Θ.ΒοήθειαςΘ.Βοήθειας   ΑναζήτησηΑναζήτηση   Εγγεγραμμένα μέληΕγγεγραμμένα μέλη   Ομάδες ΧρηστώνΟμάδες Χρηστών  ΕγγραφήΕγγραφή  ΠροφίλΠροφίλ 
Συνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σαςΣυνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σας   ΣύνδεσηΣύνδεση 

οντολογία πέραν του Είναι-Μηδενός??...
Μετάβαση στη σελίδα 1, 2, 3, 4, 5, 6  Επόμενο
 
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Φιλοσοφικοί Προβληματισμοί
Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας :: Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας  
Συγγραφέας Μήνυμα
vv
Πρύτανης


Εγγραφή: 11 Ιαν 2004
Δημοσιεύσεις: 700

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Αύγ 10, 2004 4:17 pm    Θέμα δημοσίευσης: οντολογία πέραν του Είναι-Μηδενός??... Απάντηση με Συμπερίληψη

Καλώς βρίσκω και χαιρετώ τους συζητητές της αγοράς, όπως και τα νέα μέλη!
Επίσης επιβάλλεται να χαιρετήσω/δώσω απάντηση και προσωπικά (σε)κάποια μέλη, όπως τον Georgemause, που ρωτά πού είμαι και γράφει πως του έλειψα. Λοιπόν, καλώς σας βρίσκω όλους και, φίλε Georgemaus, εδώ είμαι! Ποτέ, φυσικά, δεν εγκατέλειψα, απλά προσωπικές μου υποχρεώσεις και διακοπές με απομάκρυναν για λίγο από το forum.
Βλέπω πως η απουσία μου δεν έγινε, γενικά, αισθητή ;-) ίσως γιατί μιά μόνο φορά "πήγα να μετατρέψω τη θεματική συζήτηση σε chat" και δεν το συνέχισα όπως κάνουν άλλοι :-) Σε κάθε περίπτωση, θέλω να πω πως επέστρεψα και ποτέ δεν εγκατέλειψα. Παράλληλα, δεν είμαι γνώστης επί παντός επιστητού, όπως άλλοι χρήστες, κι έτσι, ακόμα κι όταν παρακολουθούσα θεματικές, δε συμμετείχα.

Οι "πρωτογενείς οντολογικές ποιότητες": το "Είναι" και το "Μηδέν".

Το "Μηδέν" ως μία άλλη μορφή του "Είναι": Α = { },
δηλαδή το "Α = { }".

Με άλλα λόγια όταν οι οντολόγοι μιλάμε για "Μηδέν" και "Είναι" στην ουσία μιλούμε για "Είναι" και διάφορες μορφές αυτού.

το "Είναι" προήλθε εκ του "Μηδενός" (ή το αντίστροφο): "Μηδέν" => "Είναι": στην ουσία μετάλαξη του Είναι ή εξέλιξη, δηλάδή "οντολογική ποικιλομορφία", "Είναι".

Η ιδέα του "Είναι" που "υπήρχε από πάντα": το υποκατάστατο της ιδέας ενός "Είναι" που "φτιάχνει τον εαυτό του". Το ίδιο "Είναι", δηλαδή οντολογική ομοιομορφία. Για να στηριχτεί το υποκατάστατο της ιδέας του "Είναι" που "φτιάχνει εαυτόν", εφευρέθηκε ο "οντολογικός χρόνος" (άπειρος χρόνος, βλέπε και αντινομίες του Καντ), Είναι.

Σε κάθε περίπτωση, καταλήγουμε σε μια κατάσταση που με την "εφεύρεση" όποιασδήποτε οντολογίας, είτε μιλάμε για "οντολογική ποικιλομορφία" είτε για "οντολογική ομοιομορφία", παραμένει η ίδια με τον εαυτό της, η ανάλυσή της ισούται με την οντολογική ταυτολογία της, δεν υπόκειται στη "φιλοσοφία του αν".
"Είναι ο Είναι", μετατρέπει σε άτοπον το ερώτημα του Heidegger.

Και ο Heidegger, που διερωτάται "γιατί να υπάρχει κάτι κι όχι τίποτα;", και οι Hamlet-Kυρίλοφ που διερωτώνται "to be or not to be?", στην ουσία λέγουν το ίδιο πράγμα!
Το ερώτημα του Heidegger, το οποίο ανθίζει σε οντολογικό επίπεδο, στο ανθρωπολογικό παίρνει τη μορφή του ερωτήματαος των Hamlet-κυρίλοφ.
Και οι τρεις φιλόσοφοι αναφέρονται στο "Μηδέν" και "Είναι", στις πρωτογενείς "οντολογικές ποιότητες", στη σχέση τους και την εναλλαγή τους.
Έστω πως "υπήρχε" τίποτα! Το ότι υπήρξαμε και υπάρχουμε θέτει και έχει θέσει το ερώτημα του Heidegger αντίστροφα: γιατί να υπάρχει "τίποτα" κι όχι "κάτι"; "Είναι και "Μηδέν" στην ουσία "Είναι". Καθαιρούμε τη Σαρτρική ρήση ότι "ο άνθρωπος δημιουργεί το Μηδέν",- αντίθετα: το καθαιρεί!
Με άλλα λόγια καθαιρούμε το "Μηδέν" και "Είναι" (?): "Είναι ο Είναι": η κατάσταση στέκει πέραν του "Είναι" και του "Μηδενός"! Τότε τι "είναι"; "Είναι αυτή που Είναι" (οντολογική ταυτολογία). "

__________________________________
*Ο ΚΟΣΜΟς ΩΣ ΑΞΙΩΜΑ!

ΥΓ: Η οντολογία μακριά από το λόγο ή την ενόραση.


