ΜΟΝΟ ΜΕ ΠΟΙΗΣΗ.

[drosistis]

ΜΟΝΟ ΜΕ ΠΟΙΗΣΗ.

Των πηγαίων της ψυχής μου, αφουγκράζομαι
και στη ροή τους συντονίζω τον ρυθμό μου
στην αγκαλιά της φύτρας μου αφήνομαι
κι αγνός κάθε πρωί ξανά γεννιέμαι!
Πίνω του ήλιου το φως το πρωινό
τα μέσα μου στο φέγγος του
φωτίζουν για την μέρα
του λογικού το φως
μόνο με ποίηση
να εκφραστώ
μπορώ.

© Michael Pais Alasinos

http://alasinos.blogspot.com/

[drosistis]

ΣΤΑ ΚΟΣΜΙΚΑ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙΑ!

Εκεί που οι έννοιες συνδέουν
την μια διάρκεια με την άλλη
και διανέμουν ότι άσβηστο
απομένει απ' το ψέμα

σαν φτάσει διασχίζοντας
την άβυσσο η σκέψη
ακολουθώντας τ’ αφανέρωτα
απ’ τους ειρμούς της λογικής

εκεί που το προσωρινό
αφουγκράζεσαι το αιώνιο
κι’ αδημονεί στη πλάτη του την αίσθηση
από ένα σακί εφόδια γεμάτο
ενός καινούργιου κόσμου τ’ ανεξήγητα

© Michael Pais Alasinos
http://alasinos.blogspot.com/

[drosistis]

Απόσπασμα από το έργο
οι περιπέτειες του ήλιου)
 
ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Από καιρό ωριμάζει στο μυαλό μου
πως πρέπει οπωσδήποτε να πάω
εκεί που η νύκτα
πρωτοκυλίστηκε πάνω στη γη με τη μέρα
και κοιλοπόνεσε την πρώτη αυγή,
καθώς στους γύρο ουρανούς
σπέρναν’ αστέρια
με καιόμενες χούφτες οι θεοί.

Εκεί που μόλις τα βουνά
άρχισαν να στοιβάζονται

κι οι θάλασσες σπυρί-σπυρί την άμμο
να φτιάχνουν τις φωλιές τους,

τα ποτάμια να χαράζουν την πορεία τους
αντιγράφοντας πιστά
την προπομπό τους αστραπή,

κι η γη να κτίζει πυρετωδώς
στις σκαλωσιές των ανέμων
τους γαλάζιους θόλους της
για να προστατευθεί
από το πετροβόλημα των άστρων.

Εκεί που το φεγγάρι
πρώτο πάλλει τη χλομάδα του έρωτα
στα διάφανα στήθη της νύκτας

κι’ ο Ήλιος σκιτσάρει δοκιμαστικά
σε πρόχειρες ατμόσφαιρες
με αδέξιους κύκλους τα σύννεφα
βουτώντας τους στυλογράφους του
στις γινόμενες θάλασσες,

καθώς θα καίγεται να περιμένει ασάλευτος
(Σαν τεράστιος αχτιδωτός ανεμόμυλος)
Το φύσημά του χρόνου
Για ν αρχίσει το άντλημα της ζωής.

Εκεί που ο χρόνος
ξεφλουδίζει σαν βαμβάκι
τις πρώτες μέρες απ’ τα τσόφλια τους
και η γη σαν αδράχτι
κρεμάμενο απ’ τις ηλιαχτίδες
γνέθει το νήμα
που θ ακολουθήσουν εξερχόμενες
απ’ την ανυπαρξία τους, οι γενεές.

