Θ.ΒοήθειαςΘ.Βοήθειας   ΑναζήτησηΑναζήτηση   Εγγεγραμμένα μέληΕγγεγραμμένα μέλη   Ομάδες ΧρηστώνΟμάδες Χρηστών  ΕγγραφήΕγγραφή  ΠροφίλΠροφίλ 
Συνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σαςΣυνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σας   ΣύνδεσηΣύνδεση 

Ζητήματα Ηθικής - Ανάγκες και Επιθυμίες

 
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Φιλοσοφικοί Προβληματισμοί
Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας :: Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας  
Συγγραφέας Μήνυμα
SARUMAN
Πρύτανης


Εγγραφή: 14 Απρ 2013
Δημοσιεύσεις: 1729
Τόπος: THE WHITE CITY OF THE KINGS

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Νοέ 06, 2013 3:25 pm    Θέμα δημοσίευσης: Ζητήματα Ηθικής - Ανάγκες και Επιθυμίες Απάντηση με Συμπερίληψη

Ζητήματα Ηθικής Νο 3- Ανάγκες # Επιθυμίες;
Posted on Οκτωβρίου 21, 2013 by heroicodesembarazo

Λοιπόν βρηκα το παρακάτω θέμα στο blog του φίλου Rakis κι επειδή το βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον ,το φέρνω κι εδώ πρός συζήτηση ΠΑΝΤΑ ΒΕΒΑΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΟΥ
Λοιπόν ο φίλος Rakis γραφει τα εξείς πολύ ενδιαφέροντα.

*********Υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε ανάγκες και επιθυμίες;
Μπορεί κάποιος να έχει ανάγκη το χειρουργείο αλλά να μην επιθυμεί να χειρουργηθεί αλλά μπορεί και να επιθυμεί να χειρουργηθεί δίχως να έχει ανάγκη το χειρουργείο.
Επομένως, δεν είναι το ίδιο.
Τι γίνεται όμως, όταν έχουμε κάποιον που επιθυμεί ένα πανάκριβο αυτοκίνητο; Θα του φέρει ικανοποίηση και σύμφωνα με τον ίδιο το επιθυμεί οπωσδήποτε και πρόκειται να του παρέχει μια μορφή ευτυχίας.
Πώς μπορούμε να διακρίνουμε μία τέτοια επιθυμία από μία πραγματική ανάγκη, αν υπάρχει κάτι τέτοιο;
Σύμφωνα με τον Harry Frankfurt το κριτήριο είναι ο βαθμός που βλάπτεται κάποιος λόγω της στέρησης κάτινος. Πρέπει να προσέξουμε 3 τινά: 1. να γίνεσαι χειρότερα από ό,τι είσαι. 2. όταν είσαι αναγκασμένος για να μην χειροτερεύσεις να επιδιώξεις τη βελτίωση των συνθηκών σου. 3. να είσαι σε άσχημη κατάσταση και να χειροτερεύει αυτή.
Σύμφωνα με τα παραπάνω οι ανάγκες πληρούν κάποιο από το 3 ή 2 ή 3, ενώ οι απλές επιθυμίες αποσκοπούν να αποφέρουν κέρδη που δεν είναι απαραίτητα, υπό την έννοια ότι δε θα σε φέρει σε μία ουσιαστικά χειρότερη κατάσταση.
Τι σημαίνει όμως αυτό το “ουσιαστικά”;
θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτός που επιθυμεί το ακριβό αυτοκίνητο, το χρειάζεται το επιθυμητό αντικείμενο γιατί ακριβώς το επιθυμεί. Από την άλλη, μία ουσιαστική ανάγκη υπάρχει ανεξάρτητα από το αν το ίδιο το υποκείμενο την επιθυμεί ή όχι. Οι ψευδείς ανάγκες συμβαίνουν όταν δημιουργούνται από την επιθυμία και όχι από αναγκαιότητα. Η πείνα είναι πρωταρχική ανάγκη που δεν “κοιτάζει” αν είναι συνειδητή επιθυμία ή όχι. Η ανορεξία είναι φαινόμενο επιθυμίας που παραβλέπει την ουσιαστική ανάγκη για ικανοποίηση της τροφής. Έναν εθισμένο στα ναρκωτικά δεν τον εγκρίνουμε, γιατί παραβλέπει την βασική του ανάγκη της αυτοσυντήρησης, καθώς βλάπτει τον ίδιο του τον εαυτό.********

Μπραβο φίλε πολύ σωστά όλα τα παραπάνω
Εγώ θέλω να προσθέσω το παρακάτω κείμενο απο την απολογία του Σωκράτους για να διευρύνω λίγο τη συζήτηση

Απολογία Σωκράτους (29d – 30a-b)

Αν λοιπόν, όπως είπα, μ' αυτόν τον όρο μ' αφήνατε ελεύθερο, θα σας έλεγα ότι: «Εγώ, άνδρες Αθηναίοι, σας εκτιμώ και σας αγαπώ, αλλά θα υπακούσω στον θεό κι όχι σε σας, και όσο αναπνέω και μπορώ, δεν θα πάψω να φιλοσοφώ και να σας συμβουλεύω και να νουθετώ οποιονδήποτε από σας τυχαίνει κάθε φορά να συναντώ, λέγοντας του αυτά ακριβώς που συνήθιζα να λέω, ότι:
'Πώς εσύ, αγαπητέ μου, όντας Αθηναίος, πολίτης της πιο μεγάλης και της πιο φημισμένης για τη σοφία της και τη δύναμη της πόλης, δεν ντρέπεσαι να φροντίζεις για τα χρήματα, πώς θα αποκτήσεις περισσότερα, και για τη δόξα και τις τιμές, και να μην ενδιαφέρεσαι ούτε να νοιάζεσαι για τη φρόνηση και την αλήθεια και την ψυχή σου;'»
Και αν κάποιος από σας αμφισβητεί τα λόγια μου και πει ότι φροντίζει και γι' αυτά, δεν θα τον αφήσω αμέσως ούτε θα φυγω, αλλά θα του υποβάλω ερωτήσεις και θα τον εξετάσω και θα τον ελέγξω, και αν μου φανεί ότι δεν κατέχει την αρετή, παρ'όλο που ισχυρίζεται το αντίθετο, θα τον επιπλήξω που νοιάζεται τόσο λίγο για τα πιο σημαντικά και τόσο πολύ για τα πιο ασήμαντα.
Αυτά θα τα κάνω σ' όποιον τύχει να συναντήσω, είτε είναι νεότερος είτε μεγαλύτερος, είτε ξένος είτε συμπολίτης μας, και κυρίως στους συμπολίτες μας, που είναι πιο δικοί μου.
Γιατί αυτά με προστάζει ο θεός, καταλάβετε το καλά. Και εγώ πιστεύω ότι μέχρι τώρα δεν έχει υπάρξει μεγαλύτερο αγαθό για σας και για την πόλη από αυτήν την υπηρεσία μου που προσφέρω στον θεό. Γιατί περιφέρομαι μην κάνοντας τίποτα άλλο από το να πείθω τους νεότερους και τους πιο ηλικιωμένους ανάμεσα σας να μη φροντίζουν ούτε για τα σώματα τους ούτε για τα χρήματα τους με τόσο πάθος, παρά μόνο για την ψυχή τους, πώς θα γίνει καλύτερη, λέγοντας τους ότι η αρετή δεν γίνεται από τα χρήματα, αλλά τα χρήματα και όλα τα άλλα ανθρώπινα αγαθά, και τα ιδιωτικά και τα δημόσια, από την αρετή.

Αρα προκύπτει το ερώτημα
Ποιά είναι τα πολυτιμότερα αγαθά
Αυτά που εξυπηρετούν τις ανάγκες του σώματος ή αυτά που εξυπηρετούν τις ανάγκες της ψυχής;;;
_________________
Κάθε αρχαία θρησκευτική ή μάλλον φιλοσοφική λατρεία αποτελούνταν από μία εσωτερική ή μυστική διδασκαλία και ένα εξωτερικό ή δημόσιο τυπικό λατρείας
http://www.youtube.com/watch?v=ZIMoQHpvFQQ


Έχει επεξεργασθεί απο τον/την SARUMAN στις Σαβ Νοέ 09, 2013 2:51 am, επεξεργάσθηκε 1 φορά συνολικά
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
rakis
Πρύτανης


Εγγραφή: 22 Ιαν 2008
Δημοσιεύσεις: 2857

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Νοέ 06, 2013 7:01 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Ελεύθερα φίλε μου!
Σκορπίστε γνώση γεμίστε χαρά!
_________________
Truth springs from argument amongst friends

http://rakis1.wordpress.com/
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
skakos
Πρύτανης


Εγγραφή: 23 Σεπ 2009
Δημοσιεύσεις: 3594
Τόπος: Αθήνα, Ελλάδα

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Νοέ 06, 2013 8:04 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Εγώ λέω γιατί να επιβάλουμε σε κάποιον να σέβεται το σώμα του ή τη ζωή του;
Αυτό είναι φασισμός αν με ρωτάς.
Αν κάποιος θέλει να γαμηθεί, let it be.
Αυτό ΕΠΙΛΕΓΕΙ.
Ας κάνει ο καθένα ςό,τι θέλει για να γίνει ευτυχισμένος, αρκεί να μην κάνει κάποιον δυστυχισμένο στην πορεία.
_________________
Φιλοσοφία Επιστήμης και Θρησκείας: http://harmonia-philosophica.blogspot.com/2010/08/blog-post.html
The Limits of Science: http://harmoniaphilosophica.wordpress.com/2011/04/18/the-limits-of-science-2jszrulazj6wq-5/
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα MSN Messenger
rakis
Πρύτανης


Εγγραφή: 22 Ιαν 2008
Δημοσιεύσεις: 2857

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Νοέ 06, 2013 11:05 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Δεν είπε κανείς να του το επιβάλλουμε.
Αντιθέτως λέμε ότι ο ίδιος έχει την ευθύνη των επιλογών του.
Η ηθική ευθύνη υπάρχει πάντα.
_________________
Truth springs from argument amongst friends

http://rakis1.wordpress.com/
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
ΚΛΙΟΚΑΣΤΗ
Αντιπρύτανης


Εγγραφή: 11 Αύγ 2012
Δημοσιεύσεις: 87

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Νοέ 07, 2013 11:24 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη


Σίγουρα αν κάποιος πάει να ασκητεύσει σε μια έρημο, με αφορμή την ανάγκη του για ψυχικές επιθυμίες, πρώτιστη ανάγκη , που ενδεχομένως να μη θέλει, θα γίνουν το νερό και η τροφή. Πηγαίνοντας λοιπόν κάποιος σε μια έρημο για να ανακαλύψει τις ψυχικές του ανάγκες φροντίζει να διασφαλίσει τα δυο αυτά αγαθά, αλλιώς θα πεθάνει. Οπότε μήπως οι σωματικές ανάγκες αυτόματα,πέρα από τις επιθυμίες, σε συνθήκες δύσκολες προέχουν;;
Η υπερβολή (μια τζάγκουαρ ας πούμε) όμως στις επιθυμίες ,μήπως είναι η ανάγκη για ψυχική ικανοποίηση;; Γιατί αν κάποιος θέτει ως πρώτες ανάγκες του, τις επιθυμίες του για τέτοια αντικείμενα, τότε σίγουρα κάτι συμβαίνει στην ψυχή του και στρέφεται σ' αυτό. Σίγουρα ο άνθρωπος αυτός είναι καλυμμένος σωματικά από απαραίτητες ανάγκες (νερό, τροφή) και αντί για την αρετή θέλει να αποκτήσει τζάγκουαρ οπότε εκεί μετά έρχεται η προσωπική επιδίωξη του καθενός. Η επιθυμία.
Και ερμηνευτικά είναι διαφορετικές οι δυο λέξεις, ως προς το τι αναφέρονται.
_________________
«ὁ νοήσας ἑεαυτον εις αυτον χωρειῖ»
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
SARUMAN
Πρύτανης


Εγγραφή: 14 Απρ 2013
Δημοσιεύσεις: 1729
Τόπος: THE WHITE CITY OF THE KINGS

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Νοέ 07, 2013 1:29 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

ΚΛΙΟΚΑΣΤΗ έγραψε:

Σίγουρα αν κάποιος πάει να ασκητεύσει σε μια έρημο, με αφορμή την ανάγκη του για ψυχικές επιθυμίες, πρώτιστη ανάγκη , που ενδεχομένως να μη θέλει, θα γίνουν το νερό και η τροφή. Πηγαίνοντας λοιπόν κάποιος σε μια έρημο για να ανακαλύψει τις ψυχικές του ανάγκες φροντίζει να διασφαλίσει τα δυο αυτά αγαθά, αλλιώς θα πεθάνει. Οπότε μήπως οι σωματικές ανάγκες αυτόματα,πέρα από τις επιθυμίες, σε συνθήκες δύσκολες προέχουν;;
Η υπερβολή (μια τζάγκουαρ ας πούμε) όμως στις επιθυμίες ,μήπως είναι η ανάγκη για ψυχική ικανοποίηση;; Γιατί αν κάποιος θέτει ως πρώτες ανάγκες του, τις επιθυμίες του για τέτοια αντικείμενα, τότε σίγουρα κάτι συμβαίνει στην ψυχή του και στρέφεται σ' αυτό. Σίγουρα ο άνθρωπος αυτός είναι καλυμμένος σωματικά από απαραίτητες ανάγκες (νερό, τροφή) και αντί για την αρετή θέλει να αποκτήσει τζάγκουαρ οπότε εκεί μετά έρχεται η προσωπική επιδίωξη του καθενός. Η επιθυμία.
Και ερμηνευτικά είναι διαφορετικές οι δυο λέξεις, ως προς το τι αναφέρονται.


Κλιοκάστη πολύ σωστή η παρατήρηση σου.
Ολοι οι φιλοσοφοι της αρχαίας Ελλάδας διαχώριζαν τις φυσικές ανάγκες ,δηλαδή τις ανάγκες του φυσικού σώματος σε δυο κατηγορίες.
Τις αναγκαίες και τις μη αναγκαίες.
Πρώτιστες όμως ήταν πάντα οι ανάγκες της ψυχής
Και όπως το φυσικό σώμα τρέφεται με τις διάφορες φυσικές τροφές ,έτσι και η ψυχή τρέφεται με την αρετή.

Στο Φαίδρο του Πλάτωνος η ψυχή παρομοιάζεται με ένα άρμα που το κινούν δύο άλογα .
Το ένα είναι τα παθη και το άλλο οι επιθυμίες.
Ο ηνίοχος είναι ο το λογικό μέρος δηλαδή η λογική η οποία κατευθύνει τα δύο άλογα .
Το ατίθασο μαύρο άλογο ,είναι οι επιθυμιές, που πολεμούν ενάντια στην λογική ,δεν υπακούουν σε αυτήν και την παρασέρνουν σε διαδοχικές επανενσαρκώσεις.

Στη πολιτεία ο Πλάτων περιγράφει την πόλη στην ιδανική της κατάσταση και κατόπιν την εκτροπή της από αυτή τη κατάσταση με την εμφάνιση της επιθυμίας για περιττά υλικά αγαθά.

Η υγιής πόλη είναι αυτή που οι κάτοικοι της θα τρέφονται λιτοδίαιτα ,θα ζουν σε λιτά και απλά σπίτια , θα ενδύονται όσο πιο απλά και απέριττα μπορούν, δεν θα έχουν περιουσίες και θα υμνολογούν τους Θεούς σε ευχάριστες μεταξύ τους συντροφιές.
Ετσι θα ζουν ειρηνικά και υγιεινά ,όπως είναι το φυσικό , θα πεθαίνουν σε βαθιά γεράματα και θα παραδίδουν στα παιδιά τους τον ίδιο τρόπο ζωής.
(Πολιτεία 372b εως 372d)

Αν θέλετε όμως λέει παρακάτω να δούμε και μια πόλη άρρωστη θα πρέπει να προσθέσουμε στα παραπάνω, προσφάγια και μυρωδικά και θυμιάματα και εταίρες και γλυκίσματα και κεντήματα και αρα θα πρέπει να προμηθευτούμε και χρυσάφι και ελεφαντοστούν και άλλα παρόμοια.
Αρα θα πρέπει να κάνουμε τη πόλη μεγαλύτερη γιατί εκείνη η πρώτη η υγιής δε μας χωρά πιά ,τώρα θα πρέπει να μεγαλώσει σε έκταση και σε πληθυσμό.
Θα χρειαστούμε κυνηγούς και όλους αυτούς που ασχολούνται με τις μορφές και τα χρώματα ,τεχνίτες περίτεχνων σκευών και γυναικείου στολισμού .
Θα χρειαστούμε ακόμη περισσότερους υπηρέτες και παιδαγωγούς και παραμάνες και τροφούς και κομμώτριες και κουρείς και μάγειρους και παραμάγειρους.

Θα χρειαστούμε τώρα και χειροβοσκούς ,γιατί ενώ στην υγιή πόλη τρεφόμασταν με σιτάρι ,ελιές, βολβούς ,λάχανα και ξηρούς καρπούς π.χ ρεβύθια και κουκιά ,τώρα θα χρειαστούμε και κρέας
Αρα τώρα θα χρειαστούμε και πολλά ζώα για να τα τρώμε.
Καθώς όμως θα ζούμε με αυτό το αφυσικο τρόπο θα χρειαστούμε και γιατρούς ,που προηγουμένως δεν τους χρειαζόμασταν.

Βλέπουμε λοιπόν πως ο Πλάτων περιγράφει τον εκφυλισμό που προκύπτει από τα περιττά υλικά αγαθά ,τα οποία οδηγούν σε εκτραχηλισμό της ζωής, αποχαλίνωση των ηθών και δημιουργία ασθενειών που εκφυλίζουν τον αρμονικό τρόπο ζωής σε παρά φύση βίο.

Όμως το χειρότερο το περιγράφει παρακάτω
Η πόλη που ήταν πρίν αρκετή για να τρέφει τους πολίτες της τώρα είναι πλέον πολύ μικρή για τις νέες συνθήκες ζωής.
Ετσι λοιπόν θα χρειαστεί τώρα να αρπάξουμε ένα κομμάτι από τη χώρα των γειτόνων μας για να έχουμε αρκετή έκταση για βοσκή και για καλλιέργειες.

Όπως παρόμοια και οι γείτονες μας θα χρειαστεί να αρπάξουν ένα κομμάτι από τη δική μας γή.
Και καταλήγει ο μεγάλος φιλόσοφος
Να λοιπόν από πού προέρχεται ο πόλεμος που φέρνει τόσες δυστυχίες και κακά στους πολίτες και στις πόλεις.

Στον Φαίδωνα 66c λέει
Το σώμα μας σπρώχνει σε αμέτρητες ασχολίες για να βρούμε την αναγκαία τροφή.
Με έρωτες και επιθυμίες και φόβους και διάφορες ψευδαισθήσεις και ανοησίες πολλές μας γεμίζει ,έτσι ώστε να μην μπορούμε να σκεφτούμε τίποτα λογικά εξαιτίας του. Ολα αυτά μας εμποδίζουν από το κυνήγι της αλήθειας.
Και διότι τους πολέμους ,τις στάσεις, και τις μάχες δεν τις προκαλεί τίποτε άλλο από το σώμα και τις επιθυμίες του.
Ολοι οι πόλεμοι για την απόκτηση των αγαθών γίνονται.

Παρακάτω οι επιθυμίες διαιρούνται σε δύο κατηγορίες –αναγκαίες και μη
αναγκαίες : για την πρώτη έχουμε σαν παράδειγμα τις επιθυμίες που δεν μπορούν να αγνοηθούν καθώς είναι απαραίτητες και ευεργετικές για την υγεία του ανθρώπου, όπως είναι η όρεξη για ψωμί και απαραίτητη τροφή•
η δεύτερη κατηγορία αποτελείται από μη αναγκαία ή και βλαβερά πράγματα
όπως μη απαραίτητες ποικιλίες φαγητών και ποτών (558D-559C).
Αυτές οι υπερβολικές και μη απαραίτητες επιθυμίες οδηγούν τον άνθρωπο
και την κοινωνία σε συνθήκες πιο χονδρές και χυδαίες και τελικά σε καταστροφή (559D επ).
Η επιθυμία να φαγει κανείς μέχρι του σημείου να είναι υγιής και να έχει το σώμα του σε καλή κατάσταση ,σαν επιθυμία για ψωμί και για προσφάγι είναι αναγκαία.
Μα η επιθυμία που ξεπερνάει την αναγκαία και ζητάει αλλοιώτικα φαγητά, περιττές απολαύσεις και ερωτικές ηδονές είναι βλαβερή για το σώμα και τη ψυχή και οδηγεί τη πόλη στη καταστροφή.