Έχει επεξεργασθεί απο τον/την vv στις Πεμ Ιούν 16, 2005 5:09 pm, επεξεργάσθηκε 5 φορές συνολικά
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
georgemaus
Πρύτανης


Εγγραφή: 26 Μάρ 2004
Δημοσιεύσεις: 712

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Αύγ 10, 2004 8:44 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Με ιδιαίτερη χαρά να χαιρετήσω τον πολύ αγαπητό μου νν. Φίλε πραγματικά έλειψες σε όλους μας. Κι αν καμμιά φορά μετατρέπουμε το φόρουμ σε τσατ, συγχώρεσε. Πάνω απ'όλα είμαστε άνθρωποι και έχουμε αδυναμίες. Για το περιεχόμενο του μυνήματος, να το μελετήσω πρώτα, να μπω στο κλίμα και θα εκφέρω και γω την άποψή μου στη καινούρια σοδειά σου...
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email
Bugman
Πρύτανης


Εγγραφή: 03 Ιούλ 2003
Δημοσιεύσεις: 13585
Τόπος: Καλλιθέα

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Αύγ 11, 2004 12:32 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Από την πρώτη ματιά διαπιστώνω το παρακάτω πρόβλημα.
Η ποικιλομορφία ενάντια στην ομοιομορφία. Αν το όλο είναι είναι ένα τότε οι μορφές δεν θα υπήρχαν. Αν το όλο είναι σύνθεση πολλών διαφορετικών είναι, τότε δεν υπάρχει όλο παρά σκέψη μιας σύνθεσης που λέμε όλο, σαν σκέψη όμως σημαίνει ότι είναι μηδεν- η ίδια η σκέψη δεν περιέχει τις μορφές, τις περιλαμβάνει σαν οντότητες.
Παράδειγμα: Σε ένα χώρο βάζουμε μια σφαίρα, έναν κύβο και μια πυραμίδα. Έχουμε ονομάσει τις μορφές αυτές για να τις ξεχωρίζουμε. Τα λέμε όμως σχήματα δηλαδή μια ποικιλία μορφών, τα οποία τα έχουμε ξαναδεί, τα γνωρίζουμε, πιθανόν τα κατασκευάσαμε. Πως κατανοούμε το όλο; Ο χώρος με το περιεχόμενο αυτό έγινε ένας "σημαντικός" χώρος. Πριν τοποθετήσουμε τις μορφές υπήρχε ο κενός χώρος. Με τη μεταφορά γνωστών μορφών, ο χώρος έλαβε μια άλλη έννοια. Στο παράδειγμά μας δεν μας ενδιαφέρουν τα σχήματα αλλά ο χώρος. Η μεταβολή της έννοιάς του με την τοποθέτηση των σχημάτων. Η ομοιομορφία του χώρου βγαίνει από την σχέση των επιμέρους σχημάτων. Για μας ο χώρος είναι εννιαίος και μετά την μεταβολή της κατάστασής του. Επειδή είμαστε γνώστες της μεταβολής. Αν δεν είμασταν γνώστες τότε θα μιλάγαμε για πολλούς χώρους, αυτούς δηλαδή μεταξύ των σχημάτων-μορφών. Γνωρίζουμε όμως την κατάσταση μεταβολής του χώρου.

Το συμπέρασμα από το παράδειγμα είναι ότι μια οντολογία προσπαθεί να ταιριάξει με γνωστές καταστάσεις. Έτσι το ζήτημα της ποικιλομορφίας το θέτουμε γιατί πράγματι βλέπουμε πολλές μορφές. Η οντολογία προσπαθεί να γυρίσει πίσω, στην τέλεια ομοιομορφία, και να ανακαλύψει τι ήταν αυτό που έδωσε την ποικιλομορφία. Γι' αυτό μιλάμε για "πρωτογενείς οντολογικές ποιότητες", ή σε άλλες περιπτώσεις τα "στοιχεία της φύσης". Πάντα δηλαδή με την σκέψη ότι αυτό που είναι σήμερα ήταν το χθες με τη διαφορά μιας επιπλέον μεταβολής, μιας σύνθεσης. Σε κάθε περίπτωση δυο συνθέσεις υπάρχουν, η φαινόμενη και η αφαιρετική (του μυαλού μας δηλαδή).
Η οντολογία, νν, που είχαμε αναπτύξει σε αυτό το φόρουμ, έδειχνε και μια τρίτη σύνθεση, αυτή που προκύπτει από το μηδέν, το μηδέν που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ, όχι το μηδέν που λέμε τίποτα. Στο παράδειγμά μας δεν μπορεί να φανεί το ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ, ούτε μπορεί να αφαιρεθεί (διαφορά καταστάσεων, μεταβολή του ΗΤΑΝ σε ΕΙΝΑΙ). Δηλαδή δεν το βλέπουμε, και δεν το εννούμε από την μεταβολή. Λέμε δηλαδή για το "ασυνείδητο μηδέν". Το οποίο μόνο ως μια σημαντικότητα το δεχόμαστε, μια σημαντικότητα που δίχως αυτή κάθε άλλη οντολογία φθάνει σε ταυτολογία. Εδώ η ταυτολογία εξαφανίζεται διότι το ασυνείδητο μηδέν δεν μπορεί να ερμηνευθεί, δεν μπορεί να προβληθεί. Η σημαντικότητά του ποιοτικά μπορεί να θεωρηθεί ΜΗΔΕΝ, γιατί κάτι άλλο θα σήμαινε ότι το παρατηρήσαμε (φαινόμενο) ή το λογαριάσαμε (αφαιρετικά). Ακόμα και αυτή η θεώρηση στην προηγούμενη πρόταση είναι μη θεώρηση, εφόσον καταλήγει στο ΜΗΔΕΝ.
Εν τέλει για το μυαλό μας το ότι φθάσαμε να συζητάμε για το ασυνείδητο μηδέν, μας κάνει να πιστέυουμε ότι αυτό που βλέπουμε ή αυτό που υποθέτουμε, δεν φθάνει αυτό που είναι. Η ταυτολογία "ΕΙΝΑΙ ο ΕΙΝΑΙ" έχει την ίδια θέση με το "ασυνείδητο μηδέν", είναι τίποτα "συνειδησιακά" και όλο "ασυνείδητα".
Ο άνθρωπος μπορεί να δεχτεί "λογικά" το κενό σύνολο, το μηδεν ως απουσία, αλλά και το μηδέν ως απουσία σκέψης, για το σύνολο που λέμε σκέψεις. Σκεπτόμενοι λοιπόν γνωρίζουμε ότι δεν καλύπτουμε το μηδέν, την απουσία σκέψης. Έτσι το όλο που ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ καλύπτετε (λέμε και εδώ είναι το μεγαλείο της ανθρώπινης σκέψης) από το ασυνείδητο μηδέν, το οποίο προσπαθούμε να το αποκαλύψουμε. Αυτό και μόνο μας λέει ότι το μηδεν ΕΙΝΑΙ! Απλά δεν βάζουμε ΤΙ είναι, διότι πρέπει να το αποκαλύπτουμε κομμάτι με το κομμάτι δηλαδή σκέψη με τη σκέψη, παρατήρηση με τη παρατήρηση!
_________________
Σκορπίστε γνώση, μαζέψτε χαρά!

