ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑ-ΠΟΙΗΣΗ...

[vag_el]

Τριομήδη,


μπορείς να δείς μιά ταινία πολύ καλή (για μένα) που αναφέρεται σε κα΄ποιον -κάποιους ανθρώπους που ΄χανονται πάντοτε στ αζήτητα,Λέγεται 1900 ,κατέβασέ την αν θέλεις .

εξιστορεί τη ζωή ενός ανθρώπου (πιανίστα) που γεννήθηκε μέσα στο υπερατλαντικό πλοίο Βιρτζίνια και πέθανε εκει μέσα .
_________________
ανθάκια μου χλωμά,
που σας επήραν σε
κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν,

Κώστας Καρυωτάκης

[vag_el]

Mοιάζει κάθε κόμμα,
να γίνεται φράση που δε τελειώνει,
κάθε τελεία σου να γίνεται
σημάδι και με κυκλώνει
μοιάζει το χώμα σου
να με γιατρευει όπως τη Γη,
θυμάρι όπως μυρίζει
στέκει και μ αντικρίζει
μοιάζει με το κλαράκι
σ ένα δέντρο που λυγά
με μιά ρωγμή ανάμεσά μας
που δε παιρνει γιατρειά.

μοιάζει ,κι όμως διαφέρει,
γλιστρά όπως το δάκρυ
απο τα μάτια κάθως πέφτει
μικρά κι αφανέρωτα σημεία
στα σύννεφα ανεβαίνουν,
στων βουνών την άκρη όταν βγαίνουν
σα λυχναράκια που δε σβήνουν
όση μπόρα ο καιρός κι αν φέρει.
_________________
ανθάκια μου χλωμά,
που σας επήραν σε
κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν,

Κώστας Καρυωτάκης

[vag_el]

Εφυγα διωγμένος απο τις πολλές αμαρτίες,
ξέμεινα 'διάντροπος σε λυγμούς και δάκρυα
ντυμένος μ ένα σακάκι π έπλεε στους ώμους
και σα δειλός απόμακρύνθηκα στη Γή

ξέμεινα αμέτοχος,παραπλανήθηκα γυμνός
στου Ορίζοντα τη Δύση λερωμένος
μήπως κι αυτη την ώρα ,μια στιγμή μου ορίσει
που να σημαίνει όρκο πως δίνω στη τιμή μου

πόνος χάδι ριζωμένα σ ένα χάρτη ,
όπως τα δέντρα που τσακίζουν περήφανα
το δρόμο του διαβάτη,πικρός ο αποχωρισμός
άπνοος και βουρκωμένος ....
_________________
ανθάκια μου χλωμά,
που σας επήραν σε
κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν,

Κώστας Καρυωτάκης

[TΡΙΟΜΗΔΗΣ]

ΔΕΝ ΕΦΥΓΕΣ ΠΟΤΕ ΔΙΩΓΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΚΑΜΙΑ ΑΜΑΡΤΙΑ
ΒΟΥΡΚΩΜΕΝΟΣ ΔΕΝ ΕΦΥΓΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΜΟΥ ΠΟΤΕ
ΚΑΙ ΑΝ ΣΕ ΕΝΤΥΣΑ ΟΤΑΝ ΗΣΟΥΝ ΓΥΜΝΟΣ
ΗΤΑΝ ΕΠΕΙΔΗ ΠΕΠΛΑΝΗΘΗΚΑ ΜΕΣΑ ΣΗΝ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΑΛΗΘΕΙΑ

ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΧΩΡΑΝ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ
ΑΜΕΤΟΧΟΣ ΠΟΤΕ ΔΕΙΛΟΣ ΟΥΤΕ
ΔΙΑΒΑΤΗΣ ΝΑΙ ΑΧΩΡΙΣΤΟΣ ΑΙΩΝΙΟΣ
ΦΥΛΑΚΑΣ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ Ο ΔΡΟΜΟΣ

ΤΟ ΧΑΔΙ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ
ΠΟΥ ΠΛΕΕΙ ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ ΣΑΣ
ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΓΗ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ
ΚΑΙ ΔΕΝ ΦΕΥΓΩ

Ο ΚΡΟΝΟΣ Ο ΠΑΤΗΡ ΜΟΥ
Ο ΑΡΗΣ ΕΠΙΣΗΣ
ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΤΗΝ ΧΑΡΗ
Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΕΥΧΗ
_________________
Η ΖΩΗ ΜΟΥ;OΛΗ Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ...

