Θ.ΒοήθειαςΘ.Βοήθειας   ΑναζήτησηΑναζήτηση   Εγγεγραμμένα μέληΕγγεγραμμένα μέλη   Ομάδες ΧρηστώνΟμάδες Χρηστών  ΕγγραφήΕγγραφή  ΠροφίλΠροφίλ 
Συνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σαςΣυνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σας   ΣύνδεσηΣύνδεση 

Η Δημοκρατία από το Απόσπασμα στο Ιατρείο κατά το έτος 2013
Μετάβαση στη σελίδα Προηγούμενο  1, 2, 3 ... 75, 76, 77
 
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Συζητήσεις για Θέματα
Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας :: Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας  
Συγγραφέας Μήνυμα
Bugman
Πρύτανης


Εγγραφή: 03 Ιούλ 2003
Δημοσιεύσεις: 13585
Τόπος: Καλλιθέα

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Δεκ 28, 2013 8:13 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Δεξιός ασπασμός; Χμ...όπως και να έχει το ίδιο είναι...
Χρόνια Πολλά και Καλά...(γιατί πολλά μπορεί να είναι και στην φυλακή...και εκεί δεν είναι καλά...εκτός και αν όλη η Ελλάδα γίνει μια φυλακή...και η απομάκρυνση από αυτήν απαγορευθεί...)

Σήμερα οι Πρεβεζάνοι είχαν την τιμή να δείξουν πόσο αντιφασίστες είναι. Όχι, δεν πρόκειται για το ΟΧΙ του '40, ούτε για κάποιο κάλεσμα για να παράσχουν την βοήθειά τους. Βασικό σύνθημα ήταν όχι στο φασισμό και στη φτώχεια...Με μπέρδεψε αυτό το σύνθημα. Για το πρώτο φυσικό ήταν αφού την Χ.Α. που εγκαινίασε ένα ναό της δημοκρατίας, βλέπε εκλογικό κέντρο....ανοιχτό στον καθένα για ενημέρωση και διάλογο, τι το πιο δημοκρατικό, την έχουν όμως στα μαύρα κατάστιχά τους ως το κόμμα των Νεοναζί, των νοσταλγών του Χίτλερ, ενός εθνικοσοσιαλισμού των Αρίων που τελικώς πραγματεύεται μια ουτοπία, μια κοινωνία ανθρώπων ρομπότ, υπό έναν αρχηγό, για έναν αρχηγό, μια χώρα...κ.ο.κ.
Φυσικά ένα τέτοιο κόμμα μια εποχή όπου όλα τα κόμματα του δικομματισμού έχουν πάθει πανωλεθρία, όπου μαζί δεν πιάνουν ούτε εικοσιπέντε τοις εκατό, είναι κόκκινο πανί. Ποια ιδεολογία να περπατήσει όταν το μνημόνιο είναι αναλυτικότατο και δείχνει το τι πρέπει να γίνει και το πώς δεν είναι με φούμαρα αλλά με αιτιολογημένες απαντήσεις, διαφορετικά δεν γίνονται δεκτές! Σίγουρα όμως όλος ο δικομματισμός έχει κάτι κοινό...δεν είναι φασίστες. Γιατί οι φασίστες ως δια μαγείας είναι ότι απέμεινε από τους Απριλιανούς συν τα τσιράκια τους με τους απόγονούς τους, ένα 0,3 τοις εκατό. Όμως ο Έλληνας είναι διαόλου κάλτσα και πριμοδότησε τους χρυσαυγίτες...και τώρα πώς γίνεται να τους συγκρατήσουμε; Πρέπει λοιπόν να τους ενοχοποιήσουν ως υποστηρικτές εγκληματιών. Και με αυτή την ιδέα έκαναν πάλι τον Έλληνα, που σαν διαόλου κάλτσα πονηρεύεται....να σκεφτεί πως τα δεινά του είναι αποτελέσματα εγκληματιών και ότι εκμεταλλεύτηκαν το φιλότιμό του, την καλοσύνη του και τον θαυμασμό του σε ονόματα που είχαν ιστορία.
Κάθε μέρα που περνάει πέφτει ακόμα περισσότερο ο Έλληνας, ανακαλύπτοντας ότι τον έχουν και πάλι γραμμένο, ότι και πάλι τον εκμεταλλεύτηκαν, ότι και πάλι του μεταβίβασαν το πρόβλημα άτομα που από θέσεις επίλεκτες μέσα στην κοινωνία, έβγαλαν χρήματα, θησαύρισαν, και μάλιστα του λένε πως "το άξιζαν". Η καταξίωση εμφανίζεται με τις καταθέσεις ευρώ ή και δολαρίων...

Και έρχονται λοιπόν οι φίλοι μας αριστεροί που τόσα χρόνια ξέχασαν να μιλήσουν για τον άκρατο δανεισμό του κράτους, παρά το μόνο που έλεγαν είναι...φέρε, φέρε, δώσε, δώσε, ακολούθα πρόβατο Έλληνα, και μόλις βλέπουν να μπαίνουν Χρυσαυγίτες μέσα στα συνδικάτα...να ζητούν δυναμικές κινήσεις...έχασαν την μπάλα και έκαναν τα αδύνατα δυνατά να φέρουν την σύγκρουση και τις συνέπειες από αυτές. Δεν συγκρούστηκαν με τους συνδικαλιστές των παχυλών λογαριασμών τραπεζών....Ούτε με τους υπεύθυνους της κάθε κυβερνητικής οικονομικής πολιτικής, ειδικά στο τελευταίο...με ένα "καταψηφίζω" έβγαζαν την ουρά τους απ΄έξω. Αποφάσισαν να τσακίσουν τον φασισμό, γιατί αποφάσισαν πως για να μείνουν στα πράγματα πρέπει να φαίνονται ήρωες. Επειδή οι χρυσαυγίτες το έπαιζαν ήρωες...οι αριστεροί πίστεψαν πως ο κόσμος ψήφισε λάθος ήρωες..έπρεπε να ψηφίσουν τους αριστερούς, αντιφα ήρωες.

Μαζεύτηκαν λοιπόν όλοι οι ήρωες της Πρέβεζας, και άλλων λοιπών περιοχών που μας έκαναν την τιμή να παραβρεθούν, και δήλωσαν πόσο μάγκες είναι, και μάλιστα κάποιοι από αυτούς, νευρικοί μάλλον, έριξαν και μερικά μπουκάλια νερού με στόμφο και μόνος προς τα αγαπητά κατά τα άλλα όργανα της τάξεως με τα άσπρα κράνη και τις ασπίδες.

Στον άλλο μαχαλά, μαζεύτηκαν οι Χρυσαυγίτες, με εμβατήρια που μάλλον θύμιζαν ταινία του Tex Avery. Πάντως σημασία έχει για μένα ότι ένα πολιτικό γραφείο είναι ναός δημοκρατίας και όχι γιάφκα εγκληματικής οργάνωσης. Θυμάμαι εντεκάχρονος να μπαίνω σε γραφεία της Συμμαχίας για να πάρω υλικό να διαβάσω...Για όποιους δεν το γνωρίζουν το 77 υπό τον κ. Ηλιού υπήρχε μια Συμμαχία Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων, το οποίο πήρε 2,72%. Έλειπε μερικά δέκατα των τροτσκιστών και άλλων επαναστατών, βλέπε τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Συνάμα τότε το ΠΑΣΟΚ πήρε 25% ένα συν 11% από τις εκλογές του 74. Για όποιους δεν ξέρουν η Εθνική Παράταξη πήρε ένα 6,82% και μόλις 5 έδρες!

Κάποτε υπήρχε μια Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση....σήμερα έρχεται φουριόζος ένας Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς....Όλο ριζοσπαστικά πράγματα δηλαδή θα βλέπουμε...Τότε την δεξιά ΕΡΕ και σήμερα τον αριστερό ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι τυχαία τα πράγματα..Τότε η μετανάστευση ήταν κανόνας, όπως γίνεται και σήμερα...Μόνο που τότε έφευγαν σχεδόν οι πάντες ενώ τώρα φεύγει η νεολαία...και μάλιστα το 89% αυτών πτυχιούχοι! Η ΕΡΕ κατάφερε σε δέκα χρόνια να φέρει την Δικτατορία...Τι μπορεί να μας φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ σε δέκα χρόνια; Μάλλον δεν προλαβαίνει να πιάσει τα δέκα χρόνια. Όπως ο ΓΑΠ δεν μπόρεσε να πιάσει τα δύο! Ο ΓΑΠ που υποστήριζε ότι ο Καραμανλής ήταν επικίνδυνος, αλλά δεν μας έλεγε γιατί, και μόλις έπιασε την πρωθυπουργία έγινε ο τύπος με το εξάσφαιρο...(αν θυμάται κανείς τα γεγονότα, και ειδικά τότε με το εξάσφαιρο στο τραπέζι που και καλά με λάθος χειρισμό θα χτύπαγε την Ε.Ε.).
_________________
Σκορπίστε γνώση, μαζέψτε χαρά!

