Οι "Βελτιωτές" της Ανθρωπότητας

[Bugman]

Συμφωνώ ότι η ατομικότητα είναι επίτευγμα διαφωνώ όμως με την υπόθεση της ομοιομορφίας. Η κοινωνία ΔΕΝ επιβάλλει ομοιομορφία. Δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Ακόμα και να θέλαμε να ήταν όλοι ήρωες...αυτό δεν θα σήμαινε ότι θα είχαμε τους πάντες ως ανάτυπα του ενός αλλά για την κάθε δυνατή θέση θα είχαμε τον κατάλληλο ήρωα! Όπως καταλαβαίνεις είναι διαφορετικό να βλέπει κανείς επίπεδη μια κοινωνία ή έστω να τείνει σε ένα επίπεδο, από το να τη βλέπει ως ανάγλυφο το οποίο μορφώνεται ή καμπυλώνεται ποικιλοτρόπως πάνω σε ένα πραγματικό υλικό, τόσο σε προσωπικότητες όσο και σε περιβάλλον.

Αν υποθέσουμε ότι υπάρχει μηδενική τάση βελτίωσης τότε τι θα γίνονταν σε κάθε περίπτωση; Στη πρώτη περίπτωση η έννοια της επιβολής δεν θα μπορούσε να υπάρχει, αφού δεν θα υπάρχει στόχος...άρα ουσιαστικά η πρώτη περίπτωση δεν μπορεί να έχει ούτε καν το στάδιο της αρχής. Στη δεύτερη περίπτωση η διαφορετικότητα του περιβάλλοντος και των προσωπικοτήτων θα διαμόρφωνε ένα ανάγλυφο το οποίο θα παρείχε εντάσεις από ισχυρά πεδία σε ανίσχυρα. Αυτές οι εντάσεις από μόνες τους θα αναπτύξουν την τάση βελτίωσης, την αντίσταση δηλαδή. Δηλαδή στη δεύτερη περίπτωση η απουσία στόχου...δεν είναι σημαντική, γιατί η διάταξη γεννάει περισσότερη ανομοιομορφία..και αυτή δημιουργεί ρήξεις, τα σπάργανα της βελτίωσης. Από το σημείο των ρήξεων θα φθάσουμε στο σημείο των μεθόδων ελεγχόμενων ρήξεων, της παίδευσης. Έτσι θα γεννηθεί η μάθηση ως εκπαίδευση (το αποτέλεσμα της παίδευσης).

Αυτή λοιπόν η μάθηση οδηγεί τελικά το βιολογικό ον σε ένα υπαρξιακό ον...σε ένα ον που αντιστέκεται και όχι σε ένα ον που ακολουθεί τη βιολογική μοίρα...ότι το δυνατότερο θα φάει το αδύνατο. Το υπαρξιακό ον θα ανατρέψει το συσχετισμό δύναμης, ενώ θα είναι αδύνατο βιολογικά...θα καταφέρει να είναι δυνατό εκ των πραγμάτων, από την ισχυρή του θέση. Τη θέση λοιπόν αναλογικά μπορούμε να τη δούμε σαν βελτίωση. Μάλιστα η υψηλή θέση των βασιλιάδων στην αρχαιότητα..αλλά και των νοικοκυραίων των ρετιρέ σήμερα προσδίδει περισσότερο έλεγχο...και θεωρείται προτέρημα για τον κάτοχο αυτής!

Δυστυχώς με τα χρόνια και την επέμβαση του ανθρώπου στο περιβάλλον και στην μοίρα του έχουν δοθεί ισχυρές θέσεις σε βιολογικά ανίσχυρα άτομα όπου αδυνατούν παρά την θέση τους να στηρίξουν την κοινωνία. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το γκρέμισμα των ισχυρών και την ανάδειξη των ανίσχυρων. Κάτι τέτοιο ξεκινάει αυτήν την εποχή όπου δοκιμάζονται οι οικονομίες σε παγκόσμια κλίμακα!
_________________
Σκορπίστε γνώση, μαζέψτε χαρά!

