Θ.ΒοήθειαςΘ.Βοήθειας   ΑναζήτησηΑναζήτηση   Εγγεγραμμένα μέληΕγγεγραμμένα μέλη   Ομάδες ΧρηστώνΟμάδες Χρηστών  ΕγγραφήΕγγραφή  ΠροφίλΠροφίλ 
Συνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σαςΣυνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σας   ΣύνδεσηΣύνδεση 

Eυρώπη, το ναυάγιο του Τιτανικού, συσχετισμοί

 
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Συζητήσεις για Θέματα
Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας :: Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας  
Συγγραφέας Μήνυμα
KOSTAS GIAVASOGLOU
Πρύτανης


Εγγραφή: 19 Ιούν 2011
Δημοσιεύσεις: 186

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Μάϊ 08, 2012 11:26 am    Θέμα δημοσίευσης: Eυρώπη, το ναυάγιο του Τιτανικού, συσχετισμοί Απάντηση με Συμπερίληψη

Ευρώπη το ναυάγιο Τιτανικός και κοινωνική και οικονομική κρίση μια ιστορία που επαναλαμβάνεται
Με αφορμή την ταινία Τιτανικός θα διατυπώσω ορισμένες σκέψεις.
Η ιστορία με τον Τιτανικό έχει ως εξής:
Στις 14-4-1912 και ώρα 23,40 το υπερπολυτελές υπερωκεάνιο Τιτανικός 52.000 τόνων το μεγαλύτερο της εποχής του, ναυπήγησης του 1912 στα ναυπηγεία Harland & Wolf στο Μπέλφαστ της Ιρλανδίας προσέκρουε σε παγόβουνο στον Ατλαντικό Ωκεανό και βυθίστηκε. Το πλοίο αυτό ονομάζονταν και αβύθιστο γιατί ήταν το πρώτο της κατηγορίας του που είχε διπλά τοιχώματα δηλαδή πέντε στεγανά μέρη εκ των οποίων αν πλημμύριζαν τα τέσσερα το νερό περιορίζονταν εκεί και το πλοίο δεν βυθίζονταν, στην ουσία ήταν δύο πλοία σε ένα. Στο πλοίο επέβαιναν 2.200 επιβάτες περίπου, από αυτούς σώθηκαν 700 περίπου γυναίκες και παιδιά κυρίως της πρώτης θέσης, και πνίγηκαν περίπου 1.500 άνθρωποι.
Αξίζει τον κόπο να εξετάσουμε ορισμένα στοιχεία.
1. Δεν υπήρξε μέριμνα στο πλοίο αυτό να υπάρχουν αρκετές βάρκες για όλους τους επιβάτες, υπήρχαν βάρκες για 700 επιβάτες περίπου, ο λόγος, ότι οι πολλές βάρκες θα περιόριζαν τον χώρο περιπάτου των επιβατών της πρώτης θέσης, εξ’αλλου το πλοίο θεωρούνταν αβύθιστο.
2.Ο εκπρόσωπος της εταιρείας White Star που είχε το πλοίο πίεζε τον καπετάνιο ο οποίος έκανε το τελευταίο ταξίδι του πριν πάρει σύνταξη, να δώσει στο πλοίο όλη του την ταχύτητα των 23 κόμβων για λόγους γοήτρου της εταιρείας ώστε να δείξει ότι είναι η πρώτη εταιρεία που καταφέρνει να ολοκληρώσει το ταξίδι Σαουθάμπτον-Ν. Υόρκη σε μια μέρα λιγότερο. Ο καπετάνιος εξήγησε στον εκπρόσωπο της εταιρείας ότι επειδή το πλοίο ήταν καινούργιο θα έπρεπε να υπάρξει μια σταδιακή χρησιμοποίηση όλων των δυνατοτήτων αυτού για λόγους ασφαλείας. Τελικά πείσθηκε από τον εκπρόσωπο της εταιρείας ο οποίος του μίλησε για ένδοξη αποχώρηση από την ενεργό δράση με ένα σπουδαίο επίτευγμα.
