ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

[palladas]

RE: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ


301 – 302. Ο Πάρθος χριστιανός προσηλυτιστής Γρηγόριος, που αργότερα απεκλήθη “φωτιστής της Αρμενίας”, κατορθώνει, εκμε-ταλλευόμενος στη διάρκεια μίας “θεομηνίας” την ανατολίτικη δεισιδαιμονία, να βαπτίσει χριστιανό τον βασιλιά της Αρμενίας Τιριδάτ Γ (τον “Μέγα”). Ο Τιριδάτ, εμπνεόμενος από τον Προφή-τη Ελάϊα (Ηλία, “Θεός μου είναι ο Γιαχβέ”) στο Καρμίλλον ό-ρος, διατάσσει την κατασφαγή του εθνικού ιερατείου και την μετατροπή όλων των Ναών του Μίθρα, της Αναϊτιδος, του Ορμούσδ και των διαφόρων Ελληνορωμαϊκών Θεών σε εκκλησίες ή οίκους κηρύγματος. Όλες οι θαυμαστές βιβλιοθήκες της Αρμενίας, ιδρυ-θείσες πριν από αιώνες από τους Ελληνιστές ηγεμόνες της, πυρ-πολούνται ως.. “κιβωτοί δαιμονικής γνώσεως”. Ο Γρηγόριος στέ-φεται πρώτος επίσκοπος της χώρας και πλήθη προσηλυτιστών από τη Συρία συρρέουν στην Αρμενία η οποία μετατρέπεται πλέον στο πρώτο στην Ιστορία χριστιανικό Κράτος.
309. Σε επίδειξη δυνάμεως, οι σκληροπυρηνικοί χριστιανοί πυρπολούν το Ναό της Θεάς Φορτούνα.
312. Πρώτη και υποκριτική προπαγανδιστική χρήση του Χρι-στιανισμού εν καιρώ πολέμου. Στις 28 Οκτωβρίου, ο ηλιολάτρης Φλάβιος Βαλέριος Κωνσταντίνος κατανικά τον επίσης εθνικό α-ντίπαλό του Μαξέντιο με χριστιανικά εμβλήματα στις ασπίδες των -κυρίως Γαλατών- στρατιωτών του. Οι ανατολικές επαρχίες της Αυτοκρατορίας δέχονται συνεχείς επιθέσεις του χριστιανού βασιλιά της Αρμενίας ως αντιπερισπασμό στην προσπάθεια του Μαξιμίνου Ντέα να διαλύσει τους χριστιανούς των περιοχών που διοικεί.
313. Δεύτερη υποκριτική προπαγανδιστική χρήση του Χριστια-νισμού εν καιρώ πολέμου. Ένας δηλωμένος άθεος (ο Λικίνιος) κατανικά, στις 30 Απριλίου, τον εθνικό Αύγουστο της Ανατολής Μαξιμίνο Ντέα. Τα στρατεύματά του μπαίνουν ωστόσο στη μάχη ψάλλοντας το “Summe Sancte Deus !” (“Ώ Ανώτατε και Άγιε Θε-έ!”). Ο ηττημένος Ντέα εκδίδει μετά από μερικές ημέρες το Διάταγμα της Νικομηδείας με το οποίο χορηγείται πλήρης θρη-σκευτική ελευθερία σε όλους όσους υπακούουν απλώς στη Ρωμαϊκή εξουσία. Καταδιωκόμενος ωστόσο από τον Λικίνιο, ο Ντέα αυτο-κτονεί μετά από 3 - 4 μήνες με δηλητήριο. Μετά τον θάνατό του, όλα τα γραπτά και τ’αγάλματά του καταστρέφονται από τον Λικίνιο και τους χριστιανούς. Το γελοίο της ιστορίας ωστόσο είναι ότι πέντε έτη αργότερα, ο υποτιθέμενος “των χριστιανών φίλος” Λικίνιος, θα ηττηθεί από τον ηλιολάτρη Κωνσταντίνο, πάλι στο όνομα του Θεού των χριστιανών αφού οι στρατιώτες του τελευταίου, κατά την μυθιστορία τουλάχιστον του Ευσεβίου, έ-ψαλλαν το “Deus Summus Salvator !” (“Ω Θεέ Ανώτατε Σωτήρα”). Πριν συγκρουσθούν πάντως μεταξύ τους, με το Διάταγμα των Με-διολάνων (για τη Δύση), το οποίο ήλθε να συμπληρώσει εκείνο της Νικομηδείας που είχε εκδώσει (για την Ανατολή) ο Μαξιμί-νος Ντέα, οι Αύγουστοι Λικίνιος και Φλάβιος Βαλέριος Κωνστα-ντίνος εγγυώνται και αυτοί πλήρη θρησκευτική ελευθερία σε ό-λους όσους υπακούουν στη Ρωμαϊκή εξουσία. Οι χριστιανοί, πο-λυάριθμοι πια και έχοντας προ πολλού σταματήσει τα κηρύγματά τους κατά της δημοσίας τάξεως και του στρατού, υποτίθεται ότι απολαμβάνουν πλέον τα ίδια δικαιώματα με τους εθνικούς. Αυτοί ωστόσο δεν αρκούνται εκεί, αλλά εκμεταλλεύονται την εύνοια του Κωνσταντίνου, που ελέγχεται απολύτως από την αρνητική προς τις εθνικές λατρείες μητέρα του, για να καταστρέψουν Ο-ΛΕΣ τις άλλες λατρείες. Ο επίσκοπος Ειρηναίος είχε άλλωστε ήδη διακηρύξει ότι οι χριστιανοί “δεν χρειάζονται τους νό-μους, διότι βρίσκονται πολύ υπεράνω αυτών”. Ο (“Άγιος”) Αντώ-νιος της Αιγύπτου, ιδρυτής του μοναχισμού, προτρέπει ήδη α-νοικτά σε άμεσο αφανισμό του “ειδωλολατρικού” κόσμου με.. φω-τιά (..).
314. Αμέσως μετά την νομιμοποίησή της από τον ηλιολάτρη Ρω-μαίο αυτοκράτορα Φλάβιο Βαλέριο Κωνσταντίνο, η Χριστιανική Εκκλησία αρχίζει την επίθεσή της κατά των θρησκειών των εθνι-κών. Η Σύνοδος της Αγκύρας ταυτίζει πτυχές της λατρείας της Θεάς Αρτέμιδος (Diana) με.. μαγεία και.. λατρεία του Σατανά των χριστιανών.
315. Στις 13 Αυγούστου (Ζωναράς Annales, Bibliotheca Hagiographica Graeca 365 και Χρονικό Γεωργίου Μοναχού ΧΙ, 1) γίνεται διαγωνισμός ανάμεσα σε δώδεκα Εβραίους ραβίνους και τον εκ Ρώμης γνωστό “εξορκιστή” επίσκοπο Συλβέστρο για το αν ο αυτοκράτωρ και η μητέρα του Ελένη θα ασπασθούν την Ιουδαϊκή Ορθοδοξία ή τον σχισματικό Χριστανισμό. Η θαυματοποιϊα του Συλβέστρου αποδεικνύεται πιο δυνατή και εντυπωσιάσας την Ελέ-νη γίνεται ο προσωπικός της “πνευματικός”.
319. Ο Κωνσταντίνος εκδίδει διάταγμα με το οποίο απαλλάσσει πλήρως την Εκκλησία από φόρους και τους χριστιανούς κληρικούς από στρατιωτικές υποχρεώσεις.
324. Ο Κωνσταντίνος ανακηρύσσει τον Χριστιανισμό μόνη επί-σημη λατρεία της Αυτοκρατορίας. Λεηλατεί το Μαντείο του Διδυ-μαίου Απόλλωνος και θανατώνει με βασανιστήρια όλους τους ιε-ρείς του με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Στο ιερό ό-ρος Άθως εξαπολύεται μέγας διωγμός κατά των εθνικών και κα-ταστρέφονται όλα τα εκεί Ελληνικά Ιερά.
326. Με προτροπή της μητέρας του Ελένης, ο Κωνσταντίνος δο-λοφονεί τη σύζυγό του Φαύστα. Η Ελένη φεύγει με τους “πνευμα-τικούς” της για την Ιερουσαλήμ, όπου, παρά το ότι οι νόμοι των Ιουδαίων προέβλεπαν την καύση όλων ανεξαιρέτως των σταυ-ρών μετά τις θανατώσεις, η Ελένη, και όπως βεβαίως θα ισχυρι-σθεί η χριστιανική γραμματεία 114 χρόνια αργότερα, “ανακάλυ-ψε” (με τη βοήθεια φυσικά.. Εβραίων ραβίνων !!) άθικτο τον λεγόμενο “Τίμιο Σταυρό” που πάνω του είχε σταυρωθεί σύμφωνα με την χριστιανική παράδοση ο ραβί Τζεσουά. Με προτροπή της Ελένης, ο υιός της εκθεμελιώνει το Ιερό του Θεού Ασκληπιού στις Αιγές της Κιλικίας και χρησιμοποιεί τους κίονές του στην κατασκευή εκκλησιών. Επίσης, καταστρέφει τον Ναό της Θεάς Α-φροδίτης πάνω στον υποτιθέμενο τάφο του ραβί Τζεσουά, αλλά και άλλους της ιδίας Θεάς όπως λ.χ. στην Αφάκα Λιβάνου, τη Μάμβρη, την Φοινίκη και τη Βααλβέκ (Ηλιόπολη).
330. Οι χριστιανοί λεηλατούν και πυρπολούν στο Bayeux το Ιερό του κελτορωμαϊκού Θεού Βελένου Απόλλωνος και λυντσάρουν τους ιερείς του. Ο Κωνσταντίνος, σε ημερομηνία που τού υπέ-δειξαν οι αστρολόγοι (11 Μαϊου, “Ήλιος στον Τοξότη με επιρρο-ές Καρκίνου, άρα μία πόλη θρησκευτική”) μεταφέρει την πρωτεύ-ουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ανατολικά, στην ιδρυθείσα από αυτόν Κωνσταντινούπολη, την οποία διακοσμεί λεηλατώντας τα Ιερά των εθνικών.
331. Ο Κωνσταντίνος συνεχίζει τη καταλήστευση των Ιερών των εθνικών σε ολόκληρη την Αυτοκρατορία. Παραβιάζονται τα θησαυ-ροφυλάκια όλων ανεξαιρέτως των “ειδωλολατρικών” Ναών.
335. Εγκαίνια της Εκκλησίας του.. “Αγίου Τάφου”, ο οποί-ος κτίσθηκε στη θέση του Ναού της Θεάς Αφροδίτης που ο Κων-σταντίνος κατέστρεψε το 326-327. Για τον διάκοσμό του λεηλα-τούνται όλα τα εθνικά Ιερά της Παλαιστίνης και της Μικράς Α-σίας. Με ειδικό αυτοκρατορικό διάταγμα σταυρώνονται ως.. υ-παίτιοι της κακής συγκομιδής εκείνου του έτους (..) όλοι οι “μάγοι και μάντεις”, και ανάμεσά τους μαρτυρεί ο νεοπλατωνι-κός φιλόσοφος Σώπατρος που είχε προσωπικά επιχειρήσει να επα-ναφέρει τον Κωνσταντίνο στον εθνισμό μέσω της φιλοσοφίας και είχε συγκεντρώσει πάνω του το μίσος των χριστιανών αυλικών.
337. Ο ετοιμοθάνατος Κωνσταντίνος βαπτίζεται από τον αρεια-νό επίσκοπο Ευσέβιο Νικομηδείας.
341. Ο αυτοκράτωρ Φλάβιος Ιούλιος Κωνστάντιος κηρύσσει διωγμό “κατά των μάντεων και των Ελληνιζόντων”. Πολλοί εθνι-κοί φυλακίζονται ή εκτελούνται.
346. Μέγας διωγμός στην Κωνσταντινούπολη κατά των εθνικών. Ο ρήτωρ Λιβάνιος εξορίζεται με την κατηγορία της “γοητείας” (μαγείας).
353. Έδικτο του Κωνσταντίου απαγορεύει επί ποινή θανάτου τη λατρεία δια θυσιών και αγαλμάτων.
354. Νέο έδικτο του Κωνσταντίου επαναλαμβάνει την απαγόρευ-ση επί ποινή θανάτου της λατρείας δια θυσιών και αγαλμάτων και διατάσσει το σφράγισμα όλων των εθνικών Ιερών ή τη βεβή-λωσή τους με παράδοσή τους σε χαρτοπαίκτες και πόρνες για κυ-βευτήρια ή πορνοστάσια. Ο επίσκοπος Ρώμης Λιβέριος (Liberius) ορίζει τον εορτασμό της γεννήσεως του ραβί Τζεσουά στις 25 Δεκεμβρίου, ημέρα κατά την οποία οι εθνικοί εόρταζαν παλαιό-τερα τη γέννηση του Θεού Ανικήτου Ηλίου (Sol Invictus).
