Θ.ΒοήθειαςΘ.Βοήθειας   ΑναζήτησηΑναζήτηση   Εγγεγραμμένα μέληΕγγεγραμμένα μέλη   Ομάδες ΧρηστώνΟμάδες Χρηστών  ΕγγραφήΕγγραφή  ΠροφίλΠροφίλ 
Συνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σαςΣυνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σας   ΣύνδεσηΣύνδεση 

Η «αιώνια επιστροφή» του Nietzsche
Μετάβαση στη σελίδα 1, 2, 3, 4  Επόμενο
 
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Φιλοσοφικοί Προβληματισμοί
Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας :: Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας  
Συγγραφέας Μήνυμα
VictoR
Επιστημονικός Συνεργάτης


Εγγραφή: 03 Νοέ 2004
Δημοσιεύσεις: 25
Τόπος: Αθήνα

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Νοέ 03, 2004 11:33 pm    Θέμα δημοσίευσης: Η «αιώνια επιστροφή» του Nietzsche Απάντηση με Συμπερίληψη

Καλώς σας βρήκα! Και συγχαίρω αυτούς που είχαν την πρωτοβουλία δημιουργίας του site, αλλά και όσους το διατηρούν ζωντανό.

Το ενδιαφέρον σας για τον Nietzsche με ενθάρρυνε να μπω στην παρέα σας. Διαβάζω το Det Wille zur Macht σε μετάφραση του Σαρίκα, και αναρωτιέμαι πως το τεράστιο και χαοτικό μυαλό του γερμανού, πέφτει στη παγίδα της αιώνιας επιστροφής, (που ναι! καταλαβαίνω την Ηρακλείτεια καταγωγή της, καθώς και την αντίθεση στην Εγελιανο – χριστιανική ευθύγραμμη τελολογία, αλλά δεν είναι το αναμενόμενο συμπέρασμα), όταν έχει ήδη, εμπνευσμένα, αντιμετωπίσει θέματα εναντίωσης στην αιτιοκρατία, στον ντετερμινισμό και την τελολογία, στην δυναμικότητα του κοσμικού συστήματος και στην εντροπία που το διακρίνει... Η «αιώνια επιστροφή» μου μοιάζει αντιφατική με την εξέλιξη της σκέψης του. Μοιρολατρική, αιτιοκρατική, προβλέψιμη, και «αμόλυντα» λογική, κλεισμένη σε έναν πεπερασμένο χώρο, που ναι μεν μετασχηματίζεται συνεχώς, αλλά κάθε γεγονός θα συμβεί ξανά, με νομοτελειακή συχνότητα καθορισμένη από μια δύναμη των πιθανοτήτων...

Και κάτι άσχετο, αλλά αντιλήφθηκα την παρουσία των φίλων του Κίρκεγκααρντ, και ήθελα να ρωτήσω που ακριβώς λέει ο Δανός ότι «η στιγμή της απόφασης είναι μια τρέλα»...
_________________
VictoR
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email
Julianus
Πρύτανης


Εγγραφή: 19 Ιούν 2003
Δημοσιεύσεις: 269

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Νοέ 04, 2004 12:04 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Victor, πολύ ενδιαφέρον ερώτημα!

Νομίζω ότι ο Νίτσε "αναγκάστηκε" να αποδεχθεί τον μύθο της αιώνιας επιστροφής, προκειμένου ακριβώς να εκμηδενίσει τον χριστιανικό μεσσιανισμό αλλά και την εγελιανή "αποκαλυπτική" άποψη περί Λόγου.

Εξάλλου, ο μύθος της αιώνιας επιστροφής είναι έντονα ποιητικός, προσφέρεται δηλαδή για πλήθος αναγνώσεων.

Θα επανέλθουμε σε αυτό, αλλά προς το παρόν να σου πώ για τον Κίρκεγκααρντ ότι η διάσημη πρότασή του ειναι από τα "Φιλοσοφικά Θραύσματα" που έγραψε με το ψευδώνυμο Ιωάννης της Κλίμακος. Ο αγγλικός τίτλος είναι

Philosophical fragments: or, A fragment of philosophy by Joahnnes Climacus.