Η γνώση δεν μπορεί να πουληθεί: Γιατί ενώ κάθε εμπόρευμα μπορεί να επιστραφεί, η γνώση δεν μπορεί να επιστραφεί!
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
spyros
Πρύτανης


Εγγραφή: 21 Αύγ 2008
Δημοσιεύσεις: 3896
Τόπος: Μακεδονία

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Δεκ 29, 2013 12:41 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Όλα αυτά τα χρόνια μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι σε κάθε ψηφοφορία προϋπολογισμού, η βουλή θύμιζε τα μαρμαρένια αλώνια, εκτός από μια αξιέπαινη ανακωχή στον προϋπολογισμό του υπουργείου εθνικής αμύνης. Βέβαια μετά τις τελευταίες αποκαλύψεις για τις διακομματικές μίζες στα εξοπλιστικά, όλα πλέον φαίνονται λογικά και οι αυτοαποκαλούμενοι αριστεροί και προοδευτικοί ανθρωπιστές του κοινοβουλίου, μας επιβεβαίωσαν με πανηγυρικό τρόπο μια αρχαία αλήθεια: Κανένας πολιτικός δεν μπορεί να υπηρετεί ταυτόχρονα δύο Κυρίους: Τον Πολίτη και τον Μαμμωνά.
_________________
Μανή, Θεκέλ, Φάρες.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Bugman
Πρύτανης


Εγγραφή: 03 Ιούλ 2003
Δημοσιεύσεις: 13585
Τόπος: Καλλιθέα

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Δεκ 29, 2013 9:58 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Σωστός!
_________________
Σκορπίστε γνώση, μαζέψτε χαρά!

Η γνώση δεν μπορεί να πουληθεί: Γιατί ενώ κάθε εμπόρευμα μπορεί να επιστραφεί, η γνώση δεν μπορεί να επιστραφεί!
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
MARIA
Πρύτανης


Εγγραφή: 27 Δεκ 2006
Δημοσιεύσεις: 6835
Τόπος: ΑΘΗΝΑ

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Δεκ 30, 2013 1:08 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

τα είπες όλα ΣΠΥΡΟ σε μια παράγραφο Smile
_________________
Ο σκοπός της φύσης δεν είναι η διαιώνιση του ανθρώπινου είδους αλλά η διασφάλιση της βιοποικιλότητας των ειδών
Θεόφραστος
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
gianiss
Πρύτανης


Εγγραφή: 18 Ιούλ 2011
Δημοσιεύσεις: 6073

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Δεκ 30, 2013 1:54 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

spyros έγραψε:
Όλα αυτά τα χρόνια μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι σε κάθε ψηφοφορία προϋπολογισμού, η βουλή θύμιζε τα μαρμαρένια αλώνια, εκτός από μια αξιέπαινη ανακωχή στον προϋπολογισμό του υπουργείου εθνικής αμύνης. Βέβαια μετά τις τελευταίες αποκαλύψεις για τις διακομματικές μίζες στα εξοπλιστικά, όλα πλέον φαίνονται λογικά και οι αυτοαποκαλούμενοι αριστεροί και προοδευτικοί ανθρωπιστές του κοινοβουλίου, μας επιβεβαίωσαν με πανηγυρικό τρόπο μια αρχαία αλήθεια: Κανένας πολιτικός δεν μπορεί να υπηρετεί ταυτόχρονα δύο Κυρίους: Τον Πολίτη και τον Μαμμωνά.




Όλοι κάτι λέγανε ,
και ο “παπάς” το .... κύριε ελέησον

Μα τι άλλο θα μπορούσε άλλωστε να ψελλίσει?


.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Pflegeleicht
Πρύτανης


Εγγραφή: 01 Σεπ 2013
Δημοσιεύσεις: 1399

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Ιαν 13, 2014 5:31 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη




Ο δρόμος προς την δουλεία...

Ο δρόμος προς τη δουλεία (The Road to Serfdom) είναι ενδεχομένως το αντιπροσωπευτικότερο βιβλίο των ιδεών του φιλελευθερισμού το οποίο κυκλοφόρησε το 1944. Ο Φρίντριχ Χάγιεκ, αποτέλεσε τον περασμένο αιώνα τον αντιπροσωπευτικότερο εκφραστή των απόψεων της φιλελεύθερης σχολής, πολύ πριν ο Φρίντμαν διατυπώσει την νεοφιλελεύθερη προσαρμογή στα δεδομένα της μετά τη χρεοκοπία του μεταπολεμικού Κεϋνσιανισμού τη δεκαετία του ’70.

Το πλέον ενδιαφέρον στοιχείο του βιβλίου είναι η εκτίμηση πως μεταξύ δημοκρατικού σοσιαλισμού μιας κεντρικά σχεδιαζόμενης οικονομίας και του ολοκληρωτικού κομμουνισμού η διαφορά είναι μικρή καθώς αμφότερα στηρίζουν την λειτουργεία τους στο πλάνο της κεντρικής διοίκησης που εφαρμόζει μια κρατική γραφειοκρατία προνοώντας πρωτίστως για το ίδιον όφελος.

Ο καθηγητής Δημήτρης Δημητράκος έγραφε προ ημερών πως: «…ένας από τους λίγους συγγραφείς που το εκτίμησε ήταν ο σοσιαλιστής συγγραφέας George Orwell (1903-50). Ο Orwell εντυπωσιάστηκε από το μήνυμα του Hayek, που είχε φανεί ακραίο στους συγχρόνους του, και αυτό ήταν ότι δεν υπάρχει σινικό τείχος μεταξύ δημοκρατικού σοσιαλισμού και ολοκληρωτικού κομμουνισμού από τη στιγμή που και στα δύο επιβάλλεται ο κεντρικός οικονομικός σχεδιασμός από το κράτος.

Αλλωστε, το κοινό αυτό σημείο ήταν αποδεκτό από τους σοσιαλιστές της εποχής. Το 1945 η κυβέρνηση των Εργατικών στην Αγγλία είχε ενσωματώσει στο πρόγραμμά της την ιδέα του ελέγχου όλης της οικονομίας, εφόσον θα είχε καταλάβει τις «δεσπόζουσες κορυφές» της. Αυτό ακριβώς είχε εξαγγείλει ο Λένιν υποστηρίζοντας τη ΝΕΠ («Νέα Οικονομική Πολιτική») στο Δ΄ Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς το 1922. Και στις δύο περιπτώσεις προϋποτίθεται η παναρμοδιότητα της πολιτικής εξουσίας και η οιονεί παντογνωσία των πολιτικών. Αυτή τη «μοιραία έπαρση» εκθέτει ο Hayek στον «Δρόμο προς τη δουλεία» και την καταδικάζει με τον πιο σθεναρό τρόπο...».

Κατά το συγγραφέα όταν τα κράτος επεμβαίνει μερικώς στην οικονομία, στο όνομα του «δημοσίου συμφέροντος», γίνεται αναπόφευκτη η διαφθορά αυτών που ασκούν την εξουσία. Διότι, απλώς, οι γραφειοκρατικές εξουσίες δεν προσελκύουν ανθρώπους αγγελικά πλασμένους.

Προσελκύουν άτομα που κατά κανόνα θέλουν να εξουσιάζουν τις ζωές των άλλων. Γι αυτό στις επιλογές τους προτεραιότητα έχουν πάντα οι φίλοι τους. Διψούν για εξουσία. Πρόκειται για το φαινόμενο του πελατειακού καπιταλισμού, που δεν πρέπει να τον συγχέουμε με τον πραγματικό καπιταλισμό.

Κατά τον Φ.Α. Χάγιεκ, στον πελατειακό καπιταλισμό η τάξη αναδύεται μόνον από πάνω προς τα κάτω και όχι από κάτω προς τα πάνω. Έτσι, η πολιτική εξουσία έχει τον σχεδόν απόλυτο έλεγχο της διαθέσεως των πόρων, γεγονός που πλήττει άμεσα τις δυνατότητες ελεύθερων ατομικών αποφάσεων. Ακόμα χειρότερα, εμποδίζεται η ελεύθερη επιλογή και η δυνατότητα συνεργασιών εν ελευθερία.

Αυτά έγραφε πριν 72 ακριβώς χρόνια ο Φ.Α. Χάγιεκ και το 2007 οι απόψεις του επιβεβαιώθηκαν μέχρι κεραίας, με τον πλέον δραματικό τρόπο. Διότι, γι αυτά που σήμερα πολλοί οικονομολόγοι κατηγορούν την οικονομία της αγοράς, που ουδέποτε υπήρξε σε γνήσια μορφή στην ανθρώπινη ιστορία, στην ουσία είναι μια βαθειά κρίση του κεϋνσιανού νομισματικού μοντέλου, το οποίο, μέσα από την νομισματική και πιστωτική επέκτασή του, κυρίως στις ΗΠΑ, αποσταθεροποίησε το παγκόσμιο νομισματικό σύστημα.

Το βιβλίο κυκλοφόρησε πρόσφατα στα ελληνικά από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος...


Πηγή:www.capital.gr
_________________
Ο ρομαντισμός δεν βρίσκεται ούτε στην επιλογή του θέματος ούτε στην ακριβή αλήθεια, αλλά περισσότερο σε έναν τρόπο να αισθάνεσαι τον κόσμο [Charles Baudelaire]

Truth springs from argument amongst friends
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Pflegeleicht
Πρύτανης


Εγγραφή: 01 Σεπ 2013
Δημοσιεύσεις: 1399

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Ιαν 15, 2014 4:34 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη




ο Δαντόν πριν τον αποκεφαλίσουν :

«Τα βήματα της ανθρώπινης ιστορίας είναι οι ταφόπετρες των ρομαντικών»
_________________
Ο ρομαντισμός δεν βρίσκεται ούτε στην επιλογή του θέματος ούτε στην ακριβή αλήθεια, αλλά περισσότερο σε έναν τρόπο να αισθάνεσαι τον κόσμο [Charles Baudelaire]

Truth springs from argument amongst friends
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
gianiss
Πρύτανης


Εγγραφή: 18 Ιούλ 2011
Δημοσιεύσεις: 6073

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Ιαν 16, 2014 3:30 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Παράθεση:
Pflegeleicht

Κατά το συγγραφέα όταν τα κράτος επεμβαίνει μερικώς στην οικονομία, στο όνομα του «δημοσίου συμφέροντος», γίνεται αναπόφευκτη η διαφθορά αυτών που ασκούν την εξουσία. Διότι, απλώς, οι γραφειοκρατικές εξουσίες δεν προσελκύουν ανθρώπους αγγελικά πλασμένους.