Η γνώση δεν μπορεί να πουληθεί: Γιατί ενώ κάθε εμπόρευμα μπορεί να επιστραφεί, η γνώση δεν μπορεί να επιστραφεί!
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
vv
Πρύτανης


Εγγραφή: 11 Ιαν 2004
Δημοσιεύσεις: 700

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Αύγ 11, 2004 5:22 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Bugman, περίμενα ότι θα ήσουν απ' τους πρώτους που θα κατανοούσαν το κείμενο. Θα πρέπει επίσης να επισημάνω πως η "Οντολογία του Μηδενός" αποτελεί μεταβατικό στάδιο στις οντολογικές μελέτες, για να οδηγηθούμε στην καθαίρεση των εννοιών "Είναι", "Μηδέν" και να δούμε την οντολογική ταυτολογία, το "Είναι ο Είναι".



" Μπορείς να θυμηθείς τον ύπνο σου το χθεσινό τον δίχως όνειρα; Ναι!

Η συνειδησιακή "ανάλυση" του Μηδενός! Η προβολή του Μηδενός στον κόσμο!
Η διανοητική, αλλά και βιωματική προσέγγιση του Μηδενός!

Δεν "φέρουμε το Μηδέν", όπως θέλει ο Σαρτρ, αλλά γκρεμίζουμε το οντολογικό τείχος μεταξύ Μηδενός και Είναι!

Το γκρέμισμα αυτό του οντολογικού τείχους σημαίνει και το θάνατο ολόκληρης της παγκόσμιας οντολογίας, της δυτικοευρωπαϊκής και ανατολικής. Είναι το σημείο όπου το Μηδέν και το Είναι εξισώνονται και "σπάζουν".
Ολόκληρη η οντολογική σκέψη στηρίχτηκε στις "πρωτογενείς οντολογικές ποιότητες": στο "Μηδέν" και "Είναι". Τώρα, όμως, το "Μηδέν" και το "Είναι" ετάφησαν, η σύγκρουσή τους.

Η εξίσωση Μηδέν = Είναι ή Είναι = Μηδέν καταλήγει να γίνεται:

Έίναι = Είναι ή Είναι = Είναι,

Η οντολογική ταυτολογία μετατρέπει τον κόσμο σε ΑΞΙΩΜΑ! Κάτι που δεν συνέβη σ' ολόκληρα τα οντολογικά χρονικά, κατά τα οποία ο κόσμος αποτελούσε πόρισμα, επινόηση ή παράσταση!

ΕΙΝΑΙ = ΕΙΝΑΙ ή "Είναι ο Είναι"

Το ερώτημα του Heidegger μένει μετέωρο και άτοπον! "Γιατί να "υπάρχει" "κάτι" κι όχι "τίποτα";

Τώρα υπάρχει η εξίσωση κύριε Heidegger!

Η κατάσταση στέκει πέραν του "Είναι" και του "Μηδενός"! Τότε τι "Είναι" το 'Είναι'; "Είναι αυτό που Είναι" ("Είναι ο Είναι", οντολογική ταυτολογία), καλύπτοντας τις λεγόμενες "πρωτογενείς οντολογικές ποιότητες". Κατάφαση του κόσμου και της ολότητάς και συνέχειάς του.
Η ποικιλία της "weltanschauungsphilosopie" (κοσμοθεωριών) βασίζεται στην ποικιλία της προσέγγισης των σχέσων των "πρωτογενών οντολογικών ποιοτήτων".

*η εξίσωση βασίζεται στη σχέση των πρωτογενών ποιοτήτων, σε μια "ολική" οντολογία.

--------------------------------
*O κόσμος ως αξίωμα!


Έχει επεξεργασθεί απο τον/την vv στις Κυρ Ιαν 23, 2005 3:58 pm, επεξεργάσθηκε 3 φορές συνολικά
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Kouros
Πρύτανης


Εγγραφή: 30 Ιούν 2004
Δημοσιεύσεις: 639
Τόπος: ΑΘΗΝΑ

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Αύγ 12, 2004 8:00 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Φίλε μου vv, με ανακούφιση διαπιστώνω ότι η απουσία σου από τις συζητήσεις ήταν τελικώς προσωρινή και ότι ο ίδιος ενθουσιασμός και πάθος που διέκρινε τα παλιότερα μυνήματά σου, κάνουν εντυπωσιακή εμφάνιση κι εδώ. Και όπως σου ξανάπα φίλε μου, αυτά σου τα χαρακτηριστικά τα χαίρομαι αφάνταστα.

Εκείνο που θά'θελα να σε ρωτήσω Δημητρη έχει σχέση με την αξία και την σημασία της οντολογίας που πρεσβεύεις. Πώς αυτές οι ιδέες συνδέονται με την ανθρώπινη ύπαρξη; Σε τι μπορούν να της χρησιμεύσουν;Πως μπορούν να επηρεάσουν την καθημερινότητά της;
Διότι όταν ο Χάιντεγκερ (για να μιλήσουμε για τον πιο σύγχρονο) επιχείρησε να θεμελιώσει μία οντολογία, δεν το έκανε γι'αυτήν καθ'αυτήν την οντολογία αλλά για να βοηθήσει τον σύγχρονο άνθρωπο στην συνειδητοποίηση της μοίρας του. Αναρωτήθηκε για το ον προκειμένου να κατανοήσει την ύπαρξη. Ο θεωρητικός του λόγος (όπως και όλων των υπαρξιστών εξάλλου), θεμελιώθηκε για να στηρίξει ισχυρισμούς και διαπιστώσεις που αφορούν στην ζωή και στην ανθρώπινη ύπαρξη. Για να αιτιολογήσει την ιδέα της υπέρβασης. Απ' το ψευδεπίγραφο στο αυθεντικό.Από τον τεχνητό κοινωνικά κατασκευασμένο εαυτό, στον αληθινό και ουσιαστικό. Για την άρση της στέρησης. Για την νοηματοδότηση του καθημερινού μας βίου. Και γι'αυτό χρήσιμος σε όλους μας.
Δεν χάνει από το οπτικό του πεδίο τον άνθρωπο και την Ζωή και οι έννοιές του παραπέμπουν πάντα σε ψυχολογικά γεγονότα (π.χ. η αγωνία, ο τρόμος, η στέρηση κ.ο.κ.) άμεσα αντιληπτά από το δρων υποκείμενο και γι' αυτό χρήσιμα σ'αυτό, τόσο για την κατανόηση της ζωής του όσο και για τον προσανατολισμό του σ'αυτήν.