Δεν ξέρω τα στοιχεία της ελληνικής μετάφρασης, πάντως μια καλή αγγλική είναι αυτή του David Swenson από το Princeton University Press, 1962.

Επίσης, ο Ντεριντά ασχολήθηκε πολύ με τη πρόταση αυτή σε ένα αρθράκι του με τίτλο "The Force of Law: the Mystical Foundation of Authority", Deconsturction and the Possibility of Justice, Routledge 1992.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
afham
Διαχειριστής


Εγγραφή: 02 Φεβ 2003
Δημοσιεύσεις: 1894
Τόπος: Φωτονερόπετρα

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Νοέ 04, 2004 12:42 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Αγαπητέ τρόπον τινά συνονόματε (William Afham - Victor Eremita ήταν παρωνύμια του Kirkegaard) δε συμμερίζομαι την άποψή σου ότι η έννοια της αιωνίου επιστροφής αποτελεί μια de facto απόδειξη μιας μοιρολατρικής αντίληψης για τα πράγματα. Αν δεχτούμε κάτι τέτοιο πρέπει να προσδώσουμε μοιρολατρικά χαρακτηριστικά όχι μόνο στο Νίτσε αλλά και σε όλους τους υπαρξιστές (πχ ο Kierkegaard είχε κάνει ολόκληρη σπουδή στην έννοια της επαναλήψεως ως θεμελιώδες πρόβλημα του ΕΙΝΑΙ) αλλά και στον Ηράκλειτο (ουδέν κενόν υπό τον ήλιον) και πολλούς αρχαίους Έλληνες στοχαστές που είχαν την κυκλική αντίληψη του χρόνου.

Μοιρολατρία σημαίνει να (θέλεις να) άγεσαι από τις επιταγές του ανηλεούς χρόνου και ίσως κάποιου Θεού. Μέσα από τη σκέψη του Νίτσε δε φαίνεται πουθενά κάτι τέτοιο (από όσα έχω διαβάσει τουλάχιστον, αν υπάρχει κάτι άλλο σε παρακαλώ να το παραθέσεις). Ίσα ίσα που η διαπίστωση μιας πολύμορφης αέναης κυκλικότητας και η εφαρμογή της στο χώρο της ανθρώπινης ιστορίας (αναλόγως πχ με τη διαπίστωση ότι ένας πλανήτης supernova θα δώσει ζωή σε άλλους πλανήτες και πάει λέγοντας -αφθαρσία της ύλης-) για μένα προσδίδει στον στοχαστή μια πρωτοτυπία και ένα επαναστατικό χαρακτήρα ως αναίρεση όπως και συ είπες του τελολογικού χαρακτήρα των χριστιανών.

Η κυκλικότητα αυτή δε σημαίνει αναγκαστικά ότι θα συμβούν τα ίδια και τα ίδια (πράγμα απογοητευτικό) αλλά ότι αν προκληθούν οι ίδιες αιτίες θα έρθουν τα ίδια αποτελέσματα (πράγμα σύνηθες με μια απλή παρατήρηση της ανθρώπινης ιστορίας). Μήπως μας παραξενεύει το πρώτο κομμάτι του συλλογισμού; Ότι δηλ. είναι δυνατόν να υπάρξουν οι ίδιες αιτίες; Μα αν πχ καταστραφεί η γη για την ύπαρξη ζωής πάλι νερό δεν θα χρειάζεται; Πάλι απο εκεί δεν θα ξεκινήσει η ζωή; Πάλι οι άνθρωποι δεν θα ψάχνουν την υπαρκτική τους προέλευση; Πάλι δεν θα γίνονται πόλεμοι για επικράτηση συμφερόντων; Υπάρχει βέβαια και η πιθανότητα να συμβεί κάτι τελείως διαφορετικό, το οποίο όμως θα είναι εξωανθρώπινο και δεν μας αφορά.