355. Χορηγείται από τον αυτοκράτορα Φλάβιο Ιούλιο Κωνστά-ντιο πλήρης ασυλία των χριστιανών επισκόπων απέναντι στα ό-ποια δικαστήρια.
354. Νέο έδικτο του Κωνσταντίου με το οποίο “επιβάλλει αύ-θις την ποινήν του θανάτου εις τους θύοντας.. και τα Ιερά και τους Ναούς τους μέν έκλεισε τους δε κατέσκαψε” όπως γράφει ο Λιβάνιος. Σε όλη την Αυτοκρατορία στήνονται ασβεστοκάμινα δί-πλα στα εθνικά Ιερά όπου μετατρέπεται σε ασβέστη η γλυπτική και αρχιτεκτονική των “ειδωλολατρών”. Αρχίζουν οι πρώτες πυρ-πολήσεις μεγάλων βιβλιοθηκών.
356. Ο Κωνστάντιος δια νόμου επιβάλλει το κλείσιμο όλων των «ειδωλολατρικών ναών». Ταυτόχρονα απαγορεύει φυσικά και τις θυσίες που ετελούντο σ' αυτούς. Η ποινή για τους παραβάτες είναι o θάνατος.
357. O Κωνστάντιος θέτει εκτός νόμου επί ποινή θανάτου όλες τις μαντικές μεθόδους, συμπεριλαμβανομένης και της Αστρολογί-ας. Σε επίσκεψή του στη Ρώμη σφραγίζει τον Ναό του Θεού Απόλ-λωνος, φυλακίζει τους ιερείς και αφαιρεί τον βωμό της Νίκης από την αίθουσα συνεδριάσεων της Συγκλήτου. Η Θεά Νίκη (Βι-κτόρια) αποτελούσε από την εποχή του Διοκλητιανού (284-305) τμήμα της ανωτάτης Τριάδος (Jupiter, Hercules, Victoria) του Πανθέου των εθνικών.
359. Η λατρεία των Διοσκούρων κηρύσσεται εκτός νόμου ως.. “μαγική”, θανατώνονται οι ιερείς της και κλείνονται τα Ιερά της. Στη Σκυθόπολη της Συρίας στήνονται τα πρώτα “στρατόπεδα θανάτου”, οργανωμένα δηλαδή κέντρα βασανισμού και θανατώσεως των εθνικών.
360. Στο Παρίσι, τον Φεβρουάριο του 360, ο 28χρονος Καίσαρ και Ύπατος Φλάβιος Κλαύδιος Ιουλιανός, σπουδαγμένος στις φι-λοσοφικές σχολές των Αθηνών (355) νικητής των Αλαμανών, των Σαλίων Φράγκων και των Χαμαβών στις τέσσαρες “Γαλατικές Εκ-στρατείες” του (356 - 359), στέφεται Αυτοκράτωρ από τις Ρω-μαϊκές λεγεώνες.
361 – 363. Κήρυξη πλήρους ανεξιθρησκίας από τον αυτοκράτορα Ιουλιανό που μπαίνει στην Κωνσταντινούπολη στις 11 Δεκεμβρίου του 361. Ο Γρηγόριος Ναζιανζηνός (Invective versus Julianus, I 58-61) διαμαρτύρεται ότι στέρησε τους χριστιανούς της πόλε-ως από την.. χαρά του μαρτυρίου (..)
363. Ο Ιουλιανός διατάσσει την απομάκρυνση από τον Ναό του Απόλλωνος στη Δάφνη της Αντιοχείας του μιάσματος των λειψάνων του Αγίου Βαβύλα (επισκόπου Αντιοχείας που υποτίθεται ότι εί-χε μαρτυρήσει επί Δεκίου, αλλά στην πραγματικότητα είχε εκτε-λεσθεί από τον χριστιανό αυτοκράτορα Φίλιππο τον Άραβα επει-δή, ως επιτίμιο για τη δολοφονία του Γορδιανού, του είχε αρ-νηθεί την “θεία κοινωνία”, Lieu, 1989, σελ. 4. Χριστιανοί εμπρηστές πυρπολούν τον Ναό μετά την απομάκρυνση των λειψά-νων. Στις 26 Ιουνίου, ο Ιουλιανός δολοφονείται άνανδρα από χριστιανό ακόλουθό του, ενώ πολεμά κατά των Περσών.
364. Ο νέος αυτοκράτορας Φλάβιος Ιοβιανός διατάσσει την πυρπόληση της Βιβλιοθήκης της Αντιοχείας.
364. Στις 11 Σεπτεμβρίου εκδίδεται έδικτο με το οποίο απα-γορεύεται η εθνική λατρεία επί ποινή θανάτου. Στα χρησιμο-ποιούμενα βασανιστήρια κατά των εθνικών προστίθεται ο κατα-κομματιασμός των πλευρών με σιδερένια άγκιστρα. Με θάνατο τι-μωρούνται και οι σπλαχνοσκοπήσεις: sileat omnibus perpetuo divinandi curiositas (“για να πάψει διαπαντός η μαντική πε-ριέργεια”). Με τρία διατάγματα (της 4ης Φεβρουαρίου, 9ης Σε-πτεμβρίου και 23ης Δεκεμβρίου) ξανακατάσχονται οι περιουσίες των εθνικών Ιερών που είχαν επιστραφεί από τον Ιουλιανό και απαγορεύονται ακόμη και οι ιδιωτικές σπονδές, θυσίες και επω-δές. Η Σύνοδος της Λαοδικείας εισηγείται την ποινή του θανά-του για τους αστρολόγους και τους χριστιανούς που εορτάζουν τα Σάββατα.
365. Έδικτο της 17ης Νοεμβρίου απαγορεύει στους εθνικούς αξιωματικούς να διατάσσουν χριστιανούς στρατιώτες.
367. Ο εθνικός Βέττιος Αγόριος Πραιτεξτάτος αναστηλώνει στη Ρώμη, με δικά του έξοδα και παρά τις διαμαρτυρίες του Πάπα, το Ιερό των Δώδεκα Ολυμπίων Θεών.
370. Ο αυτοκράτωρ Βάλης εξαπολύει μεγάλο διωγμό κατά των εθνικών σε ολόκληρη την Ανατολική Αυτοκρατορία με κέντρο την Αντιόχεια (όπου μαρτυρούν ο πρώην κυβερνήτης Φιδούστιος, οι ιερείς Ιλάριος και Πατρίκιος κ.ά.). Σωροί βιβλίων καίγονται στις πλατείες και θανατώνονται ή βασανίζονται χιλιάδες αθώοι άνθρωποι που απλώς αρνούνται να προδώσουν την λατρεία των προγόνων τους. Στα θύματα του διωγμού συμπεριλαμβάνονται και όλοι οι επιφανείς συνεργάτες του Ιουλιανού (Ορειβάσιος, Σαλ-λούστιος, Πηγάσιος, κ.ά). Μετά από φρικτά βασανιστήρια καίγε-ται ζωντανός ο φιλόσοφος Σιμωνίδης και αποκεφαλίζεται, στις 12 Μαρτίου, ο φιλόσοφος Μάξιμος.
370 – 371. Ο αυτοκράτωρ της Δύσεως Βαλεντινιανός που “μι-σούσε τους καλοντυμένους, τους μορφωμένους, τους πλούσιους και τους ευγενείς” (όπως υπογραμμίζει ο ιστορικός Αμμιανός Μαρκελλίνος), εξαπολύει μεγάλο διωγμό κατά των Ρωμαίων εθνι-κών. Χιλιάδες εξορίζονται, βασανίζονται ή θανατώνονται και όλων η περιουσία κατάσχεται και αποδίδεται στην Εκκλησία.
372. Ο κατεχόμενος από υστερικό φόβο προς την μαγεία αυτο-κράτωρ Βάλης, εξουσιοδοτεί τον ανθύπατο Ασίας Φήστο να αφανί-σει όλους τους εθνικούς και τα έργα τους. Έντρομοι οι άνθρω-ποι αρχίζουν και καίνε μόνοι τους τις βιβλιοθήκες τους για να γλυτώσουν. Οι υπόλοιποι παραδίδονται στους δήμιους.
373. Επαναλαμβάνεται η απαγόρευση των μαντικών πρακτικών και της Αστρολογίας. Πρωτοχρησιμοποιείται ο όρος pagani (πα-γανιστές, άνθρωποι της υπαίθρου) ως ταπεινωτικός προσδιορι-σμός των εθνικών.
375. Ο “Άγιος” Μαρτίνος ολοκληρώνει την καταστροφή των ε-θνικών Ιερών της Γαλατίας και κτίζει πάνω στα ερείπια μονα-στήρια. Οι χριστιανοί της Ανατολικής Αυτοκρατορίας κλείνουν το Ασκληπιείο της Επιδαύρου και ποινικοποιούν ακόμη και τις παράλληλες εκδηλώσεις τής εκεί λατρείας, συμπεριλαμβανομένων των θεατρικών παραστάσεων.
376. Ο άβουλος αυτοκράτωρ της Δύσεως Γρατιανός επιτρέπει στην χριστιανική κοινότητα της Ρώμης να καταστρέψει πολλά Μι-θραία και Ιερά των παραδοσιακών εθνικών λατρειών μέσα στην “Αιωνία Πόλη”, καταργεί το αφορολόγητο των κτήματων που ανή-κουν στα “ειδωλολατρικά” ιερατεία, απαγορεύει την κληροδότηση νέων περιουσιών σε αυτά και κατάσχει όλη την κινητή τους πε-ριουσία. Επίσης, υπό την καθοδήγηση των επισκόπων Αμβροσίου και Δαμάσου, διατάσσει τη νέα απομάκρυνση του Βωμού της Νίκης από την αίθουσα συνεδριάσεων της Συγκλήτου όπου τον είχε επα-νατοποθετήσει ο Ιουλιανός. Επίσης απαρνείται δημοσίως τον τίτλο του Pontifex Maximus, ως αξίωμα των “ειδωλολατρών”. Το αποκηρυχθέν αξίωμα ωστόσο ιδιοποιείται αμέσως ο επίσκοπος Δά-μασος και από εκεί περνά έκτοτε στην Παποσύνη της Ρώμης.
378. Με νόμο του χριστιανού επάρχου του Πραιτωρίου Γράκχου και προγραφή όλων των ιερέων του Θεού Μίθρα, τα ανά την Αυτο-κρατορία “Μιθραία” κατεστρέφονται από τους χριστιανούς με φω-τιά και θάβονται.
379. Η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως υιοθετεί την 25η Δε-κεμβρίου του επισκόπου Ρώμης Λιβερίου (354) για τον εορτασμό της γεννήσεως του ραβί Τζεσουά στις 25 Δεκεμβρίου.
380. Στις 27 Φεβρουαρίου, ο αυτοκράτωρ Φλάβιος Θεοδό-σιος απαγορεύει όλες τις θρησκείες πλην της χριστιανικής. Ό-λοι οι μη χριστιανοί χαρακτηρίζονται στο εξής “σιχαμεροί, αι-ρετικοί, μωροί και τυφλοί”. Ο επίσκοπος Μεδιολάνου Αμβρόσιος εξουσιοδοτείται να καταστρέψει όλους τους Ναούς των εθνικών και να κτίσει επάνω στα θεμέλιά τους εκκλησίες. Οι αρχηγοί μερικών γοτθικών φυλών βαπτίζονται χριστιανοί. Καθοδηγούμενος από το μισαλλόδοξο ιερατείο, ο χριστιανικός όχλος επιτίθεται στο Ελληνικό Ιερό της Ελευσίνος, το βεβηλώνει και απειλεί να λυντσάρει τους ιερείς Νεστόριο και Πρίσκο. Ο 95χρονος Ιεροφά-ντης Νεστόριος, γεμάτος θλίψη και αγανάκτηση, ανακοινώνει το οριστικό τέλος των πανάρχαιων Ελευσινίων Μυστηρίων και την απαρχή της επί γής βασιλείας του πνευματικού σκότους. Ο αυτο-κράτωρ Θεοδόσιος αποκαλεί σε διάταγμά του “παράφρονες” όλους όσους διαφωνούν με το χριστιανικό δόγμα της Αγίας Τριάδος και απαγορεύει κάθε διαφωνία με τις θελήσεις της Εκκλησίας.
