Ο Ελληνας SUPER STAR του Ισλαμ

[kaneis]

αυτή η κοινωνική οντογένεση είναι πλήρης? εξαντλείται το είναι μας στο μόρφωμα δηλαδή?
Αν είναι πλήρης και είμαστε εξ ολοκλήρου παράγωγα της κοινωνίας αυτή δεν μπορεί να αμφισβητηθεί γιατί η αμφισβήτηση προυποθέτει να κοιτάς από απόσταση αυτό το οποίο αμφισβητείς, απόσταση που δεν έχεις αν εξαντλείσαι στο μόρφωμα. Και κοινωνική διαδικασία να είναι η αμφισβήτηση, να κοιτιέται η ίδια η κοινωνία από απόσταση και να μην εξαντλείται στον εαυτό της, αν είσαι αυθεντικό παράγωγό της ούτε εσύ θα εξαντλείσαι στον εαυτό σου, στην κοινωνική σου οντογένεση που λέγαμε.

Αν δεν μπορεί να αμφισβητηθεί καταντάει δογματική, και αφού κάθε ατομική διαφοροποίηση έχει την σημασία της παρεκτροπής το μόνο που μένει για να επιβιώσει η ίδια είναι τέτοια πλύση εγκεφάλου στα νήπια που να μην υπάρχει χώρος για την ατομικότητα, αυτή η τελευταία θα σημαίνει αύξηση της εντροπίας, αύξηση της αταξίας στην κοινωνία. Για να υπάρχει τάξη δηλαδή στο εσωτερικό της θα βομβαρδίζει τα νήπια σε τέτοιο βαθμό που η ζωή τους να είναι επιβεβαίωση της αναμφισβήτητης αλήθειας της. Αυτό που λες εσύ δηλαδή, για να επιβιώσει η κοινωνία πρέπει να θυσιάσουμε το ατομικό. Αν είναι αυτό ατομική απόφαση πρέπει να θυσιαστεί για χάρη του δογματισμού, της απόλυτης αλήθειας του μορφώματος.
"Υπάρχουν τέτοιες κοινωνίες, φυλή χόπι της αμερικής, όπου πχ δεν υπάρχει το εγώ αλλά το εμείς κλπ και απ τη στιγμή που γεννιέται το νήπιο διάφοροι άνθρωποι αλλάζοντας βάρδιες φοράνε παραδοσιακά κουστούμια και κάνουν αναπαραστάσεις των διάφορων κοινωνικών σχέσεων, της σχέσης με το θεό κλπ. Όλη μέρα αυτό το πράγμα το μωρό. Αν κάποιος έχει κάποιο ατομική θέληση, πχ να γίνει χριστιανός, βλέπει όνειρα γεμάτα ενοχές, πχ να αφήνει να πνίγονται οι πρόγονοί του κλπ. Έιμαι σίγουρος ότι΄θα τις πεις ενοχές ηθικά ανώτερες...έχει σημασία όμως το περιεχόμενο της πλύσης εγκεφάλου και του δογματισμού? Η γλώσσα όπως και η θρησκευτηκότητα καταντάνε αναπαραγωγή τελετουργιών αν εξαντλούμαστε στο μόρφωμα, άρα και υπέροχες να είναι οι αξίες κάτι σαν τις αιγιπτιακές μούμιες θα γίνουν, συντήρηση νεκρής μορφής.

Αν δεν είναι πλήρης και δεν εξαντλούμαστε στο μόρφωμα δεν υπάρχει κανένας λόγος να θυσιάσεις την ατομικότητα σου, ίσα ίσα αυτή σημαίνει δυνατότητα αμφισβήτησης και άρα εξέλιξης, στην ατομική διαφοροποιοτική επιλογή εξέλιξη της κοινωνίας όπως σου λεγα.
_________________
ο ηλιος δεν σηκωνει τα πεπλα αλλα τα φανερωνει

[ΝΕΟΦΩΤΙΣΤΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ]

Υπάρχει η ηθική του φόβου και η ηθική του θαυμασμού.Η πρώτη είναι χειραγωγική,δεν αφήνει το άτομο να επιλέξει και ν' αμφισβητήσει ελεύθερα.Η δεύτερη απελευθερώνει τη λογική και τη φαντασία του αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς κοινωνία.Όλοι μας έχουμε τις δυνατότητες αλλά θα έμεναν άχρηστες δυνατότητες χωρίς κοινωνικοποίηση.

