Θ.ΒοήθειαςΘ.Βοήθειας   ΑναζήτησηΑναζήτηση   Εγγεγραμμένα μέληΕγγεγραμμένα μέλη   Ομάδες ΧρηστώνΟμάδες Χρηστών  ΕγγραφήΕγγραφή  ΠροφίλΠροφίλ 
Συνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σαςΣυνδεθείτε, για να ελέγξετε την αλληλογραφία σας   ΣύνδεσηΣύνδεση 

Οι Έλληνες και η Εκκλησία στην Τουρκοκρατία
Μετάβαση στη σελίδα Προηγούμενο  1, 2, 3, 4, 5
 
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Φιλοσοφικοί Προβληματισμοί
Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας :: Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας  
Συγγραφέας Μήνυμα
Αγησίλαος
Πρύτανης


Εγγραφή: 13 Ιαν 2007
Δημοσιεύσεις: 120
Τόπος: Aθήνα

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Μάϊ 10, 2009 10:25 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Ο Αποστολάκης λέει: «Το κλέφτικο τραγούδι απλοϊκό και λιτό βέβαια
(...) μοιάζει εξωτερικά να είναι η έκφραση του θαυμασμού για το
εξαιρετικό άτομο, ο ύμνος του, στην ουσία του όμως είναι το πρώτο
αδρό σχεδίασμα της καινούριας Μορφής του Έλληνα».
Στη συνέχεια επισημαίνει πως ο θεός απουσιάζει και από το Κλέφτικο
τραγούδι.
«Από τη βαθύτερη σχέση της ψυχής με το θεό, ο δημοτικός ποιητής
κρατούσε τον κλέφτη μακριά».
Και παρακάτω:
«...ο ηρωισμός του Κλέφτη έβγαινε φυσικός κι αβίαστος από το είναι
του, από τον οργανισμό του και δε χρειαζότανε ο δημοτικός ποιητής
πότε να τεντώνει τον ήρωα του ως τον ουρανό και πότε να κατεβάζει
τον ουρανό κάτω για να δυναμώσει τον κλέφτη...».
Εγώ προχωρώ σε μια σύγκριση ανάμεσα στις δυο Μορφές, του
Ακριτικού και του Κλέφτικου, μα και στις δυο απουσίες.
Η απουσία του θεού στο Ακριτικό τραγούδι είναι πλασματική. Στην
πραγματικότητα ο θεός είναι χωνεμένος μέσα στον ήρωα του
Ακριτικού έπους: μορφικά, αισθητικά, δυναμικά. Ο ακριτικός ήρωας
έχει υπερανθρώπινες ιδιότητες. Νικά πάντα και όλους. «Ο φόβος τα
Ιουδαίων», κυριολεκτικά, απαιτεί την ταύτιση και το καμουφλάρισμα.
Στο δημοτικό τραγούδι ο Κλέφτης έχει λυτρωθεί από το «φόβο». Κι
έχει λευτερωθεί από το θεό. Διαισθάνεται αόριστα πως ο θεός των
χριστιανών είναι μια αόρατη εικόνα των επίγειων αφεντάδων που
κυβερνούν τον κόσμο και τον κρατούν σκλάβο. Αλλιώς πως θα τον
δασκάλευαν οι εκπρόσωποί του, πως τάχα, όπως καταγγέλλει ο
Ανώνυμος (Ελληνική Νομαρχία Δ. 44-46):
«Ο Θεός αδελφοί μου μας έδωσεν την τυραννίαν εξ αμαρτιών μας
και πρέπει, αδελφοί, να την υποφέρωμεν με καλή καρδίαν και χωρίς
γογγυσμόν και να ευχαριστηθώμεν εις ό,τι κάμνει ο Θεός (...). Ο
Θεός μας έδωσε την οθωμανική τυραννίαν διά να μας τιμωρήσει διά
τα αμαρτήματα μας και παιδεύοντάς μας εις την παρούσαν ζωήν, να
μας ελευθερώσει μετά θάνατον από την αιώνιον κόλασιν...»
Δεν έχει ιδέα για κάποιους άλλους θεούς που κατέβαιναν στα πεδία