Στις ουπανισάδες ,τα φιλοσοφικά κείμενα των Ινδών βλέπουμε τις ίδιες ιδέες
Η επιθυμία παρουσιάζεται σαν την αιτία της διαίρεσης ή πτώσης από την
Αρχική Ενότητα.
Συγκεκριμένα λέγεται το εξής:

«...Τώρα αυτός, αληθινά, που λέγεται ότι βρίσκεται στο σώμα , απόκαλείται ο ενσωματωμένος στα στοιχεία Εαυτός ... επηρεασμένος από την ύλη
της φανερωμένης φύσης ... πέφτει σε ολική πλάνη και δεν βλέπει
πια τον Εαυτό του , τον πλουσιοπάροχο Κύριο ... συμπαρασύρεται από το ρεύμα των ποιοτήτων, μιασμένος , ασταθής, ευμετάβλητος, αποκομμένος , γεμάτος επιθυμίες , διασπαρμένος πέφτει σε αλαζονική ταύτιση
“είμαι εκείνος, αυτό είναι δικό μου ” :
έτσι σκεπτόμενος, προσδένει τον εαυτό του με τον εαυτό του σαν ένα πουλί
στο δίχτυ...»

Oμως και ο Επίκουρος ,κάνει την ίδια ακριβώς διάκριση των επιθυμιών σε αναγκαίες και μη αναγκαίες

ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ ( Επιστολή προς Μενοικέαν )

Είναι ακόμα ανάγκη να αναλογιζόμαστε ότι, από τις επιθυμίες, άλλες είναι φυσικές και άλλες μάταιες, και ότι, από τις φυσικές, άλλες είναι αναγκαίες και άλλες μόνο φυσικές. Και από τις αναγκαίες επιθυμίες, άλλες είναι αναγκαίες για την ευτυχία, άλλες για να μην αισθάνεται ενοχλήσεις το σώμα και άλλες για την επιβίωση . Η σωστή εκτίμηση αυτών των θεμάτων μάς καθοδηγεί ώστε να ανάγουμε ό,τι επιλέγουμε και ό,τι αποφεύγουμε στην υγεία του σώματος και στην αταραξία της ψυχής, αφού αυτός είναι ο σκοπός της μακάριας ζωής.

Επομένως πιστεύω ότι οι ανάγκες του σώματος πρέπει να ικανοποιούνται μέχρι εκείνο το σημείο κατά το οποίο το σώμα θα είναι υγιές έτσι ώστε να μπορέσει να παρέχει τη δυνατότητα στο φιλόσοφο να ερθει σε επαφή με τη ψυχή που είναι εγκλειστη σε αυτό.
Οι παραπάνω επιθυμίες δεσμεύουν τον άνθρωπο στην ύλη και τον ταυτίζουν με τα κατώτερα έστικτα γι αυτό είναι καταστροφικές.
_________________
Κάθε αρχαία θρησκευτική ή μάλλον φιλοσοφική λατρεία αποτελούνταν από μία εσωτερική ή μυστική διδασκαλία και ένα εξωτερικό ή δημόσιο τυπικό λατρείας
http://www.youtube.com/watch?v=ZIMoQHpvFQQ
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
SARUMAN
Πρύτανης


Εγγραφή: 14 Απρ 2013
Δημοσιεύσεις: 1729
Τόπος: THE WHITE CITY OF THE KINGS

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Νοέ 09, 2013 12:49 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Στο blog του φίλου rakis το παρακάτω

Το Πλέον Έχειν – Αριστοτέλης
Posted on Σεπτεμβρίου 24, 2011 by heroicodesembarazo

Για τον Αριστοτέλη η πλεονεξία έχει χαρακτήρα εσωτερικό: το ¨ένεκα του κερδαίνειν” φέρει απόλαυση από το κέρδος. Πρόκειται για την ίδια την απόλαυση του πλεονεκτείν και όχι για το αντικείμενο της επιθυμίας και της απόκτησής του.
Αλλά και εξωτερικό : συνεπάγεται διανεμητικές αδικίες. Ο πλεονέκτης είναι σε άγνοια και έχει την πεποίθηση ότι το κέρδος θα του επιφέρει την ευδαιμονία. Αγνοεί τι εστί διανεμητική δικαιοσύνη γιατί θέλει να έχει όλο και περισσότερα χωρίς να υπολογίζει τους υπόλοιπους:

Ο Πλεονέκτης δεν έχει συνείδηση δικαίου και αδίκου
Αδυνατεί να κατανοήσει πως λαμβάνει περισσότερα από όσο του αναλογεί. Κατά συνέπεια, η πλεονεξία λαμβάνει χώρα σε δύο επίπεδα. Στη διανομή όπου έχουμε ζητήματα δικαίου και αδίκου και στην κατοχή όπου έχουμε ζητήματα μέτρου και υπερβολής.
Για τον Αριστοτέλη το χρήμα συμβάλλει στο να γίνει το κέρδος αυτοσκοπός. Η πλεονεξία βέβαια, εκπηγάζει ανεξάρτητα από το μέσο συναλλαγής. Πρόκειται για μία άλογη επιθυμία προσκολλημένη στη σωματική απόλαυση.
“Από τη στιγμή που η επιθυμία για ζωή είναι δίχως όρια, για αυτό και υπάρχει επιθυμία δίχως όρια”
Το παραπάνω αποτελεί αίτιον εμφυλίου. Στάσεως.
Η πλεονεξία αφορά κάθε κοινωνική τάξη αποτελώντας έτσι θεμελιώδες πρόβλημα της πόλης. Ως λύση προτείνεται από το φιλόσοφο η σωστή εκπαίδευση. Όσοι είναι στην εξουσία μπορούν να μετατρέψουν την πόλη σε μέσο για αύξηση της κερδοφορίας τους. (π.χ. ιμπεριαλιστική Αθήνα).
Στη βάση της πλεονεξίας, όταν έλθει η ώρα της διανομής, τότε επικρατεί το χάος, επειδή ο καθένας κρίνει ότι αξίζει περισσότερα. Αυτό που απαιτείται εδώ είναι η πολιτική φιλοσοφία.
Εφόσον δεν σταθεροποιείται ένα ηθικό consensus επάνω σε κάποιες πολιτικές αξίες έρχεται η στάσις. Στη Δημοκρατία, υπεύθυνοι είναι οι δημαγωγοί που εκμεταλλεύονται την πλεονεξία του πλήθους.
Να σημειωθεί πάντως πως ο Αριστοτέλης δεν αναγάγει τα πάντα στην πλεονεξία αλλά κυρίως στην αίσθηση του καθενός για το τι είναι δίκαιο/άδικο και τι αξίζει ο ίδιος υποκειμενικά.

Εμπνεόμενος απο το παραπάνω απόσπασμα θα επιχειρήσω παρακάτω μια ανάλυση στις έννοιες της αρετής ,της ευδαιμονίας,της ηθικής καθώς και των υλικών και ψυχικών αγαθών σύμφωνα με το βιβλίο του Αριστοτέλη
ΗΘΙΚΑ ΝΙΚΟΜΑΧΕΙΑ.
Με την ευκαιρία αυτή να τονίσω οτι δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος και μάλιστα Ελληνας που να μην έχει διαβάσει αυτό το βιβλίο.
Το βιβλίο αυτό το έγραψε ο Αριστοτέλης για τον υιό του Νικόμαχο ,για να του προσφέρει κάποιες ηθικές παροτρύνσεις.
Αρα σκεφθείτε πόσο χρήσιμο είναι ένα βιβλίο το οποίο έχει γραφεί απο έναν πατέρα σαν ηθικό εγχειρίδιο για τον υιό του και πόσο μαλλον όταν ο πατέρας αυτός είναι ο Αριστοτέλης.
Ξεκινώ λοιπόν εδώ την ανάλυση

Παράθεση:
Τα αγαθά λοιπόν είναι διηρημένα εις τρία είδη, δηλαδή τα λεγόμενα εξωτερικά, τα ψυχικά, και τα σωματικά, από αυτά δε σπουδαιότερα και κυρίως αγαθά θεωρούμε τα ψυχικά
Υπέρτατο δε ψυχικό αγαθό είναι η αρετή .
Η αρετή είναι απαραίτητος όρος της ευτυχίας
Η ευτυχία προκύπτει από την ευδοκίμηση
Τώρα η ευδοκίμηση εις άλλους μεν φαίνεται ως κάποια αρετή, εις άλλους δε ως φρόνησις, εις άλλους δε ως σοφία, και εις άλλους όλα αυτά ή έν από αυτά ηνωμένον με ηδονήν ή τουλάχιστον όχι χωρίς ηδονήν.

Διότι η ηδονή είναι ψυχική κατάστασις και εις έκαστον παρέχει ηδονήν εκείνο διά το οποίον του αποδίδομεν επίθετον σύνθετον εκ του φίλος• λόγου χάριν εις τον αλογόφιλον ο ίππος και εις τον φιλοθεάμονα το θέαμα, ομοίως δε και εις τον φιλοδίκαιον τα δίκαια και εις τον φιλάρετον η αρετή. Διά τους περισσοτέρους λοιπόν αι ηδοναί συγκρούονται μεταξύ των, διότι δεν είναι σύμφωνοι με την φύσιν του ανθρώπου, ενώ εις τους αγαθούς αι ηδοναί είναι εκ φύσεως ηδονικαί. Τοιαύται δε είναι αι πράξεις αι οποίαι συμφωνούν με την αρετήν, και επομένως είναι ηδονικαί,όχι μόνον ως προς αυτούς αλλά και καθ'εαυτάς. Επομένως δεν έχει ανάγκην ο βίος αυτών από καμίαν άλλην ηδονήν, ωσάν κανένα περιδέραιον, αλλ'έχει μέσα του την ηδονήν. Διότι εκτός αυτών που είπαμε, ούτε είναι καν αγαθός όστις δεν ευχαριστείται με τας καλάς πράξεις. Διότι ουδέν δίκαιον ημπορεί να ονομάσει κανείς εκείνον, ο οποίος δεν ευχαριστείται με το να πράττει το δίκαιον, ούτε φιλελεύθερον εκείνον ο οποίος δεν ευχαριστείται με τας φιλελευθέρους πράξεις. Ομοίως δε και εις όλα τα άλλα. Τότε λοιπόν φαίνεται ότι είναι ηδονικαί καθ' εαυτάς αι πράξεις αι οποίαι συμφωνούν με την αρετήν.

