Περί αθεΐας

[maxim_97]

Άθεος δεν γίνεται ποτέ o αγράμματος, ο αμαθής, ο αφελής, η ο μη γνωρίζων σε βάθος και έκταση θετικές επιστήμες. Συνειδητά Άθεος γίνεται, μόνο εκείνος, όπου ορθολογιστικά σκεπτόμενος, πληροφορημένος επαρκώς και σε βάθος με επιστημονική αντίληψη των πραγμάτων, κάποια χρονική στιγμή της ζωής του, με θάρρος και τόλμη αποβάλλει τον μύθο και τις παραδόσεις που έρχονται σε σύγκρουση της έρευνας , της γνώσης, της ΑΛΗΘΕΙΑΣ που τεκμηριώνεται μόνο απ’ αυτή. Για τους βολεμένους «εκπροσώπους Θεών και Διαβολών» ο ΑΘΕΟΣ είναι ο χειρότερος ΕΧΘΡΟΣ τους, αφού είναι ο ΜΟΝΟΣ που μπορεί να τους απομυθοποιεί και να «ξεσκεπάζει» την υποκρισία τους.
«Επιστήμονες» που δηλώνουν η εξακολουθούν να «πιστεύουν» σε Θεούς και Διαβόλους η να διέπονται από μεταφυσικές ανησυχίες, είτε δεν έχουν «ψαχτεί» αρκετά με το θέμα της ΑΛΗΘΕΙΑΣ και του ΜΥΘΟΥ, είτε δεν θέλουν να «στιγματισθούν» κοινωνικά, η τέλος ίδια συμφέροντα, τους αποτρέπουν να δηλώσουν την ανυπαρξία των.
Για ζητήματα η φαινόμενα που το σημερινό επίπεδο της επιστήμης αδυνατεί η δυσκολεύεται να δώσει απαντήσεις, δεν σημαίνει ταυτόχρονα την απαξίωση της, αλλά αντίθετα προτρέπει τον επιστήμονα ερευνητή να συνεχίσει το δύσκολο έργο του για νέες ανακαλύψεις και γνώσεις που να απαντούν σ’ αυτές. Ο άνθρωπος της έρευνας, που προσφέρει αντικειμενική γνώση της ΑΛΗΘΕΙΑΣ, είναι ο μόνιμος εχθρός των θρησκειών, των πατρόνων και των παρασίτων τους όπου η ύπαρξη τους στηρίζεται κυρίως απ’ τις πλειοψηφίες των γαλουχημένων αφελών, αμαθών, παραπληροφορημένων τυφλών πιστών.
Άλλοι πάλι «σοφίζοντες» ποικιλοτρόπως, αναζητούν «λύσεις η απαντήσεις» των φαινομένων όχι με επιχειρήματα άξια λόγου, αλλά μέσω αχαλίνωτου υποθετικού στοχασμού μεταφυσικών θέσεων, εγκλωβισμένοι σε ατέρμονους λαβυρίνθους φανταστικών σεναρίων. Όλα όσα εκφράζουν, αν δεν στοχεύουν σε σκοπιμότητες οικονομικών η άλλων συμφερόντων, τότε, μόνο γραφικοί μπορεί να χαρακτηριστούν.

