουν μέσα από μακροχρόνια προσαρμογή.
Το σύμπαν ευρισκόμενο σε μια γραμμική πορεία εξέλιξης .
Αν και το σύμπαν είναι σφαιρικό και αυτό διότι μόνο η σφαίρα ανταποκρίνεται στην λειτουργία του να τα περιέχει όλα, η εξέλιξη αυτού είναι γραμμική ως προς την πρόοδο. Είναι γραμμική και σπειροειδής συγχρόνως, εξελίσσεται σε μια γραμμή όπου ενώνονται οι σπείρες. Έτσι τα πολλαπλά σύμπαντα επικοινωνούν μεταξύ τους όμως δεν είναι δυνατή η μετάβαση από το ένα στο άλλο για τις μορφές. Και αυτό γιατί οι μορφές έχουν δημιουργεί για τον συγκεκριμένο χώρο και χρόνο. Ο χρόνος διαφοροποιείται από σύμπαν σε σύμπαν. Θα μπορούσε κανείς να το παρομοιάσει με αδράχτι στο οποίο είναι πιασμένες πολλές σφαίρες που γυρίζουν γύρω από τον εαυτό τους και η μία σε αντίθετη φορά με την άλλη. Εκάστη σφαίρα ευρίσκεται σε διαφορετικό χρόνο και χώρο. Έτσι λοιπόν δεν είναι δυνατόν να το δει κάποιος.
Το σύμπαν ευρισκόμενο σε μια γραμμική πορεία εξέλιξης έχει νόηση και βούληση και μαθαίνει να προσαρμόζεται σε ένα περιβάλλον συνεχώς μεταβαλλόμενο σε μια συνεχή πορεία εξέλιξης. Που οδηγεί αυτή η εξέλιξη; Οδηγεί σε μια κυκλική τροχιά γύρω από την συλλογική νόηση, την νόηση της Ολότητας. Η άνοδος προς αυτήν εκφράζεται με την καταστροφή των μορφών, των ειδών, των κόσμων.
Το σύμπαν έχει νόηση και ψυχή και βούληση. Εξελίσσεται με γνώμονα την βελτίωση πορευόμενο προς την συλλογική νόηση της Ολότητας,