τα μαχών και κατευθύνανε τις μάχες, τιμωρώντας κάποτε τους
δικούς τους για παραβάσεις κανόνων τιμής, ανάμεσα σε γενναίους.
Όχι, δεν γνώριζαν τίποτα απ’ αυτά οι αμόρφωτοι Κλέφτες. Απλά
αρνούνται έναν τόσο ηττοπαθή θεό που συνεργάζεται με τους
ισχυρούς και τους στερεί τη λευτεριά. Η αδυσώπητη πραγματικότητα
της τούρκικης σκλαβιάς είναι πολύ δυνατή και συντρίβει κάτω από το
βάρος της τον δουλοποιό μύθο του χριστιανισμού και τους
αγράμματους εκπροσώπους του. Συνειδητά, αναλαμβάνει
ολομόναχος την ευθύνη της μοίρας του, ο Κλέφτης.
Όχι μόνο δεν περιμένει τίποτα για λογαριασμό του, αλλά επωμίζεται
επιπλέον ένα χρέος που, κανονικά, το όφειλε ο θεός στους
ανθρώπους. Νά καλύπτει τουλάχιστον εκείνους που δεν είναι ικανοί
να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Πρόκειται για μια ευθύνη
τεράστια που βαραίνει στους ώμους του και του δυσκολεύει το
θάνατο.
"Τί σήμερο και τί ταχύ, 'γω ν' αποθάνω θέλω· δεν τό 'χω πως θε να
χαθώ και πως θε ν' αποθάνω μόν' τό 'χω σε παράπονο και σε ντροπή
μεγάλη που θε να μπει Αρβανιτιά μέσα στην Ελασσώνα και θα μου
κάψουν τα χωριά κι όλα τα βιλαέτια, και θα το έχω σε ντροπή οπ'
ήμουν καπετάνιος."
Τούτη η Μορφή, του Κλέφτη, στέκει έρημη κι ολόγυμνη, υπεύθυνη
για τους άλλους, τους αδύνατους, που δεν έχουν να ελπίζουν σαν ο
ίδιος χαθεί. Η λευτεριά του ανθρώπου είναι απόλυτα προσωπική του
υπόθεση και εξασφαλίζεται με δικές του αποκλειστικά δαπάνες. Κι
όσοι δεν το ξέρουν πρέπει να το συνειδητοποιήσουν. Θ' αναλάβει να
τους το μάθει ο ίδιος ο Κλέφτης. Και θα ξαναθυμηθούμε τους
Τουπαμάρος.
— Παιδιά μην προσκυνήσετε σ' αυτόν τον διβιτάρη πού 'ναι βαλής
στα Γρεβενά, τον έχει βάλει ο Κούρτης. Παιδιά κι αν θέλετε σπαθί, κι
αν θέλετε παλούκι, ελάτε να σας κόψω 'γω και να σας παλουκώσω,
για ν' ακουστεί στα Γρεβενά, σ' όλα τα βιλαέτια, ο Τότσκας πως
ελύσσαξε, σκοτών' τα παλικάρια γιατί δεν θέλει στην Τουρκιά να
καταντήσουν σκλάβοι.
Φονιάς κι ελευτερωτής ξέρει πως ο Παράδεισος είναι ό,τι υπάρχει.
Όσα χαίρονται τα μάτια κι οι αισθήσεις του. Όλες οι αξίες είναι δω,
συγκεντρωμένες πάνω στη γη του και στη ζωή, φτάνει νά 'ναι
λεύτερος, γιατί διαφορετικά γεύεται μόνο την Κόλαση. Η επαφή του
με τη φύση και τα στοιχεία της έχει απεριόριστη τρυφερότητα. Τα
πουλιά, τα δέντρα, τ' αστέρια, τ' άλογα, όλα, γίνονται συνένοχοι και
σύμμαχοι μια κι αποτελούν αποσπάσματα της φύσης. Και του είναι
αδιανόητο πως θα αισθάνονται διαφορετικά από τον ίδιο, πού 'ναι κι
αυτός κομμάτι της.
_________________
«Όπως είναι
άχρηστη η ιατρική που δε θεραπεύει το κορμί, τόσο άχρηστη είναι
και η φιλοσοφία που δε θεραπεύει την ψυχή»
ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email
Αγησίλαος
Πρύτανης