Ας λάβομε δε ως απόδειξιν διά τας ψυχικάς καταστάσεις την ηδονήν ή την λύπην, η οποία έρχεται κατόπιν από τα έργα. Διότι όστις μεν απέχει από τας σωματικάς ηδονάς και ακριβώς δι' αυτό ευχαριστείται είναι σώφρων, όστις όμως λυπείται είναι ακόλαστος, και πάλιν όστις μεν αναμένει τους κινδύνους και ευχαριστείται, ή τουλάχιστον δεν λυπείται, είναι ανδρείος, όστις δε λυπείται είναι δειλός. Διότι η ηθική αρετή περιστρέφεται εις τας ηδονάς και λύπας. Δηλαδή χάριν της ηδονής εκτελούμεν τας ποταπάς πράξεις, ένεκα δε της λύπης απέχομεν από τας καλάς. Διά τούτο πρέπει κανείς, αμέσως από την νεαράν ηλικίαν να λάβη κάποιαν αγωγήν, καθώς λέγει ο Πλάτων {5}, ώστε να χαίρη και να λυπήται με όσα πρέπει.
Διότι αυτά είναι ορθή εκπαίδευσις. Εκτός τούτου, αφού αι αρεταί
περιστρέφονται εις τας πράξεις και εις τα παθήματα, και αφού εις έκαστον πάθημα και εκάστην πράξιν ακολουθεί ηδονή ή λύπη, και δι' αυτόν τον λόγον ακόμη ίσως η αρετή περιστρέφεται εις τας ηδονάς και λύπας. Το επικυρόνουν δε και αι τιμωρίαι αι οποίαι γίνονται με αυτάς. Διότι και αυταί είναι ένα είδος θεραπείας, αι δε θεραπείαι εδόθη εκ φύσεως να προέρχονται από τα αντίθετα


Τι αποδεικνύεται λοιπόν από τα παραπάνω.
Ότι εις τον ενάρετο άνθρωπο ,ηδονή του προκαλούν μόνο οι πράξεις οι οποίες συμφωνούν με την αρετήν.
Κι αυτό διότι ο ενάρετος άνθρωπος ,ο οποίος κατέχει την αρετή ,κατέχει και την ηδονή εφόσον η ηδονή εγκλείεται εις την αρετή.
Αν ο άνθρωπος μέσω των ενάρετων πράξεων δεν προσλαμβάνει ηδονή ,τότε δεν είναι ενάρετος.
Δεν μπορεί δηλαδή να είναι αγαθός αυτός που δεν προσλαμβάνει ευχαρίστηση από τις καλές πράξεις ,όπως δε μπορεί να είναι δίκαιος εκείνος που δεν ευχαριστείται από τις δίκαιες πράξεις.

παράδειγμα
αν κανείς κρατιέται μακριά από τις σωματικές ηδονές και αυτό του προκαλεί ευχάριστα συναισθήματα, τότε η αποχή του αυτή συνιστά μόνιμο στοιχείο του χαρακτήρα του και είναι σώφρων, ενώ αν η αποχή αυτή του προκαλεί δυσάρεστα συναισθήματα, τότε δεν του έχει γίνει μόνιμο στοιχείο του χαρακτήρα του και είναι ακόλαστος. Επομένως, δεν αρκεί να απέχει κανείς από τις σωματικές ηδονές για να χαρακτηρίζεται σώφρων. Τον χαρακτηρισμό αυτό τον δικαιούται, μόνο εάν η αποχή αυτή του προκαλεί ευχάριστα συναισθήματα.

Παράθεση:
Τώρα έχουμε να απαντήσουμε στο εξής ερώτημα
Ημπορεί ο άνθρωπος να ονομασθεί ευτυχής εν όσω ζει;;;
Εξαρτάται η ευτυχία από τις μεταβολές της τύχης;;;
Διότι βεβαίως είναι φανερόν ότι, αν παρακολουθούμεν τας τύχας, τον ίδιον άνθρωπον θα τον ονομάσωμεν ευτυχή και πάλιν δυστυχή πολλάκις, και θα αποδεικνύωμεν ότι ο ευτυχής είναι κάποιος χαμαιλέων και με σαθράς βάσεις. Ή μήπως δεν είναι διόλου ορθόν να παρακολουθούμεν τας μεταβολάς της τύχης;
Διότι δεν έγκειται εις αυτάς το αγαθόν και το κακόν, αλλά έχει μεν περιπλέον ανάγκην αυτού ο ανθρώπινος βίος, καθώς είπαμεν, πρωτεύουν
όμως εις την ευτυχίαν αι σύμφωνοι με την αρετήν ενέργειαι, ενώ αι
αντίθετοι πρωτεύουν εις το αντίθετον

Ο αληθώς ευτυχής είναι ανεπίδεκτος δυστυχίας
Διότι ο αληθώς αγαθός και νουνεχής φρονούμεν ότι θα υποφέρει όλας τας μεταβολάς της τύχης αξιοπρεπώς, και ότι αναλόγως των υπαρχόντων μέσων θα πράξη πάντοτε το καλλίτερον, καθώς και ο αγαθός στρατηγός το υπάρχον στράτευμα θα χρησιμοποιήσει πολεμικώτατα, και ο βυρσοδέψης από τα δεδομένα δέρματα θα κάμη τα καλλίτερον που ημπορεί να γίνη υπόδημα, και κατά τον ίδιον τρόπον όλοι οι άλλοι τεχνίται.


H ηθική όμως αποκτάται με τας συνηθείας, και δι' αυτό έλαβε όνομα το οποίον έχει πολύ μικράν διαφοράν από την συνήθειαν (ήθος — έθος)
Με την συνεχή τέλεση ενάρετων πράξεων διαμορφώνουμε το ήθος ,
Το ήθος καθώς διαμορφώνεται συνιστά τη τέλεση της ηθικής ως βιωματική ανάγκη πλέον και όχι ως εξαναγκαστική απαίτηση κάποιας ανώτερης επιθυμίας.
Η ηθική αρετή, με άλλα λόγια, «συνιστά τη “βιωματική προ-κατάληψη” που καθιστά δυνατή την ίδια τη φρόνηση (γι’ αυτό και δεν υφίσταται πραγματική “πράξη” όταν κάποιος ενεργεί υπό καθεστώς εξωτερικής βίας)» . Αποκλειστικός δε υπεύθυνος για την δημιουργία του ηθικού του χαρακτήρα είναι ο ίδιος ο άνθρωπος , με αρωγό όμως στην προσπάθειά του την κοινωνία ως καθοδηγητή και παιδαγωγό .

Παράθεση:
Παρακάτω τίθεται τώρα το ερώτημα
Ποίαι πράξεις οδηγούν εις την αρετήν.
Πρώτον λοιπόν πρέπει να παρατηρήσωμεν ότι τα τοιαύτα προσόντα τα καταστρέφει και η μεγάλη έλλειψις και η υπερβολή.
Διότι και τα υπερβολικά γυμνάσια και τα ελλιπή φθείρουν την δύναμιν, ομοίως δε και τα ποτά και τα τρόφιμα, εάν είναι υπερβολικώτερα ή ελλιπέστερα καταστρέφουν την υγείαν, ενώ τα μέτρια την στερεώνουν και την αυξάνουν και την διασώζουν. Το ίδιον λοιπόν συμβαίνει και εις την σωφροσύνην και την ανδρείαν και τας άλλας αρετάς. Διότι και όστις φεύγει και φοβείται οποιονδήποτε και δεν ανθίσταται εις τίποτε γίνεται δειλός, και όστις τίποτε απολύτως δεν φοβείται, αλλά προχωρεί εναντίον οποιουδήποτε, γίνεται θρασύς. Επίσης δε και όστις επιδιώκει να απολαύσει όλας τας ηδονάς και δεν αποφεύγει καμμίαν είναι ακόλαστος, όστις δε τας αποφεύγει όλας, καθώς οι χωρικοί, είναι βεβαίως αναίσθητος• λοιπόν καταστρέφεται η σωφροσύνη και η ανδρεία από την υπερβολήν και την έλλειψιν, ενώ από την μετριοπάθειαν συντηρείται.


Με την συνεχή εξάσκηση η εγκαθίδρυση των αρετών γίνεται όπως είπαμε πιο πάνω ήθος δηλαδή βιωματική προκατάληψη.

Παράθεση:
Εις την σωματικήν δύναμιν αυτή δημιουργείται μεν από την πρόσληψιν πολλής τροφής και από την άσκησιν εις πολλούς κόπους, εξ άλλου όμως είναι ικανός να τα εκτελή αυτά πολύ περισσότερον ο ισχυρός. Το ίδιον λοιπόν συμβαίνει και με τας αρετάς. Διότι με το να απέχαμε από τας ηδονάς γινόμεθα σώφρονες, συγχρόνως όμως, αφού γίνωμεν τοιούτοι, ημπορούμεν να απέχαμε ευκολότερα. Το ίδιον δε και διά την ανδρείαν. Διότι, όταν συνηθίσαμε να περιφρονούμεν τους κινδύνους και τους αναμένωμεν ατάραχοι,γινόμεθα ανδρείοι, εξ άλλου όμως, αφού γίνωμεν ανδρείοι, ευκολώτερον αντέχομεν εις τους κινδύνους.

Ορισμός της αρετής. — Επομένως η αρετή είναι ψυχική κατάστασις η οποία ενεργεί κατά προαίρεσιν, και εφαρμόζει την μεσότητα την σχετικήν με ημάς την καθοριζομένην με λόγον και καθώς ημπορεί να την καθορίση ο φρόνιμος άνθρωπος. Είναι δε μεσότης, διότι κείται μεταξύ
δύο κακιών, εκ των οποίων η μία προέρχεται από την υπερβολήν, η δε
άλλη από την έλλειψιν, και έπειτα διότι από αυτάς άλλαι μεν ζητούν
να καθυστερούν, άλλαι δε να υπερβάλλουν το πρέπον και εις τα πάθη
και εις τας πράξεις, ενώ η αρετή και ευρίσκει και προτιμά το μέσον.
Επομένως ως προς την ουσίαν της και τον ορισμόν ο οποίος εκφράζει
την ιδανικήν της τελειοποίησιν η αρετή είναι κάποια μεσότης, ως προς
το καλλίτερον όμως και την ορθότητα είναι ακρότης ανυπέρβλητος.


Παρακάτω ο Αριστοτέλης διαχωρίζει τις επιθυμίες σε φυσικές και ατομικές,ή επίκτητες.

