ΠΟΙΑ Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΜΑΣ;

[drosistis]

Η γνώση, είναι καρποί αιωνόβιοι
Στους κλώνους της σκέψης
Κι όχι παράσημα που μας απονέμονται
Για την υποταγή της σκέψης μας!

Η ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ!
Σε κανένα σχολείο δεν διδάσκεται η γνώση
απλώς το σχολείο μας πληροφορεί
για τις υπάρχουσες γνώσεις και τον τρόπο
που αποκτήθηκαν και μας «παροτρύνει» με
παραδείγματα να παράγουμε την δική μας γνώση.
Είναι εφησυχασμός και αυταπάτη που ισοδυναμεί
με παθητική απενεργοποίηση της σκέψης μας
να παινευόμαστε σαν να είναι δικά μας παιδιά
αυτά που γεννήθηκαν στην σκέψη των άλλων
και έτυχε να τα μάθουμε στο σχολείο.
Η πραγματική γνώση είναι η ολοκλήρωση
των διαδρομών της σκέψης, στις πτυχές των όσων,
από καταβολής κόσμου αναρωτιόμαστε.
© Michael Pais Alasinos

[drosistis]

ΟΥΤΟΠΙΑ
Ο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΜΑΣ ΚΟΣΜΟΣ

Η σκέψη διακινείται,
στον κοινόν για όλους
νοητικό ωκεανό
του άπειρου σύμπαντος
και ισορροπεί στις στάθμες
όπου λαμβάνουν χώρα
οι δραστηριότητες της.

Αυτά που βλέπουμε να συμβαίνουν
με γυμνό οφθαλμό,
διαδραματίζονται
στην προσωρινότητα
αυτής της ζωής.

Και αυτά που αισθανόμαστε
και ταξινομεί η σκέψη
σε ιδέες και αξίες,
συμβαίνουν στην αέναη ροή
της συμπαντικής συνοχής των πηγαίων
και είναι άσχετα και ξένα
από την καθημερινότητα.

Είναι αφέλεια να πιστεύουμε,
πως ό,τι θαρρούμε
να λαμβάνει χώρα μέσα μας,
συμβαίνει αποκλειστικά
σε δικά μας χωράφια.

Γιατί ο ψυχικός μας κόσμος
Ισούται με το άπειρο
και ως εκ τούτου δεν δίνατε
ο καθένας μας να διαθέτει
τόση ενέργεια, ώστε να τροφοδοτεί
και ένα δικό του ιδιωτικό σύμπαν.

Γιατί οι ιδέες και οι αξίες,
δεν είναι εικονικές,
αλλά μοχλοί νοητικοί,
στα άπαντα μεγέθη,
στις άπαντες στιγμές,
στα άπαντα μόρια
της νοητικής αλληλενέργειας
στις συνοχές της απεραντοσύνης,
που κτίζουν και κτίζονται
τη κοσμική λογική.

© Μichael Ρais Αlasinos

http://alasinos.blogspot.com/

[drosistis]

Ο ΑΓΩΓΟΣ

Αυτά που σκαρφιζόμαστε στιγμιαία

και λέμε στους άλλους

πολύ γρήγορα συνήθως τα ξεχνάμε.



Αυτά όμως που αναμεταδίδουμε

έστω κι’ αν γνωρίζουμε ό,τι είναι ψέματα

δεν τα ξεχνάμε τόσο εύκολα.



Αυτό και μόνο μας στέλνει

σ' ένα ξεκάθαρο μήνυμα

ό,τι ο εγκέφαλος δεν παράγει

τις πληροφορίες,

αλλά τις λαμβάνει από τον χώρο

και τις διοχετεύει ως αγωγός

στη σκέψη, που τις επεξεργάζεται.



Και αυτό με την σειρά του αποδεικνύει

ό, τι η πληροφορία που ρέει διαμέσου μας

κρατιέται από δυο άκρα

(το εισερχόμενο και το εξερχόμενο)

και αυτή που έχει αφετηρία εμάς,

κρατιέται μόνο από το εξερχόμενο.