Εγγραφή: 13 Ιαν 2007
Δημοσιεύσεις: 120
Τόπος: Aθήνα

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Μάϊ 10, 2009 10:33 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Η ζωή αποκτά τις παλιές διαστάσεις της, για τον Έλληνα: Έχει το
μέγεθος της έντασης και του πάθους που διαθέτουμε γι' αυτήν, κι όχι
της διάρκειάς της.
Κι ο Καζαβέρνης χούγιαξε από το μετερίζι:
«Παιδιά, καϊρέτι κάμετε, καρδιά και πολεμάτε,
τί σήμερα είναι ο θάνατος, τί σήμερα είναι ο χάρος·
σήμερα γεννηθήκαμε, σήμερα να χαθούμε».
Αυτό δε σημαίνει καθόλου πως αρέσει στον Κλέφτη ο θάνατος ή πως
τον επιδιώκει. Σκοτώνεται, μια στις δέκα, γιατί αγωνίζεται να
εξουδετερώσει την απειλή του. Ο άνθρωπος είναι μια πηγή ενέργειας
που ξεραίνεται σε δυο περιπτώσεις: στη σκλαβιά και το θάνατο.
Παρ' όλα αυτά ο Κλέφτης χωρίζεται δύσκολα από την ομορφιά της
ζωής και την ομορφιά της ίδιας του της νιότης.
Μουστάκι μου καραμπογιά, και φρύδια μου γραμμένα,
ματάκια μου μπερμπιλοτά, στόμα μου ζαχαρένιο,
και σύ τσιαμπά (μαλλιά στα Τούρκικα) περήφανε, πού 'σαι μακρός
στες πλάτες,
που θα σας φάγη η μαύρη γη, το έρημο το χώμα.
Μα κι ο Μπουκουβάλας ζητά σαν και τ' όμορφο παλικάρι να του
φέρουν κρασί και τον ταμπουρά του,
...να τραγουδήσω θλιβερά και να μοιρολογήσω
Πικρό παιδιά μ' το λάβωμα, φαρμάκι το μολύβι
σ' αντίθεση με τη ζωή και τη γλύκα της. Γι αυτή την ομορφιά της
πολεμά. Και θέλει να προλάβει να μοιρολογήσει μόνος του το χαμό
του από την πολύτιμη κι ανεπανάληπτη ζωή, γιατί για κανέναν άλλον
δε σημαίνει περισσότερα απ’ όσο για τον ίδιο που θα τη στερηθεί.
Αλλά για κάθε ενδεχόμενο, αν δεν τον προλάβουν ζωντανό, τους
αφήνει τις παραγγελιές του:
Εδώ να μη με θάψετε ς' τον έρημο το λόγκο,
μον' να με βγάλετε ψηλά, σε μια ψηλή ραχούλα,
μνημουρι να μου φτιάσετε, να 'ναι πολύ μεγάλο,
να στέκ' ορθός να πολεμώ και δίπλα να γιομίζω,
κι από το μέρος το δεξιό ν' αφήστε παραθύρι,
να βλέπω πότ' είν' άνοιξι, πότ' είναι καλοκαίρι,
να μπαινοβγαίνουν τα πουλιά για να με χαιρετούνε
να φέρνουν χαιρετίσματα απ’ τους Μπουκουβαλαίους.
Ως και η μάνα διχάζεται ανάμεσα στο χαμό του γιού και στη
συνέχιση του αγώνα. Η έμμονη ιδέα της λευτεριάς και η ανάγκη της
διεκδίκησης της ξεπηδάει από το παραλόισμα που της προκαλεί ο
σίγουρος θάνατος του γιού.
Τον Κίτσο τον επιάσανε, πάνε να τον κρεμάσουν,
χίλιοι τον παν από μπροστά και δυο χιλιάδες πίσω,
κι ολοξοπίσω πήγαινεν η μαύρη του μανούλα,
μοιριολογούσε κι έλεγε, μοιριολογά και λέει·
—«Κίτσο μου, που είναι τ' άρματα, τα έρημα τσαπράζια!»
—«Μάνα λωλή, μάνα τρελή, μάνα ξεμυαλισμένη,
δεν κλαις τα μαύρα νιάτα μου και την παλικαριά μου,
μόν' κλαις τά 'ρημα τ' άρματα, τα έρημα τσαπράζια».
Τα τόσο πολύτιμα όπλα, για τον πολεμιστή, εκμηδενίζονται αυτόματα
σε άψυχα. Το μεγάλο γεγονός για τον Κίτσο, τώρα, είναι πως χάνεται
η νιότη του, μαζί κι η παλικαριά του που πάει στράφι. Αντίθετα, για
τη μάνα του, τα ίδια άψυχα διατηρούν την αξία τους, μαζί με τη ζωή
που συνεχίζεται. Ανθρώπινα είναι αδύνατο να δει η μάνα από το ίδιο
πρίσμα, που βλέπει ο μελλοθάνατος γιος, το τέρμα των πάντων με
τον δικό του θάνατο.
Αδύνατο και για τη μάνα; Ναι, λέει ο ποιητής. Το αμετάκλητο του
τέλους αγγίζει μόνον εκείνον που πεθαίνει.
Σ' όλα τα κλέφτικα τραγούδια το πάθος για τη ζωή είναι το ίδιο
δυνατό με το σπαραγμό για το θάνατο, πού 'ρχεται σαν αποτέλεσμα
του αδίστακτου θάρρους και της άγριας αγωνιστικότητας. Κανονικά
τόσος ηρωισμός από τη μια και τόση βαθιά απόγνωση για το θάνατο
μετά, μας ξαφνιάζουν, γιατί φαίνονται ν' αντιφάσκουν. Αλλά ο
Κλέφτης είναι ουσιαστικά αντιήρωας. Ο λυσσασμένος αγώνας του
καταξιώνει την ομορφιά της ζωής. Όσο περισσότερο διακινδυνεύει
για να την αποκαταστήσει λεύτερη, τόσο μεγαλύτερο κύρος της
δίνει. Γι' αυτό κι ο θάνατος του φαίνεται απαράδεκτος. Όχι μονάχα
γιατί δε θα προλάβει να γευτεί το αποτέλεσμα του αγώνα του. Αλλά
κυρίως γιατί χάνει κάτι που κανείς πια δεν θα μπορέσει να του
ξαναδώσει: τη ζωή. Ο θάνατος τον αποκόβει αμετάκλητα από τη
μοναδική πραγματικότητα που γνωρίζει και θεωρεί σίγουρη και
δεδομένη. Όλα όσα τον μαγεύουν και τον παρακινούν σ' αυτή τη
λιονταρίσια αντίσταση, αφορούν ακριβώς εκείνα που προηγούνται
από το θάνατο. Από κει κι έπειτα είναι βέβαιος πως δεν τον περιμένει
τίποτα, πέρα από την απόλυτη ερημιά της ανυπαρξίας Του. Τα πάντα
σταματούν εδώ.
Πώς να χαρακτηρίσουμε αυτή την ψυχοσύνθεση; Κι από ποιες
συνθήκες είναι διαμορφωμένη έτσι, ώστε να της αφαιρεί ο θάνατος
κάθε ικανότητα ελπίδας;
Όχι βέβαια από τη χριστιανική ιδεολογία
_________________
«Όπως είναι
άχρηστη η ιατρική που δε θεραπεύει το κορμί, τόσο άχρηστη είναι
και η φιλοσοφία που δε θεραπεύει την ψυχή»
ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email
Αγησίλαος
Πρύτανης