Αυτή ακριβώς είναι η αχίλλειος πτέρνα και των δύο συστημάτων .
Συνοπτικά...
Η ανθρώπινη ιδιοτέλεια και ο ευτελής ανθρώπινος εγωισμός.

Υπάρχει άραγε κάποιος τρόπος να ξεπεράσουμε το πρόβλημα?


.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Pflegeleicht
Πρύτανης


Εγγραφή: 01 Σεπ 2013
Δημοσιεύσεις: 1399

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Ιαν 18, 2014 11:37 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

gianiss έγραψε:

Συνοπτικά...
Η ανθρώπινη ιδιοτέλεια και ο ευτελής ανθρώπινος εγωισμός.

Υπάρχει άραγε κάποιος τρόπος να ξεπεράσουμε το πρόβλημα?


.



http://invest-in-education.eu/?page_id=3118

ιστοσελίδα σε 14 γλώσσες !


Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΑΞΙΖΕΙ!
ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΚΟΣΤΙΖΕΙ!

Η πρότασή αφορά την εξαίρεση του ποσοστού των δαπανών κάθε εθνικού προϋπολογισμού για την εκπαίδευση από τον υπολογισμό του δημοσιονομικού ελλείμματος, στις περιπτώσεις που οι δαπάνες αυτές υπολείπονται του μ.ο της ευρωζώνης για τα τελευταία 5 έτη.
ΣΤΟΧΟΙ

Η καταπολέμηση της ανισότητας με την παροχή ίσων ευκαιριών στην εκπαίδευση και την κατάρτιση για όλους τους νέους της Ευρώπης.
Η διασφάλιση των αναγκαίων υποδομών και μέσων για την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης στην Ευρώπη εν μέσω κρίσης.
Ενίσχυση και προάσπιση της ανάπτυξης και των δημοκρατικών θεσμών και εξασφάλιση της απασχόλησης των νέων γενεών μέσω της επένδυσης στην εκπαίδευση.
Η υποστήριξη των ευρωπαϊκών πολιτικών Ορίζοντας 2020.

Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΜΑΣ ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ

Από το 2009 και μετά, το σταθερό πλαίσιο κάθε εφαρμοζόμενης πολιτικής σε όλη σχεδόν την Ευρώπη, ήταν η εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών και η σταθεροποίηση της οικονομίας μέσα κυρίως από μία απαιτητική και άμεση δημοσιονομική προσαρμογή. Η πολιτική αυτή, που πολλές φορές επιβλήθηκε παρά επελέγη, επηρέασε όλους τους τομείς της οικονομίας και της λειτουργίας του Κράτους, ακόμα και εκεί που το όφελος είναι πρόσκαιρο και λογιστικό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα περικοπής δαπανών με τα παραπάνω χαρακτηριστικά, υπήρξε η Παιδεία. Οι περικοπές στην Παιδεία τα τελευταία 3 χρόνια έγιναν σε 20 χώρες της ΕΕ! 5% περικόπηκε ο προυπολογισμός της Παιδείας στην Ελλάδα, την Ιταλία, την Λετονία, τη Λιθουανία, την Ουγγαρία, την Πορτογαλία, τη Ρουμανία και την Κροατία, ενώ σε άλλες 12 χώρες η μείωση κυμάνθηκε από 1- 5%.

Η πιεστική και τυφλή δημοσιονομική προσαρμογή οδήγησε σε πολλές περιπτώσεις την οικονομία σε ύφεση. Το βάρος της ύφεσης αποδεικνύεται δυσβάσταχτο για πολλές χώρες και για όσους πολίτες βρίσκονται στο εργασιακό περιθώριο. Κυρίως, όμως, η κρίση πλήττει τους νέους, λιγότερο εκείνους που διαθέτουν προσόντα και πολύ περισσότερο τους ανειδίκευτους. Αυτό το άχθος της ανεργίας των νέων η Ευρώπη δεν μπορεί να το αντέξει. Η Εκπαίδευση μπορεί να μην είναι εργοδότης, αλλά είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για να αναπτύξει κάποιος τις δεξιότητες του, να αποκτήσει τα προσόντα που χρειάζονται για να βρει δουλειά, να καλλιεργήσει την αυτοπεποίθηση του και να συμβάλει στην ανάπτυξη. Η Εκπαίδευση είναι το καύσιμο που κινεί την οικονομία και ο στυλοβάτης που στηρίζει την κοινωνία.

Οι αριθμοί μπορεί να κουράζουν, αλλά στην περίπτωση της ανεργίας των νέων και της περικοπής δαπανών στην Παιδεία, περισσότερο προκαλούν απογοήτευση. Η καλπάζουσα ανεργία των νέων επηρεάζει όλους ανεξαρτήτως τους τομείς της οικονομίας. Υποβαθμίζει τις προοπτικές ανάπτυξης. Υποσκάπτει την κοινωνική συνοχή. Ρηγματώνει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Η επένδυση στην Παιδεία ανά μαθητή βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση στις περισσότερες χώρες της ΕΕ. Ειδικά για 5 χώρες (Βουλγαρία, Ελλάδα, Ρουμανία, Ιταλία και Σλοβακία) οι αριθμοί πιστοποιούν μία συνεχή μείωση του κεφαλαίου που προορίζεται για την Παιδεία από το 2008/09 και μετά.

Προκειμένου, να αποφύγουμε το ασυγχώρητο ρίσκο να θυσιάσουμε μία ολόκληρη γενιά στο βωμό των δημοσιονομικών προσαρμογών και της άκαμπτης λιτότητας σε όλους ανεξαιρέτως τους τομείς της οικονομίας και της κοινωνικής πολιτικής, το ΔΙΚΤΥΟ ανέλαβε την ευρωπαϊκή πρωτοβουλία συλλογής υπογραφών, ώστε να μην υπολογίζεται στο έλλειμμα των χωρών το ποσό που δαπανάται για την Παιδεία. Το ΔΙΚΤΥΟ προτείνει να μη λογίζεται ως δαπάνη το ποσό που κάθε χώρα επενδύει στην Παιδεία και υπολείπεται του Μ.Ο. των τελευταίων 5 ετών του ποσού που δαπανά η Ευρωζώνη για την Παιδεία. Τα χρήματα αυτά θα προέλθουν από το ΕΣΠΑ, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και από ειδικά επενδυτικά σχήματα και κεφάλαια από τον ESM, που θα καλύπτουν εκπαιδευτικούς στόχους.

Η πρόταση αυτή δεν συνιστά ουτοπία. Η Ευρωπαϊκή οικονομική και αναπτυξιακή προοπτική, όπως καταγράφεται στην Ατζέντα 2020, για να υλοποιηθεί, χρειάζεται δημιουργία θέσεων απασχόλησης και ανθρώπινο κεφάλαιο ικανό να βγάλει την Ήπειρο από την κρίση. Είναι εφικτό και αναγκαίο να αυξηθούν τα κονδύλια που δαπανώνται για την Παιδεία, όχι μόνο στα προ κρίσης επίπεδα, αλλά σε ποσοστό τουλάχιστον 5% του ΑΕΠ για κάθε χώρα της ΕΕ. Αυτός ο στόχος διατηρεί ακλόνητο το υψηλό ποσοστό επένδυσης για όσες χώρες το έχουν κατακτήσει και προκαλεί τις υπόλοιπες που υπολείπονται, να επενδύσουν άφοβα, χωρίς τη δαμόκλειο σπάθη του ελλείμματος, πάνω από το μέλλον τους. Τα κεφάλαια αυτά θα συνδεθούν αποκλειστικά με συμπεφωνημένους στόχους βελτίωσης που θα ορίζει κάθε χώρα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και θα αποτελούν τμήμα της Ευρωπαϊκής Πολιτικής 2020 που αποτελεί την αναπτυξιακή Βίβλο της Ηπείρου.

Η Εκπαίδευση λοιπόν, συνιστά επένδυση. Και η επένδυση αυτή έχει νόημα και αξία όταν γίνεται στην πιο δύσκολη και απαιτητική στιγμή της κρίσης και της προοπτικής εξόδου από το φαύλο κύκλο της ύφεσης. Η απόδοση της πανεπιστημιακής μόρφωσης στην Ευρώπη είναι κοντά στο 12%, δηλαδή για κάθε χρόνο πανεπιστημιακής μόρφωσης, το εισόδημα του φοιτητή, για τα επόμενα χρόνια στην καριέρα του, θα είναι πιο ψηλό από το εισόδημα του μη πτυχιούχου κατά 12%. Από αυτά τα 12% παραπάνω, ο πτυχιούχος θα πληρώνει φόρο, ο οποίος θα προσφέρει στη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος. Έτσι μια επένδυση στην εκπαίδευση σήμερα έχει αλλεπάλληλα θετικά αποτελέσματα αύριο.