Το ατομικό,λοιπόν,δεν προϋποθέτει το κοινωνικό; Προϋποθέτει ,βέβαια,και την ανθρώπινη φύση (βιοχημεία) που δίνει διαφορετικές ικανότητες στον καθένα.

Έτσι το κοινωνικό βάζει την υποδομή για την ατομική μας εξέλιξη και είτε θα την υποβοηθήσει είτε όχι,λόγω ιστορικής συνείδησης. Επομένως,η ιστορία είναι ο κεντρικός μοχλός και η ιστορία είναι το σύνολο των πράξεων που έχουν επιδράσεις σε όλους μας,δεν είναι ιδιωτικές .

Επομένως,η ανώτερη ηθική επιλογή είναι αυτή που βλέπει αυτήν την ανώτερη αλήθεια:είμαστε δημιουργήματα της ιστορίας κι όχι της ιδιωτικής μας ιστορίας.
_________________
Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτεινέ έρωτά μου
με μάτια να σε χαίρομαι θολά
και να ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,
πίσω κι' αλάργα βάσανα πολλά.
(Κώστας Βάρναλης)

[kaneis]

με συγχωρείς για τη φλυαρία?

Απ τη στιγμή που η κοινωνικοποίηση αναπτύσσει τις δυνατότητες τις προϋποθέτει κι όλας. Το ατομικό σαν δυνατότητα προϋπάρχει, η λογική πχ είναι ανθρώπινη δυνατότητα ανεξαρτήτου κοινωνίας, η ανάπτυξή του ναι εξαρτάται σε μεγάλο ποσοστό απ το περιβάλλον. Η κοινωνικοποίηση αυτό που προσφέρει είναι μια οργάνωση των αισθητηριακών δεδομένων, μια ερμηνεία που βάζει τάξη στον κόσμο. Εκτός απ το να αντιλαμβανόμαστε όμως έναν κόσμο με τάξη αναρωτιόμαστε και για τη φύση του, αποδίδουμε δηλαδή ποιότητα στο αισθητό. Ακόμα και την ίδια λέξη να λένε δύο, την ύλη, άλλη ποιότητα της αποδίδει ο ένας, φτηνή και άξεστη, άλλη ο άλλος, μαγική και θαυμάσια, και το ωραίο είναι ότι αυτός που αποδίδει την χαμηλότερη ποιότητα στο αισθητό, αυτός που έχει χαμηλότερο επίπεδο συνείδησης δηλαδή, θεωρείται ο πνευματικότερος των δύο!

Αυτό συμβαίνει όταν την ποιότητα την προσλαμβάνουμε απ έξω, απ την κοινωνία, και δεν είναι προϊόν εσωτερικής αμφισβήτησης. Όταν δηλαδή η κοινωνία αποδίδει την ποιότητα με την μορφή της αναπόδεικτης αλήθειας χάνεται αυτό που αμφισβητεί και που υπερβαίνει το αμφισβητούμενο, εξαντλείται δηλαδή ο άνθρωπος στην ερμηνεία που του χουν μάθει και θάβει όλες τις δυνατότητές του. Αν η πραγματικότητα είναι γνωστή και δεδομένη τίποτα δεν μπορεί να με συγκινήσει, όλα είναι τα ίδια. Το βλέμμα καταντάει περιέργεια, αν η φύση του κόσμου είναι δεδομένη το μόνο που κοιτάω είναι η οργάνωση του και χάνω το βάθος του, αφού αυτό είναι μια λέξη που μου δώσανε χωρίς εσωτερικό αντίκρισμα. Αναλώνομαι συνέχεια σε μια αντιληπτική ρουτίνα, ανία καταθλίψεις κλπ. Και η μόνη διέξοδος που βλέπω είναι ο έρωτας, η απόλυτη εξάντληση του είναι στην ερμηνεία!