Υπάρχει η ιστορία υποκειμενικής βάσης, γραμμένη στα μέτρα και συμφέροντα συγκεκριμένων σκοπιμοτήτων, αλλά και ιστορία αντικειμενική που την ξεπερνά με λογική, ντοκουμέντα και επιστημονικά επιχειρήματα μη αμφισβητούμενα.
Οι γνώσεις μεμονωμένων – ξεκομμένων ιστορικών συμβάντων, δεν χρησιμεύουν σχεδόν σε τίποτα την αντίληψη μας για την ουσιαστική ΑΛΗΘΕΙΑ, αν δεν συνδυασθούν με όλες εκείνες τις παραμέτρους που στο σύνολο τους δημιουργούν το ιστορικό γεγονός. Οι παράμετροι αυτοί, μπορεί να είναι προσωπικές φιλοδοξίες, εθνικές, οικονομικές, πολιτικές, θρησκευτικές, στρατιωτικές σκοπιμότητες κλπ. Το σύνολο δηλαδή της ανθρώπινης δραστηριότητας στην σκέψη και δράση για εκπλήρωση συγκεκριμένου κάθε φορά στόχου.
Προκείμενου δε την επίτευξη του, κάθε μέσον και ανάλογα ποιος και πως το χρησιμοποιεί, γίνεται «θεμιτό», ανεξάρτητα του κόστους και ποιος το πληρώνει.
Το «δίκιο» βρίσκεται πάντα με το μέρος του ισχυρότερου. Ο ηττημένος δεν έχει ούτε λόγο ούτε έργο, μέχρι οι κοινωνικές η άλλες συγκυρίες να τον επαναφέρουν στο προσκήνιο, ισχυρότερο του πρώην ισχυρού του αντιπάλου, για να παίξει τον δικό του ρόλο στην ιστορία.
Οι κατά περίπτωση κοινωνικές συγκρούσεις ως μέσον διεκδίκησης συμφερόντων, αποτελούν κανόνα εξέλιξης της κοινωνίας προς το καλύτερο η και το χειρότερο. Η έκβαση της σύγκρουσης δημιουργεί νέα δεδομένα. Μπορεί να την προωθεί πολιτισμικά - οικονομικά, μπορεί και όχι. Μια λαϊκή εξέγερση - επανάσταση ενάντια στο κατεστημένο με στόχους την δικαιότερη κατανομή του εθνικού πλούτου, την ελευθερία σκέψης κι’ έκφρασης, την κοινωνική δικαιοσύνη, της ποιοτικής αναβάθμισης της ζωής του μέσου ανθρώπου, δείχνει και αφορά μόνο εκείνους τους πολίτες που αν μη τι άλλο, γνωρίζουν πως κανένας « Μεσσίας» δεν πρόκειται να τους «σώσει».... Είναι συνειδητοποιημένοι πως μόνο με την αγωνιστικότητα τους εξαρτάται η όχι το μέλλον τους. Δεν μπορούν ποιοτικά να συγκριθούν μ’ εκείνους τους επαναστάτες που με τυφλή πίστη στον ηγέτη «σωτήρα» - ιδιαίτερα αν είναι θρησκευτικός - η ζωή τους θα πάει προς το καλύτερο.....
Αν τολμήσουμε να δούμε την αλήθεια των πραγμάτων με καθαρό μυαλό, είναι βέβαιο ότι στο τέλος, όλα η σχεδόν όλα, θα τα αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά απ’ ότι σήμερα.
Το «κέρδος» μας θα είναι η αίσθηση απόλυτης πνευματικής ελευθερίας και επομένως της ψυχολογίας μας όπου θα μας απαλλάξει από τις επίκτητες καλλιεργημένες φοβίες μας. Φοβίες που καθορίζουν ολόκληρη τη ζωή μας, από ενέργειες που μας καθιστούν στάσιμους ποικιλοτρόπως. Η δειλία, ο φόβος και η ανασφάλεια, μας οδηγούν στην ψυχολογία του ηττημένου, πριν ακόμα αρχίσουμε να δίνουμε την «μάχη» της ζωής μας.
Για τους περισσότερους, οι έννοιες αυτοσεβασμού, αυτοπεποίθησης, αυτοκριτικής, δεν διδάσκονται ούτε προβάλλονται όπως θα έπρεπε από την οικογένεια, το σχολείο, την κοινωνία. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο μέσω της παρεχόμενης παιδείας όπου καλλιεργεί κυρίως την υποταγή, την μοιρολατρία, την συναισθηματική φόρτιση στη σκέψη (άρα αντίληψη και συμπεριφορά του), την απαξίωση η υποβάθμιση της ΛΟΓΙΚΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ως «οδηγού» ζωής.
Η υποταγή του ανθρώπου στο «σύστημα», μέσω και μόνο του φόβου τιμωρίας του, από νόμους «Θεϊκούς» η ανθρώπινους, δεν τον κάνουν απαραίτητα και σωστό η δίκαιο κοινωνικό ον στις αντιλήψεις η στις ενέργειες του. Αντίθετα στις περισσότερες των περιπτώσεων, γίνεται καχύποπτος για όλους και για όλα γύρο του, βγάζοντας μια «κρυφή» η «ανοικτή» επιθετικότητα στην προσπάθεια «άμυνας» του «εγώ» του. Οι «άγιοι πατέρες» του χριστιανισμού, γνώστες των φυσικών ανθρώπινων αδυναμιών, δίνουν άφεση αμαρτιών στους «μετανοούντες»…. Το «ουδείς αναμάρτητος» δικαιολογείται απ’ την ίδια φυσική μας υπόσταση. Αν λοιπόν έτσι μας ήθελε ο «Πλάστης» μας και μάλιστα «κατ’ εικόνα και ομοίωση», τότε κι’ Αυτός δεν είναι αναμάρτητος. Τι νόημα έχει επομένως η «άφεση αμαρτιών» και για ποιον;
Χωρίς κατάλληλη παιδεία και πνευματική καλλιέργεια επιστημονικής βάσης και αυτόπροσδιορισμού του έναντι της κοινωνίας, είναι έτοιμος κάθε στιγμή ο καθένας που θα πιστέψει ότι μπορεί να παρανομήσει ατιμώρητα, να κάνει αντικοινωνική ενέργεια η έργο, προσωπικού η άλλου συμφέροντος.
Το ζητούμενο μιας θεωρητικά και μόνο ιδανικής κοινωνίας δικαίου, θα έπρεπε να είναι η αναβάθμιση της παιδείας του ατόμου, σε επίπεδο τέτοιο, όπου κυρίαρχα στοιχεία της προσωπικότητας του, θα ήταν η αυτοκριτική ικανότητα τοποθέτησης του εαυτού του έναντι της κοινωνίας και ο αυτοέλεγχος των ενεργειών του έναντι των άλλων, χωρίς τον φόβο τιμωρίας του, από το όποιο πολιτικό η θρησκευτικό «σύστημα» αξιών.
Από μόνος του ο καθένας, θα ενσωμάτωνε στο «είναι» του, τους νόμους δικαίου και κατανόηση της ανάγκης ομαλούς συνύπαρξης με τους άλλους. Μια τέτοια όμως θεωρητικά και μόνο, «ιδανική κοινωνία» όπου οι πάντες θα λειτουργούσαν ως θεσμικοί, αποτελεί ουτοπία. Βρίσκεται ΕΞΩ και ενάντια της φυσικής μας υπόστασης που ενσωματώνει πλήθος αδυναμιών αλλά και δυναμικών συμπεριφορών σε ατομικό πρωτίστως επίπεδο.

