ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑ-ΠΟΙΗΣΗ...

[ΚΛΙΟΚΑΣΤΗ]

ΠΟΥ ΣΕ ΟΔΕΥΟΥΝ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ
ΚΑΙ ΟΙ ΑΚΡΑΤΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ
ΓΙΑ ΚΕΙΝΑ ΠΟΥ ΝΟΣΤΑΛΓΗΣΕΣ
ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΑ ΟΣΑ ΔΕΝ ΕΙΔΕΣ

ΠΩΣ ΑΡΑΓΕ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ
ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΣΟΥ ΔΙΑΒΑΙΝΕΙΣ
ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΜΥΣΤΙΚΑ
ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ

ΠΟΤΕ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΣΟΥ ΘΑ ΒΡΕΙΣ
ΚΟΥΒΑΡΙ ΤΥΛΙΓΜΕΝΟ
ΜΕ ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΧΩΡΕΙΣ
ΚΑΙ ΣΕ ΧΟΥΝ ΛΑΒΩΜΕΝΟ

ΓΙΑΤΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΥ ΝΗΜΑΤΟΣ
ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ
ΘΑ ΒΡΕΙΣ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΝΟΗΜΑΤΟΣ
ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΠΑΘΟΣ

ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΛΟΙΠΟΝ
ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΓΓΙΞΕΙΣ
ΚΑΙ ΘΑ ΒΡΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΛΕΠΤΟ
ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΡΗΣΕΙΣ.
_________________
«ὁ νοήσας ἑεαυτον εις αυτον χωρειῖ»

[vag_el]

La complimente


rapsody


ήταν η μουσική άραγε,?...ήταν το χορευτικό,
που σφάλισαν οι ποιητές ,τ αυτιά τους ,τα πέτρινά εκείνα....
ειναι σαν σημερα ειναι σαν το αύριο ,που θέτει ελπίδες,
σε απαγχονισμένα σκέλη,σε μάρμαρα του χθές και των αιώνων,
που γύρισαν βαριεστημένα,στ απέναντι βουνό καθώς κοιτούσαν

΄τους αφελείς αυτούς εκεί,να μη φοβάσαι στους καυμούς
γιατι έχουν δυσοίωνη τη μοίρα εκείνη ,τη γοργοπόδαρη αυτήν
θεά του γένους την υπόνοια,
στους πίδακες ,στους καταράκτες θα τους βρείς
και στους αφρούς εκείνους που τρυγάνε,σε τάρταρα ,
σε μιαρές αχτίδες,που βάρβαρα γεννάνε και μωρά ιππεύουν εως τον ¨Ηλιο

το νυχτερό εκείνο το συμπάθησαν οι Γόνοι,λιμενοφύλακες του δρόμου,γεματοι απο κραγιόν στα στήθη,αυτούς που η πούλια κατηγορούσε
μη φάνη μη σταλάξει μη δάκρυ γίνει ο Ζυγός
είναι κι αυτό,στολίδι του χειμώνα ,ειναι κι η φθονερή εκείνη η ματιά
του πέλαγου η μάνα που στο πέταγμα αετού γυρτά συμμαζεύει τα φτερά της.
και σαν αντίπαλο με στέκει εκει στο πλάι της,και σαν καράβι γεννημένο στη φασκιά της ορμηνεύει,
και με μανία και οργή στη θάλασσα μεγάλη ξεδιψάνε,ναυτες που καρτεράς
στ αφοίνικό εκείνο το Παλάτι,στο λυτρωμό της σε φιλάν στα μάτια που γυρευουν
_________________
ανθάκια μου χλωμά,
που σας επήραν σε
κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν,

Κώστας Καρυωτάκης

[ΚΛΙΟΚΑΣΤΗ]

Vag_el...