Μέσα σε κείνο το πανδαιμόνιο
των ετοιμασιών
για την υποδοχή της επισημότερης μέρας
Μες τις ξελιγωμένες
(απ’ την προαίσθηση των βλεμμάτων) ομορφιές.
Μες τις λυτές χαρές
που θα τρέχουν σαν άγρια άλογα
στην άγνοια των γκρεμών της νόησης,
Μες τις παρθένες ευωδιές
που θα διαλαλούν με τα χωνιά τους
έξαλα οι κρίνοι-

Μέσα εκεί………
© Μichael Ρais Αlasinos

[drosistis]

ΕΠΟΧΕΣ
Άνοιξη
Η άγνοια της σκέψης
ολάνθιστη
καλοκαιριάτικες υποσχέσεις.
Καλοκαίρι
Η σκέψη κάρπισε
την γνώση, πίνοντας
την ξεγνοιασιά της άγνοιας.
Φθινόπωρο
Τα αγριεμένα
πήγαινε έλα στη σκέψη
της γνώσης τα αναπάντητα
ερωτήματα, σαν ανέμοι
στροβιλίζουν στ’ αδιέξοδα
και μας πάνε σηκωτούς στην ερημιά.
Χειμώνες
Τα κορμιά πέφτουν
και λιώνουν σαν φύλλα
απ’ τα κλαδιά του ήλιου.
Το πνεύμα προ πολλού
ξεπέρασε τη δύση
κυνηγώντας οράματα
στην δίνη του γαλαξία
κυνηγημένο απ’ τα αδιέξοδα.



© Michael Pais Alasinos

https://alasinos.blogspot.com/

[drosistis]

ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΝΕΥΜΑ

ΤΟ ΞΑΡΤΙ

Το νεύμα του πηγαίου ακολουθώ
πασκίζοντας στα δίκια να ισορροπώ.

Σαν μέλισσας κεντρί στο ψέμα εισχωρώ
χίλιες φορές πεθαίνω, μα στην ιδέα ζω

Δεν έχει μέτρο η ύλη, για να μετρηθώ
με τ’ άπειρο του νου, το μπόι μου μετρώ.

Στα ίχνη του ήλιου σαν χρυσοπερπατώ.
άπειρο φέγγος η ψυχή μου, μεταξωτό.

Σαν άστρα που δονούν στον ουρανό
οι νότες της καρδιάς μου κι ο ρυθμός.

Κι όταν φορές ξυπνώ, χωρίς σφυγμό
απ’ όνειρο αδιέξοδο, ψεύτικο πλαστό.

Δένομαι στης κραυγής μου τον ιστό
σαν ξάρτι αστραπής στον κεραυνό.


© Michael Pais alasinos

http://alasinos.blogspot.com/

[drosistis]

ΠΩΣ ΘΑ ΣΑΙ ΒΕΒΑΙΟΣ…

…ότι έζησες στ’ αλήθεια
αν δεν τσουρουφλιστείς
σε αληθινή αγάπη;

Αν δεν ρισκάρεις την καρδιά
στ’ αστάθμητα του έρωτα,
ως λουλούδι το ξεμύτισμα του
στον καιρό;

Αν δεν νιώσεις
απ' το μελάνωμα μιας τύψης
τα ανεπιθύμητα
σαν από μαύρη τρύπα
στη ψυχή σου να εισχωρούν;

Πως θα’ σαι βέβαιος
ότι έζησες στ’ αλήθεια;

Α ν δεν κυοφορηθείς
στη μήτρα κάποιου ονείρου;
που την θάβεις σαν τσοφλι
που ξεπούλιασε τ’ όνειρο.



© Michael Pais alasinos

[drosistis]

Ο ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΟΣ

Είναι φορές που όλη η άβυσσος
επιστρατεύεται μέσα μας
για να μας συντρίψει

κι' όλο το είναι μας
συσπειρώνεται
στην πολεμική κραυγή
της καταγωγής μας,

όπως η αγριόγατα
στην αδιέξοδη γωνιά
έτοιμη να ορμήσει το σύμπαν.

Michael Pais Alasinos

[drosistis]

Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ

(απώλεια)

Ο σαν θεοί του έρωτα
ελίσσονταν στο είναι μου
τα ρίγη των φιλιών σου
κι’ απ’ τα μηλίγγια μου
σαν μέλισσες το μέλι τος τρυγούσαν.

Σε αυτό το ύψος
με τους σπάνιους περαστικούς
σμίλεψα στο βλέμμα σου
τον θρόνο της ανάμνησης σου

και στέφθηκα βασίλισσα
της εκλεκτής μου μοναξιάς.