Προσωπικά φίλε μου ελάχιστες αμφιβολίες τρέφω για το ότι έχεις συλλάβει διαισθητικά μεγάλες αλήθειες (ίσως και πρωτοποριακές για τον χώρο της δυτικής φιλοσοφίας, δεν ξέρω), αλλά αν αυτές δεν μπορούν να επιβεβαιωθούν και βιωματικά (ως ψυχολογικά γεγονότα δηλαδή, στον βαθμό που αφορούν στον άνθρωπο) τότε τι αξία μπορεί να έχουν;Και πόση αλήθεια μπορεί να ισχυριστείς ότι περιέχουν; Αν οι ένοιες που χρησιμοποιείς δεν παραπέμπουν σε γνωστές υποθέσεις του βίου που διάγουμε και του κόσμου μέσα στον οποίο διάγουμε αυτόν τον βίο, τότε πόσο χρήσιμες μπορεί να είναι;
Αναφέρεις κάπου τον ύπνο δίχως όνειρα. Αυτό πράγματι παραπέμπει σε ένα γεγονός της ζωής. Τι εννοείς ακριβώς; Μιλάς για διανοητική και βιωματική προσέγγιση του μηδενός. Δηλαδή;

Οι ερωτήσεις μου Δημήτρη να ξέρεις ότι αποβλέπουν κυρίως στο να σε ωθήσουν να ξεδιπλώσεις και άλλο τις ενδιαφέρουσες ιδέες σου και να διαπιστώσουμε όλοι μαζί πόσο αυτές μπορεί να μας αφορούν (εγώ πάντως νομίζω αρκετά).
Εν'τέλει φίλε μου στο ερώτημα τι είναι ο άνθρωπος πως θα απαντούσες υπό το πρίσμα της οντολογίας σου;

Όσο για το chat που είπες εντάξει, όπως είπε και ο georgemaus πάνω απ'όλα είμαστε άνθρωποι με καρδιά και όχι άψυχες μηχανές παραγωγής συλλογισμών. Αρκεί βέβαια να μην ξεπερνάμε τα όρια. Wink
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Bugman
Πρύτανης


Εγγραφή: 03 Ιούλ 2003
Δημοσιεύσεις: 13585
Τόπος: Καλλιθέα

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Αύγ 12, 2004 8:42 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Είπες όρια Laughing Laughing Laughing
Και ποιά είναι τα όρια;
Ιδού η μέγαλη απορία. Τα όρια που καταλαβαίνουμε ξεπερνόντας τα, ή αυτά που νομίζουμε ότι υπάρχουν και ουδέποτε τα έχουμε συναντήσει;
Αποτελούν δε αυτά τα όρια την έννοια του όλου, ή έχουμε και λοιπά άγνωστα όρια;
"Είναι ο είναι" λέει ο νν. Είναι τα όρια που είναι για μας όρια, αλλά ΘΑ είναι και αυτά που ΘΑ γνωρίσουμε. Εν τέλει "Ό,τι δεν είναι σήμερα ΘΑ ΕΙΝΑΙ αύριο". Αυτός είναι ο άνθρωπος, η επιθυμία του πραγματοποιείται. Η συνείδηση του μη συνειδητού ως μη ακόμα υπαρκτού, το σχέδιο δηλαδή, είναι η επιθυμία. Ή αλλιώς, η επιθυμία είναι το ΜΗΔΕΝ. Και από το μηδέν θα βγεί το κάτι. Ο στόχος της επιθυμίας, το αντικείμενο. Το υποκείμενο άνθρωπος, συλλαμβάνει το ανύπαρκτο και το κάνει υπαρκτό. Ο άνθρωπος ΔΕΝ έχει όρια.
Οι ολυμπιακοί αγώνες δείχνουν ακριβώς αυτό. Ανθρώπους που κάνουν το αδύνατο δυνατό. Η δράση του ανθρώπου ενάντια στα όρια.
Η οντολογία του νν, βλέπω ότι είναι συνδεδεμένη με το ολυμπιακό πνεύμα! Laughing
Άνθρωπος είναι η ζωντανή απόδειξη της οντολογίας του νν.
_________________
Σκορπίστε γνώση, μαζέψτε χαρά!

Η γνώση δεν μπορεί να πουληθεί: Γιατί ενώ κάθε εμπόρευμα μπορεί να επιστραφεί, η γνώση δεν μπορεί να επιστραφεί!
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
Vaggos
Πρύτανης


Εγγραφή: 16 Φεβ 2004
Δημοσιεύσεις: 481
Τόπος: Νάξος

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Αύγ 13, 2004 12:45 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Χαιρετίζω φίλους και εχθρούς! Τους δεύτερους θέλω να μιλήσω περισσότερο!

Φίλε vv, οποιαδήποτε χρήσιμη γνώση (μη αντιγνώση δηλ), αν δεν απορροφηθεί από το κοινό, ΕΙΝΑΙ ΑΧΡΗΣΤΗ!

Φοβάμαι πως από το πρωτογενές κείμενό σου δεν έχω καταλάβει γρι, και αυτά που έχω καταλάβει πιθανότατα δε είναι αυτά που έχεις δουλέψει. Δεν πρόσεξα ουδέ μια συμβολή των σκέψεών σου στην πραγμάτωση τους.

Όπως είπε και ο kouros, ποια η συμβολή τους στην καθημερινή ανθρώπινη πραγματικότητα.

Να φουντάρει κανείς ή να μην φουντάρει. Ο ευφυής δεν είναι πάντα έξυπνος φίλε vv και αυτό πάει για τους φιλόσοφους όπου παίρνεις πρώτη ύλη. Το μυαλό του ανθρώπου δεν είναι ούτε μηδέν αλλά ούτε και άπειρο.