Η πραγματική συγκίνηση είναι αντίληψη μιας ανώτερης ποιότητας σ αυτό που αντιλαμβάνομαι, μια εσωτερική έκσταση που αλλάζει όλο τον τρόπο που βλέπω τον κόσμο, άρα και την ερμηνεία μου. ΠΧ ένας άνθρωπος σε συγκινεί όταν εμφανίζεται και ξαφνικά αντιλαμβάνομαι μια χάρη και μια αρμονία που δεν είναι προϊόν των αναλογιών του, της αισθητής αρμονίας, αλλά που προϋπάρχει αυτών και εξυψώνει το αισθητό στα ουράνια, σε ανώτερη ποιότητα. Γι αυτό τους φωνάζουμε αγγέλους κλπ και ας μην έχουν τέλεια χαρακτηριστικά και γι αυτό μερικές φορές άτομα με τέλειες αναλογίες μας φαίνονται βάρβαροι.

Ο εκφυλισμός αυτής της συγκίνησης είναι να συγκινείσαι με μπούτια και μύτες και γλουτούς κλπ, όταν η ποιότητα γίνεται σχέσεις μερών του αισθητού. Το ίδιο πχ όταν η λογική γίνεται οργάνωση του αισθητού και όχι ο ζωντανός λόγος που το διαμορφώνει. Συγκινείσαι με την επιβεβαίωση της εξωτερικά δοσμένης ερμηνείας δηλαδή, αυτό που λέμε αυτοεπιβεβαίωση είναι στην ουσία επιβεβαίωση κάτι εξωτερικού, δουλοπρέπεια στους δασκάλους μας που μας έδωσαν την ερμηνεία, ο έρωτας δηλάδη που λεγα πάνω και γι αυτό συνήθως ερωτευόμαστε άτομα ίδια με τους πρώτους δασκάλους, τους γονεις...

Αυτό που με κρατάει ζωντανό είναι ακριβώς πόσο θα καταφέρω να αναβαθμίζω ποιοτικά τον κόσμο και τον εαυτό μου. Αυτό σημαίνει αυτογνωσία, όχι να ξέρω τον συνηθισμένο τρόπο με τον οποίο ερμηνεύω τον εαυτό μου αλλά να ξέρω να εξυψώνομαι σε άγνωστα επίπεδα εαυτού. Ανακαλύπτω δηλαδή συνεχώς εαυτό, αλλά επειδή αυτό σημαίνει έκσταση, θάνατο δηλαδή και αναγέννηση, φοβόμαστε και μένουμε στην ασφάλεια της συνηθισμένης μας κοσμοθεωρίας.

Αν η συγκίνηση είναι εσωτερικό συμβάν και όχι συνειδητή επιλογή, μπορώ να επιλέξω να μην ερμηνεύω, ερμηνεία που οδηγεί στην υπολογιστική συγκίνηση, και μέσα απ αυτή τη μη ερμηνεία να αφήσω να συμβούν μόνα τους τα συμβάντα. Άρα η κοινωνία που θέλει να αναπτύξει τις ατομικές δυνατότητες θα πρεπε να προσφέρει αυτή τη μη ερμηνεία, ή αλλιώς την αμφισβήτηση σαν αρχή.