ΣΤΟ ΝΥΔΡΙ ΜΕ ΤΑΞΙΔΕΨΕΣ ΜΕ ΛΟΓΙΑ ΜΑΓΕΥΤΙΚΑ ΚΑΙ ΩΡΑΙΑ
ΕΚΕΙ ΠΟΥ Ο ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΚΙΝΗΣΕ ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ
ΚΑΙ ΣΤΑΣΗ ΕΚΑΝΕ ΕΙΣ ΤΟΥ ΣΚΟΡΠΙΟΥ ΤΙΣ ΟΧΘΕΣ ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΕ ΜΟΙΡΑΙΑ
ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΣΕ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ ΝΑ ΜΑΘΕΙ ΤΙ ΑΛΛΟ Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΜΕΛΛΕΙ

ΚΙ ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΛΑΣΣΙΟ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΜΑΘΕ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΩΣ ΕΧΕΙ ΤΟ ΝΗΣΙ
ΤΟΝ ΦΑΩΝ ΠΟΥ ΣΥΝΔΕΘΗΚΕ ΜΕ ΚΕΙΝΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΤΗΝ ΑΤΙΜΗ ΚΥΡΑ
ΚΙ ΟΙ ΔΥΟ ΤΗΝ ΑΜΟΙΡΗ ΣΑΠΦΩ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΝΑ ΘΕΛΕΙ ΑΠ' ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΑ ΒΕΛΗ ΝΑ ΚΡΥΦΤΕΙ
ΚΑΙ ΑΠ΄ΤΟΝ ΚΑΒΟ ΤΗΣ ΚΥΡΑΣ ΕΠΗΔΗΞΕ ΦΕΡΝΟΝΤΑΣ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΜΦΟΡΑ.


...sofa apokrinesai
mesa ston nao mou
giauto ki apo pantou
gia se logo kalo
tha akous diko mou.
_________________
«ὁ νοήσας ἑεαυτον εις αυτον χωρειῖ»

[vag_el]

Κλιοκάστη,


με Λόγο φλογερό ,με ζάλισε ο χρόνος ,'τόπος έγινε της μοίρας ο ρακοσυλλέκτης,
σέ ένα στερνο πουλί που ζύγωσε τη θλίψη ,μή και τυχαία αλλαλάξει το παρών,
μη και ο δισταγμός του ζώσει φίδια ,αφού κι οι ναυαγοί τη μοίρα προυπαντίσαν τη Σαπφώ
Μα για πες μου εσύ ,σε έρώτημα μέγα αν εισαι ικανή ,
το δώρο να μου δώσεις και μια ευχή,μεγίστη στα Κάλλη σαν γυρέψεις
θεού και ανθρώπου απάντηση να δώσεις ,'
σε μιάν κατάρα που χει απο ανθρώπους ,κι έιναι να θυμώσεις η ευχή μεγάλη

Για πές μου εσυ Πυθεία ,σε ποιόν απ όλους Κένταυρο τον Αρη που ζυγώνει
για πες μου πως με λύσσα αγροικά εκει πάνω τη θυσία,
και λύσε μου τούτονα εδω το Γρίφο ,μες στη στεριά που ζείς εσυ τα φίδια και οι καιροί ,πως θέλεις τις εικόνες απο φύση μαγεμένη,'
σ ένα βουνό ερημωμένο απο κύμα,ερμηνεία η Χάριτη εδω κι Άιώνες ΄γίνεται
και μέσα στου πελάγου ερωτεύεται την κόρη '
κι εγώ που με μανία εζήλεψα τα Κάλλη εκείνα και τα βέλη'

κόπτης ο ΄άνεμος η ζήλεια μου μαχαίρι
_________________
ανθάκια μου χλωμά,
που σας επήραν σε
κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν,

Κώστας Καρυωτάκης

[ΚΛΙΟΚΑΣΤΗ]

ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΜΟΥ ΘΑ ΑΝΟΙΞΩ Ω ΘΕΟΙ ΠΟΥ ΣΦΡΑΓΙΣΜΕΝΟ ΕΜΕΙΝΕ
ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΚΑΙ ΑΔΙΚΑ ΚΑΤΗΓΟΡΗΘΗΚΕ ΜΟΝΟ ΔΕΙΝΑ ΠΩΣ ΦΕΡΕΙ
ΚΑΙ ΕΥΧΗ ΘΑ ΚΑΝΩ ΓΙΑ ΕΣΕ ΣΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΘΕΑΣ ΚΟΡΕΣ ΤΙΣ ΜΟΙΡΕΣ
ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΑΒΑ ΤΟΥΣ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ ΣΕ ΣΕΝΑ ΜΟΝΑΧΑ ΝΑ ΕΠΙΦΕΡΕΙ

ΜΑ Η ΑΜΟΙΡΗ ΤΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ
ΤΙ ΝΑ ΔΙΑΛΑΛΗΣΩ
ΤΗ ΛΑΧΕΣΗ ΕΧΩ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΓΙΑ ΝΑ ΟΡΙΣΩ

ΘΝΗΤΗ ΜΕ ΒΑΛΑΝ ΟΙ ΘΕΟΙ
ΜΕΣ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΑ ΤΕΙΧΗ
ΝΑ ΟΡΑΜΑΤΙΖΟΜΑΙ ΓΥΜΝΗ
ΤΙ ΕΠΡΟΚΕΙΤΟ ΝΑ ΤΥΧΕΙ

ΓΡΙΦΟΥΣ ΔΙΕΤΑΞΑΝ ΝΑ ΠΩ
ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΠΟΡΡΟΥΝΕ
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΑΒΕΒΑΙΟ ΝΑ ΔΩ
ΓΙΑ ΟΣΑ ΛΑΧΤΑΡΟΥΝΕ.
_________________
«ὁ νοήσας ἑεαυτον εις αυτον χωρειῖ»

[TΡΙΟΜΗΔΗΣ]

ΕΥΓΕ ΚΛΙΟΚΑΣΤΗ ΕΥΓΕ
ΕΥΓΕ ΕΥΓΕ
ΕΙΣΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΠΟΙΗΤΡΙΑ
Η ΠΙΟ ΠΑΡΑ-ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΘΑ ΕΛΕΓΑ
ΕΣΥ ΠΟΥ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑ-ΠΟΙΕΙΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΠΟΙΕΙΣ
ΓΙΑ ΔΙΔΑΞΕ ΚΑΙ ΣΕ ΕΜΕΝΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΘΝΗΤΟΥΣ
ΝΑ ΜΑΘΩ ΠΩΣ ΑΠΕΚΤΗΣΕΣ
ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ
ΤΟΝ ΟΡΘΟ ΚΑΙ ΖΥΓΙΣΜΕΝΟ
ΤΟΝ ΑΡΙΣΤΑ ΜΝΗΜΟΝΕΥΜΕΝΟ
ΠΟΙΟΣ ΣΕ ΒΟΗΘΗΣΕ ΓΙΑ ΠΕ ΜΟΥ
ΕΝΑ ΟΝΟΜΑ ΔΩΣΕ ΜΟΥ
ΕΓΩ Ο ΧΑΖΟΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ


Υ.Γ

vag_el ΕΥΓΕ ΚΑΙ ΕΣΕΝΑ ΦΙΛΕ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΕ
_________________
Η ΖΩΗ ΜΟΥ;OΛΗ Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ...

[ΚΛΙΟΚΑΣΤΗ]