Εγγραφή: 13 Ιαν 2007
Δημοσιεύσεις: 120
Τόπος: Aθήνα

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Μάϊ 10, 2009 10:36 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Όταν ο Τερτυλλιανός διακηρύσσει πως το μεγαλύτερο έγκλημα που
μπορεί να κάνει ένας χριστιανός είναι να συνεχίσει το επάγγελμα του
κατασκευαστή ειδώλων, ο δυστυχής βιοτέχνης τον ρωτά, σ' έναν
φανταστικό διάλογο:
—Και πως θα ζήσω, αφού δεν έχω άλλους πόρους;
—Και ποιά η ανάγκη να ζήσεις; απαντά ο Τερτυλλιανός.
Ο Δημαράς λέει στην Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας:
«Η χριστιανική πίστη δεν μπόρεσε να διεισδύσει μέσα στην
εσχατολογία του δημοτικού τραγουδιού (...). Το κέντρον είναι ο
φυσικός κόσμος, η γη. Αντίληψη που δεν μπορεί παρά να σχετισθεί
με την παλιά ειδωλολατρική πίστη. Η ζωή δεν είναι ποτέ μέσα στο
δημοτικό τραγούδι μια ανυπαρξία ανάμεσα σε δυο πραγματικότητες.
Ο θάνατος δεν είναι ποτέ το πέρασμα σ' έναν κόσμο δικαιοσύνης και
ανταμοιβής ή τιμωρίας. Την αίσθηση αυτή του προχριστιανικού
στοιχείου την επιτείνει ακόμη περισσότερο η συχνή προσωποποίηση
του Χάρου μέσα στα δημοτικά τραγούδια (...). Η ιδέα του θανάτου
γίνεται κίνητρο για την απόλαυση της ζωής».
Γυναίκες, άντρες, μαζί τα παιδιά τους και οι γέροντες, έχουν
προβλέψει να υπάρχει πάντα το τελευταίο μπαρούτι, για την ομαδική
τους ανατίναξη, στα τρομακτικά αδιέξοδα που εν γνώσει τους
δημιουργούν, με τον άνισο αγώνα για την απαράδεκτη σκλαβιά.
Η πράξη τους είναι πάντα, στις περιπώσεις αυτές, προμελετημένη και
θεωρείται τελείως φυσική, από όλους. Ανάμεσα στα δυο πολύτιμα,
ζωή και λευτεριά διαλέγουν άφοβα, που σημαίνει ελεύθερα, αυτό
που θα χάσουν χωρίς ταπείνωση.
Μια τέτοια στάση ζωής δεν είναι φυσικά χριστιανική, μια και ο θεός
της αποκλείει την πρωτοβουλία.
Αν ελευθερία θα πει διαφεντεύω τη σκέψη μου και προσδιορίζω με
τη συμπεριφορά μου την αγάπη μου για τη ζωή, καθώς και το
σεβασμό που οι άλλοι οφείλουν στην ανεξαρτησία μου, σωματική και
πνευματική, αυτοπυρπολούμαι σημαίνει πως πραγματοποιώ τη
μοναδική πράξη ελευθερίας που μου απομένει, μεταθέτοντας το
θάνατο μου στο σημείο που η ζωή μου χάνει το νόημα της, αφού
χάνω την ελευθερία μου. Γιατί η στέρηση της ελευθερίας μου με
εκμηδενίζει συνειδητά, κάθε λεπτό, κάθε μέρα. Ενώ ο θάνατος με
εκμηδενίζει πάλι συνειδητά, αλλά μια φορά και για πάντα.
Ένα κοχύλι ζει και πεθαίνει πιο σοφά από έναν θεοφοβούμενο,
μαραζωμένο από το φόβο του θανάτου, που συμβιβάζεται σε μια ζωή
με πίστωση, με μικρές μικρές μίζερες δόσεις. Ο χριστιανισμός
σκότωσε την επίγνωση για την ομορφιά της ζωής και τον έρωτα για
τη μοναδικότητα της, με την αιώνια ένοχη και την απειλή της
τιμωρίας. Η ανάγκη του θεού στον χριστιανό είναι ο φόβος για την
ελευθερία.
"ΛΙΛΗ ΖΩΓΡΑΦΟΥ
ΑΝΤΙΓΝΩΣΗ
ΤΑ ΔΕΚΑΝΙΚΙΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ"
_________________
«Όπως είναι
άχρηστη η ιατρική που δε θεραπεύει το κορμί, τόσο άχρηστη είναι
και η φιλοσοφία που δε θεραπεύει την ψυχή»
ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email
Τυραννοκτόνος
Υφηγητής