Οι στόχοι της πρότασης μας είναι η προσφορά ίσων ευκαιριών μάθησης και εκπαίδευσης σε όλους τους νέους της Ευρώπης. Η ανάπτυξη και δημιουργία των κατάλληλων εργαλείων και υποδομών για μία υψηλού επιπέδου Παιδεία σε όλη την Ευρώπη, ώστε να λειτουργήσει ως αχτίδα φωτός στο μαύρο της κρίσης. Ένα δίκαιο μέλλον για όλους τους νέους. Μία σίγουρη προοπτική για όλη την Ευρώπη.

Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά και ο ΟΟΣΑ, η επένδυση στην Παιδεία πάντα γυρίζει πίσω το κεφάλαιο που επενδύθηκε και μάλιστα με τόκο! Όπως αποδεικνύεται πάνω από το μισό της ανάπτυξης στις χώρες του ΟΟΣΑ οφείλεται στην υπεραξία που προσφέρουν οι εργαζόμενοι με υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης και κατάρτισης. Παράλληλα, οι εργαζόμενοι με υψηλό επίπεδο κατάρτισης αποδεικνύονται πιο θωρακισμένοι απέναντι στην κρίση, καθώς η υποχώρηση στο εισόδημα τους υπολείπεται των υπολοίπων.

«Υπάρχει ανάγκη να προχωρήσουμε σε μεταρρυθμίσεις που θα βελτιώσουν το εκπαιδευτικό μας σύστημα, ώστε να γίνουμε από τους καλύτερους και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να επενδύσουμε στην Παιδεία», όπως υποστηρίζει η Ευρωπαία Επίτροπος για την Παιδεία, Ανδρούλα Βασιλείου.

Την ίδια ανάγκη συμμερίζεται και ο Νομπελίστας Οικονομολόγος Χριστόφορος Πισσαρίδης που στηρίζει ενεργά την πρωτοβουλία του ΔΙΚΤΥΟΥ. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του: «οι κρίσεις στην οικονομία έρχονται και παρέρχονται, αλλά οι νέοι έχουν μόνο μία ευκαιρία να αποκτήσουν τα σωστά εφόδια που θα τους οδηγήσουν σε μία παραγωγική και πετυχημένη καριέρα. Η περικοπή στα χρήματα που χρειάζονται για την Παιδεία, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η κρίση, είναι μια κοντόφθαλμη πολιτική. Ενέχει τον κίνδυνο να χαθεί μία ολόκληρη γενιά! Η επένδυση στην Παιδεία είναι επένδυση στο μέλλον και το ποσό που δαπανάται για την Παιδεία δεν πρέπει να υπολογίζεται στο έλλειμμα των χωρών.»
_________________
Ο ρομαντισμός δεν βρίσκεται ούτε στην επιλογή του θέματος ούτε στην ακριβή αλήθεια, αλλά περισσότερο σε έναν τρόπο να αισθάνεσαι τον κόσμο [Charles Baudelaire]

Truth springs from argument amongst friends
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
gianiss
Πρύτανης


Εγγραφή: 18 Ιούλ 2011
Δημοσιεύσεις: 6073

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Ιαν 18, 2014 1:37 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Η “παιδεία” είναι απαραίτητη, αλλά μόνη της δεν αρκεί.
Αν είναι μάλιστα κεντρικά ελεγχόμενη , μπορεί να είναι και επιβλαβής


.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Pflegeleicht
Πρύτανης


Εγγραφή: 01 Σεπ 2013
Δημοσιεύσεις: 1399

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Φεβ 27, 2014 12:24 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Επικίνδυνοι πολίτες

Η ελληνική αριστερά και η κρατική τρομοκρατία


Νένη Πανουργιά ( Modern Greek Studies Association )
μετάφραση: Νεκτάριος Καλαϊτζής

Εκδόσεις Καστανιώτη, 2013
363 σελ.


Πώς κατασκευάζει ένα κράτος τους επικίνδυνους πολίτες του; Και με ποιους τρόπους και ποιες διαδικασίες αποφάσισε το ελληνικό κράτος ποιοι θα ήταν άξιοι να λέγονται πολίτες του και ποιοι ανάξιοι; Το βιβλίο καταδύεται σε αυτό το ερώτημα και παρουσιάζει, με τρόπο που είναι ταυτοχρόνως επισκοπικός και λεπτομερής, τις πτυχώσεις της εμπειρίας της αντίστασης στην κρατική τρομοκρατία στη διάρκεια του 20ού αιώνα στην Ελλάδα. Φέρνοντας σε διάλογο πολλαπλούς ερευνητικούς τρόπους -προφορικές μαρτυρίες και αυτοβιογραφικές αφηγήσεις με ιστορικά αρχεία και αναλύσεις, επίσημες τοποθετήσεις και ανεπισήμες σιωπές..., το βιβλίο διατρέχει την ιστορία των τελευταίων εκατό χρόνων για να ιχνηλατήσει τους τρόπους με τους οποίους οι πολίτες της χώρας χαρακτηρίστηκαν και διώχθηκαν ως αριστεροί, είτε ήταν είτε δεν ήταν. Διακρίνει και περιγράφει τη διαδικασία κατασκευής μιας γκρίζας ζώνης ύπαρξης, εκείνης του "επικίνδυνου πολίτη", η οποία, ως άλλος Καιάδας, γέμισε συστηματικά και μεθοδικά με ανυπάκουες ζωές. Παρακολουθεί την πραγμάτωση της βιοπολιτικής μέσα από τις πρακτικές του σύγχρονου κράτους και θέτει υπό διερώτηση τη διάκριση περί "ζωής" και "βίου". Σήμερα, που η λεγόμενη "θεωρία των άκρων" έχει κατακλύσει τον δημόσιο λόγο, η Νένη Πανουργιά την εντοπίζει στις θεωρίες της Άρεντ και του Καστοριάδη περί των απαρχών του ολοκληρωτισμού και την ιχνηλατεί στις πρόσφατες θέσεις των "αναθεωρητών της ιστορίας". Αλλά, πέρα από οτιδήποτε άλλο, προτείνει και προτάσσει την επαναφορά του ανθρώπου ως κεντρικού σημείου αναφοράς - όχι ως μονάδας υπεράνω όλων των άλλων, αλλά ως του ελάχιστου σημείου επί του οποίου οφείλει να οικοδομείται οποιαδήποτε εννοιολόγηση του πολιτικού, του υπαρξιακού, του κοινωνικού, και κάνει μια μεθοδολογική πρόταση για το πώς μπορούμε να γράφουμε εφεξής για πράγματα γνωστά αλλά όχι διαυγή, εμπειρίες βιωμένες αλλά όχι λογοποιημένες - για το πώς, τόσο ανεπαίσθητα όσο και βίαια, το κράτος κατασκευάζει "επικίνδυνους πολίτες".

"Το "Επικίνδυνοι πολίτες" είναι ένα ρωμαλέο βιβλίο που δεν ξεχνιέται. Είναι συγχρόνως η τρομακτική ιστορία σχεδόν μισού αιώνα κρατικής βίας που σημάδεψε ανεξίτηλα την Ελλάδα, ένας βαθύς προβληματισμός σχετικά με τις συνθήκες που κατέστησαν δυνατή τη σύλληψη και την υλοποίηση της ιδέας του στρατοπέδου συγκέντρωσης, και ένα κείμενο που συνδυάζει την εθνογραφία, την ιστορία και την αφήγηση προσωπικών βιωμάτων με συγκλονιστικά αποτελέσματα".

(Sherry Ortner, Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, Λος Άντζελες)

"Το "Επικίνδυνοι πολίτες" είναι ταυτόχρονα ένα κατηγορώ εναντίον των αστόχαστων φιλοδοξιών και της σκόπιμης αυτο-άγνοιας του "φιλελεύθερου" κράτους, της εκτόπισης της νεότερης ελληνικής ιστορίας [...] στο ιστορικό περιθώριο της αποικιοκρατικής "εκπολιτιστικής αποστολής", και της απάνθρωπης υπεραπλούστευσης του παρελθόντος που σημαδεύει παντού το παρόν... Η Νένη Πανουργιά γράφει με το ηθικό πάθος ενός στρατευμένου αυτόπτη μάρτυρα, ο οποίος εντούτοις δεν διεκδικεί καμία προνομιακή θέση, εκτός από εκείνη που του δίνει η κοινή ανθρώπινη φύση που το κράτος αρνείται σε όσους κατασκευάζει κάθε φορά ως εχθρούς του. Αρθρώνοντας αυτή την ενδιαφέρουσα και δριμεία αμφισβήτηση του τρόπου που το φιλελεύθερο κράτος φαντάστηκε εαυτόν, η Πανουργιά -που έχει ακονίσει το ιδιαίτερο συγγραφικό της ιδίωμα σ' ένα συγκλονιστικό κράμα ενδελεχούς επιστημονικής διερεύνησης και υφολογικής τόλμης- καλεί την ανθρωπολογία να λογοδοτήσει για τα πεπραγμένα της".

