A.BadiouΗ κρίση του καπιταλισμού και η ιδέα του κομμουνισμού

[Bugman]

Rakis,
έχουμε ένα άλλο θέμα όπου προτείνουμε το πώς θα λειτουργεί η αντιπροσώπευση καλύτερα. Μια πρόταση που θα μπορούσες να κατεβάσεις, είναι και αυτή της απουσίας της, αλλά θα πρέπει να περιγράψεις τον αντικαταστάτη του, όχι με "καλές θελήσεις" και "όλοι μαζί φίλοι είμαστε" πράγματα δηλαδή που δεν μπορείς να διανοηθείς σε ένα ανταγωνιστικό καπιταλιστικό περιβάλλον. Ας δούμε όμως την πραγματικότητα: Σε όποιο σύστημα και αν αναφερθούμε πρέπει να υπολογίσουμε τις αρχικές συνθήκες, το σήμερα. Διαφορετικά θα μας λείπει το κομμάτι εκείνο που από το σήμερα, τις συνθήκες όπως έχουν διαμορφωθεί σήμερα, θα πάμε στις αρχικές συνθήκες που το σύστημα θα απαιτεί.
_________________
Σκορπίστε γνώση, μαζέψτε χαρά!

Η γνώση δεν μπορεί να πουληθεί: Γιατί ενώ κάθε εμπόρευμα μπορεί να επιστραφεί, η γνώση δεν μπορεί να επιστραφεί!

[rakis]

Δυστυχώς η "λύση" κατ'εμέ βρίσκεται στις καθημερινές κοινωνικές σχέσεις.

Και φυσικά δεν μπορώ να παρουσιάσω ένα δημοκρατικό πολίτευμα καθ'ολοκληρίαν.

Αντίθετα μπορούμε να μιλήσουμε για ποια πράγματα μπορούν να μας ενώσουν και να γίνουν αιτήματα.

Αυτό δεν προσπαθούμε όλοι μας έστω κ σε ένα φόρουμ;
_________________
Truth springs from argument amongst friends

http://rakis1.wordpress.com/

[Bugman]

Τα αιτήματα κάπου απευθύνονται, και εκεί είναι το ζητούμενο με ένα πολιτικό σύστημα, πώς ορίζεις αυτούς που ορίζουν την πολιτική βάσει των αιτημάτων των πολιτών. Ή πιο γενικά πώς δημιουργείται η πολιτική αντιμετώπιση των αιτημάτων των πολιτών (εδώ δεν περιλαμβάνω την αντιπροσώπευση).
Στην αρχαία Ελλάδα το πιο σημαντικό για την ύπαρξη της πόλης ήταν η σύσταση της φάλαγγας, της ομάδας δηλαδή που θα αποκρούσει τους εχθρούς. Χωρίς την φάλαγγα ότι και να είχαν δικό τους θα το έχαναν. Άρα βασική προϋπόθεση για να μιλάνε μεταξύ τους οι άνθρωποι και να λύνουν προβλήματα ήταν η ανάγκη που είχε ο καθένας τον άλλο για να συγκροτήσει τη φάλαγγα. Σήμερα λοιπόν Rakis ποια είναι η ανάγκη για να μιλάμε μεταξύ μας με σκοπό να λύσουμε προβλήματα που δημιουργούνται από εμάς; (τα προβλήματα τα δημιουργούμε εμείς...και θα τα λύσουμε αν κάτι μας πιέζει να θέλουμε τον άλλο δίπλα μας).
_________________
Σκορπίστε γνώση, μαζέψτε χαρά!

Η γνώση δεν μπορεί να πουληθεί: Γιατί ενώ κάθε εμπόρευμα μπορεί να επιστραφεί, η γνώση δεν μπορεί να επιστραφεί!

[shaman]

αγαπητέ ράκις, δέν συνέκρινα (προφανώς) τόν χάντιγκτον μέ τόν μπαντιού (γιά όνομα τού θεού !), απλώς έθεσα τήν παράμετρο τού ιστορικά προφανούς : ότι, δηλαδή, ο δυτικόςπολιτισμός είναί ένας μόνον από τούς υπάρχοντες πολιτισμικούς κύκλους, καί αύριο μπορεί νά μήν είναι ο επικρατών πολιτισμικά - καί τίποτα, μά τίποτα άλλο.

