Προς Ποίηση

[ΚΛΙΟΚΑΣΤΗ]

Στην αρχή λοιπόν ο άνθρωπος κυνήγαγε στα δάση
Και τρόπους έψαχνε απλούς τη φύση να δαμάσει
Για να προφυλαχτεί απ΄ του καιρού τη φυσική πορεία
Μα και από του θεού την άκρατη μανία

Χαρά μέσα στην λύπη του υπήρξε έπειτα ο λόγος
Και όταν δε, βρήκε τη γραφή του έφυγε ο φόβος
Κυρίαρχος αισθάνθηκε πως γίνηκε της πλάσης
Και πόθησε ο άπληστος ακόμη και τα βάθη της θαλάσσης

Έτσι λοιπόν βάλθηκε να δώσει απαντήσεις
Σε καθετί το άγνωστο να ορίσει αυτός τις λύσεις
Έφτιαξε νόμους και αρχές, να βγει μπροστά να εξουσιάσει
Σοφός αυτοονομάστηκε το πλήθος θέλοντας να τον θαυμάσει

Έπειτα ένιωσε λιγοστό το χώμα που πατούσε
Δεν του έφτανε η γη στα πόδια του, τον πλούτο λαχταρούσε
Πανούργος εξελίχθηκε με βία στο μυαλό του
Απ’ όλους πάνω έβαζε μονάχα το εγώ του

Μ’ αυτόν τον τρόπο γέννησε μέσα του τον φθόνο
Και ξάφνου λαοί σκοτώνονταν σκορπίζοντας τον πόνο
Ακόμη και τα χαρτιά μαλώνανε με την χρυσή την πένα
Αντί μελάνι αράδιαζαν τ΄ ανθρώπινο το αίμα

Τόσο άσβεστος εγίνηκε ο πόθος του για τα πρωτεία
Αυτάρεσκος τον θάνατο κοιτούσε με λαγνεία
Πλέον η γης περίσσευε γι΄ αυτήν αδιαφορούσε
Σκοπός του έγινε η φωτιά, τη στάχτη λαχταρούσε

Και οι θεοί, που έβλεπαν, αρχικά γελούσαν
Αφού ήταν δικό τους τέχνασμα, δεν ανησυχούσαν
Μα τους θανάτωσε και αυτούς, τους έστειλε στον Άδη
Την άνοδο του όρισε ως θεϊκό σημάδι

Και έτσι γυρνούσε η γη ασταμάτητα και ο ήλιος την κοιτούσε
Μα ο άνθρωπος δεν αρκούνταν παρ΄ όλα όσα αποκτούσε
Και αφού δεν έμεινε τίποτε πλέον να κατακτήσει
Αποφάσισε στο παρελθόν με το νου του να γυρίσει

Να καταλάβει πια πως έφτασε σε τούτη την ανία
Και να αναλύσει με χαρά του κόσμου την πορεία
Να ξαναπεί ότι ειπώθηκε και να το αναλύσει
Να ακυρώσει τους παλιούς αυτός εκ νέου να τ΄ορίσει

Μα ξέχασε ο άμοιρος πως η φύση καρτερούσε
Για το κακό που έσπειρε εκδίκηση ζητούσε
Και αφού τον είδε στην αρχή, στα ίδια να θέλει να γυρίσει
Αποφάσισε την επανάληψη να μην την ξαναζήσει

Και έτσι λοιπόν τον τσάκωσε στον ύπνο βυθισμένο
Να ονειρεύεται εαυτόν χρυσά στεφανωμένο
Μεμιάς θεούς ανέστησε σε άλογα επάνω
Σκληρή μαζί του έγινε έχοντας νέο πλάνο

Από την άγνοια που τον έδερνε θέλησε να τον ξυπνήσει
Το φως κατάματα να δει και την προσποίηση ν΄αφήσει
Να πιάσει εκ νέου το φτερό και να δημιουργήσει
Προς ποίηση να οδεύει πια, το μίσος να αφανίσει.




ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ
ΣΕ ΣΑΣ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΜΕΣ ΤΗΝ ΓΚΡΙΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΧΟΛΗ ΣΑΣ ΖΕΙΤΕ
ΑΝΥΜΠΟΡΟΙ ΚΑΤΙ ΚΑΛΟ ΚΑΤΙ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙΤΕ
ΠΑΡΑ ΜΟΝΑΧΑ ΤΡΩΓΕΣΤΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝΤΑΣ ΣΚΟΝΗ
ΚΑΙ ΜΙΑ ΒΑΒΟΥΡΑ ΔΥΝΑΤΗ ΠΟΥ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΞΟΝΤΩΝΕΙ…





ΤΡΙΟΜΗΔΗ …..
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ;
_________________
«ὁ νοήσας ἑεαυτον εις αυτον χωρειῖ»

[mark]

Τελικά αυτοί οι ποιητές γνωρίζουν κάτι ή όπως λέει και ο Σωκράτης στην απολογία του, "δεν δημιουργούν με τη σοφία, αλλά με κάποιο φυσικό χάρισμα, με κάποια έμπνευση ανάλογη μ' εκείνη των μάντεων και των χρησμωδών."

http://www.angelfire.com/ut2/athens5thcentury/APOLOGIA.htm

http://www.youtube.com/watch?v=Htm8Gb5gNQA

[ΚΛΙΟΚΑΣΤΗ]

Στα νεφελώδη πάτησε τα στρώματα
Με βήματα ανάλαφρα και γοργά
Τον κόσμο από ψηλά αντίκρισε και δάκρυσε
Μα στόχευε ακόμη πιο βαθιά

Σαν βρέθηκε να αεροβατεί στου ουρανού την κορυφή
Με τ΄ άστρα γύρω του φωτιά να χουν αρπάξει
Φωνής αντίλαλο άκουσε σε μια βροντή
Και μια αστραπή με φως το δρόμο του βάλθηκε να χαράξει

Οι υπόλοιποι είχαν συναχθεί, καθήμενοι στο στρογγυλό τραπέζι
Σιμά τους τραγούδι έλεγε ο πλανήτης με μελωδική φωνή
Καθώς οι δορυφόροι του, την άρπα έκαναν να παίζει.
Καιρό περίμενε στον ύπνο του να ζήσει τούτη τη στιγμή!

Άρχισαν εκείνοι να μιλούν, καθείς για τον κόσμο του να εξιστορεί
Εικόνες περιέγραφαν αρμονικής ειρήνης και ομορφιάς
Εκείνος σάστισε απ΄ τη μαγεία τους, δεν γνώριζε τι να τους πει
Καθώς ελάχιστες αναμνήσεις αναδύονταν απόλυτης χαράς

Κι όταν η σειρά του έφτασε, τον λόγο για να αρθρώσει
Σε κλάματα ξέσπασε γοερά
Αφού θλίψη κοιτάζοντας τον ξωπίσω του μονάχα είχε νιώσει
Κάνοντας την ψυχή του δυνατά να πονά

Κι έτσι τους περιέγραψε τον λόγο που θρηνεί
Πως το δικό του είδος μολύνθηκε με απληστία
Όλοι μαζί του συνέπασχαν, σταμάτησε κι η μουσική
Κι εκείνος βάλθηκε να τους μιλεί για την ανθρώπινη μανία

Έτσι σιωπή επικράτησε, το δείπνο έλαβε τέλος
Και όλοι άρχισαν να αποχωρούν για το ουράνιο σπίτι
Μα εκείνος ένιωσε πιο βαθιά στην καρδιά του το βέλος
Και με σκυμμένο το κεφάλι όδευσε προς τον δικό του τον πλανήτη.



«ο Σωκράτης είναι ένοχος και ερευνά ψάχνοντας αυτά που βρίσκονται κάτω από τη γη και στον ουρανό, επίσης κάνει τον άδικο λόγο να φαίνεται δίκαιος και αυτά τα διδάσκει και σε άλλους»
Πιστεύω mark
πως οι ποιητές απλά τυχαίνει να αντιλαμβάνονται με διαφορετική σκοπιά τα γεγονότα και τον κόσμο , ο καθένας με τον δικό του μοναδικό τρόπο και αρχίζουν να τα ερμηνεύουν όλα γύρω από τη δική τους σκοπιά. Μπορεί να τυχαίνει κάποιες φορές να φαντάζουν μάντεις ίσως επειδή αντιλαμβάνονται τα φυσικά επακόλουθα που έχουν οι ενέργειες . Ίσως να νιώθουν και να εστιάζουν σε κάτι καλό που άκουσα πρόσφατα