(Michael Herzfeld, Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ)

______________


Ενας θείος της Νένης Πανουργιά, υψηλόβαθμος αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού, βρέθηκε στη Γυάρο κατά τη διάρκεια της απριλιανής δικτατορίας των συνταγματαρχών. Ηταν αντιχουντικός επειδή ήταν βασιλικός. Σε εκείνο το στρατόπεδο συγκέντρωσης και «εθνικής αναμόρφωσης», σε εκείνο το ξερονήσι «το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετώπιζε ήταν ότι έπρεπε αναγκαστικά να αφοδεύει έξω, εκεί δηλαδή που αφόδευαν και οι αριστεροί» είπε στο «Βήμα της Κυριακής» η αναπληρώτρια καθηγήτρια Ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης, κατά την πρόσφατη παραμονή της στην Αθήνα. «"Καταλαβαίνεις", μου είπε ο θείος, "τι σήμαινε για εμένα να εκτίθεμαι μπροστά σε όλους εκείνους τους αριστερούς;". Και από τότε, όπως μου εξήγησε, οι χωροφύλακες σχημάτιζαν ένα τείχος γύρω του, οι πλάτες τους γυρισμένες προς εκείνον, ούτως ώστε να μην τον βλέπουν οι αριστεροί» συμπλήρωσε. «Αυτό είναι η ενσώματη εμπειρία», η επιτελεστική δύναμη της γλώσσας που δύναται να διαπεράσει τη σάρκα, εξήγησε η Νένη Πανουργιά. Ο θείος της είχε εσωτερικεύσει πλήρως την κατασκευή των «Επικίνδυνων πολιτών» την οποία συστηματοποίησε το ελληνικό κράτος - ως μέσο πολιτικού και κοινωνικού αποκλεισμού κατά τη διάρκεια του εικοστού αιώνα - και την οποία η ίδια αποσυναρμολογεί στο ομότιτλο βιβλίο της που εκδόθηκε το 2009 στις ΗΠΑ και κυκλοφόρησε μόλις το 2013 στην ελληνική γλώσσα.

«Ο αποκλεισμός αυτός δεν αφορούσε μονάχα την Αριστερά. Αυτό βρήκα εγώ ενδιαφέρον: το ότι δηλαδή δημιουργήθηκε μια εννοιολογική ζώνη επικινδυνότητας η οποία άνοιγε και έκλεινε σαν λάστιχο - κατά κύριο λόγο άνοιγε. Εκεί μέσα έμπαιναν κατά καιρούς και διάφοροι άνθρωποι οι οποίοι δεν θεωρούσαν τους εαυτούς τους αριστερούς. Δημιουργήθηκε όμως αυτή η ζώνη της αριστερής επικινδυνότητας όπου οποιαδήποτε έκφραση κριτικής, αντίθεσης ή προσπάθειας ελέγχου της συντεταγμένης εξουσίας και του κράτους κατατασσόταν εκεί και καταπνιγόταν» υπογράμμισε η Νένη Πανουργιά. Αυτό που ορίζει ως καθεστώς «κρατικής τρομοκρατίας», τους γλωσσικούς τρόπους και τις νομικές διαδικασίες, μεταξύ άλλων, μέσα από τις οποίες το ελληνικό κράτος αποφάσιζε ποιοι ήταν άξιοι να λογαριάζονται πολίτες του και ποιοι ήταν ανάξιοι - οι κατά τον Νίκο Πουλαντζά «αντεθνικοί» - το παρακολουθεί η ίδια από τα τέλη της δεκαετίας του 1920 ως και το 1974, τόσο στις περιόδους των απροκάλυπτων εκτροπών του κοινοβουλευτισμού όσο και στα διαστήματα της φαινομενικής του ομαλότητας.

Διατρέχοντας και ερευνώντας έπειτα την πολιτική ιστορία της Ελλάδας διαπίστωσε ότι έλειπε κάτι στα αφηγήματα τόσο του εμφυλίου πολέμου όσο και των περιπετειών της ελληνικής Αριστεράς, κάτι σημαντικό. «Ελειπε αυτό που θα ονόμαζα λογοποίηση, η αφηγηματοποίηση δηλαδή των εμπειριών των ανθρώπων. Πρέπει να το πούμε αυτό: δεν υπάρχουν οικογένειες που είναι μόνο αριστερές, δεν υπάρχουν οικογένειες που είναι μόνο δεξιές. Υπάρχουν - σχηματίστε την εικόνα στο μυαλό σας - ομόκεντροι κύκλοι οι οποίοι επίσης εφάπτονται με άλλους ομόκεντρους κύκλους. Αυτό που θέλησα να διερευνήσω ήταν τι συνέβαινε σε αυτά τα σημεία επαφής, εκεί δηλαδή όπου ο δεξιός θείος έλεγε επί παραδείγματι για τον αριστερό ανιψιό: "Ελα μωρέ που είναι αυτός κομμουνιστής, ξέρει αυτός αν είναι κομμουνιστής, αριστερός είναι". Αυτό τι μπορούσε να σημαίνει για την οικογένεια, το κράτος, την κοινωνία, την πολιτική εμπειρία; Αυτό το σημείο επαφής με ενδιαφέρει» τόνισε η ίδια. Η Νένη Πανουργιά φέρνει σε γόνιμο διάλογο πολλαπλούς τρόπους της έρευνας - αυτοβιογραφιακές αφηγήσεις και προφορικές μαρτυρίες, ιστορικά αρχεία και ποικίλες αναλύσεις, επίσημα και ανεπίσημα ντοκουμέντα. Ιδιαίτερη είναι και η δομή του πονήματός της: το κυρίως σώμα του κειμένου διεμβολίζεται λειτουργικά από υπομνηματισμούς που παραπέμπουν σε διαδικτυακούς υπερσυνδέσμους ενώ τα πιο μακροσκελή «Πάρεργα» των παραρτημάτων που έπονται - είναι και αυτά αυτόνομες αφηγήσεις - συλλειτουργούν υπέρ μιας κριτικής και αναστοχαστικής αβεβαιότητας που θα επικροτούσε και ο Ζακ Ντεριντά.

«Η νέα πρόταση που κομίζει το βιβλίο δεν συνίσταται τόσο στο συγκεκριμένο υλικό όσο στη μεθοδολογία του: μπορούμε να παραλάβουμε ένα υλικό το οποίο θεωρείται λήξαν και να του κάνουμε μια καινούργια ανάγνωση» προφανώς ανθρωπολογική αλλά και διεπιστημονική, είπε η Νένη Πανουργιά. «Αυτό που διακυβεύεται είναι ένα είδος πολυφωνίας μέσα στα ίδια αυτά αφηγήματα, διότι διαφορετικές οπτικές γωνίες υπήρχαν ήδη», δεδομένου μάλιστα ότι εσχάτως «υπάρχει ένα ολόκληρο "αναθεωρητικό ρεύμα" που δεν είναι καν ιστοριογραφικό, προέρχεται από πολιτικούς επιστήμονες που δεν κάνουν τίποτε άλλο απ' το να επιστρέφουν στη δεξιά ιστοριογραφία της δεκαετίας του 1950 και να καταλήγουν σε σαθρά επιστημονικά συμπεράσματα» εξαιτίας πρόδηλων μεθοδολογικών λαθών. Η ίδια, ασφαλώς, αναγνωρίζει ότι ως επιστήμων έχει και άλλες τοποθετήσεις πέραν των επιστημονικών και ότι είναι «επίσης εκτεθειμένη στους πάντες διότι δεν υπάρχει ασφαλής τόπος όπου μπορεί να σταθεί κάποιος πολιτικά».
Γράφει η Νένη Πανουργιά ότι σήμερα «ο νόμος έχει γίνει το δέρμα του κράτους». Τι ακριβώς εννοεί; «Το δέρμα είναι το μεγαλύτερο όργανο του σώματός μας, το καλύπτει και το προστατεύει. Αντιστοίχως ο νόμος, σαν άλλο δέρμα, δεν αφήνει περιθώριο διαφυγής στο πολιτικό σώμα, δεν υπάρχει δυνατότητα πολιτικής ανυπακοής επειδή το κράτος, μέσω του νόμου, επιχειρεί να καλύψει τα πάντα, κάθε πτυχή της ύπαρξης του ανθρώπου» απάντησε. Υπάρχουν πολλοί και μάλιστα αριστεροί, της επισημάναμε όταν η κουβέντα ξεστράτισε από τις θεωρίες στη σημερινή κρίση, που λένε ότι και στην Ελλάδα έχουμε ένα είδος χούντας με δημοκρατική χλαίνη. «Καλά, αυτό είναι γελοίο. Κοιτάξτε, το γράφω κάπου στο βιβλίο ότι οι δικτατορίες σήμερα γίνονται διαφορετικά, δεν γίνονται με στρατιωτική επέμβαση αλλά με ένα σφίξιμο του νομικού πλέγματος το οποίο ελέγχει και την παραμικρή έκφραση ή εκδήλωση της καθημερινής μας ζωής». Συμβαίνει, βεβαίως, και το άλλο: κάποιος να επικαλείται τη νομιμότητα την ώρα ακριβώς που την υπονομεύει. Το ίδιο το κράτος, πρώτο και πάνω από όλους. «Γι' αυτό λέω ότι η πιο πολιτική πράξη, και η πιο αριστερή πράξη, είναι η προάσπιση του νόμου. Ο πολίτης έχει την υποχρέωση όχι μόνο να τηρήσει τον νόμο αλλά και να εγκαλέσει το κράτος όταν το τελευταίο αποδεδειγμένα τον καταστρατηγεί» υπογράμμισε η ίδια.