κατά τά λοιπά, δέν καταλαβαίνω τί θά πή ''αποδυτικοποίηση'', καί πώς ένας καθηγητής μέ κάποια υποδομή θά μπορούσε νά χρησιμοποιήση μιά τόσο κακότεχνη έννοια σέ οποιαδήποτε φαρέτρα επιχειρηματολογίας : ''αποδυτικοποίηση'' σάν λέξη, έχει τόση έννοια, όση καί η ''αποανατολικοποίηση'' γιά τή δύση, ή η ''αποβορειοποίηση'' γιά τό νότο, καί τά αντίστροφα.

τέτοια πράγματα, ούτε υπάρχουν, ούτε μπορούν νά υπάρξουν, αφού τό γενικό ανθρώπινο πνευματικό κεκτημένο ενσωματώνεται σέ όλους τούς πολίτισμικούς κύκλους καί του΄ς διαμορφώνει.
_________________
κόγξ όμ πάξ κι απάνω τούρλα !

[rakis]

Μπ,
Αποδίδεις πρωτεύουσα σημασία σε σχέση αιτίου-αιτιατού το "φάλαγγα=> δημοκρατία". Δεν υπάρχει όμως τέτοιος ντετερμινισμός. Απλώς συνέβη. Υπήρξαν παράγοντες, αλλά το καθεστώς της άμεσης δημοκρατίας ήταν κάτι νέο , μη-αναγώγιμο και απρόβλεπτο. Τι θα μπορούσε να μας ενώσει; Δεν ξέρω αν είναι δυνατόν να ενώσει κάτι τους πάντες. Ελπίζω πάντως σε μία κοινή ιδέα όπου θα μπορούσαμε να ενταχθούμε. Πχ ελευθερία και ισότητα θα μπορούσε να είναι conditio sine qua non.

Σάμαν,
Η αποδυτικοποίηση στον Μπαντιού είναι εύκολη έννοια, αρκεί να ξέρει κανείς λίγο τις θέσεις του.Ενδεικτικά βλ. Βεργέτη:

