Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΩΝ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

[KOSTAS GIAVASOGLOU]

ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ

Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΩΝ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΕΝΟΣ ΛΑΟΥ ΛΟΓΩ ΘΕΣΜΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗΣ
Παρακάτω ας εξετάσουμε πως μια χώρα περήφανη και ανεξάρτητη και ελεύθερη κατάντησε δέσμια των δανειστών και του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΩΣ ΗΓΕΤΙΔΑ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΣΥΝΕΤΕΛΕΣΕ ΩΣΤΕ Η ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΩΘΗΘΕΙ ΣΤΗΝ ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΠΑΡΑΒΙΑΖΟΝΤΑΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ.
Αυτό με την απόλυτη συνεργασία των εκάστοτε κυβερνήσεων οι οποίες ενεργούσαν ως εντολοδόχοι των Γερμανών και των δυνάμεων της αγοράς.
Ας εξετάσουμε αρχικά πως ήταν τα πράγματα:
Από άρθρο του Γ.Μπήτρου έχουν ληφθεί στοιχεία
Παραθέτουμε στοιχεία από το εν λόγω άρθρο προς πληρέστερη κατανόηση της κατάστασης που διαμορφώθηκε.
Quote
Πριν το 1974 η Ελλάδα διέθετε την πλέον ταχύτερα αναπτυσσόμενη οικονομία της Ευρώπης. Υψηλότατη οικονομική ανάπτυξη της τάξεως 7% 1954-1973. Σταθερότητα τιμών <2,5% συρρίκνωση ανεργίας <2,5 ισοζύγιο πληρωμών σε διαχειρίσιμη ισορροπία. Βελτίωση και επέκταση των κοινωνικών υπηρεσιών. Ελάχιστο χρέος<12,5% το 1974.
Μετά την μεταπολίτευση υπήρξε ραγδαία χειροτέρευση της κατάστασης. Κατά τη περίοδο 1974-2008 η οικονομική ανάπτυξη έπεσε στο 1/3(=2,4%). Ο πληθωρισμός ήταν μέχρι και τετραπλάσιος του μέσου ευρωπαϊκού. Η ανεργία την περίοδο 1980-2000 υπερδιπλασιάστηκε(=6%) ενώ την δεκαετία του 2000 σχεδόν τετραπλασιάστηκε=(9%).
Τα ελλείμματα στο ισοζύγιο πληρωμών ήταν τεράστια και συγκρατήθηκαν μόνο με την βοήθεια της ΕΕ.
Τα ελλείμματα στο ισοζύγιο πληρωμών ανέβασαν το δημόσιο χρέος σε αυτοτροφοδοτούμενο ύψος 125% του ΑΕΠ το 2008.
Οπότε από το 2009 περιήλθαμε υπό την οικονομική κηδεμονία των πιστωτών μας.
Μερικοί ίσως ισχυριστούν ότι πριν το 1974 η οικονομία της χώρας ήταν πλήρως προστατευόμενη, απόλυτα κλειστή με περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων, αγαθών και υπηρεσιών και δασμολογικές προστασίες. Όμως γνωρίζουμε ότι κατά τη δεκαετία 1974-1984, η δασμολογική προστασία των εγχωρίων προϊόντων δεν μειώθηκε και εν τούτοις όλοι οι δείκτες χειροτέρευσαν δραστικά.
Κατά την γνώμη μου, το πισωγύρισμα αυτό μετά το 1974 οφείλεται, κατά κύριο λόγο σε τρείς ομάδες άλλων παραγόντων. 1) Η αντιαναπτυξιακή στροφή που πήραν οι θεσμοί του κράτους μετά την θέσπιση του συντάγματος του 1975. 2) Οι ανεξέλεγκτες δυσπλασίες που αναπτύχθηκαν στον χώρο της δημόσιας διοίκησης και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα λόγω του κομματικού ανταγωνισμού. 3) Οι οικονομικές πολιτικές που εφαρμόστηκαν.