«Το ίδιο πράγμα κάνει και η Χρυσή Αυγή, επικαλείται τον νόμο τη στιγμή που τον παραβιάζει» είπε η Νένη Πανουργιά. Πώς βλέπει η ίδια την εκρηκτική της άνοδο τα τελευταία χρόνια, υπάρχει άραγε κάποια ανθρωπολογική εξήγηση για την επιρροή της; «Νομίζω ότι το πρόβλημα είναι πολλαπλό. Να λάβουμε υπ' όψιν μας πόσοι στην Ελλάδα συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς, τον δωσιλογισμό. Από τη μια, έχει αποδειχθεί ότι ο σκληρός πυρήνας της προέρχεται από οικογένειες ταγματασφαλιτών. Από την άλλη, θυμάμαι τώρα την πρωτοποριακή μελέτη της κλινικής ψυχολόγου Μίκας Χαρίτου-Φατούρου (σ.σ. πέθανε στις 15 Ιανουαρίου) που πήρε συνεντεύξεις όχι μόνο από τους βασικούς βασανιστές της χούντας αλλά και από εκείνους που είχαν βασανιστεί στο ΚΕΣΑ για να γίνουν βασανιστές. Τα συμπεράσματά της ήταν ότι αν πάρεις τον οποιονδήποτε και τον εκπαιδεύσεις με τον κατάλληλο τρόπο, μπορείς να τον κάνεις βασανιστή». Συνδυάζοντας αυτή τη θεωρία, εκτίμησε η Νένη Πανουργιά, με την αντίστοιχη του Νόαμ Τσόμσκι για κατασκευή της συναίνεσης, μπορούμε ίσως να καταλάβουμε γιατί ένα μέρος του πληθυσμού στράφηκε προς τη Χρυσή Αυγή για να αντιπροσωπευθεί πολιτικά.

«Με δεδομένη πλέον την εμπειρία του σύνθετου ζητήματος του μεταναστευτικού, βρήκαν όλοι αυτοί εύκολη διέξοδο στον λόγο της Χρυσής Αυγής, εκεί διοχέτευσαν την οργή τους. Αυτή την οργή το κράτος δεν μπορούσε να τη διαπραγματευτεί, ούτε να τη διαχειριστεί ούτε να τη χειραγωγήσει - καλλιεργήθηκε άλλωστε η Χρυσή Αυγή συστηματικά από τη δεξιά πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας ως το αντίπαλον δέος στην Αριστερά μέχρι και τη δολοφονία του Π. Φύσσα, δηλαδή έκανε η Χρυσή Αυγή την πολιτική λάντζα της Δεξιάς. Οπότε απέμεινε ένα μέρος της κοινωνίας σε καθαρά επίπεδο συναισθηματικό, ούτε καν ιδεολογικό ή εγκεφαλικό, να αναζητεί κάποια γλώσσα έκφρασης και νοηματοδότησης. Τι έκανε λοιπόν η Χρυσή Αυγή; Παρέλαβε όλη τη γλώσσα, όλο το discours της Αριστεράς, των "Επικίνδυνων πολιτών" που συζητούμε, και το μεταγλώττισε σε ναζιστικό» είπε.



«Η κοινωνία πρέπει να αποκηρύξει τη βία»
Η κυρία Πανουργιά θεωρεί ότι η μεγαλύτερη πρόκληση για τη χώρα, πέραν της οικονομίας, στην παρούσα φάση είναι το μεταναστευτικό. «Η ηθική στάση απέναντι στον μετανάστη είναι να τον βοηθήσεις. Στην Ελλάδα δε ένας λόγος παραπάνω διότι μέχρι το 1990 ήταν μια χώρα που εξήγε μετανάστες και δεν εισήγε. Είναι αδύνατον να σκεφθούμε την ελληνική ιστορία αποκομμένη από την ιστορία της μετανάστευσης. Τίθεται όμως εδώ ένα πολιτικό θέμα. Πώς μπορεί μια χώρα να βοηθήσει το 1/10 εσχάτως του πληθυσμού της σε μια περίοδο που η εξαθλίωσή του επηρεάζει και τους μη μετανάστες; Ομολογουμένως βρισκόμαστε στην κόψη ενός ξυραφιού και η Αριστερά καλείται να περπατήσει πάνω της. Η πρώτη κίνηση πρόσκλησης μεταναστών, ως εργατικών χεριών, έγινε από τη χούντα, πράγμα που αξίζει να θυμόμαστε σήμερα. Ο Παττακός προσκάλεσε την Πακιστανική Κοινότητα με διμερή συμφωνία. Μέρος της κριτικής προς τη χούντα τότε ήταν ότι έφερε ξένους που έπαιρναν τις δουλειές από τους Ελληνες. Ο ίδιος ο σημερινός πρωθυπουργός, όχι και τόσο παλιά, πήγε στην Αλβανία και είπε "ελάτε διότι έχουμε δουλειές να σας προσφέρουμε"» τόνισε η ελληνίδα ανθρωπολόγος. «Το να θεωρείται άκρα Αριστερά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αστείο» είπε η Νένη Πανουργιά για τη λεγόμενη θεωρία των δύο άκρων, η οποία είναι «επιστημονικά α-νόητη και πολιτικά ύποπτη». Δεν έχει όμως ανοικτά ζητήματα με τη βία η Αριστερά; «Η Αριστερά έχει τόση σχέση με τη βία όσο έχει και η Δεξιά με τη βία, όση έχει και το Κέντρο με τη βία, δεν υπάρχει πολιτική χωρίς βία, αυτό το ξέρουμε από τον Αριστοτέλη. Το θέμα είναι πώς μπορεί κανείς να διαχειριστεί τη βία προτάσσοντας έναν συγκροτημένο πολιτικό λόγο. Εδώ έχουμε ένα τεράστιο θέμα που δεν θα έπρεπε να εξαντλείται σε μια δήλωση της Αριστεράς εναντίον της βίας. Για να μπορέσουμε να σκεφθούμε πώς θα μπορούσε η Αριστερά να αποκηρύξει τη βία θα πρέπει πρώτα να συζητήσουμε πώς η κοινωνία αλλά κυρίως η συντεταγμένη εξουσία θα μπορούσε να αποκηρύξει τη βία».


πηγή : http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=557974



Από το ελληνικό κράτος και τους μηχανισμούς εξουσίας πολιτογραφήθηκαν ως "επικίνδυνοι πολίτες". Πολίτες δευτέρας διαλογής, μιάσματα, ληστοσυμμορίτες ή στην καλύτερη περίπτωση άνθρωποι της διπλανής πόρτας στους οποίους οι νομοταγείς πολίτες δεν ανοίγουν την πόρτα του σπιτιού τους, οι αριστεροί βίωσαν τη δική τους περιπέτεια στον σκληρό 20ό αιώνα της ελληνικής ιστορίας.

Αυτή την περιπέτεια μελετά η Νένη Πανουργιά, καθηγήτρια ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης, στο βιβλίο της "Dangerous Citizens: The Greek Left and the Terror of the State" (Επικίνδυνοι Πολίτες: Η ελληνική αριστερά και η κρατική τρομοκρατία) που κυκλοφόρησε πριν από περίπου ένα χρόνο στις ΗΠΑ (Fordam University Press), τιμήθηκε από την Ένωση Εκδοτών των ΗΠΑ και άρχισε μόλις να συζητιέται και στη χώρα μας, χωρίς ακόμα να έχει εκδοθεί στην ελληνική.

Μια περιπέτεια μεγάλη, στην οποία η γνωστή ανθρωπολόγος καταδύεται προκειμένου να μελετήσει αυτούς τους "επικίνδυνους" πολίτες υπό το πρίσμα της πολυπλοκότητας της ανθρώπινης ιδιοσυστασίας, αλλά και της πολύπλοκης κοινωνικής συνθήκης που διαμορφώθηκε αυτή την περίοδο. "Όλοι ξέρουμε και έχουμε, ίσως, ζήσει την εμπειρία της «διπλωμένης» εφημερίδας που μας έδινε ο περιπτεράς, τον ρόλο των θυρωρών, τις συζητήσεις που γινόντουσαν χαμηλόφωνα στα γιορτινά τραπέζια. Είναι μια εμπειρία με μακρόχρονες προεκτάσεις" λέει η Νένη Πανουργιά και προσφεύγει στην προσωπική της ιστορία: "Η μητέρα μου η οποία, ως εκπαιδευτικός, είχε μείνει αδιόριστη επί επτά χρόνια στην δεκαετία του ’50 επειδή ήταν ΕΠΟΝιτισα, έφτασε στο τέλος της ζωής της να ζει με μερική άνοια. Μέσα στην άνοια της, όμως, όταν της είπα το 2005 ότι θα πήγαινα 'στην ΕΣΑ' για μια συνέντευξη, με κοίταξε έντρομη και μου είπε 'μην τους πεις τίποτα, ο,τι και να σου κάνουν'.

Αυτή είναι η έννοια της ενσωματωμένης γνώσης και εμπειρίας, βέβαια, την οποία συναντάμε πολύ συχνά σε παρόμοιες καταστάσεις" εξηγεί. Στο βιβλίο της διερευνά τις σχέσεις των αριστερών με το κράτος, τις ταλαιπωρίες και τους τόπους εγκλεισμού τους και τις επιπτώσεις στη ζωή και τον περίγυρό τους σε οικογενειακό, φιλικό, κοινωνικό επίπεδο, διερευνά τον τρόπο με τον οποίο κατέγραψε η μνήμη όλη αυτή την περιπέτεια μέσα από μαρτυρίες και αφηγήσεις αριστερών και μη αρχειακό υλικό, ενώ παράλληλα κρατά ανοιχτό διάλογο με τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα, με τις ανάλογες προβολές σε σημαίνοντα γεγονότα όπως η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.