Εγγραφή: 07 Ιούν 2008
Δημοσιεύσεις: 19

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Μάϊ 30, 2009 3:04 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Εγώ προτείνω το τρίτομο έργο του Γιάννη Σκαρίμπα: το 21 και η αλήθεια εκδόσεις κάκτος. Τα χώνει κανονικά σε κλήρο και φαναριώτες.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος MSN Messenger
Panagiotis Fournatzis
Πρύτανης


Εγγραφή: 19 Νοέ 2008
Δημοσιεύσεις: 820

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Ιούν 14, 2009 7:17 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

O theos edikse ena enipnio ston Kolokotroni gia na enisxisi tin pisti tou. Ide to xeri tou theou na ipografi ena simvoleo, ke to simvoleo egrafe: i eleftheria tis ellados.
_________________
http://exerevnitis.sosblog.com
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
ΝΕΟΦΩΤΙΣΤΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
Πρύτανης


Εγγραφή: 12 Μάρ 2004
Δημοσιεύσεις: 18523

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Ιούν 14, 2009 9:24 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Όλα ο θεός τα θέλει,και τη σκλαβιά και την ελευθερία της Ελλάδας.Έχει σχιζοφρενικά συμπτώματα.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΛΑ.Ο.Σ.
Αποκλεισμένο μέλος


Εγγραφή: 28 Ιαν 2012
Δημοσιεύσεις: 1241
Τόπος: Αθήνα

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Απρ 18, 2012 8:52 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Μήνυμα διεγράφη από τη διαχείριση λόγω υβριστικών και νομικώς μεμπτού περιεχομένου
_________________
Mr. Green Laughing opyλgos βλέχει βλέχει...
LaughingMr. Green κλατάς ομπλέλα;;;
Mr. Green Laughingγλήγολα μέσα μην βλαχείς και μας αλλωστήσεις τζάνεμ...
Laughing Mr. Green
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Yahoo Messenger MSN Messenger
opyrgos
Αποκλεισμένο μέλος


Εγγραφή: 30 Νοέ 2007
Δημοσιεύσεις: 13248

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Απρ 25, 2012 10:35 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Κάποιος άλλος όμως έφυγε από δω μέσα σαν βρεγμένη γάτα.
Δεν στα 'λεγα εγώ;

Laughing Laughing Laughing Laughing Laughing Laughing Laughing


Έχει επεξεργασθεί απο τον/την opyrgos στις Τρι Ιούλ 17, 2012 5:30 pm, επεξεργάσθηκε 1 φορά συνολικά
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΟΔΥΣΣΕΑΣ
Αντιπρύτανης


Εγγραφή: 10 Ιούν 2006
Δημοσιεύσεις: 86
Τόπος: Αιγαίο

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Ιούλ 17, 2012 1:45 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

ΝΕΟΦΩΤΙΣΤΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ έγραψε:
...Εκτός κι αν πιστεύεις και στον Ιανό,με τα δυο πρόσωπα,και μας το κρύβεις τόσο καιρό! Laughing


Σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν πιστεύουμε. Απλά διαβάζουμε όλες τις πηγές που λες και εσύ και προσπαθούμε για την σύνθεση της αλήθειας.

