ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΗ ΕΙΝΑΙ

[Bugman]

[vv]

Φίλε Bugman, τα πρόσθετα συμπεράσματα που μου ζήτησες θα τα έχεις.
Την οντολογία σου τη μελέτησα και πιστεύω πως την κατάλαβα. Επ' αυτού θα σου ζητούσα αν μπορέις να την εκθέσεις καθαρά και με σαφήνεια, όποτε θες, εδώ, σ' αυτή τη θεματική ενότητα, τα βασικά της σημεία και αρχές, όπως έκανα κι εγώ, για να γίνει πιο εναργής -να καταλάβουμε πού έχουμε άγνοια. Πιστεύω πως κατανόησες σε μεγάλο βαθμό την οντολογία μου, αλλά πρέπει να κάνω μερικές ακόμη διασαφηνίσεις. Η θεωρία σου, όμως, πιστεύω πως πάσχει σε ένα βασικό "θεμέλιό" της: λες ότι το σύμπαν είναι ένας λόγος πραγαμτικότητας προς νόηση. Σύμπαν=πραγματικότητα προς νόηση (λόγος). Το σύμπαν, όμως δεν είναι μια συνώνυμη με την πραγμαικότητα λέξη ή, τέλος πάντων, δεν εννοούμε με τη λέξη "σύμπαν" την πραγματικότητα; Συνεπώς η αρχή σου αυτή η θεμελιακή αποτελεί ταυτολογία με το πρωτότυπο ότι εισάγει το στοιχείο της νόησης το οποίο "μοιράζει" το σύμπαν: πραγματικότητα = πραγαμτικότητα προς νόηση. Δεν είναι θεμελιακή αρχή αλλά μια ταυτολογία με το καινούργιο στοιχείο, την επιπλέον πληροφορία της νόησης που δε συνιστά ανακάλυψη ή ορισμό της πραγματικότητας, δηλαδή, του σύμπαντος κατ' εσέ. Πιστεύω πως θα ρπέπει να συγκεντρωθείς και να θεραπεύσεις αυτό το σημείο, γιατί αν καταρρεύσει, αν δε βρεις "μπάλωμα", καταρρίπτεται ολόκληρη! Προσπάθησε τον ορισμό του σύμπαντος να τον δώσεις με τέτοιο τρόπο ώστε να μη διατυπώνεις ταυτολογία με έναν επιπρόσθετο πληροφοριακό χαρακτήρα, αλλά να αποτελεί ορισμό από τον οποίο θα απορρέουν και οι άλλες σου προστάσεις και θα στηρίζονται. Κοίτα τη νύχτα της Παρασκευής θα αναπτύξω το θέμα με τα επιπρόσθετα στοιχεία που μου ζήτησες -ή το Σάββατο.[/url]

[Bugman]

Οκ.
Όσο για το σύμπαν που το κάνει ίσο με την πραγματικότητα, εδώ διαφωνώ. Διότι διαφωνώ με το ένα, με την απαίτηση να ξεκινούντ α πάντα από το ένα!
Το φως έχει σωματιδιακή και υλική υπόσταση. Έχει δυο υποστάσεις ΒΕΒΑΙΟΜΕΝΑ! Πότε είναι φωτόνια και πότε κύμα.
απλά έβαλα κάπου το 0/1 ως η δεύτερη μορφή σύμπαντος (0/0, η πρώτη το χάος) δηλαδή την πρώτη νόηση που είναι ηκατανόηση ότι στον αριθμητή έχουμε 0. Η κατανόηση της μη πραγματικότητας!
Τελικά το σύμπαν είναι ένας αριθμός. Αυτό συμβολίζει ο λόγος. Αλλά οι μονάδες του είναι πραγματικότητα προς νόηση. Τα δυο αυτά πράγματα είναι το αντιληπτό και το μη αντιληπτό. Το αντιληπτό το καταλαβαίνουμε απότις μεταβολές του. Το μη αντιληπτό δεν το καταλαβαίνουμε. Παράγει όμως το αντιληπτό. Μένει πάνω σε αυτό και το διαβάζουμε. Εν μέρει κάτι καταλαβαίνουμε. Αλλά δεν είναι κάτι πραγματικό αλλά νοητό. Υπάρχει αλλά δεν το αισθανόμαστε. Το ότι έχουμε νόηση είναι για να διανοηθούμε την νόηση του σύμπαντος. Δεν την αντιλαμβανόμαστε (αντιλαμβάνομαι λέμε πράγματα με νοήσεις, το αντί φανερώνει την αντικατάσταση πράγμα πρός νόηση).....(υπάρχει και συνέχεια....)
_________________
Σκορπίστε γνώση, μαζέψτε χαρά!