Το συλλογικό πνεύμα, αποτελεί το μέσον η το «εργαλείο» επίτευξης του στόχου. Το ίδιο συμβαίνει σ’ όλους τους ζωντανούς οργανισμούς όπου η «καλοσύνη» περισσεύει μόνο και όταν σε ατομικό, οικογενειακό η άλλο επίπεδο όλα βαίνουν «καλώς». Στον κίνδυνο, στην πείνα, στην στέρηση ελευθερίας κλπ, οι αντιδράσεις είναι κοινές για όλους, αλλά το γνωστό ο «σώζον εαυτόν σώζεται», λειτουργεί ενστικτωδώς για τον καθένα ξεχωριστά.
Μεγαλώνουμε καταγράφοντας ιδέες που δεν προσεγγίζουν παρά ελάχιστα την φύση και θέση μας, για τον εαυτό μας, την κοινωνία, τη ζωή, τον θάνατο το σύμπαν. Αφήνουμε άλλους ν’ ασχολούνται σοβαρά μ’ αυτά τα θέματα, αλλά εμείς δεν παύουμε να εκφράζουμε την «άποψη» μας, έστω κι’ αν ποτέ δεν προβληματιστήκαμε σοβαρά για την ορθότητα η όχι αυτής.
_________________
Επίκουρος:
Ο θάνατος δεν υπάρχει ούτε για τους ζωντανούς ούτε για τους πεθαμένους – εφόσον για τους πρώτους δεν υπάρχει, ενώ οι άλλοι δεν υπάρχουν πια".

[vv]

H μεταφυσική δεν αποκλείει τον αθεϊσμό. Βλέπε υπαρξιστικό αθεϊσμό στην Φιλοσοφία. Ο Αθεϊστικός υπαρξισμός, σου καταρρίπτει όλο το παραπάνω κείμενο, όταν προβάλλεις το αντιφατικό μεταφυσικής και αθεϊσμού.
_________________
Πόσο Μηδαμινοί κι Ασήμαντοι μοιάζουν οι Πόνοι κ 'οι Αγώνες μας,
όταν θωρείς τη Γη απ' το Διάστημα!

[maxim_97]

[afham]

maxim_97 η μεταφυσική ΕΙΝΑΙ επιστήμη. Ο όρος έρχεται από το "Μετά τα φυσικά" του Αριστοτέλους. Είναι μάλιστα και μάθημα σε όλες τις Φιλοσοφικές σχολές του κόσμου. Εγώ το είχα σαν πρωτοετής από,τι θυμάμαι. Έχει και επιχειρήματα και αποδείξεις και φυσικά δεν είναι θεολογία αλλά συστηματική αναζήτηση του επέκεινα.

Αυτό μάλλον που έχεις στο μυαλό σου είναι η παραφυσική ή υπερφυσική.

[ΝΕΟΦΩΤΙΣΤΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ]

[maxim_97]

[maxim_97]

[ΝΕΟΦΩΤΙΣΤΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ]

Γιατί,όλοι οι άνθρωποι δεν υποκινούνται από σκοπιμότητες;

[maxim_97]

[ΝΕΟΦΩΤΙΣΤΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ]

Πιστεύεις πως υπάρχει αντικειμενική ηθική;

[maxim_97]

[iason]

Και γω θάλεγα, άλλο άθεος, άλλο άθρησκος. Αυτά που λες maxim ίσως αθρησκεία είναι, όχι αθεΐα.