Η γνώση δεν μπορεί να πουληθεί: Γιατί ενώ κάθε εμπόρευμα μπορεί να επιστραφεί, η γνώση δεν μπορεί να επιστραφεί!

[Ouliathis]

Η υπέρβαση της ομοιομορφίας που σαφέστατα επιβάλλεται (η ομοιομορφία) από την πολιτική μορφή οργάνωσης της κοινωνίας, είναι βαθειά επαναστατική πράξη και φυσικά όχι φυσικό επόμενο απλά κάποιων φιλοσοφικών; υποτίθεται συζητήσεων. Προυποθέτει το σπάσιμο των δεσμών του ατόμου με τον καταναλωτικό τρόπο ζωής πάνω απ όλα, την επανασύνδεση με την φύση, να καταλάβει πως αυτός ανήκει στην γη κι όχι η γη σ αυτόν, να συνειδητοποιήσει δηλαδή την σύνδεση των πάντων. Ατομικότητα δεν σημαίνει απλά να αντιλαμβάνομαι την διαφορετικότητά μου ως προς το σύνολο, αλλά πρωτίστως τις σχέσεις μου με αυτό. Πως όντως υπάρχει ένα σύνολο δηλαδή του οποίου πράγματι είμαι μέρος και η ιδιώτευση αποτελεί ανευθυνότητα και τίποτα λιγότερο. Όλα αυτά αποτελούν βαθιές επαναστατικές πράξεις που οδηγούν σε ανατροπές κατεστημένων κοινωνικών δομών. Σημαίνει να αντιληφθώ πως έχω ευθύνη, και η ευθύνη αυτή εδράζεται σε κάτι μεγαλύτερο από μένα του οποίου όμως είμαι μέρος, αλλιώς φυσικά δεν μπορεί να θεμελιωθεί η ευθύνη παρά τις ανέλπιδες προσπάθειες των υπαρξιστών. Το έχουμε ξαναπεί. Στο μηδέν δεν μπορείς να θεμελιώσεις τίποτα. Στο ένα όμως μπορείς.

Η βικτωριανή εποχή τέλος για να απαντήσω σε όλα δεν χαρακτηρίζονταν μόνο απο την σεμνοτυφία και τον ηθικισμό (δικός μου όρος λίγο πολύ μάλλον αυτός, που η σημασία του έγκειται στο να παίρνεις κάτι που είναι σαν αυτό που δεν είναι), αλλά και από την έπαρση του ανθρώπου πως το περιβάλλον και όχι μόνο - ολόκληρο το Σύμπαν θα έλεγα- του ανήκει. Είναι στην δικαιοδοσία του προς πλήρη εκμετάλλευση. Αυτή ήταν η εποχή που σφραγίστηκε πλέον η ρήξη του ανθρώπου με ότι τον περιβάλλει. Ο άνθρωπος ως εχθρός των πάντων και το Είναι τίποτε περισσότερο από ενας κόσμος εργαλείων.
_________________
Αυτο που εσείς αποκαλείτε ζωή εγώ το αποκαλώ θάνατο, κι αυτό που εσείς αποκαλείτε θάνατο, εγώ το αποκαλώ ζωή.
Εμπεδοκλής

[kaneis]