Η γνώση δεν μπορεί να πουληθεί: Γιατί ενώ κάθε εμπόρευμα μπορεί να επιστραφεί, η γνώση δεν μπορεί να επιστραφεί!

[vv]

Bugman, επεχείρησα μια σύνθεση των οντολογιών μας, όπως κάνουν οι νεώτεροι στα προηγούμενα συστήματα οντολογίας, και δες τι βγήκε!

Διατείνεσαι πως το Σύμπαν ισούται με το λόγο πραγματικότητας προς νόηση.
Την πραγματικότητα την έχω ταυτίσει με το Μηδέν! Τη μονομερή νόηση, απο την αλλη την ταύτισα με το είναι, το σαφές, το 1.

Κοίτα: σύμπαν = πραγματικότητα / νόηση. Πραγματικότητα = 0 και νόηση = 1. άρα πραγματικότητα ίσον 0 / 1 = Άπειρον! όταν διαιρώ το Μηδέν με έναν θετικόα ριθμό μου δίνει άπειρο, συμβατικά τα κομπιουτεράκια γράφουν 0. Οι οντολογίες συγκλίνουν μέσω διαφορετικής μεθόδου, εσύ τη στηρίζεις στο αντιληπτό και το μη αντιληπτό, εγώ μέσω των όντολογικών αρχών!
Μήπως το σύμπαν είναι μεν έκφασνη του Μηδενός, μα μαζί με τη μονομερή νόηση εκφράζεται με τον αριθμό του Απείρου;!!

[Bugman]

Δες το 0/1 αυτό είναι ίσο με μηδέν.
Επίσης: Μηδέν δεν σημαίνει μη ένα ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ αλλά μή ένα από ΚΑΤΙ.
π.χ. 0 m/sec σημαίνει ακινησία και αυτό είναι κάτι.
Ακόμα και ο χώρος μεταξύ δυο μαζών είναι ένα βαρυτικό πεδίο!
Στο σύμπαν δεν μπορείς να απομονώσεις κάτι έτσι ώστε οι μεταβολές στον απομωνομένο χώρο να μην επιρρεάζουν τον υπόλοιπο χώρο εκτός αυτού!
Με αυτήν την έννοια το σύμπαν μοιάζει να είναι ένα πράγμα αλλά χωρίς όρια. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορείς να το χωρίσεις σε κάτι που είναι ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟ και κάτι που δεν είναι ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟ.
Η έννοια ον είναι μια καθορισμένη έννοια με χαρακτηριστικά που ο συνδιασμός τους καθορίζουν μόνο αυτό ως ον.
Το σύμπαν δεν χρειάζεται να το ξεχωρίσουμε είναι τα πάντα, άρα δεν είναι αναγκαίο να ορίζεται. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να βρούμε χαρακτηριστικά του. Ένα χαρακτηριστικό είναι η ζωή. Οτιδήποτε δούμε στο σύμπαν είναι ένα χαρακτηριστικό του!
Τελικά η θεωρεία που κάνει τα πάντα ένα νούμερο με ποιότητα την πραγματικότητα προς νόηση είναι μια δική μας επινόηση για δική μας χρήση.
_________________
Σκορπίστε γνώση, μαζέψτε χαρά!

Η γνώση δεν μπορεί να πουληθεί: Γιατί ενώ κάθε εμπόρευμα μπορεί να επιστραφεί, η γνώση δεν μπορεί να επιστραφεί!