Πριν το 1974 το πολιτικό και κοινωνικό κλίμα ήταν φιλικό προς την επιχειρηματικότητα εγχώρια και ξένη. Μπορεί η δημόσια διοίκηση να είχε πολλά προβλήματα όμως ήταν οργανωμένη ιεραρχικά, υπήρχε πειθαρχία και δεν είχε μεγάλα περιθώρια να κωλυσιεργεί και να διαπλέκεται. Οι δημοσιονομικές πολιτικές αν και προσανατολισμένες στη δημόσια κατανάλωση, κάλυπταν τις ανάγκες των ιδιωτικών επενδύσεων σε δημόσιες υποδομές. Η νομισματική πολιτική στόχευε στην σταθερότητα των τιμών, ενώ η αναποτελεσματικότητα που πήγαζε από την έλλειψη ανταγωνισμού στις επιμέρους αγορές ήταν περιορισμένη. Επομένως το θεσμικό περιβάλλον και οι μακροοικονομικές πολιτικές λειτουργούσαν φιλικά προς την οικονομική ανάπτυξη και επέφεραν αναπτυξιακά αποτελέσματα τα οποία αντιστάθμιζαν κατά πολύ τις όποιες αρνητικές επιπτώσεις ασκούνταν από την πλημμελή λειτουργία της δημόσιας διοίκησης. Και τις στρεβλώσεις που εισήγαγαν στη δομή της οικονομίας οι μακροοικονομικές και διαρθρωτικές πολιτικές.
Μετά το 1974 το επιχειρηματικό περιβάλλον άλλαξε. Από την μια μεριά το σύνταγμα του 1975, οι εθνικοποιήσεις μεγάλων επιχειρήσεων και οι ρυθμίσεις μιας οιονεί κεντρικά διευθυνόμενης οικονομίας που εισήγαγε η Νέα Δημοκρατίας ως κυβέρνηση, και από την άλλη, με τις δεσμεύσεις για εγκατάσταση σοσιαλισμού τρίτου δρόμου και στις άλλες διακηρύξεις του ΠΑΣΟΚ ως αξιωματικής αντιπολιτεύσεως το κράτος έγινε από ανταγωνιστικός έως εχθρικό προς την επιχειρηματικότητα. Επιπλέον η δημοκρατία τύποις και ουσία αντικαταστάθηκε από την κομματοκρατία. Η δημόσια διοίκηση με τις μεταρρυθμίσεις που εισήγαγε το ΠΑΣΟΚ το 1985 διαλύθηκε. Η δημοσιονομική πολιτική προσανατολίσθηκε κυρίως στη δημόσια κατανάλωση σε βάρος των επενδύσεων στις υποδομές. Οι συνολικές ιδιωτικές επενδύσεις ως ποσοστό του ΑΕΠ μπήκαν σε μακροχρόνια πτώση. Οι ξένες επιχειρήσεις άρχισαν να εγκαταλείπουν την Ελλάδα και οι ελληνικές επιχειρήσεις να φεύγουν και να εγκαθίστανται σε γειτονικές χώρες. Με άλλα λόγια μετά το 1974, όλοι οι θεσμικοί παράγοντες και οι μακροοικονομικές πολιτικές που πριν ευνοούσαν την οικονομική ανάπτυξη αντιστράφηκαν, ενώ η δημόσια διοίκηση και οι διαρθρωτικές πολιτικές που λειτουργούσαν ανέκαθεν επιβραδυντικά ενισχύθηκαν, από τις κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Μάλιστα μετά το 1984 προστέθηκε στους αρνητικούς παράγοντες και ο βαθμιαίος δασμολογικός αφοπλισμός έναντι χωρών της ΕΕ, η καθίζηση της οικονομικής ανάπτυξης έγινε μονόδρομος.