Όλα αυτά δεν είναι μοιρολατρία αλλά επίγωση των βασικών αρχών της ύπαρξης. Οι υπαρξιστές αν ακολουθούσαν τον ευθύγραμμο χαρακτήρα της ιστορίας τότε θα ήταν δούλοι της λογικής και των κυρίαρχων τάσεων. Αυτοί τολμούν κάτι παραπέρα. Το ότι αυτό το παραπέρα δεν φαίνεται και τόσο παράλογο (μιας και μας έχουν εθίσει στις παραδοξολογίες) δεν πρέπει να μας παραξενεύει ούτε να μας αποξενώνει από τη σκέψη τους. Όλοι οι φιλόσοφοι έχουν το στοιχείο του λόγου μέσα τους, άσχετα αν δεν θέλουν να το φωνάζουν Wink Αλλά μη φτάνουμε και στο σημείο να τα θεωρούμε αυτά μοιρολατρία....
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
afham
Διαχειριστής


Εγγραφή: 02 Φεβ 2003
Δημοσιεύσεις: 1894
Τόπος: Φωτονερόπετρα

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Νοέ 04, 2004 12:52 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Και μην ξεχνάμε ότι όσοι καταπολέμησαν τον ορθολογισμό (για παράδειγμα οι υπαρξιστές) μας παρουσίασαν ένα σωρό ορθολογικά επιχειρήματα για να μας κάνουν να τους πιστέψουμε Wink
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
iason
Πρύτανης


Εγγραφή: 01 Ιούν 2003
Δημοσιεύσεις: 4108
Τόπος: (Γ)Ελλάς

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Νοέ 04, 2004 1:13 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Afham, τι θα πει «εξωανθρώπινο και δε μας αφορά;» Ο άνθρωπος από εξωανθρώπινες αιτίες δε δημιουργήθηκε;
_________________
-Κάθε λόγος μπορεί να έχει αντίλογο. Κάθε αντίλογος πρέπει να έχει λόγο.
-Εγέμισεν ο ουρανός πετούμενους γαϊδάρους.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Julianus
Πρύτανης


Εγγραφή: 19 Ιούν 2003
Δημοσιεύσεις: 269

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Νοέ 04, 2004 5:35 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Ναι, θα συμφωνήσω με τον Αφχάμ ότι ο Νίτσε δεν οδηγεί στην μοιρολατρία- κάθε άλλο, οδηγεί στην σύρραξη...

Τώρα, ένας λόγος ακόμα που κατέληξε στην κυκλική αντίληψη της ιστορίας και στον μύθο της αιώνιας επιστροφής, είναι η ίδια η ψυχολογία του!

Κοιτάξτε τί λέει στο Ecce Homo. Είμαι παρακμή και ακμή ταυτόχρονα, απελπισία και ελπίδα, αρρώστεια και ίαση! Σκοτώνω τον εαυτό μου και αναγεννάμαι, κοιτώ από την αθλιότητά μου το μεγαλείο μου και το μεγαλείο μου από την αθλιότητά μου...

Ακριβώς αυτή η παράδοξη (ή όχι?) ψυχολογία του Νίτσε, κυκλοθυμική αλλά και αέναα δημιουργική, ταιριάζει απόλυτα με τον μύθο της αιώνιας επιστροφής... Υπάρχει δηλαδή, υποθέτω, μια εσωτερική αντιστοιχία ανάμεσα στο άτομο (Νίτσε) και την ψυχολογία του και την φιλοσοφία της Ιστορίας που αυτό το άτομο προβάλλει στον κόσμο.

Ο μύθος της αιώνιας επιστροφής κάνει δυνατή την πολλαπλή θέαση της Ιστορίας και του Κόσμου.

Όπως ακριβώς και η ψυχολογία του Νίτσε θέτει ως στόχο την πολλαπλή θέαση του προσώπου, την πολυπρισματική διάθλαση της ανθρώπινης συμπεριφοράς και αυτοκατανόησης.

Τί λέει ο Νίτσε για τον Ζαρατούστρα του ?

Είναι ένα διαμάντι! Ένα πολυπρισματικό διαμάντι! Με πολλές όψεις!

Το ίδιο και ο Άνθρωπος.