Ουλιαδη πες οτι βρισκεσαι σε ενα δασος.προσεχεις τα δεντρα ζεις αρμονικα στη φυση και ξερεις οτι ειναι σωστο μεχρι που ερχεται καποιος που πεταει σκουπιδια χαραζει καρδιες στα δεντρα κτλ.οταν σηκωνεσαι και τον διωχνεις με την ιδεα οτι δεν ειναι σωστο να συμπεριφερεται ετσι και να γεμιζει τον κοσμο με τα σκουπιδια του ενεργεις σαν μερος του ολου,αρα βαζοντας και αυτον εκει μεσα σ αυτο,η μηπως τον διαχωριζεις κανοντας το και γινεται η συμπεριφορα σου αναποφευκτα ανταγωνιστικη στο ειναι,σ αυτον εκει σ αυτην την περιπτωση,σαν να σου ανηκει το δασος η αυτος και να ειναι η σχεση ορισμενη απ αυτο?ο εναρμονισμος με τον κοσμο πρεπει να ειναι ανευ ορων για να ειναι οι πραξεις δικαιες και ο κοσμος ζωντανος,που σημαινει μπορουμε να ειμαστε μερος ανεξαρτητα απ οτιδηποτε αλλο,σαν επιλογη για υπερβαση της ατομικοτητας μας και των τοιχων που υψωνει,δηλαδη να γινει η αδικια που βλεπουμε σαν ατομα μερος της συνολικης αρμονιας,που σημαινει δεν αλλαζω τιποτα αλλο εκτος απ τον εαυτο μου που δεν καταφερνει να ενεργησει αρμονικα με ολα για να σχετιστει με το ειναι και να αναφερονται οι πραξεις του σ αυτο.το να ειμαι μερος δηλαδη σημαινει οτι δεν μου ανηκει τιποτα ουτε για να εφαρμοσω τις ιδεες μου εκτος απο μενα.προκυπτουν νεες συνδεσεις και πλοκη πιο ζωντανη απ τις ιδεες μου για το πως θα επρεπε να ειναι κατι για να ειναι συμφωνα με τη φυση ετσι.
αρα αυτο που πρεπει να αναρωτιεται κανεις ειναι αν οι πραξεις του ακολουθουν τις δικες του ιδεες περι αρμονιας και φυσης η την ιδια την αρμονια και φυση που ειναι ο κοσμος ακριβως οπως ειναι,αυτο μετραει.βλεπω γυρω μου καταναλωτισμο?ειναι μερος του ολου και φυσικα προερχεται απ το ειναι,πως να ξεφυγει,εναρμονιζομαι γινομαι μερος του,σε αρμονια δηλαδη,και τοτε ειναι οτι πιο φυσικο να μην εχω αναγκη την καταναλωση αφου αυτη ειναι επομενο της δυσαρμονιας του ατομου.αν επιβιωνει ο καταναλωτισμος ειναι επειδη κανεις δεν μπορει να εναρμονιστει με τα γυρω του και να ειναι μερος τους.η επανασταση ειναι με τον εαυτο μας για την αρμονια και οχι με καποιο στοιχειο της για επιβολη,ακομα και της αληθειας η της φυσικοτητας.
_________________
ο ηλιος δεν σηκωνει τα πεπλα αλλα τα φανερωνει

[opyrgos]

Θα συμφωνήσω και εγώ ότι η ομοιομορφία υπάρχει ενώ η αυθεντική ύπαρξη βουλιάζει σε έναν αποπροσωποποιημένο κόσμο, βουλιάζει μέσα στην αδιαφορία της διασκέδασης και της απόλαυσης, στο συμβατισμό και την επιδίωξη της ασφάλειας, στην έντονη αντιπάθεια για κάθε παρακινδυνευμένη ενέργεια και στον πεζό συντηρητισμό. Είναι η συνηθισμένη κατάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης, η οποία στο τέλος - και εδώ θα διαφωνήσω ότι ο άνθρωπος είναι μέρος ενός συνόλου - καταλήγει να θεωρεί και τον εαυτό του αντικείμενο του κόσμου, καθώς έχει απορροφηθεί ολοσχερώς από αυτά. Είναι ο υποβιβασμός του ανθρώπου σε απλό «μέσο», σε απλό προιόν της φύσης, χωρίς εγγενή αξία. Είναι η οδοδεικτική κατεύθυνση για τον προσδιορισμό του ανθρώπου σύμφωνα με την παραγωγικότητά του και την αποτίμηση κάθε αξίας ανάλογα με την προσωπική ή κοινωνική της χρησιμότητα. Μια κατεύθυνση που οδήγησε αναπόφευκτα στο θρίαμβο της τεχνοκρατικής κοινωνίας.