Στην πραγματικότητα η ελληνική οικονομία από το 1950 και μετά είχε προσανατολιστεί στις εισαγωγές. Η οικονομική ανάπτυξη μέσω των εισαγωγών, ένα τελείως σαθρό μοντέλο, ένα μοντέλο που δεν παράγει αλλά καταναλώνει. Δεν δημιουργήθηκαν όπως σε άλλες χώρες οικονομικές δομές πχ βαριά βιομηχανία που θα μπορούσε να δημιουργεί προϊόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας και υψηλής ανταγωνιστικότητας πχ μηχανήματα, αυτοκίνητα, τρακτερ, κλπ. Η μόνη βαριά βιομηχανία που αναπτύχθηκε ήταν η ναυτιλία και ο τουρισμός.
Άρα η οικονομία ήταν ανέκαθεν αδύναμη κλειστοφοβική με αμυντικό προσανατολισμό και βαθιές εξαρτήσεις από το πολιτικό σύστημα μέσω ενός κρατικοποιημένου τραπεζικού συστήματος.
Τα αίτια
Σε μια κλίμακα φθίνουσας σπουδαιότητας τα αίτια που μας οδήγησαν στην πτώχευση θα ήταν κάπως έτσι: Ασυνεπείς μεταβολές στους θεσμούς 40%, Διόγκωση και διάλυση της δημόσιας διοίκησης 20%. Ασυνεπείς οικονομικές πολιτικές 20%. Κλειστοφοβική και διαπλεκόμενη επιχειρηματικότητα 10%. Διεθνοποίηση 5%. Άλλοι παράγοντες 5%.
Το Σύνταγμα του 1975 ειδικά στο άρθρο 106 περιορίζει σημαντικά τα περιουσιακά δικαιώματα των Ελλήνων. Η χρήση του εν λόγω άρθρου έγινε για τη δήμευση της περιουσίας του Σ. Ανδρεάδη, η οποία περιλάμβανε δύο τράπεζες και 18 βιομηχανικούς ομίλους.
Unquote τέλος κειμένου.
Το αιτιολογικό ήταν αθέμιτος ανταγωνισμός και σχέση συγκοινωνούντων δοχείων τράπεζας και επιχειρήσεων. Στην πραγματικότητα αυτό ήταν η πρώτη πράξη του Κ. Καραμανλή που είχε ένα τεράστιο αποτέλεσμα στη καταστροφή της επιχειρηματικότητας. Ήταν η μεγαλύτερη κρατικοποίηση που έγινε ποτέ χωρίς λόγο σε έναν όμιλο υπόδειγμα λειτουργικότητας και αξιοκρατίας που τον διέλυσε και τον μετέτρεψε σε προβληματικές κρατικές επιχειρήσεις που βγάζανε συνεχώς ελλείμματα. Αυτό ήταν η αρχή του τέλους.
Η ένταξη στο ευρώ και οι συνέπειες
Η Ελλάδα μια χώρα χωρίς υποδομές μη ανταγωνιστική, με πελατειακή και συντεχνιακή αντίληψη, με αντιλήψεις αναξιοκρατικές, πελατοκεντρικές συντεχνιακές, με ευνοιοκρατία, με υπερτροφικό , μη παραγωγικό και μη λειτουργικό τον δημόσιο τομέα, εισήλθε στην νομισματική ένωση του ευρώ με στοιχεία οικονομικά που δεν ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα. Με τη είσοδο στο ευρώ το οποίο ήταν ένα ισχυρό νόμισμα που στην ουσία ήταν καλάθι των νομισμάτων των χωρών μελών της ευρωζώνης με ισχυρότερη συμμετοχή του γερμανικού μάρκου, μια οικονομία η οποία ήταν αδύνατη χωρίς υποδομές βρέθηκε στην ίδια περίπου κατάσταση που ήταν και άλλες πιο ισχυρές οικονομικά χώρες. Έτσι μπορούσε να δανείζεται με χαμηλά επιτόκια από τις αγορές. Αυτό είχε ως συνέπεια οι εκάστοτε κυβερνήσεις να σπαταλούν περισσότερα από τα έσοδα της χώρας ασκώντας μια κοινωνική πολιτική παροχών με τον σκοπό να ψηφίζονται από το εκλογικό σώμα. Η χώρα κατέληξε στο να καταναλώνει περισσότερα από όσα παρήγαγε. Η διαφορά καλύπτονταν με δάνεια.