3. Εξαιτίας της μεγάλης ταχύτητας, δεν υπήρξε έγκαιρη αντίδραση στη θέα του παγόβουνου το οποίο εμφανίσθηκε στον ορίζοντα. Παρ’ όλο του ότι το είδανε σε μια λογική απόσταση, και το τιμόνι έκανε όλο αριστερά, και βάλανε τις μηχανές οι οποίες ήταν σε πλήρη ισχύ, ανάποδα, η τρομερή ροπή της μηχανής προς τα εμπρός δεν επέτρεψε μια ουσιαστική αλλαγή πορείας . Θα πρέπει να σημειωθεί ότι στα παλιά πλοία οι εντολές στέλνονταν από την γέφυρα με τηλέγραφο σε ένα αντίστοιχο τηλέγραφο στο μηχανοστάσιο, από εκεί διαβιβάζονταν στον μηχανικό χειριστή ο οποίος άνοιγε τις βαλβίδες τους ατμού. Ο ελιγμός λοιπόν άργησε και ήταν ανεπαρκής με αποτέλεσμα, να αποφευχθεί μεν η μετωπική σύγκρουση με το παγόβουνο, όχι όμως και η πλαγιομετωπική. Η πρόσκρουση επάνω στο παγόβουνο έσκισε σα μαχαίρι τα ύφαλα του πλοίου εμπρός και πλάγια με αποτέλεσμα να πλημμυρίσουν και τα πέντε στεγανά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την βύθισή του εντός δύο ωρών και σαράντα λεπτά. Το πλοίο βυθίστηκε χώνοντας την μούρη στο νερό και υψώνοντας το πίσω μέρος του μέχρι στο τέλος να κοπεί στα δύο. Το πίσω μέρος κρατήθηκε λίγο στην επιφάνεια και τέλος όλο το κουφάρι κατέληξε στο βυθό στα 3.500 μέτρα.
Την ημέρα που έγινε το ναυάγιο υπήρχε απόλυτη ηρεμία της θάλασσας, απόλυτη ξαστεριά και παγόβουνα τα οποία είχαν αποκοπεί ταξίδευαν στον βόρειο Ατλαντικό. Παρ’ όλες τις πληροφορίες για παγόβουνα, το πλοίο δεν ανέκοψε ταχύτητα. Το κτύπημα στο παγόβουνο δεν είχε ισχυρό κραδασμό και οι περισσότεροι επιβάτες δεν το αντιλήφθηκαν σαν κάτι το ανησυχητικό γιατί είχε κατά κάποιο τρόπο ένα γλυκό κραδασμό που έμοιαζε με έναν ασθενή σεισμό. Οι περισσότεροι πίστεψαν ότι το πρόβλημα παρήλθε και ότι θα το ξεπερνούσαν, όμως η πλημμύρα που έγινε στα ύφαλα του πλοίου και το νερό που μπήκε στα πέντε στεγανά έκριναν το μέλλον. Η διασκέδαση συνεχίζονταν στο πλοίο οι περισσότεροι επιβάτες κοιμόνταν. Μόνο ο καπετάνιος, τα ανώτερα μέλη του πληρώματος, και ο ναυπηγός κυρίως, που είχε καταλάβει την κατάσταση, μόνο αυτοί γνώριζαν ότι το παιγνίδι ήταν χαμένο.