*“Ουσιαστικά η έρευνα αυτή ξεκίνησε” γράφετε στο βιβλίο σας “όταν άρχισα να αναρωτιέμαι”. Ποιος είναι αυτός ο 'Έλληνας αριστερός''. Τώρα που η έρευνα έχει πλέον ολοκληρωθεί, ποια είναι η απάντηση;

"Δεν υπάρχει σταθερή απάντηση. Θα έλεγα ότι ο δεξιός βρίσκεται σε σταθερή σχέση με την εννοιολόγηση και την άσκηση της εξουσίας, ενώ ο αριστερός θέτει την εξουσία και τη σχέση του μαζί της υπό διαρκή έλεγχο και διερώτηση".



* Ερευνήσατε την περιπέτεια της ελληνικής αριστεράς σε συνθήκες αποκλεισμού της από το κοινωνικό σώμα. Η πολυπλοκότητα των ιστορικών γεγονότων σε συνδυασμό με την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης ζωής, που διαμόρφωσε αυτή την κρίσιμη περίοδο, πώς αποτυπώθηκε στην ίδια την κοινωνία και στις ζωές των ανθρώπων;

"Μια πτυχή αυτής της διττής πολυπλοκότητας είναι η έλλειψη σταθερών τύπων ανθρώπων - υπάρχουν, δηλαδή, πολλοί 'αριστεροί' ή 'δεξιοί' ή 'γυναίκες'. Επειδή η χώρα μπήκε στον Πόλεμο με ένα κοινωνικό σώμα ήδη κατακερματισμένο, βιώνοντας έναν εσωτερικό 'εμφύλιο' μετά το Ιδιώνυμο, δημιουργήθηκε μια κοινωνία μετέωρη και αμφιταλαντευόμενη: απόρριψη του κράτους, αλλά ταυτόχρονη επιθυμία για θέση στο Δημόσιο. Απαξίωση των νόμων αλλά και προσφυγή στα δικαστήρια. Έχουμε πολιτικά προοδευτικούς πολίτες που είναι κοινωνικά και επιστημονικά οπισθοδρομικοί. Και το αντίθετο. Αυτό δεν είναι υποκρισία. Καμιά κοινωνία δεν μπορεί να διατηρήσει μια άτεγκτη και άκαμπτη θέση επ’ άπειρον".



*Τι είδους άνθρωποι ήταν οι “ακίνδυνοι” πολίτες, αυτοί που έπαιρναν και εκτελούσαν τα διωκτικά μέτρα εναντίων των “επικίνδυνων” πολιτών;

"Το πολιτικό κλίμα που δημιουργήθηκε με το Ιδιώνυμο, μαζί με τον μετέπειτα υποστηρικτικό του ιστό (Επιτροπές Ασφάλειας, Πιστοποιητικά Κοινωνικών Φρονημάτων, Δηλώσεις) κατέστησε δυνατό τον διαχωρισμό μεταξύ 'ακίνδυνων' και 'επικίνδυνων'. Οι κυβερνήσεις από το Ιδιώνυμο και μετά που με διάφορα κίνητρα εκπαίδευαν 'ακίνδυνους' πολίτες (χαφιέδες), όχι μόνο δεν δημιουργούσαν πολίτες, αλλά δυσχέραιναν την ενεργό σχέση μεταξύ πολίτη/κράτους. Αυτό το κλίμα έδωσε την ευκαιρία σε πολίτες οι οποίοι δεν ήταν 'επικίνδυνοι' να διερευνήσουν και να διανύσουν την απόσταση που τους χώριζε από την εξουσία. Μαζί με τα σαφή ιδεολογικά κίνητρα που υπαγόρευσαν την εξίσωση του αριστερού με τον κίνδυνο και νομιμοποίησαν τη χρήση βίας για την εξόντωσή του, δημιουργήθηκαν οι 'φιλήσυχοι' πολίτες".



*Υπό τις συνθήκες κοινωνικού αποκλεισμού, πώς ορίζονται και οριοθετούνται οι έννοιες πόλις-πολίτης-πόλεμος;

"Ο κοινωνικός εγκλεισμός αποτελεί παρέκβαση της έννοιας της πόλης. Οπότε η έννοια της πόλης και του πολίτη μόνο κατά παρέκβαση αντιστοιχούν στην αρχική τους σημασία. Αν σκεφτούμε τη θέση του Χομπς, ότι ο πόλεμος είναι τα λύτρα που πληρώνουν οι κοινωνίες για την είσοδό τους στον πολιτισμό μέσα από την εγκαθίδρυση της πόλης και τη στελέχωσή της από τον πολίτη, τότε η χειρονομία η οποία θέτει την πόλη υπό εμπόλεμη κατάσταση με τον πολίτη σηματοδοτεί την επαναφορά της σε ένα χρόνο πριν τον πολιτισμό, μεταθέτει, δηλαδή, χρονικά την πολιτεία σε μη-πολιτική κοινωνία".



*“Δεν μπορώ να το καταλάβω! Σε όλον τον κόσμο η Ιστορία γράφεται από τους νικητές. Στην Ελλάδα, αντίθετα, γράφτηκε από τους ηττημένους, κι εμείς καταλήξαμε να πρέπει ν' απολογούμαστε κιόλας” σας λέει ένας από τους συνομιλητές σας που ανήκει στη δεξιά παράταξη. Τελικά από ποιους γράφεται η Ιστορία;

"Πάντοτε υπάρχουν δυο Ιστορίες: Η επίσημη, εκείνη που έχει πρόσβαση στην εξουσία και τους μηχανισμούς διατήρησής της γράφεται από τους νικητές, εκ των άνω και εκ του ασφαλούς. Η άλλη γράφεται εκ των κάτω και κυκλοφορεί σιωπηλά. Ο συνομιλητής μου λογοποιούσε την επιθυμία του να μην υπάρχει καν η δυνατότητα συγγραφής της 'άλλης' Ιστορίας. Γιατί, από την στιγμή που γράφεται μια άλλη Ιστορία, μια αντι-Ιστορία, θολώνει το τοπίο. Για αυτό και η πρόσφατη αναθεώρηση της Ιστορίας δεν προσπαθεί να διαφωτίσει σκοτεινά σημεία, αλλά να απονομιμοποιήσει, να καταστήσει παράνομη την αντι-Ιστορική κίνηση".



*Η εικόνα που είχε αποδοθεί στον “επικίνδυνο πολίτη” τον 20ό αιώνα πώς διαμορφώνεται στον 21ο αιώνα;

"Η χρήση του όρου 'πολίτης' στο βιβλίο δεν είναι σχηματική. Αναφέρεται συγκεκριμένα στους πολίτες ενός κράτους. Συνεπώς, ο «Μουσουλμάνος» του 21ου αιώνα δεν μπορεί να εξισωθεί με τον 'επικίνδυνο πολίτη' του 20ού, ο οποίος ελέγχει και κρίνει το κράτος του και διεκδικεί την ίση μεταχείρισή του από τον νόμο. Η σχέση της σύγχρονης Δύσης με το Ισλάμ είναι απότοκο μιας αυτοκρατορίας νεοαποικιοκρατών όπου η έννοια του 'πολίτη' δεν έχει καμιά βαρύτητα".



*Ξεκινάτε το βιβλίο σας με το ποίημα “Κάποτε θά 'ρθουν” του Λευτέρη Παπαδόπουλου που μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης και ερμήνευσε ο Παύλος Σιδηρόπουλος, και ολοκληρώνετε την αφήγησή σας με τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008, όπου κατά κόρον ακούστηκε αυτό το τραγούδι. Αυτά τα σημερινά παιδιά, που αρνούνται σχεδόν όλα τα χαρακτηριστικά του 'επικίνδυνου πολίτη' της περιόδου που πραγματεύεται το βιβλίο σας, πώς εμπλέκονται σε μια ιστορία για “επικίνδυνους πολίτες”;

"Επέλεξα το τραγούδι πριν τον Δεκέμβρη. Τα παιδιά του Δεκέμβρη είχαν ελάχιστη αίσθηση της προ της ζωής τους Ιστορίας. Τα συνθήματα στους τοίχους έπαιξαν και τον ρόλο ιστορικού μαθήματος, όταν μαθητές του λυκείου ρωτούσαν: τι ήταν 'η Βάρκιζα'; 'Ο Δεκέμβρης'; Μια γνώση, όμως, ήταν σταθερή: 6 Δεκέμβρη πέθανε 'ο Παύλος'. Από κει, το νήμα της νοηματοδότησης της ιστορίας ήταν βραχύ. Ο Σιδηρόπουλος ακούστηκε τον Δεκέμβρη γιατί ήδη ακουγόταν από πριν. Η διδασκαλία της ιστορίας στους δρόμους των Εξαρχείων ήταν μια επιμορφωτική χειρονομία που επικάθησε πάνω σε μια άλλη γνώση, μιας άλλης αντίστασης που έβραζε εδώ και πολύ καιρό - απέναντι στον εφησυχασμό της δικής μας γενιάς. Έχει αναφερθεί συχνά η φουκωική θέση ότι ο Δεκέμβρης δεν παρήγαγε τίποτα, ότι το όποιο πολιτικό του έργο κατασπαταλήθηκε τότε. Διαφωνώ. Ναι μεν ο Δεκέμβρης δεν δημιούργησε σταθερό εφηβικό κίνημα, αλλά παρήγαγε μια νέα αντίληψη αντίστασης. Αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι, καταλήψεις εγκαταλελειμμένων κτηρίων, αλληλεγγύη μεταξύ των εφήβων. Βρισκόμαστε στην μεγαλύτερη ιστορική καμπή που έχουμε βρεθεί μετά τον Εμφύλιο και τα παιδιά του Δεκέμβρη άνοιξαν ένα βαθύ ρήγμα στο συμπαγές αφήγημα περί τάξης και ευημερίας του νεοφιλελευθερισμοί.