Παράθεση:
Από δε τας επιθυμίας, άλλαι μεν φαίνονται κοιναί και φυσικαί, άλλαι δε ατομικαί και επίκτητοι. Λόγου χάριν η μεν επιθυμία της τροφής είναι φυσική, διότι πας όστις στερείται, επιθυμεί ξηράν ή υγράν τροφήν, πολλάκις μάλιστα και τας δύο και κρεββάτι, καθώς λέγει ο Όμηρος {22}, όταν είναι νέος και ακμαίος. Την δείνα όμως τροφήν ή την δείνα, δεν επιθυμεί έκαστος, ούτε τα ίδια πράγματα. Διά τούτο φαίνεται ότι είναι ατομική.
Οπωσδήποτε όμως έχει και κάτι το φυσικόν. Διότι μερικά ηδονικά
ποικίλλουν κατ' άτομα, μερικά όμως είναι εις όλους ηδονικώτερα από
άλλο τυχαίον. Επομένως εις τας φυσικάς επιθυμίας ολίγοι σφάλλουν και
αυτοί πάλιν εις έν, δηλαδή εις την υπερβολήν — διότι το να τρώγει
κανείς ό,τι τύχη ή να πίνη έως ότου παραγεμισθεί, είναι υπερβολή του
φυσικού εις πλησμονήν, διότι η φυσική επιθυμία είναι απλή αναπλήρωσις της στερήσεως.
Διά τούτο οι τοιούτοι λέγονται γαστρίμαργοι (=φαγομανείς), διότι παραγεμίζουν την κοιλίαν των περισσότερον του δέοντος, και τοιούτοι γίνονται οι όλως διόλου κτηνώδεις. —
Ως προς ατομικάς όμως ηδονάς σφάλλουν πολλοί και κατά πολλούς τρόπους. Διότι, όσοι έχουν επίθετον σύνθετον από το φίλος, έχουν την ιδιότητα ή να ευχαριστούνται με όσα δεν πρέπει, ή περισσότερον από τους άλλους, ή όχι καθώς πρέπει. Γενικώς δε οι ακόλαστοι είναι εις όλα υπερβολικοί. Διότι και ευχαριστούνται περιπλέον με πράγματα τα οποία δεν είναι αναγκαία, δηλαδή είναι άξια αποστροφής, και αν εις μερικά από αυτά επιτρέπεται η ευχαρίστησις, αυτοί ευχαριστούνται περισσότερον από όσον πρέπει και από όσον ευχαριστούνται οι άλλοι.


Αρα τι λέει εδώ ο Αριστοτέλης.
Οι φυσικές επιθυμίες είναι όλες αναγκαίες καθώς είναι οι στοιχειώδεις
επιθυμίες που μας κρατούν όλους στη ζωή.
Είναι δηλαδή οι επιθυμίες που προέρχονται από τις στοιχειώδεις ανάγκες για την επιβίωση ,όπως η τροφή και η ανάπτυξη.
Οι ατομικές επιθυμίες είναι επίκτητες δηλαδή αποκτιόνται κατά τη διάρκεια της ζωής του συγκεκριμένου ανθρώπου και άλλες είναι ωφέλιμες και άλλες βλαβερές.
Ενας σώφρων και νουνεχής άνθρωπος εφόσον όπως ειπώθηκε παραπάνω διακατέχεται από την αρετή ,προσλαμβάνει ηδονή μόνο από την εξάσκηση της αρετής δηλαδή από βιωματική προκατάληψη προς αυτήν.
Ετσι αυτός ο άνθρωπος θα αποκτά επίκτητες συνήθειες που θα προσβλεπουν στην εξάσκηση της αρετής γιατί μόνο από αυτές τις συνήθειες θα προσλαμβάνει ηδονή.
Αρα οι συνήθειες αυτές θα είναι ωφέλιμες και αναγκαίες γι αυτόν.
Ενας ακόλαστος άνθρωπος όμως παίρνει ηδονή από αισθητηριακές απολαύσεις ,ανήθικες πράξεις και υπερβολή σε όλες τις ενέργειες του.
Αρα οι επίκτητες συνήθειες αυτού του ανθρώπου θα είναι σίγουρα βλαβερές.
_________________
Κάθε αρχαία θρησκευτική ή μάλλον φιλοσοφική λατρεία αποτελούνταν από μία εσωτερική ή μυστική διδασκαλία και ένα εξωτερικό ή δημόσιο τυπικό λατρείας
http://www.youtube.com/watch?v=ZIMoQHpvFQQ
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
SARUMAN
Πρύτανης


Εγγραφή: 14 Απρ 2013
Δημοσιεύσεις: 1729
Τόπος: THE WHITE CITY OF THE KINGS

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Νοέ 09, 2013 1:09 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Συνεχίζει τώρα παρακάτω ο φιλόσοφος λέγοντας

Παράθεση:
Λοιπόν ο μεν ακόλαστος επιθυμεί όλα τα ηδονικά ή τα κυριώτερα, και σύρεται από την επιθυμίαν, ώστε να προτιμήση αυτά απέναντι των άλλων, και διά τούτο λυπείται, όταν αποτυγχάνει και τα επιθυμεί — διότι η επιθυμία συνοδεύεται με την λύπην, φαίνεται δε βεβαίως οξύμωρον το να λυπήται διά την ηδονήν — . Άνθρωποι όμως παραλείποντες τας ηδονάς και ευχαριστούμενοι ολιγώτερον από ό,τι χρειάζεται δεν ευρίσκονται πολύ συχνά. Διότι δεν είναι ανθρωπινή αυτή η αναισθησία. Διότι ακόμη και τα άλλα ζώα κάμνουν διάκρισιν μεταξύ φαγητών, και με άλλα μεν ευχαριστούνται, με άλλα όμως όχι. Εάν δε συμβεί εις κανένα να μη ευρίσκει τίποτε ευχάριστον, ούτε διαφοράν ενός πράγματος από άλλο,αυτός πολύ απέχει να είναι άνθρωπος. Δεν έλαβε δε όνομα ο τοιούτος, διότι δεν συμβαίνει διόλου να υπάρχει.
Ο σώφρων όμως είναι μέσος ως προς αυτά. Διότι δεν ευχαριστείται με όσα ευχαριστείται καθ' υπερβολήν ο ακόλαστος, αλλά μάλλον στενοχωρείται, και εν γένει με όσα δεν πρέπει, ή δεν πρέπει καθ' υπερβολήν να ευχαριστήται με κανένα από αυτά ούτε εάν λείπουν στενοχωρείται ούτε τα επιθυμεί παρά μετρίως, ούτε περισσότερον του δέοντος, ούτε όταν δεν πρέπει, ούτε εν γένει άλλως πως. Όσα όμως συντελούν εις την υγείαν ή εις την ευεξίαν και είναι ηδονικά, αυτά θα τα επιθυμήσει με μέτρον και όπως πρέπει, και τα άλλα ηδονικά όσα δεν είναι εμπόδια εις αυτά, ή δεν είναι έξω από το καλόν, ή δεν υπερβαίνουν τα οικονομικά του. Διότι όστις είναι τοιούτος εκτιμά τας ηδονάς περισσότερον από όσον αξίζουν, ενώ ο
σώφρων δεν είναι τοιούτος, αλλά καθώς υπαγορεύει ο ορθός λόγος.


Εδώ λοιπον γίνεται διαχωρισμός του ακόλαστου ανθρώπου από τον σώφρονα άνθρωπο που δεν γίνεται να είναι τελείως χωρίς επιθυμίες γιατί αυτό είναι αφύσικο.
Ο ακόλαστος άνθρωπος κολυμπάει μέσα στην υπερβολή ,γεμάτος από κάθε είδους βάρβαρες και ηδονικές επιθυμίες ,επιθυμεί όλα αυτά που προκαλούν ανήκεστο βλάβη στη ψυχή του και όταν δεν κατορθώνει να τα αποκτήσει πνίγεται στη θλίψη.
Από την άλλη πλευρά όμως δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς καθόλου επιθυμίες.
Ο σώφρων άνθρωπος δεν ευχαριστείται αλλά αντίθετα στεναχωρείται με τις επιθυμίες του ακόλαστου ανθρώπου γιατί εφόσον είναι συνηθισμένος να λαμβάνει ηδονή από την αρετή ,οι συνήθειες αυτές του προκαλούν έντονη δυσαρέσκεια.

Αντίθετα όμως επιθυμεί με μέτρο και όπως πρέπει τις επιθυμίες που δεν προκαλούν βλάβη στην αρετή που θρέφει την ψυχή του.

Τώρα παρακάτω είναι ένα σημαντικό εδάφιο του βιβλίου που παροτρύνει τους νέους να είναι ευπειθείς και πειθαρχικοί στους παιδαγωγούς ,έτσι ώστε να συνηθίζουν από μικροί να αποστρέφονται και να αποφεύγουν τις συνήθειες που τους προτρέπουν στην αισχρότητα στην υπερβολή και στις ηδονές των αισθήσεων.

Παράθεση:
Το δε όνομα της ακολασίας το εφαρμόζομεν και εις τας παιδικάς παρεκτροπάς, διότι έχουν κάποιαν ομοιότητα. Διότι πρέπει να τιμωρήται εγκαίρως όστις επιθυμεί αισχρά πράγματα και του οποίου η συνήθεια μεγαλώνει την διάθεσιν. Τοιούτον δε είναι προ πάντων η επιθυμία και το παιδί.
Διότι τα παιδάρια ζουν με τας επιθυμίας, και πλεονάζει εις αυτά η επιθυμία του ηδονικού. Εάν λοιπόν δεν σταθεί ευπειθές και πειθαρχικόν εις τον ανώτερόν του, θα προχωρήσει πολύ.
Διότι η όρεξις του ηδονικού είναι ακόρεστος και ο ανόητος έχει ορέξεις από όλα τα μέρη του σώματός του. Και έπειτα η εκτέλεσις της επιθυμίας αυξάνει τα συγγενή πάθη και αν γίνουν μεγάλα και σφοδρά, εκτροχιάζουν και τον λογισμόν.
Διά τούτο αυταί πρέπει να είναι μέτριαι και ολίγαι και διόλου να μην
αντιστρατεύωνται εις την λογικήν.
Την τοιαύτην δε ευπείθειαν την ονομάζομεν και παιδεμόν. Δηλαδή καθώς το παιδί οφείλει να ζεί κατά τα πρόσταγμα του παιδαγωγού, ομοίως και ο επιθυμητικός κατά τον ορθόν λόγον. Διά τούτο πρέπει το επιθυμητικόν μέρος του σώφρονος να συμφωνή με τον λόγον. Διότι και των δύο ο σκοπός είναι το καλόν.
Δηλαδή και ο σώφρων επιθυμεί όσα πρέπει και καθώς πρέπει και όταν
πρέπει, και τα ίδια επιβάλλει και ο ορθός λόγος. Αυτά λοιπόν είναι
αρκετά περί της σωφροσύνης.