Το ίδιο και η Ιστορία του.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
vv
Πρύτανης


Εγγραφή: 11 Ιαν 2004
Δημοσιεύσεις: 700

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Νοέ 05, 2004 1:09 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Χαίρε Victor!
Προφανώς θες να πεις "DeR Wille zur Macht", "Η θέληση της δυνάμεως".
Αν ακολουθήσεις το Nietzsche, ποια πολιτική Φιλοσοφία (όπως ο Καβάφης την "ποίηση" με "Π") ακολουθείς;
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Julianus
Πρύτανης


Εγγραφή: 19 Ιούν 2003
Δημοσιεύσεις: 269

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Νοέ 05, 2004 1:43 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Der Wille Zur Macht... Δηλαδή: η βούληση για δύναμη...

Αλήθεια, υπάρχει πολιτική χωρίς αυτήν? Υπάρχει δράση, απόφαση, κινητοποίηση δίχως αυτήν?

Το παράδοξο ειναι ότι ακριβώς η Wille, η Βούληση, είναι και η αιτία όλων των συμφορών, απογοητεύσεων και προβλημάτων του ανθρώπου- όπως λέει ο Σοπενχάουερ στ Die Welt als Wille und Vorstellung, ήτοι ο Κόσμος ως Βούληση και ως Παράσταση.

Άνθρωπος χωρίς Βούληση δεν γίνεται, όμως ο άνθρωπος με Βούληση συντρίβεται εξαιτίας της...
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
vv
Πρύτανης


Εγγραφή: 11 Ιαν 2004
Δημοσιεύσεις: 700

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Νοέ 05, 2004 2:03 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα!
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
VictoR
Επιστημονικός Συνεργάτης


Εγγραφή: 03 Νοέ 2004
Δημοσιεύσεις: 25
Τόπος: Αθήνα

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Νοέ 05, 2004 3:33 am    Θέμα δημοσίευσης: Ο κόσμος που ζεί από τον εαυτό του!!!! Απάντηση με Συμπερίληψη

Κατ’ αρχήν να ευχαριστήσω τον Julianus για τα πολύ κατατοπιστικά περί της προτάσεως του Κίρκεγκααρντ, και ναι όντως είμαστε σχεδόν συνονόματοι φίλε Afham αν και το Victor ήταν το ψευδόνυμο μου πριν γνωρίσω τον Erimita : ) Μάλλον ήταν λίγο «βαρύς» ο όρος «μοιρολατρικός» για τον Νίτσε, αλλά αν και σύμφωνα με τον όρο για την μοιρολατρία που έδωσε ο Ryle «οτιδήποτε συμβαίνει οπουδήποτε, δεν θα μπορούσε να μην συνέβαινε, αν ήταν εκ των πρότερων αλήθεια ότι επρόκειτο να συμβεί.» Με άλλα λόγια η κυκλική κίνηση είναι μια «κανονικότητα» και συνεπώς είναι προβλέψιμη, και αφού είναι προβλέψιμη μπορώ να την γνωρίζω εκ των προτέρων και εφ’ όσον τη γνωρίζω (με ένα εύρος πιθανοτήτων) σημαίνει ότι «ότι είναι να γίνει θα γίνει» [βαρέως μοιρολατρική ταυτολογία] πράγμα που έρχεται σε αντίθεση με τις θέσεις του Νίτσε και πολλών υπαρξιστών κατά της αιτιοκρατίας, και υπέρ της τυχαιότητας. Σαφέστατα, δεν περίμενα να υποστηρίζει ο γερμανός, μια ευθύγραμμη κίνηση με ένα έσχατο τέλος, αλλά και η αιώνια επιστροφή με ξαφνιάζει. Περισσότερο θα συμφωνούσα με την τοποθέτηση του Julianus περί ποιητικότητας, γιατί είναι όντως ποιητικός ο διονυσιακός του κόσμος ο αιώνια αυτοκαταστρεφόμενος και αιώνια αυτοδημιουργούμενος... [ναι εδώ ισχύει η αρχή διατήρησης της ενέργειας..] Ο κόσμος που ζεί από τον εαυτό του... «τα περιττώματά του είναι η τροφή του» λέει ο Ν. συμφωνώντας με τον Ηράκλειτο ότι η αρχή συμπίπτει με το τέλος : )) Όμως τι είναι αυτό που μας κάνει σίγουρους ότι κάτω από ίδιες συνθήκες θα έχουμε ίδια αποτελέσματα? Τι μας λέει ότι η ενέργεια που δεν θα χαθεί δεν θα δημιουργήσει κάτι εντελώς διαφορετικό ίδιαςς ποσότητας ενέργειας. Ακόμα και κάτω από τις απόλυτα ίδιες συνθήκες..... Πού πάει το ηλεκτρόνιο που φεύγει από τον εκτοξευτήρα? Όπου θέλει δεν πάει? Αλλά εκτός των κβαντικών εικασιών γιατί να περιορίσουμε την εξέλιξη της ιστορίας μας σε δυο σχήματα. Το ευθύγραμμο τελολογικό, και το κυκλικό επαναλαμβανόμενο... Ευθεία γραμμή και κύκλος δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο μας παρά μόνο στον κόσμο του μυαλού μας. Γιατί να απλουστεύσουμε τα πράγματα έτσι ώστε να γίνονται «εύπεπτα» από τη λογική που τόσο σθεναρά πολέμησε ο Νίτσε? Γιατί αιώνια επιστροφή και όχι αιώνιος μετασχηματισμός, σε δίνες, κύματα, τυχαία, ακανόνιστα και μη λογικά σενάρια?? Γιατί ομοιομορφία και αρμονία και ΄΄οχι μια παρατεταμένη απρόβλεπτη εντροπία??? Μήπως η αιώνια επιστροφή μας στερεί την μοναδικότητα της στιγμής, της κατάστασης και της ύπαρξης? Κατασκευάζοντας ακούσια μια αισιόδοξη μετα_μεταφυσική?