Για τον Ιανό δεν μπορείς να αποδείξεις ούτε εσύ, ούτε εγώ αλλά ούτε και κανείς για την πραγματική του φύση τίποτα.
_________________
Με την άθληση γυμνάζεται το σώμα, ενώ με την Μουσική το πνεύμα.
κατασκευή ιστοσελίδων :: ειδήσεις :: ασφάλειες αυτοκινήτων
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα MSN Messenger
ΝΕΟΦΩΤΙΣΤΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
Πρύτανης


Εγγραφή: 12 Μάρ 2004
Δημοσιεύσεις: 18523

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Ιούλ 19, 2012 12:17 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Άλλο "εμείς" κι άλλο ο pol.

Δεν είναι το θέμα η φύση του Ιανού αλλά η αντιφατικότητα εκείνων που μεροληπτούν κι η οποία θυμίζει τον Ιανό.
_________________
Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτεινέ έρωτά μου
με μάτια να σε χαίρομαι θολά
και να ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,
πίσω κι' αλάργα βάσανα πολλά.
(Κώστας Βάρναλης)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΟΔΥΣΣΕΑΣ
Αντιπρύτανης


Εγγραφή: 10 Ιούν 2006
Δημοσιεύσεις: 86
Τόπος: Αιγαίο

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Ιούλ 20, 2012 1:38 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Δύσκολο πράγμα φίλε μου η αντίφαση.

Και ποιος δεν έχει ενάντιο τον εαυτό του;
_________________
Με την άθληση γυμνάζεται το σώμα, ενώ με την Μουσική το πνεύμα.
κατασκευή ιστοσελίδων :: ειδήσεις :: ασφάλειες αυτοκινήτων
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα MSN Messenger
ΝΕΟΦΩΤΙΣΤΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
Πρύτανης


Εγγραφή: 12 Μάρ 2004
Δημοσιεύσεις: 18523

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Ιούλ 23, 2012 8:15 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Σωστά αλλά είναι διαφορετικό όταν την αντίφαση την παρουσιάζεις ως θρησκευτική εμβριθή παιδεία!
_________________
Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτεινέ έρωτά μου
με μάτια να σε χαίρομαι θολά
και να ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,
πίσω κι' αλάργα βάσανα πολλά.
(Κώστας Βάρναλης)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Ouliathis
Πρύτανης


Εγγραφή: 04 Οκτ 2003
Δημοσιεύσεις: 3832
Τόπος: Κύπρος

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Ιούλ 29, 2012 1:34 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Ο ένας ιστορικός λέει γιουβέτσι και ο άλλος κοκορέτσι, αυτή είναι μια αλήθεια που μπερδεύει πολλούς, για να γράψουνε όμως αυτοί τις αλήθειες ή τα ψέματά τους συμβουλεύονται τις πηγές, και πια είναι καλύτερη πηγή από τον ίδιο τον Κολοκοτρώνη; Ποιος άλλος θα μπορούσε να ξέρει καλύτερα; Ιδού λοιπόν τι λέει ο ίδιος αρχίζοντας από την πτώση της Κωνσταντινούπολης. Για να περιγράψει την κατάσταση χρησιμοποιεί τα δάχτυλα του χεριού του.
Λέει λοιπόν επί λέξει τα εξής:

Παράθεση:
<< Το χοντρόν δάκτυλον της μιας χειρός, Ο βασιλέας της Κωνσταντινούπολης, των Ρωμαίων, ( προσοχή εδώ πως γράφει των Ρωμαίων, όχι των Ελλήνων ή ρωμιών έστω), ερωτούσε τα δυό δάκτυλα πλησίον του, τους πολιτικούς και τον κλήρον - τι είναι τούτο; Ο λαός ήταν τότε το λιανό δάκτυλο και το γειτονικό του το υψηλότερο οι έμποροι και οι σπουδαγμένοι. Το χοντρό δάκτυλο λοιπόν ρωτούσε τους Μινίστρους (δηλαδή τους πολιτικούς) και τον κλήρον τι είναι τούτο; (Εδώ εννοεί την τουρκική απειλή). Απεκρίνοντο αυτοί ο Θεός θα τον χάση, ας ψάλλωμεν το νίκας κατά βαρβάρων δωρούμενος, και άκοπη νύχτα και ημέρα η ψαλμωδία τους!!! (Ειρωνική αναφορά αυτή στον κλήρο όπως συνεπάγεται από τις επόμενες γραμμές). ΤΑ ΤΡΟΠΑΡΙΑ όμως μη συντροφευμένα από πέτρας και ληθάρια κι άρματα,δεν εμπόδισαν τον Σουλτάνο να πηδήση εις την άλλην γραμμή της χειρός και να πάρει την Ανδριανούπολιν. Ο άοκνος κατόπιν Μωάμεθ ο Β έστησεν και κάστρον εμπρός στο βλέφαρον της Κωνσταντινουπόλεως , στο στενό του Βοσπόρου, πέντε μίλια από την πόλιν,και εχαράτζονε (έπαιρνε φόρους), τα καράβια που αρμένιζαν από την μαύρη θάλασσα στην άσπρη, και από την άσπρη στην μαύρη. Δεν έπιασαν τα άρματα οι Χριστιανοί να κινηθούν πανστρατιά όταν εκτίζετο το κάστρο, ο Βασιλέας λέγουν ήθελε πόλεμο, να βγει από την Πολιτείαν ώς αντρείος που ήταν και να πολεμήση, οι Μινίστροι (πολιτικοί) και ο ΚΛΗΡΟΣ όμως τον αντέκοψαν, θαρευμένοι οι πρώτοι εις την ψευδοπολητικήν τους και οι δεύτεροι εις ταις ΨΑΛΜΩΔΙΑΙΣ τους. Έπειτα από έναν χρόνον ο Σουλτάνος έριχνεν το χοντρό δάκτυλον (δηλαδή τον Βασιλέα της πόλης) και εκάθιζεν εκείνος εις τον τόπον του. Τα τέσσερα (δάκτυλα) ρίχνουν το ένα κι ας είναι όσον θέλει αντρειωμένον, δεν εσυγνώμισαν κλήρος Μινίστροι εμπορικό και λαός να καταβάλλουν τον Σουλτάνον, ΟΙ ΜΙΝΙΣΤΡΟΙ ΚΑΙ Ο ΚΛΗΡΟΣ ΕΜΠΗΚΑΝ ΕΙΣ ΤΟ ΠΙΛΑΦΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΕΤΡΩΓΑΝ!!!!!!!! Ο λαός λιανός και ακέφαλος, οι έμποροι και οι πεπαιδευμένοι έφυγαν πέφτοντας η Κωνσταντινούπολις και επήγαν εις τα βασίλεια της Δύσης.>>


Δηλαδή και με λίγα λόγια τι μας λέει εδώ ο Κολοκοτρώνης; Πως οι πολιτικοί - εκτός του Βασιλέα - και ο κλήρος, έδειξαν πρωτοφανή δειλία και σαμποτάρισαν τον Βασιλέα, που όντως έδειξε γενναιότητα, και όχι μόνο αυτό, αλλά μετά την πτώση της πόλης το έριξαν στο φαγοπότι μαζί με τον Σουλτάνο!!!! Συνεργάστηκαν δηλαδή μαζί του. Το λέει ολοκάθαρα με όσο πιο πολλή σαφήνεια μπορεί!!!
Τίθεται σαφώς το ερώτημα του ποιος είναι πιο αξιόπιστος! Ο κάθε τυχαίος και από συμφέροντα κινούμενος ιστορικός, ή ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης που δείχνει πως και καλά ενημερωμένος είναι, και πάνω από όλα ειλικρινής αφού είναι χριστιανός κι ό ίδιος;

Συνεχίζει κατόπιν ο Κολοκοτρώνης λέγοντας πως όποιος τύχαινε από τον λαό να είναι προκομμένος, μορφωμένος δηλαδή, τον έπαιρνε το πετραχήλι, δηλαδή ο κλήρος ή ο προεστός για γραμματικό και εφύρανε συνεχώς ο λαός. Αυτοί που σπούδασαν όμως έξω, μάθανε για τις παλαιές δόξες της Ελλάδος, τα μεταφέρανε κατόπιν στους κλέφτες, και έτσι όπως λέει χαρακτηριστικά ο Κολοκοτρώνης, "εμαθαίναμε και εμείς για το ποιους προγόνους είχαμε φοβερούς, κι ωρεγόμεθα την αναγέννησιν μας και τις παλιές δόξες της Ελλάδος."
Οι πρόγονοι συνεπώς, και η γνώση για τα κατορθώματά τους, ήταν η αιτία που κίνησαν αυτούς τους λίγους και τρελούς σε επανάσταση απέναντι στον παντοδύναμο κλήρο και τους τούρκους. Να γιατί αν και ο Κολοκοτρώνης υπήρξε ως ο κυριότερος υπεύθυνος για την ελευθερία της Ελλάδος, εντούτοις κυνηγήθηκε και κινδύνευσε επανειλημμένα να εκτελεστεί από το σύστημα μετά την λήξη της επανάστασης. Ως περήφανος αντάρτης που ήταν μέχρι το τέλος της ζωής του, δεν γνώριζε να κρατάει το στόμα του κλειστό!!
Από κει και πέρα τώρα ο κάθε μικρότατος σε ανάστημα ιστορικός ή μη, μπορεί να παραποιεί την Ιστορία όσο θέλει, ο Κολοκοτρώνης και τα απομνημονεύματά του όμως, θα είναι πάντα εδώ να τους θυμίζουν πόσο πράγματι μικροί είναι.
_________________
Αυτο που εσείς αποκαλείτε ζωή εγώ το αποκαλώ θάνατο, κι αυτό που εσείς αποκαλείτε θάνατο, εγώ το αποκαλώ ζωή.
Εμπεδοκλής
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email
epiktitos
Πρύτανης