πηγή : http://archive.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=553329




http://www.rizospastis.gr/story.do?id=1164838&publDate=3/3/2002
http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=4400942&publDate=3/2/2008
http://carot-cherries.blogspot.gr/2011/02/29-1-1948.html
http://kokkinosfakelos.blogspot.gr/2011/01/300.html
http://tinyurl.com/pjzqe8u (Οργανισμός Αναμορφωτηρίων Μακρονήσου - Ο.Α.Μ )
_________________
Ο ρομαντισμός δεν βρίσκεται ούτε στην επιλογή του θέματος ούτε στην ακριβή αλήθεια, αλλά περισσότερο σε έναν τρόπο να αισθάνεσαι τον κόσμο [Charles Baudelaire]

Truth springs from argument amongst friends
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
vag_el
Πρύτανης


Εγγραφή: 26 Ιούν 2009
Δημοσιεύσεις: 3707
Τόπος: Leykada

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Μάρ 08, 2014 5:26 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Μέσα σε μιά θύελλα,Πολιτικών απόψεων,όπου ενεργά
συμμετέχει ο κάθε Πολιτικός με τη δική του άποψη,και σε μια
κεντρική ενιαία Κομματική γραμμή,ειναι δύσκολο να κατανοήσεις,
ποια ειναι η πραγματική συνειδησιακή κατάσταση στην οποία ,
πρέπει ν α βρίσκεται ένας άνθρωπος.

Διαβάζω αυτά τα οποία περι κομματικών αντιλήψεων ,οι οποίες τι ακριβώς ειναι,εισαι Δεξιός ειμαι αριστερός παλεύουμε για την εξουσία για να μπορούμε να φάμε εμεις και όχι εσεις,...θα έλεγα ότι ειναι τοσο καλά
κτισμένο ,ετσι το Πολιτικό Εκπολιτιστικό σύστημα ,Ντε φάκτο,που
αν το παρατηρήσεις απο την παιδική ηλικία ,βγάζει έννομους συνειδησιακά κεντροδεξιούς Πολίτες.
Οποιοσδήποτε θελήσει με το δικαίωμα της Ελευθερίας του Πολίτη που του παρέχεται να διαμορφωσει άλλην προσωπική αντίληψη ,για κάθε υπόσταση Πολιτική ,επιχειρισιακή,κοινωνική ,τον αντιτάσσουν ως αντιρησία συνείδησης,πχ όποιος δεν θέλει να πάει στον Στρατό κυρήσεται λιποτάκτης,όποιος δε πιάνει όπλο κυρήσεται αντιρησίας,
Είναι τόσο προσεκτικα εκπαιδεύσιμο το σύστημα ώστε και να φυλαχτείς ειναι δεδομένο πως θα ''καταλήξεις'' στο φτωχότερο στρώμα,η σε μια κοινωνική ομάδα που θα έχει ελαφρές ανέσεις.
Αν θελήσει λοιπόν να σε ξεφορτωθεί ,σε πάει στρατιώτη και σου άνοίγει τον τάφο σου θελεις η δεν θέλεις.
Σε μια απλή συσχέτιση με την Χριστιανική Εκκλησία ,που μας θέλει αγνούς και αναμάρτητους το δυνατόν ,όπως καταλαβαίνετε περιπλέκεται το ζητούμενο ,διχάζεται η κοινή γνώμη,μπερδεύεται ο νούς του ανθρώπου ακούγοντας απο Πολιτεία και θρήσκευμα που ειναι αναγνωρισμένο εντός της χώρας διαφορετικό μύνημα.
Είναι τόσο απλό να κατανοήσεις τη συσχέτιση Κράτους Θρησκέυματος,
και θαρρεί κανείς πως το έκαναν επίτηδες για να μας μπερδεψουν.

Σε υποχρεώνει λοιπόν το ίδιο το Κράτος να πάς και να σκοτώσεις,ενω την ίδια στιγμή Η Εκκλησία και ο Θεός σε θέλει αναμάρτητο και καθαρό απέναντί Του κατ αρχην στον εαυτό μας κατα δεύτερον και κατα τρίτον στην οικογένειά μας και στην κοινωνία.
¨Ολο αυτό το μπλέξιμο που υπάρχει στο μικρό μυαλό ενός παιδιού ,ειναι δύσκολο να αποταμιευτεί σε μια στιγμή και περνάνε χρόνια έχοντας αυτές τις πληροφορίες ώστε να τα βρεί με τον εαυτό του και να υπαναχωρήσει στις θέσεις του,ωστε να διαμορφώσει προσωπικότητα ,χαρακτήρα,άποψη.
Τόσο δύσκολο μα και τόσο απλό συγχρόνως στο γιατι η κοινωνία μας, βγάζει αντι εκπαιδευμένα ,γαλουχημένα παιδιά εκ φύσεως προσαρμοσμένα στον κοινωνικό ιστο και στην κοινωνική εργασία ,προσάρτηση δε στο φυσικό περιβάλλον που τα ευνοεί,κυνικούς εγκληματίες και δήθεν αντιρησίες συνείδησης,οπλισμένους άντρες η γυναίκες που διψούν για αίμα.
Αυτή ειναι μια πρώτη ματιά η οποία ειναι πολύ θαμπή και για να ξεκαθαρίσει σαν εικόνα εξ ολοκλήρου ,νομίζω ,θαρρετή άποψη αν ποτε γίνει ξεκαθάρισμα θα χρειαστούν 10ετίες ολάκερες.

Υ.γ Ξέχασα να υπενθυμίσω την Μεγάλη Συνειδησιακή Υποκρισία,
το φιλί στο Ευαγγέλιο και τον ¨ορκο για Πίστη στην Πατρίδα ,και στο Κράτος ,
ο Χριστός είπε Ου Φονεύσεις

Αν με ρωτήσετε τώρα για την Αμυνα ενος Κράτους κυρίως στην ενδοχώρα,η απάντηση ειναι πολύ απλή
Μεγαλώνοντας τα παιδιά φρόνιμα μέν γνωσιοποιημένα δε,άψογα καταρτισμένα και βαλμένα σε Πανεπιστήμια που εχουν υψηλές απαιτήσεις σε γνωσιακή βάση.Απομάκρυνση απο κάθε είδους βια ,βιαιοπραγία κτλ κτλ
Νομίζω το κατανοήσαμε πως τα παιδια αυτα δε θα ειναι αντιρησίες συνείδησης αλλα χρήσιμα εργαλεία προς όφελος της κοινωνίας μας και του κοινωνικού μας ιστού,
Σήμερα ,πολλά μα πάρα πολλά παιδιά δεν γνωρίζουν ούτε τον τρόπο για να εκφραστούν η να μιλήσουν αξιοπρεπώς με έναν φίλο τους.
Στη δε επαρχία ,τα πράγματα χειροτερεύουν και με την είσοδο μεταναστών το επίπεδο γίνεται ακόμη χαμηλότερο.
Μη σας κουράζω ,..οι συνέπειες ειναι αυτές και άλλες πολλές.
_________________
ανθάκια μου χλωμά,
που σας επήραν σε
κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν,

Κώστας Καρυωτάκης
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email
vag_el
Πρύτανης


Εγγραφή: 26 Ιούν 2009
Δημοσιεύσεις: 3707
Τόπος: Leykada

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Μάρ 08, 2014 5:40 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Y.Γ2

Ενα δεύτερο κομμάτι της συνειδησιακής δημοκρατίας,
ειναι πως ...εντάξει δεχόμαστε το Θρησκευτικό μας Πολίτευμα,
με την έννοια πως δεχόμαστε το Χριστό και την Αγία Τριάδα,
σ Αυτόν ορκιζόμαστε και κυρίως για τα μέλη της Χρυσής αυγής,
δε χαιρετάμε στρατιωτικά με το Ναζιστικό χαιρετισμό,
χαιρετουμε και ορκιζόμαστε όπως κι έχει γίνει με τα τρία μας δάχτυλα
σε ύψος.
Αυτο ειναι λιποταξία συνείδησης όταν ήδη έχεις ορκιστεί σε ένα θρήσκευμα,παντρεύεσαι ,βαπ΄τιζεσαι ,μεγαλώνεις έχοντας αυτό ως κοινωνικό αγαθό και πιστεύω.
_________________
ανθάκια μου χλωμά,
που σας επήραν σε
κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν,

Κώστας Καρυωτάκης
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email
Επισκόπηση όλων των Δημοσιεύσεων που έγιναν πριν από:   
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Συζητήσεις για Θέματα Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες
Μετάβαση στη σελίδα Προηγούμενο  1, 2, 3 ... 75, 76, 77
Σελίδα 77 από 77

 
Μετάβαση στη:  
Δεν μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης





Μηχανισμός forum: PHPBB

© filosofia.gr - Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του.

Υλοποίηση, Φιλοξενία: Hyper Center