Κατά την έναρξη όμως της (επι)γνωσης αυτής υπάρχει μια πράξη απελευθερωτική και στο κατώφλι αυτής της πράξης υπάρχει μία επιλογή. Αν η αδιαφορία είναι ο υπαρξιακός θάνατος, το να αποφασίσεις για την επιλογή είναι το πρώτο αποτέλεσμα της μεταστροφής. Ενώ η κατάκτηση της αυθεντικής ύπαρξης απαιτεί μια αδιάλειπτη πρόσβαση προς την περισυλλογή, αυτό δεν σημαίνει παράλληλα πρόσβαση στον εγωκεντρισμό, αλλά μια ισοδύναμη πρόσβαση σε σχέσεις αυτοπροαίρετες και βασισμένες στην ισότητα. Είναι ίσως αισχρό, έλεγε ο Αλμπέρ Καμύ, να είναι ευτυχισμένος μόνο ένας. Η αυθεντική ζωή δεν γεννιέται έτοιμη με τη γέννηση της βιολογικής ζωής, δεν ταυτίζεται με τη ζωή. Προηγούμαστε της ζωής μας, είμαστε επέκεινα της ζωής μας. Κάθε άτομο πρέπει να ξαναρχίζει την κατάκτησή της. Ολοκληρωτικά δεσμευμένο αλλά και καθ' ολοκληρίαν ελεύθερο.

Όσο για το Μηδέν - χωρίς να με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο - αυτό έρχεται στον κόσμο με τον άνθρωπο. Η ανθρώπινη πραγματικότητα δεν καθορίζεται ως οντολογική πλησμονή αλλά ως οντολογική έλλειψη, ως ρωγμή μέσα στην οντολογική πληρότητα. Ο άνθρωπος τείνει ακατάπαυστα για την πλήρωσή του μέσα στην ολότητα της ύπαρξης, τείνει να γίνει «καθ' εαυτό» αλλά με τον τρόπο του «δι' εαυτό», με την ανάδυση, την υπέρβαση. Η συνείδηση παύει να λογίζεται κάτοχος κάποιου περιεχομένου, της αφαιρείται η οποιαδήποτε εσωτερικότητα... Η συνείδηση είναι η απόλυτη απουσία του κόσμου, δηλαδή το Μηδέν. Το φανέρωμα της συνείδησης είναι μια διαδικασία μηδενοποίησης.

Και για να κλείσω, ποιά φιλοσοφία χαρακτηρίζεται «βικτωριανή»; Δεν μου απήντησες Ouliathis.

[ΝΕΟΦΩΤΙΣΤΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ]

[Ouliathis]

[kaneis]

η πορεια προς την ατομικοτητα ειναι πορεια προς το ενα,οσο πλησιαζεις το ολοκληρωτικα ελευθερο αντιλαμβανεσαι το ολοκληρωτικα δεσμευμενο.αρα οσο οι επιλογες μας ειναι εκφραση ατομικοτητας οσο μας ανοιγουν στον κοσμο
_________________
ο ηλιος δεν σηκωνει τα πεπλα αλλα τα φανερωνει

[ΝΕΟΦΩΤΙΣΤΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ]

To δίλημμα "Ένα ή μηδέν" υπερβαίνεται απ' το "γίγνεσθαι".Ούτε αιτία έχει ο κόσμος ούτε σκοπό,κινείται αιωνίως.

[opyrgos]

Φίλε Ouliathis δεν μιλάς καθόλου για κάποια συγκεκριμένη φιλοσοφία. Ποιά φιλοσοφία είναι «βικτωριανή» της περιόδου; Έτσι γενικά η φιλοσοφία; Του Ρουσσώ; Του Μαρξ; Του Νίτσε; Ποιά;

Και όλη αυτή η θεώρηση (;) που λες δεν εξυπηρετούσε απλά - και τόσο γενικά - συγκεκριμένα συμφέροντα. Το ότι θεωρούσε πως ο κόσμος δεν είναι παρά κόσμος εργαλείων το είπα και εγώ. Αλλά γιατί τον θεωρούσε έτσι; Και τί σήμαινε αλλά και τί σημαίνει αυτό;