Στο σταυροδρόμι είδα κατάπληκτη τον κόκκινο χιτώνα
του Βασιλιά να ‘ναι πεσμένος κάτω μες στα νερά, στο χώμα
Και φώναξα με οίκτο
«Ω ανεξίκακε που τρεις σ’ έχουν γεννήσει νύχτες
και δεν νικήθηκες ποτέ. Πως κείσαι τώρα στη γη;»
Και ήλθε ως στεκόμουν ο Θεός φαιδρός και μου ‘πε
«Όλα στον Χρόνο υπόκεινται και ‘κείνος εις τον κύκλο
αυτό έχω μάθει ξένε».
«Κοσμοχαλαστή Βασιλιά τόσους ανδριάντας τι τους θες
και αφήνεις να σου στήνουν; Μην είσαι άπληστος του λόγου σου
μήπως την έχεις δει; Μήπως την έχεις ψωνίσει που λέμε και εδώ κάτω;»
«Τιιιιιιι είναι αυτά που ξεστομίζεις θνητηηηηή εγώ ειμί ο αγνόσπλαχνος κεραυνοκράτωρ, ο νεφελοπερπατητής, ο Ένας. Κατοικώ σε όλους τους γαλαξίες με το θρόνο μου απέναντι στον Ήλιο, στα Ηλύσια πεδία»
«Καλά ότι πεις κάνε πιο κει να ανέβω στην ουράνια άμαξά σου και ξεκίνα να ανεβαίνεις χαμηλά γιατί πολύ στα ψηλά κατέβηκες. Πάμε να μου δείξεις τον θρόνο σου, μα σε παρακαλώ άσε το μειδίασμα να φύγει από τα χείλη σου και σπάσε κάνα χαμόγελο. Ψέματα δεν θα σου πω κατεύνασε την οργή σου λοιπόν.»
«Επιθέσεις δέχομαι και συ μου λες να κάθομαι χωρίς χολή και να μην αντιδρώ ούτε με σκέτα λόγια σ΄ αυτούς που με έργα μ’ αδικούν;»
«Τα λόγια και τις πράξεις τις ανθρώπινες νόησες Τρανέ και Μέγα Βασιλιά μα δεν τα ζύγιασες καλά ούτε για μια φορά και ακόμα ψυχές αναζητάς μέσα απ’ τα δικά μου μάτια, ίδιο χρώμα λες πως έχουν με τη θάλασσα και με καλείς να γίνω γνώστης των χρυσών σου δίσκων. Δεν τρώω ρε δεν μασάω πως το λένε, αυτά που παραθέτεις ξεγελώντας την πείνα μου με άδεια πιάτα. Επίδειξη σε ΄κείνους που νηστεύουν από όλα αυτά να κάνεις, σερβίροντας αέρα κοπανιστό. Και σταμάτα να γελάς αυτάρεσκος. Πόσες γυναίκες βρε αχόρταγε και πόσες μορφές για να τις ξεγελάσεις; Πόσα να δεις πια και πόσα να κατακτήσεις; Πόση ενέργεια σπατάλησες το εγώ σου να ικανοποιήσεις; Και έχεις και μια ντουζίνα παιδιά ανάθεμα σε. Για κάνε καμιά πρόσθεση να βάλεις κάνα συν στην ουσία σου γιατί ο ίδιος ο πατέρας σου ξανά θα σε καταπιεί, απ’ την αρχή να αρχίσεις τον σκοπό σου»
Και εκεί λοιπόν κάπου στα σύννεφα ο Βασιλιάς
που κανείς δεν τον είχε ως τώρα ορίσει
κατάλαβε πως μια θνητή από την γη
τον είχε αναλύσει
και αφού το ξανασκέφτηκε δεν βρήκε άλλη λύση
μαζί του την εκράτησε το σύμπαν να γνωρίσει.
Κυλούσε έτσι ο καιρός εις το βουνό επάνω
Και Εκείνος ήταν ήρεμος
Οργάνωνε άλλο πλάνο
Έτσι λοιπόν στα ξαφνικά μια όμορφη πρωία
Ξεκίνησε μονάχος του να κάνει εκστρατεία
Περνούσαν οι αιώνες αδιάκοπα και πίσω δεν γυρνούσε
Και η θνητή στον Όλυμπο γι’ αυτόν αγωνιούσε
Το πήρε απόφαση λοιπόν αφού είδε σημάδι
Κίνησε εκείνον για να βρει στο Όρος του Ποιμάνδρη
«Αχ και βαχ τρισκατάρατε με έχεις εξαντλήσει
φωτιές και θάλασσες, βουνά για σε ‘χω διανύσει»
Εκεί λοιπόν που έκατσε η δόλια να ξεκουραστεί
Να σου μπροστά πετάγεται ένα μικρό παιδί
Λευκοντυμένο ήτανε γύρο στα δεκατρία
Σε κείνη απευθύνθηκε σαν να την είχε θεία
«Αν και εφόσον και ξανά αν εκείνον ψάχνεις να ‘βρεις
πρέπει να τρέξεις πιο πολύ για να τον επρολάβεις»
Αυτό της είπε μοναχά και βάλθηκε να την κοπανήσει
Αφού η φύση το καλεί αετός να γίνει
Τον Άγνωστο και τον σκοπό του να γνωρίσει
Έτσι άρχισε να σκέφτεται χίλιους και δύο τρόπους
Εκείνονα πως να βρει χωρίς καθόλου κόπους
Ξεκίνησε ευθύς να πάει να συναντήσει
Όλους αυτούς που τον γνώριζαν
Το γρίφο για να λύσει
Και ποιον δεν εσυνάντησε στον δρόμο της επάνω
Σοφούς της αρχαιότητας και βασιλείς σπουδαίους
Θεούς ημίθεους θνητούς
Μαζί και όλους τους κυνικούς
Πλανήτες και αριθμούς
Μα πουθενά δεν ήτανε, της χάζευε ο νους
Επικαλέστηκε λοιπόν εκείνου τη βοήθεια
Του πανίσχυρου Θεού που λέει μόνο αλήθεια
Και εκείνος αμέσως έτρεξε αφού την συμπαθούσε
Το μαγικό ζωμό της έδωσε που τόσο λαχταρούσε
Τα μάτια ξανά άνοιξε και αλλιώς είδε την πλάση
Στα πόδια έβγαλε φτερά και έτρεξε να τον προφτάσει
Και έτσι αφού σαν άνεμος τριγύριζε στο οχτάρι
Πήρε ξυστά το βλέμμα της το χρυσό του το δοξάρι
Τον είδε από μακριά να κάθεται θλιμμένος
Σε μία πέτρα κλαίγοντας, φαινόταν πληγωμένος
Και ενώ οργή κυρίευε το πνεύμα της μέχρι τώρα
Σαν είδε τα μάτια του υγρά έτοιμα να ξεσπάσουν μπόρα
Αμέσως κοντοστάθηκε και βάλθηκε να εξετάσει
Τον χείμαρρο του πόνου του πως να κατευνάσει
Πλησίασε δειλά δειλά και κάθισε σιμά του
Τα μάτια του εσκούπισε και ένιωσε την καρδιά του
«Για πες μου αγαπημένε μου τι έγινε στον δρόμο
πώς φτάσαμε ως εδώ και γιατί έχεις πόνο;»
Εκείνος την αγκάλιασε και μ’ όλη του την σοφία
Bάλθηκε να της εξιστορεί την Δευκαλιωνία...


ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΟΝ ΑΠΕΚΤΗΣΑ
Ω ΦΙΛΕ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ
ΜΑ ΓΙΑ ΟΛΑ ΟΣΑ ΕΓΩ ΜΙΛΩ
ΕΙΝ' Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ..
_________________
«ὁ νοήσας ἑεαυτον εις αυτον χωρειῖ»

[vag_el]

Στη Μαύρη ώρα αυτή,που το φέγγος του ¨ηλιου
γίνεται ίσκιος τρυφερός,κατω απο τη θλίψη τ ουρανού
και μές τα δυό σου χέρια ανταποκρίνεται η κλέφτρα,
ετούτη εδω η ανεμοδιάφανη κυρά πελάγους και δοξήραχη μητέρα
,στην πλάτη της κοιτούσαν οι ορφανοί ,
του Αλεξίμανδρου τη σκέψη τη λατρεία,τη μοίρα που επέζεψε
σαν Ατι του Αχιλλέα,
κόρφος ανάγωγος και μάτι της ευθύνης,συ μοναχά που διάλεξες
ετούτη εδω την ώρα,
Ω σύ ορμήνεψε τη λυγερή την κόρη
Ω συ ορμήνεψε τη στάση τη σπουδαία
την κόμμη μου μάζεψε τυχαία, την αφεντοφορούσα,που σπάνια εγυρνούσε σπίτι της
και λάξεψε τα σκέλη,
γιατι κοιτούν τα μάτια σου τα πλούτη τα μεγάλα,που σαν πανί κυρτώνει σε πάθος του Αιόλου?
σε ενα κατάρτι έδωσε μοίρα ,που τριγυρνά σε τουτα εδω τα μέρη,
γαία να ζυγώσει ο άνεμος ποιος άραγε θα ξέρει,
τι μαρτυρά και αυτο που τίποτα δεν ειναι,τι ειναι η μαρτυρία του ,
και αυτο που στέκει τιποτένιο,?
_________________
ανθάκια μου χλωμά,
που σας επήραν σε
κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν,