Πολιτική, κράτος, κοινοβουλευτισμός

Η συμβαντική σύζευξη της πολιτικής και του υποκειμένου στον Μπαντιού αναδεικνύει την ανεξάλειπτη αντινομία ανάμεσα στην πολιτική και το κράτος όσο και ανάμεσα στην πολιτική και την κοινοβουλευτική δημοκρατία δυτικού τύπου, «τον καπιταλο-κοινοβουλευτισμό». Η αμφισβήτησή της έχει πυροδοτήσει διεθνώς περιπαθείς συζητήσεις, αλλά και μαινόμενες καταγγελίες συχνά βασισμένες σε παραχαραγμένα στοιχεία, που θυμίζουν σταλινικές δίκες-όπως διαπιστώσαμε και στην εγχώρια αρθρογραφία. Επιβάλλεται να αντιληφθούμε το στρατηγικό διακύβευμα της διαφοράς. Ελλείψει χώρου ο διπλός αντίλογος θα είναι συνεπτυγμένος.
1. Στον Μπαντιού έχουμε μια φιλοσοφική επανάσταση που η επίπτωσή της δεν εξαντλείται στην αποδέσμευση της πολιτικής από την υπερβατική εγγύηση της Ιστορίας και την κοινωνιολογική ουσιοποίηση των τάξεων. Προεκτείνεται σε μια ρηξικέλευθη σύλληψη της πολιτικής ως «γενολογικής διαδικασίας σε ρήξη με τις προγραμματικές εμμονές του κόμματος – κράτους. Συναντάμε εδώ τον αξιωματικό πυρήνα της πολιτικής σκέψης του Μπαντιού, όπου διακυβεύεται η ιστορική επανενσωμάτωση της πρωταρχικής, αυθεντικής έμπνευσης του Μαρξ: η ετεροτοπία της πολιτικής σε σχέση με το κράτος ως Γη της επαναστατικής Επαγγελίας. Ως γενολογική διαδικασία η πολιτική στοιχειοθετείται σε ατέρμονη υφαίρεση από τις συντεταγμένες του κράτους. Αντίθετα αποσυντίθεται και απονεκρώνεται μέσα στην υπονομευτική αλληλεγγύη, που της προσφέρουν οι μηχανισμοί του κράτους, αντί να απονεκρώνεται αυτό από την ανατρεπτική εμβέλειά της. Ανάμεσα στη γενολογικότητα (gιnιricitι) της πολιτική και τη δομικότητα του κράτους η ασυμβατότητα αποδείχτηκε ιστορικά διαλυτική για το πολιτικό υποκείμενο. Όπως σημειώνει αλλού ο Μπαντιού, «το φιάσκο όλων των παραλλαγών του κόμματος-κράτους που προήλθαν από την τρίτη Διεθνή, ανοίγει έναν ορίζοντα επανεξέτασης σ’ ό,τι αφορά την ουσία του πολιτικού υποκειμένου».
2. Για τον Μπαντιού η δημοκρατία, και στις πλέον εξιδανικευμένες και ριζοσπαστικές εκδοχές της, με μόνη εξαίρεση την άμεση δημοκρατία, δεν παύει να αντιστοιχεί σε μια μορφή κράτους. Παραμένει μη αποσυνδέσιμη από μορφές θεσμικής κωδικοποίησης της άσκησής της. Το ζητούμενο για τον Μπαντιού είναι η πρόταξη μιας αξίωσης ισότητας. Η ισότητα, αντιτείνουν οι θεματοφύλακες του νεοφιλελευθερισμού , είναι ανεύρετη, ανέφικτη, ανεντόπιστη. Πράγματι, συνηγορεί ο Μπαντιού, και γι αυτό το λόγο δεν μπορεί να υπάρξει παρά ως διακύβευμα μιας συμβολικής και επιτελεστικής θέσμισης υπό μορφή «διακήρυξης». Μόνο η σημαίνουσα κατάφαση αφήνει το διατρητικό ίχνος της διαφοράς, και ειδικότερα της συμβαντικής διαφοράς, μέσα στην εμπεδωμένη ομοιοστασία της πραγματικότητας. «La postulation ιgalitaire», όπως την ονομάζει, έχει ως ορίζοντα όχι τη δημοκρατική ή σοσιαλιστική θέσμιση του κράτους, αλλά την οριακή απορρόφησή του μέσα στην «κοινότητα των ίσων», μέσα στον «ελεύθερο συνεταιρισμό» των πολιτών που οραματιζόταν ο Μάρξ. Ουτοπική εμμονή; Απομένει ότι οι σύγχρονες πολιτικές χειραφέτησης που φέρνουν στο προσκήνιο τα νέα κινήματα θα ήταν αδιανόητο να έχουν ως πυξίδα τους ένα φαλκιδευμένο ιδεώδες αποδεκτής ανισότητας. Οι πολιτικές χειραφέτησης είναι ασυμβίβαστες με τον πραγματισμό των ήπιων ανισοτήτων, που ευαγγελίζονται οι λάτρεις της σοσιαλδημοκρατικής συναλλαγής.
_________________
Truth springs from argument amongst friends

http://rakis1.wordpress.com/

[vag_el]

¨οσο κι αν υφίσταμαι κακοτροπίες εκ των πνευματικά προφανώς υψηλοτάτων,οφείλω να πω οτι η εύκολη έννοια για τον Μπαντιού,μπερδεύει και δυσκολεύει τις έννοιες πιο έξυπνων ανθρώπων απο αυτον.

Ο Σάρουμαν(πειραχτικά) ,γνωρίζει τι λέει και και διαμορφώνει όπως διαμορφώνεται .

Αλλα καλύτερα να μην εξηγήσω ,αφού ο ίδιος προτιμά να σιωπήσει.
Το βρίσκω κι εγώ σοφό αυτό.
_________________
ανθάκια μου χλωμά,
που σας επήραν σε
κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν,

Κώστας Καρυωτάκης

[skapaneas]

[skapaneas]

[Bugman]

