Θ.ΒοήθειαςΘ.Βοήθειας   ΑναζήτησηΑναζήτηση   Εγγεγραμμένα μέληΕγγεγραμμένα μέλη   Ομάδες ΧρηστώνΟμάδες Χρηστών  ΕγγραφήΕγγραφή  ΠροφίλΠροφίλ 
Συνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σαςΣυνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σας   ΣύνδεσηΣύνδεση 

ΤΙΜΑΙΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ ΜΙΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑ

 
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Ελεύθερες Απόψεις
Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας :: Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας  
Συγγραφέας Μήνυμα
KOSTAS GIAVASOGLOU
Πρύτανης


Εγγραφή: 19 Ιούν 2011
Δημοσιεύσεις: 186

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Οκτ 16, 2018 9:40 pm    Θέμα δημοσίευσης: ΤΙΜΑΙΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ ΜΙΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑ Απάντηση με Συμπερίληψη

Αναφορά στο έργο του Πλάτωνα <<ΤΙΜΑΙΟΣ>> με κάποιες σκέψεις

Ο Τίμαιος είναι ένα έργο που αναφέρεται σε διάλογο του Σωκράτη του Τίμαιου, του Κριτία και του Ερμοκράτη που έγινε το 425-420 π.Χ.
Ο Σωκράτης ανακεφαλαιώνει στον πρόλογο την περιγραφή της ιδανικής πολιτείας στον χώρο των ιδεών. Ζητεί από τους συνομιλητές του να δώσουν ζωή και κίνηση στην θεωρητική του κατασκευή, να φέρουν την ιδανική πολιτεία μέσα στην πραγματικότητα και την ιστορία.
Ο Τίμαιος αναλαμβάνει το κύριο βάρος, θα μεταφερθεί στο μακρινό παρελθόν 9000 χρόνια πίσω και θα εξιστορήσει την οργάνωση της ευνομούμενης αρχαίας Αθήνας και τον πόλεμό της με την Ατλαντίδα, όπως έφθασαν σε γνώση του από μία αλυσίδα προφορικών και γραπτών παραδόσεων από τον ομώνυμο παππού του Σόλωνα και τους Αιγυπτίους ιερείς της Σαϊτικής και τα γραπτά αρχεία της πόλης τους.
Με τον τρόπο αυτό θα ικανοποιήσει το αίτημα του Σωκράτη να δει επιτέλους τους πολίτες της ιδανικής πολιτείας ζωντανούς πως συμπεριφέρονται σε περιόδους ειρήνης και καιρό πολέμου. Ο Σωκράτης ζητεί από τους συνομιλητές του να παίξουν το μετρημένο και συνετό παιγνίδι της αισθητής πραγματικότητας, του κόσμου της γέννησης και της φθοράς.
Ο Τίμαιος θα προσεγγίσει τον κόσμο ως έργο τέχνης, θα δείξει την κυριαρχία της έλλογης τάξης στον ουρανό και θα συνδέσει τον άνθρωπο και τον κόσμο με δεσμούς αναλογίας και ισομορφισμού. Η αναλογία μικρόκοσμου και μακρόκοσμου που διατρέχει τον Τίμαιο γίνεται το κλειδί που επιτρέπει την ηθική και διανοητική βελτίωση του ανθρώπου. Η εξομοίωση της ψυχής του ανθρώπου, με την ψυχή του κόσμου είναι το κλειδί. Τότε μόνο ο άνθρωπος μπορεί να οικοδομήσει σωστούς πολιτικούς θεσμούς.
Οι μεταφυσικές πεποιθήσεις από την αρχή ξεκαθαρίζονται:
1).Αποδέχεται την πλατωνική οντολογία των δύο κόσμων, τον χωρισμό Ιδεών και αισθητών.
2).Συλλαμβάνει τον κόσμο ως έργο τέχνης, ως προϊόν αυθεντικής δημιουργίας που προϋποθέτει έναν κατασκευαστή, ένα δομικό υλικό και ένα υπόδειγμα.
3).Αντιλαμβάνεται ότι η έκθεση της δημιουργίας του κόσμου δεν διεκδικεί μερίδιο στην απόλυτη αλήθεια, αλλά έχει κατ’ ανάγκην την μορφή εικότος μύθου, αληθοφανούς εξιστορήσεως.
Ο Κόσμος είναι προϊόν ενός αγαθού Δημιουργού, ενός Θεού που υποτάσσει το ατάκτως κινούμενο σωματικό υλικό προσβλέποντας σε ένα ιδεατό υπόδειγμα.
Το Σύμπαν οικοδομείται ως ένα έμβιο ον με ψυχή, νου και σώμα. Το προικίζει με Θεϊκό πληθυσμό, ρυθμίζει τις τακτικές κυκλικές κινήσεις του και τέλος, στρέφεται στο ανθρώπινο είδος και δημιουργεί την αθάνατη ψυχή του.
Το σώμα του κόσμου δημιουργήθηκε από τα 4 στοιχεία που συνδέονται με δεσμούς γεωμετρικής αναλογίας.
Το σώμα του κόσμου δημιουργήθηκε από την συνολική ποσότητα τω 4 στοιχείων και γι’αυτό είναι απαλλαγμένο από αρρώστιες και γηρατειά.
Το σώμα του κόσμου πήρε την μορφή τέλειας σφαίρας.
Κινείται με ομαλή περιστροφική κίνηση, κίνηση που αρμόζει στον Νου.

ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Η Ψυχή του κόσμου πλάστηκε πριν από το σώμα του κόσμου, γιατί προηγείται ως προς την αρετή και την ηλικία.
Η Ψυχή του κόσμου δημιουργήθηκε από την μείξη της ενδιάμεσης ουσίας (Μεριστής και αμέριστης), της ενδιάμεσης ταυτότητος, και της ενδιάμεσης διαφοράς.
Το μείγμα της ψυχής διαιρέθηκε σε μουσικά διαστήματα και έτσι απέκτησε δεσμούς.
Το μουσικά διαιρεμένο μείγμα της Ψυχής του κόσμου σχίστηκε σε δύο κύκλους-,τον κύκλο του Ταυτού και τον κύκλο του Διαφορετικού-,ο κύκλος του Διαφορετικού σχίστηκε με την σειρά του σε επτά άλλους κύκλους, και όλοι οι κύκλοι ετέθησαν σε ομαλή περιστροφή.
Η Ψυχή του Κόσμου έγινε αόρατη και αρμονική, το άριστο δημιούργημα, συνδέθηκε με το σώμα του Κόσμου.
Η Ψυχή του Κόσμου ΈΓΙΝΕ ΓΝΩΣΤΙΚΌ ΟΡΓΑΝΟ παράγει αληθείς γνώσεις και επιστήμη.