Εγγραφή: 02 Μάϊ 2006
Δημοσιεύσεις: 550
Τόπος: όσο αυτός πού καταλαμβάνω

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Σεπ 13, 2012 11:49 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Πόσο δίκιο είχε και ποιες αλήθειες προλέγει ο Γέρος του Μοριά . Άλλοι πλήρωσαν και πληρώνουν με την ζωή τους την κακή συνήθεια να εκφωνούν αλήθειες έως και σήμερα διότι

Αγετ', ώ Σπάρτας ευάνδρω
κώροι πατέρων πολιατάν
λαιά μέν ίτυν προβάλεσθε,
δόρυ δ' ευτόλμως άνχεσθε,
μή φειδομένοι τάς ζωάς.
Ου γάρ πάτριον τά Σπάρτα!
_________________
//Ο ΣΟΦΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΡΦΩΜΕΝΟΣ,Ο ΜΟΡΦΩΜΕΝΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΟΦΟΣ//
//ΑΣΤΟΧΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΙΝΔΥΝΩΔΗ .
ΟΙ ΕΠΑΙΝΟΙ ΓΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΑ ΙΔΕΩΔΗ //
Ω ύβρις, ύβρις! Μελετών το άπειρον
εχάραξα παν αίσθημα διάπυρον
πάσαν μου την καρδίαν εις τον πάπυρον
τούτον...»
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Ρουπέλιον
Πρύτανης


Εγγραφή: 24 Οκτ 2012
Δημοσιεύσεις: 909

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Νοέ 20, 2012 12:46 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με Συμπερίληψη

Ouliathis έγραψε:
__
Από κει και πέρα τώρα ο κάθε μικρότατος σε ανάστημα ιστορικός ή μη, μπορεί να παραποιεί την Ιστορία όσο θέλει, ο Κολοκοτρώνης και τα απομνημονεύματά του όμως, θα είναι πάντα εδώ να τους θυμίζουν πόσο πράγματι μικροί είναι.


Πόσο όμως αναζητητές είμαστε ; Πόσο προωθεί το σχολείο την αναζήτηση και ποιος θα βρει αυτό το εξαίρετο κείμενο του Κολοκοτρώνη ; Γιατί να μην βρει το θάρρος η πολιτεία να συμπυκνώσει αμερόληπτα το ρεζουμέ της Ιστορίας μας απ'τον να πρέπει να διαβάσεις 500 πηγές και πάλι με την αμφιβολία να μένεις (και τι χρόνο να διαθέσεις και που να τον ευρείς). Τι έχουμε πια να φοβηθούμε ; Ή μήπως η δόση των 44 δις περιλαμβάνει και αποεθνοποίηση ;
_________________
"Οι αρετές χάνονται μέσα στο συμφέρον, όπως τα ποτάμια μέσα στη θάλασσα" Φ.Ροσφουκώ
"Οι άνθρωποι αγωνίζονται πιο σκληρά για τα συμφέροντά τους παρά για τα δικαιώματά τους." Ναπολέων
"Ο άνθρωπος είναι ένα ζώο που κάνει παζάρια" Άνταμ Σμιθ
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Αποστολή email Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα
Επισκόπηση όλων των Δημοσιεύσεων που έγιναν πριν από:   
Δημοσίευση νέας  Θ.Ενότητας   Απάντηση στη Θ.Ενότητα    www.filosofia.gr Αρχική σελίδα -> Φιλοσοφικοί Προβληματισμοί Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες
Μετάβαση στη σελίδα Προηγούμενο  1, 2, 3, 4, 5
Σελίδα 5 από 5

 
Μετάβαση στη:  
Δεν μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης





Μηχανισμός forum: PHPBB

© filosofia.gr - Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του.

Υλοποίηση, Φιλοξενία: Hyper Center