Το άνοιγμα των συνόρων και η ελεύθερη διακίνηση αγαθών και υπηρεσιών συνετέλεσε στο να έρχονται στην Ελλάδα βιομηχανικά αγαθά που παράγονταν σε ανεπτυγμένες βιομηχανικά χώρες όπως Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία και να αγοράζονται από τον κόσμο.
Αυτό λίγο πολύ γίνονταν στο πλαίσιο της κοινής ευρωπαϊκής αγοράς, της απελευθέρωσης των περιορισμών στην διακίνηση μετρητών και εμπορευμάτων. Αυτό είχε ως συνέπεια τα εμπορικά ισοζύγια των κρατών με ισχυρότερη οικονομία και βιομηχανική παραγωγή να γίνονται πλεονασματικά ενώ των πιο αδύνατων χωρών που κάνανε τις περισσότερες εισαγωγές καθίσταντο ελλειμματικά, Το πλεόνασμα της Γερμανίας που παράγει προϊόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας ήταν έλλειμμα της Ελλάδας, μιας χώρας κατά βάση γεωργικής με παραγωγή χαμηλής προστιθέμενης αξίας. Αυτό συνέβη σε πολύ μικρότερο βέβαια βαθμό και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Έτσι η χώρα δανείζονταν για να καλύπτει τα ελλείμματα που συσσωρεύονταν διαχρονικά από την διαφορά εσόδων εξόδων. Το εμπορικό ισοζύγιο ήταν μόνιμα ελλειμματικό. Το 1974 μετά την πτώση της ΧΟΥΝΤΑΣ το χρέος της Ελλάδος ως ποσοστό του ΑΕΠ ήταν στο 20%. Είχε προηγηθεί μια περίοδος ανάπτυξης κατά την διάρκεια της δικτατορίας που έτρεχε σε ποσοστά 5-7,%.
Όταν ανέλαβε η πρώτη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση Καραμανλή το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν η κρατικοποίηση του ομίλου Ανδρεάδη που περιλάμβανε τράπεζα Εμπορική, Ναυπηγεία, Ηλεκτρικούς σιδηροδρόμους. Η αιτιολογία ήταν αθέμιτος ανταγωνισμός και σχέση συγκοινωνούντων δοχείων τράπεζας επιχειρήσεων ( δανειοδοτήσεις των θυγατρικών Ανδρεάδη από την Τράπεζα). Όμως το συγκρότημα αυτό ήταν μια παραγωγική μονάδα που έτρεχε πολύ καλά. Όταν κρατικοποιήθηκε μεταβλήθηκε σε μια κρατική επιχείρηση με κακοδιοίκηση, ευνοιοκρατία, και μη παραγωγική και ελλειμματική. Έπειτα κρατικοποιήθηκαν και άλλες μονάδες παραγωγικές. Φτάσαμε στην περίοδο του ΠΑΣΟΚ από το 1981 όπου φτιάχτηκε ο Οργανισμός Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων όπου υπάγονταν δήθεν για εξυγίανση οι προβληματικές επιχειρήσεις και στην πραγματικότητα γίνονταν οχήματα βολέματος ημετέρων και συνέχιζαν να βγάζουν ελλείματα.
Επιπλέον δε, υπήρξαν μεγάλες παροχές προς τον λαό με σημαντικές αυξήσεις μισθών και συντάξεων. Υπήρξαν πολλοί διορισμοί ημετέρων στο δημόσιο και στο ευρύτερο δημόσιο και στις κρατικές τράπεζες και στις ΔΕΚΟ. Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκε ένα μοντέλο κράτους και οικονομίας μη παραγωγικό και αναξιοκρατικό το οποίο έβγαζε συνέχεια ελλείμματα. Το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ εξελίχθηκε σταδιακά στο 120%.
Ας εξετάσουμε όμως πως δουλεύει το σύστημα δανεισμού κρατών.