Κώστας Καρυωτάκης

[TΡΙΟΜΗΔΗΣ]

ΚΑΘΟΜΟΥΝ ΣΑΝ ΤΟΝ ΑΓΕΡΑΣΤΟ ΠΑΙΔΑ

ΚΑΘΟΜΟΥΝ Ο ΑΜΗΡΟΣ

ΚΑΘΟΜΟΥΝ ΚΑΙ ΕΚΛΑΙΓΑ ΣΑΝ ΤΟ ΧΑΖΟΥΛΙΑΚΑ

ΣΑΝ ΟΛΟΙ ΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΧΛΕΥΑΖΕΤΕ

ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΣΑΣ ΜΑΘΕΙ

ΑΜΟΙΡΟΙ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ

ΣΑΝ ΕΜΕΝΑ ΕΙΣΤΕ


ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΡΕ ΜΕΓΑΛΕ;;;

ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΡΕ ΜΑΓΚΑ;;;

ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΠΕΣ ΜΑΣ;;;

ΤΟ ΞΑΝΑ ΠΑ

ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΠΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑ ΠΩ

ΠΟΙΟΝ ΠΕΙΡΑΖΩ;;;

ΕΣΕΙΣ Ω ΕΣΕΙΣ ΘΝΗΤΟΙ

ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΒΑΛΕΤΕ ΜΑΖΙ ΜΟΥ

MA ΤΟ ΞΑΝΑ ΛΕΩ

"Ο ΚΑΤΑΛΥΤΗΣ ΤΟΥ ΨΗΦΙΑΚΟΥ ΚΑΙ ΑΝΑΛΟΓΙΚΟΥ ΕΙΜΑΙ"
_________________
Η ΖΩΗ ΜΟΥ;OΛΗ Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ...

[vag_el]

κι εσύ,
κι εσύ
Ω ροδοσταλαγμένε,
κι εσύ που εγειρες ,στον νυσταγμών εκείνων του πελάγου,
μ αφησε η μοίρα ορφανό πουλί ,να γεύομαι τα κάλλη σου,
να ξεδιψώ ,'......
μεσα στα στήθη μου ,είχα φεγγάρια ,των αετών πατήματα,
σκιές και ξόρκια που θυμίζουν,μεσα στις μνήμες των άιώνων,
καθώς οι μάγγισες ρωτάνε και ξόρκια ορίζουν ,πως απο τις Θύρες
εκείνες θα περνάνε ,τα πλήθη που ερωτευμένα ήταν '....
πως μάγεψε το δειλινό,πως σφάλισε τα μάτια της η Δόξα,
και πως κάθισε στον Αυγερινό ΄μπροστά '.....
τις μέρες που μέσα στις καρδιές μας έμπαινε ,συλλέκτης πλούτου
και τυχοδιώκτης που ξερνά ,μες τα κεφάλια των ανθρώπων,
την ποίηση την μορία τούτη δώ,που τράνεψε και ασήμωσε
και χίλια παλάτια έταξε με εκείνη για αρχηγό'.....
Ω και σύ
που έτη απάνθρωπα,μεσα στη λήθη άνομη και κλέφτρα που γυρνούσες
Ω και σύ ,
περνώντας ,έταζες έρωτες μα κανέναν,
μα κανέναν μες τη καρδιά σου
αλήθεια δεν αγαπούσες........
_________________
ανθάκια μου χλωμά,
που σας επήραν σε
κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν,