381. Με νέο νόμο ορίζεται, ότι οι Χριστιανοί πού θα επέ-στρεφαν στην Ελληνική θρησκεία θα ετιμωρούντο με στέρηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων. Ο Μέγας Κωνσταντίνος έρχεται να ολοκληρώσει το έργο του Κωνστάντιου με την συστηματική λαφυ-ραγώγηση των ιερών και των ναών των Ελλήνων. Έτσι πολλά φημι-σμένα έργα τέχνης πήραν τον δρόμο για τα χυτήρια και την κα-ταστροφή. Ούτε οι ορειχάλκινες πύλες τους ούτε οι πλάκες της στέγης των γλύτωσαν. Στην συνέχεια ο Κωνσταντίνος θέλοντας να επισημοποιήσει ακόμα περισσότερο τις ενέργειές του προχώρησε και στον διορισμό δύο επιτρόπων, που αντικειμενικός τους στό-χος ήταν η δήμευση όλων των χρυσών αντικειμένων των ναών και η αφαίρεση ακόμα και της εξωτερικής επένδυσης των λατρευτικών αγαλμάτων και η δήμευση των κτημάτων των ναών.
381. Στις 2 Μαϊου, εκδίδεται από τον Θεοδόσιο ο νόμος κατά των “αποστατών” που τιμωρεί με πλήρη στέρηση ατομικών δικαιω-μάτων όλους τους πρώην χριστιανούς που απογοητευμένοι από την χριστιανική μισαλλοδοξία αποκηρύσσουν μαζικά την κρατούσα θρησκεία και επιστρέφουν στην ανεκτική και καταφάσκουσα ζωή, την εθνική και παραδοσιακή λατρεία.
381. Στις 21 Δεκεμβρίου, εκδίδεται έδικτο του Θεοδοσίου με το οποίο απαγορεύεται κάθε θυσία ή απλή επίσκεψη σε εθνικούς Ναούς. Κύμα λεηλασιών, βεβηλώσεων, πυρπολήσεων και κάθε εί-δους καταστροφών σαρώνει από άκρου σε άκρο της Ανατολικής Ρω-μαϊκής Αυτοκρατορίας τους Ναούς, τα μνημεία και τις Βιβλιοθή-κες των εθνικών. Στην Κωνσταντινούπολη μετατρέπεται σε πορνο-στάσιο ο Ναός της Θεάς Αφροδίτης και σε αποθήκες οι Ναοί του Ηλίου και της Αρτέμιδος.
382. Στις χριστιανικές εκκλησίες καθιερώνεται το “αλληλούϊ-α” (hallelu-Jah) δηλαδή “δόξα στον Ιαχωβά”. Ο αυτοκράτωρ της Δύσεως Γρατιανός διατάσσει το σβύσιμο της “αιωνίας” Ιεράς Πυ-ράς της Θεάς Βέστα και τον διωγμό των ιερειών της. Η μεγάλη περιουσία των φυλακισμένων Εστιάδων, μεταβιβάζεται στην Εκ-κλησία.
384. Οι εθνικοί Βέτιος Αγόριος Πραιτεξτάτος (έπαρχος Πραι-τωρίου) και Αυρήλιος Σύμμαχος (έπαρχος άστεως), εξουσιοδοτη-μένοι από την Σύγκλητο, κάνουν έκκληση στον διάδοχο του Γρα-τιανού Βαλεντινιανό Β΄ να παλινορθώσει τον Βωμό της Νίκης. Ο επίσκοπος Αμβρόσιος απειλεί με αφορισμό τον νεαρό αυτοκράτορα και το αίτημα απορρίπτεται. Ο φωτισμένος Πραιτεξτάτος πεθαί-νει από την θλίψη του λίγους μήνες αργότερα. Ο Θεοδόσιος διο-ρίζει ύπαρχο Ανατολής τον φανατικό Μάτερνο Κυνήγιο που επι-στρατεύει, σε συνεργασία με τους ανά τόπους επισκόπους, στρα-τιές μοναχών και λαϊκών για την καταστροφή των εθνικών Ναών της βορείου Ελλάδος και της Μικράς Ασίας.
385 – 388. Οι Μάτερνος Κυνήγιος και επίσκοπος (“Άγιος”) Μάρκελλος, καταστρέφουν αμέτρητα Μικρασιατικά Ιερά. Ανάμεσά τους και ο Ναός της Εδέσσης, τα Καβείρεια Ίμβρου, ο Ναός του Απαμείου Διός, το Διδυμαίο Ιερό, όλα τα Ιερά της Παλμύρας, κ.ά. Στα στρατόπεδα θανάτου της Σκυθοπόλεως μαρτυρούν μυριά-δες αθώοι άνθρωποι: “Και από τα πιό απομακρυσμένα σημεία της Αυτοκρατορίας σέρνονταν δεμένοι με αλυσίδες αμέτρητοι πολίτες κάθε ηλικίας και κάθε κοινωνικής τάξεως. Και από αυτούς πολ-λοί πέθαιναν στη διαδρομή ή στις ανά τόπους φυλακές. Και όσοι κατόρθωναν να επιζήσουν, κατέληγαν στη Σκυθόπολη, μία απόκε-ντρη πόλη της Παλαιστίνης, όπου είχαν στηθεί τα όργανα των βασανιστηρίων και των εκτελέσεων” γράφει ο Αμμιανός Μαρκελλί-νος.
386. Νόμος της 16ης Ιουνίου απαγορεύει κάθε φροντίδα των έρημων εθνικών Ιερών. Νέες συλλήψεις εθνικών και πυρπολήσεις ιδιωτικών βιλιοθηκών.
387. Απαγορεύονται από τον αυτοκράτορα της Δύσεως Βαλεντι-νιανό οι τελευταίες εθνικές εορτές των Ρωμαίων. Ο επίσκοπος Μεδιολάνων (Μιλάνου) Αμβρόσιος αποκτά πλήρη πνευματικό έλεγχο πάνω στον αυτοκράτορα της Ανατολής Θεοδόσιο.
388. Απαγορεύονται από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο όλες οι δη-μόσιες συζητήσεις για θρησκευτικά ζητήματα. Ο γηραιός ρήτωρ Λιβάνιος δικάζεται μαζί με άλλους εθνικούς για.. “μαγεία” αλ-λά αθωώνεται από τον εθνικό δικαστή Τατιανό. Μετά την αθώωσή του στέλνει στον Θεοδόσιο την έκκληση “Υπερ των Ιερών” με την οποία τον παρακαλεί να σταματήσει την καταστροφή των εθνικών Ναών.
389. Κηρύσσεται εκτός νόμου κάθε μη χριστιανική μέθοδος χρονολογήσεως. Πλήθη μοναχών της ερήμου εισβάλουν στις πόλεις της Μέσης Ανατολής και καταστρέφουν με μανία αγάλματα, βωμούς και Ιερά, λυντσάρουν εθνικούς και πυρπολούν Βιβλιοθήκες. Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόφιλος κινητοποιεί τον φανατισμένο χριστιανικό όχλο για να κάνει μεγάλους διωγμούς κατά των ε-θνικών. Μετατρέπει σε εκκλησία τον Ναό του Θεού Διονύσου, πυρπολεί το Μιθραίο και καταστρέφει τον Ναό του Διός. Ο ιε-ρεύς του Διός, Ελλάδιος, γλυτώνει το λυντσάρισμα σκοτώνοντας 9 οχλοκράτες. Ο όχλος διαπομπεύει ανά ομάδες τους εθνικούς ιερείς σκοτώνοντάς τους στη συνέχεια με λιθοβολισμό. Τα ιερά σύμβολα και αγάλματα παραδίδονται στη χλεύη των χριστιανών περιφερόμενα πάνω σε γαϊδούρια προτού καταστραφούν.
Δεκέμβριος του 390. Ο Γότθος στρατηγός Βοθέριχος, αρχηγός της βυζαντινής φρουράς της Θεσσαλονίκης, προσπαθεί να επιβά-λει τον εκχριστιανισμό των Ελλήνων κατοίκων της πόλεως. Απο-τέλεσμα, η εξέγερσις του λαού πού προσπαθούσε απεγνωσμένα να κρατήσει την ταυτότητα του. Η Γοτθική φρουρά της πόλεως στην αρχή αιφνιδιάζεται και πολλοί αξιωματικοί και στρατιώτες σκο-τώνονται. Όταν όμως ο Θεοδόσιος πληροφορείται το συμβάν, με δόλιο τρόπο, τάχα για να εξευμενίσει τα οξυμένα πνεύματα, κα-λεί τον λαό της πόλεως στον ιππόδρομο, για να παρακολουθήσουν δήθεν ιπποδρομία. Εκεί μέσα μόνο σε 3 ώρες κατασφάζει με την βοήθεια των Γότθων πάνω από 7.000 (κατ' άλλους 15.000) Έλλη-νες, πού δεν ήθελαν να βαπτισθούν. Βέβαια κανονικά ή Εκκλησία καταδικάζει τον Θεοδόσιο για την γενοκτονία αυτή, για να προ-λάβει νέες ταραχές και γενικευμένη εξάπλωση της εξέγερσης σε όλη την αυτοκρατορία. Του επέβαλε την τιμωρία να μη μπορεί να μπει στην Εκκλησία για ένα χρονικό διάστημα και να μετανοιώ-σει για την πράξη του.
390. Οι μισάνθρωποι μοναχοί παραμένουν στις πόλεις και τρώ-νε τις περιουσίες των θυμάτων τους εθνικών, αλλά επεκτείνουν την κακοποιό δράση τους και στους μη εθνικούς. Στις 2 Σεπτεμ-βρίου επιχειρείται ανεπιτυχώς με διάταγμα του Θεοδοσίου η εκ-δίωξή τους από τις πόλεις της Μέσης Ανατολής.
391. Στις 24 Φεβρουαρίου έδικτο του Θεοδοσίου απαγορεύει κάθε επίσκεψη στους εθνικούς Ναούς αλλά και το απλό ακόμη.. κοίταγμα των αγαλμάτων. Νέος μεγάλος διωγμός σε ολόκληρη την Αυτοκρατορία. Στην Αλεξάνδρεια, οι ελάχιστοι εθνικοί εξεγεί-ρονται με επικεφαλής τον φιλόσοφο Ολύμπιο και κλείνονται στο Ιερό του Σεράπιδος. Οι χριστιανοί το καταλαμβάνουν με δόλο, το ισοπεδώνουν και πυρπολούν την ονομαστή Βιβλιοθήκη του που φιλοξενούσε τμήμα της θρυλικής συλλογής της Βιβλιοθήκης της Αλεξανδρείας. Τα ιερά σκεύη του Σεραπείου διαπομπεύονται στους δρόμους της Αλεξανδρείας.
392. Στις 22 Αυγούστου ανακηρύσσεται αυτοκράτωρ της Δύσεως στο Λούγδουνο από τους εθνικούς, ο ρήτωρ Φλάβιος Ευγένιος που αποκηρύσσει το βάπτισμά του κι επιστρέφει στην εθνική λατρεί-α. Στις 8 Νοεμβρίου ο αυτοκράτωρ της Ανατολής Θεοδόσιος θέτει εκτός νόμου όλες τις μη χριστιανικές λατρείες, τις οποίες χα-ρακτηρίζει “εθνικές δεισιδαιμονίες” (gentilicia superstitio). Στη Γαλατία σφάζονται όλοι οι ιερείς και κατάσχονται οι πε-ριουσίες όλων των εθνικών Ναών που στη συνέχεια πυρπολούνται κι εκθεμελιώνονται.
392. Νέος νόμος από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο τον Α'. Με αυ-τόν κηρύσσεται και πάλι εκτός νόμου η Ελληνική θρησκεία. Απα-γορεύεται η λατρεία των οικογενειακών και οικιακών θεοτήτων, όπως και η μαντεία από τα σπλάγχνα των θυσιαζομένων ζώων. Έ-τσι ορίζεται, ότι για κάθε σπίτι στο όποιο θα εκαίετο θυμίαμα, θα επεβάλλετο η δήμευσίς του. Όμως φαίνεται, ότι δεν ήταν αρκετή η απαγόρευσις της ασκήσεως της Ελληνικής λατρεί-ας, αλλά εθεωρείτο επικίνδυνη ακόμα και η παρακολούθησή της από τρίτους. Σαν συνέπεια λοιπόν υπήρξε το γεγονός ότι, ακόμα και αυτοί που παρακολουθούσαν σαν θεατές μια θυσία, τιμωρού-ντο.