Αποφασίστηκε από τον πλοίαρχο να ειδοποιηθούν οι επιβάτες να βάλουν τα σωσίβιά τους και να πάνε στους σταθμούς συγκέντρωσης για την εγκατάλειψη του πλοίου, αρχικά δεν υπήρξε πανικός διότι τους είπαν ότι πρόκειται για άσκηση. Όμως κάτω στα μηχανοστάσια οι θερμαστές έτρεχαν να σωθούν καθώς το νερό εισέρχονταν με ορμή και τα στεγανά κλείνανε το ένα μετά το άλλο. Αφού το νερό κατέκλυσε τα κατώτερα μέρη του πλοίου που ήταν τα καζάνια του ατμού και τα έμβολα των μηχανών, άρχισε να ανέρχεται προς τις καμπίνες τη τρίτης θέσης που βρίσκονταν στα κατώτερα καταστρώματα. Οι περισσότεροι επιβάτες είχαν ειδοποιηθεί και είχαν φορέσει τα σωσίβια και ανέρχονταν στα παραπάνω καταστρώματα, όμως προτεραιότητα είχαν οι επιβάτες της πρώτης θέσης. Για τον λόγο αυτό τους κλείδωσαν προσωρινά τις εξόδους μέχρι να εγκαταλείψουν το πλοίο οι επιβάτες της πρώτης θέσης. Όταν το νερό πλέον εισέρχονταν στους διαδρόμους των καμπίνων της τρίτης θέσης άνοιξαν τις πόρτες. Στην Τρίτη θέση ήταν περίπου 700 επιβάτες. Το μπροστινό μέρος του πλοίου είχε πάρει ήδη κλήση προς τα κάτω. Τα γυναικόπαιδα της πρώτης θέσης κατά προτεραιότητα , εγκατέλειπαν σταδιακά το πλοίο με βάρκες που κατέβαιναν με δυσκολία και πολλές από αυτές δεν γέμιζαν πλήρως πιθανώς γιατί δεν είχαν αξιολογήσει σωστά την έλλειψη αυτών και πιθανώς για να μη χαλάσουν την άνεση των πλουσίων επιβατών. Προτεραιότητα είχαν τα γυναικόπαιδα και κατόπιν οι άνδρες από τους οποίους ελάχιστοι επιβιβάσθηκαν, το αποτέλεσμα ήταν να σωθούν τα περισσότερα γυναικόπαιδα της πρώτης θέσης και να πνιγούν οι περισσότεροι άνδρες της πρώτης θέσης και όλοι οι υπόλοιποι, άνδρες, γυναίκες παιδιά της τρίτης θέσης. Οσοι κατάφεραν να βρούν θέση στις βάρκες σώθηκαν, οι υπόλοιποι ξεπάγιασαν και πνίγηκαν από το παγωμένο νερό στους -2 βαθμούς.

Το πλοίο βυθίστηκε αρχικά το μπροστινό μέρος αυτού και το πίσω σηκώθηκε αρκετά μέχρι να σπάσει στη μέση και να βυθιστεί το μπροστινό μέρος αρχικά και στο τέλος και το πίσω.
Και όμως η θάλασσα ήταν μπουνάτσα το πλοίο βυθίστηκε σχετικά σιγά σιγά και αν υπήρχαν βάρκες θα σώζονταν οι περισσότεροι επιβάτες.
Η Κατάσταση στην Ευρώπη το 1912-1914
Η Ευρώπη έχοντας κάνει τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο το 1815 διανύει μια περίοδο ευμάρειας, ισχύος και πλούτου. Πολλές χώρες ευρίσκονται υπό την οικονομική επιρροή της, υπάρχει ένα πολύ ισχυρό εμπόριο το οποίο λειτουργεί μέσα σε ένα παγκοσμιοποιημένο οικονομικό σύστημα, μακριά από πολέμους. Υπάρχει πλέον η εντύπωση ότι η περίοδος των πολέμων είναι πλέον πολύ μακριά και το μέλλον διαγράφεται ανέμελο και ειρηνικό. Ηταν η εποχή της Bell Epoque. Για την άρχουσα τάξη οι τελευταίες δεκαετίες ήσαν δεκαετίες θριάμβου, η οικονομία είχε βγει δυναμωμένη από τη μεγάλη ύφεση 1870-1880, η επιστήμη και η τεχνολογία έκαναν άλματα και η κυριαρχία τους απλώνονταν σε ολόκληρο τον κόσμο. Η εμπιστοσύνη τους στο μέλλον ήταν απεριόριστη, ο πόλεμος δεν είχε θέση στον ονειρικό παράδεισο. Το 1910 ο Νόρμαν