Παρακάτω αναλύονται οι καταστάσεις της φιλαργυρίας της ασωτίας και της μεσότητος αυτών που είναι η ελευθεριότης.

Παράθεση:
Διά τούτο ιδιότης του ελευθερίου είναι να δίδει εις όσους πρέπει, παρά να λαμβάνει από όπου πρέπει, και να μη λαμβάνει από όπου δεν πρέπει. Διότι ιδιότης της αρετής είναι η ευποιία μάλλον παρά η ευπάθεια, και η μάλλον να πράττει τα καλά παρά να μη πράττει τα ποταπά. Δεν είναι δε δυσνόητον ότι εις την δωρεάν ακολουθεί η ευποιία και η εκτέλεσις των καλών, εις δε την ευπάθειαν η αποδοχή των καλών ή η μη εκτέλεσις ποταπών πράξεων. Και η χάρις οφείλεται εις τον δίδοντα δώρα, και όχι εις τον μη δεχόμενον, και ο έπαινος δε περισσότερον εις αυτόν οφείλεται.
Είναι δε και ευκολώτερον το να μη δεχθεί κανείς παρά να δώσει δώρον.
Διότι έκαστος ολιγώτερον θυσιάζει το ιδικόν του, παρ' όσον αποκρούει
το ξένον.

Είναι δε αξιαγάπητοι από όλους τους εναρέτους, προ πάντων οι ελευθέριοι.
Διότι είναι ωφέλιμοι, τούτο δε συνίσταται εις τον τρόπον της δωρεάς
των. Αι ενάρετοι πράξεις όμως γίνονται χάριν του καλού. Επομένως και ο ελευθέριος θα δώσει χάριν του καλού και ορθώς. Δηλαδή θα δώσει εις
όσους πρέπει και όσα πρέπει και όταν πρέπει και εν γένει καθώς είναι
σύμφωνα με την ορθήν δωρεάν. Και όλα αυτά με ευχαρίστησιν και χωρίς
να λυπηθεί. Διότι παν ό,τι γίνεται συμφώνως με την αρετήν είναι
ευχάριστον ή δεν προξενεί λύπην, πολύ ολίγον δε είναι λυπηρόν. Όστις
όμως δίδει εις όσους δεν πρέπει, ή όχι χάριν του καλού, αλλά διά
καμμίαν άλλην αιτίαν, δεν θα ονομασθεί ελευθέριος, αλλά κάτι άλλο.
Ούτε όστις δίδει με λύπην. Διότι αυτός θα επροτίμα τα χρήματα
περισσότερον από την καλήν πράξιν, αυτό όμως δεν είναι ιδιότης του
ελευθερίου (γενναιοδώρου).


Αρα ο ελευθέριος είναι αυτός που δίνει.
Αυτός που προσφέρει τη βοήθεια του ανιδιοτελώς προς χάριν του καλού.
Είναι ο ενάρετος , ο οποίος απολαμβάνει ευχαρίστηση από την εξάσκηση της αρετής.
Και όλες οι ενάρετες πράξεις γίνονται πρός χάριν του καλού.
Ετσι ο ελευθέριος δρά πάντα προς χάριν του καλού.
Αυτός που δίδει με λύπη δίοτι προτιμά τα χρήματα από την τέλεση της καλής πράξης δεν συμπεριλαμβάνεται σε αυτή την κατηγορία.
Επίσης άλλη μια ιδιότητα του είναι ότι ευχαριστείται να δίνει αλλά δεν τον ευχαριστεί να λαμβάνει.
Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη ο ενάρετος απολαμβάνει ευχαρίστηση μόνο από τις ενάρετες πράξεις και οι προσφορές προς αυτόν δεν του προκαλούν καμία ευχαρίστηση.

Παράθεση:
Ο ελευθέριος είναι ανιδιοτελής, αλλά συντηρητικός. — Δεν δέχεται δε από όποιον δεν πρέπει δώρα, διότι δεν είναι επίσης ιδιότης του μη εκτιμώντος τα χρήματα να δέχεται υπό τοιούτους όρους. Και βεβαίως δεν θα ημπορεί ούτε να ζητεί. Διότι όστις ευεργετεί δεν δέχεται εύκολα να
ευεργετήται. Από όπου όμως πρέπει, λαμβάνει, λόγου χάριν από τα
ιδικά του κτήματα, όχι διότι είναι καλόν, αλλά διότι είναι ανάγκη,
διά να έχει να δίδει. Ούτε ημπορεί να παραμελήσει τα ιδικά του, αφού
θέλει με αυτά να βοηθεί μερικούς.Ούτε θα δώσει εις τους τυχόντας, διά
να έχει να δίδει εις όσους πρέπει και όταν πρέπει και δι' ό,τι είναι
καλόν, είναι δε ιδιότης του ελευθερίου και να είναι υπερβολικός εις
τας δωρεάς του, ώστε να κρατεί ολιγώτερα διά τον εαυτόν του. Δηλαδή
το να μη κοιτάζει τον εαυτόν του είναι ιδιότης του ελευθερίου.
Λέγεται δε η ελευθεριότης αναλόγως της περιουσίας. Δηλαδή δεν
συνίσταται η αρετή αυτή εις το μέγα ποσόν των διδομένων, αλλά εις
την διάθεσιν του δίδοντος, αυτή δε δίδει αναλόγως της περιουσίας.
Δεν υπάρχει δε κανέν εμπόδιον διά να είναι ελευθεριώτερος όστις
δίδει ολιγώτερα, όταν δίδει από τα ολιγώτερα που έχει. — Φαίνεται δε
ό,τι γίνονται περισσότερον ελευθέριοι, όσοι δεν απέκτησαν μόνοι των,
αλλά εκληρονόμησαν την περιουσίαν των. Διότι αυτοί δεν έχουν πείραν
της στερήσεως, και διότι όλοι οι άνθρωποι αγαπούν περισσότερον τα
έργα των χειρών των, καθώς οι γονείς και οι ποιηταί. Δεν είναι δε
εύκολον να πλουτίσει ο ελευθέριος, διότι ούτε λαμβάνει ευκόλως ούτε
διατηρεί, αλλά τα πετά και δεν εκτιμά τα χρήματα ως χρήματα αλλά
χάριν δωρεών. Διά τούτο υβρίζεται η τύχη συχνά, διότι οι
περισσότερον άξιοι διόλου δεν πλουτίζουν. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει
παραλόγως. Διότι δεν είναι δυνατόν να έχει χρήματα, όστις δεν
φροντίζει να έχει, καθώς ουδέ κανέν από τα άλλα. Βεβαίως όμως δεν θα
δώσει εις όσους δεν πρέπει, ούτε όταν δεν πρέπει, ούτε εν γένει έξω
από αυτάς τας αρχάς. Διότι τότε πλέον δεν θα έπραττε συμφώνως με την
ελευθεριότητα,και αφού εξοδεύσει εις αυτά,δεν θα έχει να εξοδεύει εις
όσα πρέπει. Διότι, καθώς είπαμεν, ελευθέριος είναι όστις εξοδεύει
αναλόγως της περιουσίας του και εις ό,τι πρέπει. Όστις δε είναι
υπερβολικός, είναι άσωτος.


Ο Ελευθέριος δεν εκτιμά τα χρήματα.
Χρήματα κατά τον Αριστοτέλη ονομάζονται όλα εκείνα, όσων η αξία μετρείται με νόμισμα.
Όλα αυτά όμως των οποίων η αξία μετριέται με νόμισμα δεν παρέχουν καμία ευχαρίστηση στον ενάρετο.
Αντίθετα όλα τα υπόλοιπα των οποίων η αξία μετριέται με το μέγεθος του καλού που προσφέρουν ,αυτά είναι που του προσφέρουν την πραγματική ικανοποίηση.
Ετσι λοιπόν ο ελευθέριος δέχεται να ευεργετεί αλλά όχι να ευεργετείται.
Δεν προσδίδει καμία αξία στο να λαμβάνει παρά μόνο στο να δίνει.
Αυτό του προσφέρει την πραγματική ηδονή.
Ο ενάρετος όμως είναι και σώφρων ταυτόχρονα.
Δεν τον ευχαριστεί να λαμβάνει, αλλά από εκεί που πρέπει να λαμβάνει για να μπορεί κατόπιν να ευεργετεί φροντίζει πάντα να λαμβάνει.
Από τα δικά του κτήματα και τη δική του εργασία φροντίζει πάντα να λαμβάνει για να μπορεί να έχει και να βοηθά.
Επίσης βοηθά μόνο εκεί που πρέπει, όσους πρέπει και όταν πρέπει και όχι τους τυχόντας.
Άλλη μια ιδιότητα του ελευθέριου είναι ότι δεν κρατά για τον εαυτό του παρά μόνο τα απολύτως απαραίτητα.
Τα υπόλοιπα όλα τα προσφέρει.
Υπερβολικός στις δωρεές του και συντηρητικός στο να κρατάει για τον εαυτό του.
Επίσης ο ελευθέριος δεν εξαρτάται από το ύψος των υπαρχόντων του.
Η ελευθεριότητα ,δηλαδή η ανάγκη για να προσφέρεις να βοηθάς ,να εξασκείς την αρετή και να αποκτάς ευχαρίστηση από αυτό δεν εξαρτάται κατά τον Αριστοτέλη από το αν κατέχεις πολλά ή λίγα.
Ο ελευθέριος κρατά πάντα ελάχιστα για τον εαυτό του και τα υπόλοιπα τα προσφέρει.
Και βέβαια κατ αυτό τον τρόπο ο ελευθέριος ποτέ δεν πλουτίζει.
Ετσι λέει ο Αριστοτέλης κατηγορείται συνεχώς η τύχη για το ότι οι άξιοι ποτέ δεν πλουτίζουν.
Όμως δεν φταίει η τύχη γι αυτό αλλά οι ίδιοι οι άνθρωποι οι οποίοι δεν δίνουν καμία αξία στα χρήματα και δεν τους ενδιαφέρει τους ίδιους να πλουτίσουν.
Αυτοί παίρνουν ευχαρίστηση μόνο από την άσκηση της αρετής ,τους έχει γίνει έθος η άσκηση της αρετής.
Όμως ο ελευθέριος μπορεί εύκολα να καταλήξει στον άσωτο.
Όταν η υπερβολή νικήσει τη σωφροσύνη του ,τότε θα δώσει ότι έχει και δεν έχει και δεν θα κρατήσει τίποτα για τον εαυτό του.
Διότι ο ελευθέριος θα δώσει σε όσους πρέπει και όταν πρέπει.
Ελευθέριος είναι αυτός ο οποίος ξοδεύει ανάλογα με τη περιουσία του.
Αν έχει μικρή περιουσία ξοδεύει λίγα ,αν εχει μεγαλύτερη ξοδεύει περισσότερα.
Οποιος ξοδεύει ασυλλόγιστα χωρίς σωφροσύνη ,τότε αυτός είναι άσωτος.