[vv]

Την κατάσταση της ανυπαρξίας δεν την "αγγίζει" οι αρχή του αποχρώντος λόγου, διότι δεν έχει νόημα να ρωτήσει κανείς πότε δημιουργήθηκε το ανύπαρκτο κτλ. Το παράδειγμά σου Bugman, με το πράσινο άλογο αναφέρεται σε κάτι που δεν έχει γεννηθεί ακόμα και, ίσως, πρόκειται να γεννηθεί. Εγώ πραγαμτεύομαι την έννοια της ανυπαρξίας ΑΠΟΛΥΤΑ: και το ερώτημά σου με το πράσινο άλγο έχει νόημα μόνον εφόσον υπάρχει ή διαπιστωθεί η ύπαρξη του αλόγου, το ότι ενδέχεται και πρόκειται να υπάρξει είναι μια πιθανότητα που μόνον όταν "ουσιωθεί", ναι, όντως τότε, θα έχει νόημα η ερώτησή σου και θα αγγίζει την κατάσταση αυτή ο αποχρών λόγος! Η μόνη ισχύς στην πρότασή σου είναι ότι δεν αποκλείεται να γεννηθεί κάποτε ένα πράσινο άλογο. Συγχέεις το ότι το άλογο υποκύπτει στην αρχή του αποχρώντος λόγου με την πιθανότητα και το μη αποκλεισμό της πιθανότητας να γεννηθεί και ένα τέτοιο άλογο, σύγχηση ή συσχετισμός που δεν μας χρησιμεύει στο παράδειγμά μας, γιατί δεν ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΑΜΕ πως υπάρχει.
Και, όπως σου υποσχέθηκα, να αρχίσω να διασαφηνίζω: το σύμπαν, λοιπόν, ή υπάρχει ανέκαθεν ή δημιουργήθηκε εκ του Μηδενός! Και τα δύο, όμως είναι αντινομίες: ή λογική λέει πως ούτε μπορεί να υπήρχε ανέκαθεν, αλλά ούτε και να δημιουργήθηκε εκ του Μηδενός. Παράλληλα η αρχή του αποκλειόμενου τρίτου μάς λέει πως μία από τις δύο προστάσεις πρέπει να είναι η αληθινή. Η αρχή του αποχρώντος λόγου όμως δε μπορεί να δεχτεί καμία ούτε και το αξίωμα nihil ex ...κτλ. Άρα έχουμε την εξής περίπτωση: ο κώστας ή πέρασε την τάξη ή δεν την πέρασε. Έστω πως το "πέρασε την τάξη" και το "δεν πέρασε την τάξη" έρχονται σε σύγκρουση με τον αποχρών λόγο και είμαστε σε δίλλημα. Παράλληλα η αρχή του αποκλειόμενου τρίτου λέει πως μόνον το ένα από τα δύο μπορεί να συμβαίνει αναγκαστικά. όμως, αυτό το σημείο θέλω να προσέξεις και να δεις, ο κώστας μπορεί να μην πηγαίνει σχολείο! Αν και το παράδειγμά μου ήταν τελείως βλακώδες -βιάζομαι αυτή τη στιγμή και θέλω να σου δηλώσω παραστατικά τι εννοώ, έστω και μ' όποια σκέψη μου 'ρθε στο μυαλό- θέλω να σου δείξω ότι η κατάσταση της απείρίας του κόσμου ή του πεπερασμένου του, δηλασή το α' και β', ίσως να μην συμβαίνει: ίσως ο κόσμος να μη βρίσκεται σ'αυτήν την κατάσταση, αλλά κάτι άλλο συμβαίνει. Αυτό το άλλο ήταν η ταύτιση που έκανα με το Μηδέν τον κόσμο! Το ανύπαρκτο ούτε έχει αρχή ούτε έχει "πρόγονο". Μ' αυτή την οντολογία, πρέπει να θεραπεύσω και τις άλλες αντινομίες του Καντ, γιατί αλλιώς θα φωνάζεις, ε; :) Μια πρώτη σκέψη για το άπειρο του κόσμου: ως Μηδέν, δεν είναι ούτε άπειρος ούτε πεπερασμένους -ταυτόχορνη αντιφατική κατάσταση όπως σου έχω ήδη πει- δηλαδή τείνει στο άπειρο άλλα και δεν το αγγίζει: φαντάσου τα όρια (lim) στις συναρτήσεις των μαθηματικών: λέμε μια συνάρτηση και έχει και δεν έχει όριο, επειδή τείνει στο σημείο που πάει, αλλά δεν το αγγίζει.
Αυτές τις μέρες σκέφτομαι γύρω από αυτό το σημείο της θεωρίας, αλλα και να βρω μέχρι Παρασκευή -Σάββατο τα πρόσθετα στοιχεία που μου ζήτησησες.