Έχουν ληφθεί στοιχεία από άρθρο του Άγη Βερούτη στο Capital.gr
Τα κράτη δανείζονται εκδίδοντας ομόλογα.
Μια τράπεζα της Ευρώπης με αξιολόγηση ΑΑΑ αγοράζει 1 δις ευρώ ΟΕΔ. Εάν η αξιολόγησή της είναι ΑΑΑ χρειάζεται να έχει περίπου το 5% της κεφαλαιακής κάλυψης από ίδια διαθέσιμα και δανείζεται το υπόλοιπο 95% ενεχυριάζοντας τα ομόλογα στην ΕΚΤ.
Αγοράζει λοιπόν 1 δις ΟΕΔ με 50 εκ δικά της χρήματα. Η ΕΚΤ βάζει τα υπόλοιπα 950 εκ με την ενεχυρίαση του τίτλου από την τράπεζα. Η Ελληνική Κυβέρνηση παίρνει 1 δις με την υποχρέωση να πληρώνει το βασικό επιτόκιο συν ένα σπρεντ . Τα 950 εκ είναι αέρας κοπανιστός και αυτό γίνεται μέσω λογιστικών εγγραφών στην εκάστοτε κεντρική τράπεζα.
Το σπρεντ είναι αυτό που μένει στην τράπεζα, αν υποθέσουμε ότι είναι 1,5% από εκείνο των Ομολόγων Γερμανικού Δημοσίου, το κέρδος της τράπεζας είναι 15 εκατομμύρια ετησίως από τόκους ΟΕΔ με ίδια κεφάλαια 50εκ, ή 30% απόδοση.
Ανάλογα με την μόχλευση, τόσο μεγαλύτερα κέρδη, αν πχ μια γερμανική τράπεζα έχει μόχλευση πάνω από την επιτρεπόμενη (9:1) πχ DB που βρίσκεται περίπου 50:1, τότε με 20 εκατομμύρια μπορεί να βγάλει 15 εκ το χρόνο.
Η τότε ελληνική κυβέρνηση ήταν του Γεωργίου Παπανδρέου. Ο άνθρωπος έκανε τραγικά σφάλματα. Η τότε κυβέρνηση του Κ.Καραμανλή του πάσαρε μια καυτή πατάτα του χρέους. Η ΝΔ υπολόγιζε το δημόσιο έλλειμμα στο 6% του ΑΕΠ, τελικώς μετά από έρευνα έφτασε στο 14,5%. Τώρα νυν στατιστικά ήταν ψεύτικα. Ή τα παλιότερα;
Εποχή 2009 παραδέχεται την κατάσταση ο τίμιος πλην αγαθός Γιωργάκης και λέει παιδιά έχω πρόβλημα. Τα ΟΕΔ πάνε στα τάρταρα.
Η καλή τράπεζα με το ΑΑΑ κινδυνεύει να χάσει τα 950 εκ που δανείστηκε οπότε θα πρέπει να κάνει ανακεφαλαιοποίηση με λεφτά των φορολογουμένων του κράτους της.
Ο Καλός άνθρωπος και αγαθός Γιωργάκης που δεν είχε ακόμη καταλάβει την κατάσταση, πιστός στις αρχές του και στις αρχές της Ελλάδας που πάντοτε ήταν τίμια ζητάει δάνεια από την τρόικα για να πληρώσει την τράπεζα στο ακέραιο. Δεν σκέφτηκε να κάνει στάση πληρωμών προς τους ιδιώτες ομολογιούχους. Με τον δανεισμό από τις χώρες της Ευρώπης πλέον οφείλουμε σε αυτές.
Έτσι το ιδιωτικό χρέος έγινε διακρατικό με αγγλικό δίκαιο.
Η χώρα βρέθηκε σε πολύ δυσμενέστερη κατάσταση διότι οφείλουμε πλέον στις χώρες της Ευρώπης. Έτσι σώθηκαν οι τράπεζες και το τραπεζικό πιστωτικό σύστημα. Αυτό που συνέβη δεν έχει προηγούμενο. Μια χώρα που είχε τη δυνατότητα να κάνει παύση πληρωμών και να διαπραγματευθεί ένα χρέος περίπου 310 δις ζητώντας απομείωση και καλυτερεύοντας σημαντικά της θέση της, φόρτωσε το χρέος αυτό στις πλάτες του λαού της και για τις μελλοντικές γενεές.