Εξού και η αδυναμία της στηριχθεί,

ή να φιλοξενηθεί από την μνήμη μας.



© Michael Pais alasinos

http://alasinos.blogspot.com/

[drosistis]

Ο ΚΟΥΤΟΠΟΝΗΡΟΣ

Αν η δημιουργία
ήταν μια σαρανταποδαρούσα.
Σίγουρα ο άνθρωπος
θα έκανε ψηλότερο
το πόδι που τον αφορούσε


© Michael Pais alasinos

http://alasinos.blogspot.com/
[/b]

[drosistis]

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

Η αχτίδα κεντρίζει
τον ναρκωμένο πυρήνα
προκαλώντας μια ακούσια κίνηση.

Που προκαλεί την άλλη κίνηση
και ενέργειες ξυπνούν
στο σφυγμό της ανυπαρξίας .

Αστραπές ραγίζουν το τσόφλι του λήθαργου
και οι κυκλώνες μετατρέπονται σε κτίστες.

© Michael Pais Alasinos


http://alasinos.blogspot.com/

[drosistis]

ΕΡΜΗΝΕΥΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΤΟ ΚΑΔΡΟ (απ)

V
«Αλήθεια… τι δυστυχία να είσαι θεός
και υποχρεωμένος εκ των πραγμάτων
να λογοδοτήσεις κάποτε
στα πλάσματα που εσύ δημιούργησες.
Και συνάμα να ξέρεις
πως η παντοδυναμία σου,
είναι η μεγάλη αδυναμία σου
να πείσεις τους αδικημένους.

Εκτός κι αν αρχίσεις τις φοβέρες,
ή κάνεις τα στραβά μάτια
στους αυτοδιόριστους αντιπροσώπους σου
και συ να γίνεις καπνός.»

VI
Το ξέρω, πως κάθε φορά
που αρχίζω τέτοιου είδους φιλοσοφίες
τον ανέμελο εαυτό μου
πισώπλατα καρφώνω.
Είναι όμως κι’ αυτός ένας αναίσθητος.

VII

Συχνά… αυτός που είμαι τώρα
τον άλλο μου… χλευάζω και ειρωνεύομαι.

«Κάπου ανάμεσα βάθους και επιφάνειας
θανάσιμη πάλη έχει ξεσπάσει ανάμεσά μας.
Kι όταν στην «αρένα» της σκέψης
ξεπαστρεύουμε ο ένας τον άλλο
κι απόλυτη νιώσουμε
την απουσία μας από το σύμπαν»

«εκεί που η συνέχεια
μα και το τέλος σε αγνοούν
σαν να μην υπάρχεις
κι ούτε πως υπήρξες ποτέ.

Εκεί ακριβώς
κι΄ απ’ την ανάποδη πλευρά του νοητού
κάτι δημιουργικό και απώτερο
σαν απόσταγμα του βίου μας ,
αδιόρατα σαλεύει
στην αγκαλιά της διάρκειας.»

‎Michael Pais‎ to alassos

/https://alasinos.blogspot.com

2 Comments

Maria Kyriacou
Όλοι περνούμε αυτό το στάδιο Μιχάλη.
Και έχουμε το δικαίωμα να το κάνουμε.
Μα απάντηση ποτέ δεν θα πάρουμε.

Michael Pais Απάντηση δεν παίρνουμε Μαρία,
γιατί δεν υπάρχει κατάληξη.
Άρα ούτε και οριστικό τέλος .

[drosistis]

ΤΙ ΘΛΙΒΕΡΟ;

Η μεγαλύτερη ήττα
που υπέστη ποτέ ο άνθρωπος
ήταν η σίγαση της σκέψης του
στο φόβο και στις δεισιδαιμονίες
και η πάψη του σαν πριν να αναρωτιέται,
ποια η καταγωγή και ο προορισμός του;

Και ν' αρκείται πλέον στις απλουστεύσεις
της πνευματικής ανεπάρκειας των δογμάτων
σαν οικόσιτο που αρκείται στις έτοιμες τροφές.