Επανασύνδεση λοιπόν με τη φύση; Μα σου διαφεύγει ότι ήδη απ' το Διαφωτισμό και μετά, η φύση λατρεύεται ακόμη και σήμερα, όπως όλα δείχνουν ως ένα γεγονός θαυμαστό και, γιατί όχι, ιερό. Η Αναγέννηση και ο Ανθρωπισμός και κυρίως ο Διαφωτισμός οδήγησαν τελικά τον άνθρωπο της Δύσης, σκοτώνοντας το Θεό, να αναζητήσει μια άλλη αυθεντία πάνω στην οποία θα μπορούσε να θεμελιώσει την ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματά του, τη γνώση και τη δημιουργικότητά του: τη φύση, θεοποιώντας την. Και αυτή η αντίληψη εξακολουθεί να υπάρχει στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες με τη σημαντικότερη και σοβαρότερη υποβόσκουσα κοσμοθεωρητική αντίληψη. Ποιά; Ακριβώς αυτή τη φανερά κυριαρχική αντίληψη σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος είναι ταγμένος να κυριαρχήσει πάνω στη φύση και να την εκμεταλλευτεί πλήρως. Αυτή ακριβώς η αντίληψη συνδέεται παράλληλα και άμεσα με την αποσύνθεση της ατομικότητας μέσα σε έναν κόσμο ο οποίος, προκειμένου να εξασφαλίσει την κυριαρχία του επάνω στη φύση των πραγμάτων και να εξορθολογίσει τις ανθρώπινες σχέσεις, συντρίβει την ατομικότητα, την καθυποτάσσει σε μια μετρησιμότητα του κόσμου, αφανίζοντας με αυτό τον τρόπο κάθε ατομικό χαρακτηριστικό και συνάμα υπαρξιακό.

Πράγματι, για την τελευταία παράγραφο, οφείλω να ομολογήσω ότι είναι βαθιά επηρεασμένη από τον υπαρξισμό του Ζαν-Πωλ Σαρτρ και χαίρομαι που κάποιος το αντιλήφθηκε. Γι' αυτό είπα ότι δεν θα συμφωνήσω ίσως σε κάποια πράγματα, αλλά εσύ μίλησες για το Μηδέν. Το αν έχω μελετήσει Σαρτρ και αν βγάζω λέξη από ό,τι λέει, δοκίμασέ με! Εκτός βέβαια αν εσύ δεν έχεις μελετήσει οπότε, περνώντας τον αδρομερώς, απλά δεν καταλαβαίνεις τι λέει. Και αν σε δυσκολεύει ο Σαρτρ...! Το ότι παλαιότερα έγιναν ομηρικές μάχες εδώ, εμένα δεν μου λέει κάτι εφόσον δεν ήμουν παρόν. Και προφανώς μπορείς να μιλήσεις για κάτι που αδυνατείς και να το σκεφτείς ακόμα. Αλοίμονο αν δεν μπορούσες! Η ίδια η ιστορία της φιλοσοφίας, ήδη από το 6.000 π.Χ. έχει να παραθέσει πολλά αντίστοιχα παραδείγματα. Δες για παράδειγμα το αριστοτελικό «είναι» και παράλληλα την αποδόμηση - τη μέθοδο που ο Χαίντεγγερ αποκαλεί Destruktion ή Abbau, λέξεις που ο νεαρός Ντεριντά επιχείρησε να αποδώσει στα Γαλλικά ως deconstruction - που είναι ακριβώς μια απόπειρα κριτικής αποδιάρθρωσης της παράδοσης σε σχέση με αυτό που είναι άσκεπτο εντός της και παραμένει προς σκέψη, αυτό που είναι χαμένο, ξεχασμένο ή καταπιεσμένο στη σύγχρονη ζωή. Ένα από αυτά είναι και το Μηδέν, που η σύγχρονη επιστήμη και η παράδοση του θετικισμού δεν ήθελε να ξέρει τίποτε (μηδέν) γι' αυτό. Διότι, το ερώτημα για το Μηδέν, εξάλλου, δεν μπορούσε ούτε να διατυπωθεί σε μια λογικά συνεπή γλώσσα, μετατρέποντας έτσι μια άρνηση σε κάποιο είδος ψευδοουσιαστικού. Εδώ, κάποιος που έχει μελετήσει φιλοσοφία, δεν θα μπορούσε να μην σταθεί στη διαμάχη και στην αντιπαράθεση μεταξύ της επιστημονικής σύλληψης του κόσμου και της υπαρξιακής - ενίοτε και «ερμηνευτικής» - εμπειρίας του κόσμου, μεταξύ του Χάιντεγγερ από τη μία, και του Ρούντολφ Κάρναπ και του Κύκλου της Βιέννης από την άλλη.