Άρα ο άνθρωπος που με συγκινεί και αγαπάω είναι άνθρωπος που η ποιότητα αντίληψης πηγάζει από μέσα του, έχει αναβαθμιστεί εσωτερικά και βρίσκεται σε ψηλό επίπεδο αυτογνωσίας. Αυτό που μας συγκινεί δηλαδή πραγματικά στους ανθρώπους είναι να είναι ο εαυτός τους, δεν αγαπώ κάτι δικό μου αλλά κάτι άλλο από μένα, στο βαθμό που είναι ο εαυτός του.
Το να λες ότι είμαστε δημιουργήματα του συνόλου των πράξεων που έχουν επίδραση σε όλους είναι να κάνεις αυτό ακριβώς το πράγμα, αποδίδεις τον λόγο των πράξεων στις σχέσεις που υπάρχουν μεταξύ τους, λες και κάθε πράξη δεν προϋποθέτει ατομική επιλογή, που είναι επιλογή τρόπου ζωής. Και ο τρόπος ζωής είπαμε, ή θα τον έχεις δοσμένο απ έξω και θα πεθαίνεις εσωτερικά ή θα είναι προϊόν εσωτερικής αμφισβήτησης και δοσμένος απ τα συμβάντα, ποιότητα δοσμένη απ το βίωμα δηλαδή. Όλα συμβαίνουν πρώτα στο μυαλό έλεγε ο φίλος μας ο ουλιάδης θυμάσαι?

Με το να λες ότι είμαστε δημιουργήματα της ιστορίας λες απλά ότι δεν επιλέγουμε βιωματικά αλλά από εκπαίδευση, που σημαίνει απλά ότι επιβεβαιώνεις την ερμηνεία ότι προϋποθέτουμε την κοινωνία ολοκληρωτικά. Αυτή ή αντίληψη είναι και η αιτία πχ που διαλύουμε στοιχεία του αισθητού σαν υπαίτια της κατάστασής μας ή τον εαυτό μας αναλώνοντας τον συνέχεια στα ίδια και τα ίδια αντί να στρέφουμε αυτή την καταστροφική δύναμη ενάντια στην ερμηνεία μας ώστε να πεθάνουμε και να αναστηθούμε. Γι αυτό σκοτώνουμε τον αγαπημένο, για να μην σκοτώσουμε την αντίληψη ότι είναι κάτι δικό μας.
_________________
ο ηλιος δεν σηκωνει τα πεπλα αλλα τα φανερωνει

[kaneis]

όλες οι ατομικές δυνατότητες νομίζω είναι συμβάντα, η λογική, η μνήμη, η συγκίνηση, η καλλιτεχνική δημιουργία κλπ, όλα αυτά συμβαίνουν χωρίς να μπορείς να τα περιορίσεις στις συνθήκες τους. Άρα θα πρεπε να μαθαίνουμε ένα τρόπο να οδηγούμαστε σ αυτά χωρίς να έχουμε την απαίτηση να τα ελέγξουμε πλήρως, να τα αφήνουμε να συμβούν. Απ τη στιγμή που πας να τα ελέγξεις δεν συμβαίνουν πια.
_________________
ο ηλιος δεν σηκωνει τα πεπλα αλλα τα φανερωνει

[skapaneas]

[kaneis]

http://www.youtube.com/watch?v=HSi_vjpk-xg
_________________
ο ηλιος δεν σηκωνει τα πεπλα αλλα τα φανερωνει

[eleonora]

Όποια και όποιος αντέξει ας το δει, ολόκληρο όμως.
Κλασσικό δείγμα του σύγχρονου "ισλαμικού πολιτισμού", που βέβαια καμιά σχέση δεν έχει με εκείνον που χάρισε στην ανθρωπότητα τον Καγιάμ, τον Φερδοσί ή τον Αβερόη.
Μόνο και μόνο για να ξέρουμε για τι πράγμα συζητάμε και να μην βασιζόμαστε σε μύθους, που κατασκευάζονται στα γραφεία των ημιμαθών Τατσόπουλων και των αγράμματων Τσιπράδων που όπως φαίνεται έχουν δεθεί για τα καλά με τις πιο "σκοτεινές" συνιστώσες της πολιτικής των Η.Π.Α.
Μόνο που και εκεί ακόμα, στο άρμα των χαμένων διάλεξαν να δεθούν.
Αλλάζουν τα πράγματα παιδιά μου. Μπορεί να μην φαίνεται ακόμα στο προσκήνιο αφού χρειάζεται χρόνος και δουλειά για να ξεκουνηθεί η πολιτική, εκπαιδευτική, κοινωνική και δημοσιογραφική αδράνεια, αλλά θυμηθείτε τι σας λέω...