[vag_el]

ΜΙά η ζωή,
και δυο τρείς οι πενταροδεκάρες
που αφόπλισαν την κοινωνία,

ποιός έφταιξε και τι έπραξε
μέσα στην ατιμασμένη απο λόγο
ύφανση

σ ένα καταζητούμενο όχι ,
φανερώθηκε το γιατί της υπόθεσης,
που έπλεε στο βούρκο της σιωπής μας

καταδιωγμένο ,μήπως....?και πώς?
τιμή μας πού έγινες ρούχο αφόρετο κι άτσάκιστο
κοστούμι της δραχμής ,συμπάθεια που αχνά λερώθηκε
_________________
ανθάκια μου χλωμά,
που σας επήραν σε
κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν,

Κώστας Καρυωτάκης

[TΡΙΟΜΗΔΗΣ]

ΚΑΙ ΑΝ ΣΕ ΠΕΙΡΑΞΕ Η ΦΟΡΕΣΙΑ

ΠΟΥ ΕΒΑΛΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑ

ΝΑ ΜΕ ΤΙΜΑΣ

ΝΑ ΥΦΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΔΙΚΙΑ ΣΟΥ ΛΑΛΙΑ

ΣΑΝ ΚΛΩΣΤΗ

ΚΑΙ ΘΑ ΒΡΕΙΣ ΤΟΝ ΜΕΤΑΞΟΣΚΩΛΗΚΑ

ΠΙΣΤΕΨΕ ΜΕ


ΟΤΑΝ Η ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

ΦΤΑΝΕΙ ΣΤΟΝ ΕΔΙΚΟ ΣΟΥ ΒΟΥΡΚΟ

ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ

ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΘΥΜΗΣΩ

ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ

ΘΝΗΤΕ ΚΑΙ ΕΣΥ

Υ.Γ

ΚΑΙ ΑΣ ΛΑΒΩΘΕΙΣ...
_________________
Η ΖΩΗ ΜΟΥ;OΛΗ Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ...

[vag_el]

Γίνεται κύμα,
έγινε στάχυ,
γίνεται θύμα,
έμεινε μονάχη,

απερίσπαστος ,με μιά εξουσιοδοτημένη θυσία
στο γελαστό του πρόσωπο
και μιά νοητή γραμμή ,που ζύμωνε
την αλήθεια του σε ένα ξέφωτο που κοιμούνται
τ αραγμένα πλοία
και μιά μνήμη που αναζητούσε τα χρόνια
που αρνούνται να γεράσουν'
μέσα στης ψυχής ,που τ αηδόνια τυφλά
κι ανυπεράσπιστα τραγουδούν
μ άκουσε ο Θεός των τραγουδιών ο φταίχτης,
σ ένα ρώσικο απόσπασμα ,που οι στρατιώτες
γένικαν μεθωριακοί συμπαίχτες τραγωδίας
κι άνοιγε ,κι έκλεινε ,σα φάσμα εξαμβλωμένο'
σε περιθώριο που η συνοικία ήταν μεταμελημένη και νωθρή
αγνωώντας την πεινασμένη κυρία στ απέναντι παγκάκι
που κοιτούσε αδιάφορη δήθεν,μήπως και θρέψει στα κρυφά
το στομάχι της
Γίνεται κύμα,
εγινε στάχυ,
γίνηκε θύμα,
μα έμεινε μονάχη

γίνεται ποίημα,
έγινε μάρμαρο
γίνηκε στίγμα
γιορτής αδιάφορο
_________________
ανθάκια μου χλωμά,
που σας επήραν σε
κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν,

Κώστας Καρυωτάκης

[vag_el]

Μέθυσα ,την βραχνή εκείνη στιγμή,
που η φωνή ήταν παρέκει στο καρδιοχτύπι
της ,

ψέλλισα με άδεια χροιά ,
όπως αδειάζει το νερό σ ένα βάζο με τριαντάφυλλα,
σα νοσταλγία που φάνηκε δίχως να το ορίζει η ίδια

ήταν ψέμα πως οι ήχοι λυτρώνουν το κορμί
απο τις θύελλες τις παγερές,
ήταν η θύελλα που λύτρωσε την παγερή μου εικόνα

και μόνο η ματιά σου ,μετάνοια και προσήλωση
σ ένα βλέμμα που οι τοίχοι πέφτουν
σε μιά σιωπή
_________________
ανθάκια μου χλωμά,
που σας επήραν σε
κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν,

Κώστας Καρυωτάκης

[vag_el]