392. Νέος μεγάλος διωγμός κατά των εθνικών σε ολόκληρη την Αυτοκρατορία. Σβήνουν τα Μυστήρια της Σαμοθράκης μετά από κα-τασφαγή των ιερέων και όλων των θρησκευτών από απόσπασμα “διωγμιτών” που αποβιβάσθηκε στο νησί. Καταστροφή του Μαντεί-ου του Άμμωνος Διός στην Άφυτο της Χαλκιδικής. Στις αίθουσες των δικαστηρίων “κυλούν ρυάκια αίματος”, όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Λιβάνιος. Στην Κύπρο, ο εβραϊκής καταγωγής επίσκοπος (“Άγιος”) Επιφάνειος και ο “Άγιος” Τύχων εκχριστιανίζουν μα-ζικά και με την απειλή του φασγάνου και της πυράς χιλιάδες εθνικούς και καταστρέφουν όλα τα Ιερά της νήσου. Παύουν ορι-στικά τα Κυπριακά Μυστήρια της Αφροδίτης. Το σχετικό διάταγμα του Θεοδοσίου δηλώνει κυνικά: “όποιος δεν υπακούσει στον πα-τέρα Επιφάνειο δεν έχει θέση πάνω στο νησί”. Στις μεσανατολι-κές πόλεις Πέτρα, Αερόπολη, Ράφια, Γάζα και Βααλβέκ (Ηλιόπο-λη) ξεσπούν απελπισμένες εξεγέρσεις των εθνικών κατά των διωγμητών, των χριστιανών οχλοκρατών και των μοναχών ροπαλο-φόρων. Στην πόλη Σούφες της Β. Αφρικής, 60 χριστιανοί πληρώ-νουν με τη ζωή τους την προσπάθειά τους να γκρεμίσουν το εκεί άγαλμα του Ηρακλέους.
393. Ενδιαφέρουσα είναι η θέση που κράτησε ο Θεοδόσιος απέ-ναντι στην Ιουδαϊκή θρησκεία. Το 393 μ.Χ. ορίζει, ότι η Ιου-δαϊκή θρησκεία είναι ανεκτή και δεν επιτρέπεται η καταστροφή των ιουδαϊκών συναγωγών από Χριστιανούς. Είναι οπωσδήποτε α-πορίας άξιο, γιατί ο αυτοκράτωρ αυτός μετά από τόσα διατάγμα-τα κατά των Ελλήνων αποφασίζει ταυτόχρονα την προστασία των Ιουδαίων της αυτοκρατορίας.
Επί της βασιλείας του διαδόχου του Θεοδοσίου, του Αρκαδίου, συνεχίζεται το έργο των προκατόχων του. Τότε συμβαίνει και η μεγάλη επιδρομή του Αλάριχου κατά της Ελλάδος. Αυτός εισβάλ-λει αρχικά από την Μακεδονία στην Θεσσαλία καταστρέφοντας ο-τιδήποτε εύρισκε στον δρόμο του με σαφή προτίμηση στα αρχαία Ελληνικά οικοδομήματα. Συνοδοί του και σύγχρονοι εφιάλτες στην ανίερη αυτή του εκστρατεία πλήθη Χριστιανών μοναχών και ιερέων. Πηγές μας γι' αυτήν την φρικιαστική συμμαχία ο Ζώσι-μος και ιστορικός Ευνάπιος, ο οποίος χαρακτηριστικά αναφέρει; «τοιαύτας αυτώ τας πύλας απέδειξε της Ελλάδος η των τα φαιά ιμάτια εχόντων ακωλύτως προσπαρεισελθούσα ασέβεια». Τα «φαιά ιμάτια» είναι τα ράσα, που αργότερα άλλαξαν σε μαύρα.
393. Ο αυτοκράτωρ Ευγένιος φθάνει στην Ιταλία, όπου ο δια-νοούμενος στρατηγός Βίριος Νικόμαχος Φλαβιανός ξαναστήνει τον Βωμό της Νίκης στην αίθουσα της Συγκλήτου κι επαναφέρει τη λατρεία των παραδοσιακών Θεών. Στην Ανατολή, ο Θεοδόσιος κα-ταργεί τα Πύθια, τα Άκτια και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δήωση της Ολυμπίας και ισοπέδωση όλων των βωμών της.
394. Πλήρης παλινόρθωση του Ρωμαϊκού Εθνισμού στη Δυτική Αυτοκρατορία. Ο Φλαβιανός, με το αξίωμα του υπάτου Ρώμης και υποστηριζόμενος ψυχικά από την ευσεβή σύζυγό του, αναβιώνει όλες τις καταργηθείσες από τους χριστιανούς λατρείες. Στην Όστια επαναλειτουργεί το Ιερό του Ηρακλέους. Στις 27 Μαρτίου, 1 Απριλίου και 28 Απριλίου έως 3 Μαϊου οι Ρωμαίοι ξαναεορτά-ζουν με μεγαλοπρέπεια την Εορτή της Κυβέλης, την Εορτή της Βήνους Βερτικόρντια, τα Μεγαλήσια και τα Φλοράλια. Κατά χι-λιάδες οι χριστιανοί επιστρέφουν στην εθνική Θρησκεία φοβού-μενοι το οριστικό τέλος του Χριστιανισμού.
394. Και πάλι ο Θεοδόσιος καταργεί με νόμο τους Ολυμπιακούς αγώνες. Απαγορεύτηκε με βαρείες χρηματικές ποινές και αργότε-ρα με την ποινή του θανάτου η Ελληνική θρησκεία, η είσοδος στους ναούς, οι θυσίες, η οποιαδήποτε πράξις λατρείας σύμφωνη με το Ελληνικό πνεύμα.
Η εφαρμογή των νόμων αυτών, που κατάφωρα καταπατούσαν κάθε έννοια σεβασμού προς το θείο και την άσκηση λατρείας προς αυ-τό, έγινε με σκληρό και απεχθή τρόπο. Οι ίδιοι οι ιερείς της θρησκείας του Ναζωραίου, «της θρησκείας της αγάπης», ήταν αυ-τοί που πρωτοστατούσαν στο γκρέμισμα ιερών, στις δολοφονίες Ελλήνων και εν τέλει στον διασυρμό ενός τρόπου ζωής, του Ελ-ληνικού. Αναφέρει χαρακτηριστικά ο Χριστιανός χρονογράφος Σω-ζόμενος: «των ελληνιστών μικρού πάντες κατ’ εκείνο διεφθάρη-σαν (εδολοφονήθησαν), και οι μεν πυρί, οι δε ξίφει απολέσθαι προσετέθησαν. Παραπλησίως δε διά την αυτήν αιτίαν διεφθάρησαν οι ανά πάσαν την αρχομένην λαμπρώς φιλοσοφούντες. Αλλά και εις μη φιλοσόφους έσθητι δε εκείνων χρωμένους εχώρει ο φό-νος».
Ο Λιβάνιος μέσα από τον περίφημο λόγο του «περί ιερών» προ-σπαθούσε να συγκινήσει την σκληρή ψυχή του Θεοδόσιου. Όμως ο κύβος είχε ριφθεί. Ο Ελληνισμός ανέβαινε τον δικό του Γολγο-θά. Η πορεία του μαρτυρίου είχε πλέον για τα καλά αρχίσει. Ένα πλήθος ναών πολύ γνωστών και λιγότερο γνωστών γκρεμίζεται εκ βάθρων σε όλη την αυτοκρατορική επικράτεια. Μοναχοί και επίσκοποι, όπως είπαμε και παραπάνω, πρωτοστατούν στο έργο της καταστροφής και «χωρούσι τοίνυν διά των αγρών, ώσπερ χεί-μαρρος κατασύροντες διά των ιερών τους αγρούς». Χώροι απόδο-σης σεβασμού προς το θείο μετατρέπονται ακόμα σε κυβευτήρια (χαρτοπαικτεία), πορνοστάσια ή αποθήκες. Εκ βάθρων γκρεμίζε-ται ο ναός του Σεράπιδος στην Αλεξάνδρεια, ο ναός του Διός στην Απάμεια. Πλήθος άλλων στην Συρία και την Αίγυπτο. Μόνο στην κυρίως Ελλάδα φαίνεται να υπήρξε μια μικρότερης ευτυχώς έκτασης καταστροφή λόγω του ισχυρού εθνικού αισθήματος των Ελλήνων, πού τους οδήγησε ακόμα και στην αμφισβήτηση της ι-σχυρής βυζαντινής εξουσίας και την αντίσταση κατ' αυτής. Το τίμημα όμως ήταν μεγάλο.
394. Στις 5 και 6 Σεπτεμβρίου συγκρούονται οι στρατοί των εθνικών (υπό τον Φλαβιανό) και των χριστιανών (υπό τον αυτο-κράτορα της Ανατολής Θεοδόσιο) στην κοιλάδα του ποταμού Φρί-γδου. Οι κατά πολύ ολιγώτεροι εθνικοί ηττώνται και κατασφάζο-νται. Ο αυτοκράτωρ Ευγένιος συλλαμβάνεται, βασανίζεται, απο-κεφαλίζεται και το κεφάλι του περιφέρεται πάνω σε παλούκι σε ολόκληρη την Δυτική Αυτοκρατορία για παραδειγματισμό. Ο Φλα-βιανός αυτοκτονεί για να μην πέσει στα χέρια των χριστιανών.
395. Νόμοι της 22ας Ιουλίου και 7ης Αυγούστου, κηρύσσουν νέους διωγμούς κατά των εθνικών.
395. Ο ευνούχος πρωθυπουργός του αυτοκράτορος Αρκαδίου Ρου-φίνος κατευθύνει τις ορδές τών, υπό τον Αλάριχο, χριστιανών Γότθων προς τον Ελλαδικό χώρο. Ακολουθούμενοι από πλήθη φανα-τισμένων μοναχών, οι Γότθοι του Αλαρίχου (ο οποίος είχε πολε-μήσει με τον Θεοδόσιο κατά των εθνικών του Φλαβιανού) κατα-σφάζουν αμέτρητους εθνικούς Έλληνες και καταστρέφουν πόλεις και Ιερά στο Δίον, τη Θεσσαλία, τους Δελφούς, τη Βοιωτία, την Αττική, τα Μέγαρα, την Κόρινθο, τη Φενεό, το Άργος, τη Νεμέα, τη Λυκόσουρα, τη Σπάρτη, τη Μεσσήνη, τη Φιγαλεία, την Ολυμπί-α. Στην Ελευσίνα πυρπολείται το εκεί πανάρχαιο Ιερό και θανα-τώνονται στην πυρά ο Θεσπιεύς Ιεροφάντης Ιλάριος και όλοι οι ιερείς των Μυστηρίων τα οποία είχαν αναβιώσει από τους Μι-θραϊστές λίγο μετά τον θάνατο του Νεστορίου.
Η συνεργασία όμως μεταξύ βαρβάρων και Χριστιανών επεξετάθη ακόμα και σε αυτοκρατορικό επίπεδο. Έτσι στην αρχή κρατώντας τα προσχήματα αλλά στην συνέχεια αφαιρώντας τελείως το προσω-πείο της δήθεν προστασίας των Ελληνικών πληθυσμών η αυτοκρα-τορική εξουσία ολοκληρώνει το έργο του Αλάριχου διορίζοντας τον το 398 γενικό αρχηγό του Ιλλυρικού θέματος. Έτσι εκεί που απέτυχαν οι νόμοι του Αρκαδίου (γιατί και αυτός θεσμοθέτησε κατά των Ελλήνων) πέτυχε το ξίφος του Αλάριχου. Οι νόμοι αυ-τοί του Αρκαδίου επανελάμβαναν το πνεύμα καταδίκης και αφανι-σμού του ελληνικού πολιτισμού και πνεύματος.
396. Αφαιρούνται από τους ιερείς και τους προϊσταμένους των Ελληνικών ναών όλα τους τα προνόμια. Ταυτόχρονα με την επι-δρομή του Αλάριχου ο Αρκάδιος διατάσσει την ισοπέδωση («ες έδαφος φέρειν») και όχι απλά την καταστροφή όλων των ελληνικών ναών, επιβάλλοντας στην συνέχεια, το υλικό τους να χρη-σιμοποιηθεί για την κατασκευή άλλων οικοδομημάτων ούτως, ώστε να χαθούν παντελώς τα ίχνη τους.
Ο Αλάριχος εν τω μεταξύ συνεχίζοντας τον περίπατο καταστρο-φής στην Ελλάδα φτάνει και στις Θερμοπύλες. Λίγο πριν φτάσει –και εδώ είναι το αποκαλυπτικό γεγονός της συμμαχίας αυτής– ανήγγειλε την άφιξη του στον ανθύπατο Αντίοχο και τον αρχηγό της φρουράς των Θερμοπυλών Γερούσιο, ζητώντας να αφήσουν ε-λευθέρα την δίοδο του στην υπόλοιπη Ελλάδα, πράγμα που αυτοί έκαναν. Έτσι οι βάρβαροι πάντα με την συνοδεία των μοναχών πλημμυρίζουν Φωκίδα, Λοκρίδα, Βοιωτία, Αττική λεηλατούντες και κατασφάζοντες Έλληνες άνδρες, γυναίκες και παιδιά αδια-κρίτως. Στην Αττική ισοπεδώνουν τον ναό της Δήμητρας και της Περσεφόνης στην Ελευσίνα θανατώνοντας και όλους τους ιερείς και πιστούς που βρίσκονταν εκεί με πρώτο τον Ιλάριο. Στην συ-νέχεια διασχίζουν την Μεγαρίδα και εισβάλλουν στην Πελοπόννη-σο, όπου συνεχίζουν το βανδαλικό τους έργο. Φυσικά οι βυζα-ντινές φρουρές τηρούσαν στάση θεατή. Πρώτα καταστρέφεται η Κόρινθος, υστέρα το Άργος και τελευταία η Σπάρτη, πόλεις άλ-λοτε ξακουστές μα υπό την βυζαντινή κατοχή αποδυναμωμένες, χωρίς προνόμια και στρατό, καταδικασμένες στην καταστροφή και τον όλεθρο. Η ηρωική αντίσταση των Ελλήνων κατοίκων της Σπάρ-της δυστυχώς δεν είχε άλλο αποτέλεσμα παρά τον ένδοξο θάνατό τους. Στην συνέχεια καταστρέφοντας και πάλι τους Ελληνικούς ναούς και τα ιερά που εύρισκε στον δρόμο του ο συρφετός των αμαθών και τυφλωμένων από μίσος ισοπεδώνει τον ναό του Διός στην Νεμέα, τα Αρκαδικά ιερά της Λυκόσουρας, τα περίλαμπρα ιερά της Ολυμπίας.