Εϊντζελ ένας φιλελεύθερος δημοσιογράφος κυκλοφόρησε ένα βιβλίο με τίτλο η «Μεγάλη Χίμαιρα» όπου προανήγγειλε το τέλος των πολέμων. Οι ενδοευρωπαϊκές διεθνείς συναλλαγές, υποστήριζε, έχουν πλέον κάνει καθαρή παραφροσύνη για τις άρχουσες τάξεις τον πόλεμο. Οι Αγγλοι βιομήχανοι δεν έχουν κανένα συμφέρον να βομβαρδίσουν τις θυγατρικές τους στην Γαλλία. Οι Γάλλοι τραπεζίτες δεν έχουν κανένα λόγο να ανατινάξουν τα μεγάλα έργα που χρηματοδότησαν στην Γερμανία. Αλλά δεν ήταν μόνο οι φιλελεύθεροι που αντιμετώπιζαν με τόση αισιοδοξία και τόση βεβαιότητα το μέλλον. Το πνεύμα της Belle Epoque είχε επηρεάσει ακόμη και την ίδια την αριστερά. Η αίσθηση ότι ο κόσμος πήγαινε μπροστά για πάντα είχε επικρατήσει βαθιά στα μυαλά ακόμη και των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων που είχαν υποτίθεται ως σκοπό την ανατροπή του καπιταλισμού. Ο Καρλ Καουτσκι ο « Πάπας του Μαρξισμού» υποστήριζε ότι ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός οδηγείται σιγά-σιγά σε ένα στάδιο υπεριμπεριαλισμού, τα συμφέροντα των καπιταλιστών εξυπηρετούνται πλέον σήμερα πολύ καλύτερα από τη συνένωση και τη διεθνή συνεργασία παρά από τον ανταγωνισμό και τον πόλεμο.
Τα αίτια πολιτικοί ανταγωνισμοί και επιδιώξεις
Τα αίτια πρέπει να αναζητηθούν στις οικονομικές συνθήκες της εποχής, και τις επεκτατικές βλέψεις διαφόρων κρατών που είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ανταγωνισμού μεταξύ τους. Ειδικότερα η οικονομική ανάπτυξη της Γερμανίας που προήλθε από τη ραγδαία εξέλιξη της βιομηχανίας της, οδήγησε στην όξυνση του ανταγωνισμού της με την Αγγλία για την διασφάλιση του μονοπωλίου των διεθνών αγορών. Η Γαλλία για να αποκαταστήσει το γόητρό της ήθελε να ανακτήσει της Αλσατία και την Λωρραίνη που είχε χάσει από το γερμανικό κράτος στον γαλλογερμανικό πόλεμο. Η Αυστροουγγαρία βρισκόταν σε ανταγωνισμό με τη Ρωσία για την κυριαρχία στα Βαλκάνια. Τα νέα εθνικά βαλκανικά κράτη που είχαν δημιουργηθεί από την διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας κρατούσαν ευνοϊκή στάση απέναντι στις διεκδικήσεις των εθνικών μειονοτήτων της Αυστροουγγαρίας και απειλούσαν την ενότητά της.
Εξοπλισμοί και προσπάθεια δημιουργίας σφαιρών επιρροής
Η Γερμανία, ήδη είχε αρχίσει να εξοπλίζεται και να αυξάνει την παραγωγή πολεμικού υλικού, υπήρχε ραγδαία ανάπτυξη της Γερμανίας που προήλθε από την ανάπτυξη της βιομηχανίας της. Η Βρετανία προσπαθούσε να διευρύνει την σφαίρα επιρροής της και ευρίσκετο σε ανταγωνισμό με την Γερμανία. Η Ρωσία μέσω του πανσλαβισμού ο οποίος είχε ιδιαίτερη δύναμη στην Σερβία με τους Σέρβους εθνικιστές προσπαθούσε να κατέβει στην Μεσόγειο. Η Γαλλία επίσης συμμετείχε σε αυτό το παιγνίδι των εξοπλισμών και των σφαιρών επιρροής. Η Αυστρουγγαρία προσπαθούσε να διατηρήσει την αυτοκρατορία της την οποία έβλεπε να απειλείται λόγω της δημιουργίας μικρών κρατών από την σταδιακή διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τον συνεπακόλουθο μιμητισμό που δημιουργούνταν.