Δεν είμαστε ικανοί να συνειδητοποιήσουμε την Πράξη και θα συνειδητοποιήσουμε πριν και πέρα από αυτήν; Πριν το Μηδέν και μετά το Άπειρο;

Και παραπέμπω στο πόρισμα της ακόλουθης πηγής του οικοδεσπότη μας http://www.filosofia.gr/oria.html

Για να αποφευχθεί λοιπόν ένας επικείμενος ξέφρενος στοχασμός θα πρέπει να χρησιμοποιούνται ορισμένες φορές τα «φρένα». Ένα κατάλληλο «φρένο» θα ήταν η διαγραφή από το λεξιλόγιό μας εννοιών που δεν τις χωρά το ανθρώπινο μυαλό μας. Ας μην κάνουμε ευρεία χρήση των λέξεων: «πάντα», «ποτέ», «πουθενά» και άλλων παρόμοιων. Η θνητή υπόσταση του εγκεφάλου έχει προγραμματιστεί να λειτουργεί με αρχή, μέση και τέλος. Για καθαρά πρακτικούς λόγους λοιπόν ας τα αποδεχόμαστε ενίοτε.

Και ποτέ ή πουθενά=μηδέν, αν δεν κάνω λάθος.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΩ ΤΟ ΜΗΔΕΝ.

Δυστυχώς είμαι τόσο ανίκανος. Και ας μου πει ένας εδώ μέσα αν έχει χωρέσει ο νους του το Μηδέν ή το άπειρο.

Ειλικρινά όμως...
_________________
Η βιομηχανία σκοτώνει τη μουσική. Αυτός που αγαπά, και να ελπίζει ξέρει, όλη τη νύχτα πολεμά ξημέρωμα να φέρει.

Παραδοσιακή Μουσική | Ελλάδα
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
vv
Πρύτανης


Εγγραφή: 11 Ιαν 2004
Δημοσιεύσεις: 700

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Αύγ 16, 2004 3:15 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Φίλτατε Kouros, σ' ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου, αλλά και για τα ερωτήματά σου, τα οποία μας δίνουν την ευκαιρία να δούμε τη σχέση του "Είναι-Ο-Είναι" με τον άνθρωπο(?). Τη σχέση οντολογικής ταυτολογίας με τη μελέτη του θανάτου, κα.

............................

Στο φίλο Vaago: το ότι μπαίνεις στον κόπο να γράψεις από καθαρή εμπάθεια ή αντιπάθεια είναι ξεκάθαρο, φίλε Vaggos. Τουλάχιστον η κυνικότητά σου σου επιτρέπει να "ομολογείς" ότι βλέπεις άλλους συζητητές ως "εχθρούς". Επίσης τη δεύτερη παράγραφο την έχεις γράψει απλά και μόνο για να φανούν τα κεφαλαία γράμματα μη απορροφημένη από το κοινό γνώση = άχρηστη.
Με την ίδια λογική, vaggo, θεωρίες όπως η μεγαλειώδης της σχετικότητας, κβαντική, πληθωρισμός, θεωρία του χάους, οι οποίες, φυσικά, "δεν έχουν απορροφηθεί από το κοινό" είναι άχρηστες. Τι λες; Να γράψω το "άχρηστες" με κεφαλαία, μόνο για σένα; Άντε, πάλι με διδάσκεις: "ΑΧΡΗΣΤΕΣ".
Επίσης γράφεις: "δεν πρόσεξα ούτε μια συμβολή των σκέψεών σου στην πραγματικότητα".
Συζήτηση κάνουμε. Φίλοι συζητητές δεν έθεσαν κάποια ερωτήματα καθαρά και ξάστερα; Δεν τα διάβασες; Δεν διαπίστωσες πως η σηζήτηση δεν έκλεισε; Συνέχισες όμως να ρωτάς (ενώ είχες): ["να γράψουμε κάτι απλά από αντίδραση"] Συνεπώς, φίλε, γράφεις από καθαρή αντίδραση, δίχως να θες να καταλάβεις.
"Να φουντάρει κανείς ή να μην φουντάρει": τόσο πολύ σε εξόργισε η συζήτηση που σκέπτεσαι και την αυτοκτονία; :-)
"Το μυαλό του ανθρώπου δεν είναι ούτε μηδέν ούτε άπειρο":μήπως υποστήριξα κάτι τέτοιο; Πού το είδες γραμμένο αυτό; Κακοποιείς και παραποιείς νοήματα.
"Δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω το Μηδέν": απ' αυτό και μόνο το λόγο σου φαίνεται να είσαι "εκτός τόπου και χρόνου", που λέμε, όσον αφορά τη συζήτησή μας.
Αυτό που θέλω να πω είναι πως γράφεις απλά για να γράφεις, από αντίδραση, μόνο και μόνο για να γράψεις λίγα κεφαλαία γραμματάκια! Κι αυτό είναι ολοφάνερο.

ΥΓ: Μήπως το κείμενο δεν αφορούσε εμένα;: "Χαιρετίζω φίλους και εχθρούς! Τους δεύτερους θέλω να μιλήσω περισσότερο!" Μετά μιλάς περισσότερο με το : "Φίλε νν", ... κτλ.
Άρα: Μάλλον όχι, ε;
Το δικό μου πάντως αφορά τους φίλους: "φίλε Vaggo"!


Έχει επεξεργασθεί απο τον/την vv στις Κυρ Ιαν 23, 2005 4:06 pm, επεξεργάσθηκε 1 φορά συνολικά
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
vv
Πρύτανης


Εγγραφή: 11 Ιαν 2004
Δημοσιεύσεις: 700

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Αύγ 16, 2004 1:45 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Και να διασαφηνίσω κάτι όσον αφορά το ζήτημα των οντολογιών και τη σχέση τους με την ύπαρξη του ανθρώπου. ΔΕΝ είναι καθόλου-μα καθόλου απαίτηση η οντολογία να συνδεθεί με την ύπαρξη του ανθρώπου. Η οντολογία του Heidegger είναι καθαρός υπαρξισμός, δεν είναι οντολογία. Ο Μεγάλος Φιλόσοφος θέλησε να θεμελιώσει μία θεμελιώδη οντολογία, μα κατέληξε να γίνει υπαρξιστής. Η οντολογίες δεν μπορεί παρά να είναι συνυφασμένες με την γνωσιολογία. Η οντολογία του Καντ δεν άλλαξε την καθημερινότητά μας, αλλά άλλαξε τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο. Η οντολογία του Χάρτμαν αποτέλεσε λόγους περί των ειδών του Είναι κτλ. Η οντολογία του Παρμενίδη που κλωτσούσε το Μηδέν δε λύνει το πρόβλημα του Μηδενισμού του ανθρώπου στον θάνατο κτλ Αυτό που θέλω να πω είναι πως οι μεγάλες οντολογίες στην ιστορία της φιλοσοφίας, σπάνια επηρεάζουν την καθημερινότητα, αλλά αποτελούν μιαν άλλη θέαση του κόσμου.
Το να απαιτούμε η οντολογία να φτάνει σε ηθική φιλοσοφία ή φιλοσοφική ανθρωπολογία είναι δύσκολο, αλλά όχι και αδύνατον.
----------------------
Ο Κόσμος ως ΑΞΙΩΜΑ!