Και οι καταστροφές θα συνεχίζονταν, εάν οι προσωπικές φιλο-δοξίες ενός Γότθου στρατηγού, του Στιλίχωνος, δεν τον έκαναν να παρακούσει τις εντολές του Αρκαδίου και να αποβιβαστεί στο Λέχαιο της Κορίνθου, όπου με μικρές σχετικά δυνάμεις μπόρεσε να κατατροπώσει τον Αλάριχο και να αποδείξει τελικά πόσο εύκολη θα ήταν, εάν κάποιοι ήθελαν, η εξ αρχής αποτροπή της βαρβαρικής εισβολής και η αποφυγή της τρομακτικής καταστροφής που προκλήθηκε σε όλη την Ελληνική επικράτεια και τον πολιτι-σμό.
396. Νόμος της 23ης Μαρτίου, απαγορεύει σε ολόκληρη της Ανα-τολική Αυτοκρατορία ακόμη και την απλή παρατήρηση “ειδωλολα-τρικών” τελετών.
396. Στις 7 Δεκεμβρίου, νόμος του αυτοκράτορος Φλαβίου Αρ-καδίου, εξισώνει την εθνική λατρεία με προδοσία κατά του Κρά-τους. Οι τελευταίοι εθνικοί ιερείς και ιεροφάντες καθαιρού-νται και φυλακίζονται.
397. Νέος νόμος του Αρκαδίου απαιτεί την ισοπέδωση όλων των εθνικών Ναών της Ανατολικής Αυτοκρατορίας που τυχόν στέκουν ακόμη όρθιοι.
398. Η Τετάρτη Σύνοδος της Καρθαγένης απαγορεύει ακόμη και στους επισκόπους την ανάγνωση των βιβλίων των εθνικών. Ο (“Ά-γιος”) επίσκοπος Γάζης Πορφύριος κλείνει τους περισσότερους εθνικούς Ναούς της πόλεώς του. Σε Δύση και Ανατολή αμέτρητα φιλοσοφικά και επιστημονικά βιβλία του προχριστιανικού κόσμου εξαφανίζονται στην πυρά. Ο εκχριστιανισμένος Βάνδαλος στρατη-γός Στιλίχων πρωτοστατεί σε καταστροφές εθνικών Ιερών και σφαγές ιερέων και θρησκευτών. Με διάταγμα του Αρκαδίου εξου-σιοδοτούνται οι τοπικές αρχές να ξυλοκοπούν τους φανατικούς μοναχούς που συνηθίζουν να επιτίθενται, ν’αποσπούν από τα χέ-ρια των στρατιωτών και να λυντσάρουν τους συλλαμβανόμενους εθνικούς.
399. Νέος νόμος (13 Ιουλίου) του αυτοκράτορος Αρκαδίου απαιτεί την ισοπέδωση και των ελαχίστων πλέον Ναών των εθνι-κών που εδώ κι εκεί έστεκαν ακόμη όρθιοι, κυρίως σε αγροτικές περιοχές. Ανάμεσα σε άλλα Ιερά ισοπεδώνονται και οι Δελφοί. Στη Βόρειο Αφρική οι διώκτες Ιόβιος και Γαυδέντιος κτυπούν όλα τα αστικά κέντρα των εθνικών, καταστρέφουν τους Ναούς, καίνε τις βιβλιοθήκες και θανατώνουν τους ιερείς.
400. Ο επίσκοπος Νικήτας καταστρέφει το Μαντείο του Διονύ-σου των Βεσσών και εκχριστιανίζει με τη βία όλη την γύρω πε-ριοχή.
401. Ο χριστιανικός όχλος της Καρχηδόνος λυντσάρει εθνικούς και καταστρέφει Ναούς και αγάλματα. Ο (“Άγιος”) επίσκοπος Πορφύριος. οργανώνει μαζικά λυντσαρίσματα εθνικών και κατα-στρέφει με τη βοήθεια του φανατισμένου όχλου τους οκτώ εν ε-νεργεία Ναούς της Γάζης. Η ΙΕ΄ Σύνοδος της Καρχηδόνος, εκδί-δει κανόνα με τον οποίο αφορίζονται ακόμη και μετά θάνατον όλοι όσοι δημιουργούν συγγένειες με εθνικούς ή δεν αποκληρώ-νουν τους ήδη συγγενείς τους που παραμένουν εθνικοί.
402. Ο στρατηγός Στιλίχων καίει στη Ρώμη τα περίφημα Σιβυλ-λικά Βιβλία.
405. Ο Ιωάννης ο λεγόμενος “Χρυσόστομος”, στέλνει ορδές ρο-παλοφόρων μοναχών να σαρώσουν τα “είδωλα” (Ναούς, αγάλματα και βωμούς) όλης της Παλαιστίνης.
406. Ο Ιωάννης “Χρυσόστομος” συγκεντρώνει χρήματα από θεο-μανείς προσήλυτες για τις εργασίες διαλύσεως των εθνικών Να-ών. Το ίδιο έτος διατάσσει την εκθεμελίωση και πυρπόληση του θαυμαστού Ναού της Εφεσίας Αρτέμιδος. Στην Σαλαμίνα της Κύ-πρου οι “Άγιοι” Επιφάνειος και Ευτύχιος συνεχίζουν τις κατα-στροφές των Ιερών και την κατασφαγή όσων αρνούνται να βαπτι-σθούν.
407. Νέος νόμος ανανεώνει την ποινικοποίηση κάθε μη χρι-στιανικής τελετής.
408. Ανεβαίνει στον θρόνο ο Θεοδόσιος ο Β', πολλοί Έλληνες πίστεψαν ότι ίσως θα περιόριζε, αν όχι θα σταματούσε τους φο-βερούς διωγμούς εναντίον τους, αλλά η συνέχεια δεν τους δι-καίωσε στο ελάχιστο. Αποτέλεσμα της ανθελληνικής πολιτικής και αυτού του αυτοκράτορα ήταν η κατάργηση στην Αθήνα του Α-ρείου Πάγου, του θεσμού των θεσμοθετών και των υπολοίπων Ελ-ληνικών δικαστηρίων. Στην Σπάρτη ομοίως καταργήθηκαν όλοι οι πολιτειακοί θεσμοί. Οι ναοί εξακολουθούν να καταστρέφονται και το 429 με νέο διάταγμα ορίζεται, ότι μπορούν να μετατρέ-πονται και σε χριστιανικές εκκλησίες. Στην συνέχεια απαγορεύ-εται και πάλι η τέλεσις ιεροτελεστιών και εορτών, και με ε-μπρησμό καταστρέφεται ολοσχερώς ο ναός του Διός στην Ολυμπία.
408. Κοινός νόμος των Αρκαδίου και Ονωρίου διατάσσει την αφαίρεση του κάθε είδους γλυπτού διακόσμου από τα αρχαία μνη-μεία ή από τα συντρίμμια των εθνικών Ναών. Ακόμη και οι ιδιώ-τες οφείλουν να παραδώσουν όλα τ’αγαλματίδια που τυχόν έχουν στην κατοχή τους. Ο Στιλίχων ληστεύει στη Ρώμη τον χρυσό του Ναού του Καπιτωλίου Διός. Νέοι διωγμοί και καταστροφές Βι-βλιοθηκών υπό την άμεση εποπτεία των ανά τόπους επισκόπων. Οι δικαστές που φαίνονται επιεικείς προς τους “ειδωλολάτρες” με-τατρέπονται αυτομάτως σε κατηγορούμενους. Στην πόλη Καλάμα της σημερινής Αλγερίας, η σκληρότητα των διωγμών προκαλεί με-γάλη εξέγερση του πληθυσμού με πυρπολήσεις εκκλησιών η οποία όμως πνίγεται στο αίμα υπό την εποπτεία του “Αγίου” Αυγουστί-νου.
409. Επαναλαμβάνεται η επί ποινή θανάτου απαγόρευση όλων των μαντικών πρακτικών και της Αστρολογίας.
410. Ο αυτοκράτωρ Ονώριος κηρύσσει νεό διωγμό κατά των ε-θνικών. Στο σχετικό διάταγμά του αναφέρει: “Ας μάθουν λοιπόν όλοι αυτοί που δρούν ενάντια στους αγίους νόμους ότι η εμμονή τους στην αιρετική δεισιδαιμονία, τού να ασκούν λατρεία σε απόμακρα μαντεία, τιμωρείται με εξορία ή αίμα, ώστε να μην ξανατολμήσουν να συγκεντρωθούν σε τέτοια μέρη για τις εγκλη-ματικές τους δραστηριότητες”
410. Στις 24 Αυγούστου, ο Αλάριχος καταλαμβάνει μετά από προδοσία την Ρώμη και επί τρείς ημέρες λεηλατεί τους θησαυ-ρούς της, καταστρέφει τα έργα τέχνης και τα βιβλία των εθνι-κών και κατασφάζει τους κατοίκους της “Αιωνίας Πόλεως”. Το χάλκινο άγαλμα της Θεάς Βίρτους (Ανδρείας) καταστρέφεται στο χυτήριο από τους φανατικούς μοναχούς.
415. Λίγο πριν το Πάσχα, κατά προτροπή του επισκόπου Κυρίλ-λου, η εθνική φιλόσοφος Υπατία δολοφονείται με άγριο τρόπο από τον χριστιανικό όχλο της Αλεξανδρείας. Οδηγείται στην πα-τριαρχική εκκλησία του “Αγίου Μιχαήλ”, όπου οι χριστιανοί την κόβουν κομμάτια και περιφέροντάς τα στους δρόμους της πόλεως, τα καίνε τελικά μαζί με τα συγγράμματα της φιλοσόφου σε μία τεράστια πυρά στη θέση Κυναρών. Στις 30 Αυγούστου εκδίδεται έδικτο που απαιτεί να συλλαμβάνονται και να σταυρώνονται ή να καίγονται ζωντανοί όλοι οι εθνικοί ιερείς της Βορείου Αφρι-κής.
416. Στις 7 Δεκεμβρίου, καθαιρούνται όλοι οι μη χριστιανοί στρατιωτικοί, αυλικοί, δημόσιοι υπάλληλοι και δικαστικοί. Ο μοναχός Υπάτιος, επονομαζόμενος “Η Σπάθα του Θεού”, περιοδεύ-ει την Βιθυνία και εντοπίζει “κρυφούς” λάτρεις των αρχαίων Θεών, τους οποίους εξοντώνει μαζί με τις οικογένειές τους δί-χως μεσολάβηση δίκης.
421. Ισοπεδώνεται το μεγάλο Ιερό της Κελαιστίδος στην Καρ-χηδόνα. Νέες σφαγές εθνικών σε ολόκληρη την Βόρειο Αφρική.
423. Στις 8 Ιουνίου, ο αυτοκράτωρ της Ανατολής Θεοδόσιος ο επονομαζόμενος “Μικρός”, εκδίδει νόμο του με τον οποίο τιμω-ρείται με φυλάκιση και βασανιστήρια η παραδοσιακή λατρεία, η οποία χαρακτηρίζεται “λατρεία των δαιμόνων”.
429. Δήωση του Παρθενώνος των Αθηνών και μέγας διωγμός των εκεί.. “οπαδών των δαιμόνων”.
431. Το ιερό σύμβολο των εθνικών, ο Σταυρός, ως χριστιανικό πλέον σύμβολο, εισάγεται στις εκκλησίες.