[Bugman]

Opyrge,
πολύ σωστά κανείς μπορεί να μελετάει φιλοσοφία, δηλαδή ιδέες άλλων, και να ταξινομεί αυτέ με κάποια κριτήρια...αλλά η ουσία της φιλοσοφίας δεν είναι αυτή η καταγραφή. Το γράφω αυτό γιατί συχνά αναφέρεσαι σε διάφορες ιδέες τρίτων επιγραμματικά, ή και αποσπασματικά, για να στηρίξεις την δική σου ιδέα η οποία πάντα δεν είναι "έτσι βλέπω το κόσμο..." αλλά "έτσι έχουν δει το κόσμο...αυτός...και αυτός...και αυτός...". Υπάρχει λοιπόν φιλοσοφία χωρίς κάποιον εκφραστή; Ναι υπάρχει, είναι ο τρόπος ζωής. Αυτό που ο Ouliathis αναφέρει ως Βικτωριανή Φιλοσοφία είναι ο τρόπος που σκέφτονταν τότε....βγαλμένος φυσικά υποθετικά αναλύοντας τις πράξεις τους. Και αυτό το θεωρώ περισσότερο φιλοσοφία από την απλή παράθεση ιδεών του Χ που μπορεί να μην καθοδηγεί εξ ολοκλήρου κανέναν και απλά υπάρχει για να λέμε "ο τάδε είχε επιρροή από τον Χ". Σε καμία περίπτωση η ανάγνωση και η εμβάθυνση σε ιδέες άλλων δεν είναι ανασταλτική. Η εμμονή σε αυτά χωρίς την ετοιμασία μιας προσωπικής εκτίμησης για ένα σύνολο πραγμάτων που και οι άλλες ιδέες πραγματεύονται, κάνει κάποιον απλά έναν παρατηρητή. Για έναν καθηγητή η στάση του παρατηρητή είναι επιβεβλημένη...αλλά όχι σε ένα φόρουμ όπου αυτό δεν απαιτείται.

Ας δούμε μερικές ιδέες που αναφέρεις σε προηγούμενο μήνυμα.
Συζητάς για έναν υποβιβασμό του ανθρώπου που "εμφανίζεται" μέσα από μια ρουτίνα δράσεων. Η εμφάνιση αυτή καθαυτή είναι το μυστήριο που με κάνει να ρωτώ: Η εμφάνιση σημαίνει συνειδητοποίηση, δηλαδή κάποια στιγμή συνειδητοποιούμε ότι υποβιβαστήκαμε σε μέσο; Ή η εμφάνιση είναι αποτέλεσμα μια συγκριτικής μεθόδου όπου έχουν λογαριαστεί εκ των προτέρων οι αποδόσεις και έτσι ο υποβιβασμός εμφανίζεται έμπρακτα, δηλαδή υπολογιστικά; Η διαφορά είναι σημαντική, γιατί ο κάθε τρόπος καθορίζει και την ομοιομορφία ή μη της κοινωνίας. Ο πρώτος τρόπος είναι αντίθετος προς την ομοιομορφία γιατί στηρίζεται σε τοπικές ευαισθησίες...δηλαδή ο άνθρωπος εμφανίζεται "in" ή "out" σε μια γειτονιά...Με μια μετακίνηση αυτή η εμφάνιση αλλάζει. Ο δεύτερος τρόπος είναι "οικουμενικός", π.χ. ο εισοδηματίας ή ο βιομήχανος είναι ταμπέλες που δίνονται μετά από συγκρίσεις και παραμένουν άσχετα από την όποια μετακίνηση του ανθρώπου.