vv ή Δημήτρης Καστρακιώτης


Έχει επεξεργασθεί απο τον/την vv στις Κυρ Ιαν 23, 2005 4:08 pm, επεξεργάσθηκε 1 φορά συνολικά
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Kouros
Πρύτανης


Εγγραφή: 30 Ιούν 2004
Δημοσιεύσεις: 639
Τόπος: ΑΘΗΝΑ

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Αύγ 17, 2004 6:36 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Vv, περιμένω με ενδιαφέρον την ανάπτυξη των ιδεών σου και λαβε αν θες υπόψιν σου και το ακόλουθο ερώτημα.
Μια άλλη θέαση του κόσμου δεν επηρεάζει άραγε και την καθημερινότητά μας;
Οι διαφορετικές κοσμοθεάσεις δεν διαμορφώνουν και διαφορετικές ψυχολογικές στάσεις; Και αυτές με την σειρά τους δεν δρούν αποφασιστικά στον τρόπο που σχετίζόμαστε με τον κόσμο και τον εαυτό μας;
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Bugman
Πρύτανης


Εγγραφή: 03 Ιούλ 2003
Δημοσιεύσεις: 13585
Τόπος: Καλλιθέα

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Αύγ 17, 2004 11:58 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Δημιουργία είναι η σύνθεση πραγμάτων που υπάρχουν. Η εμφάνιση της δημιουργίας δεν φέρνει νέα ύλη αλλά νέα χρηστικότητα. Η οποία χρηστικότητα εμφανίζεται ως έλλειψη πριν την δημιουργία.
Έτσι αν πούμε σημείο Α το σημείο της δημιουργίας, πριν το Α έχουμε ύλες και ελλείψεις και μετά ύλες σε άλλες συνθέσεις και άλλες ελλείψεις. Χωρίς την φάση της δημιουργίας, το σημείο Α, οι ύλες θα παρέμεναν αλλά οι ελλείψεις θα συνέχιζαν να διαμορφώνονται ως ιδέες, να αλλάζουν ή να ισχυροποιούνται. Η ύπαρξη και μόνο του ανθρώπου, εμφανίζει το σύμπαν σε φάση αδυναμίας (αφού διαπιστώνει ο άνθρωπος ελλείψεις). Και μόνο αυτό το στοιχείο είναι αρκετό να κάνει τον άνθρωπο να ψάχνει κοσμοθεωρίες.
Ο συσχετισμός ανθρώπου και κόσμου, ξεκινάει από τις ελλείψεις που βρίσκει ο πρώτος στον δεύτερο. Ο ρυθμός που τις βρίσκει, καθώς και ο ρυθμός που δημιουργεί και τις μετριάζει, δεν σχετίζεται με την κοσμοθεωρία του για τον κόσμο. Χρειάζεται όμως ο άνθρωπος μια κοσμοθεωρία, γιατί και αυτή δεν την βρήκε πουθενά γραμμένη, αποτελεί δηλαδή μια έλλειψη.
_________________
Σκορπίστε γνώση, μαζέψτε χαρά!

Η γνώση δεν μπορεί να πουληθεί: Γιατί ενώ κάθε εμπόρευμα μπορεί να επιστραφεί, η γνώση δεν μπορεί να επιστραφεί!
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
vv
Πρύτανης


Εγγραφή: 11 Ιαν 2004
Δημοσιεύσεις: 700

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Αύγ 18, 2004 4:27 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Η ιστορία και ο πολιτισμός υφαίνονται από τις κλωστές της κατάφασης της ζωής. Η κρίσιμη επιλογή έγινε όταν ο άνθρωπος μπορούσε να βιώνει το t = 0!
Τότε "επήλθε" η ανθρωπολογική οντολογική ταυτολογία! Ο άνθρωπος απλά "είναι αυτός που είναι" κι έτσι έφτιαξε τον πολιτισμό!
Το "να είσαι αυτός που είσαι" είναι κυρίως μία οντολογική προσταγή και όχι υπαρξιακή -αν και καταλήγει να γίνει-: σημαίνει, κυρίως, "να είσαι"!
Αν χωρίζαμε την ανθρώπινη ιστορία σε δύο φάσεις; στον πρωτοπολιτισμό και μετά-πολιτισμό. Ο πρώτος έρχεται μοιραία: είναι ο μόχθος του ζώου, για να ζήσει. Μέσα στον πρωτοπολιτισμό έχουμε και τον ελεύθερο χρόνο.
Στον πρωτοπολιτισμό τίθεται και το ερώτημα του Hamlet "to be or not to be?". Όταν ο άνθρωπος είναι συγκεντρωμένος στο t = 0, απαντά "to be!", ειδάλλως "not to be"!
Το t = 0 επισφραγίζει την ανθρωπολογική οντολογική ταυτολογία: ένας ανθρωπολογικός οντολογικός "αυτοπροσδιορισμός", ο οποίος δε συλλαμβάνει λογικά ή ενορατικά τον "εαυτό" ή το "πρέπει" του ζην και υπάρχειν, αλλά απλά ο άνθρωπος "είναι αυτός που είναι" ή και θέλει, δίχως ορθολογικά ή ενορατικά στηρίγματα να "γίνει αυτό που είναι": και μοχθεί (καμία σχέση δεν υπάρχει με την προσταγή του Nitzsche)!
όταν ο άνθρωπος συλλάβει ενορατικά (υπαρξιστές) ή "ορθολογικά" το "είναι" του και την κατάσταση του υπάρχειν ή μη, ο άνθρωπος απαντά "όχι!" στο ερώτημα του Hamlet. Τη στιγμή που ο Αλεξέι Νίλτς Κυρίλοφ συντρίβει το περίστροφο με το κρανίο του, δολοφονεί τον δυτικοευρωπαϊκό ορθολογισμό και όχι τον εαυτό του! Δηλαδή το πνεύμα που θέτει το ερώτημα του Hamlet και σκοτώνει τη ζωή. Τη στιγμή που αρχίζει να ενοχλεί τη σκέψη το ερώτημα του Heidegger ο άνθρωπος παύει να "είναι αυτός που είναι" και γεννιέται η "ανθρωπολογία του αν", η ανθρωπολογική οντολογική ταυτολογία καθαιρείται!