Ps Συμφωνώ me ton Iason ότι το εξωανθρώπινο μας αφορά κυρίως αν δεν είναι εγκλωβισμένο στη «γνωστή» λογική : )

Ps 2 Μήπως τελικά στην κατασκευή του μύθου της κυκλικής κίνησης τον οδήγησε η πλάνη για τον ορισμό μιας υπέρτατης ποιότητας, της βούλησης δηλ για δύναμη? Σωστά vv DeR (parorama) : ))) και [παρενθετικά] δεν «ακολουθώ» κάποια π Πολιτική φιλοσοφία... και ας μην πάμε το θέμα στην πολιτική.... έχουμε και τα πρόσφατα απογοητευτικά αποτελέσματα της άλλης πλευράς του Ατλαντικού.....
Η συζήτηση μας είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα από την Πολιτική...
_________________
VictoR
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email
VictoR
Επιστημονικός Συνεργάτης


Εγγραφή: 03 Νοέ 2004
Δημοσιεύσεις: 25
Τόπος: Αθήνα

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Νοέ 05, 2004 3:37 am    Θέμα δημοσίευσης: ... Απάντηση με Συμπερίληψη

Ps 3 Άλλωστε και ο ίδιος ο Nietzsche δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για την πολιτική... παρότι συνέβει....
_________________
VictoR
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email
iason
Πρύτανης


Εγγραφή: 01 Ιούν 2003
Δημοσιεύσεις: 4108
Τόπος: (Γ)Ελλάς

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Νοέ 05, 2004 1:03 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

«οτιδήποτε συμβαίνει οπουδήποτε, δεν θα μπορούσε να μην συνέβαινε, αν ήταν εκ των πρότερων αλήθεια ότι επρόκειτο να συμβεί.».
Και τι εννοεί εδώ ως «αλήθεια»; Αν δεν γνώρισε την αλήθεια (την όρισε) ο ορισμός είναι ξεκρέμαστος, αν τη γνώρισε για ποια μοιρολατρία μιλάει... Άλλο να έλεγε «ο,τιδήποτε συμβαίνει οπουδήποτε δεν θα μπορούσε να μην συνέβαινε αν εκ των προτέρων υπήρχαν τα αίτια του γεγονότος» (αίτια και αποτέλεσμα, νομοτελειακή αρχή).