© Julia J. Atikoy.

[drosistis]

ΕΥΤΥΧΙΑ
Αν είναι του ονείρου η μέγιστη επιθυμία
η της ελπίδας που γεννιέται η αιτία.

Χαλάλι της που πέθαινα, για να μπορώ να ζω
έξω από το σώμα μου να την αναζητώ

στ’ απρόσμενα και στα τυχαία να την βρω
κι’ ας γνώριζα πως περπατούσα στο κενό

Του κόσμου η αιτία δεν είναι η ευτυχία
αγάπη και αλήθεια μαζί στα παραμύθια

Κοιτώ στον ήλιο τον εαυτό μου αντικρυστά
κι ο ήλιος για πρώτη του φορά από ψηλά

βλέπει τον ήλιο στα μάτια μου βαθιά,
κι’ όνειρα ταξιδιώτες στις φλόγες του να ξεδιψάν.

© Michael Pais alasinos

[drosistis]

ΜΕ ΤΟ ΑΛΟΓΟ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

"Αχαλίνωτο άλογο
μ’ αφημένο καβαλάρη
Απ’ όπου θε, κι όπως θε
απ’ τη ζωή περνάει…"
\
"Από νιότη κι έρωτες
τα ποδοβολητά του ξεφαντώναν
κι' απ' των πόθων τις φλογοκορφές
αφηνιασμένο αναρριχώταν…"

"Από άστρο, σε άστρο
σαν ήχος τις νότες πήδαγε…
τους ουρανούς
πατημασιές γεμίζαμε…"

Στα πόδια μας
σαν τα άστρα κοιτούσαμε
με θεϊκά ποτήρια
Άπειρο-μεθούσαμε…»

"Σαν σκηνές απ’ τα μελλούμενα
(οι πιο καλές της ζωής)
Τα όνειρα αλλάζανε
στις οθόνες που επιθυμείς."

"Κι όπως ψηλά και ψηλότερα
απ’ τις άστρο-στιγμές σκαρφάλωνε
Ξάφνου η αυγή καβαλούσε στη γη
κι’ απ’ τα γύρο αστέρια μας μάζωνε."

"Κι όταν ο ήλιος φύσαγε
κι έσβηνε τα «κεράκια»
Στο μεράκι τα έσπαγε
Οσ’ απ’ τα σκοτάδια
ξέθαβε φεγγάρια"

"Από τις πλαγιές της μέρας
στο ψες και στ’ απόψε
αντίο και για φώναζε
Θάλασσες μ’ ακρογιάλια
πως ήταν οι χαρές, ούτε το νιώθαμε."

Από βάθη με ουρανούς
την άχνα της αβήσου
και πάτο καράβι τ’ όνειρο
που βούλιαζε τα΄ψήλου.

Άνυδρα φίδια οι στιγμές
στην ερημιά αγριεύαν
δένονταν κόμπο στη ψυχή
στη νόηση τις γλώσσες τους σαλεύαν.

Κι’ όπως οι ώρες
πέρναν και φέρναν
θανάτους και τρέλλα
σα νάταν ψέμα
απ’ του χαμού
μας πέρασε τ’ ασκέλια.

"Από όνειρα και χάη
απανωτά
αλλοτινά στον ίλιγγο
μοιάζουν τα τωρινά."

"Στου ήλιου τη φωτιά, στου φεγγαριού τ' αμόνι
μελαψοί φαντασιόπνευστοι μαστόροι
τους παλμούς σου πετάλωναν, ω καρδιά
με ουράνια τόξα και αστροκαρφιά."

© Michael Pais alasinos

[drosistis]

ΠΟΥ ΠΑΣ;

Πόθεν έρχεσαι
ανάμεσα από τους αστερισμούς
σαν έκφραση γιορταστική
των πυροτεχνημάτων;

Που πας με το φεγγάρι
στο πιο ψηλό κατάρτι σου;

Εσύ που στριφογυρίζεις
καλοζυγισμένα στον άξονά σου
κι’ εκφράζεσαι τις εποχές.