435. Νέος νόμος του Θεοδοσίου απειλεί στις 14 Νοεμβρίου με θάνατο όλους τους “αιρετικούς” και εθνικούς της Αυτοκρατορί-ας. Μόνο ο Ιουδαϊσμός γίνεται αποδεκτός ως νόμιμη θρησκεία, αν και καθίσταται αδύνατη η σχέση ή απλή επικοινωνία μεταξύ χριστιανών και Ιουδαίων. Σε περίπτωση κρυφού μικτού γάμου η χριστιανή γυναίκα θανατώνεται ως.. μοιχαλίδα. Με τον ίδιο νό-μο ορίζεται ο εξαγνισμός και στη συνέχεια χρήση ως εκκλησία του κάθε Ναού των εθνικών που δεν έχει ακόμη γκρεμισθεί.
438. Έδικτο του Θεοδοσίου, υπενθυμίζει στις 31 Ιανουαρίου την ύπαρξη της θανατικής ποινής για τιμωρία της “ειδωλολατρί-ας” την οποία κατηγορεί μάλιστα ως.. αιτία ενός προσφάτου λι-μού !!
440 – 450. Καταστροφή όλων των μνημείων, βωμών και Ναών που έστεκαν ακόμη στην Αθήνα, την Ολυμπία και τις άλλες ελληνικές πόλεις.
448. Ο Θεοδόσιος διατάσσει να παραδοθούν στις φλόγες όλα τα “αντιχριστιανικά” βιβλία. Ανάμεσά τους καταστρέφονται και τα βιβλία του νεοπλατωνικού Πορφυρίου που βήμα προς βήμα ξεσκέ-παζαν την αληθινή φύση του Χριστιανισμού.
450. Καταστρέφονται όλοι οι Ναοί και οι Βιβλιοθήκες της Α-φροδισιάδος της οποίας το όνομα αλλάζει σε Σταυρούπολις.
451. Στις 4 Νοεμβρίου, νόμος του αυτοκράτορος Θεοδοσίου α-νανεώνει όλους τους προηγούμενους που προέβλεπαν ποινή θανά-του για τους “ειδωλολάτρες”.
457-474. Βασιλεία του Λέοντος Α΄, νέοι διωγμοί κατά των Ελ-λήνων. Ένας από αυτούς, τους Έλληνες, και ο Ιάκωβος, μέγας γιατρός, ο οποίος, ενώ, όπως μας πληροφορούν οι ιστορικοί, ήταν αποκλεισμένος από κάθε δημόσιο λειτούργημα και κάθε δη-μόσια τιμή, επειδή ακριβώς ήταν Έλληνας, κέρδισε την συμπά-θεια του αυτοκράτορα κατορθώνοντας να τον θεραπεύσει από ι-σχυρό πυρετό. 0 Ιάκωβος δολοφονήθηκε. Άλλο σημαντικό πρόσωπο ο φιλόσοφος Ισοκάσιος από την Κιλικία, ο οποίος, αφού είχε παλαιότερα μεγάλες θέσεις στην αυτοκρατορική διοίκηση φτάνοντας μέχρι και το αξίωμα του κοιαίστορος, κατηγορήθηκε και αυτός ως Έλληνας. Αφού καθαιρέθηκε χωρίς δίκη απ' το αξίωμα του, προσήχθη σε δίκη. Γυμνός και δεμένος πισθάγκωνα ο μέχρι προ τίνος ισχυρός άνδρας της αυτοκρατορικής αυλής θα έπρεπε τώρα να λογοδοτήσει για την κατηγορία ότι ήταν Έλληνας. Ο έπαρχος Πουσαίος τότε του είπε: «Βλέπεις πως κατάντησες, Ισο-κάσιε;». Και αυτός απάντησε: «Βλέπω και δεν απορώ, γιατί περ-νώ ανθρώπινες συμφορές. Αλλά δίκασέ με δίκαια και καθαρά, ό-πως δικάζαμε κάποτε μαζί». Όρθιοι τότε όλοι οι παρευρισκόμε-νοι χειροκροτούσαν επευφημώντας τον Ισοκάσιο, βλέποντας πως ολόκληρη η κατηγορία εναντίον του είχε αυτόματα καταπέσει. Με τις λέξεις «δίκαια και καθαρά» έδωσε στον Πουσαίο και στους υπολοίπους να καταλάβουν το αστήριχτο της κατηγορίας. «Είμαι Έλληνας», τους είπε, «είναι αλήθεια τόσο μεγάλο έγκλημα;».
474. Νέος αυτοκράτορας εμφανίζεται στην πολιτική σκηνή, ο Ζήνων. Επί της βασιλείας του το 484 έχουμε την επανάσταση του Λεόντιου, ο οποίος μαζί με τον Ίλλο, αρχηγό του στρατού, και τον Παμπρέπιο, Αθηναίο φιλόσοφο, επιδιώκει την ανατροπή της Χριστιανικής θρησκείας και την επαναφορά του αρχαίου θρησκεύ-ματος. Είναι μια απ' τις τελευταίες απεγνωσμένες προσπάθειες του Ελληνισμού να επιζήσει, να σταθεί και πάλι στα πόδια του, προσπάθεια που ασχέτως με την τελική της ατυχή έκβαση αποδει-κνύει ότι παρά τους συνεχείς και ανελέητους διωγμούς το ηθικό του Ελληνικού λαού δεν έλεγε να ενδώσει στις απειλές και διώ-ξεις. Το 488, τέσσερα χρόνια μετά την έναρξη της επαναστάσε-ως, έχουμε την θανάτωση και των τελευταίων από τους υποκινη-τές της.
Δεύτερη απόπειρα κατά της βυζαντινοχριστιανικής εξουσίας έχουμε με τον φιλόσοφο Σεβηριανό, τον οποίο μάταια ο Ζήνων προσπαθούσε να πείσει να δεχθεί τα ύπατα των αξιωμάτων, αφού όμως σε αντάλλαγμα θα δεχόταν να βαπτισθεί. Απεναντίας ο Σε-βηριανός προσπάθησε να πείσει τον Ζήνωνα να ανορθώσει την ελ-ληνική θρησκεία και τον Ελληνισμό στην αρχική τους θέση, πράγμα που ίσως θα πετύχαινε μαζί με άλλους Έλληνες φιλοσό-φους, που είχαν γίνει πλέον αναπόσπαστο τμήμα της αυλής και συμβουλάτορες του Ζήνωνος, εάν τελικά δεν υπερίσχυε η μερίδα των αντιπάλων ιουδαιοχριστιανών αυλικών, που έπεισαν τον αυ-τοκράτορα να προχωρήσει ακόμα και σε νέο διωγμό κατά των Ελ-λήνων. Έτσι έχουμε την καταδίωξη του Σεβηριανού, Ηραίστιου, Ζώσιμου, Γαζαίου, Γεσσίου, Αγαπίου και πολλών άλλων φιλοσόφων και μη. Στην περίπτωση δε του Γεσσίου έχουμε και την θανατική του καταδίκη.
457 – 491. Σποραδικοί διωγμοί εθνικών στην Ανατολική κυρίως Αυτοκρατορία (αφού η Δυτική κατελύθη το 476). Ανάμεσα σε χι-λιάδες ανωνύμους μάρτυρες θανατώνονται ο ιατρός Ιάκωβος και ο φιλόσοφος Γέσσιος, ενώ φυλακίζονται οι Σεβηριανός, Ηραίστιος, Ζώσιμος, Ισίδωρος κ.ά. Την ίδια εποχή, ο προσηλυτιστής Κόνων κατασφάζει τους “pagani” της νήσου Ίμβρου, ενώ άλλοι προσηλυ-τιστές εξοντώνουν τους τελευταίους λάτρεις του Διός Λαβρανίου στη Φασούλα της Κύπρου και της Ίσιδος στην Αίγυπτο.
482 – 488. Πνίγονται στο αίμα οι τελευταίες εξεγέρσεις των εθνικών της Μικράς Ασίας.
486. Στην Αλεξάνδρεια γενικεύονται οι διαπομπεύσεις και μαρτυρικές θανατώσεις των “κρυφών” εθνικών ιερέων. Δολοφονού-νται διάφοροι εθνικοί στρατιωτικοί, όπως λ.χ. ο νικητής των Βανδάλων στρατηγός Μαρκελλίνος.
494. Ο Πάπας Γελάσιος αφορίζει τους εορταστές των Λουπερκα-λίων. Σφραγίζονται όλοι οι ακόμη όρθιοι αρχαίοι Ναοί της Δύ-σεως.
500. Η χριστιανική εσχατολογία προβλέπει, ανεπιτυχώς φυσι-κά, ότι το συγκεκριμένο έτος θα γίνει η.. συντέλεια του Κό-σμου. Νέες πυρές των χριστιανών καταστρέφουν ό,τι είχε απο-μείνει από την σοφία και επιστήμη των εθνικών. Η ανθρωπότητα πέφτει σε ακόμη μεγαλύτερη αποκτήνωση. Εξαφανίζονται παντελώς η αποχέτευση των οικιών, η ρωμαϊκή κεντρική θέρμανση και τα κρεβάτια. Ο γνωστός συγγραφέας McCabe (στο “History’s Greatest Liars”, σελ. 27) κάνει μία εκπληκτική σύγκριση ανά-μεσα στον Ρωμαϊκό κόσμο των εθνικών και σε εκείνον των χρι-στιανών του Μεσαίωνος: “Στη Ρώμη του τετάρτου αιώνος, αντι-στοιχούσαν τρείς ελεύθεροι χειρώνακτες σε έναν σκλάβο.. αλλά από το 500 έως το 1100 η συντριπτική πλειοψηφία των χειρωνα-κτών της Ευρώπης ήσαν δουλοπάροικοι.. Στη Ρώμη, οι εργάτες των πόλεων μπορούσαν ν’απολαύσουν δωρεάν εκπαίδευση, φθηνή διασκέδαση, φθηνή τροφή, υπέροχα λουτρά και γυμναστήρια, εορ-τές και αργίες για τουλάχιστον 200 από τις 365 ημέρες του έ-τους. Από το 500 έως το 1100, οι εργάτες της Ευρώπης δεν εί-χαν κανένα από τα παραπάνω αγαθά, ούτε ελευθερία, ούτε προ-στασία από τον νόμο. Στην παγανιστική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία οι γυναίκες είχαν ισονομία και ίση κοινωνική αντιμετώπιση με τους άνδρες. Από το 500 έως το 1100 τις αντιμετώπιζαν όπως τα ζώα. Οι παγανιστές Ρωμαίοι παρήγαγαν μία μεγάλη βιβλιογραφία, οικοδόμησαν εκπληκτικά κτίρια ακόμη και στις περιφέρειες, κα-θώς και υδραγωγεία, γέφυρες, υπέροχες οδούς, θέατρα κ.τ.λ. Από το 500 έως το 1100 σχεδόν κανένα βιβλίο δεν παρήχθη, του-λάχιστον σημαντικό ώστε να διαβάζεται και σήμερα, σχεδόν κα-νένα ζωγραφικό έργο ή γλυπτό ή οικοδόμημα που να είναι σήμερα αξιοθέατο. Οι Ρωμαίοι διέθεταν βιβλιοθήκες μέχρι και 500.000 τόμων. Από το 500 έως το 1100 δεν υπήρχαν πάνω από 600 τόμοι σε ολόκληρη την Ευρώπη..”
500. Το “ειδωλολατρικό” θυμίαμα γίνεται για πρώτη φορά δε-κτό στις εκκλησίες των χριστιανών.
515. Ο αυτοκράτωρ της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Α-ναστάσιος διατάσσει την κατασφαγή των εθνικών της πόλεως Ζοά-ρα της Αραβίας και την εκθεμελίωση του εκεί Ιερού του Θεού Θεανδρίτου. Το βάπτισμα γίνεται υποχρεωτικό επί ποινή θανά-του, ακόμη και για όσους δηλώνουν ήδη χριστιανοί.
Μετά τον Ιουστίνο (518-527), ο οποίος καταργεί το 521 τους 'Ολυμπιακούς Αγώνες της Αντιοχείας, την σκυτάλη παραλαμβάνει το 527 ο Ιουστινιανός (527-565), ένας απ' τους μεγαλύτερους διώκτες του Ελληνισμού. Επί της βασιλείας του συμβαίνει η πε-ρίφημος «Στάσις του Νίκα», που τόσο έχουν παραποιηθεί τα πραγματικά αίτια που την προξένησαν. Οι Πράσινοι και οι Βένε-τοι αποτελούσαν τις δύο σημαντικότερες από τις ιπποδρομιακές φατρίες της Κωνσταντινούπολης. Η τρίτη ήταν οι Ρούσσοι. Ο Ιουστινιανός είχε ταχθεί εξ αρχής κατά των Πρασίνων, τους ο-ποίους παλαιότερα υποστήριζε ο Αναστάσιος (491-518), ο οποίος είχε εκδηλωθεί ως ο μοναδικός ίσως έως τώρα Βυζαντινός αυτο-κράτορας προστάτης του Ελληνισμού, πλην φυσικά του Ιουλιανού, αποκρούοντας την επίθεση του Γότθου Βιταλιανού, που προασπί-ζοντας την Ορθοδοξία και την Σύνοδο της Χαλκηδόνας, όπως έλε-γε, είχε επιτεθεί το 514 κατά του Αναστασίου αλλά υπέστη συ-ντριπτική ήττα. Αξίζει να σημειωθεί, ότι ο Αναστάσιος είχε και την βοήθεια του Έλληνα φιλοσόφου Πρόκλου, που τον είχε εφοδιάσει με το περίφημο «υγρό πυρ».