Όπως δεν υφίσταται το ερώτημα του Heidegger, ούτως δεν υφίσταται το ερώτημα του Hamlet στον πολιτισμό.

Πως ο άνθρωπος δημιούργησε τον πολιτισμό, επειδή "είναι αυτός που είναι"!

Τότε επέρχεται ο οντολογικά "δογματικός πολιτισμός": ο πολιτισμός που αποτελεί αξίωμα και χρειάζεται ανθρώπους, όχι αναγκαστικά για να "αναπτυχθεί", αλλά για να είναι. Χωρίς αιτία, αξιολόγηση, ανάγκη λογικά στηρίγματα ή ενορατικά κτλ. Αν και αυτά υπεισέρχονται ως καμουφλάζ χάριν της αξιωματοποίησης. Αυτό μπορούμε να το δούμε καθαρά στη μεταμοντέρνα άποψη: όλοι οι πολιτισμοί είναι αυταξία! Η οποία καταλήγει να είναι η αξιωματοποίηση του πολιτισμού, και στην ουσία του αθρώπου. Η οποία καταλήγει να είναι αξιωματοποίηση του ανθρωπολογικού Είναι!

Εδώ ο άνθρωπος έχει κάνει σύγχυση μεταξύ ανθρωπολογικού-κοινωνικού και οντολογικού Είναι;


Έχει επεξεργασθεί απο τον/την vv στις Κυρ Ιαν 23, 2005 4:11 pm, επεξεργάσθηκε 1 φορά συνολικά
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Bugman
Πρύτανης


Εγγραφή: 03 Ιούλ 2003
Δημοσιεύσεις: 13585
Τόπος: Καλλιθέα

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Αύγ 18, 2004 5:35 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

νν, σου αρέσει να κάνεις πολύπλοκα τα πράγματα που είναι όπως είναι (απλά) αλλά τα κάνεις όπως δεν είναι (πολύπλοκα)!
Τα μέρη που αποτελούν μια οντότητα, δεν μπορεί να διαπραγματεύονται την ύπαρξη ή όχι της οντότητας αυτής.
Έτσι και ο πολιτισμός ως οντότητα, περιλαμβάνει μέρη όπως οι άνθρωποι, οι οποίοι δεν μπορούν να λένε ή να μην λένε ότι υπάρχει πολιτισμός!
Μια οντότητα μπορεί να έχει κανόνες τέτοιους που να καθορίζουν τι είναι μέρος αυτής και τι όχι (1). Το κριτήριο έχει να κάνει με την οντότητα. Να λοιπόν μια δυσκολία με τις οντότητες: Ποιός λογαριάζει το κριτήριο, εφόσον μια οντότητα αποτελείται μόνο από μέρη;
Άρα λογικά ΔΕΝ υπάρχει κριτήριο και η πρόταση (1) είναι ψευδής. Έτσι συνέπεια αυτού είναι ότι και μια οντότητα δεν μπορεί να διπαραγματεύται την ύπαρξη ή όχι μερών.
Στην ουσία από την στιγμή που χωρίζουμε μια οντότητα σε μέρη, η οντότητα παύει να υπάρχει, και υπάρχουν τα μέρη. Αν για μας παραμένουν δράσεις που γνωρίσαμε στην οντότητα, δεν είναι πια δράσεις του ενός αλλά ομαδική δράση νέων οντοτήτων (απομεινάρια της αρχικής οντότητας).
Έτσι η σκέψη, όσο αναλύει τα όντα σε μέρη, τόσο τα πράγματα (οντότητες) τα κάνει νοήματα και πράγματα (μέρη, άλλες οντότητες).
Μια απλή εξίσωση δείχνει:
Ο = Ν * Σο
όπου Ο είναι η οντότητα, το ίσον σημαίνει σκέψη που καταργεί την οντότητα και βάζει στην θέση της το νόημα Ν επί το σύνολο των
οντοτήτων (Σο), των μερών δηλαδή που προκύπτουν από την οντότητα Ο. Σε περίπτωση που ο κομιστής του Ν χαθεί τότε αυτόματα χάνονται και τα Σο και η Οντότητα γίνεται υπαρκτή. ( ο κομιστής είναι αυτός που έβαλε το ίσον).
Συμπέρασμα: Το οντολογικό είναι, θα υπάρχει ως σκέψη εφόσον εμείς βλέπουμε το ανθρωπολογικό-κοινωνικό είναι. Αν χαθούν οι άνθρωποι, το οντολογικό είναι θα υπάρχει άνευ σκέψης. Αντίθετα αν βρεθούν οι άνθρωποι (που συμβαίνει τώρα) το οντολογικό είναι θα υπάρχει μόνο στην σκέψη.
Γι΄αυτό και μεις σκεφτόμαστε το οντολογικό είναι, ΣΑΝ να είναι, αλλά όσο σκεφτόμαστε ΔΕΝ είναι, και μόλις πάψουμε να το σκεφτόμαστε τότε ΘΑ είναι.
Η σκέψη μας μηδενίζει την οποιαδήποτε ύπαρξη. Και το μόνο που μας μένει είναι ότι είμαστε αυτό που είμαστε (όλα τα άλλα με την σκέψη μας έγιναν μηδέν). Είμαστε δοχεία ροής σκέψεων, που όσο ρέουν σκέψεις τόσο μηδενίζουν το σύμπαν, το σύμπαν να είναι κάτι αλλά όχι ότι είναι, άρα να μην είναι παρά το μηδέν!
_________________
Σκορπίστε γνώση, μαζέψτε χαρά!