WE ARE NOT HUMAN BEINGS HAVING A SPIRITUAL EXPERIENCE.
WE ARE SPIRITUAL BEINGS HAVING A HUMAN EXPERIENCE.
_________________
«ὁ νοήσας ἑεαυτον εις αυτον χωρειῖ»

[ΚΛΙΟΚΑΣΤΗ]

Την ξέβρασαν τα κύματα την ώρα που ο μεγαλόδωρος Ήλιος έτρεχε να κρυφτεί
Ο θυμωμένος Ποσειδώνας χειροπόδαρα την έδεσε με φύκια
Γυμνή όπως την γέννησε η φύση αισθάνονταν ανήμπορη να σηκωθεί
Ενώ δυο αστερίες ξέμειναν μπερδεμένοι στα μαλλιά, σαν να ΄ταν σκουλαρίκια

Απ΄ τα μαβιά και υδατικά της μάτια δάκρυα ξεπηδούσαν
Μια πικρή και άγνωστη γεύση στο στόμα είχε ξεμείνει
Η παγωνιά και ο Αίολος αλύπητα το σώμα της χτυπούσαν
Πίστεψε πως στον νου κυρίευε μονάχα αλλοφροσύνη

Ο φλοίσβος την ώρα που την εμφάνιση η σελήνη έκανε, δυνατά ηχούσε
Και ανθρώπινη πνοή αγαπημένη να νιώσει λαχταρούσε
Όρθωσε τ΄ ανάστημα μ΄ όση δύναμη στην ψυχή κρατούσε
Μα η πορεία σκοτεινή, φαινόταν πως κάπου ο θάνατος καραδοκούσε

Της θάλασσας τ΄ άγρυπνο βλέμμα αισθάνονταν να την παραφυλάγει
Και μια υποψία έντονη πως κάποιος την κοιτάει
Προσπάθησε τις ίριδες να διαστείλει να εστιάσει στα πελάγη
Και ξάφνου το φεγγάρι άκουσε ψιθυριστά να της μιλάει

¨Ονειροπαρμένη και θαλασσοδαρμένη στη ψυχή σου τι συμβαίνει
Την λογική ξεπέρασες και είσαι καταραμένη
Από θεούς και ανθρώπους εξόριστη, εδώ αιχμαλωτίστηκες
Για τα δεινά που προκάλεσες απ΄ όλους τιμωρήθηκες
Στου χρόνου μέσα την πορεία τυχερή εσύ στάθηκες
Και με επιείκεια ο κόσμος σου, σου φέρθηκε
Σε σχέση με το πόσες φορές το κακό τους αποπειράθηκες
Η ψυχή στο σώμα σου για τιμωρία αφέθηκε
Στην κόλαση της άγνοιας και του αποπροσανατολισμού τώρα ζεις
Αφού στο γένος σου θαρρείς πως σοφά μίλησες
Κανείς δεν άντεξε να ακούσει την αλήθεια που μέσα σου αδιάκοπα επινοείς
Στους νόμους τους και στις αρχές αφού τόλμησες και αντιμίλησες
Μα εγώ τυγχάνει να αγαπώ τις υπάρξεις σαν του λόγου σου
Καθώς κακό με ξίφος την αλήθεια διαπράττουν που σκοτώνει
Και έτσι θα απαλύνω εγώ τον δικαιολογημένο φόβο σου
Και θα σε μεταφέρω τώρα δα σε κόσμο που λυτρώνει¨

Λευκό και φτερωτό η σελήνη έστειλε μπροστά της ευθύς ένα άτι
Και χρυσοκέντητο απ΄τις ακτίνες του φόρεμα την γύμνια να στολίσει
Εκείνων να αποχωριστεί το σκεπτικό που ναι γεμάτο απάτη
Και τις αλήθειες τις να μοιραστεί σε κόσμο που το ψέμα έχει σβήσει.
_________________
«ὁ νοήσας ἑεαυτον εις αυτον χωρειῖ»

[mark]

Σαν κρίση πανικού μου θυμίζει αυτό, καθώς και την ιστορία του Διόνυσου, που τον θεράπευσε η Κυβέλη/Ρέα από την τρέλα που τον είχε χτυπήσει η Ήρα.