Κώστας Καρυωτάκης

[TΡΙΟΜΗΔΗΣ]

))) ΑΓΑΘΟΕΡΓΟΣ ΑΛΚΟΟΛΙΚΟΣ ΑΛΤΡΟΥΪΣΜΟΣ (((



Η ΜΕΘΗ ΤΟΥ ΕΓΩΪΣΜΟΥ ΣΑΣ ΟΔΕΥΕΙ ΟΛΟΥΣ ΘΝΗΤΟΙ

ΔΙΟΤΙ ΟΠΩΣ ΠΡΟΕΙΠΑ Ε-ΞΑΡΧAΣ

ΠΙΟ ΘΝΗΤΟΣ ΕΙ ΑΠΟ ΕΣΑΣ

ΠΑΡΑΠΟΙΩΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΨΕΜΑ


ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΝΑ ΣΑΣ ΓΡΑΨΩ ΝΑΙ

ΟΛΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΑΣ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΩ ΣΤΙΧΟ

ΜΑ ΤΙΣ ΕΔΙΚΕΣ ΜΟΥ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΘΑ ΧΩΡΕΣΩ ΜΕΣΑ

ΣΤΙΣ ΣΥΛΛΑΒΕΣ ΣΑΣ

ΠΟΥ ΨΕΜΑΤΑ ΛΕΤΕ EYΘΡΑΣΩΣ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ

Ω ΘΝΗΤΟΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΟΙ ΘΕΟΙ ΣΑΣ

ΔΕΝ ΣΑΣ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΝ ΤΟ ΕΓΩ ΣΑΣ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΕΤΕ

ΓΙΑΤΙ ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ

ΘΑ ΓΙΝΕΤΕ ΣΑΝ ΕΜΕ

ΚΑΙ Ο ΘΡΟΝΟΣ ΣΑΣ

ΧΩΡΑΕΙ ΜΟΝΟ ΕΜΕΝΑ ΡΕ
_________________
Η ΖΩΗ ΜΟΥ;OΛΗ Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ...

[TΡΙΟΜΗΔΗΣ]

ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΙΣ ΡΗΣΕΙΣ
ΒΡΗΚΑ ΤΟ "ΣΗΜΕΙΟ" ΤΟ ΠΙΟ ΛΕΠΤΟ
ΜΕΣΑ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ΑΥΤΟ
ΠΟΥ ΛΕΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΓΓΙΞΕΙΣ

ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΘΟΙ ΠΑΝΩ ΜΟΥ
ΒΡΗΚΑ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΝΟΗΜΑΤΟΣ
ΣΤΗΣ ΑΒΥΣΟΥ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΝΟΥ ΜΟΥ
ΙΣΟΡΡΩΠΩ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΥ ΝΗΜΑΤΟΣ

ΚΑΙ ΜΕ ΛΑΒΩΣΑΝ ΟΙ ΦΕΙΔΩΛΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΩΝ ΘΝΗΤΩΝ
ΟΛΕΣ ΣΑΝ ΚΟΥΒΑΡΙ ΤΥΛΙΓΜΕΝΟ
ΑΠΟ ΤΟΝ "ΔΡΟΜΟ" ΜΕ ΛΟΞΟΔΡΟΜΗΣΑΝ ΤΩΝ ΘΕΩΝ
ΜΑ ΓΝΩΡΙΖΩ ΠΟΥ ΣΚΕΚΕΙ ΤΟ ΕΓΩ ΤΟΥΣ ΚΟΥΡΝΙΑΣΜΕΝΟ

ΣΤΟΥ ΜΟΡΦΕΑ ΤΑ ΔΥΣΒΑΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ
ΒΡΗΚΑ ΟΛΑ ΣΑΣ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ
ΣΤΟΥ ΥΠΝΟΥ ΜΕΣΑ ΤΑ ΠΑΛΑΤΙΑ
ΕΜΑΘΑ ΤΙ ΣΑΣ ΠΟΝΑΕΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ

ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΙΔΑ ΤΕΛΙΚΑ
ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΟΥ ΕΠΙΘΥΜΕΙΤΕ
ΣΤΗΣ ΟΔΟΥΣ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΑ ΜΑΚΡΙΝΑ
ΟΙ ΑΚΡΑΤΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ ΠΟΥ ΝΟΣΤΑΛΓΕΙΤΕ
_________________
Η ΖΩΗ ΜΟΥ;OΛΗ Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ...