Παράθεση:
Ο άσωτος διαρκώς σφάλλει. Διότι ούτε τέρπεται με όσα πρέπει ούτε καθώς πρέπει, ούτε λυπείται. Τούτο δε θα γίνη φανερώτερον εις τα κατωτέρω.
η ασωτεία και η φιλαργυρία είναι υπερβολαί και ελλείψεις, και μάλιστα εις δύο πράγματα, δηλαδή εις την δόσιν και εις την λήψιν. Διότι και την δαπάνην την κατατάσσομεν εις την δόσιν.
Και λοιπόν η μεν ασωτεία είνε υπερβολική εις το να δίδει και να μη
λαμβάνει. Η δε φιλαργυρία είναι ελλιπής εις το να δίδει, και
υπερβολική εις το να λαμβάνει, εκτός όταν πρόκειται διά μικρά
πράγματα. Αλλά το ελάττωμα της ασωτείας δεν ζει πολύν καιρόν, διότι
δεν είναι εύκολον, όστις δεν λαμβάνει από κανένα, να δίδει εις όλους.
Διότι γλήγορα χάνεται η περιουσία εις τους ιδιώτας, όταν δίδουν
χωρίς μέθοδον, καθώς φαίνεται ότι είναι οι άσωτοι.

Ο ασωτος όμως είναι ευκολοθεράπευτος και ως εκ της ηλικίας του και από τον φόβον της στερήσεως, και ημπορεί να έλθει εις το μέσον, διότι έχει τας ιδιότητας του ελευθερίου. Δηλαδή και αυτός δίδει και δεν λαμβάνει, με την διαφοράν όμως ότι κανέν από αυτά τα δύο δεν εκτελεί ούτε όπως πρέπει ούτε όταν πρέπει. Εάν λοιπόν συνηθίσει εις αυτό, ή κάπως μεταβληθεί,θα εγίνετο ελευθέριος. Διότι τότε θα δίδει εις όσους
πρέπει και θα λαμβάνει από όπου πρέπει. Και διά τούτο δεν φαίνεται
πρόστυχος ως προς τo ήθος. Διότι δεν είναι ιδιότης μοχθηρού άνθρωπου
ούτε αγεννούς το να είναι υπερβολικός εις τας δωρεάς και να μη
δέχεται, αλλά απλώς ηλιθίου.


Όστις δε είναι άσωτος κατ' αυτόν τον τρόπον, φαίνεται ότι είναι πολύ καλλίτερος από τον φιλάργυρον δι' όσα είπαμεν, και διότι εκείνος μεν ωφελεί πολλούς, ενώ αυτός κανένα δεν ωφελεί, αλλ' ούτε και τον εαυτόν του. Οι περισσότεροι όμως από τους ασώτους, καθώς είπαμεν, συγχρόνως δέχονται από όπου δεν πρέπει και ως προς τούτο είναι φιλάργυροι. Γίνονται δε επιρρεπείς εις το να λαμβάνουν, διότι θέλουν να εξοδεύουν, αλλά τούτο δεν ημπορούν να το κάμνουν με ευκολίαν. Διότι γλήγορα χάνονται όσα έχουν. Αναγκάζονται λοιπόν να προμηθεύωνται απ' αλλού. Συγχρόνως δε, επειδή δεν σκοτίζονται διόλου διά το καλόν, λαμβάνουν απροφυλάκτως και από όλα τα μέρη. Διότι επιθυμούν να δίδουν, το πώς όμως ή από πού δεν τους ενδιαφέρει διόλου. Διά τούτο και αι δόσεις των ακόμη δεν είναι ελευθέριαι, διότι δεν είναι καλαί, ούτε γίνονται χάριν του καλού ούτε καθώς πρέπει. Αλλά κάποτε εκείνους που πρέπει να είναι πτωχοί τους κάμνουν πλουσίους. Και εις εκείνους μεν οι οποίοι είναι μετρημένοι εις τους τρόπους των δεν δίδουν ίσως τίποτε, δίδουν όμως πολλά εις τους κόλακας ή εις τους προσφέροντας εις αυτούς καμμίαν άλλην ηδονήν. Διά τούτο οι περισσότεροι από αυτούς είναι και ακόλαστοι. Διότι ευκόλως εξοδεύουν διά τας ακολασίας και επειδή δεν ζουν κανονικά κλίνουν μάλλον εις τας ηδονάς. Ο άσωτος λοιπόν, αν μείνη χωρίς διαπαιδαγώγηση, εις αυτό το σημείον φθάνει, εάν όμως τον προσέξουν, ημπορεί να φθάσει εις το μέσον και το πρέπον.


Η διαφορά του ασώτου από τον ελευθέριο είναι ότι και αυτός δίδει αλλά δεν δίδει ούτε εκεί που πρέπει ούτε όταν πρέπει. Αλλα ούτε και λαμβάνει αυτά που πρέπει για να μπορεί να δίνει.
Αν διαπαιδαγωγηθεί έτσι ώστε να μάθει να δίδει όπως πρέπει ,όσα πρέπει, όπου πρέπει και όταν πρέπει ,τότε θα μεταβληθεί σε ελευθέριο.
Όμως ο άσωτος αν δεν λάβει νωρίς την κατάλληλη εκπαίδευση μπορεί να μεταβληθεί σε φιλάργυρο γιατί για να ικανοποιήσει την υπερβολή του να δίνει γίνεται επιρρεπής στο να λαμβάνει από εκεί που δεν πρέπει συγχρόνως δε επειδή δεν τον ενδιαφέρει η έννοια του καλού και του ωφέλιμου και δεν έχει ακόμη εξασκηθεί στην άσκηση της αρετής λαμβάνει απροφυλάκτως από όλα τα μέρη.
Ετσι μπορεί να μετατρέπουν κάποιοι φτωχοί σε πλούσιους οι οποίοι όμως δεν αξίζουν ούτε μπορούν να διαχειριστούν τον πλούτο .ενώ αντίθετα κάποιοι αξιόλογοι άνθρωποι που τους αξίζει να πλουτίσουν παραμένουν φτωχοί.
Δίδουν έτσι λεφτά όχι στους ενάρετους αλλά στους κόλακες και σε άλλους που τους προσφέρουν άλλου είδους ηδονές.
Οδηγούνται λοιπόν έτσι στην ακολασία στον εγωισμό στη φαυλότητα και τη διαστροφή.
Είναι αναγκαία λοιπόν η διαπαιδαγώγηση στον άσωτο ώστε να μετατραπεί σε ελευθέριο.
Για τον φιλάργυρο όμως είναι διαφορετικά τα πράγματα.

Παράθεση:
Η φιλαργυρία δεν επιδέχεται θεραπείαν ,ο δε φιλάργυρος είναι
αθεράπευτος. Διότι φαίνεται ότι τους κάμνει φιλαργύρους το γήρας και
η γενική αδυναμία. Και είναι περισσότερον σύμφυτος εις τους
ανθρώπους η φιλαργυρία παρά η ασωτεία. Διότι οι περισσότεροι
άνθρωποι είναι μάλλον φιλοχρήματοι παρά μεταδοτικοί. Και το ελάττωμα
αυτό επεκτείνεται εις πολλά και είναι πολυειδές. Δηλαδή φαίνεται ότι
υπάρχουν πολλοί τρόποι φιλαργυρίας. Διότι, ενώ συνίσταται εις δύο,
δηλαδή εις την έλλειψιν της δόσεως και εις την υπερβολήν της λήψεως,
δεν απαντά εις όλους ολόκληρος, αλλά ενίοτε χωρίζεται, και άλλοι μεν
είναι υπερβολικοί εις την λήψιν, άλλοι δε ελλιπείς εις την δόσιν.
Διότι όσοι λέγονται λόγου χάριν σφιχτοί, μίζεροι, τσιγκούνιδες, όλοι
είναι ελλιπείς εις την δόσιν, και φαίνονται ότι το κάμνουν από κάποιαν ευπρέπειαν και προφύλαξιν από το αίσχος. Διότι μερικοί φαίνονται, ή και το λέγουν, ότι τα φυλάττουν, διά να μη αναγκασθούν ποτέ να κάμουν κανένα αίσχος.
Οι άλλοι πάλιν είναι υπερβολικοί εις την λήψιν, διότι δέχονται από παντού και τα πάντα• λόγου χάριν οι εκτελούντες ανελεύθερα έργα, δηλαδή οι πορνοβοσκοί(μαστροποί) και όλοι οι παρόμοιοι, και οι τοκίζοντες ολίγα με πολύν τόκον. Διότι όλοι αυτοί λαμβάνουν από όπου δεν πρέπει και όσον δεν πρέπει. Φαίνεται δε εις αυτούς κοινή η αισχροκέρδεια. Δηλαδή όλοι χάριν κέρδους, και μάλιστα μικρού, υποφέρουν να ονειδίζωνται. Διότι όσοι λαμβάνουν μεγάλα ποσά,
όχι όμως από όπου πρέπει, ούτε όσα πρέπει, δεν τους ονομάζομεν
φιλαργύρους, καθώς λόγου χάριν τους τυράννους, όταν κυριεύουν πόλεις
και γυμνόνουν τους ναούς, αλλά πονηρούς μάλλον και ασεβείς και
αδίκους. Και όμως και ο παίκτης και ο λωποδύτης και ο ληστής ανήκουν
εις τους φιλαργύρους. Διότι όλοι είναι αισχροκερδείς. Δηλαδή χάριν
του κέρδους τρέχουν και αυτοί και εκείνοι και υποφέρουν να
ονειδίζωνται.
Πολύ ορθά δε λέγεται ότι είναι το αντίθετον της ελευθεριότητος η
φιλαργυρία, διότι είναι μεγαλίτερον κακόν παρά η ασωτεία, και
περισσότερα σφάλματα γίνονται με αυτήν παρά με την ασωτείαν που
είπαμεν. Και λοιπόν περί της ελευθεριότητος και των κακιών αι οποίαι
αντιτίθενται εις αυτήν είναι αρκετά όσα είπαμεν