Το 1882 η Αυστρία, η Γερμανία, η Ιταλία υπέγραψαν ένα σύμφωνο αμοιβαίας συνεργασίας τη λεγόμενη « Τριπλή Συμμαχία».
Το 1907 η Γαλλία, η Ρωσία, η Μεγάλη Βρετανία συνέστησαν την «Τριπλή Συννενόηση» την λεγόμενη Ανταντ. Οι συμμαχίες και τα στρατόπεδα που αιματοκύλισαν την Ευρώπη το 1914-1918 είχαν διαμορφωθεί χρόνια πριν.
Στο Λονδίνο, το Παρίσι, τη Μόσχα και το Βερολίνο οι άρχουσες τάξεις προσπάθησαν να ρίξουν το φταίξιμο η μια στην άλλη πλευρά. Οι ηγέτες της αριστεράς, που όλοι τα προηγούμενα χρόνια αναμασούσαν τις αναλύσεις των φιλελεύθερων αστών για την παγκοσμιοποίηση και τις μεγάλες χίμαιρες= μελλοντικοί πόλεμοι, έτρεξαν για μια ακόμη φορά, να συμφωνήσουν μαζί τους. Στη Γερμανία οι βουλευτές του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος- με μοναδική εξαίρεση τον Καρλ Λίμπκνεχτ υπερψήφισαν τον προϋπολογισμό για τον πόλεμο. Στη Ρωσία ο μαρξιστής Πλεχάνοφ και ο αναρχικός Κροπότκιν τάχθηκαν ανεπιφύλακτα στην πλευρά του Τσάρου. Στην Βρετανία το εργατικό κόμμα στήριξε ανεπιφύλακτα την εθνική υπόθεση.
Μόνο μια μειοψηφία επαναστατών τάχθηκε ανοικτά και δυναμικά ενάντια στον πόλεμο: η Ρόζα Λούξεμπουργκ, ο Καρλ Λίμπνεχτ, ο Τρότσκι, ο Λένιν και οι σύντροφοί τους. Παρά τις μικρές διαφωνίες τους όλοι τους συμφωνούσαν ότι ο πόλεμος ήταν παιδί του καπιταλισμού. Το σύστημα δεν πήγαινε ολοταχώς μπροστά όπως έλεγαν οι ηγέτες της επίσημης αριστεράς, αντίθετα πήγαινε ολοταχώς προς τα πίσω. Ο Μεγάλος Πόλεμος ήταν μόνο η αρχή. Οσο περισσότερο σάπιζε το σύστημα τόσο μεγαλύτερες θα ήταν οι καταστροφές που θα επεφύλασσε στην ανθρωπότητα.
Οι άρχουσες τάξεις προσπάθησαν να ρίξουν τις ευθύνες στους εχθρούς. Η πραγματική όμως αιτία ευρίσκονταν στην επιθυμία για επέκταση των σφαιρών επιρροής λόγω οικονομικών αιτίων. Οι ηγέτες των κρατών απευθύνθηκαν στον πατριωτισμό και στην εθνική συνείδηση των λαών τους για να τους ξεσηκώσουν στον πόλεμο εναντίον άλλων λαών. Τους πιπίλιζαν την ίδια καραμέλα, δήθεν ότι οι αντίπαλοι στρέφονται ενάντια στα συμφέροντα του κράτους και προσπαθούσαν να τους αφανίσουν. Οι μόνοι που κατάλαβαν την πραγματικότητα και κράτησαν σωστή στάση ήταν οι κομμουνιστές οι οποίοι μετά τον πόλεμο έπαιξαν κυριαρχικό ρόλο στην Ρωσία.