ΧΡΟΝΟΣ

Ο Δημιουργός επινοεί τον χρόνο ως ρυθμικά κινούμενη εικόνα της ακίνητης αιωνιότητος.
Ο Δημιουργός πλάθει τα σώματα των επτά πλανητών και τα τοποθετεί στις τροχιές του Διαφορετικού για να αποκτήσει ο Χρόνος όργανα και μέρη, διάταξη και ταχύτητες των πλανητών.
Οι πλανήτες γίνονται έμβια όντα και μαθαίνουν να κινούνται ακολουθώντας τους δύο κοσμικούς κύκλους.

Ο ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ Ο ΜΥΘΟΣ

Η Διήγηση δεν αποσκοπεί στην αντικειμενική αλήθεια αλλά στην μεγαλύτερη δυνατή αληθοφάνεια.
Υπάρχουν δύο ειδών οντότητες, οι αιωνίως αμετάβλητες ιδέες και τα διαρκώς μεταβαλλόμενα αισθητά. Κάθε μεταβολή και γέννηση προκαλείται από κάποιο αίτιο, από τη δράση κάποιου δημιουργού. Ο δημιουργός δρά πάντοτε με βάσει κάποιο υπόδειγμα, το αποτέλεσμα όμως της δημιουργίας είναι ωραίο μόνο όταν το υπόδειγμα είναι νοητό.
Ο εικός λόγος στέκεται ανάμεσα στην ακλόνητη αλήθεια και την ασταθή δόξα.

Η ΦΥΣΙΚΗ ΩΣ ΠΕΔΙΟ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΤΟΥ ΕΙΚΟΤΟΣ

Εκτός από τη δράση του Θείου Δημιουργού που ευθύνεται για την έλλογη δομή και τις κυκλικές κινήσεις του κόσμου, υπάρχει και μια αντίρροπη δύναμη η ανάγκη που ευθύνεται για την μηχανική συμπεριφορά των σωμάτων.
Τριγωνική δομή των τεσσάρων στοιχείων.

Ο ΤΙΜΑΙΟΣ ΩΣ ΚΟΣΜΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ

Αν αφαιρεθεί ο μανδύας του εικότος μύθου, ο Τίμαιος γίνεται έργο δογματικής και αποκαλυπτικής κοσμογονίας, βιολογίας και φυσιολογίας.

Ο ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΩΣ ΠΡΟΪΟΝ ΘΕΪΚΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

Χωρίς κάποιο αίτιο τίποτα δεν γίνεται, ο δημιουργός έχει σταθερά προσηλωμένη την προσοχή του σε ένα αμετάβλητο υπόδειγμα και αποδίδει την μορφή και την δύναμή του οπότε κατ’ ανάγκην το αποτέλεσμα είναι ωραίο.
Ο Κόσμος προϋπάρχει ως ατάκτως κινούμενο υλικό που είναι το απροσδιόριστο γίγνεσθαι χωρίς αίτιο. Αυτό το γίγνεσθαι παραλαμβάνει ο Δημιουργός φέρνοντάς το από την αταξία στην τάξη. Οι φυσιολόγοι ξεκινούν από το αξίωμα ότι η τάξη που μετατρέπει το σύμπαν σε κόσμο είναι φυσική, με άλλα λόγια εμμενής στη φύση.
Είναι οι κινήσεις των πλανητών στην τροχιά του διαφορετικού. Είναι οι κινήσεις και οι θέσεις των πλανητών στο Ζωδιακό κύκλο. Είναι αυτό που επηρεάζει όλα τα έμβια όντα με ακτινοβολίες που δέχονται από την θέση του συστήματος της πλανητικής αλυσίδας
Ο Πλατωνικός Θεός στέκεται υπεράνω της φύσεως, ο ίδιος δεν ανήκει στο σύστημα των αλληλεπιδρωσών οντοτήτων που αποτελούν τη φύση, δρα επί του συστήματος αυτού, αλλά το αντίστροφο δεν συμβαίνει.
Ο Δημιουργός εμφανίζεται διαδοχικά ποιητής, πατήρ, άριστος των αιτίων, συνιστάς και τέλος Θεός. Εμφανίζεται να σκέπτεται, να θεωρεί, να προνοεί, να επιθυμεί.

Η ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ

Η τελική αιτία της δημιουργίας του κόσμου, είναι η μετάγγιση της αγαθής φύσεως του Δημιουργού στο δημιούργημά του, η οποία επιτυγχάνεται με την επιβολή της τάξεως επί της αταξίας.
1.Ο καλός τεχνίτης δρα με σκοπιμότητα, έχοντας συγκεντρωμένη την προσοχή του σε ένα κατασκευαστικό σχέδιο.
2.Επιδιώκει να δόση μορφή στο δημιούργημά του προσβλέποντας σε ένα συγκεκριμένο σχέδιο, ή όραμα, ή πρότυπο.
3.Για να το επιτύχει αυτό επιλέγει, συναρμολογεί, διαχειρίζεται προϋπάρχοντα υλικά.
4.Τα υλικά αυτά προβάλουν κάποια αντίσταση στην δράση του.
5.Η δημιουργία έγκειται στη συναρμογή και την εναρμόνιση των συστατικών στοιχείων. Με τον τρόπο αυτό το δημιούργημά του αποκτά τάξη και κόσμον.
Κατά τον Πλάτωνα η μετρητική, δηλαδή η τέχνη του μετράν τα μεγέθη, η τέχνη η οποία η οποία ασχολείται με την μέτρηση της έλλειψης και της υπερβολής, η τέχνη του μέτρου, είναι η μήτρα των άλλων τεχνών, είναι τα μαθηματικά.
Ο Θείος Δημιουργός αντιδρά στην αντίσταση των υλικών και τα εξαναγκάζει να λειτουργήσουν δια της πειθούς ενώ ο ανθρώπινος τεχνίτης, δια της βίας.
Ο Θείος Δημιουργός , ο έλλογος Δημιουργός δεν χρειάζεται βία, επιζητεί όχι τόσο την υποταγή της ανάγκης ,αλλά την συνεργασία με τις τεχνικές της πειθούς.
Τόσο ο Θείο Τεχνίτης , όσο και ο ανθρώπινος τεχνίτης εφαρμόζουν την ΜΗΤΙ η οποία στα αρχαία Ελληνικά κείμενα εμφανίζεται ως πειθαναγκασμός της Ανάγκης.
Πρόκειται για αρχαία Ελληνική νοητική κατηγορία της Θείας πλεκτάνης, εφαρμογή της Σοφίας με δόλο για να επιτευχθεί το αγαθό αποτέλεσμα.
Στην αρχαία Ελληνική ιστορία η μήτις είχε εφαρμοσθεί στις μάχες και στην πολιτική.
Στην πολιτεία του Πλάτωνος η διάκριση των φυλάκων από τους υπόλοιπους πολίτες θεμελιώνεται στο γενναίο ψεύδος του μύθου των μετάλλων.
Ο Θείος δημιουργός είναι ένας μεσάζων ανάμεσα στο Βασίλειο του Είναι και στο Βασίλειο του Γίγνεσθαι, χρησιμοποιεί τις τεχνικές της πειθούς και της καλυμμένης βίας.