Η φιλοχρηματία κατά τον Αριστοτέλη δεν επιδέχεται θεραπεία.
Και δυστυχώς είναι πολύ πιο σύμφυτη στον άνθρωπο η φιλαργυρία παρά
η ασωτία.
Δυο είναι κατά τον Αριστοτέλη οι κυριότεροι τύποι φιλαργυρίας.
Η έλλειψη στο να δίνεις και η υπερβολή στο να παίρνεις.
Αυτοί που η φιλαργυρία τους οδηγεί στο να μη δίνουν τίποτα σε κανέναν είναι οι λεγόμενοι τσιγκούνηδες και δικαιολογούνται ότι το κάνουν για να μην αναγκαστούν ποτέ να υποπέσουν σε κατάσταση τέτοια που θα τους οδηγούσε στη διάπραξη κάποιας εγκληματικής πράξης.
Στους δε φιλάργυρους που ανήκουν στην κατηγορία αυτών που θέλουν διαρκώς να κερδίζουν χρήματα κατατάσσει ο Αριστοτέλης τους προαγωγούς και τους μαστροπούς και τους τοκογλύφους.
Ετσι όσους κερδίζουν μεγάλα ποσά χρημάτων με αυτούς τους τρόπους δεν τους ονομάζουμε απλά φιλάργυρους λέει ο Αριστοτέλης, όπως θα ονομάζαμε π.χ τους τυράννους όταν παίρνουν λάφυρα από τις πόλεις που κατακτούν ,αλλά ασεβείς, πονηρούς, αδίκους και αισχροκερδείς.
Αυτοί δηλαδη χάριν του κέρδους διαστρέφουν την προσωπικότητα τους και εκμαυλίζουν την υπόστασή τους.
Επίσης στους φιλαργύρους κατατάσσει ο Αριστοτέλης και τους λωποδύτες και τους ληστές.
Ολοι αυτοί ονειδίζωνται δηλαδή ντροπιάζουν τους εαυτούς τους οδηγούνται από την αισχρότητα και τη αισχύνη.

Ετσι θα τελειώσω με την παρακάτω φράση του Αριστοτέλη

Παράθεση:
Το δίκαιον έχει μέσα του κάθε αρετήν αντάμα.

Και μάλιστα τελείαν αρετήν, διότι η δικαιοσύνη είναι εφαρμογή της
τελείας αρετής. Είναι δε τελεία, διότι όστις έχει αυτήν, ημπορεί να
χρησιμοποιήση την αρετήν του και απέναντι άλλου, και όχι μόνον διά
τον εαυτόν του. Δηλαδή πολλοί άνθρωποι εις μεν τας ιδικάς των
υποθέσεις ημπορούν να μεταχειρίζωνται την αρετήν, εις τας ξένας όμως
δεν ημπορούν.

_________________
Κάθε αρχαία θρησκευτική ή μάλλον φιλοσοφική λατρεία αποτελούνταν από μία εσωτερική ή μυστική διδασκαλία και ένα εξωτερικό ή δημόσιο τυπικό λατρείας
http://www.youtube.com/watch?v=ZIMoQHpvFQQ
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Pflegeleicht
Πρύτανης


Εγγραφή: 01 Σεπ 2013
Δημοσιεύσεις: 1399

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Νοέ 09, 2013 1:27 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Παράθεση:


Μπούρδες και μεγαλοστομίες

.



Οι Έλληνες νοικοκυραίοι ούτε άσωτοι ήταν ούτε ανάξιοι κλπ και όμως τους έφαγε το φίδι το κολοβό. Υπάρχει λοιπόν κάτι πέρα από το τι πράτει ο καθένας και με ποιο τρόπο και αγγίζει τη συλλογική συμπεριφορά.
Εν κατακλείδι όμως ο αντίλογος έρχεται από τον ίδιο τον λαό με μια έκφραση καθόλου του συρμού : από τα μετρημένα τρώει ο λύκος

μπεεεεεε
_________________
Ο ρομαντισμός δεν βρίσκεται ούτε στην επιλογή του θέματος ούτε στην ακριβή αλήθεια, αλλά περισσότερο σε έναν τρόπο να αισθάνεσαι τον κόσμο [Charles Baudelaire]

Truth springs from argument amongst friends
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
SARUMAN
Πρύτανης


Εγγραφή: 14 Απρ 2013
Δημοσιεύσεις: 1729
Τόπος: THE WHITE CITY OF THE KINGS

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Νοέ 09, 2013 1:42 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη


_________________
Κάθε αρχαία θρησκευτική ή μάλλον φιλοσοφική λατρεία αποτελούνταν από μία εσωτερική ή μυστική διδασκαλία και ένα εξωτερικό ή δημόσιο τυπικό λατρείας
http://www.youtube.com/watch?v=ZIMoQHpvFQQ
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
SARUMAN
Πρύτανης


Εγγραφή: 14 Απρ 2013
Δημοσιεύσεις: 1729
Τόπος: THE WHITE CITY OF THE KINGS

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Νοέ 09, 2013 2:00 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Pflegeleicht έγραψε:
Παράθεση:


Μπούρδες και μεγαλοστομίες

.








Μάλλον είσαι σε λάθος φόρουμ Laughing Laughing Laughing
_________________
Κάθε αρχαία θρησκευτική ή μάλλον φιλοσοφική λατρεία αποτελούνταν από μία εσωτερική ή μυστική διδασκαλία και ένα εξωτερικό ή δημόσιο τυπικό λατρείας
http://www.youtube.com/watch?v=ZIMoQHpvFQQ
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Pflegeleicht
Πρύτανης


Εγγραφή: 01 Σεπ 2013
Δημοσιεύσεις: 1399

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Νοέ 09, 2013 2:09 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Τι τυχερός που είναι βρε παιδιά .. ζηλεύω.
Πάντα την απολύτως σωστή και μετρημένη κουβέντα και φυσικά πάντα στο σωστό φόρουμ ο ακατανόμαστος Crying or Very sad
_________________
Ο ρομαντισμός δεν βρίσκεται ούτε στην επιλογή του θέματος ούτε στην ακριβή αλήθεια, αλλά περισσότερο σε έναν τρόπο να αισθάνεσαι τον κόσμο [Charles Baudelaire]

Truth springs from argument amongst friends
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
SARUMAN
Πρύτανης


Εγγραφή: 14 Απρ 2013
Δημοσιεύσεις: 1729
Τόπος: THE WHITE CITY OF THE KINGS

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Νοέ 09, 2013 2:22 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Pflegeleicht έγραψε:
Τι τυχερός που είναι βρε παιδιά .. ζηλεύω.
Πάντα την απολύτως σωστή και μετρημένη κουβέντα και φυσικά πάντα στο σωστό φόρουμ ο ακατανόμαστος Crying or Very sad


Αργησες αλλά επιτέλους το κατάλαβες. Very Happy
_________________
Κάθε αρχαία θρησκευτική ή μάλλον φιλοσοφική λατρεία αποτελούνταν από μία εσωτερική ή μυστική διδασκαλία και ένα εξωτερικό ή δημόσιο τυπικό λατρείας
http://www.youtube.com/watch?v=ZIMoQHpvFQQ
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
KOSTAS GIAVASOGLOU
Πρύτανης


Εγγραφή: 19 Ιούν 2011
Δημοσιεύσεις: 186

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Απρ 06, 2016 1:57 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

το χρήμα αποτελεί υλική αξία για να ικανοποιεί άϋλες. Η υλική αξία δεν είναι τίποτα αν δεν ικανοποιεί την ψυχή. Και είναι η ψυχή πιο κάτω από τη νόηση. Η νόηση είναι η κορυφή και η ψυχή υπακούει σε αυτή. Τελικά όλα είναι θέμα της ιδέας, του νοητού. Τον Σωκράτη τον διώξανε γιατί έβαλε πάνω από όλα τις ηθικές αξίες και τον Θεό. Εάν επικρατουσε η διδασκαλία του Σωκράτη οι άρχοντες χάνανε την δύναμή τους και η δύναμη αυτή ήταν υλική.

Τι σημαίνει αυτό, σημαίνει ότι παίζονταν ένα παιγνίδι εξουσίας. Ο Σωκράτης απλώς είχε μέσα του τον Θείο Νόμο και αυτό δίδασκε. Οι άρχοντες είχαν την υλική δύναμη και φοβόντουσαν ότι ο Σωκράτης θα την περιορίσει.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
eleonora
Πρύτανης


Εγγραφή: 19 Οκτ 2009
Δημοσιεύσεις: 910
Τόπος: Των Ονείρων...

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Απρ 06, 2016 5:20 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Razz

Εγώ πάλι έχω μάθει πως η Ηθική είναι προσωπική υπόθεση του καθένα' και συνήθως είναι τέτοιες προσωπικές και αμφισβητήσιμες Ηθικές διδασκαλίες που επιβάλλονται μέσω πολιτικής επικυριαρχίας στους άλλους ανθρώπους.
Διδάχθηκα επίσης από κάποιο Δάσκαλο, ότι το Ήθος είναι διαφορετικό πράγμα' ότι είναι κάτι που πηγάζει από την ψυχή και έχει να κάνει με την πρωταρχική ανάγκη επιβίωσης μέσα σε μια κοινωνία διαφοροποιημένων όντων.
Είναι αυτό που τα συγκρατεί έστω και λίγο για να μην αλληλοεξοντωθούν σε έναν αγώνα επιβολής' όταν οι Ηθικές διδασκαλίες τους δίνουν τα εργαλεία και την δικαιολόγηση για κάτι τέτοιο...



Twisted Evil Embarassed Razz Embarassed Twisted Evil
_________________
Εδώ, στην αγκαλιά της δυνατής τούτης γης που οι θαλασσινοί άνεμοι σέρνονται πάνω της...
Rainer Maria Rilke
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
Επισκόπηση όλων των Δημοσιεύσεων που έγιναν πριν από:   
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Φιλοσοφικοί Προβληματισμοί Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες
Σελίδα 1 από 1

 
Μετάβαση στη:  
Δεν μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης





Μηχανισμός forum: PHPBB

© filosofia.gr - Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του.

Υλοποίηση, Φιλοξενία: Hyper Center