Rakis,
το παράδειγμα με την φάλαγγα και τη δημοκρατία δεν είναι ακριβώς μια συνεπαγωγή από φάλαγγα οδηγούμαστε στη δημοκρατία. Το ζήτημα δηλαδή είναι η απαραίτητη ένωση ανθρώπων για να σχηματίσουν φάλαγγα, μια μέθοδο άμυνας, που δηλώνει πως μεταξύ τους υπάρχει ένα κοινό απαραίτητο που δεν θα το διακινδύνευαν με τίποτα, και αυτό λέγεται ασφάλεια. Η δημοκρατία οφείλει πέρα από άλλα πράγματα να προσφέρει ασφάλεια στους πολίτες. Η ασφάλεια όμως είναι θέμα των πολιτών. Έτσι αυτό που θα προσφέρει η δημοκρατία θα είναι το κατάλληλο κλίμα για να τα βρουν οι πολίτες στο θέμα της ασφάλειας. Κάθε είδους κράτους, από τη μοναρχία μέχρι τη δημοκρατία οφείλει να παρέχει το κατάλληλο κλίμα ανάπτυξης. Η ανάπτυξη όμως δεν είναι αποτέλεσμα της δημοκρατίας αλλά των ανθρώπων που την απαρτίζουν. Αυτοί οι άνθρωποι θα συστήσουν τη δημοκρατία για να ετοιμάσουν το κλίμα ανάπτυξης. Η δημοκρατία πρέπει να είναι λειτουργική, και οι λειτουργοί της είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι που την απαρτίζουν. Θα μπορούσε και η μοναρχία να είναι λειτουργική. Σημασία δεν έχει το πολίτευμα αλλά η λειτουργία του. Αν σήμερα έχουμε πρόβλημα αυτό οφείλεται στην κακή λειτουργία του πολιτεύματος. Να γιατί σε άλλο θέμα προτείνω ένα σύστημα με δυο Βουλές. Γιατί το θεωρώ περισσότερο λειτουργικό. Ομοίως στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν πολλά και διαφορετικά συστήματα γιατί ανά περιοχή το καθένα ήταν περισσότερο λειτουργικό πάντα σε σχέση με τα άτομα που τα λειτουργούσαν.
_________________
Σκορπίστε γνώση, μαζέψτε χαρά!

Η γνώση δεν μπορεί να πουληθεί: Γιατί ενώ κάθε εμπόρευμα μπορεί να επιστραφεί, η γνώση δεν μπορεί να επιστραφεί!

[rakis]

Αντί 2 βουλών, γειτονικές συνελεύσεις χωρίς αντιπροσωπευτικό κράτος ή κόμμα, θα συμφωνούσα.
_________________
Truth springs from argument amongst friends

http://rakis1.wordpress.com/

[rakis]

Σκαπανέα,
δεν κατηγόρησα άλλους, αν υπονοείς σαν κακομαθημένο.
_________________
Truth springs from argument amongst friends

http://rakis1.wordpress.com/

[Bugman]

Το πρόβλημα Rakis είναι πιο μεγάλο από το να συζητάμε για γειτονιές. Για παράδειγμα το ταμείο που θα είναι; Θα έχει κάθε γειτονιά ταμείο ή θα υπάρχει ένα κεντρικό;
Κάθε κράτος πρέπει να έχει τρία στοιχεία: ταμείο, υπάλληλους, κυβέρνηση.
Από κει και πέρα καθορίζονται επιμέρους χαρακτηριστικά, π.χ. κάποιοι υπάλληλοι έχουν θέση δικαστή...
_________________
Σκορπίστε γνώση, μαζέψτε χαρά!

Η γνώση δεν μπορεί να πουληθεί: Γιατί ενώ κάθε εμπόρευμα μπορεί να επιστραφεί, η γνώση δεν μπορεί να επιστραφεί!

[rakis]

Και να υπάρχουν αυτά που λες, θα μπορούσε να υπάρχουν ταμεία ή και ταμείο.Αλλά θα πρέπει να υπάρχει δυνατότητα άμεσης ανάκλησης, αλλά οι αποφάσεις να λαμβάνονται από τις συνελεύσεις. Αρκεί να διατηρείται η οριζόντια κατανομή εξουσίας.


Στο τώρα, δεν μπορεί κάτι τέτοιο να γίνει άμεσα, γι'αυτό και ξεκινώ από τις κοινωνικές καθημερινές σχέσεις. Μπορούν να γίνονται συνελεύσεις πολιτών σε κάθε δήμο διεκδικώντας επισημοποίηση από το δήμαρχο, έχοντας αιτήματα που ως τοπικά να αντανακλούν και το πιο γενικό.

Αλλά πρέπει να υπάρχουν κάποιες κοινές ιδέες. Πχ ότι το νερό και το ρεύμα και η υγεία κά είναι κοινωνικά αγαθά και να διεκδικηθούν κτλ.
_________________
Truth springs from argument amongst friends

http://rakis1.wordpress.com/

[skapaneas]

[rakis]