«Ο κόσμος που ζεί από τον εαυτό του... «τα περιττώματά του είναι η τροφή του» λέει ο Ν. συμφωνώντας με τον Ηράκλειτο ότι η αρχή συμπίπτει με το τέλος».
Όχι βέβαια! Ο Ηράκλειτος δεν είπε αυτό, Είπε ακριβώς το ανάποδο: δεν μπαίνεις δυο φορές στο ίδιο ποτάμι. Το ποτάμι δεν είναι ποτέ το ίδιο.
Δεν ζεις με τα περιττώματά σου, είναι αδύνατο: ακόμα και αν ήταν βιολογικώς δυνατό αυτό (που φυσικά δεν είναι), τα περιττώματα της κάθε μέρας ποτέ δεν θα ήταν ίδια με αυτά μιας άλλης μέρας. «Ίδιες συνθήκες» υπάρχουν μονάχα στον κόσμο του μυαλού μας, όπως λες. Και θα το πάω λίγο παραπέρα λέγοντας, ότι και στο φυσικό επίπεδο υπάρχουν οργανισμοί που ζουν με τα περιττώματα άλλων ειδών, αλλά το είδος αυτό ποτέ δεν βρίσκεται στο ίδιο «επίπεδο εντροπίας» με το είδος του οποίου τα περιττώματα χρησιμοποιεί. Πάντα δηλαδή ισχύει ο νόμος της σχετικότητας.

Οι εξωανθρώπινοι παράγοντες που διαμορφώνουν τον κόσμο μας είναι τόσο ισχυροί, που ακόμα και να θέλαμε όλοι την κυκλικότητα με όλες μας τις δυνάμεις και τις προσπάθειες, εξ ορισμού δεν θα ήταν δυνατό να την πετύχουμε. Και πάλι ο Ηράκλειτος: «ήλιος νέος εφ ημέρη εστιν», ο ήλιος κάθε μέρα είναι καινούργιος.

Αυτός ο εγκλωβισμός στην κοινή λογική, φίλε, είναι που έφαγε, και τρώει, κάποιους. Ευτυχώς, όχι όλους. Βεβαίως και να μην πάμε το θέμα στην πολιτική, αλλά και κάτι άλλο να μην κάνουμε: να μη μπερδεύουμε τη σκέψη με τη ψυχολογία.
Τελικά, ίσως το πρόβλημα είναι το ανακάτεμα της φιλοσοφίας με την ψυχολογία. Προσπαθώντας να ξεδιαλύνει ένας Νίτσε τις έννοιες μέσα στον αχταρμά του σακατεμένου του μυαλού, μπας και απαλλαγεί από τα δεσμά της σκληρής και αφόρητης πραγματικότητας - της οποίας βεβαίως ουδείς αμέτοχος - κατασκευάζει έναν ακόμα μύθο - της κυκλικότητας - για να αντιμετωπίσει τους προηγούμενους. Και βέβαια ένας τέτοιος δρόμος δεν έχει τελειωμό... η μια αντίφαση φέρνει την άλλη, ο κάθε καινούργιος μύθος φτιάχνεται από τα συντρίμμια των προηγούμενων, και ο θύτης δικαιώνεται από το θύμα: αυτοκαταστροφή και «κυκλικότητα». Και βέβαια το θύμα δεν είναι μόνο ο ίδιος ο φορέας, αλλά και η φιλοσοφία της εποχής του.
Το κλειδί είναι να φιλιώνεις με τον εαυτό σου, αποδεχόμενος τη σχετικότητά σου.

Γνώμη μου, ότι το πρόβλημα είχε ήδη τεθεί από τον Παρμενίδη, με την σύγκρουσή του με τους Ίωνες: δεν υπάρχει είπε γένεση, αφού αν υπήρχε γένεση θα έπρεπε να προϋπάρχει το Μη Ον. Το όντως-ον βεβαίως του Παρμενίδη θα προκαλέσει εύλογα τις ανάλογες αντιρρήσεις, δεν το υιοθετώ, απλώς το αναφέρω θέλοντας να πω ότι το πρόβλημα δεν το έθεσε ο Νίτσε - όμως μπορεί θαρρώ να τεθεί το ερώτημα αν το ξεμπέρδεψε ή αν το έκανε ακόμα πιο μπερδεμένο...
_________________
-Κάθε λόγος μπορεί να έχει αντίλογο. Κάθε αντίλογος πρέπει να έχει λόγο.
-Εγέμισεν ο ουρανός πετούμενους γαϊδάρους.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Julianus
Πρύτανης


Εγγραφή: 19 Ιούν 2003
Δημοσιεύσεις: 269

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Νοέ 05, 2004 2:52 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Για να ξεκαθαρίσουμε τώρα ΤΙ είπε και ΤΙ ΔΕΝ είπε ο Νίτσε, με βάση την Χαρούμενη Επιστήμη και την Βούληση για Δύναμη...