Στην ιδιωτική οικονομία, στην οικονομία των αγορών, υπάρχει ο δανειστής και ο δανειζόμενος. Η Ελλάδα ως δανειζόμενη ξεπέρασε κατά πολύ το όριο ασφαλείας, την ευθύνη όμως την είχαν και οι δανειστές που δάνειζαν σε υπερβολικό βαθμό χωρίς να σκέπτονται πως ο δανειζόμενος θα μπορούσε να επιστρέψει τα δάνεια. Βλέπανε τα στατιστικά μαγειρεμένα ή όχι, και δεν εξέταζαν περαιτέρω τα πράγματα. Τους συνέφερε, πουλάγανε τα προϊόντα τους και το πολεμικό υλικό και αυτό συντελούσε στην ανάπτυξη των οικονομιών τους.
Το σωστό και δίκαιο είναι σε ένα δάνειο που δεν είναι δυνατόν να αποπληρωθεί να αναλάβουν την ευθύνη και ο δανειστής και ο δανειζόμενος και να καταλήξουν σε μια συμφωνία με κούρεμα της ονομαστικής αξίας του δανείου. Αυτό συμφέρει και τις δύο πλευρές διότι εάν δεν υπάρξει συμφωνία τι μπορεί να κάνει ο δανειστής, να μας πάει στα δικαστήρια, συνήθως η πάγια πρακτικής τις περιπτώσεις αυτές είναι η δικαίωση των κρατών λόγω του ότι δεν γίνεται γενικώς αποδεκτό να εξαθλιώνονται οι λαοί για να πάρουν οι δανειστές τα λεφτά τους τα οποία προέρχονται από επενδύσεις.
Αλλά ας εξετάσουμε τι μας έδωσαν οι ευρωπαϊκές χώρες; Πως μας έδωσαν τα χρήματα των μνημονίων 1 & 2; Μα με παροχή εγγυήσεων. Πως γίνεται αυτό; Με λογιστικές εγγραφές, τι δουλειά αυτή έκανε ο ESM το χρέος από απαίτηση των ιδιωτικών τραπεζών έγιναν απαίτηση προς τον ESM τον μηχανισμό στήριξης που δημιουργήθηκε από τις εγγυήσεις των ευρωπαϊκών κρατών. Τα ευρωπαϊκά κράτη δεν έδωσαν χρήμα, όπως δίνει η τράπεζα, εγγυήσεις δώσανε και κόψανε κάποιες λογιστικές εγγραφές, δεν στερήθηκαν ρευστότητας για να τη δώσουνε σαν δάνειο. Πίστη δώσανε, ήτοι υπόσχεση ότι αναλαμβάνουν τα χρέη της Ελλάδος.
Ο τρόπος που δουλεύουν οι κεντρικές τράπεζες είναι να κάνουν απλά μια μεταφορά χρημάτων από ένα λογαριασμό σε έναν άλλο με το πάτημα ενός κουμπιού στο σύστημα του κομπιούτερ.
Τι υποχρεώσεις όμως ανέλαβε η Ελλάδα; Υπέγραψε το μνημόνιο 1 & 2 αναλαμβάνοντας δεσμεύσεις δημοσιονομικής προσαρμογής και μεταρρυθμίσεων. Με λίγα λόγια να ξοδεύουμε κάτι τις λιγότερα από αυτά που εισπράττουμε για να πληρώνουμε τις τοκοχρεωλυτικές δόσεις των δανείων. Εάν λοιπόν βγάζουμε ένα ποσό Α να ξοδεύουμε Α-1 ώστε η μια μονάδα να διατίθεται για την πληρωμή των τοκοχρεωλυσίων. Είναι γνωστό ότι τα κρατικά χρέη ποτέ δεν αποπληρώνονται, απλά ανακυκλώνονται.