ΟΙ ΝΟΜΟΙ

Οι νόμοι έχουν σκοπό να εξασφαλίσουν την ευσέβεια των ανθρώπων προς του Θεούς
Και την πίστη προς τους θεσμούς.
Από την τυχαία μείξει των 4 στοιχείων γεννήθηκαν τα πάντα. Ετσι λοιπόν από την τυχαία μείξει των 4 στοιχείων έχει δημιουργηθεί ο Ουρανός οι Πλανήτες, οι απλανείς τα φυτά και τα ζώα.
Οι υλιστές θεωρούν ότι οι τυχαίες κινήσεις και οι περιστασιακοί συνδυασμοί της ανόργανης ύλης, είναι οι πρωταρχικές αιτίες της δημιουργίας του κόσμου.
Ο Πλάτων θεωρεί ότι: 1.Η ψυχή προηγείται όλων των σωμάτων ως προς την τάξιν γέννησης.2.Η ψυχή είναι το κυρίαρχο αίτιο κάθε σωματικής αλλαγής ή μετασχηματισμού.
Η δυνατότητα ενός σώματος να κινείται αφ’εαυτού σημαίνει ότι το σώμα έχει ζωή, είναι έμψυχο, έχει ψυχή.
Το ανώτερο στην ιεραρχική αξιολόγηση είναι και πρότερον στην τάξη γέννησης.
Η αυτοκίνηση ως αρχή είναι αγέννητη και ως εκ τούτου άφθαρτη.
Η Ψυχή ως κυρίαρχη οντότητα διευθύνει τα πάντα με τις δικές της πρωτουργούς κινήσεις.
Στους Νόμους δεν εμφανίζεται Θείος Δημιουργός. Ο Κόσμος προσεγγίζεται όχι μέσω της βαθμιαίας κατασκευής του, αλλά μέσω των δυνάμεων και των αιτίων που τον καθορίζουν. Και αποκαλύπτεται ότι η δομή του ανάγεται στην κυριαρχία των ψυχικών λειτουργιών επί των σωματικών, στην κυριαρχία της σκοπιμότητας επί της τυχαίας αλληλεπίδρασης. Ο Κόσμος είναι έντεχνο δημιούργημα που προήλθε από την σκόπιμη και έλλογη δράση ενός αγαθού Δημιουργού.
Ο Κόσμος και οι άνθρωποι είναι φτιαγμένα από τα 4 στοιχεία το ίδιο αναφέρεται και στην Βίβλο Γεννέσεως ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο από χώμα εκ της Γης και εμφύσησε εις αυτόν Θεία Πνοή δηλαδή Ψυχή. Ατμός ανέβαινε από τη Γη στον Ουρανό, εδώ έχουμε το στοιχείο του Πυρός που ψύχεται, η Γη ήταν ζεστή και εψύχετο. Αργότερα δημιουργήθηκαν τα νέφη και έγινε βροχή. Εχομεν λοιπόν τα 4 στοιχεία και την μεταλλαγή του ενός στο άλλο η οποία δεν είναι τυχαία αλλά γίνεται με σκοπιμότητα, το γήινο στοιχείο δια της θερμότητος ΠΥΡ γίνεται ατμός, και μετά αέρας και κατόπιν νέφος και νερό, το νερό δια της θερμότητος γίνεται ατμός κλπ. Γιατί όμως γίνεται αυτό; Γίνεται χάριν σκοπιμότητος για να δημιουργηθούν και να ποτιστούν τα φυτά δηλαδή το φυτικό βασίλειο, αλλά και να δύναται ο άνθρωπος να ξεδιψά, μη ξεχνάμε άλλωστε ότι ο άνθρωπος αποτελείται κατά 70 τοις εκατό από νερό. Αυτή η τάξη δεν είναι τυχαία, η ανακύκλωση των 4 στοιχείων και η μετατροπή του ενός στο άλλο είναι ένας κύκλος αέναος.



ΘΕΙΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ ΨΥΧΗ

Η καλοσύνη και η κακία των ανθρώπων είναι συνάρτηση της αναλογίας των μερών της ψυχής . Όταν κυριαρχεί ο Νους στην ανθρώπινη ψυχή, τότε ο άνθρωπος είναι καλός. Όταν κυριαρχεί ο θυμός και η επιθυμία, τότε ο άνθρωπος είναι κακός.
Η λέξη Θεός σημαίνει άριστος, τέλειος, αθάνατος. Δεν υπάρχει διακριτή οντότητα στο Πλατωνικό σύστημα που να σηματοδοτεί την λέξη Θεός. Θεός μπορεί να είναι μια ιδέα, μια ψυχή, ο νους, ο κόσμος, ένα αίτιο, ένα άστρο.
Το Θεϊκό στοιχείο στον άνθρωπο είναι αυτό που τον κάνει άριστο. Το Θείο μέρος της ψυχής είναι ο νους, θνητά μέρη είναι ο θυμός και η επιθυμία.
Η ομαλή περιστροφική κίνηση είναι η κίνηση του Νου. Η κίνηση του Νου ορίζεται μέσω της εικόνας της , που είναι η εικόνα εντόρνων ομοκέντρων κύκλων που περιστρέφονται ομαλά. Η σύγχρονη αστρονομία αποδεικνύει ότι τα άστρα κινούνται σε σταθερές κυκλικές τροχιές πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχει έλλογος σχεδιασμός γιατί αλλιώς δεν θα ήταν δυνατόν να λειτουργήσει ο Κόσμος.
Η ομαλή περιστροφική κίνηση προσιδιάζει περισσότερο προς την ακινησία του κόσμου των ιδεών. Δεν είναι δυνατόν να υπάρξει άλλη κίνηση πέραν της ομαλής περιστροφικής. Το σημείο από το οποίο ξεκινά κανείς το σημείο αρχής, είναι και το σημείο τέλους. Όλα αρχίζουν και τελειώνουν στο ίδιο σημείο.
Δεν υπάρχει λόγος και δεν εξυπηρετεί καμία σκοπιμότητα, να ξεκινήσεις από κάπου και να καταλήξεις κάπου στο Συμπαντικό επίπεδο αν δεν είναι σημείο από το οποίο έχεις ήδη περάσει, διότι αυτό αποτελεί και την βάση της σπειροειδούς εξέλιξης από το κατώτερο προς το ανώτερο. Ξαναγυρνάς στο ίδιο σημείο πριν την μετάβαση σε ανώτερο επίπεδο για να αναγνωρίσεις τα λάθη και τα αμαρτήματα σου. Για να αντιληφθείς πλήρως την διαταραχή του συμπαντικού γίγνεσθαι και την αταξία που προκύπτει από την άδικη πράξη.
Αυτό αντιστοιχεί και στη δομή του Σύμπαντος, στη δομή της Ψυχής του Κόσμου, και στη δομή του Νου. Το προϋπάρχον ατάκτως κινούμενο σωματικό υλικό το διαρκώς μεταβαλλόμενο πεδίο στη Χώρα των ιδεών ,το προκοσμικό χάος πρέπει να τεθεί σε τάξη.
Πως τίθεται ; τίθεται εναρμονιζόμενο προς τις κινήσεις του ΝΟΥ, Ο ΝΟΥΣ όμως θέλει Ψυχή, έτσι λοιπόν δημιουργείται η Ψυχή του Κόσμου από το μεριστά και αμέριστα υλικά του Βασιλείου τω ιδεών δηλαδή τα Αθάνατα και τα θνητά μέρη όπου εκεί έχει πρόσβαση μόνο ο Θείος Δημιουργός. Ακριβώς τα ίδια υλικά αποτελούν και την ψυχή του ανθρώπου.
Στην Πλατωνική φυσική υπάρχει μια καθολική μέθοδος που συνίσταται στην αποκάλυψη της υποκείμενης μαθηματικής δομής κάθε φυσικού φαινομένου.
Μόνο με την μαθηματική ανάλυση είναι δυνατόν κανείς να προσεγγίσει την αλήθεια. Τα μεγέθη είναι απόλυτα, ή είναι ή δεν είναι. Ενα και ένα κάνουν δύο. Δεν είναι δυνατή τρίτη λύση, υπάρχει μια απολυτότητα στην ερμηνεία των μαθηματικών οντοτήτων. Στην φιλοσοφία προσεγγίζουμε την αλήθεια δια της εικασίας, (Εικός Λόγος) Ο Τίμαιος είναι εικός Λόγος. Δημιουργούμε έναν λογισμό που βασίζεται σε μαθηματικά δομημένη σκέψη, κάποια στιγμή βγαίνουμε από το σύστημα, διαφοροποιούμεθα, και στεκόμαστε εκτός της δομημένης σκέψης με το ερώτημα ( Μήπως θα μπορούσε έτσι; Τι θα γινόταν αν μπορούσαν τα πράγματα να εξελιχθούν με ένα άλλο τρόπο; Εάν αυτό κατορθωθεί να συνδεθεί με την δομημένη σκέψη, με τις μαθηματικές αρχές επάνω στις οποίες έχει δομηθεί ο συλλογισμός, τότε αυτό μπορεί να δημιουργήσει έναν εικότα μύθο δηλαδή μια εξέλιξη που θα μπορούσε να είναι εφικτή, αλλά δεν έχει πραγματοποιηθεί και θα μπορούσε να αποτελέσει την βάση για μία περαιτέρω φιλοσοφική αναζήτηση.
Επειδή όμως η σκέψη του ανθρώπου είναι πεπερασμένη, δεν είναι δυνατόν να ερμηνευθούν τα πάντα και πάντοτε κατά την πορεία της αναζήτησης φθάνουμε σε αδιέξοδο. Ο άνθρωπος με την έρευνα στο πεδίο των επιστημών προσπαθεί να έρθει σε επαφή με το έργο του Δημιουργού, να κατανοήσει το πώς δημιουργήθηκε ο Κόσμος και πως λειτουργεί, τίποτα όμως δεν είναι δυνατόν να γίνει στο πεδίο της αιτιότητος το γιατί; Το κυριότερο λάθος που κάνουν οι επιστήμονες είναι η καθαρή επιστημονική εξήγηση που δίνουν στα πράγματα αποσυνδέοντάς τα από την τελεολογία αυτών, το γιατί;