Δεν θα ασχοληθούμε με τον πόλεμο και την ιστορία αυτού, αλλά με την αξιολόγηση των αιτίων και των συνθηκών που οδήγησαν σε αυτόν.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται μονότονα, κύκλους κάνει και επανέρχεται. Ο λόγος είναι η ανθρώπινη συμπεριφορά. Η ανθρωπότητα έχει την ίδια ψυχολογία όπως και τότε, τώρα, όπως στο πέρασμα των αιώνων και τώρα και στο μέλλον.
Ο κόσμος, η ανθρωπότητα είναι καταδικασμένη να περνά από πολέμους σε μακρές περιόδους ειρήνης και ευημερίας και πάλι σε πολέμους.
Ας αναλογισθούμε την σημερινή εποχή, μετά τον Β Παγκ. Πόλεμο υπήρξε μια μακρά περίοδος ειρήνης κατά την οποία αναπτύχθηκε η Ευρώπη και η ΗΠΑ. Η Ευρώπη μετά από δύο παγκοσμίους πολέμους φάνηκε ότι πλέον κατάλαβε ότι μόνο ενωμένη μπορεί να προχωρήσει. Η ιστορία έδειξε ότι η πλεονεξία, ο πόθος για δύναμη, ο πλούτος, η απληστία, οδηγούσε πάντοτε τους λαούς σε συρράξεις. Οι σφαίρες επιρροής των κρατών, δημιουργούνταν πάντοτε μετά από μια μακρά περίοδο ειρήνης κατά την οποία υπήρχε ευμάρεια και γίνονταν τεχνολογικά άλματα, υπήρχε μεγάλη αύξηση της βιομηχανικής παραγωγής, ενισχύονταν οι διακρατικές σχέσεις με ανταλλαγές αγαθών, διακίνηση αγαθών μεταξύ των κρατών, και διακρατικό εμπόριο.
Θα μπορούσε ο Τιτανικός να ήταν το τεχνολογικό θαύμα που δημιουργήθηκε από την Ευρώπη , θα μπορούσε ο Τιτανικός να είναι η ίδια η Ευρώπη. Υπήρχε και εκείνη την εποχή μια μορφή παγκοσμιοποίησης όπως και τώρα, λόγω των εμπορικών σχέσεων τα κράτη φαίνονταν πιο κοντά το ένα στο άλλο, κανείς δεν μπορούσε να φαντασθεί ότι θα πολεμούσε τον άνθρωπο που αποτελούσε τον πελάτη του στο άλλο κράτος. Υπήρχαν σχέσεις αμοιβαίων συμφερόντων. Υπήρχε δούναι και λαβείν. Πόσο μακριά φαινόταν ο πόλεμος, και όμως ήταν τόσο κοντά.
Ο Τιτανικός πανέμορφος, πανίσχυρος, υπερπολυτελής, ασφαλής, ενέπνεε τόσο σιγουριά που δεν σκέφθηκαν καν ότι οι βάρκες θα έπρεπε να καλύπτουν όλους τους επιβάτες, δώσανε μεγαλύτερη σημασία στην άνεση, στην καλοπέραση, στην πολυτέλεια. Και όμως ο Τιτανικός υπάκουε και αυτός στους νόμους της φυσικής, στον νόμο του Αρχιμήδη<< Παν σώμα βυθιζόμενο εντός του ύδατος χάνει τόσο από το βάρος του όσο είναι το βάρος του ύδατος το οποίο εκτοπίζει>> δεν ήταν στέρεο έδαφος, μπορούσε να βυθιστεί παρ’όλα τα διπλά τοιχώματα που είχε. Όμως ήταν μια πλωτή πολιτεία, έδινε την ψευδαίσθηση της απόλυτης ασφάλειας. Οι άνθρωποι λοιπόν φτιάξανε ένα τέλειο δημιούργημα το οποίο έδινε την εντύπωση ότι μπορεί να κατανικήσει όλους τους νόμους της φυσικής, φαινόταν αβύθιστο. Υπερεκτίμησαν τις δυνατότητές του και τέτοια υπερεκτίμηση σε τόσο μεγάλο επίπεδο θεωρείτο ύβρις. Υβρις απέναντι στους νόμους οι οποίοι διέπουν την λειτουργία του σύμπαντος. Συνήθως όταν όλοι είναι σίγουροι για κάτι, τότε αυτό το κάτι ανατρέπεται, δείχνει η ιστορία. Ισως κατ΄ εφαρμογή της θεωρίας του χάους. Όταν όλα είναι αυστηρά καθορισμένα και ελεγχόμενα και το αποτέλεσμα απολύτως βέβαιο διότι τηρήθηκαν όλες οι παράμετροι, τότε είναι πιθανόν κατά την εκκίνηση να μη έχει τηρηθεί μια απειροελάχιστη, ή να υπάρχει μια απειροελάχιστη ανατροπή που τελικά θα φέρει την πλήρη απόκλιση από τον στόχο ή ακόμη και την καταστροφή.