Εσύ που φιλτράρεις με την ανάσα σου
τα στοιχεία της ζωής
και φουσκώνουν στα στήθη σου
οι ωκεανοί.

Εσύ που επιστρέφεις
νικηφόρα στη γαλήνη
με την ουλή της αστραπής
νωπή στο πρόσωπό σου.

Εσύ η μαργαρίτα των ημερονύχτιων
των δειλινών και της αυγής
που σε μαδώ, υπάρχω, δεν υπάρχω.

Εσύ θαυμαστό αίνιγμα
της καταγωγής και του προορισμού μου.
Πόθεν έρχεσαι αιωνίως πρωτόγονη
με την ασπίδα του φεγγαριού
τ’ ακόντιο του κεραυνού
και το γαλάζιο κράνος;

Που πας σαν αρχαίος αρματοδρόμος
με τα γκέμια του ξέφρενου ήλιου
στα στιβαρά σου χέρια;

Πόθεν έρχεσαι που πας;

© Michael Pais Alasinos

[drosistis]

ΤΗΣ ΑΚΤΙΔΑΣ ΤΟ ΚΕΝΤΡΙ

Ποιο άστρο μου ‘λαχε πιστά ν’ ακολουθώ
στ’ απρόβλεπτο μοιραία που με πάει;
Στ’ απόκρυφα της μοναξιάς του μαρτυρώ
τον γρίφο που τη σκέψη ωριμάζει.

Στις φλόγες του αφήνομαι την αγκαλιά
της αλήθειας ισως μάθω ν’ αντέχω τη φωτιά
και τις φλόγες που με καίνε ν’ ανοίγω για φτερά
κι άλλα πολλά ν’ αντέχω των ανθρώπων τα πικρά.

Μια αμυχή από άστρου ακτίδας το κεντρί
τον λήθαργο του ονείρου, χάραξε στη στιγμή
κι’ ευθύς μες τη ψυχή το σύμπαν ονειρεύτηκα
Κι’ ένα εγώ ανώτερο μου, ερωτεύτηκα.

© Michael Pais alasinos

[drosistis]

ΣΧΕΔΙΟ ΑΠΟΔΡΑΣΗΣ

"Κάνε γρήγορα
φεύγουμε
πρέπει και συ να το ‘χεις καταλάβει
ότι όλες εδώ οι προσπάθειές μας
είναι μάταιες.

Κάνε γρήγορα
δε βλέπεις ότι οι εποχές
ξεπηδούν σαν ελατήρια
από την εννιάμηνη σχόλη τους
με τη σκυτάλη του χρόνου στο χέρι;

Κάνε γρήγορα
και τα μάτια σου δεκατέσσερα
δε βλέπεις ότι η γη άδικης εξουσίας εντολές εκτελεί;
και καθώς τρέχει στριφογυρίζει
αλλάζοντας διαρκώς θέσεις και αισθήματα;

Μια στο περιήλιο μια στο αφήλιο
Μια στο φως μια στο σκοτάδι
και κάθε δεύτερο βράδυ
και με άλλο τάχα φεγγάρι
καρφιτσωμένο στα μαλλιά
να φλερτάρει κρυφά από τον Ήλιο
με τα άστρα του Κένταυρου
του Κύκνου η του Ωρίωνα…

Μόνο και μόνο για να μας μπερδεύει
να μη βρούμε ποτέ διέξοδο
από τον ασπρόμαυρο λαβύρινθο
που μας πάει θέλουμε δεν θέλουμε
μέσα από τους εξευτελισμούς της φθοράς
στο αχόρταγο τέρας του θανάτου.

Όμως εμείς το αποφασίσαμε
και πρέπει οπωσδήποτε να βρούμε
τον τρόπο να ξεφύγουμε
από την ισόβια καταδίκη μας
στα μερόνυχτα κελιά του χρόνου.

Κάνε γρήγορα
δε βλέπεις τα δακτυλικά αποτυπώματα του χρόνου
(Ρυτίδες) που χιλιοραγίζουν… το σφρίγος της ζωής;
Κάνε γρήγορα δεν……"

© Michael Pais