Καλό και Κακό

Κακό είναι η έλλειψη του καλού κατά τον Πλάτωνα. Μπορούμε όμως να προσδιορίζουμε μια έννοια από την αρνητικότητα μιας άλλης;
Αραγε υπάρχει δύναμη του κακού στο Σύμπαν;
Η Ψυχή του ανθρώπου είναι μέρος της ψυχής του Σύμπαντος. Η Συμπαντική Ψυχή έχει δημιουργηθεί από τον Δημιουργό και ευρίσκεται πίσω από τα αστρικά σώματα. Η Ψυχή δημιουργήθηκε από την ανάγκη που υπήρχε για να λειτουργήσει το Συμπαντικό οικοδόμημα.
Πως όμως;
Υπάρχει το κακό ως αυτοτελής δύναμη στο Σύμπαν; Ως αρνητική ενέργεια; Ως έλλειψη φωτός, ως αντιύλη; Ως σκοτεινή ενέργεια;
Κατά τον Πλάτωνα ο Κόσμος είναι δομημένος από το σύνολο των υπαρχόντων υλικών και τίποτα δεν έμεινε έξω από αυτόν ώστε να μπορέσει να απειλήσει αυτόν.
Ολες οι δυνάμεις εμπεριέχονται στον Κόσμο. Όταν ακολουθείται ο Νους υπάρχει αρμονία στην δομή και την διάταξη σύμφωνα με το οικοδόμημα και τα πάντα εξελίσσονται με αρμονία και τάξη. Όταν ακολουθείται το επιθυμητικό οι κατώτερες επιθυμίες που εδρεύουν στην κοιλιακή χώρα όπως απόκτηση δύναμις και ισχύος και πλούτου τότε η πορεία που ακολουθείται δεν είναι αρμονική και δεν συνάδει με την αρμονικότητα του Σύμπαντος και παράγεται αρνητικό αποτέλεσμα.
Το αποτέλεσμα αυτό διαταράσσει την αρμονία του Σύμπαντος και προκαλεί αρνητικές δυνάμεις. Το Σύμπαν όμως για να λειτουργήσει χρειάζεται αρμονία, πρέπει λοιπόν να αποκατασταθεί η αρμονία. Εάν η πράξη είναι άδικη, η αδικία θα πρέπει να αποκατασταθεί για να λειτουργήσει η ομαλή περιστροφική κίνηση. Θα επέλθει λοιπόν κάθαρση επιστρέφοντας η αρνητική ενέργεια δηλαδή το άδικο σε αυτόν που το προκάλεσε. Είναι νομοτέλεια αυτό και δεν υπάρχει κάποια άλλη δύναμη έξω από το Σύμπαν που να επιβάλλει δικαιοσύνη ούτε ο Θεός. Ο Θεός δημιούργησε το Σύμπαν και του έδωσε Ψυχή άρα και Νου και Κρίση το ίδιο το Σύμπαν αποκαθιστά την Δικαιοσύνη για να μπορέσει να λειτουργήσει.
Κάθε δύναμη στο εδώ Σύμπαν έχει και μια αντίθετη, δεν υπάρχει τάση προς μια κατεύθυνση μόνο, αλλά και προς την αντίθετη, με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνεται η αρμονία. Η Αρμονία παράγεται από την εξισορρόπηση των αντιθέτων.
Η Αρμονία είναι συστατικό στοιχείο του κάλλους. Αρμονία έχουμε όταν τα στοιχεία υπακούν στο μέτρο. Δεν πρέπει κανείς να είναι τίποτα το υπερβολικό, έτσι και η υπερβολική καλοσύνη δημιουργεί δυσαρμονία διότι μερικές φορές εκλαμβάνεται ως αδυναμία και υποχωρητικότητα και διεγείρει τις αρνητικές δυνάμεις της απληστίας των άλλων. Κάθε άνθρωπος έχει καλά στοιχεία και κακά στοιχεία, άλλοτε υπερισχύουν τα μεν, και άλλοτε τα δε.
Κάθε δράση γεννά αντίδραση
Κατά λογική ακολουθία πάσα διατάραξη της συμπαντικής ροής που αποτελεί μια συνέχεια θα πρέπει να αποκατασταθεί. Η ομαλή περιστροφική κίνηση για να εξακολουθήσει να υπάρχει θα πρέπει να είναι αδιατάρακτη. Εάν διαταραχθεί παραβιάζεται ένας συμπαντικός νόμος και αυτό μπορεί να προκαλέσει δυσμενείς καταστάσεις που να έχουν ως συνέπεια τον εκτροχιασμό της διαδικασίας, της όποιας διαδικασίας λειτουργίας. Εάν οι κινήσεις είναι από αριστερά προς τα δεξιά πχ θα πρέπει με τον ίδιο τρόπο να εξακολουθήσουν να κινούνται. Μια άδικη πράξη αντίκειται στους συμπαντικούς νόμους και είναι δυνατόν να προκαλέσει διαταραχή στην λειτουργία. Άρα, προκειμένου το σύστημα να διαφυλάξει την λειτουργία του θα πρέπει η πράξη αυτή να γυρίσει σε αυτόν που την έκανε έστω και με άλλη οιανδήποτε μορφή ακόμη και παντελώς ακατανόητη από τους νόμους της λογικής. Δεν λέμε η αποκατάσταση του δικαίου, αλλά ίσως ένα μπούμεραγκ το οποίο ξαναγυρνά με οποιαδήποτε μορφή όχι κατ’ ανάγκη βλαπτική προς αυτόν που την προκάλεσε. Μπορεί να γυρίσει προς έναν τρίτο ανεύθυνο και από εκεί να λάβει μια άλλη μορφή και να γυρίσει στον αδικοπραγούντα κάνοντάς τον να αναλογιστεί τις συνέπειες τις πράξης του γενόμενος καλύτερος. Μια αδικοπραγία διαταράσσει μια αρμονία. Η αρμονία θα πρέπει να αποκατασταθεί, αυτό μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους. Αίτιο και αιτιατό, αιτιώδης συνάφεια, μια αλυσίδα από τη πράξη μέχρι το αποτέλεσμα ίσως εδώ να λειτουργεί και η κβαντική φυσική. Χειρότερα τα πράγματα εάν υπάρχουν πολλές αδικοπραγίες, διότι τότε δημιουργείται μια δυναμική που έλκει η μια αδικοπραγία την άλλη. Σαν ένας μαγνήτης, και τότε το λέμε κακό. Είναι λοιπόν πιθανόν να δημιουργηθεί μια αρνητικότητα η οποία συσσωρευμένη να προκαλέσει μια καταστροφή σε ανθρώπινα πλαίσια όπως υλικές απώλειες αλλά και απώλειες σε έμψυχα πχ ένας πόλεμος. Το Σύμπαν όμως θα αποκαταστήσει την ισορροπία και θα εξακολουθήσει να πορεύεται. Ίσως μια μεγάλη αύξηση της αταξίας της εντροπίας, αλλά μετά και πάλι θα επανέλθει. Εκεί όμως που μπορεί να υπάρξει πρόβλημα είναι στην καταστροφή του περιβάλλοντος, διότι αν αυτό προχωρήσει πολύ τότε πιθανόν η κατάσταση στον πλανήτη να μη είναι πλέον αναστρέψιμη και αυτός να καταστραφεί ή να υπάρξει μεγάλη απώλεια ζωών. Όμως το Σύμπαν θα το αποκαταστήσει στην λειτουργία του συνολικά. Με λίγα λόγια <<όταν προκαλείς το κακό το κακό ξαναγυρίζει σε σένα>> το ίδιο ισχύει και για το καλό, μπορεί να μη φαίνεται, όμως γίνεται. Η αδικοπραγία είναι έγκλημα κατά του κοινωνικού συνόλου, έγκλημα κατά της ολότητας, κατά της ενιαίας μονάδας που αποτελεί το σύνολο των ανθρώπων. Η μονάδα ο άνθρωπος εγκληματεί κατά της ολότητας των υπολοίπων αλλά και κατά του ίδιου του του εαυτού ως μέλος της ολότητας. Συνεπώς οι παρενέργειες των πράξεων του καθενός γυρνάνε στην ολότητα. Άρα ο άνθρωπος αδικοπραγεί ως μέλος της ολότητας των ανθρώπων οπότε και η ολότητα αδικοπραγεί και αυτή συνολικά και κατά του εαυτού της. Σαν να πριονίζουμε το κλαδί επάνω στο οποίο καθόμαστε. Κάθε άδικη πράξη όπως και κάθε δίκαιη πράξη επηρεάζουν την ολότητα της οποίας μέρος είμαστε.

Ο Θεός δημιούργησε το Σύμπαν και του έδωσε Ψυχή και Νου έτσι δημιουργήθηκε και η κρίση. Το ίδιο το Σύμπαν αποκαθιστά την δικαιοσύνη όταν αυτή διαταραχθεί και το κάνει για να εξακολουθεί να λειτουργεί, αυτό είναι νομοτέλεια συμπαντικός νόμος. Υπό την έννοια αυτή οι νόμοι των ανθρώπων γίνανε στη βάση των συμπαντικών νόμων. Οι ανθρώπινοι νόμοι είναι σχετικοί με τους συμπαντικούς νόμους. Προφυλάσσουν την έννομη τάξη ώστε να μη επέλθει το άδικο σε άλλους ανθρώπους και να προκαλέσει την προσβολή στην συμπαντική έννομη τάξη.

Ο Πλάτων λοιπόν έφτιαξε του Νόμους επειδή κατάλαβε ότι οι άριστοι φιλόσοφοι βασιλείς δεν θα βασιλεύσουν ποτέ, αντίθετα η πολιτεία μέτρια έως κακή θα ήταν. Έτσι λοιπόν για να προστατεύει την Πολιτεία γράφει τους Νόμους.