[vv]

Α, Bugman, ξέχασα: αν διαιρέσω το Μηδέν με θετικό αριθμό δεν παίρνω άπειρο; Νομίζω πως συμβατικά και πρακτικά λέμε = ο, αλλά μαθηματικά αποδεικνύεται πως δίνει άπειρο. Δεν είμααι σίγουρος, θα ρωτήσω κανα μαθηματικό με απόδειξη, αν υπάρχει. Δεν ξέρω, κάπου θυμάμάι ότι το είχα διαβάσει και έιχε την απόδειξη, θα δούμε.

[Bugman]

ΑΝ από δέκα πορτοκάλια δεν λάβω κανένα τότε εχω 0 στα 10 πορτοκάλια (0/10). Αν από ένα άδειο καλάθι λάβω ένα πορτοκάλι θα είμαι μάγος: το 1/0 θέλει μαγεία για να γίνει!
Αυτά είναι τα κλάσματα!
Βέβαια έχουμε μάθει ότι το 15/10 ισχύει και δεν σημαίνει δεκαπέντε πορτοκάλια στα δέκα πορτοκάλια αλλά η αναλογία (σχέση) 15 προς 10 δυο πραγμάτων χωριστών. Λόγος πλευρών 15/10, λόγος νομισμάτων 15/10, λόγος απόστασης προς χρονικό διάστημα.
Πρόσεξε τώρα την διαφορά δεν μπορώ να έχω έναν λόγο νομισμάτων με το μηδέν στον αριθμητή ή στον παρανομαστή, δεν γίνεται. Το ίδιο και για ένα λόγο πλευρών. Όμως στο λόγο απόστασης προς χρονικό διάστημα δεν δίνω τιμές. Μπορώ να βάλω ότι τιμές θέλω. Το αριθμητικό αποτέλεσμα έχει ποιότητα την έκφραση του λόγου και με μια λέξη το λέμε ταχύτητα. Οι προηγούμενοι λόγοι -πλευρών και νομισμάτων- εκφράζουν έναν καθαρό αριθμό, έναν πολλαπλασιαστή, ο οποίος δεν μπορεί να είναι μηδέν (όχι α*0=0 αλλά α*Χ=β, Χ διάφορο του 0). Όταν ο λόγος φανερώνει ποιότητα μπορεί να περιλαμβάνει και το μηδέν.

Συνοψίζοντας: Το σύμβολο της διαίρεσης έχει τρεις έννοιες:
1. Το κλάσμα (μέρος του όλου, από 0 έως το όλο), θυμήσου τα πορτοκάλια, οπότε θα έχει τιμή από 0 έως 1, και έχει την ποιότητα του όλου "πορτοκάλια"
2. Την αναλογία δυο ίδιων πραγμάτων, θυμήσου τους λόγους πλευρών και νομισμάτων, δεν νοείται μηδενική αναλογία, και είναι "καθαρός" αριθμός, κάνει χρέη πολλαπλασιαστή
3. Την σχέση δυο διαφορετικών πραγμάτων (ή εννοιών), που την δεχόμαστε (εκφράζουμε) σαν μια έννοια, όπως η ταχύτητα είναι ο λόγος διαστήματος προς χρονικό διάστημα (s/t) και αποδίδουμε έναν αριθμό με μονάδες, μέτρα ανά δευτερόλεπτα, ή χιλιόμετρα την ώρα. Ο αριθμός μπορεί να είναι μηδέν (μηδενική ταχύτητα).

Όταν λοιπόν συζητάμε για το σύμπαν εσύ βλέπεις το καθετί ως κλάσμα του συνόλου ( 1 προς άπειρο το οποίο είναι το μηδέν!), εγώ το βλέπω ως τμήμα του αριθμού του σύμπαντος (π.χ. αν το συνολικό νούμερο ήταν το 12345 η γή θα ήταν το 23 κάτι άλλο θα ήταν το 45 κάτι άλλο το 58 και όλα μαζί θα έβγαζαν το 12345, την επόμενη στιγμή το 12345 θα γίνει 45124789 και η γη θα είναι το 4887 το άλλο 5356 και το άλλο 5242 και το άθροισμα θα έβγαινε 45124789)
(συνέχεια στο επόμενο...)
_________________
Σκορπίστε γνώση, μαζέψτε χαρά!

Η γνώση δεν μπορεί να πουληθεί: Γιατί ενώ κάθε εμπόρευμα μπορεί να επιστραφεί, η γνώση δεν μπορεί να επιστραφεί!