Ενα στόλο με κοσμήματα ,
δυο μέτρα γής ,κι εμπόρους με
σιθρού ,φάνηκαν στ άγονα χώματα
που παρασύρθηκε η αλήθεια,

στέκει ,με τη γοητεία του είμαι
ν αλητεύει αμετανόητα ,
και τα βλέφαρα πεσμένα απο το κρύο

κι ονειρεύεται τυχαία και καθώς πρέπει,
όπως η τάφοι που χαίρουν να προυπαντίζουν
όπως η ομορφάδα ,η αξιοζήλευτη

σε κακουχίες ορφανή στρογγυλοκάθεται,
σε ρίζες που υφαίνουν το κάλος
κι αφυπνίζουν καθώς βυζαίνουν
την βαρυστόλιστη μητέρα ,

που πλάθει με τα δυό της χέρια
τα μυστικά της ζεύγη,ιδρωμένα
με τη μυρωδιά της ζωής .
_________________
ανθάκια μου χλωμά,
που σας επήραν σε
κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν,

Κώστας Καρυωτάκης

[vag_el]

Πάμε ,ήρθε η ώρα .....'
σε συνοδεύει η πορεία που έχεις
και η κατεύθυνση ,

μέχρι να φθάσεις στο Παλάτι
που ονειρεύεσαι ,έχει η μάχη χαθεί
στενάξαν οι οδοιπόροι ,
κι ακροβατούσαν τα δέντρα,
μες την ομίχλη μέτρα,
ότι ανακάλυψες σε τούτη τη ζωή.

κοίτα, λοξοδρομείς
στάσου και δές ότι έχεις αποκτήσει
και ότι έχασες σκέψου

στην ανθούσα εκείνη ,
την παραπονεμένη λύγισα που είδα,
με τη ματια πυρόνομαι ,με το βήμα της
ζυγώνει ο έρωτας κοντά μου,
στάσου και δές πως τα ένώνει η καρδιά μου
η αχανής ελπίδα τώρα,
και το κύμα ,πως το φυσούσε ο Αρχοντας
_________________
ανθάκια μου χλωμά,
που σας επήραν σε
κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν,

Κώστας Καρυωτάκης

[vag_el]

ΡΑΨΩΔΙΑ OP1

ΤΑΡΑΓΜΕΝΗ ΓΗ

Εμοιάζε κάποτε ,συμπόσιο Θεών,που ενώσαν τις πληγές τους,
στ αθάνατα στήθη που οι ψυχές κι αμύρωτες που ήταν,
αχνά μονολογούσαν ,
σ ένα συμπόσιο ,σε μιά γιορτή ,που η λεπίδα ολάκερη θρηνούσε,
Μητέρα Ω να λάμπεις ,
Μητέρα που η σπίθα σε λυτρώνει ,κι υπομονή σε ντύνει ,
σα τις αχτίδες του Υπερλαμπρου ,
Υπόσχεση αφου πάρεις ,να κρατήσεις λόγο ,
κι ο αγέρας που θα φυσήξει μέσα του θε να σε κρατήσει,
όμηρο της Οικουμενης,σα δώρο ,σα διάδοχο,
΄σ αυτήν την Αύρα ,σ αυτήν τη Γή την ταραγμένη,
που θρηνούσαν οι Φύλακες οι προικισμένοι ,
αγνά που ήσαν κάποτε ,στο τραπέζι επάνω ,τα γερμένα φύλλα του Παραδείσου.΄
Σε μιά ψιχάλα ,σε ένα ανεμόβροχο η ψυχή μου τρέχει να κρυφτεί,
εκεί που ο Πολύκαρπος ,γιός Θεάς της Αετόμορφης εκείνης ,
το όνομά της το 'γραψε σε πλάκες ,αθάνατο να μείνει
και να θαφτεί το σώμα της .
Εικόνα παγερή ,αιώνια Ισμήνη,ενα γιατί ατέλειωτο στη μνήμη ,
στη διχάλα ,στη ματωμένη με κρασί ,λασπόνερο η θηλιά της
φαρμακωμένο ρόδι που κυλιότανε, κι αλίμονο που αφέθηκε ελεύθερη
,να ζεί κοιτώντας μακριά .....
Φρυγιος ο λεοντας,πτερόμορφο που πάλευε,στο παγωμένο κρύο,'
σ εκείνη την κορφή ,ζύγιασε τα φτερά που στόχο είχαν φανερό,
και στ αφανέρωτα εμπύγαν τη νυχιά τους ,εκεί που εταξιδεύανε
τα πλοία ,εκεί που οι γοργές εκείνες μέδουσες αφήναν να περάσει,
το μεθυσμένο απο φιλιά κι ανέγγιχτες εικόνες,
μετέωρο στη συμφορά ,μετέωρο στις νύχτες,
εκείνες τις μελανοφοριές που σάλευαν στον Κρόνο,
και μάγευαν και πύρωναν την ώρα με το δάκρυ,το ΄δακρυ με την ώρα,
τα γύψινα αγκάθια π αγκύλωναν το χρόνο,
σ ένα στενό σπιτάκι φτωχικό,στων αλωνιών την άκρη
που δεν τα ζυγώνει η μπόρα.