Όμως, θα ήθελα να ρωτήσω κάτι που νομίζω βασικό και δεν το έχεις εξηγήσει. Βασικό γιατί όλο μιλάς για αλήθεια και για επιστήμη -και με κεφαλαία μάλιστα- αλλά... ενώ καταφεύγεις σε αυτούς τους όρους με θρησκευτική ευλάβεια, δεν εξήγησες τι εννοείς.
Έχω ακούσει για πολλές επιστήμες. Έτσι για να ξέρουμε για ποια μιλάμε.
Για κόπιασε να το ορίσεις, με σαφήνεια, επιστημονικά.
Για να αμβλύνουμε τις αντιθέσεις, ας τις πιάσουμε από την αρχή, με τη σειρά.
Τι εννοείς, αλήθεια, μύθος, πραγματικότητα, επιστήμη...

Βέβαια συμφωνώ με το πνεύμα που υπάρχει στο κείμενο, και που υπάρχει και στο σωκρατικό λόγο «το γαρ άτοπον εξ αγνοίας συμβαίνει» (Πολιτικός), το παράδοξο υπάρχει από άγνοια. Αλλά το μπέρδεμα είναι ότι και αυτοί οι ίδιοι οι εκφραστές αυτού του λόγου ήταν... ένθεοι... (κατά δική τους ομολογία)
Αυτό πώς το ερμηνεύεις;
Ποια «επιστήμη» είχαν αυτοί; Και ποια «φυσική υπόσταση»;
_________________
-Κάθε λόγος μπορεί να έχει αντίλογο. Κάθε αντίλογος πρέπει να έχει λόγο.
-Εγέμισεν ο ουρανός πετούμενους γαϊδάρους.

[ΝΕΟΦΩΤΙΣΤΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ]

[Bugman]

Εϊναι γνωστό το επιχείρημα, πως το να πιστεύεις σε μια ανώτερη δύναμη, θεός, θεοί, οτιδήποτε, που λειτουργεί αυτό που βλέπουμε, τον φανερό κόσμο, πρέπει να είσαι το λιγότερο μη επιστήμονας.
Ας δούμε λοιπόν το διαχωρισμό επιστήμονα και μη επιστήμονα. Έστω ότι ο Χ μπαίνει στο στόχαστρο της έρευνάς μας. Τι είναι αυτό που τον κάνει ή τον δείχνει ως επιστήμονα; Άνθρωπος είναι, έχει ανάγκη να αγαπήσει, να ερωτευθεί, να χαρεί, να παίξει, να τραγουδήσει, να κάνει χίλια δυο πράγματα, μόνος του ή με άλλους. Μέχρι εδώ ακόμα δεν βγάλαμε το "επιστημονικό" του ανθρώπου....Ας αναλύσουμε λοιπόν τον λόγο του: Ωπα! κάτι βρήκαμε εδώ...ορισμένες φορές μιλάει "επιστημονικά", όπως αυτός ορίζει τι είναι επιστημονικό. Έτσι αυτό που ξεχωρίζει τον επιστήμονα από τον μη επιστήμονα είναι ο λόγος και τίποτα άλλο. Οι ζωές τους κατά τα άλλα είναι ίδιες...ανθρώπινου τύπου. Ομοίως και οι άθεοι είναι άνθρωποι που διαφέρουν στον λόγο από τους ένθεους....
Ψάχνω λοιπόν τώρα να βρω ένα κριτήριο....που να μου δείχνει πως ο κάτοχος του λόγου περι θεού, δεν μπορεί να είναι κάτοχος του επιστημονικού λόγου. Το κριτήριο αυτό όμως που πρέπει να ανήκει, στον επιστημονικό λόγο ή στον περί θεού λόγο;
Αν βασιστώ στο λόγο περί Θεού...δεν μπορώ να βάλω κριτήριο...εφόσον μοναδικός κριτής είναι ο Θεός.
Αν βασιστώ στον επιστημονικό λόγο...τότε δεν μπορώ να προσδιορίσω κριτήριο που να έχει υπόσταση εντός των γνωστών και αποδεδειγμένων φαινομένων που περιλαμβάνουν το γνωστικό πεδίο της επιστήμης, και το οποίο κριτήριο να χρησιμοποιείται έξω από αυτό το πεδίο!
Αδυνατώ λοιπόν να βρώ κριτήριο...από επιστημονικής άποψης είναι αποδεκτό, από θεολογικής είναι η χάρη του Θεού....να φανερώνει τις αδυναμίες μας!
_________________
Σκορπίστε γνώση, μαζέψτε χαρά!

Η γνώση δεν μπορεί να πουληθεί: Γιατί ενώ κάθε εμπόρευμα μπορεί να επιστραφεί, η γνώση δεν μπορεί να επιστραφεί!

[maxim_97]