http://dim-rizou.pel.sch.gr/papers/noe2002/paper5.htm

[ΚΛΙΟΚΑΣΤΗ]

Σε κατάσταση πανικού το πόσο μακρυά μπορεί να φτάσει η φαντασία του καθενός και το τι σενάρια μπορεί να πλάσει είναι απίστευτα μαγικό.
Και όλο αυτό σε ελάχιστο χρόνο.
Πόσο κρατάει μια κρίση πανικού;
Πόσο μακρυά μπορείς να το τραβήξεις μέσα σαυτό το διάστημα!
ίσως ένα από τα δημιουργικά συναισθήματα που μπορούμε να νιώσουμε.
τώρα αμα το πάμε ψυχολογικά και υποσυνείδητα για ποιους λόγους δημιουργείται κτλ άστα να πάνε...
_________________
«ὁ νοήσας ἑεαυτον εις αυτον χωρειῖ»

[mark]

χαχαχα, πρώτη φορά ακούω κάποιον να μιλάει με συμπάθεια για την κρίση πανικού!

Τι είναι; Μα μια ρήξη, ένα σχίσμα στο χώρο και το χρόνο, που, όπως λέει και ο Αλέν Μπαντιού, σε κάποιες αλήθειες μπορεί να σε οδηγήσει, αν το αφήσεις...και να μεταφέρεις μετά αυτές τις αλήθειες σε λόγια, είτε το καταλαβαίνεις είτε όχι. Ίσως για αυτό το λόγο να βγαίνει μια δημιουργία.

http://www.youtube.com/watch?v=wC67vNY9Rcg

[vag_el]

Καθώς νύχτωσε,την ωρα του καλοκαιρινού,
που νοσταλγούσε την ηλιοκαμένη φύση,
την ώρα που η καρδιά καθυστερούσε
να χτυπήσει,σαν της αγάπης τ άναμα,

ήταν λιωμένο το κερί,κι η σκόνη τριγύρω
μαζεμένη,
εδειχνε να φέγγει μόνο ο Ερωτας
σεσημασμένος ταραχοποιός να δείχνει
την προκυμαία,
αυτήν που τοσα χρόνια αγόραζε με
΄πλούτη νέα ,'
_________________
ανθάκια μου χλωμά,
που σας επήραν σε
κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν,

Κώστας Καρυωτάκης

[Μέγας Αστεράρχης του Σύμπ]

[ΚΛΙΟΚΑΣΤΗ]

Για πες μου Αρτεμίδωρε, εσύ που θεία στο νου κουβαλάς δώρα
Κι αν δεις να δυσκολεύεσαι απ΄ τον Αχμέτ σιμά σου, συμβουλές ζήτησε
Τι συνέβη στο κορμί μου χθες μεσάνυχτα την ώρα
Και τι απ΄όλα αυτά η ψυχή μου κατάφερε και φοίτησε;

Ξάφνου απαλά σαν να νιωσα χάδι τρυφερό να με παρασέρνει
Το πάντα ολόγυρα σκοτεινά μονάχα της σελήνης το φως να εκπέμπει
Το σώμα μου βαρύ σε ύπνο βαθύ είχε πέσει
Μα η ψυχή ανάλαφρη κατάφερε να ταξιδέψει

Απ’ το παράθυρο ξεπήδησε σαν κλέφτης που λεία έχει αρπάξει
Και περίχαρη στα πόδια φόρεσε τα φτερωτά σανδάλια
Βρέθηκε πάνω από την γαλάζια την γραμμή, την καμπυλότητα της γης κοιτούσε
Και εκεί στα δυο χωρισμένη την αντίκρισε και ευθύς μέσα της βούτηξε να δει όσα λαχταρούσε

Είδε ανθρώπους με χαμόγελα να περπατούν ολούθε
Σφιχτά να κρατούν στα χέρια τους, το βάρος τους σε χαρτί
Όλη ισάξιοι στεκόντουσαν κανένας ελεημοσύνη δεν ζητούσε
Και δέχονταν με ευγένεια την ενέργεια την κοσμική

Κανείς σε βάθρο επάνω δεν καμάρωνε
Αφού όλων οι ψυχές το φως είχαν δεχθεί
Καμία φωνή δεν υπερίσχυε
Διάλογος ανάμεσα τους είχε αναπτυχθεί