Ξεκινάμε από ένα αξίωμα: η αδικοπραγία δημιουργεί διατάραξη της συμπαντικής νομοτέλειας, ή της συμπαντικής ολότητας.
Ο τέλειος νόμος είναι αυτός που εναρμονίζεται όσο το δυνατόν περισσότερο με τη συμπαντική ροή, τη συμπαντική ολότητα.
Άρα απαιτείται γνώση του δικαίου, δεν φτάνει όμως μόνο αυτό, χρειάζεται και αιτιολογία, γιατί επιβάλλεται ο νόμος, τι καλύπτει, ποιοι οι λόγοι που οδήγησαν στη δημιουργία του νόμου; Μόνο αν καταλάβουν οι πολίτες την σκοπιμότητα του νόμου θα τον δεχτούν, και αυτό έχει σχέση με την ιστορία, την παράδοση, τα ήθη και τα έθιμα. Έτσι μόνο μπορούν οι πολίτες να αντιληφθούν την νοητική αλυσίδα που συνδέει το διαφυλασσόμενο αγαθό με τον νόμο.
Με την συγγραφή των Νόμων ο Πλάτων πλησιάζει από τη θεωρία στην πολιτική πράξη.
Στους Νόμους προχωρεί στην διατύπωση συγκεκριμένων κανόνων δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου. Ας φέρουμε ένα παράδειγμα: αν κλέψει ένας δούλος ή ξένος, δηλαδή ένας άνθρωπος που επιδέχεται βελτίωση θα του επιβληθεί μια διορθωτική ποινή ώστε αυτός αναλογιζόμενος την αντικοινωνικότητα της πράξης του να βελτιωθεί. Στην περίπτωση αυτή η δικαιοσύνη είναι διορθωτική, προσπαθεί δηλαδή να αποτρέψει τον αδικοπραγούντα να επαναλάβει την πράξη του, και να τον κάνει να αναλογιστεί τον άδικο χαρακτήρα της πράξης του αλλά και την ζημία που επιφέρει σε κοινωνικό επίπεδο, όπως και να δώσει ένα παράδειγμα στους υπόλοιπους ότι η αδικοπραγία τιμωρείται. Αν δεν το κάνει αυτό είναι πιθανόν να δημιουργηθεί ένα προηγούμενο που να ωθήσει και άλλους σε αδικοπραγίες και τότε θα υπάρξει συμπαντική διατάραξη λόγω πολλαπλής αρνητικότητας και ενός μεγέθους που δεν θα μπορεί να ελεγχθεί. Τι γίνεται όμως αν ο κλέφτης έχει ανατραφεί με την υψηλή παιδεία και τις αρχές της πολιτείας, τι βελτίωση μπορεί να υπάρξει σε αυτόν και τι υπόδειγμα για τους άλλους θα αποτελέσει; Αν είναι ένα από εμάς τι γίνεται; Σημαίνει ότι αποτύχαμε σαν κοινωνία, σαν παιδεία και αυτός είναι ανεπίδεκτος βελτίωσης. Ο δράστης της άδικης πράξης είναι ένας ο οποίος του δόθηκε η ευκαιρία να έχει λαμπρή παιδεία, άρα έπρεπε να γνωρίζει καλύτερα το δίκαιο από το άδικο, ήταν ένας από τους προνομιούχους και η πολιτεία είχε απαιτήσεις από αυτόν. Αντίθετα όμως κατεχράσθει το χρήμα το οποίο η πολιτεία του ενεπιστεύθει και αντί να παραδώσει τον χρυσό που ανέλαβε παραδίδει άργυρο ή χαλκό, πρόδωσε την Εμπιστοσύνη που του έδειξαν οι άλλοι πολίτες εκλέγοντάς τον στο τιμητικό αυτό αξίωμα. Εδώ έχουμε μια ποιοτικά αναβαθμισμένη αδικοπραγία, μια αδικοπραγία που μολύνει την Πολιτεία μας, έχουμε κατάχρηση της εμπιστοσύνη και προδοσία των όρκων. Το κακό που επιτέλεσε αυτός είναι μείζον διότι έθεσε το ατομικό του όφελος υπεράνω του κοινού. Το ατομικό του συμφέρον εις βάρος του συμφέροντος της ολότητας, εις βάρος του κοινωνικού συμφέροντος. Ορκίστηκε να υπερασπίζει το κοινό συμφέρον και αντ’ αυτού το πούλησε υπέρ του δικού του συμφέροντος. Τι λαμπρό παράδειγμα για άλλους. Τον άνθρωπο αυτό πρέπει να τον εκριζώσουμε από την κοινωνία, να ατιμαστεί και να εκτελεστεί παραδειγματικά. Εδώ τι δικαιοσύνη έχουμε; Διορθωτική και πάλι αλλά μείζονα, εδώ προσπαθούμε να δώσουμε πλέον το παράδειγμα στους πολίτες ότι αυτός που κατεχράσθει την εμπιστοσύνη τους εξαλείφεται από το ανθρώπινο είδος. Ο άνθρωπος αυτός είναι εχθρός του λαού διότι εγκληματεί κατά του κοινωνικού συνόλου έχοντας στα χέρια του το όπλο της εμπιστοσύνης που του δώσανε οι άλλοι άνθρωποι και στρέφοντάς το εναντίον τους. Όταν γίνονται εγκλήματα τέτοια υπάρχει συνολική αποτυχία του συστήματος, και αυτό είναι μείζον θέμα διότι το ίδιο το σύστημα διακυβερνήσεως θα πρέπει να ενσκήψει μέσα του και να αυτοδιορθωθεί. Σημαίνει ότι κάτι δεν πήγε καλά στην παιδεία, στην διδασκαλία, στις αρχές, και τότε θα πρέπει κάτι να αλλάξουμε ή κάποιους να αλλάξουμε. Για κάθε τέτοιο εγκληματία φταίμε όλοι εμείς μαζί που τον έχουμε στις τάξεις μας. Οταν αδικοπραγεί ο δούλος ή ο ξένος θα ερευνήσουμε τι επιδέχεται βελτίωση στον άνθρωπο ώστε να γίνει αυτός καλύτερος, όταν αδικοπραγεί ο πολίτης ταγός του πολιτεύματος θα πρέπει να ερευνήσουμε τι έφταιξε στο σύστημα και τι βελτίωση επιδέχεται. Στην πρώτη περίπτωση λειτουργούμε εντός του συστήματος και επιβάλλουμε διορθωτικά μέτρα ποινή, στην δεύτερη περίπτωση προσπαθούμε να λειτουργήσουμε έχοντας το ίδιο το σύστημα υπό έλεγχο προσπαθώντας να εντοπίσουμε τι φταίει και πως μπορούμε να το βελτιώσουμε αυτό. Υπό την έννοια αυτή έχουμε τον συστεμικό εγκληματία και τον κοινό εγκληματία. Ο συστεμικός εγκληματίας είναι ένα κομμάτι του συστήματος που πάει στραβά και οφείλουμε να το εντοπίσουμε και να το διορθώσουμε. Ως κομμάτι του συστήματος οφείλουμε να τον εξαφανίσουμε μαζί με την ελαττωματικότητα αυτού.
Μια αδικοπραγία μια παραβίαση νόμου που λειτουργεί εντός του συστήματος δύναται να αντιμετωπιστεί με τα διορθωτικά μέτρα του νόμου. Μια παραβίαση του ίδιου του συστήματος χρειάζεται αναθεώρηση του ίδιου του συστήματος που επιτρέπει τέτοιες παραβιάσεις.
Πρέπει να εδραιωθεί η πεποίθηση σε όλους τους πολίτες ότι ενεργούντες μέσα στα πλαίσια του πολιτειακού συστήματος θα είναι πλήρως εξασφαλισμένοι. Για τον λόγο αυτό οι νόμοι πρέπει να περιγράφουν πλήρως στην αιτιολογία τους τα πραγματικά στοιχεία τα οποία ελήφθησαν υπόψη για την δημιουργία τους. Στοιχεία τα οποία άπτονται των ηθών, των εθίμων, των παραδόσεων, της ιστορίας και της ηθικής που απαρτίζουν την κοινωνία μας. Πρέπει να εδραιωθεί στους πολίτες η πεποίθηση ότι η προστασία των εννόμων αγαθών της ζωής, της τιμής, της περιουσίας τους είναι η σκοπιμότητα του νόμου. Για τον λόγο αυτό η σύνταξη των νόμων από νομοπαρασκευαστική επιτροπή πρέπει να γίνεται τις νυκτερινές ώρες όταν η δράση στην πολιτεία είναι περιορισμένη. Ανατρέχοντας το συμβούλιο στα γεγονότα της ημέρας θα μπορεί να εντοπίζει όλες εκείνες τις περιπτώσεις που χρήζουν νομοθετικής αντιμετώπισης. Το πλέγμα των νόμων τις πολιτείας όπως ισχύει πρέπει να εντάσσεται σε ένα γενικότερο πλαίσιο, σε έναν νόμο ηυξημένης τυπικής ισχύος το Σύνταγμα όπως έχουμε σήμερα. Επί της ουσίας η δομή και η εννοιολογική σημασία των νόμων σε ένα ενιαίο δικαιϊκό σύστημα όπως αυτό έχει διαμορφωθεί με την πάροδο των ετών από τα ήθη, τα έθιμα, τις παραδόσεις, την ιστορίαν την συλλογική συνείδηση μια πολιτείας. Προηγείται το Κράτος Δικαίου της νομοθετικής οργάνωσης. Το όλο πλέγμα των νόμων αποτελεί το σύνταγμα και είναι διατάξεις αναγκαστικού δικαίου. Στην σύνταξη του νόμου προβλέπεται ο εξαναγκασμός στην τήρηση αυτού με απειλή ποινής σε περίπτωση μη τήρησής του. Όμως η ποινή δεν περιορίζει την ελευθερία των πολιτών; Ο εξαναγκασμός δεν έρχεται σε αντίθεση με το κράτος δικαίου; Οι Νόμοι αποτελούν το συνθετικό γνώρισμα μιας πολιτείας, αν θεωρήσουμε την πολιτεία ως ζώντα οργανισμό οι νόμοι είναι η νόηση της. Δεν έχει νόημα η σύνθεση των νόμων χωρίς το αναγκαστικό στοιχείο της τήρησης αυτών. Από την άλλη όμως σε μια τέλεια πολιτεία δεν χρειάζεται καν να υπάρχουν νόμοι διότι έκαστος γνωρίζει τι πρέπει να πράττει εντός των ορίων της ελεύθερης άσκησης της προσωπικότητάς του. Οι νόμοι νέμουν-κατανέμουν δικαιώματα και υποχρεώσεις των πολιτών. Αυτό γίνεται διότι είναι αδύνατον να λειτουργήσουν οι πολίτες σε ένα καθεστώς πλήρους ελευθερίας, και αυτό, διότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατον στην ανθρώπινη φύση. Ηθελημένα ουδείς αυτοπεριορίζεται, για τον λόγο αυτό οι πολίτες δημιουργούν ένα εγγυητικό κεφάλαιο, ένα νομικό κεφάλαιο το οποίο εγγυάται την ελευθερία εκάστου σε ορισμένα πλαίσια μέχρι τα όρια της ελευθερίας του άλλου. Το νομικό αυτό εγγυητικό κεφάλαιο δημιουργείται από τον περιορισμό της ελευθερίας εκάστου σε κάποιο βαθμό και την παραχώρηση αυτής στην Πολιτεία η οποία λειτουργεί σαν εγγυήτρια της ελευθερίας εκάστου πολίτη. Η πολιτεία αυτή εγγυάται την άσκηση της ελευθερίας εκάστου πολίτη δημιουργώντας συγχρόνως και ένα πλέγμα προστασίας της ζωής, της τιμής και της περιουσίας εκάστου πολίτη.