Η άποψή μου λοιπόν είναι ότι ο "υποβιβασμός" όπως έγραψες είναι ανύπαρκτος, η "διαβάθμιση" είναι υπαρκτή, και μέσω αυτής μπορεί να εμφανίζει "υποβιβασμένα" άτομα.

Η τεχνολογία είναι ένα προτέρημα για τον άνθρωπο, η χρήση της όμως είναι θέμα πολιτικό παρά κοινωνικό. Γι΄αυτό και η τεχνολογία έχει δυο πρόσωπα...το φανερό και το μυστικό. Η μυστική τεχνολογία θα γίνει φανερή όταν θα προκύψει νεότερη μυστική τεχνολογία. Ο θρίαμβος της τεχνοκρατικής κοινωνίας...δεν είναι παρά θέμα πολιτικής και της ίδιας της τεχνολογίας. Η νεότερη τεχνολογία σπρώχνει την παλαιότερη στην ευρεία χρήση. Δείτε τα GPS για παράδειγμα. Φυσικά αναφέρθηκε η τεχνοκρατική κοινωνία από τον Opyrgo για να δειχθεί ότι είναι αποτέλεσμα μιας αξιολόγησης του ανθρώπου βάσει παραγωγικότητας. Όμως η παραγωγικότητα πάντα ήταν πλεονέκτημα, και πάντα ήταν θέμα αξιολόγησης για τον άνθρωπο!

Τέλος διαφωνώ ως προς την έννοια της "αυθεντικής ζωής". Το βιολογικό ον μέσα από μια διαδικασία μάθησης λαμβάνει ενεργή θέση σε μια κοινωνία. Αυτό το ενεργό ον, είναι το υπαρξιακό ον, το οποίο αναγνωρίζει τη θέση του, τη διαβάθμισή του σε σχέση με άλλους, την δυνατότητά του να προσφέρει τη δεδομένη στιγμή. Τι θα γίνει γι αυτό αν ανατραπούν οι κοινωνικοί συσχετισμοί; Θα έχουμε μια διαφοροποίηση των δυνατοτήτων του, η οποία θα εγείρει μια νέα εποχή μάθησης μέχρι το σημείο όπου αυτή δεν θα μπορεί να επιτευχθεί και έτσι θα έχουμε το θάνατο του όντος!
_________________
Σκορπίστε γνώση, μαζέψτε χαρά!

Η γνώση δεν μπορεί να πουληθεί: Γιατί ενώ κάθε εμπόρευμα μπορεί να επιστραφεί, η γνώση δεν μπορεί να επιστραφεί!

[Ouliathis]

[rakis]

Ουλιάδη,

Αν και έχεις κάποιο δίκιο για το Νίτσε , ο λόγος του οποίου χαρακτηρίζεται από ένα νατουραλισμό, καλό θα είναι να μιλούμε με πηγές , γιατί αλλιώς μιλούμε με γενικές εντυπώσεις , πράγμα που δεν είναι και τόσο επιστημονικό. (Φαίνεται όμως η προκατάληψή σου εναντίον του Νίτσε έτσι ώστε να αποδεικνύεται η επιφανειακή του μελέτη.)Από την άλλη, όπως προείπα, κάτι που δεν σχολίασες , μάλλον γιατί δε σε συνέφερε, ο πόνος και η αδυναμία, δηλ. το βίωμα, είναι η βασική αιτία για την έμπνευση του υπερανθρώπου. Και τι ισχυρότερο υπάρχει που συνδυάζει το θεωρητικό με το υλικό παρά το βίωμα;