Ας δούμε όμως και ένα άλλο έγκλημα που έγινε σεις βάρος του ελληνικού λαού:
Πως η Ευρωπαϊκή Τράπεζα έδεσε χειροπόδαρα την Ελλάδα.
Από άρθρο στο capital του Γιάνη Σιάτρα
Μεταξύ του 201-2011 αγοράστηκαν ομόλογα συνολικού ύψους 75 δις λήξεως από το 2012-2016 τα οποία ξαλάφρωσαν τα χαρτοφυλάκια των ξένων τραπεζών και μείωσαν τον κίνδυνο για τα τραπεζικά συστήματα των χωρών τους. Τα ομόλογα αυτά δεν κουρεύτηκαν στο PSI και κατέληξαν να είναι σήμερα όπλο πίεσης των δανειστών προς την χώρα μας. Ας το δούμε πως:
Στις 10 Μαϊου 2010 τέθηκε σε λειτουργία ο μηχανισμός στήριξης που δημιούργησαν το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, και η ΕΕ για τη δανειοδότηση της χώρας. Την ίδια ημέρα, χωρίς καμιά προηγούμενη ένδειξη , η προειδοποίηση, η ΕΚΤ ανακοίνωσε την έναρξη της λειτουργίας του Προγράμματος Αγορών Τίτλων. (Securities Market Programme). Με το πρόγραμμα αυτό, η ΕΚΤ θα μπορούσε να αγοράζει ομόλογα κρατών μελών της ευρωζώνης για διασφαλίζει την ρευστότητα στα τμήματα εκείνα της αγοράς τα οποία δυσλειτουργούν, όπως ανακοινώθηκε. Από πολλούς καταγγέλθηκε η ενέργεια αυτή ως παραβιάζουσα το καταστατικό της το οποίο απαγορεύει την οποιαδήποτε μορφή χρηματοδότησης δημοσιονομικών ελλειμμάτων ή τη συμμετοχή της σε αναδιάρθρωση χρέους κρατών μελών του ευρωσυστήματος.
Την εποχή εκείνη η ελληνική κρίση συνιστούσε το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ευρώπης. Μια άτακτη χρεοκοπία της Ελλάδος θα προκαλούσε τεράστια βλάβη στο ευρωπαϊκο τραπεζικό σύστημα αφού οι ευρωπαϊκές τράπεζες διακρατούσαν το 80% του ελληνικού χρέους που τότε έφτανε τα 310 δις.
Την εποχή εκείνη ήταν γνωστό ότι οι τράπεζες ξεφόρτωναν στην ΕΚΤ τα ελληνικά ομόλογα. Όλος ο τύπος με αυτό ασχολούνταν. Οι γαλλικές τράπεζες που τότε είχαν πολλά ελληνικά ομόλογα ξεφόρτωναν σε τιμές τεχνηέντως κρατημένες ψηλά ώστε να μη έχουν ζημιές και να καθαρίσουν τους ισολογισμούς τους. Αυτά έγραφε το Der Spiegel. Η γερμανική εφημερίδα Handelsblat στις 29/6/2010 ανέφερε ότι με τις παρεμβάσεις της η ΕΚΤ αποφεύγονται οι μεγάλες απώλειες για τις τράπεζες αφού τα ομόλογά τους απορροφώνται άμεσα σε καλές τιμές.
Μήπως λοιπόν το πρόγραμμα αυτό έγινε για να υπάρξει ένας αγοραστής με απύθμενη ρευστότητα που αν απορροφήσει γρήγορα και σε υψηλές τιμές τα ομόλογα των ευρωπαϊκών τραπεζών;
Την πρώτη εβδομάδα εφαρμογής του προγράμματος η ΕΚΤ αγόρασε ομόλογα ύψους 16,5 δις και η παρέμβαση αυτή ώθησε τις τιμές προς τα πάνω.