Η λειτουργία του Κόσμου στον Τίμαιο αποτελεί το προοίμιο της Πολιτείας του Πλάτωνα.
Ο αγαθός Δημιουργός θέλησε να μεταδώσει την αγαθή φύση του στο δημιούργημά του. Για να το πετύχει αυτό προκάλεσε τον πειθαναγκασμό της ανάγκης. Για να τεθεί το ατάκτως κινούμενο υλικό σε κίνηση ομαλή και περιστροφική χρειάζεται ένας Νους μια Ψυχή που να επικοινωνεί τον Νου με το υλικό μέρος. Ο Νους είναι το Πνευματικό μέρος άυλο στον Κόσμο των Ιδεών και η Ψυχή αποτελεί μέρος του Νου ως προς το άυλο το αθάνατο το αμέριστο και συνάμα έχει ένα μεριστό που άπτεται της ύλης. Η πυθαγόρεια Μονάς το Ένα του Πλωτίνου από το οποίο προέρχονται τα πάντα και στο οποίο τα πάντα επιστρέφουν. Από το ένα προέρχεται το δύο η μεριστότητα.

Το σύμπαν από τη στιγμή της μεγάλης έκρηξη όπου δημιουργήθηκε ο χώρος και ο χρόνος εξελίσσεται ως προς τον χώρο και τον χρόνο.

Έτσι τα πάντα εξελίσσονται στο διαρκές μεταβαλλόμενο περιβάλλον προσαρμοζόμενα σε αυτό.

Το ΈΝ η Μονάς έσπασε σε πολλά κομμάτια τα οποία εκτείνονται στο χώρο απομακρυνόμενα συνέχεια από το αρχικό σημείο της έκρηξης.

Η όλη δομή του Κόσμου παραπέμπει στην αναλογία και την αρμονία. Οι ομαλές κυκλικές κινήσεις γιατί μόνο έτσι μπορεί να λειτουργήσει, γιατί το κυκλικό και το εκ αυτού δημιουργούμενο σφαιρικό είναι τα τελειότερα γεωμετρικά σχήματα και τα μόνα που δύναται να περιέχουν εντός τους όλα τα άλλα.