[Bugman]

Στο παράδειγμα με τα νούμερα που βάζω για την γη και όλα τα άλλα υπάρχει η ποιότητα που είναι πραγματικότητα προς νόηση. Το άθροισμα που λέω δεν είναι κατανάγκη πρόσθεση αλλά δηλώνει μια πράξη μια σχέση.
Αυτό που δείχνει έτσι το σύμπαν είναι και η εξήγηση γιατί δεν μπορούμε να κατανοήσουμε μια μεταβολή της Γης αλλά εξηγούμε, με σφάλμα πάντα, επιμέρους χαρακτηριστικά της.
Η Γη, το 23 για να γίνει 4887 ( τμήμα σύμπαντος άρα μονάδες: πραγματικότητα προς νόηση) έχει να κάνει με το σύνολο, το όλο, το σύμπαν. Αυτό που υποστηρίζουν οι αστρολόγοι, οι επιρροές από τα άστρα, έχει νόημα ως επιρροή από το σύμπαν. Για την παργματικότητα που λέμε Γη υπάρχει και η νόηση που λέμε Γη και η σχέση αυτών είναι το (αυθαίρετο εδώ) 4887 πραγματικότητα/νόηση
Τώρα γιατί να βλέπουμε τον κόσμο ως λόγο (σχέση) πραγματικότητας προς νόηση; Γιατί έτσι αιτιολογούμε την διαφορά φάσης στον ελάχιστο δυνατό χρόνο, που σημαίνει ότι αυτή η διαφορά δεν μπορεί να διαιρεθεί, δεν υπάρχει μεταξύ αυτών κάποια άλλη πραγματικοτήτα, το 23 έγινε μονομιάς 4887, όταν άλλαξαν οι πραγματικότητες. Όμως σε νοητικό επίπεδο, όπου ο χρόνος δεν κυλά, το 23 έγινε χιλιάδες άλλα νούμερα αλλάζοντας τον παρανομαστή (την νόηση). Και αυτή η ακολουθία έδωσε την νέα πραγματικότητα και έτσι φανερώθηκε το 4887 (μιά νέα τιμή στον αριθμητή και κάποια άλλη τιμή στον παρανομαστή).
Ομοίως η πραγματικότητα είναι το αίτιο για να δημιουργηθεί μια νέα ακολουθία νόησης. Έτσι η θεωρία δείχνει ότι η μεταβολή στο σύμπαν είναι η ουσία του και ο μηχανισμός του.
_________________
Σκορπίστε γνώση, μαζέψτε χαρά!

Η γνώση δεν μπορεί να πουληθεί: Γιατί ενώ κάθε εμπόρευμα μπορεί να επιστραφεί, η γνώση δεν μπορεί να επιστραφεί!

[vv]

Το σύμπαν ή υπήρχε ανέκαθεν ή δημιουργήθηκε εκ του Μηδενός. Όλα δημιουργούνται, τίποτα δε δημιουργείται απ' το Μηδέν. Μεταξύ δύο αντιφατικών κρίσεων μόνο η μία απ' αυτές είναι αληθηνή. Άρα το σύμπαν ή ... ή ... . Είμαι ή θνητός ή αθάνατος κτλ. Όμως ισχύει μία εξ αυτών, εφόσον ο κόσμος εντάσσεται οντολογικά στο Είναι, εφόσον δεν μπορεί να διατυπωθεί ενδιάμεση, που απορρέει από τον οντολογικό προσδιορισμό του "όντος", κρίση και οι έννοιες "άπειρος-πεπερασμένος", "ζωντανός-νεκρός" κτλ είναι όντως αντιφατικές. Αν όμως εντάσσεται στο Μηδέν και, εντούτοις, διαπιστώνουμε την ύπαρξή του, τα κατηγορούμενα παύουν να είναι αντιφατικά και αποτελούν συστατικά στοιχεία μίας τρίτη κρίσης που βασίζεται σε έναν άλλο οντολογικό προσδιορισμό, τώρα μια ενδιάμεση και τρίτη θέση που κάνει τα κατηγορούμενα να μην είναι αντιφατικά.