Εν προκειμένω όμως δεν τηρήθηκαν βασικές παράμετροι στον Τιτανικό και έγιναν εγκληματικές παραλήψεις. Oμως αυτό καθ΄ αυτό το δημιούργημα ενέπνεε την απόλυτη σιγουριά γιατί ήταν τιτάνας, μεγαθήριο, μια πλωτή πολιτεία.
Η Ευρώπη και αυτή πορεύονταν σαν τον Τιτανικό, οι σφαίρες επιρροής άρχισαν να συγκρούονται μεταξύ τους και τα συμφέροντα να έρχονται σε αντίθεση, αυτό είχε οικονομικά αποτελέσματα και έδειχνε ότι πλέον δεν θα μπορούσαν όλοι μαζί να ωφελούνται διότι τα αγαθά ίσως δεν φθάνανε. Είχαν δημιουργηθεί πολλές υποδομές και δεν μπορούσαν όλες μαζί να λειτουργούν γιατί ο κόσμος δεν χωράει όλους. Υπήρχε και μια άνιση κατανομή των αγαθών και αυτό με μαθηματική ακρίβεια θα ξεσήκωνε τους φτωχούς.
Στον Τιτανικό υπήρχε μια τεράστια ανισότητα, οι επιβάτες της τρίτης θέσης ευρίσκονταν σε πολύ χειρότερη μοίρα και όταν το νερό άρχισε να μπαίνει κατέκλυσε το πρώτον τα κατώτερα μέρη του πλοίου και έπνιξε τους θερμαστές, και πολλούς από τους επιβάτες της τρίτης θέσης, ενώ οι επιβάτες της πρώτης θέσης διασκέδαζαν στα σαλόνια χωρίς να καταλάβουν τι συμβαίνει. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι για ένα διάστημα κλειδώθηκαν οι επιβάτες στης τρίτης θέσης για να μη θέσουν σε κίνδυνο τους επιβάτες της πρώτης θέσης μέχρι οι τελευταίοι να προλάβουν να εγκαταλείψουν το πλοίο.
Αν οι επιβάτες της πρώτης θέσης είναι στην Ευρώπη οι Γερμανοί , οι Ολλανδοί, οι Φιλανδοί κλπ, οι επιβάτες της τρίτης θέσης είναι οι Ελληνες, Πορτογάλοι, Ιρλανδοί, Ισπανοί, Ιταλοί κλπ, Αυτοί τώρα πνίγονται και οι της πρώτης ζούνε την ευμάρεια, όμως τελικά όλοι θα πνιγούν. Και αυτό γιατί οι κυβερνώντες αγνόησαν την προειδοποίηση για παγόβουνα και υπερεκτίμησαν το πλοίο. Αργησαν να εκτιμήσουν τον κίνδυνο και όταν τον εκτίμησαν, τα μέτρα που πήραν ήταν άτολμα και ανεπαρκή και λανθασμένα, μπορεί να το πήρε ξώφαλτσα το παγόβουνο, όμως το αποτέλεσμα απλά καθυστέρησε για λίγο. Τι κάνανε επίσης, κλείσανε τις πόρτες για να μη πάνε οι της τρίτης θέσης στην πρώτη και απειλήσουν την ασφάλεια των επιβατών, με τι μοιάζει αυτό, μήπως μοιάζει με τα μέτρα θωράκισης των τραπεζών τους για να σώσουν τους εαυτούς τους; Για να μη μεταδοθεί η κρίση από τις άρρωστες οικονομίες στις υγιείς.