Η γνώση δεν μπορεί να πουληθεί: Γιατί ενώ κάθε εμπόρευμα μπορεί να επιστραφεί, η γνώση δεν μπορεί να επιστραφεί!
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
Kouros
Πρύτανης


Εγγραφή: 30 Ιούν 2004
Δημοσιεύσεις: 639
Τόπος: ΑΘΗΝΑ

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Αύγ 18, 2004 7:30 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Και πως μπορεί ο άνθρωπος φίλε μου vv να προσεγγίσει βιωματικά και όχι μόνο συλλογιστικά την κατάσταση του "να είναι απλώς αυτό που είναι";
Εκεί όπου t=o;
Ο bugman λέει ότι "σκεφτόμαστε το οντολογικό είναι σαν να είναι, αλλά όσο σκεφτόμαστε δεν είναι και μόλις πάψουμε να το σκεφτόμαστε τότε θα είναι".
Συμφωνώ, αλλά πως θα πάψουμε να σκεφτόμαστε; Είναι του χεριού μας κάτι τέτοιο; Αν απ'αυτό εξαρτάται η ολοκλήρωσή μας και ότι συνεπάγεται αυτό για τους εαυτούς μας και τον πολιτισμό μας, δεν οφείλουμε να απαντήσουμε σ'αυτά τα ερωτήματα;
Εκτός και αν μας αρκεί η σκέψη της οντολογικής ταυτολογίας και όχι το βίωμά της. Η σκέψη του μηδενός και όχι το βίωμά του. Η σκέψη του θανάτου και όχι η πραγματοποίησή του.
Αλλά τότε μπορεί ν'αλλάξει κάτι στον εαυτό μας και στον κόσμο;

Σε κάποια άλλη θεματική φίλε μου vv, ισχυρίστηκες πως ο πολιτισμός είναι δημιούργημα του φόβου του θανάτου (και μια ψευθαισθητική, θα πρόσθετα εγώ, απόπειρα άρσης αυτού του φόβου).
Όσο λοιπόν αυτός ο φόβος δεν ξεπερνιέται, τόσο ο <<ψευτοάνθρωπος>> (ένα ζώο με σκέψη μόνο και όχι κανονικός άνθρωπος) όσο και ο <<ψευτοπολιτισμός>> του (εδραιωμένος στον φόβο της φυλακής και της κόλασης, που επιφέρουν την καταπίεση και όχι την αρμονική συσχέτισή με το ζώο μέσα του και καθόλου εδραιωμένος στην εμπέδωση, στην βιωματική δηλαδή κατανόηση, των Αξιών και Ιδανικών όπως θά'πρεπε να συμβαίνει) θα συνεχίζουν να διαιωνίζονται.
Πως ξεπερνιέται αυτός ο πρωτογενής φόβος του θανάτου λοιπόν;
Διότι αυτός ο φόβος κινεί ενστικτωδώς, όχι μόνο τα ζώα αλλά και τους ανθρώπους. Και όσο ο άνθρωπος δεν τον αντιμετωπίζει κατάματα όλα θα παραμένουν τα ίδια. Τόσο μέσα του όσο και έξω του. Θα σκέφτεται αυτά τα όμορφα πράγματα αλλά δεν θα είναι. Θα τα φαντάζεται αλλά δεν θα μπορεί να τα πραγματοποιήσει. Και όλες οι ευγενείς απόπειρες για εξεύρεση λύσης θα πεφτουν παταγωδώς στο κενό.
Έχει άραγε η φιλοσοφία, ως μελέτη θανάτου πλέον, να μας πει κάτι γι'αυτό;


Έχει επεξεργασθεί απο τον/την Kouros στις Πεμ Αύγ 19, 2004 2:36 am, επεξεργάσθηκε 1 φορά συνολικά
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Bugman
Πρύτανης


Εγγραφή: 03 Ιούλ 2003
Δημοσιεύσεις: 13585
Τόπος: Καλλιθέα

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Αύγ 18, 2004 9:15 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

koure, απευθύνεσαι στο νν, αλλά το θέμα με απασχολεί και μένα!
Ο φόβος του θανάντου δεν είναι φόβος για την κατάσταση που έρχεται -κατάσταση θανάτου- αλλά για την στιγμή, το χρονικό σημείο που θα έρθει! Και αυτό γιατί δεν το γνωρίζουμε! Αν τον γνωρίζαμε, θα είχαμε κάνει και πρόγραμμα για το πώς θα περάσουμε καλύτερα τις επόμενες Χ μέρες! Δεν το γνωρίζουμε και φοβόμαστε πως θα χάσουμε κάτι από την ζωή μας, το πρόγραμμα που δεν έχουμε κατανοήσει, αν ο θάνατος έρθει την "κακιά" στιγμή. Στιγμή που θέλαμε δηλαδή να είμαστε ζωντανοί.
Η οντολογία δεν περιλαμβάνει τον θάνατο, ως συμβαν, αλλά ως κατάσταση. Η διαφορά φαίνεται σε μια παλμοσειρά, που αποτελείται από θετικά και αρνητικά άλματα, μεταξύ των οποίων υπάρχουν χρονικά διαστήματα. Αν βλέπεις τα άλματα μιλάς για συμβάντα -αλλαγή κατάστασης-. Αν βλέπεις τα διαστήματα μεταξύ των αλμάτων μιλάς για καταστάσεις. Τα συμβάντα είναι στιγμές, οι καταστάσεις έχουν διάρκεια. Τη ζωή δεν την βιώνουμε ως στιγμή. Τον θάνατο τον βλέπουμε ως στιγμή, αλλά μετά από τη στιγμή του θανάτου έχουμε αλλαγή κατάστασης άπειρης διάρκειας, την κατάσταση μη ζωής.
_________________
Σκορπίστε γνώση, μαζέψτε χαρά!

Η γνώση δεν μπορεί να πουληθεί: Γιατί ενώ κάθε εμπόρευμα μπορεί να επιστραφεί, η γνώση δεν μπορεί να επιστραφεί!
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
Επισκόπηση όλων των Δημοσιεύσεων που έγιναν πριν από:   
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Φιλοσοφικοί Προβληματισμοί Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες
Μετάβαση στη σελίδα 1, 2, 3, 4, 5, 6  Επόμενο
Σελίδα 1 από 6

 
Μετάβαση στη:  
Δεν μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης





Μηχανισμός forum: PHPBB

© filosofia.gr - Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του.

Υλοποίηση, Φιλοξενία: Hyper Center