Έτσι έχουμε: το Είναι και το το Μηδέν. Έτσι οι έννοιες δεν είναι αντιφατικές! Και η αντίφαση αίρεται μέσα από την οντολογία του Μηδενός. Και αν δε θέλω να είμαι αντιφατικός, να βασίζομαι στη λογική μου, τότε: ο κόσμος δε δημιουργήθηκε ούτε και έχει άιτία, μιάς και είναι Μηδέν: δεν έχει νόημα να ρωτούμε πότε δημιουργήθηκε και από τι δημιουργήθηκε το Μηδέν. Είναι ταυτόχρονα και άπειρος και πεπερασμένος, τείνει να απειρίζεται, όπως το limit στα μαθηματικά (Μήπως γεννιούντα νέα σύμπαντα κάθε στιγμή, τείνουν στο άπειρο μα δεν τ' αγγίζουν, οπως το όριο συνάρτησης;). Εφόσον εκφράζεται έμμεσα το Μηδέν, δεν είναι απόλυτο, άρα δεν υπάρχει απόλυτη απουσία, μονάχα σχετική και έμμεση. Άρα δεν αναγνωρίζω απόλυτη απουσία, αλλά και ενοχή (εν + έχω =έχω μέσα σε κάτι, έτσι να δεις τη σημασία της, κυριολεκτικά) ενός εν δυνάμει "κάτι", που ουσιώνεται ως έκφανση του Μηδενός στην ταυτόχορνη ύπαρξη μη ύπαρξη, το ίδιο το Μηδέν! Είναι ο κόσμος απείρως τμητός ή άτμητος; Ως Μηδέν, και το ένα και το άλλο (ενέργεια=ύλη ύλη = ενέργεια !) Δημιουργήθηκε ή δε δημιουργήθηκε; Ως Μηδενική Ουσία όχι, αλλά σαν το αμειλητέο "κάτι" που μεταβάλλεται για να απειριστεί χωρις να απειρίζεται, να η μεταβολή που ζητούσες!, ναι! Ούτως η άλλως, δεν έχει νόημα ως Μηδέν! (Υπάρχει και συνέχεια Bugman.)

ΥΓ: τα περί διαιρέσεως ήταν όντως διαφωτιστικά!

[Julianus]

[Bugman]

[iason]

Jiulianus, πέτυχες διάνα. Μια παρατήρηση ακόμα: δεν είναι «λάθος» τα εργαλεία κλπ, απλώς είναι σχετικά. Δεν είναι λάθος η σχετικότητα, το λάθος είναι να την ξεχνάς.
_________________
-Κάθε λόγος μπορεί να έχει αντίλογο. Κάθε αντίλογος πρέπει να έχει λόγο.
-Εγέμισεν ο ουρανός πετούμενους γαϊδάρους.

[Julianus]

Αναδιπλώνω κάπως την θέση μου αποδεχόμενος την μετριπαθέστερη διατύπωση του Ιάσωνα!

Τώρα, ο Bugman έγραψε ότι

[Bugman]

Το αντίθετο του λογικού δεν είναι το παράλογο. Είναι το δίχως λογική, το άλογο.
Το παράλογο είναι λογική που δεν έχει μορφοποιηθεί. Αν μορφοποιηθεί δεν είναι πια παράλογο αλλά λογικό!

Τώρα βλέπουμε μερικά πράγματα και λέμε : Τι παραλογισμό που έχει ο κόσμος, πχ. πάει για μαύρισμα στις ακτές το καλοκαίρι, ενώ το μαύρισμα είναι μέτρο προστασίας, δηλαδή τον ενδιαφέρει το αποτέλεσμα της προστασίας άρα επιλέγει να εκτεθεί στον εχθρό!
Στην ουσία σχετίζουμε την δική μας λογική με του άλλου και νοούμε το παράλογο "σχετικά"
Αυτός που κάνει ηλιοθεραπεία και γνωρίζει τι κάνει, είναι λογικός. Αυτός που δεν κάνει και γνωρίζει τι κάνει είναι επίσης λογικός. Όποιος δεν ξέρει τι κάνει είναι παράλογος για τους υπόλοιπους. "Για τον ίδιο είναι άλογος", αλλά τι τον νοιάζει, για να τον νοιάζει πρέπει να έχει λογική, να γιατί δεν υπάρχει η λέξη άλογος σε άνθρωπο, η πρόταση στα εισαγωγικά είναι παράλογη δεν έχει εφαρμογή!
_________________
Σκορπίστε γνώση, μαζέψτε χαρά!

Η γνώση δεν μπορεί να πουληθεί: Γιατί ενώ κάθε εμπόρευμα μπορεί να επιστραφεί, η γνώση δεν μπορεί να επιστραφεί!