Η Ευρώπη από τη μακαριότητα οδηγήθηκε στον πόλεμο και την καταστροφή, όπως και ο Τιτανικός.
Η Ευρώπη είναι καταδικασμένη να ενωθεί ή να διαλυθεί και να επαναλάβει την ιστορία των πολέμων. Ηδη έχουν αρχίσει να δημιουργούνται αντιτιθέμενα συμφέροντα. Ο Γερμανικός λαός δεν θέλει πια να εξακολουθεί να χρηματοδοτεί τους ανίκανους, ανεπαρκείς, σπάταλους, τεμπέληδες νότιους. Αυτή είναι η βούληση του λαού με την οποία συντάσσονται πλήρως και οι πολιτικοί τους. Από την άλλη, έχουν επιβάλλει ένα σύστημα εσωτερικής υποτίμησης σε αυτούς τους λαούς που κυριολεκτικά σμπαραλιάζει τις οικονομίες τους και οδηγεί όλο και σε βαθύτερη ύφεση. Η πλέον ανταγωνιστική οικονομία της Ευρώπης, η γερμανική, ευρίσκεται απέναντι σε οικονομίες όπως της Κίνας των Ινδιών, ίσως τώρα πια και της Ρωσίας, οι οποίες είναι ανταγωνιστικές γιατί υπάρχει εκεί ένα καθεστώς θυσίας των εργαζομένων. Όμως η Γερμανική οικονομία που δεν θυσιάζει τους δικούς της εργαζόμενους αλλά τους έχει σε ένα καλό επίπεδο, τις ανταγωνίζεται γιατί παράγει τα πλέον ποιοτικά αγαθά τα οποία αυτές οι οικονομίες δεν μπορούν να παράγουν. Τους εργαζόμενους όμως των άλλων κρατών της Ευρώπης, των οποίων οι οικονομίες δεν είναι ανταγωνιστικές δεν έχει πρόβλημα να τους θυσιάσει για να γίνουν ανταγωνιστικότερες.
Ο Τιτανικός ήδη έχει χτυπήσει στο παγόβουνο που λέγεται πιθανώς κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, η οποία εξελίχθηκε σε δημοσιονομική κρίση λόγω του ότι χρεώθηκαν τα κράτη για να στηρίξουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Αυτό σταδιακά ίσως να εξελίσσεται σε νομισματική κρίση.
Η παγκοσμιοποίηση πιστεύουν οι περισσότεροι ότι θα αποτρέψει το πρόβλημα, όμως θα εξαρτηθεί από το εάν η παγκόσμια συνεργασία θα είναι προτιμότερη από την ρήξη. Τι είναι επικερδέστερο; Η παγκόσμια συνεργασία σε εμπορικό, οικονομικό επίπεδο ή η ρήξη, ο πόλεμος για να καταστραφούν υποδομές και να φτιαχτούν νέες. Δια του πυρός η αναγέννηση, έτσι θα γίνει η επαναγέννηση της οικονομίας.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Επισκόπηση όλων των Δημοσιεύσεων που έγιναν πριν από:   
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Συζητήσεις για Θέματα Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες
Σελίδα 1 από 1

 
Μετάβαση στη:  
Δεν μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης





Μηχανισμός forum: PHPBB

© filosofia.gr - Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του.

Υλοποίηση, Φιλοξενία: Hyper Center