Με τον τρόπο αυτό οι ευρωπαϊκές τράπεζες ξεφορτώθηκαν ομόλογα αξίας δεκάδων δις ευρώ, σε πολύ καλύτερες τιμές, μειώνοντας έτσι τις ζημιές τους ( και βεβαίως αποφεύγοντας το κούρεμα που έγινε ενάμιση χρόνο μετά).
Έτσι σώθηκε το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.
Αντίθετα οι ελληνικές τράπεζες δεν εκμεταλεύτηκαν την ευκαιρία να πουλήσουν τα δικά τους ομόλογα στην ΕΚΤ και μάλιστα σε υψηλές τιμές. Αντίθετα, καθ’ όλο το διάστημα της κρίσης αγόραζαν ελληνικά ομόλογα, υπογράφοντας την δική τους καταδίκη, αλλά και την αύξηση του χρέους της χώρας. Οι ελληνικές τράπεζες αύξησαν τις θέσεις στους σε ελληνικά ομόλογα, από 20 δις στις αρχές του 2009 σε περίπου 48 δις το 2011.
Υπολογίζεται ότι, με το πρόγραμμα αυτό, η ΕΚΤ αγόρασε ομόλογα συνολικής ονομαστικής αξίας 70-75 δις διαθέτοντας περίπου 50 δις.
Μετά από συμφωνία με την ελληνική κυβέρνηση και την ψήφιση του νόμου 4050/2012 24/2/2012 τα ομόλογα που αγόρασε η ΕΚΤ δεν κουρεύτηκαν στο PSI κούρεμα του Μαρτίου 2012. Από την εξέλιξη αυτή, το ελληνικό δημόσιο, έχασε τουλάχιστον 37,4 δις αφού αν αυτά το ομόλογα των 70-75 δις έμεναν στους αρχικούς κατόχους τους ( ξένες τράπεζες) θα κουρεύονταν σε ποσοστό 53,5%.
Τα ομόλογα αυτά τα κρατά η ΕΚΤ και οι κεντρικές τράπεζες του ευρωσυστήματος και η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να καταβάλλει κανονικά τους τόκους τους που υπολογίζονται με επιτόκιο που είχαν στην έκδοσή τους 4,5-6,2%.
Από τα αρχικά ομόλογα των 75 δις, έχουν απομείνει περίπου 27,2 δις. Στα ομόλογα αυτά, μόνον η διαφορά του επιτοκίου ( αυτό που φέρουν τα ομόλογα σε σχέση με αυτό που πληρώνει σήμερα η χώρα μας στους δανειστές), η Ελλάδα χάνει περίπου 700 εκ ευρώ κάθε χρόνο, ενώ οι απώλειες ήταν πολύ μεγαλύτερες στο παρελθόν όταν τα ομόλογα ήταν περισσότερα.
Έτσι λοιπόν το χρέος της Ελλάδας προς ιδιώτες επενδυτές PSI Private sector involvement έγινε OSI Official Sector Involvement χρέος προς το δημόσιο τομέα. (ΕΚΤ και Κεντρικές Τράπεζες των χωρών μελών κρατών).
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για να διασώσει τις ευρωπαϊκές τράπεζες επενέβη στις αγορές και αγόρασε ελληνικά ομόλογα. Και στη συνέχεια επέβαλε στην τότε ελληνική κυβέρνηση (Πρωθυπουργός Λ. Παπαδήμος και ΥΠΟΙΚ Ευαγ. Βενιζέλος) να μη κουρευτούν. Παράλληλα δε, τον διάστημα που αγόραζε η ΕΚΤ τα ομόλογα των ιδιωτικών τραπεζών αγόραζαν και οι ελληνικές τράπεζες.
Αυτή είναι μια ιστορία υποτέλειας, ντροπής, τα αποτελέσματα της οποίας θα ταλαιπωρούν την χώρα για πολλές δεκαετίες.
Αυτούς του πολιτικούς πληρώνουμε και θα πληρώνουμε, όλη αυτή η συμπαιγνία των Ευρωπαίων με τους Έλληνες πολιτικούς εις βάρος του ελληνικού λαού.

[troian]

[KOSTAS GIAVASOGLOU]