Και σαν ανάπηρος πνευματικά (τι θλιβερό;)
να ζητά αποκούμπι από την ευσπλαχνία
των σκιάχτρων του φόβου
που κρατάνε σκοπιά στις εξόδους,
απ’ όπου η σκέψη ελεύθερα εξορμούσε,
στ’ άδυτα της υπέρτατης γοητείας,
του νου δημιουργού.

Michael Pais Alasinos

[drosistis]

ΤΟ ΚΑΖΑΝΙ

Έχει πλέον έντεχνα επιβληθεί η άποψη
Ό,τι κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί
τι προκύπτει από τις ζυμώσεις της ζωής
aπ' το καζάνι του πλανήτη.

Κι’ έτσι μοιραία αποδεχτήκαμε
ως μόνη μας προοπτική
την διάρκεια και τη πλοκή
των διεργασιών τους.

Και όσοι πέραν των σχολικών πλαισίων
το νήμα ακολουθούν της λογικής
δεν γίνονται πιστευτοί και διώκονται,
από τους εμπορευόμενους αυτόν τον κόσμο.

© Μichael Ρais Αlasinos

[drosistis]

Η ΦΥΤΡΑ….

Η ελεγχόμενη «επιστήμη» λικνίζεται
στο σήμερα, στους κυματισμούς του χθες
αναθεωρώντας αυτούς του προχθές
στο ζήλο της να υπερπηδήσει
με όποιο κόστος, τα φυσικά εμπόδια (όρια)
στις φιλοδοξίες των αφεντικών της.

Χωρίς ν’ αντιλαμβάνεται ό,τι το σύμπαν
είναι νοητικό και διαμορφώνεται ασταμάτητα
χωρίς επαναλήψεις, ώστε να είναι προβλέψιμο
και είναι προσιτό μόνο στην ελεύθερη σκέψη
γιατί αυτή είναι η φύτρα
της φύτρας των πραγμάτων,
που ρέει σαν αίμα στις συνοχές των πηγαίων
μεταλλασσόμενη σε χρόνο και φύτρα
της συνέχειας των πραγμάτων.


© Michael Pais Alasinos

[drosistis]

ΤΑ ΞΟΒΕΡΓΑ

Όλα δημιουργούνται στο κέλυφος
της συμπαντικής ιδέας των ειδών
(γιατί αυτή είναι το αυγό του κόσμου)
και πιάνονται σαν αταξίδευτα πουλιά
στο πρώτο τους φτερούγισμα
στα ξόβεργα της γήινης έλξης.

Και εποικίζονται, (αιχμαλωτίζονται)
από τον μικρόκοσμο της ύλης,
που έμφυτε μέσα τους τη ζωή
και τη νόηση και οργανώνεται
σε κοινωνίες που μας κυβερνούν
με τις ανάγκες τους.

Michael Pais Alasinos

[drosistis]

Το σύμπαν
είναι ένα απέραντο
νοητικό παζλ
και εναπόκειται
στην ελεύθερη σκέψη
του καθενός μας,
να μεθοδεύσει
την εφαρμογή της
στην αιωνιότητα του.

© Michael Pais Alasinos

[drosistis]

ΤΟ ΠΑΖΛ

Αν για παράδειγμα αποσπούσαμε
μια κατάσταση που καλύπτει
ένα μέρος του σήμερα
και την μελετούσαμε διεξοδικά
και αποδεικνύαμε πειραματικά
την δομή της λειτουργίας της και τις
αντιδράσεις περί αυτής των φαινομένων
και την εντέλει διεργασία
του εναρμονισμού των αντιθέσεων τους.

Όπως είναι φυσικό, θα την θεωρούσαμε
ως μια κατάκτηση (γνώση) του ανθρώπου
και θα την φυλάγαμε σαν κάτι πολύτιμο,
έως ότου μας επιτρέψουν οι καταστάσεις
να την χρησιμοποιήσουμε.