Τα χρώματα ήταν ζωντανά η φύση δεν νοσούσε
Και όσα είχαν ανακαλυφθεί, ο άνθρωπος με σοφία τα χρησιμοποιούσε
Στον θάνατο γιορτή οργάνωναν λαμπρή
Και μεταξύ τους είχαν επινοήσει γλώσσα σε όλους κοινή

Άγνωστα σε με τριγύριζαν πλάσματα μες στα δάση
Η φύση είχε γεννήσει καινούρια όντα στην πλάση
Που ο άνθρωπος είχε μάθει μαζί τους να συζεί
Όλα συνεργάζονταν και ο πλανήτης άρχισε να ευδοκιμεί

Και έπειτα δυνατός θόρυβος στο σώμα με επέστρεψε
Καθώς άνθρωποι καυγάδιζαν , μια βαβούρα φοβερή
Τα μάτια καθώς άνοιξα αντιλήφθηκα
Πως ήταν όνειρο αυτή η γιορτή

Τριγύρω μιζέρια και γκρίνια που τη ζωή βλαστημούσε
Ανθρώπους μες στο άγχος τιμόνια να κρατούν
Και άλλους ξυπόλητους στο έδαφος έλεος να ζητούν

Όλοι να σκοτώνονται μεταξύ τους για το βάθρο
Η άγνοια να χει τρυπώσει στο μυαλό
Και την ενέργεια να μετατρέπουν για της φύσης το κακό

Που τ΄ αποδίδεις και εσύ μαθητή του αυστριακού;
Πόσο παράλογη βλέπεις την επιθυμία μου
Που σ΄όνειρο κατάφερε να μεταμορφωθεί;
Ξεγελώντας το συνειδητό στον ύπνο μου
Που αίτιο με τους νόμους του έχει γίνει
Οδηγώντας στου κόσμου την καταστροφή;
_________________
«ὁ νοήσας ἑεαυτον εις αυτον χωρειῖ»

[Get a life ρε Άστραρχε !]

[Μέγας Αστεράρχης του Σύμπ]

[Clement Duval]

[quote="Μέγας Αστεράρχης του Σύμπ"]

[vag_el]

Σαν απο θάνατο ξεκίνησε ,
κι η τρυφερή ημέρα πισώπλατα ανήγγειλε,'
σαν απο ρίγος της ψυχής
σαν απ αηδόνι που τραγούδησε τη νύχτα,

κι ένα κελί η μορφή σου τώρα,
που σίγησε στ αγέρι καθώς πήρε,
κοιμήθηκε στα χέρια τ ουρανού και της μητέρας,
κι ύστερα χάθηκε μεσα στη συννεφιά,

ενα ποτηρι κόκκινο φαρμάκι ήπιε,
ένα ποτήρι δηλητήριο πικρό
σ ενα ασημένιο δισκοπότηρο μετάνοιας
σα σκλάβος ,στις φυλακές του Παραδείσου.

καθώς τα όργανα του νόμου στρίγγλιζαν ,
οι ιαχές τους έννοιες φοβερές,
στους κόλακες της Αβύσσου έτρεμε σα κερί,
κι οι φύλακες χαμογελούσαν,
καθώς τύλιγε η μάνα το παιδί
μ ασπρόρουχα κεντημένα.
_________________
ανθάκια μου χλωμά,
που σας επήραν σε
κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν,

Κώστας Καρυωτάκης

[vag_el]

Sβησμένα επάνω στο χαρτί,
τα όνειρά μου περπατούσαν,
κι ήταν η θάλασσα που μου γελούσε,
φανερή απάτη στολισμένη.'

γυρνώντας μες τα σύννεφα,
ανοιγε τα φτερά του,
κι ήταν γιορτή ,'

διάφανη σελίδα ,γραμμένη
με μελάνι,'και κάπου εκεί
στην αμμουδιά στεκόντουσαν'
κοιτούσαν,'

λευκοι μου οι άγγελοι,κάτω
απο ένα χθεσινό γιαπί'.
βρεγμένο.
_________________
ανθάκια μου χλωμά,
που σας επήραν σε
κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν,

Κώστας Καρυωτάκης