Οι Πράσινοι είχαν ταχθεί κατά του Χριστιανισμού στο σύνολο τους και επιζητούσαν μια λογικότερη και Ελληνίζουσα θρησκεία ταυτόχρονα με την εξάλειψη των σκληρών μέτρων και το σταμάτη-μα των διωγμών του Ιουστινιανού κατά των Ελλήνων. Όρισαν αρ-χηγό τους τον Υπάτιο, ανηψιό του ελληνίζοντος Αναστασίου και αφού πήραν αργότερα με το μέρος τους και τους Βένετους, απε-λευθέρωσαν όλους τους κρατουμένους από τις φυλακές και στην συνέχεια τις πυρπόλησαν. Ύστερα έκαψαν την χαλκή πύλη του πα-λατιού και την Αγία Σοφία. Και οι επιτυχίες θα συνεχίζονταν, εάν τελικά τεράστια λάθη στρατηγικής των επαναστατών δεν οδη-γούσαν τον Ιουστινιανό από την ταπεινωτική πανωλεθρία στην ανέλπιστη νίκη και σωτηρία αυτού και του δόγματος που πρέ-σβευε. Καταστολή της εξέγερσης, εκτέλεση του Υπατίου και του αδελφού του, γενικές σφαγές και νέοι διωγμοί κατά των Ελλήνων από τους βυζαντινούς και τους βαρβάρους Ερούλους. 40.000 νε-κροί αρχικά, κλείσιμο των φιλοσοφικών σχολών, γκρέμισμα των ναών. Η μάχη, που θα μπορούσε να είχε σημάνει την αναγέννηση του Ελληνισμού, είχε χαθεί.
Τα αποτελέσματα: Ανανέωσις όλων των νόμων κατά των Ελλήνων με την προσεπιβολή της ποινής του θανάτου. Αφαίρεση των κτη-μάτων των Ελλήνων και των Ελληνικών ναών υπέρ της Χριστιανι-κής θρησκείας και του δημόσιου ταμείου. Το 529 κατάργηση της φιλοσοφικής σχολής των Αθηνών. Γράφει ο Μαλαλάς γι’ αυτό: «Θεσπίσας πρόσταξιν (ο Ιουστινιανός) έπεμψεν εν Αθήναις κε-λεύσας μηδένα τολμάν διδάσκειν φιλοσοφίαν και αστρονομίαν». Ακόμη αφαίρεσε και τους μισθούς των δασκάλων όπως και το δι-καίωμα να διδάσκουν: «Απαγορεύομε να ασκούν διδασκαλία αυτοί που πάσχουν απ' την ιερόσυλη τρέλλα των Ελλήνων» (Ιουστινιά-νειος Κώδικας Ι, 11, 10). Ο όρος Έλληνας τώρα παίρνει καθαρά πλέον τον χαρακτηρισμό που επί αιώνες προσπαθούσαν να κρύψουν επιμελώς οι Χριστιανοί: «Επειδή τίνες εύρηνται εκ των ανοσίων και μυσαρών Ελλήνων κατεχόμενοι πλάνη...» (Ιουστινιάνειος Κώ-δικας Α',11).
Και συνεχίζει ο Μαλαλάς (Προς Ιουστινιανόν λόγος, 15): «Διωγμός γαρ γέγονε Ελλήνων μέγας και πολλοί εδημεύθησαν, εν οις ετελεύτησαν Μακεδόνιος, Ασκληπιόδωρος, Φωκάς ο Κρατερού και Θωμάς ο κοιαίστωρ. Και έως τούτου πολύς φόβος γέγονε, ε-θέσπισε δε ο αυτός βασιλεύς, ώστε μη πολιτεύεσθαι τους Ελλη-νίζοντας». Ούτε πολιτικά δικαιώματα λοιπόν και αργότερα απα-γόρευσις και στο να στρατεύονται. Έτσι ούτε συμμετοχή στα κοινά ούτε μεταβίβαση της περιουσίας τους. Το 546 στην Κων-σταντινούπολη φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν γραμματικοί, ρήτορες, νομικοί και γιατροί με την κατηγορία ότι ήσαν «Έλληνες». Το 562 επακολουθεί νέος διωγμός και, όπως λέει ο Μαλαλάς, «Έλληνες πιάστηκαν και διαπομπεύθηκαν μέσα στην Κωνσταντινούπολη ταυτόχρονα με το κάψιμο Ελληνικών βι-βλίων στον “Κυνήγιον” μαζί με εικόνες των θεών». Αλλά και ο Προκόπιος μιλώντας σχετικά αναφέρει για τον Ιουστινιανό: «η-θέλησε καταλύειν το των ρητόρων αξίωμα».
Αντιπρόσωπος του επικρατούντος αυτού φανατισμού της εποχής εκείνης τώρα στον χώρο της εκκλησιαστικής μουσικής ο περίφη-μος Ρωμανός ο Μελωδός, αυτός που τα κοντακιά του πλημμυρίζουν από ανθελληνικό μένος τις ελληνορθόδοξες εκκλησίες ακόμα και σήμερα. Στον ύμνο «εις Πεντακοστήν» ψάλλει χαρακτηριστικά:
«Τι φυσώσιν και βαμβεύουσιν οι Έλληνες;
Τι φαντάζονται προς Άρατον τον τρισκατάρατον;
Τι πλανώνται προς Πλάτωνα;
Τι Δημοσθένην στέργουσιν τον ασθενή;
Τι μη νοούσιν Όμηρον, όνειρον αργόν;
Τι Πυθαγόραν θρυλλούσι τον δικαίως φιμωθέντα;»
528. Με έδικτο του αυτοκράτορος Γιουτπράδα-Ιουστινιανού, καταργούνται οι εξόριστοι στην Αντιόχεια Ολυμπιακοί Αγώνες. Ο ίδιος έχει ήδη νομοθετήσει να θανατώνονται με κατασπαραγμό από θηρία, θάνατο στην πυρά, σταύρωση ή ξέσκισμα με σιδερόνυ-χα όλοι οι “καταγινόμενοι με την μαγείαν, την μαντικήν, την γοητείαν και την ειδωλολατρίαν” και απαγορεύσει να διδάσκουν “οι πάσχοντες από την ιερόσυλη ψυχική νόσο των Ελλήνων” δηλα-δή οι εθνικοί.
529. Με έδικτο του αυτοκράτορος Γιουτπράδα-Ιουστινιανού, κλείνει η Ακαδημία των Αθηνών και κατάσχεται η περιουσία της. Οι επτά τελευταίοι διδάσκαλοι καταφεύγουν στον βασιλιά των Περσών Χοσρόη που τους δίδει έδρες στο Πανεπιστήμιο του Ιου-ντισαπούρ (Jundishapur).
532. Μία ακόμη χριστιανική εσχατολογία προβλέπει, ανεπιτυ-χώς φυσικά, ότι το συγκεκριμένο έτος θα γίνει η.. συντέλεια του Κόσμου. Ο μοναχός Ιωάννης Ασιακός, επικεφαλής ενόπλων ο-μάδων προσηλυτιστών, αρχίζει γενοκτονία κατά των Μικρασιατών εθνικών.
540. Η Ελληνική Ιατρική έχει ήδη απαγορευθεί ως “γνώση του Διαβόλου” και τα συγγράμματά της έχουν ήδη χαθεί για πάντα στη φωτιά των χριστιανών. Με μόνη θεραπευτική μέθοδο την.. αφαίμαξη και το διάβασμα εξορκισμών, αρχίζει στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία η μεγάλη επιδημία που υπολογίζεται (Panati Charles, 1989) ότι εξόντωσε 100 εκατομμύρια ανθρώ-πους. Η Εκκλησία βγαίνει παρόλα αυτά κερδισμένη, καθώς αποδί-δει την επιδημία στην οργή του Θεού για την επιβίωση των “αι-ρέσεων” και της “ειδωλολατρίας”. Ο όχλος τρέχει πανικόβλητος να εκκλησιασθεί. Ο Πέρσης βασιλιάς Χοσρόης σαρώνει τις χρι-στιανικές πόλεις της Συρίας. Την μόνη πόλη που δεν καταστρέ-φει ή λεηλατεί είναι η Χαρράν (ελληνιστί Κάρρες), της οποίας οι κάτοικοι είχαν παραμείνει πεισματικά εθνικοί.
542. Ο Γιουτπράδα-Ιουστινιανός αναθέτει καθήκοντα αυτοκρα-τορικού προσηλυτιστού (“επισκόπου τιτουλαρίου”) στον Ιωάννη Ασιακό. Επί 35 ολόκληρα χρόνια ο τελευταίος εφαρμόζει μαζι-κούς και βιαίους εκχριστιανισμούς των εθνικών της Φρυγίας, Καρίας και Λυδίας και κτίζει 99 εκκλησίες και 12 μοναστήρια πάνω στα συντρίμμια των εθνικών Ιερών.
545 – 546. Ο Ιωάννης Ασιακός εξοντώνει εκατοντάδες εθνικούς της Κωνσταντινουπόλεως. Τα θύματα της χριστιανικής παραφροσύ-νης σταυρώνονται (“φουρκίζονται”), κόβονται κομμάτια ή πνίγο-νται στην θάλασσα μέσα σε σάκκους, και σε πολλές περιπτώσεις τα έντερά τους περιφέρονται ως.. τρόπαια στους δρόμους από τον χριστιανικό όχλο (Mac Mullen, “Christianity & Paganism..”, σελ. 176-177, σημ. 89). Πολλοί ευγενείς εθνικοί γλυτώνουν την βάπτιση ή το μαρτύριο αυτοκτονώντας. Οι χρι-στιανοί βεβηλώνουν τα πτώματά τους και τους πετούν στους σκουπιδότοπους.
550. Στην Κυρηναϊκή και τη Σίβα, σφάζονται οι τελευταίοι λάτρεις του Άμμωνος Διός.
556. Ο Ιουστινιανός στέλνει στην Αντιόχεια τον φοβερό ιερο-εξεταστή Αμάντιο που συλλαμβάνει, βασανίζει και θανατώνει τους τελευταίους εθνικούς της πόλεως και καίει όλες τις ιδιω-τικές βιβλιοθήκες.
560. Ο ευνούχος Αρμένιος στρατηγός της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Ναρσής, νικά τους εθνικούς Βλέμυες και κατα-στρέφει το τελευταίο Ιερό της Ίσιδος στη νησίδα Φιλά του Νεί-λου.
562. Μετά από διορία τριών μηνών για εγκατάλειψη των πατρο-γονικών λατρειών, ο Ιουστινιανός διατάσσει μαζικές συλλήψεις, διαπομπεύσεις, βασανιστήρια, φυλακίσεις και εκτελέσεις Ελλή-νων εθνικών στην Αθήνα, την Αντιόχεια, την Παλμύρα και την Κωνσταντινούπολη. Στην πλατεία του Κυνηγίου της τελευταίας, καίγονται σε τεράστιες πυρές χιλιάδες βιβλία και πολλά ιδιω-τικά αγάλματα (Ι. Μαλάλας “Χρονογραφία”). Οι συντεχνίες και οι οικογένειες καθίστανται αποκλειστικά υπεύθυνες για τις θρησκευτικές αντιλήψεις των μελών τους. Το ίδιο και οι αφέ-ντες για τις αντιλήψεις των δούλων τους.
566. Η Σύνοδος της Τούρ απαγορεύει τον εορτασμό της ημέρας του ρωμαϊκού Θεού Ιανού (την 1η Ιανουαρίου).
570. O Ρωμαίος Αυτοκράτωρ Ιουστίνος Β΄ τυπώνει νομίσματα με ένα πτερωτό πλάσμα, το “γκένιους” της Κωνσταντινουπόλεως, πά-νω από το κεφάλι του αντί του καθιερωμένου σταυρού. Η Εκκλη-σία ξεσηκώνει εναντίον του τον όχλο των ανατολικών επαρχιών διαδίδοντας ότι ίσως είναι “αποστάτης”.
578 – 582. Επί αυτοκράτορος της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτο-κρατορίας Τιβερίου, οι χριστιανοί διώκτες φυλακίζουν, βασανί-ζουν και σταυρώνουν εκατοντάδες επιφανείς Έλληνες τους οποί-ους υποπτεύονται για Εθνισμό. Ο επικεφαλής των περιβόητων “διωγμητών” Θεόφιλος, κατασφάζει ή σταυρώνει όλους τους τε-λευταίους εθνικούς της Ηλιοπόλεως (Βααλβέκ).