Αν για κάποιο λόγο αυτό καθυστερήσει
τότε η εφαρμογή του θα είναι προβληματική
και θα προκαλεί συνεχώς παρενέργειες.
η χρονική ασυμμετρία των γραναζιών τους.

Γιατί το σύμπαν είναι ένα νοητικό παζλ΄
με ευμετάβλητα νοητικά σχήματα
και διαρκεί εναλλαγή της σκυτάλης
του τώρα, με το πριν και το μετά.

Δηλαδή ό,τι συμπέρασμα αποσπαστεί
από την παρούσα θέση του,
δεν δύναται να εφαρμόσει πίσω ξανά
με την πρότερη του σημασία,
όσο ίδιες κι’ αν φαίνονται οι καταστάσεις
και φαινομενικά θα ακολουθούμε
τη πορεία της εξέλιξης
αλλά με ασυγχρόνιστο βηματισμό.

Γιατί οι νοητικές συνοχές του
(όπως συμβαίνει και με τη ροή του αίματος)
θα έχουν ήδη μετακινηθεί.
Και άρα, αυτό που ίσχυε προχθές,
δεν θα ισχύει χθες, σήμερα και ποτέ.

Αυτοί είναι και οι λόγοι
που οι ενέργειες μας,
όσο φιλόδοξες και να είναι
δεν αφομοιώνονται με τις φυσικές.

Είναι σαν να λικνιζόμαστε
στα προηγούμενα κύματα
και να ζούμε τη συνέχεια
στις φωτογραφίες του χθες
γιατί στο σύμπαν είναι άκαιρο
ακόμα και το προηγούμενο λεπτό

Michael Pais Alasinos

[drosistis]

Η ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΤΗΣ ΑΥΤΑΠΑΤΗΣ

Όταν κλείνουμε τα μάτια
κι αναλογιζόμαστε τα τοπία που βλέπαμε πριν,
τα αισθανόμαστε ως να’ ναι μέσα μας
και εξακολουθούν να επηρεάζουν
τις αισθήσεις μας όπως και πριν.

Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο
αισθανόμαστε τον κοσμικό χώρο των αισθήσεων
ως να’ ναι δικός μας εσωτερικός κόσμος.

Για τον λόγο που οι εκτυφλωτικές
συνθήκες των εντυπώσεων
που επικρατούν στον πλανήτης μας
κλείνουν την θέα της συνοχής των εννοιών
που είναι και η δομή του αόρατου χώρου

και αναγκαστικά η σκέψη τα σκιαγραφεί
με την δύναμη της λογικής και τα ζούμε
ως να’ ναι εσωτερικός μας κόσμος.

Michael Pais Alasinos

[drosistis]

Μόνο όταν φτάνουμε
στο τέλος της ζωής
αντιλαμβανόμαστε
ό,τι στέρεψαν τα ψέματα της.

Michael Pais Alasinos

[drosistis]

"ΟΦΘΑΛΜΑΠΑΤΗ"

Όπως τα χέρια
που δανείζονται από τον πλανήτη
τα υλικά που κτίζουν τα έργα τους.

Έτσι και η σκέψη δανείζεται
τον νου και τις αισθήσεις
απ’ τους χώρους της κτίσης
(που είναι και η κύρια δομή τους)
και κτίζει τα δικά της έργα.

Η άποψη ό,τι ο εγκέφαλος
παράγει τον νου και τις αισθήσεις,
είναι "οφθαλμαπάτες" και πλάνες
που δημιουργούν οι ισχυρές παρεμβολές
των τοπικών εντυπώσεων
στον διαλογισμό του ανθρώπου.

Η αντοχή των έργων μας
σε αμφότερους τους κόσμους
είναι το αντίστοιχο της διάρκειας
της παρουσίας μας σ’ αυτούς.

© Michael Pais alasinos