Φτιασίδωσες ,μαρμάρωσες ,πελέκυσες και πλήγωσες
τα δώρα τα στερνά ,πλυμένα με τα χιόνια ,των Ουρανών
τα ζάρια που φέραν οι θεοί,εκεί στρογγυλοκάθησαν,
εκεί που δοξαζότανε ,η φύση η αρετούσα,
η μάνα η γοργοπόδαρη ,Πενία Ορφική τραγούδησε
στη κόρη τη μονάκριβη,π αστραφτε στα ρούχα,το μελανό της δέρμα
πρωτοσυνάντησε το χέρι της το ίσιο,και μες τα μάτια που κοιτούσες
σκιές σε πέρνανε ,σκορπίζονταν η ΄χαρη σου,καθώς γυρνούσες να δείς που σάλευε
το κορμί της το φιδίσιο.

Σε μάγεψε,Αρτέμιδα η κόρη ,χρόνια μικρά που ζύγιασαν το Θείο ετουτο πρόσωπο,με κάμαρες που λύτρωναν τον κάθε διψασμένο,με θύλακες που λάτρευαν τον πλούσιο Όυρανό,και μάτια ατίθασα φευγάτα απο κάθε πειρασμό και λύσσα.Σε τούτη τη όμορφιά ,η σκέψη αλλάζει πλοίο,
αράζει σε λιμάνι ξένο ,σε πλούσιο τραπέζι δε κοιμάται,στα μπαλκόνια
που κοιτάζεις τη ζωή ,νομίζεις ρυθμό παίζει αδιάφορα
......................................................
_________________
ανθάκια μου χλωμά,
που σας επήραν σε
κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν,

Κώστας Καρυωτάκης

[vag_el]

Ξέντυτος,αργοπλυμένος απο τα χρέη
της φτώχιας,μυριοκαμένος και ανάγωγος
στης νύχτας την εικόνα,
σε μιά λέσχη ,παγερή απο κομμάτια ξύλου γδαρμένη,
και μιά καντήλα ζωμένη με νούφαρα ,
παραδείσιας λίμνης που κοιμάται,ονειρική μνήμη
που στέκει και θυμάται,
σα στη γριούλα που κάθεται στο τζάκι
με μιά μαντήλα στα μαλλιά της,
κι έχει το νού της στο θυμητικό της άγονης
πιά ημέρας,
Πριν ξημερώσει ,κι ο ήλιος φανερώσει ,
την πλημύρα απο μιά ζωούλα,
που τρέχει για το τέρμα του σταθμου της,
πρίν να λυτρώσει ,να λυτρωθεί ,
σε μιά αλμύρα που χεί τα μάγουλα πια στεγνώσει
σε ένα του Κυρίου μας νεύμα,στου καυμού της τον επίλογο.
_________________
ανθάκια μου χλωμά,
που σας επήραν σε
κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν,

Κώστας Καρυωτάκης

[vag_el]

Sημαίες λαμπαδοφορούσες, οι ευθύνες,
κι ακόμη έρημη αστή σα πόρνη,
φέρνει τα νέα ,σ εφημερίδες άπνοες,
και μες στη σκόνη ,η πείνα την τρέφει.....

διψασμένη και πνιγμένη,όπως τα χρέη
του χειμώνα,' σε κάμαρες γέρνει και ξαγρυπνά
μήνες τώρα αργοπεθαίνει,στην ώρα
που η στιγμή θάνατα σκορπά ,

ελπίδες αγγίζει ,τον νου και την ψυχή
μήπως το κέφι της αλλαξει ,με εικόνες
αθώες και παιδικές,μήπως σκανδαλίσει έτσι
καποιους θαμώνες,στέψη ανάλογη ,
στριφνή κι αλήθεια μάλαμα.......
_________________
ανθάκια μου χλωμά,
που σας επήραν σε
κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν,