Όσον αφορά τον Χάιντεγγερ, το μηδέν δεν είναι ένα τίποτα, ένα vacuum, αλλά ένα plenum δυνατοτήτων , καθώς η οντολογική διαφορά ανάμεσα στο Είναι και το ον διακρίνει την εργαλειακότητα , (στην οποία επιμένεις παραβλέποντας πώς εννοούσε το Είναι), από την ανοιχτότητα του Είναι, γεγονός που δείχνει ότι το Είναι έχει να κάνει με το άπειρο.(στο θρεντ για το μηδέν ,δε θυμάμαι πού είναι γαμ.., ενισχύω αυτή τη θέση με λόγια του ίδιου του Χάιντεγγερ).

[opyrgos]

Bugman, έχω αναφέρει χίλιες φορές, ειδικά σε συζητήσεις μαζί σου, τί σημαίνει να μελετάει κανείς φιλοσοφία και να σκέπτεται λίγο περισσότερο κάποιες ερωτήσεις καθώς και τις μεταξύ τους σχέσεις. Δεν εννοείς να το αντιληφθείς γι' αυτό δεν θα επιμείνω.

Ouliathis, δεν μιλάω μόνο για τον Δαρβίνο ούτε μόνο για τον Νίτσε. Οι διαφωτιστές (Ρουσσώ, Μπέικον, Λοκ, Χιούμ, Βολταίρος, Μοντεσκιέ κτλ.) κατά κύριο λόγο θεμελίωσαν πάνω στη φύση και στην έννοια του φυσικού δικαίου την ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη γνώση και τη δημιουργικότητα, απαλλάσοντας με τη λογική και την κριτική σκέψη το ανθρώπινο πνεύμα από τις δεισιδεμονίες και τις προλήψεις. Ωστόσο, αυτή η έννοια του φυσικού δικαίου αρχίζει να παρακμάζει από τον 19ο αιώνα και ύστερα, στο βαθμό που μια μηχανιστική αντίληψη της κοινωνίας και του κόσμου υποβόσκει, τείνοντας όλο και περισσότερο να εκτοπίσει κάθε ηθικο-φιλοσοφική συζήτηση και θεμελίωσή της. Ο Νίτσε όταν μιλούσε για τη φύση δεν έβλεπε την καταγωγή των ειδών, αλλά την προσπάθεια να επαναφέρει στη γη τον άνθρωπο, μακριά από την πλάνη του υπερβατικού και του αιώνιου, στρέφοντας τον άνθρωπο στη βιολογική διάσταση της ύπαρξής του, στα ιρασιοναλιστικά του ένστικτα και τις ορμές του: στη «βούληση για δύναμη» που συσχετίστηκε βλακωδώς με την πολιτική κυριαρχία μιας τάξης στο ναζισμό. Ο Χάιντεγγερ ακριβώς αυτό που λες δεν έβλεπε. Αντιθέτως μάλιστα εστίαζε τη σκέψη του στην άρση των εμποδίων από την πολιτισμική και προσωπική ζωή, ώστε να εμφανιστεί αυτό που ονόμασε συμβάν του Είναι. Με άλλα λόγια, επέκρινε πάντα όσους αποσπούσαν την προσοχή από την απόκτηση πρόσβασης στο Είναι, εστιάζοντας σε μεταφυσικά ερωτήματα για την ουσία και την ύπαρξη, την αιτία και το αποτέλεσμα, το υποκείμενο και το αντικείμενο, αλλά και τις θεωρίες της ανθρώπινης φύσης. Γι' αυτό και λέω ότι η ανάμειξή του με το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα της Γερμανίας δεν είχε τόση σχέση με τη φιλοσοφία του όσο με προσωπικές του επιδιώξεις, όπως αυτήν της ακαδημαικής του καριέρας.

[Ouliathis]

[rakis]

ta χουμε πει αυτά στο "υπάρχει το μηδέν;" σελ. 5