580. Έφοδος των “διωγμητών” της Αντιοχείας σε μυστικό Ναό του Θεού Διός. Ο ιερεύς αυτοκτονεί επί τόπου, αλλά συλλαμβά-νονται αρκετοί θρησκευτές και ανάμεσά τους ο ύπαρχος Ανατό-λιος. Οι κρατούμενοι βασανίζονται και στέλνονται στην Κωνστα-ντινούπολη για να δικαστούν (και σε αυτό το χρονικό σημείο τοποθετούν οι μη χριστιανοί ερευνητές την απαρχή του ιεροεξε-τασμού). Ο χριστιανικός όχλος της Κωνσταντινουπόλεως, ερεθι-σμένος από τις μυστικές δίκες, λυντσάρει στους δρόμους διάφο-ρους, πραγματικούς ή υποτιθέμενους, εθνικούς. Οι Αντιοχείς εθνικοί καταδικάζονται σε θάνατο και ρίχνονται στα θηρία του Ιπποδρόμου που όμως δεν δείχνουν πρόθυμα να τους κατασπαρά-ξουν. Οι χριστιανοί τους θανατώνουν τελικά με σταύρωση. Τα πτώματά τους σύρονται από τον όχλο στους δρόμους της πόλεως και πετάγονται άταφα στους σκουπιδότοπους.
583. Νέοι διωγμοί κατά των εθνικών από τον Αυτοκράτορα Μαυ-ρίκιο.
586. Το ιερό σύμβολο των εθνικών, ο Σταυρός, ως χριστιανικό πλέον σύμβολο, τοποθετείται πάνω στα κωδωνοστάσια των εκκλη-σιών.
590. Σε όλη την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, οι καταδό-τες της Εκκλησίας “ανακαλύπτουν” συνεχώς “συνωμοσίες” των ε-θνικών. Νέες εκτελέσεις με παλουκώματα, σταυρώσεις και αποκε-φαλισμούς. Στον παπικό θρόνο ανεβαίνει ο Πάπας Γρηγόριος ο λεγόμενος “Μέγας” (590- 604), που θα κάψει σε λίγο την Βι-βλιοθήκη του Παλατίνου Απόλλωνος “για να μη στερήσει τους πι-στούς η θύραθεν σοφία της από την Βασιλεία των Ουρανών..”
600. Η Χριστιανική Εκκλησία, δια στόματος Πάπα Γρηγορίου, αναγγέλλει για μία ακόμη φορά τη.. συντέλεια του κόσμου. Τρο-μοκρατημένοι πάμπολλοι δουλοκτήτες και γαιοκτήμονες χαρίζουν την περιουσία και τους δούλους ή δουλοπάροικούς τους στην Εκ-κλησία και ντύνονται μοναχοί.
601. Ο Αυτοκράτωρ Μαυρίκιος διατάσσει τον βίαιο εκχριστια-νισμό της Χαρράν (Κάρρες). Ανάμεσα σε δεκάδες μάρτυρες εθνι-κούς, σταυρώνεται και ο επικεφαλής της στρατιωτικής δυνάμεως της πόλεως Ακίνδυνος μετά από κατάδοση συνεργατών του. Ο Πά-πας Γρηγόριος διατάσσει τον εξαγνισμό όλων των “ειδωλολατρι-κών” τόπων λατρείας και συστήνει αργή και συστηματική δράση των προσηλυτιστών ώστε να μην προκαλέσει βίαιες αντιδράσεις: “Δεν μπορεί ν’ανέβει κανείς στην κορυφή ενός όρους με ένα μό-νο άλμα, αλλά χρειάζεται να το κάνει σιγά και μεθοδικά, βήμα προς βήμα.. Πρέπει να προσέξουμε πρώτα από όλα να μην εξοργί-σουμε τους ειδωλολάτρες και να μη καταστρέφουμε τους ναούς τους. Πρέπει να καταστρέφουμε μόνο τα είδωλα και έπειτα να ραντίζουμε το μέρος με αγιασμό και να τοποθετούμε μέσα του άγια λείψανα.. Αν οι ναοί αυτοί είναι καλοκτισμένοι, μάς συμ-φέρει να τους μετατρέπουμε απλώς από χώρο λατρείας των δαιμό-νων σε χώρο λατρείας του αληθινού Θεού”.
609. Νέες σφαγές εθνικών στην Αγγλία, την Ιλλυρία, την Μέση Ανατολή και τη Μικρά Ασία. Το Ρωμαϊκό Πάνθεον μετατρέπεται σε Εκκλησία της “Σάντα Μαρία Ροτόντα”.
692. Η “Εν Τρούλλω” ή “Πενθέκτη” Σύνοδος της Κωνσταντινου-πόλεως, καταδικάζει τον εορτασμό των Καλενδών, των Βρουμαλί-ων, των Ανθεστηρίων, καθώς και τις διονυσιακές πομπές και τις μεταμφιέσεις.
Εκεί έχουμε την μαρτυρία από τους ίδιους τους αντιπροσώπους της Εκκλησίας, ότι μεσούντος του 7ου αιώνος έχουμε πλείστα «εθνικά κατάλοιπα». Είναι πράγματι συγκινητικό μετά από 400 χρόνια διωγμών κατά των Ελλήνων και του Ελληνισμού να υφίστα-νται ακόμα εκείνη την εποχή Έλληνες πού κράτησαν την συνείδη-ση και την ψυχή τους καθαρά ελληνική μέσα σ’ αυτό το άλογο παραλήρημα φανατισμού και την αποθέωση της θρησκευτικής μι-σαλλοδοξίας και του σκοταδισμού. Έτσι αυτή η σύνοδος απαγό-ρευσε την προσφορά «γάλακτος και μέλιτος» στις θυσίες κατά τον εορτασμό των «Βοτών» προς τιμήν του Πάνος, κατά την εορτή των «Βρουμαλίων» προς τιμήν του Διονύσου, όπως και αυτήν των «Καλάνδων», απ’ όπου και προήλθαν τα σημερινά κάλαντα: «Τας ούτω καλουμένας Καλάνδας και τα λεγόμενα Βοτά και τα καλούμε-να Βρουμάλια καθάπαξ εκ της των πιστών πολιτείας περιαιρεθή-ναι βουλόμεθα» (62ος κανών). (Η ίδια γιορτή των Βρουμαλίων απαγορεύεται και με τον 9ο κανόνα της συνόδου της Ρώμης το 743 μ.Χ.).
Με την εμφάνιση της δυναστείας των Ισαύρων και την έξαρση της διαμάχης μεταξύ εικονολατρών και εικονοκλαστών έχουμε μια καινούργια διαμορφούμενη πραγματικότητα. Αυτή η πραγματικότη-τα δεν είναι μόνο θρησκευτικής υφής αλλά και κοινωνικοπολιτι-κής, καθώς ουσιαστικά εκφράζεται μέσα απ’ την διαμάχη των Ελ-ληνικών επαρχιών της αυτοκρατορίας, που ασπάζονται τις εικό-νες επηρεαζόμενες απ’ την προγενέστερη παράδοση του Ελληνι-σμού και των ανατολικών επαρχιών, που με ολότελα διαφορετική ψυχοσύνθεση και επηρεαζόμενες απ’ την ανεικονικότητα Μωαμεθα-νισμού και Ιουδαϊσμού τις αντιμάχονται.
Αυτή είναι η μάχη που θ’ αποφασίσει τελεσίδικα για το ποια θα είναι στο εξής η φυσιογνωμία αυτού του πολυεθνικού οργανι-σμού, που ονομάζεται «Βυζαντινή αυτοκρατορία» ή καλύτερα «Α-νατολικό Ρωμαϊκό Κράτος». Το θύμα, όπως πάντα, η Ελλάδα. Έτσι στο σύγγραμμα «Χρηστομάθειας εκ του Στράβωνος Γεωγραφικών» αναφέρεται: «Πάσαν Ήπειρον και Ελλάδα σχεδόν και Πελοπόννησον και Mακεδovίαv Σκύθαι Σλαύοι νέμονται». Πρόκειται, για εσκεμ-μένη τελεία εγκατάλειψη του Ελληνικού χώρου ως έρμαιου στη διάθεση των βαρβάρων; Ο Κωνσταντίνος ο Ε΄ και οι υπόλοιποι εικονοκλάστες αυτοκράτορες κυρίως έβλεπαν αυτήν την εξαφάνιση του Ελληνικού στοιχείου ως ουρανόπεμπτο δώρο και αντίρροπο στις εικονολατρικές αυτές ανταρτικές διαθέσεις των Ελλήνων.
Πολλοί εδώ θα βιαστούν να διαχωρίσουν τους εικονολάτρες αυ-τοκράτορες και να τους αναγορεύσουν σωτήρες και θεματοφύλακες του Ελληνισμού. Δυστυχώς οι πράξεις τους οδηγούνταν από φιλο-δοξία και μόνο και χρησιμοποιούσαν τις προσδοκίες και τα ορά-ματα ενός λαού, του Ελληνικού, στην προσπάθειά τους να κυ-ριαρχήσουν και να εξουσιάσουν. Έτσι και πάλι οι Έλληνες αι-σθάνθηκαν προδομένοι βλέποντας την Αυτοκράτειρα Ειρήνη την Αθηναία ένθερμο οπαδό των εικόνων και «γνήσιο», δυστυχώς όπως αποδείχτηκε μόνο στα χαρτιά, τέκνο της Ελληνίδας γης, να προ-δίδει, το ίδιο της το όνομα, την ίδια της την πατρίδα στο ό-νομα του δογματισμού και της εξουσίας. Με την Ζ΄ Οικουμενική σύνοδο της Νικαίας το 787 μ.Χ. η Ιερά Σύνοδος ορίζει χαρακτη-ριστικά: «Τοις τα ελληνικά δεξιούσι μαθήματα, και μη διά παί-δευσιν μόνον ταύτα παιδευομένοις αλλά και ταις δόξαις αυτών ταις ματαίαις επομένοις και ως αληθέσι πιστεύουσι και ούτως αυταίς ως το βέβαιον εχούσαις εγκειμένοις ώστε και ετέρους, ποτέ μεν λάβρα, ποτέ δε φανερώς ενάγειν αυταίς και διδάσκειν ανενδοιάστως ΑΝΑΘΕΜΑ». Αυτή ακριβώς η περικοπή, αύτη η προ-σβολή του Ελληνικού ονόματος, του πολιτισμού και της σοφίας βρίσκεται ακόμα μέχρι σήμερα στο «Τριώδιο» και διαβάζεται την «Κυριακή της Ορθοδοξίας». [Ας μας επιτραπή ένα σχόλιο εδώ: Ποιός ιερέας της Εκκλησίας μας έχει το θάρρος να πετάξει τα ράσα του, όταν ξεστομίζει τέτοιες ύβρεις κατά του Ελληνισμού; Κανένας. Γιατί πρώτα αισθάνονται Χριστιανοί κατά συνείδηση και επιταγή και ύστερα κατά συνθήκην «Έλληνες», επειδή έτυχε να γεννηθούν σ’ αυτόν τον τόπο. — Τέλος στο πικρό αυτό σχό-λιο].
Ένας άλλος κανών, που ψάλλεται προς τιμήν της αποκαταστάσε-ως των εικόνων, που κατ’ άλλους αποδίδεται στον Θεόδωρο Στου-δίτη και κατ’ άλλους στον Πατριάρχη Μεθόδιο (815 μ.Χ.), στρέ-φεται κατά του Ιωάννη Γραμματικού, ο οποίος αρχικά ήταν ηγού-μενος στην μονή των αγίων Σέργιου και Βάκχου αλλά έδειξε αρ-γότερα τάσεις αποστασιοποιήσεως απ’ την Χριστιανική διδασκα-λία, τις οποίες επικρίνει ο κανών αυτός: Τον ονομάζει λοιπόν «ίσον των Ελλήνων» και συνεχίζει λέγοντας ότι «περηφανευόνταν για τα έργα τους που η φωνή των δικαίων δίκαια τα σκόρπισε στους άνεμους». Ολόκληρη η παραπομπή στο αρχαίο κείμενο έχει. ως έξης: «ίσος γαρ των Ελλήνων εδείχθη υψαυχούμενος τοις τού-των συγγράμμασιν, α δικαίως ελίκμισαν αι των δικαίων φωναί» Και συμπληρώνει: «Θα έπρεπε να ονομάζεται όχι Ιωάννης, άλλα Πυθαγόρας, Κρόνος ή Απόλλων».
'Η προσχώρηση αυτή στις Ελληνικές αξίες ανθρώπων της εκκ

[afham]

δυστυχώς είναι βουτηγμένο από άλλη σελίδα. Εδώ θέλουμε πρωτότυπη σκέψη.

Κλειδώνεται