"Η αναγκαιότητα δεν είναι γεγονός. Είναι ερμηνεία."

"Τα πάντα υπόκεινται στην ερμηνεία. Η ερμηνεία που επικρατεί μια δεδομένη στιγμή είναι προϊον της Δύναμης και όχι της αλήθειας".

Ο μύθος της αιώνιας επιστροφής είναι μια ερμηνεία, ένα ερμηνευτικό μοντέλο. Εξυπηρετεί την ποιητική-δημιουργική ενατένιση και μεθερμηνεία της Ιστορίας.

Ο φιλόσοφος ερμηνεύει, δεν πετάει φετφάδες. Για τέτοιους, έχουμε το Φώς της Ζωής να μας οδηγεί...
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
kaneis
Πρύτανης


Εγγραφή: 22 Ιούλ 2004
Δημοσιεύσεις: 2376

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Νοέ 05, 2004 4:03 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

victor fantasou ena ergo me ena sigkekrimeno senario grammeno apo kapoio theiko dimiourgo.auto to ergo tha paixtei apeires fores apo apeirous ithopoious me kat epektasin apeires prosopikes ermineies kai alla tosa akroatiria.opote to aionio anevasma tou ergou den anairei aparaitita ti monadikotita tis stigmis oute tin eleftheria stin ermineia oute tipot allo.
an den iparxei kiklikotita pouthena ektos ap to mialo mas tote na perimeno to kalokairi prin tin anoiksi,exo auto to dikaioma?
o filosofos ermineuei auta pou zei kai oxi auta pou skeftetai.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
iason
Πρύτανης


Εγγραφή: 01 Ιούν 2003
Δημοσιεύσεις: 4108
Τόπος: (Γ)Ελλάς

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Νοέ 05, 2004 11:29 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

-Ο φιλόσοφος ερμηνεύει αυτά που ζει και όχι αυτά που σκέφτεται.-
kaneis, είσαι υπέροχος.

Παράθεση:
"Η αναγκαιότητα δεν είναι γεγονός. Είναι ερμηνεία."
"Τα πάντα υπόκεινται στην ερμηνεία. Η ερμηνεία που επικρατεί μια δεδομένη στιγμή είναι προϊον της Δύναμης και όχι της αλήθειας".


Ο Νίτσε ερμήνευε κατά πώς ΗΘΕΛΕ. Δεν σκέφτονταν με βάση αυτό που υπήρχε, το αντικειμενικό, το έξω από τον εαυτό του, τη ζωή. Η Δύναμη τον ενδιέφερε, όχι η Αλήθεια. Εξ ου και το περί βούλησης για δύναμη. Μιλάμε δηλαδή για την ιδανική σχιζοφρένεια. Κάτι που ούτως ή άλλως προκύπτει από το ιατρικό του ιστορικό...

Τώρα όσο για το Σκότος, αυτό σίγουρα επανέρχεται κυκλικά στην ιστορία, έτσι δεν είναι, Julianus; Cool
_________________
-Κάθε λόγος μπορεί να έχει αντίλογο. Κάθε αντίλογος πρέπει να έχει λόγο.
-Εγέμισεν ο ουρανός πετούμενους γαϊδάρους.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Επισκόπηση όλων των Δημοσιεύσεων που έγιναν πριν από:   
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Φιλοσοφικοί Προβληματισμοί Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες
Μετάβαση στη σελίδα 1, 2, 3, 4  Επόμενο
Σελίδα 1 από 4

 
Μετάβαση στη:  
Δεν μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης





Μηχανισμός forum: PHPBB

© filosofia.gr - Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του.

Υλοποίηση, Φιλοξενία: Hyper Center