http://www.youtube.com/watch?v=T8oQPghrYXs

Το αντικείμενο της δημοσίευσης δεν σηκώνει emoticons, ούτε με χαμόγελα ούτε με θυμό.
_________________
Εδώ, στην αγκαλιά της δυνατής τούτης γης που οι θαλασσινοί άνεμοι σέρνονται πάνω της...
Rainer Maria Rilke

[troian]

[eleonora]

troian, πραγματικά με αδικείς.
Που υπαινίχθηκα κάτι σαν αυτά που μου αποδίδεις;
Η κατάκτηση είναι πάντα κατάκτηση' και συνοδεύεται από λεηλασία, καταστροφή και πολλά άλλα.
Από την άλλη, μην μπερδεύεις τις ιστορικές περιόδους.
Όταν άνθισε ο ισλαμικός πολιτισμός στον οποίο αναφέρθηκα, οι αρχικοί νομάδες Άραβες και οι Σελτζούκοι και Τουρανοί Τούρκοι διάδοχοί τους είχαν ήδη ξεφύγει από το νομαδικό και βίαιο παρελθόν τους και είχαν μπει στην διαδικασία της πολιτισμικής εξέλιξης.
Μιλώντας πάντα με όρους της εποχής εκείνης φυσικά και όχι με όρους της σύγχρονης "δυτικής" αντίληψης.
Το βίντεο που παρέθεσα, δείχνει ακριβώς την παλινδρόμηση αυτού του πολιτισμού, στις πρωτόγονες ρίζες του.
Κίνδυνο που έχουν και άλλοι, αν και αυτό δεν φαίνεται τόσο χαρακτηριστικά και εμφαντικά.
Πάντως, επειδή εγώ θέλω να είμαι πιο δίκαιη σε σένα από ότι εσύ σε μένα, θα σου δώσω μια περισσότερο αναλυτική και τεκμηριωμένη απάντηση μόλις βρω τον χρόνο.
Και οπωσδήποτε, μην μου αποδίδεις την δικαιολόγηση των "εγκλημάτων" των μωσαϊκών θρησκευτικοπολιτικών οργανισμών.
Μια πλήρης ιστορία, εξετάζει και την καταστροφή και την δημιουργία και την σχέση ανάμεσα σε αυτά τα δύο.

_________________
Εδώ, στην αγκαλιά της δυνατής τούτης γης που οι θαλασσινοί άνεμοι σέρνονται πάνω της...
Rainer Maria Rilke

[troian]

Συγχώρα με
Πως να κατηγοριοποιήσουμε και χωρίσουμε σε χρονικές περιόδους την ιστορία του Ισλάμ;
Συνυπολογίστε και την καθυστέρηση 6 αιώνων από το start του Χριστιανισμού.
_________________
μακεδονίτικα πουλιὰ λαλοῦν μακεδονίτικα

[ΝΕΟΦΩΤΙΣΤΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ]

Kaneis,

χωρίς γλώσσα ούτε ανώτερα συναισθήματα ούτε έρωτα ούτε έκσταση μπορεί να έχει κάποιος,αφού καθετί εξευγενισμένο καθρεφτίζεται στην αιωνιότητα κι όχι στο "εδώ και τώρα" των παρορμήσεων και ενστίκτων.

Το βίωμα της έκστασης σαφώς είναι ατομικό .Το νόημά της ,όμως,είναι ;
_________________
Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτεινέ έρωτά μου
με μάτια να σε χαίρομαι θολά
και να ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,
πίσω κι' αλάργα βάσανα πολλά.
(Κώστας Βάρναλης)