Κώστας Καρυωτάκης

[ΚΛΙΟΚΑΣΤΗ]

Ξεκίνα να διηγείσαι όσα συ μόνο είδες
Και ας είναι αιώνια η διαδρομή
Στον ύπνο μου τρυπώνουν φωτεινές ηλιαχτίδες
Μα πίσω απ’ όλα αντηχεί μια φωνή δυνατή

Στο κέντρο του κόσμου αιωρείται ακόμη
Μια αόρατη χρυσή κλωστή
Που είναι έτοιμη να κοπεί στη μέση
Σαν προβάλει η αλήθεια γυμνή

Λύσου απ’ το κατάρτι που δέσμιο σε κρατά
Και άσε τις αισθήσεις σου ελεύθερες να τρέχουν
Και στις σειρήνες που κρατούσες τα αυτιά σου κλειστά
Πλησίασε να ακούσεις νοερά το τραγούδι που κατέχουν

Γέμισε τις μέρες και τις νύχτες σου υγρό
Που τις φωτιές της ψυχής σου θε να σβήσουν
Και αφού όλοι παίρνουν μέρος σε τούτο το χορό
Άσε τα όνειρα σου ελεύθερα να φτερουγίσουν

Και όσα μιλάνε για βαριές τιμωρίες
Τρομαγμένο σε θέλουν να γυρνάς
Γι’ αυτό θάψε στη λήθη σου εμπειρίες
Που το χαμόγελο σε κάνουν να ξεχνάς

Υπάρχει εδώ για όλους μια θέση στην αλήθεια
Και ας κουρνιάζουν οι δειλοί στα παραμύθια
Αν αφήσεις τον λόγο να μπλεχτεί με φαντασία
Μες στον χρόνο αποκτάς αθανασία

Στην πλάνη του ονείρου στης λήθης τη δύση
Μέσα στη σιωπή η φύση έχει γεννήσει
Το πιο αγνό και αγαθό πράγμα
Μπορεί και να ναι το ένατο θαύμα

Χαρίζει πνοή και ζωή στον αέρα
Κάνει το κακό να κυλιέται πιο πέρα
Και αφού πετάχτηκε στη λήθη των ανθρώπων
Παρατηρεί θλιμμένο την καταστροφή των τόπων

Μα υπάρχουν τρόποι και είναι αλήθεια
Πως εύκολοι δεν είναι οι δρόμοι για βοήθεια
Καθώς άδεια γυρίζει στο χρόνο η γήινη σφαίρα
Αναμένει να δούμε πιο πέρα

Να τελειώσει το σκοτάδι να βγούμε στη μέρα
Και από μέσα μας να πεταχτεί σαν σφαίρα
Το θαύμα που φυλάμε σαν να είμαστε τυφλός
Και το ψάχνει ο αέρας στων ματιών μας το φως

Έχει τα μάτια ανοιχτά και ένα ζευγάρι φτερά
Και αιωρείται μες στης βροχής τα νερά
Καθρεφτίζει μυστικά και καμώματα
Στων δικών μας ψυχών τα χώματα

Μες στην λάσπη βρίσκει τον δικό της κρυφό δρόμο
Και απ’ τα μάτια μου έχει σβήσει πια τον πόνο
Σε μαύρο πανί δεν χωράει η μορφή της
Και είμαστε αλήθεια μικροί στην ύπαρξή της.

_________________
«ὁ νοήσας ἑεαυτον εις αυτον χωρειῖ»

[vag_el]

Στο ασημοκέντητο φεγγάρι,
και στα άστρα του καλοκαιριού,
ήρθαν καθήσαν σαν φαντάροι,
πουλιά του ξένου εχθρού,

γέννημα ,που΄αμέτρητο το είχε,
στολίδι άχαρο ,που γλέντησε χορούς,
αμέτρητους αγώνες έδωσε,κι η θεία χάρη
τον ενέπνευσε,όπως και όλους τους Λαούς,

Ητανε μάρμαρο,ήταν τιμή,
ήτανε Δόξα ανάπηρη και στέμμα,
που όταν σε κοίταζε
είχε ματια υγρή ,που ράγιζε
το δοξάρι ,

κι όταν τα σύννεφα ερχόντουσαν
για να πανηγυρίσουν,
στη χορτασμένη απο αίμα γή,
θύμα γινόταν και αφέντης

σ ενα ποτάμι ,σ ενα ρέμα
που βγάζει σε θάλασσα μικρή.
_________________
ανθάκια μου χλωμά,
που σας επήραν σε
κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν,

Κώστας Καρυωτάκης