Ο Πλάτωνας με το Τίμαιο θέλει να δείξει ότι για να λειτουργήσει μια κοινωνική οντότητα μια πολιτεία χρειάζεται αρμονία και η αρμονία είναι βασικό συστατικό του κάλους.

Στον Κόσμο των Ιδεών υπάρχει η Δικαιοσύνη και είναι αυτή η οποία μπορεί να εξασφαλίσει την ομαλή λειτουργία μιας Πολιτείας στα πρότυπα του Κόσμου.

Πως λοιπόν θα αναζητήσουμε την Ιδέα της Δικαιοσύνης; Δεν μπορεί να αναζητηθεί στα πλαίσια της υποκειμενικότητας στην περί δικαίου ιδέα που έχει κάθε άνθρωπος διότι κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο λόγω του ότι έκαστος προβάλλει το προσωπικό του συμφέρον.

Πολλοί όμως άνθρωποι εκφέρουν ναι πιο δίκαιη και αντικειμενική κρίση. Μια Πολιτεία συντεταγμένη με ιστορία, πολιτισμό, ήθη, έθιμα, Νόμους, παιδεία είναι το πλέον ιδανικό περιβάλλον για την αναζήτηση της Δικαιοσύνης.

Όπως ο κόσμος δημιουργήθηκε κατ’ εικόνα και ομοίωση του δημιουργού με την αγαθή προαίρεσή του και συνδέθηκε με δεσμούς γεωμετρικής αναλογίας έτσι και η Πολιτεία πρέπει επί της ουσίας να ακολουθήσει την δομή του Κόσμου. Έλλογος κίνηση Νους Ψυχή.

Ο Αριστοτέλης ομιλεί για το ήθος τον εθισμό προς το καλό με την διαρκή επανάληψη, ομιλεί επίσης περί αρετής χωρίζοντας σε διανοητικές και ηθικές αρετές.

Ο Πλάτωνα ομιλεί για την ανάγκη η Πολιτεία να καθοδηγείται από το ανώτερο Νοητικό Λογιστικό μέρος της Ψυχής. Και ως καθοδηγούμενοι από αυτό το μέρος είναι οι φιλόσοφοι βασιλείς <<οίτινες έχουν καθολική ενόραση της αρετής>>, δηλαδή την βλέπουν στον Κόσμο των Ιδεών μέσα στην πλήρη λάμψη του.
Για να το πετύχουν όμως αυτό πρέπει να ανήκουν στην τάξη αυτή των φιλοσόφων βασιλέων των εντεταλμένων την διακυβέρνηση της Πολιτείας.

Η τάξη αυτή από μικρά παιδιά έχει εθιστεί στην Αρετή στο Ήθος, έχει λάβει δια της παιδείας μια πλήρη και ισορροπημένη μόρφωση που είναι καλλιέργεια ψυχής πνεύματος σώματος στη μουσική ως εκφράζουσα την αρμονία, τα μαθηματικά που επί της ουσίας είναι μουσική, την αστρονομία, την ρητορική. Τι βλέπουμε λοιπόν εδώ, οι γνώσεις είναι συμπαντικές άπτονται του Κόσμου, της δημιουργίας.
Η αρμονία αυτή έχει ως σκοπό τη διαπαιδαγώγηση ενάρετων ανθρώπων στους οποίους να κυριαρχεί το πνεύμα. Πώς όμως οι άνθρωποι αυτοί θα επιβάλλουν την κυριαρχία τού Λόγου Διά τής δυνάμεως της ψυχής τού θυμού και είναι οι άρχοντες επίκουροι οι εντεταλμένοι την άμυνα την προστασία της πολιτείας αλλά και την κυριαρχία του Λόγου επί της πολιτείας Είναι το θυμοειδές ο θυμός πού εδρεύει στο στήθος ο Λόγος για να επιβληθεί χρειάζεται δύναμη ψυχής ισχυρά βούληση.
Η εντολή έρχεται από τον Λόγο από το πνευματικό μέρος τον άρχοντα φιλόσοφο βασιλέα και υλοποιείται από τον άρχοντα επίκουρο δια της Ισχύος δύναμη επιβολής του νόμου ο οποίος πηγάζει εκ τής καθολικής ενορασεως τής δικαιοσύνης της ηθικής της αρετής
Και είναι αυτό που άπτεται της κίνησης του Κόσμου ΤΑΥΤΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΌ Η αλήθεια το Φώς γιατί μόνο το αληθές λειτουργεί. Στον Τιμαιο πλήρης και λεπτομερής καταγραφή του κόσμου και της λειτουργίας αυτού επι τη βάσει της σκοπιμότητας τίποτα χωρίς λόγο όπως καμία σκέψη δεν είναι δυνατόν να αναφέρεται σε κάτι μη υπαρκτό διότι η σκέψη φέρνει σε υλοποίηση ιδέα από τον υπερβατικό κόσμο των ιδεών.
Αυτός ο κόσμος είναι σαν πραγματικός ως αντανάκλαση ενός άλλου πραγματικού και βρίσκεται έξω από την πλάνη των αισθήσεων Ο Πλάτωνας στον Τίμαιο σε αυτόν αναφέρεται εκεί που βρίσκεται η Ουσία η οποία είναι αντιληπτή δια του λογιστικού μέρους του Λόγου του Πνεύματος είναι κόσμος Φωτός Ιδέα κόσμος των ιδεών. Ο Πλάτωνας είναι Ιδεαλιστής ο Αριστοτέλης φυσιοκράτης επιστήμονας έθεσε τη βάση των Επιστημών.
Πράττε σύμφωνα με ένα γνώμονα μια μαθηματική σταθερά, ένα εργαλείο μετρήσεως της γεωμετρίας στο οποίο πρέπει οι πράξεις σου να υπακούνε ώστε να αποτελούν έναν καθολικό κανόνα συμπεριφοράς για όλους. Καθολικός νόμος στον οποίο θα υπακούει η συμπεριφορά των ανθρώπων ώστε να λειτουργεί σωστά μια συντεταγμένη κοινωνική οντότητα η Πολιτεία.
Χρειάζεται μια ολόκληρη πολιτεία συντεταγμένη, με δομές αλλά και τάξεις αυστηρά καθορισμένες και χωρισμένες με ένα κοινό σύνδεσμο<< Τη Σωφροσύνη>> των πολιτών οι οποίοι αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα αυτή της λειτουργικής δομής. Η Πολιτεία αυτή προσεγγίζει την Ιδέα του Δικαίου της Δικαιοσύνης στην απόλυτη μορφή αυτής.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Επισκόπηση όλων των Δημοσιεύσεων που έγιναν πριν από:   
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Ελεύθερες Απόψεις Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες
Σελίδα 1 από 1

 
Μετάβαση στη:  
Δεν μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης





Μηχανισμός forum: PHPBB

© filosofia.gr - Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του.

Υλοποίηση, Φιλοξενία: Hyper Center