[TΡΙΟΜΗΔΗΣ]

https://www.youtube.com/watch?v=7s5PNj_WxbE
_________________
Η ΖΩΗ ΜΟΥ;OΛΗ Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ...

[TΡΙΟΜΗΔΗΣ]

ΑΝΑΡΧΕ ΚΑΙ ΑΚΡΑΤΕ ΚΟΣΜΕ
ΠΟΥ ΣΤΗΡΙΖΕΣΑΙ ΣΤΗΝ ΗΤΤΟΠΑΘΕΙΑ
ΚΑΙ ΠΟΥ ΟΛΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΠΩΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ
ΜΕ ΕΜΠΑΘΕΙΑ
ΚΑΙ ΜΕ ΝΟΜΟΥΣ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΠΩΣ ΖΕΙΣ
ΑΠΟ ΤΩΝ ΘΝΗΤΩΝ
ΤΗΝ ΑΠΑΘΕΙΑ
ΚΑΙ ΘΕΣ ΝΑ ΣΥΓΚΡΙΘΕΙΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ
ΚΑΙ ΕΤΣΙ Ο ΝΟΥΣ ΣΟΥ
Ο ΦΕΙΔΩΛΟΣ
ΜΟΝΑΧΑ ΑΓΚΙΖΕΙ
ΤΗΝ ΑΜΑΘΕΙΑ

ΜΑ ΣΚΕΘΤΕΙΤΕ ΘΝΗΤΟΙ ΣΚΕΘΤΕΙΤΕ

ΕΓΩ ΤΙ ΚΑΝΩ ΕΔΩ ;;;

ΓΙΑ ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ
ΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΞΕΡΕΤΕ ΡΕ
ΟΛΑ ΖΗΤΟΥΝ ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ ΚΑΙ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ
ΣΤΟΥ ΚΡΟΝΟΥ ΠΑΝΩ ΤΟ ΣΤΕΦΑΝΙ
ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ
Ο ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ
ΜΟΥ ΤΟ ΧΑΣΚΟΓΕΛΑΝΕ
ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΔΙΔΩ
ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΤΕ ΕΣΕΙΣ
ΝΑ ΞΑΝΑ ΓΕΜΙΣΕΤΕ ΕΛΠΙΔΑ

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΓΥΡΩ ΣΑΣ ΠΑΓΙΔΑ
ΜΑ Η ΛΕΠΙΔΑ
ΠΟΥ ΘΕΤΕΤΕ ΤΑ ΟΡΙΑ
ΚΑΙ ΕΚΕΙ Ω ΝΑΙ
ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΤΑ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ

ΔΙΟΤΙ ΤΟ ΞΑΝΑ ΛΕΩ Ο ΧΑΖΟΣ Ο ΕΝΑΣ Ο ΕΤΣΙ

"ΤΑ ΟΡΙΑ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΡΧΗ"

ΦΤΑΙΩ ΠΟΥ ΖΩ ΑΚΟΜΑ

ΦΤΑΙΩ

ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΩ ΡΕ

ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ

ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ

ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΖΕΙ


https://www.youtube.com/watch?v=PBfFeFNWUus&index=1&list=RDPBfFeFNWUus
_________________
Η ΖΩΗ ΜΟΥ;OΛΗ Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ...

[TΡΙΟΜΗΔΗΣ]

https://www.youtube.com/watch?v=oBL3ZEsJKDw
_________________
Η ΖΩΗ ΜΟΥ;OΛΗ Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ...